ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fic Khr : Impostor Love's
ในเมืองใหญ่โตขนาดนี้ มีผู้คนมากมายหลายแบบเรียกว่าไม่มีสิ้นสุด คนเดินสวนกันไปมาแต่กลับทำราวกับตัวเองอยู่คนเดียว ไม่หันไปยิ้มให้กัน ไม่หันไปสนใจกัน สนใจแต่ตัวของตัวเองเท่านั้น เปรียบเสมือนโลกใบนี้มันเน่าเฟะไปแล้ว ก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร ก็เพราะว่า...พระเจ้า และทวยเทพเลิกที่จะสนใจมันไปแล้วน่ะสิ
หน้าโรงเรียน มัธยมแห่งหนึ่ง ผมมองไปยังนักเรียนหลากหลายคนที่เดินกันอย่างขวักไขว่ มองอย่างทั่วถึงเพื่อหา"เหยื่อ"ที่น่าจะเหมาะสมในครั้งนี้ จะเรียกผมว่าเป็นนักต้มตุ๋นก็ไม่แปลกนัก ก็ผมหลอกลวงอยู่เหมือนกัน สายตาผมไปหยุดอยู่ที่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขาใส่รองเท้าขาดๆกับชุดเก่าๆที่ไม่เหมือนใครในโรงเรียน ไหนจะผมสีแดงเถือกนั่นอีก ไม่โดนแกล้งก็ไม่รู้ะว่ายังไงแล้ว
ผมเลี้ยวรถคันงามไปจอดใกล้ๆตรงนั้นก่อนจะลงจากรถมาก เสื้อผ้าหน้าผมโอเคเป๊ะ เหมาะป้นบอร์ดี้การ์ด ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเด็กคนนั้น ดูใกล้ๆแล้วตัวเล็กมากๆ ราวกับจะขาดเป็นสองท่อนถ้าผมเตะแรงไปอีกหน่อย
"I get you back home.Master"ผมพูดแล้วจับมือเขาลากขึ้นรถ เพราะไม่งั้นเขาคงยืนเอ๋อ อยู่ที่เดิมแน่ๆ เมื่อขึ้นรถแล้ว ผมก็บึ่งรถออกไปทันที ก็รับเหยื่อมาแล้วนี่น่า
"ชื่ออะไร"ผมถามแล้วลดกระจกลงเพื่อสูบบุหรี่
"อ...เอ็นมะครับ"อืม ชื่อก็ไม่เลว หน้าตาของเขาเต็มไปด้วยพาสเตอร์แปะแผล
"หรอ ฉันสึนะ"ผมตอบกลับไปแล้วมองทาง ให้ตายสิ รถติดชะมัด
"เอ่อ นี่มันเรื่องอะไรหรอครับ"นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว
"ฉันขี้เกียจอ้อมค้อม เข้าเรื่องเลยล่ะกัน มีคนจ้างฉันมาให้ช่วยนายออกจากวงจรชีวิตบ้าๆนี่ นายมีครอบครัวไหม"ผมหันไปถาม
"เอ่อ ผมอาศัยอยู่ที่ศาลเจ้าครับ"เฮ้อ ชีวิตช่างน่าอนาถแท้ สงสารจริง
"บอกฉันด้วยว่าไปทางไหน ต่อจากเมื่อกี้นะ เท่าที่ดู นายรู้สึกจะโดนดูถูกและโดนแกล้งสินะ"ผมถามออกไป อันที่จริงไม่ถามก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะ
"ครับ...คุณจะช่วยผมหรอ"ดวงตาสีแดงวาววับหันมามองผม ทำเอาผงะไปหน่อย เด็กนี่...ซื่อเกินไป เชื่อใจคนง่าย
"อืม แต่คนจ่ายต้องเป็นนายนะ"เขาหันมามองหน้าผมงงๆ
"ผมไม่มีเงิน เลยซักบาทนะครับ"อย่างนี้ก็แย่หน่อยแต่ผมไม่ได้คิดค่าจ้างเป้นเงินอยู่แล้ว
"ไว้ฉันคิดออกแล้วจะบอก"ผมพูด ก่อนจะจอดที่ห้าง เพราะผมต้องซื้อของให้เขาใหม่ทั้งหมด แต่มันก็เป็นงานนั่นแหล่ะ เพราะของที่ได้ตอบแทนมามันก็ใช่ว่าจะน้อยๆเหมือนกัน
ผมลำบากเล็กน้อย เพราะไม่ว่าจะถามอะไร เขาก็จะตอบว่า ยังไงก็ได้ ไม่รู้ ไม่เอา ถ่อมตัวชะมัด ขี้เกรงใจเกินไปแล้ว แต่ก็ได้มาทั้งหมด จากนั้น ผมก็ให้เขาชี้ทางมาที่ศาลเจ้าที่เขาอาศัยอยู่ ที่นี่มีแต่คนแกง่ะ เขาีชี้ว่าเจ้าอาวาสคนไหน ผมเลยเข้าไปคุยด้วย
"คือผมจะขอรับ เอ็นมะคุงเข้าไปเลี้ยงน่ะครับ ผมเห็นว่าที่โรงเรียนเขามีปมด้อยมากในเรื่องนี้"ผมเข้าไปคุยกับเจ้าอาวาสนานสองนานกว่าจะได้เขามาในกำมือ ผมไม่รอช้า ลากเขากลับคอนโดทันที
ที่คอนโด
ผมกำลังมองเขาทำอาหาร ดูจากด้านหลังเขาน่ารักมากๆ เอวก็คอด ผิวก็ขาวดูนุ่มเหมือนมาชเมลโล่น่าจับดูดจับเลีย แขนเล็กๆนั่นอีก ผมพอจะรู้แล้วว่าจะเอาอะไรเป็นสิ่งตอบแทน ผมเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ
"โอ๊ย"นั่นไงว่าแล้ว โดนมีดบาดจนได้
"เอามือมานี่"ผมจับมือเขามาดู ดีที่บาดไม่ลึกเดี๋ยวเลือดก็หยุดไหล ผมเลียเลือดให้เขาช้าๆจนถึงปากแผล ดูดเบาๆ แล้วมองใบหน้าเขา ทำให้ผมชะงัก ใบหน้าที่แดงระเรื่อแบบนั้นมัน...
