ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : super Theacher
ผมนั่งมองเด็กนักเรียนที่วิ่งเล่นอยู่ตามสนาม เตะพลัดส่งฟุตบอลกันไปมา พวกเขาก็น่ารักในแบบของพวกเขานั่นแหล่ะ คิดได้แบบนี้ผมก็แอบยิ้ม สวัสดีครับ ผมชื่อ สงกรานต์ อายุ ยี่สิบกว่าๆ เป็นครูอยู่ที่โรงเรียนมัธยมที่หนึ่ง โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนธรรมดาๆ แต่กลับมีเรื่องกันบ่อยเหลือเกิน ผมเองตอนนี้ ก็มีปัญหาอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน สายตาผมเหลือบไปเห็น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังปีนออกนอกรั้ว นั่นไงเอาแล้ว
"โศรยา!!!!!!!!!!"ผมแหกปากดังลั่นแล้ววิ่งไปทางนั้นวิ่งไปทางหน้าประตู เห้นเธอควบซ้อนท้ายมอร์เตอร์ไซต์ผู้ชายแล้วยังหันมาโบกมือให้ผมอีก เด็กคนนี้คือ โศรยา เด็กนักเรียนในห้องผม มีทั้งเรื่องการสูบบุหรี่ การพนัน และอย่างที่เห็น สมัยนี้เขาคงเรียกว่า แรด ล่ะมั้ง ฝ่ายนั้นมอร์'ไซต์ แต่ผมเท้าเปล่า คงรู้ว่าผลออกมาเป็นยังไง ผมยืนหอบอยู่กลางถนน ต้องทำอะไรซักอย่าง ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องตามเธอกลับมา ผมไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้น และโศรยา เธอเป็นเด็กฉลาด มีอณาคต ถ้าเธอตั้งใจ ผมโทรไปหายามกับเพื่อนที่เป็นอาจารย์ในโรงเรียนให้เขาช่วยเหลือ ก่อนจะออกแรงวิ่งตามรถนั้นอีก แต่ไมทัน คลาดสายตาไปแล้ว
"โธ่เว้ย!!" ผมเดินเรียบๆเคียงๆไปไล่ถามคนแถวนั้นเพื่อหาเธอ ยิ่งรู้ทางมากขึ้น รอบข้างก็เริ่มจะเปลี่ยนวขึ้นทุกที ตะวันก็กำลังจะลับฟ้า บรรยากาศโพล้เพล้ ผมเป็นห่วงเธอมากขึ้นไปอีก สักพักยามก็ตามมาสมทบผม หัวผมตื้อไปหมด พระจันทร์ก็เริ่มขึ้นแล้ว บรรยากาศก็เย็นขึ้นแล้ว ผมแทบจะปรอทแตก เธอไปอยู่ที่ไหน
"กรี๊ดดดดดดดด ปล่อยนะเว้ย อุ่ก"เมื่อได้ยนเสียง ผมก็พุ่งเข้าไปทันที เห็นเธอนอนอยู่บนพื้นกุมท้อง โดยที่ผู้ชายที่เธอซ้อนท้ายมานั้นควบอยู่ ผมเข้าไปกระชากมันออกแล้วยามก็จัดการต่อ ผมอุ้มเธอขึ้นมาแนบอก ตัวเธอสั่นด้วยความหวาดกลัว
"ชู่วๆ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ครูอยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร"ผมลูบหัวเธอเบาๆ หวังว่าเธอคงจะอาการดีขึ้น
"หนูขอโทษ ฮึก ถ้าหนู ฮึก เชื่อครู ฮืออออ ฮึก ฮึก ฮือออออออ"เธอสะอื้นผมกดโทรศัพท์หาเบอร์ผู้ปกครองของเธอแล้วโทร