พลั่ก
ผมพลั่กเขาลงกับพื้น ก่อนจะคล่อมตาม
"ฉันรู้แล้วว่าจะเก็บค่าจ้างยังไง"ผมค่อยๆรูดซิบเสื้อที่ผมเป็นคนซื้อให้เขาไปเมื่อไม่นานมานี้ลง
"ค..คุณจะทำอะไรน่ะครับ"ผมมองใบหน้าเขา แววตาหวาดระแวงแบบนั้นเหมือนลูกแมวน้อยๆก็ไม่ปาน ให้ตายสิ เขาน่ารักชะมัด
"เซ็กซ์ ของฉันกับนาย ถือเป็นค่าจ้างในงานนี้"ผมพูดแล้วประกบจูบเขา
"ต..ต..แต่ว่า ผมก็เป็นผู้ชาย ค...คุณก็เป็นผู้ชาย จ..จะมีเซ็กซ์ได้หรอครับ"ผมมองหน้าเขาอึ้งๆ ไร้เดียงสาจัง ผมรู้สึกว่า....กำลังพรากผู้เยาว์ชัดๆเลย
"ถ้าเธอเป็นเด็กดี ฉันจะอ่อนโยน"ผมบอกเขาไปเขาไม่พูดอะไรแต่หลับตาปี๋....น่ารัก
"เอ็นมะ"ผมเรียกชื่อเขาขณะที่กำลังสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางพิศวาท ตัวเขาเกร็งไปหมด ผมจูบให้เขาผ่อนคลายขึ้น เล้าโลมไปเรื่อยๆ ไล้เลียตามลำคอและยอดอก จนผมคิดว่าความอดทนของผมมันได้หมดลงไปแล้ว
ผมนำความแข็งแกร่งของบุรุษสอดแทรกเข้าไปในโพรงพิศวาท เขากรีดร้องแล้วจิกผม เขาเจ็บ ผมรู้ นี่คงเป้นครั้งแรกของเขา มันยิ่งทำให้ผมอยากจะถนุถนอมเขาให้มากขึ้นไปอีก เมื่อมันเข้าไปได้แล้วส่วนหนึ่งผมก็รอ ให้เขาปรับตัว น้ำตาเขาไหลออกมาเป็นทางอย่างน่าสงสาร ผมลูบหัวเขาเบาๆจับมือที่จิกลงบนเนื้อจนเลือดผมไหลขึ้นมาพรมจุบ ผมไม่อยากให้เขามีประสบการณ์แย่ๆราวกับตกนรก ผมอยากจะอ่อนโยนกับเขาที่สุด ความจริงแล้ว สิ่งบริสุทธิ์อย่างเขาไม่น่าจะมาถูกผมทำให้แปดเปื้อน
"เจ็บมากรึเปล่า ผมขอโทษ"ผมพูด ออกไป มองเขาด้วยสายตาแบบไหนตัวผมเองก็ยังไม่รู้
"สึนะซัง ย..อย่าร้องนะ"เอ๋...ผมจับแก้มตัวเอง น้ำตาผมไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมันไหลออกมาเพราะอะไรหรือว่า....เพราะผมเห้นเขาร้องอย่างนั้นหรอ
"เอ็นมะ เสียใจรึเปล่าที่ต้องมาถูกคนอย่างผมทำแบบนี้"ผมถามออกไป มือเล็กๆนั้นลูบใบหน้าผม แล้วส่ายหัวอย่างน่ารัก หัวใจผมเหมือนถูกรดรินด้วยน้ำหลังจากที่มันแห้งคอด
"อ๊ะ อ๊าาา"เขาครางเมื่อผมขยับเล็กน้อย มือเล็กๆเขากอดผมแน่น ขยุ่มผมสีน้ำตาลของผมเต็มกำมือ ผมค่อยๆขยับอย่างเนิบช้า จนคิดว่าสะโพกของเขาน่าจะทนได้แล้วจึงเร่งจังหวะขึ้น
"เอ็นมะ...เป้นของผมคนเดียวนะ เอ็นมะเป็นของผมนะ"อะไรฉุกใจไม่รู้ทำให้ผมพูดออกไป ไม่เคยเป้นแบบนี้ เหยื่อกี่รายๆก็แค่ทำอะไรแบบนี้แล้วจากไป แต่กับเขา ผมอยากให้เขาอยู่เคียงข้างผมและไม่มีวันทิ้งผมไปไหน
"ค...ครับ เอ็นมะเป็นของสึนะซัง เอ็นมะเป็นผู้ชาย..ต..แต่..เอ็นมะ...เอ็นมะ..คิดว่า...เอ็นมะ...รักสึนะซังครับ"เขาน่ารักมาก จนผมเผลอกอดแรงไปหน่อย ร่างกายของผมจึงสอดลึกขึ้นกว่าเดิม