"ไม่ครูค่ะ ไม่ ขอร้อง"เธอจับมือผมแน่นแล้วบีบจนข้อนิ้วเธอขาวไปหมด ผมจะทำยังไงดี ถ้าไม่โทร ทุกอย่างจะตกมาเป้นความรับผิดชอบของผม แต่ถ้าโทร เธอก็จะ....ร้องให้หนักกว่าเดิม ผมวางโทรศัพท์แล้วเก็บเข้ากระเป๋า ก่อนจะอุ้มเธอขึ้น
"งั้น ไปที่บ้านครูก่อน ครูอยู่กับลูกสาวที่อายุใกล้เคียง เธอ น่าจะสบายใจกว่า"ผมพูด แล้วอุ้มเธอเดินออกมา วางเธอลงบนเบาะ กับรถที่เพื่อนผมเอามาให้ เดินไปทางชายคนนั้น
"ไอ้เด็กเวร"ผมเตะเขาไปเต็มแรง ก่อนจะโทรเรียกตำรวจ แล้วผมก็พาเธอไปที่บ้าของผม ทั้งๆที่เธอยังสะอื้นไม่หาย ผมให้เธออยู่กับลูกสาวของผม แล้วปลีกตัวออกมาโทรหาผู้ปกครองของเธอ พวกเขาจะได้ไม่เป็นห่วง
วันรุ่งขึ้น
"อาจารย์ค่ะ ข้อนี้ ทำแบบนี้ถูกรึเปล่าค่ะ"เสียงเธอถามผม ผมแอบอึ้งไปนิดหน่อยก่อจนจะยิ้ม
"ถูกแล้ว"ผมตอบไป
"อาจารย์ครับ!!! อาจารย์ มีนักเรียนตีกันครับ!!!"ผมลุกพรวดไปทันที อย่าบอกนะว่าเป็น รชานนท์อีกแล้ว แล้วผมก็คิดไม่ผิดเขากำลังต่อยกับเด็กอีกห้องหนึ่ง
"รชานนท์ หยุด!!!"ผมเข้าไปแทรกกลาง ให้ตายสิ เด็กสมัยนี้ แรงเยอะชะมัด
"อั่ก" ผมโดนแรงไม่ใครก็ใครพลั่กจนหัวกระแทกกับขอบปูนโต๊ะนั่ง ความเจ็บแล่นปราปไปทั่วร่าง รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลมาตามขมับ แต่พวกเขาก็ยังไม่หยุด ผมเลยเข้าไปอีกรอบ จนพวกเขาแยกกันได้แล้ว ผมก็ถูกลากไปห้องพยาบาลเพื่อทำแผลก่อนจะต้องไปนั่งฟัง ผู้อำนวยการสวด
ในห้องปกครอง
"คือ เด็กพวกนี้ ไม่เกี่ยวครับ แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ผมเลยลงไม้ลงมือกับเด็กไป พวกเขาเลยโกรธ พวกเขาไม่ผิดหรอกครับ"ผมเข้าไปแก้ตัว แทนเด็กๆที่ต้องนั่งฟัง เขามองหน้าผม ผมพยักเพยิดไปทางประตูให้เขาออกไป ก่อนจะนั่งลงแทน และเหป็นไปตามคาด เงินเดือนของผมเดือนนี้ ไม่เหลือแล้ว
ระหว่างที่ผมกำลังเดินเอ้อระเหยไว้อาลัยกับเงินตัวเองอยู่นั้นก็ได้ยินเสียง เด็กกรี๊ดร้อง เด็กนักเรียนโรงเรียนอื่นกับโรงเรียนเราตีกัน เด็กนักเรียนคนหนึ่งโดนน้ำยาอะไรซักอย่างราดใส่ดวงตา ผมเข้าไปห้ามทับก่อนจะพาเขาไปโรงพยาบาล
"เขาจะต้องตาบอด"เสียงหมอพูด ทำผมอึ้ง เขายังเด็กและมีอณาคต ถ้าตาบอล แล้วทุกอย่างก็จบสิ ผมควรทำยังไงดี
หนึ่งเดือนจากนั้น
"ไกร ไงตาหายแล้วหรอ"เสียงเพื่อนในชั้นร้องทัก เกรียงไกร เด็กชายที่ถูกนำยาล้างรถราดเข้าเบ้าตาเต็มๆ
"เออ ก็ดี"เด็กหนุ่มตอบ
"จะว่าไปนะเว้ยตั้งแต่วันนั้น ก็ไม่เห้นครูสงกรานต์เลย สงสัยโดนไล่ออกไปแล้วล่ะมั้ง"เด็กหนุ่มหัวเราะกันอย่างร่าเริง
"ใครที่ชื่อเกรียงไกร"เด็กหนุ่มหน้าตาคุ้นๆ เดินเข้ามาในห้อง แล้วกระชากถามเสียงดัง