"ส..สึนะซัง..เอ็นมะ..จุก"ผมสะดุ้ง จึงค่อยๆถอนกายออกมาเล็กน้อย ก่อนจะไปในจังหวะที่คงที่ ร่างกายของผมและเขาร้อนรุ่มไปหมด หยาดเหงื่อไหลรินไม่ขาดสาย ทั้งๆที่ผมคิดว่าผมเปิดแอร์ไว้แล้ว
นั่นเป็นเซกซ์ครั้งแรกของเรา หลังจากวันนั้นเขาก็มาอยู่กับผมได้ สามเดือนแล้ว เพื่อที่โรงเรียนเขาเยอะขึ้น ไม่มีคนดูถูกเขาอีกแล้ว นั่นก็ทำให้ผมเบาใจ อย่างน้อยเขาก็จะมีความสุขที่โรงเรียน
"สึนะซัง ระวังตัวด้วยนะครับ"เขาบอกผม เขารู้แล้วว่าผมมีอาชีพเป้นนักต้มตุ๋น ในตอนแรก ที่เขารู้ เราทะเลาะกัน เพราะเขาอยากให้ผมเลิก แต่แล้วจู่ๆเขาก็บอกว่า ทำต่อไปก็ไม่เป้นไร แต่อย่าทำร้ายใครเลยได้ไหม ซึ่งผมก็ตอบตกลงไป เขาเป็น...หัวใจของผม
บาร์แห่งหนึ่ง
"ไง สึนะ ได้ข่าวว่าแกเลี้ยงเด็กไว้คนหนึ่งหรอ"เพื่อนของผมครับ เขาชื่อรีบอร์น เป็นเพลย์บอยตัวยง บางครั้งก็เป็นพาร์ทเนอร์ร่วมกับผม
"อืม...เขาน่ารักมากเลย"ผมตอบไปอย่างไม่ปกปิด คิ้วสีดำๆนั้นเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างเหลือเชื่อ มันคงล้อผมยันลูกบวชแน่ อ่ะ แต่ผมคงไม่มีลูกหรอก
"มีรูปไหม"เขาถาม
"จะเอาไปทำไม"อย่าคิดจะมาแย่งของผมเชียว
"จะได้ไม่เข้าไปหลีไง"ผมเลยคว้ารูปที่ผมแอบถ่ายตอนเขานอนออกมา เพราะเขาเป็นโรคกลัวกล้อง
"ตอนนี้เขาอยู่บ้านแกหรอ"มันถาม
"อืม แต่เห็นบอกว่า เพื่อนจะพาออกไปเที่ยวอาจจะกลับเย็นหน่อย"ผมบอกแล้วจิบวิสกี้
"ใช่นั่นไหมวะ"เพื่อผมอีกคนชื่อซันซัสที่นั่งเงียบมาตั้งแต่แรกถามเมื่อเห้นรูป ผมมองตามนิ้วมันไป แล้วก็เห็นเขา...ผมตกใจแล้วที่เห้นเขาอยู่ที่บาร์ ผมตกใจกว่าที่เห็นเขาจูบกับคนอื่น
ครืด
ผมลุกขึ้นทันที เจ็บที่อกข้างซ้ายแบบสุดๆ รู้สึกขอบตามันร้อนๆ ไม่รู้น้ำตาจะไหลไหม ที่สำคัญผมโกรธมาก จนอยากจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ ผมคว้าเก้าอี้ใกล้มือ โยนใส่ไอ้เด็กเวรที่มันจูบเอ็นมะของผม
"อะไรวะเนี่ย ไอ้บอดี้การ์ด" ไอ้เด็กนั่นหันมาโวยวายกับผมผมมองไปที่เอ็นมะ เขามองมาที่ผมหวาดๆ ดวงตาผมเฉนชา มันเจ็บมาก ผมทำอะไรผิด ผมไม่ดีตรงไหน ผม..ผม..ผม..ผมดูแลเขาผิดพลาดหรอ ผมบกพร่องหรอ ผมก็ดูแลเขาดีทุกอย่าง ทำไมเขาทำกับผมแบบนี้
"สึนะ ใจเย็นๆ"รีบอร์นเข้ามาจับบ่าผมผมไม่หันไปมองมัน
"ปล่อย"ผมพูดเรียบๆ มันเห้นหน้าผมแล้วรีบปล่อยมือทันที
"ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้วนะ"รีบอร์นพูดทันที มันคงรู้ว่าผมกำลังเดือดสุดๆ
"เอ็นมะ กลับ"ผมพูด แล้วกระชากแขนเขาให้ลุกขึ้น
"โอ๊ย เอ็นมะเจ็บนะครับ สึนะซัง"เจ็บหรอ ผมเจ็บกว่าไหม
"สึนะแล้วลูกค้าล่ะวะ"ซันซัสเขาถามผม
"ตายช่างหัวแม่ง"ผมไม่สนใจแล้ว
ผมลากเขาไป พลักเขาขึ้นรถแล้วตามไปอีกข้าง ก่อนจะล๊อกประตูแล้วออกรถอย่างเร็ว
"....."
"....."เขาเงียบผมเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร ผมหยิบบุหรี่ออกมาอย่างลนๆเพราะผมรู้สึกมันเจ็บที่หัวใจจนสะท้านไปทั่วร่างสุดท้ายผมก็หยิบบุหรี่ไม่ได้ ผมจึงปามันทิ้งกระแทกกับกระจกหน้ารถ เขาสะดุ้ง แล้วถดตัวออกห่างผมอีก นั่นทำให้ผมเจ็บกว่าเดิม ตอนแรกผมว่าจะไปคุยให้รู้เรื่องที่บ้าน แต่ไม่ไหวแล้ว ผมเลี้ยวเข้าโรงเรียมม่านรูดทันที
"สึนะซัง พา เอ้นมะมาที่นี่ทำไม ไม่เอานะ เอ็นมะไม่ไป"เขาโวยวาย นั่นทำให้ผมโกรธ เขารังเกียจผมแล้วหรอ ทั้งๆที่ผมให้ชีวิตใหม่กับเขาขนาดนี้นี่นะ ผมกระชากแขนเขาออกมา ผมมั่นใว่าตอนี้ แขนของเขาต้งแดงเป็นริ้วๆแน่นอน ผมบีบแรงซะขนาดนี้
"ขอเปิดหนึ่งห้อง"ผมบอกพนักงาน เขาดูเลิกลั่กกับเอ็นมะที่กำลังโวยวายอยู่
"ไม่เอา เอ็นมะไม่เข้านะ สึนะซัง"เขาอ้อนวอนผมทั้งน้ำตา ถ้าเป็นปกติผมคงใจอ่อนยวบ แต่นี่ผมโกรธเกินกว่าจะทำอะไรแล้ว
"ชั่วคราวหรือค้างคืนครับ"
"ค้างคืน ของกุญแจมือกับกล้องวีดีโอด้วย แล้วก็มีด เหล็กดัด กับ ไฟแช๊ค"ผมพูด ถ้าเขาทำผมเจ็บแบบนี้ ผมจะตีตราบาปให้เขาไปชั่วชีวิต
"อ..เอาไปทำไม สึนะซังจะทำอะไรเอ็นมะ ไม่เอานะครับ"เขาดิ้นพร่านกว่าเดิม ผมเดินตามพนักงานที่นำทางมาถึงห้องให้ แล้วผมก็รับของที่ต้องการมา พอเข้าในห้องผมก็ล๊อกประตูหน้าต่างก่อนจึงจะปล่อยเขา ผมมองแขนของเขาที่เขียวช้ำ แล้วเริ่มจะคิดว่าผมนี่...ทำเกินไปรึเปล่า
"เอ็นมะครับ...จะปฏิเสธรึเปล่าว่าจูบกับเด็กนั่น"ได้โปรด ปฏิเสธเถอะ แล้วอธิบายเถอะ ขอร้อง
"...ฮึก...เอ็นมะขอโทษ...เอ็นมะไม่ดี เอ็นมะนิสัยไม่ดี ฮึก เอ็นมะแค่..อึก คิดว่า ถ้าทำกับคนอื่นที่ไม่ใช่ สึนะซังมันจะเป็นยังไง"เขานอกใจผม ผมสลัดเขาออกแล้วหนีเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำชโลมตัว พิงกำแพงแล้วร้องให้ ผมยอมรับว่าผมอ่อนแอมาก ทั้งๆที่ผมรักเขาขนาดนั้นทำไม...ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วย
ในเมื่อเขาทำผมเจ็บ ผมไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่ปล่อย
ผมเดินออกมา ในชุดคลุมอาบน้ำ เห็นเขานั่งอยู่ที่เดิม ยังสะอื้นไม่หาย ผมไม่สนใจ เดินไปแอลกอฮอลมาแล้วล้างกับลวด จับดัดให้มันเป้นชื่อผม จับแขนทั้งสองข้างของเขาล๊อกกับหัวเตียง นั่งควบ ผมเอาไฟลนกับลวดนั้น ผมจะตีตราให้เขาเป้นของผมคนเดียว เขาดิ้น กรีดร้อง ผมมองด้วยสายตาที่เฉยชา ผมแค้น เขาหักหลังผม ผมทาบลวดร้อนๆลงบนผิวของเขาบริเวณหน้าอก เขากรีดร้องดังขึ้นไปอีกด้วยความทรมานผมเทน้ำเปล่าราดลงบนรอยไหม้นั้น
"เจ็บไหมครับ"ผมกระซิบถาม เขาพยักหน้าแล้วสะอื้น
"มันไม่เท่ากับที่ผมเจ็บเลยรู้ไหม"ผมพูดออกไป แล้วลุกขึ้น ผมตั้ง วีดีโอ ไว้ปลายเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบมีดมาแล้วคลานเข้าไปหาเขาช้าๆ เขาถดตัวหนี ผมกระชากเขากลับมาที่เดิม