"ฉันเอง"ไกรตอบแล้วลุกขึ้น สิ่งที่ได้รับคือหมัดรุ่นๆของเด็กคนนั้นก่อนจะโดนควบแล้วกระชากคอ
"เอาตาของพ่อผมคืนมา เอาดวงตาของเขาคืนมา"ตอนนี้พวกเขาจำได้แล้ว เด็กนี่ชื่อ ไทน์ หรือ วาเลนไทน์ ลูกชายของ สงกรานต์ พี่ชายของปีใหม่ น้องสาวของสงกรานต์
"หมายความว่ายังไง"ไกรถาม
"ฮึก พ่อเขาไม่ยอมบอกเราเลยว่าบริจาคตาให้คุณจนวันนี้เราเปิดดวงตาเขาถึงรู้ว่าเขาไม่มีดวงตาแล้ว ดวงตาสองข้างของคุณมืดบอด เขาเลยบริจากตาของเขาให้คุณ"เด็กสาวที่หน้าประตูพูด
"ไทน์!!! ปีใหม่!!!"ระหว่างที่ทุกคนกำลังอึ้ง ร่างของชายผู้เป็นหัวข้อสนทนาก็เดินเข้ามา เหมือนปกติทุกอย่าง เพียงแต่ ใส่แว่นดำเอาไว้
"เขาก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย อย่ามาตลก"เพื่อนของไกรพูด
"ไม่เอา ไทน์ ปีใหม่ กลับบ้าน"มือแกร่งนั้นควานหามือของลูกสาวแล้วร่างของลูกชาย
"แต่มันเอาตาของพ่อไป"ไทนไม่ยอมปล่อย
"ไม่มีใครทั้งนั้น ไทน์ พ่อทำตัวของตัวเอง กลับบ้านกัน" ทั้งๆที่พูด แต่ใบหน้ากลับไปหัน
ทุกคนอึ้งไปหมดแล้ว จะมีครูซักกี่คนที่ยอมทำให้นักเรียนขนาดนี้ได้
"เดี๋ยว...เดี๋ยวครับ ครู"เสียงไกรเรียก สงกรานต์ชะงัก ก่อจะรู้สึกเย็นๆที่เท้า
"ขอโทษทุกอย่างที่ทำ ขอบคุณสำหรับดวงตาที่ให้ผม"ไกรพูดน้ำตาไหล
"ไม่เป็นไร เพราะเธอยังมีอณาคตที่ไกลกว่าครู"สงกรานต์พูดแล้วก้มลงไปลูบหัว
"อาจารย์"โศรยาและรชานนท์วิ่งเข้ามา เห็นทั้งไม้เท้าและแว่นตาก็ใจเสีย
"ต่อไปนี้หนูจะตั้งใจเรียนแล้วค่ะ ครับ"ทั้งสามพูด ก่อน ไทน์และปีใหม่จะดึงให้พ่อตัวเองกลับบ้าน
"โศรยา!!!!!!!!!!"ผมแหกปากดังลั่นแล้ววิ่งไปทางนั้นวิ่งไปทางหน้าประตู เห้นเธอควบซ้อนท้ายมอร์เตอร์ไซต์ผู้ชายแล้วยังหันมาโบกมือให้ผมอีก เด็กคนนี้คือ โศรยา เด็กนักเรียนในห้องผม มีทั้งเรื่องการสูบบุหรี่ การพนัน และอย่างที่เห็น สมัยนี้เขาคงเรียกว่า แรด ล่ะมั้ง ฝ่ายนั้นมอร์'ไซต์ แต่ผมเท้าเปล่า คงรู้ว่าผลออกมาเป็นยังไง ผมยืนหอบอยู่กลางถนน ต้องทำอะไรซักอย่าง ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องตามเธอกลับมา ผมไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้น และโศรยา เธอเป็นเด็กฉลาด มีอณาคต ถ้าเธอตั้งใจ ผมโทรไปหายามกับเพื่อนที่เป็นอาจารย์ในโรงเรียนให้เขาช่วยเหลือ ก่อนจะออกแรงวิ่งตามรถนั้นอีก แต่ไมทัน คลาดสายตาไปแล้ว