"กลัวหรอ"ผมถามออกไป เขาพยักหน้า
"แล้วถ้าผมทำแบบนี้ล่ะ"ผมกรีดมีดลงปบนเสื้อผ้าของเขา เสื้อผ้าที่ผมเป้นคนซื้อให้ เสื้อผ้าที่ผมเป็นคนเลือกให้ ตัดมันจนไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว
"คลิปที่เราจะทำกันต่อไปนี้ เอ็นมะรู้ไหมว่ามันจะขายได้กี่บาทกัน"ผมถามออกไปอย่างเลือดเย็น เขาร้องให้หนักกว่าเดิมอีก
"เป็นแสนเชียวล่ะรู้ไหม แล้วถ้าเป้นร่างกายแบบเอ็นมะ เผลอๆเป็นหมื่นเลยนะ ผมจะเอามันไปขายในตลาดมืด ดีไหม"
"ไม่เอา ขอร้องล่ะ ไม่เอา"เขาขอร้องวิงวอนผม แล้วมันได้อะไรขึ้นมา
ผมถอดชุดคลุมของตนเองออก สอดใส่ความเป็นชายลงไปอย่างรุนแรง ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องถนุถนอมเขาอีกต่อไปแล้ว เพราะเขาทรยศต่อผมมาก จนผมเจ็บระบมไปทั้งหัวใจ จังหวะสอดใส่ของผมทั้งดิบเถื่อนและรุนแรง เขากรีดร้องไม่เป้นภาษาด้วยความทรมาน ไฟราคะในกายของผมมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆที่นึกถึงภาพเขาจูบกับผู้ชายคนอื่น เขาเป็นของผมแท้ๆ ผมเลียแผลที่มีเลือดเปรอะออกมาเล็กน้อยตอนทาบเหล็กนั้น จนเขารุ้สึกเจ็บ น้ำตาเขานองหน้า สะอึกสะอื้นไม่ขาดสาย จนผมทำกับร่างกายของเขามาซักพักจึงรู้สึกเย็นลง
"เกลียดฉันรึยัง"ผมถามออกไป แอบแสยะยิ้มขันในตัวเอง ทั้งๆที่ทำไปขนาดนี้ กลับกลัวที่จะถูกเขาเกลียด
"เอ็นมะไม่เกลียด สึนะซังหรอกครับ"ผมตกใจ ทั้งๆที่ผมทำกับเขาไปตั้งขนาดนี้ แต่เขากลับไม่โกรธเลยงั้นหรอ
"ทำไมล่ะ ผมทำกับเอ็นมะขนาดนี้"
"เอ็นมะผิดเอง เอ็นมะสมควรโดนลงโทษแล้ว แต่สึนะซังอย่างเกลียดเอ้นมะนะ เอ็นมะรู้แล้ว ว่าไม่มีใครจะแทนสึนะซังได้ เอ้นมะขอโทษ"เขาพูด ทำให้ผมรู้สึกผิดไปใหญ่ น้ำตาผมมันไหลออกมาไม่ขาดสาย ผมผิดเอง ผมน่าจะถามเขาให้แน่ใจ ไม่น่าจะบันดาลโทสะ
"ขอโทษ ผมขอโทษ ผมรักเอ็นมะ ผมขอโทษ"ผมพูด ออกไป เขายิ้มก่อนจะค่อยๆหลับตา เขาสลบไปแล้ว ด้วยความลนลาน ผมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นไขกุญแจมือเขาดูบาดแผลที่น่าอกแล้วมาดูที่โพรงสวาท มันเป้นรอยฉีกอย่างน่ากลัว ผมทำเขาเจ็บถึงขนาดนี้ ผมลงมือปฐมพยาบาลเขาอย่างปราณีต แล้วเฝ้ารอจนกว่าเขาจะตื่น
หน้าโรงเรียน มัธยมแห่งหนึ่ง ผมมองไปยังนักเรียนหลากหลายคนที่เดินกันอย่างขวักไขว่ มองอย่างทั่วถึงเพื่อหา"เหยื่อ"ที่น่าจะเหมาะสมในครั้งนี้ จะเรียกผมว่าเป็นนักต้มตุ๋นก็ไม่แปลกนัก ก็ผมหลอกลวงอยู่เหมือนกัน สายตาผมไปหยุดอยู่ที่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง เขาใส่รองเท้าขาดๆกับชุดเก่าๆที่ไม่เหมือนใครในโรงเรียน ไหนจะผมสีแดงเถือกนั่นอีก ไม่โดนแกล้งก็ไม่รู้ะว่ายังไงแล้ว
ผมเลี้ยวรถคันงามไปจอดใกล้ๆตรงนั้นก่อนจะลงจากรถมาก เสื้อผ้าหน้าผมโอเคเป๊ะ เหมาะป้นบอร์ดี้การ์ด ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเด็กคนนั้น ดูใกล้ๆแล้วตัวเล็กมากๆ ราวกับจะขาดเป็นสองท่อนถ้าผมเตะแรงไปอีกหน่อย
"I get you back home.Master"ผมพูดแล้วจับมือเขาลากขึ้นรถ เพราะไม่งั้นเขาคงยืนเอ๋อ อยู่ที่เดิมแน่ๆ เมื่อขึ้นรถแล้ว ผมก็บึ่งรถออกไปทันที ก็รับเหยื่อมาแล้วนี่น่า
"ชื่ออะไร"ผมถามแล้วลดกระจกลงเพื่อสูบบุหรี่
"อ...เอ็นมะครับ"อืม ชื่อก็ไม่เลว หน้าตาของเขาเต็มไปด้วยพาสเตอร์แปะแผล
"หรอ ฉันสึนะ"ผมตอบกลับไปแล้วมองทาง ให้ตายสิ รถติดชะมัด
"เอ่อ นี่มันเรื่องอะไรหรอครับ"นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว
"ฉันขี้เกียจอ้อมค้อม เข้าเรื่องเลยล่ะกัน มีคนจ้างฉันมาให้ช่วยนายออกจากวงจรชีวิตบ้าๆนี่ นายมีครอบครัวไหม"ผมหันไปถาม
"เอ่อ ผมอาศัยอยู่ที่ศาลเจ้าครับ"เฮ้อ ชีวิตช่างน่าอนาถแท้ สงสารจริง
"บอกฉันด้วยว่าไปทางไหน ต่อจากเมื่อกี้นะ เท่าที่ดู นายรู้สึกจะโดนดูถูกและโดนแกล้งสินะ"ผมถามออกไป อันที่จริงไม่ถามก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะ
"ครับ...คุณจะช่วยผมหรอ"ดวงตาสีแดงวาววับหันมามองผม ทำเอาผงะไปหน่อย เด็กนี่...ซื่อเกินไป เชื่อใจคนง่าย
"อืม แต่คนจ่ายต้องเป็นนายนะ"เขาหันมามองหน้าผมงงๆ
"ผมไม่มีเงิน เลยซักบาทนะครับ"อย่างนี้ก็แย่หน่อยแต่ผมไม่ได้คิดค่าจ้างเป้นเงินอยู่แล้ว
"ไว้ฉันคิดออกแล้วจะบอก"ผมพูด ก่อนจะจอดที่ห้าง เพราะผมต้องซื้อของให้เขาใหม่ทั้งหมด แต่มันก็เป็นงานนั่นแหล่ะ เพราะของที่ได้ตอบแทนมามันก็ใช่ว่าจะน้อยๆเหมือนกัน
ผมลำบากเล็กน้อย เพราะไม่ว่าจะถามอะไร เขาก็จะตอบว่า ยังไงก็ได้ ไม่รู้ ไม่เอา ถ่อมตัวชะมัด ขี้เกรงใจเกินไปแล้ว แต่ก็ได้มาทั้งหมด จากนั้น ผมก็ให้เขาชี้ทางมาที่ศาลเจ้าที่เขาอาศัยอยู่ ที่นี่มีแต่คนแกง่ะ เขาีชี้ว่าเจ้าอาวาสคนไหน ผมเลยเข้าไปคุยด้วย
"คือผมจะขอรับ เอ็นมะคุงเข้าไปเลี้ยงน่ะครับ ผมเห็นว่าที่โรงเรียนเขามีปมด้อยมากในเรื่องนี้"ผมเข้าไปคุยกับเจ้าอาวาสนานสองนานกว่าจะได้เขามาในกำมือ ผมไม่รอช้า ลากเขากลับคอนโดทันที
ที่คอนโด
ผมกำลังมองเขาทำอาหาร ดูจากด้านหลังเขาน่ารักมากๆ เอวก็คอด ผิวก็ขาวดูนุ่มเหมือนมาชเมลโล่น่าจับดูดจับเลีย แขนเล็กๆนั่นอีก ผมพอจะรู้แล้วว่าจะเอาอะไรเป็นสิ่งตอบแทน ผมเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ
"โอ๊ย"นั่นไงว่าแล้ว โดนมีดบาดจนได้
"เอามือมานี่"ผมจับมือเขามาดู ดีที่บาดไม่ลึกเดี๋ยวเลือดก็หยุดไหล ผมเลียเลือดให้เขาช้าๆจนถึงปากแผล ดูดเบาๆ แล้วมองใบหน้าเขา ทำให้ผมชะงัก ใบหน้าที่แดงระเรื่อแบบนั้นมัน...