"โธ่เว้ย!!" ผมเดินเรียบๆเคียงๆไปไล่ถามคนแถวนั้นเพื่อหาเธอ ยิ่งรู้ทางมากขึ้น รอบข้างก็เริ่มจะเปลี่ยนวขึ้นทุกที ตะวันก็กำลังจะลับฟ้า บรรยากาศโพล้เพล้ ผมเป็นห่วงเธอมากขึ้นไปอีก สักพักยามก็ตามมาสมทบผม หัวผมตื้อไปหมด พระจันทร์ก็เริ่มขึ้นแล้ว บรรยากาศก็เย็นขึ้นแล้ว ผมแทบจะปรอทแตก เธอไปอยู่ที่ไหน
"กรี๊ดดดดดดดด ปล่อยนะเว้ย อุ่ก"เมื่อได้ยนเสียง ผมก็พุ่งเข้าไปทันที เห็นเธอนอนอยู่บนพื้นกุมท้อง โดยที่ผู้ชายที่เธอซ้อนท้ายมานั้นควบอยู่ ผมเข้าไปกระชากมันออกแล้วยามก็จัดการต่อ ผมอุ้มเธอขึ้นมาแนบอก ตัวเธอสั่นด้วยความหวาดกลัว
"ชู่วๆ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ครูอยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร"ผมลูบหัวเธอเบาๆ หวังว่าเธอคงจะอาการดีขึ้น
"หนูขอโทษ ฮึก ถ้าหนู ฮึก เชื่อครู ฮืออออ ฮึก ฮึก ฮือออออออ"เธอสะอื้นผมกดโทรศัพท์หาเบอร์ผู้ปกครองของเธอแล้วโทร
"ไม่ครูค่ะ ไม่ ขอร้อง"เธอจับมือผมแน่นแล้วบีบจนข้อนิ้วเธอขาวไปหมด ผมจะทำยังไงดี ถ้าไม่โทร ทุกอย่างจะตกมาเป้นความรับผิดชอบของผม แต่ถ้าโทร เธอก็จะ....ร้องให้หนักกว่าเดิม ผมวางโทรศัพท์แล้วเก็บเข้ากระเป๋า ก่อนจะอุ้มเธอขึ้น
"งั้น ไปที่บ้านครูก่อน ครูอยู่กับลูกสาวที่อายุใกล้เคียง เธอ น่าจะสบายใจกว่า"ผมพูด แล้วอุ้มเธอเดินออกมา วางเธอลงบนเบาะ กับรถที่เพื่อนผมเอามาให้ เดินไปทางชายคนนั้น
"ไอ้เด็กเวร"ผมเตะเขาไปเต็มแรง ก่อนจะโทรเรียกตำรวจ แล้วผมก็พาเธอไปที่บ้าของผม ทั้งๆที่เธอยังสะอื้นไม่หาย ผมให้เธออยู่กับลูกสาวของผม แล้วปลีกตัวออกมาโทรหาผู้ปกครองของเธอ พวกเขาจะได้ไม่เป็นห่วง
วันรุ่งขึ้น
"อาจารย์ค่ะ ข้อนี้ ทำแบบนี้ถูกรึเปล่าค่ะ"เสียงเธอถามผม ผมแอบอึ้งไปนิดหน่อยก่อจนจะยิ้ม
"ถูกแล้ว"ผมตอบไป
"อาจารย์ครับ!!! อาจารย์ มีนักเรียนตีกันครับ!!!"ผมลุกพรวดไปทันที อย่าบอกนะว่าเป็น รชานนท์อีกแล้ว แล้วผมก็คิดไม่ผิดเขากำลังต่อยกับเด็กอีกห้องหนึ่ง
"รชานนท์ หยุด!!!"ผมเข้าไปแทรกกลาง ให้ตายสิ เด็กสมัยนี้ แรงเยอะชะมัด
"อั่ก" ผมโดนแรงไม่ใครก็ใครพลั่กจนหัวกระแทกกับขอบปูนโต๊ะนั่ง ความเจ็บแล่นปราปไปทั่วร่าง รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลมาตามขมับ แต่พวกเขาก็ยังไม่หยุด ผมเลยเข้าไปอีกรอบ จนพวกเขาแยกกันได้แล้ว ผมก็ถูกลากไปห้องพยาบาลเพื่อทำแผลก่อนจะต้องไปนั่งฟัง ผู้อำนวยการสวด
ในห้องปกครอง
"คือ เด็กพวกนี้ ไม่เกี่ยวครับ แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ผมเลยลงไม้ลงมือกับเด็กไป พวกเขาเลยโกรธ พวกเขาไม่ผิดหรอกครับ"ผมเข้าไปแก้ตัว แทนเด็กๆที่ต้องนั่งฟัง เขามองหน้าผม ผมพยักเพยิดไปทางประตูให้เขาออกไป ก่อนจะนั่งลงแทน และเหป็นไปตามคาด เงินเดือนของผมเดือนนี้ ไม่เหลือแล้ว