พลั่ก
ผมพลั่กเขาลงกับพื้น ก่อนจะคล่อมตาม
"ฉันรู้แล้วว่าจะเก็บค่าจ้างยังไง"ผมค่อยๆรูดซิบเสื้อที่ผมเป็นคนซื้อให้เขาไปเมื่อไม่นานมานี้ลง
"ค..คุณจะทำอะไรน่ะครับ"ผมมองใบหน้าเขา แววตาหวาดระแวงแบบนั้นเหมือนลูกแมวน้อยๆก็ไม่ปาน ให้ตายสิ เขาน่ารักชะมัด
"เซ็กซ์ ของฉันกับนาย ถือเป็นค่าจ้างในงานนี้"ผมพูดแล้วประกบจูบเขา
"ต..ต..แต่ว่า ผมก็เป็นผู้ชาย ค...คุณก็เป็นผู้ชาย จ..จะมีเซ็กซ์ได้หรอครับ"ผมมองหน้าเขาอึ้งๆ ไร้เดียงสาจัง ผมรู้สึกว่า....กำลังพรากผู้เยาว์ชัดๆเลย
"ถ้าเธอเป็นเด็กดี ฉันจะอ่อนโยน"ผมบอกเขาไปเขาไม่พูดอะไรแต่หลับตาปี๋....น่ารัก
"เอ็นมะ"ผมเรียกชื่อเขาขณะที่กำลังสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางพิศวาท ตัวเขาเกร็งไปหมด ผมจูบให้เขาผ่อนคลายขึ้น เล้าโลมไปเรื่อยๆ ไล้เลียตามลำคอและยอดอก จนผมคิดว่าความอดทนของผมมันได้หมดลงไปแล้ว
ผมนำความแข็งแกร่งของบุรุษสอดแทรกเข้าไปในโพรงพิศวาท เขากรีดร้องแล้วจิกผม เขาเจ็บ ผมรู้ นี่คงเป้นครั้งแรกของเขา มันยิ่งทำให้ผมอยากจะถนุถนอมเขาให้มากขึ้นไปอีก เมื่อมันเข้าไปได้แล้วส่วนหนึ่งผมก็รอ ให้เขาปรับตัว น้ำตาเขาไหลออกมาเป็นทางอย่างน่าสงสาร ผมลูบหัวเขาเบาๆจับมือที่จิกลงบนเนื้อจนเลือดผมไหลขึ้นมาพรมจุบ ผมไม่อยากให้เขามีประสบการณ์แย่ๆราวกับตกนรก ผมอยากจะอ่อนโยนกับเขาที่สุด ความจริงแล้ว สิ่งบริสุทธิ์อย่างเขาไม่น่าจะมาถูกผมทำให้แปดเปื้อน
"เจ็บมากรึเปล่า ผมขอโทษ"ผมพูด ออกไป มองเขาด้วยสายตาแบบไหนตัวผมเองก็ยังไม่รู้
"สึนะซัง ย..อย่าร้องนะ"เอ๋...ผมจับแก้มตัวเอง น้ำตาผมไหลตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมันไหลออกมาเพราะอะไรหรือว่า....เพราะผมเห้นเขาร้องอย่างนั้นหรอ
"เอ็นมะ เสียใจรึเปล่าที่ต้องมาถูกคนอย่างผมทำแบบนี้"ผมถามออกไป มือเล็กๆนั้นลูบใบหน้าผม แล้วส่ายหัวอย่างน่ารัก หัวใจผมเหมือนถูกรดรินด้วยน้ำหลังจากที่มันแห้งคอด
"อ๊ะ อ๊าาา"เขาครางเมื่อผมขยับเล็กน้อย มือเล็กๆเขากอดผมแน่น ขยุ่มผมสีน้ำตาลของผมเต็มกำมือ ผมค่อยๆขยับอย่างเนิบช้า จนคิดว่าสะโพกของเขาน่าจะทนได้แล้วจึงเร่งจังหวะขึ้น
"เอ็นมะ...เป้นของผมคนเดียวนะ เอ็นมะเป็นของผมนะ"อะไรฉุกใจไม่รู้ทำให้ผมพูดออกไป ไม่เคยเป้นแบบนี้ เหยื่อกี่รายๆก็แค่ทำอะไรแบบนี้แล้วจากไป แต่กับเขา ผมอยากให้เขาอยู่เคียงข้างผมและไม่มีวันทิ้งผมไปไหน
"ค...ครับ เอ็นมะเป็นของสึนะซัง เอ็นมะเป็นผู้ชาย..ต..แต่..เอ็นมะ...เอ็นมะ..คิดว่า...เอ็นมะ...รักสึนะซังครับ"เขาน่ารักมาก จนผมเผลอกอดแรงไปหน่อย ร่างกายของผมจึงสอดลึกขึ้นกว่าเดิม
"ส..สึนะซัง..เอ็นมะ..จุก"ผมสะดุ้ง จึงค่อยๆถอนกายออกมาเล็กน้อย ก่อนจะไปในจังหวะที่คงที่ ร่างกายของผมและเขาร้อนรุ่มไปหมด หยาดเหงื่อไหลรินไม่ขาดสาย ทั้งๆที่ผมคิดว่าผมเปิดแอร์ไว้แล้ว