ระหว่างที่ผมกำลังเดินเอ้อระเหยไว้อาลัยกับเงินตัวเองอยู่นั้นก็ได้ยินเสียง เด็กกรี๊ดร้อง เด็กนักเรียนโรงเรียนอื่นกับโรงเรียนเราตีกัน เด็กนักเรียนคนหนึ่งโดนน้ำยาอะไรซักอย่างราดใส่ดวงตา ผมเข้าไปห้ามทับก่อนจะพาเขาไปโรงพยาบาล
"เขาจะต้องตาบอด"เสียงหมอพูด ทำผมอึ้ง เขายังเด็กและมีอณาคต ถ้าตาบอล แล้วทุกอย่างก็จบสิ ผมควรทำยังไงดี
หนึ่งเดือนจากนั้น
"ไกร ไงตาหายแล้วหรอ"เสียงเพื่อนในชั้นร้องทัก เกรียงไกร เด็กชายที่ถูกนำยาล้างรถราดเข้าเบ้าตาเต็มๆ
"เออ ก็ดี"เด็กหนุ่มตอบ
"จะว่าไปนะเว้ยตั้งแต่วันนั้น ก็ไม่เห้นครูสงกรานต์เลย สงสัยโดนไล่ออกไปแล้วล่ะมั้ง"เด็กหนุ่มหัวเราะกันอย่างร่าเริง
"ใครที่ชื่อเกรียงไกร"เด็กหนุ่มหน้าตาคุ้นๆ เดินเข้ามาในห้อง แล้วกระชากถามเสียงดัง
"ฉันเอง"ไกรตอบแล้วลุกขึ้น สิ่งที่ได้รับคือหมัดรุ่นๆของเด็กคนนั้นก่อนจะโดนควบแล้วกระชากคอ
"เอาตาของพ่อผมคืนมา เอาดวงตาของเขาคืนมา"ตอนนี้พวกเขาจำได้แล้ว เด็กนี่ชื่อ ไทน์ หรือ วาเลนไทน์ ลูกชายของ สงกรานต์ พี่ชายของปีใหม่ น้องสาวของสงกรานต์
"หมายความว่ายังไง"ไกรถาม
"ฮึก พ่อเขาไม่ยอมบอกเราเลยว่าบริจาคตาให้คุณจนวันนี้เราเปิดดวงตาเขาถึงรู้ว่าเขาไม่มีดวงตาแล้ว ดวงตาสองข้างของคุณมืดบอด เขาเลยบริจากตาของเขาให้คุณ"เด็กสาวที่หน้าประตูพูด
"ไทน์!!! ปีใหม่!!!"ระหว่างที่ทุกคนกำลังอึ้ง ร่างของชายผู้เป็นหัวข้อสนทนาก็เดินเข้ามา เหมือนปกติทุกอย่าง เพียงแต่ ใส่แว่นดำเอาไว้
"เขาก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย อย่ามาตลก"เพื่อนของไกรพูด
"ไม่เอา ไทน์ ปีใหม่ กลับบ้าน"มือแกร่งนั้นควานหามือของลูกสาวแล้วร่างของลูกชาย
"แต่มันเอาตาของพ่อไป"ไทนไม่ยอมปล่อย
"ไม่มีใครทั้งนั้น ไทน์ พ่อทำตัวของตัวเอง กลับบ้านกัน" ทั้งๆที่พูด แต่ใบหน้ากลับไปหัน
ทุกคนอึ้งไปหมดแล้ว จะมีครูซักกี่คนที่ยอมทำให้นักเรียนขนาดนี้ได้
"เดี๋ยว...เดี๋ยวครับ ครู"เสียงไกรเรียก สงกรานต์ชะงัก ก่อจะรู้สึกเย็นๆที่เท้า
"ขอโทษทุกอย่างที่ทำ ขอบคุณสำหรับดวงตาที่ให้ผม"ไกรพูดน้ำตาไหล
"ไม่เป็นไร เพราะเธอยังมีอณาคตที่ไกลกว่าครู"สงกรานต์พูดแล้วก้มลงไปลูบหัว
"อาจารย์"โศรยาและรชานนท์วิ่งเข้ามา เห็นทั้งไม้เท้าและแว่นตาก็ใจเสีย
"ต่อไปนี้หนูจะตั้งใจเรียนแล้วค่ะ ครับ"ทั้งสามพูด ก่อน ไทน์และปีใหม่จะดึงให้พ่อตัวเองกลับบ้าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น