นั่นเป็นเซกซ์ครั้งแรกของเรา หลังจากวันนั้นเขาก็มาอยู่กับผมได้ สามเดือนแล้ว เพื่อที่โรงเรียนเขาเยอะขึ้น ไม่มีคนดูถูกเขาอีกแล้ว นั่นก็ทำให้ผมเบาใจ อย่างน้อยเขาก็จะมีความสุขที่โรงเรียน
"สึนะซัง ระวังตัวด้วยนะครับ"เขาบอกผม เขารู้แล้วว่าผมมีอาชีพเป้นนักต้มตุ๋น ในตอนแรก ที่เขารู้ เราทะเลาะกัน เพราะเขาอยากให้ผมเลิก แต่แล้วจู่ๆเขาก็บอกว่า ทำต่อไปก็ไม่เป้นไร แต่อย่าทำร้ายใครเลยได้ไหม ซึ่งผมก็ตอบตกลงไป เขาเป็น...หัวใจของผม
บาร์แห่งหนึ่ง
"ไง สึนะ ได้ข่าวว่าแกเลี้ยงเด็กไว้คนหนึ่งหรอ"เพื่อนของผมครับ เขาชื่อรีบอร์น เป็นเพลย์บอยตัวยง บางครั้งก็เป็นพาร์ทเนอร์ร่วมกับผม
"อืม...เขาน่ารักมากเลย"ผมตอบไปอย่างไม่ปกปิด คิ้วสีดำๆนั้นเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างเหลือเชื่อ มันคงล้อผมยันลูกบวชแน่ อ่ะ แต่ผมคงไม่มีลูกหรอก
"มีรูปไหม"เขาถาม
"จะเอาไปทำไม"อย่าคิดจะมาแย่งของผมเชียว
"จะได้ไม่เข้าไปหลีไง"ผมเลยคว้ารูปที่ผมแอบถ่ายตอนเขานอนออกมา เพราะเขาเป็นโรคกลัวกล้อง
"ตอนนี้เขาอยู่บ้านแกหรอ"มันถาม
"อืม แต่เห็นบอกว่า เพื่อนจะพาออกไปเที่ยวอาจจะกลับเย็นหน่อย"ผมบอกแล้วจิบวิสกี้
"ใช่นั่นไหมวะ"เพื่อผมอีกคนชื่อซันซัสที่นั่งเงียบมาตั้งแต่แรกถามเมื่อเห้นรูป ผมมองตามนิ้วมันไป แล้วก็เห็นเขา...ผมตกใจแล้วที่เห้นเขาอยู่ที่บาร์ ผมตกใจกว่าที่เห็นเขาจูบกับคนอื่น
ครืด
ผมลุกขึ้นทันที เจ็บที่อกข้างซ้ายแบบสุดๆ รู้สึกขอบตามันร้อนๆ ไม่รู้น้ำตาจะไหลไหม ที่สำคัญผมโกรธมาก จนอยากจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ ผมคว้าเก้าอี้ใกล้มือ โยนใส่ไอ้เด็กเวรที่มันจูบเอ็นมะของผม
"อะไรวะเนี่ย ไอ้บอดี้การ์ด" ไอ้เด็กนั่นหันมาโวยวายกับผมผมมองไปที่เอ็นมะ เขามองมาที่ผมหวาดๆ ดวงตาผมเฉนชา มันเจ็บมาก ผมทำอะไรผิด ผมไม่ดีตรงไหน ผม..ผม..ผม..ผมดูแลเขาผิดพลาดหรอ ผมบกพร่องหรอ ผมก็ดูแลเขาดีทุกอย่าง ทำไมเขาทำกับผมแบบนี้
"สึนะ ใจเย็นๆ"รีบอร์นเข้ามาจับบ่าผมผมไม่หันไปมองมัน
"ปล่อย"ผมพูดเรียบๆ มันเห้นหน้าผมแล้วรีบปล่อยมือทันที
"ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้วนะ"รีบอร์นพูดทันที มันคงรู้ว่าผมกำลังเดือดสุดๆ
"เอ็นมะ กลับ"ผมพูด แล้วกระชากแขนเขาให้ลุกขึ้น
"โอ๊ย เอ็นมะเจ็บนะครับ สึนะซัง"เจ็บหรอ ผมเจ็บกว่าไหม
"สึนะแล้วลูกค้าล่ะวะ"ซันซัสเขาถามผม
"ตายช่างหัวแม่ง"ผมไม่สนใจแล้ว
ผมลากเขาไป พลักเขาขึ้นรถแล้วตามไปอีกข้าง ก่อนจะล๊อกประตูแล้วออกรถอย่างเร็ว
"....."
"....."เขาเงียบผมเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร ผมหยิบบุหรี่ออกมาอย่างลนๆเพราะผมรู้สึกมันเจ็บที่หัวใจจนสะท้านไปทั่วร่างสุดท้ายผมก็หยิบบุหรี่ไม่ได้ ผมจึงปามันทิ้งกระแทกกับกระจกหน้ารถ เขาสะดุ้ง แล้วถดตัวออกห่างผมอีก นั่นทำให้ผมเจ็บกว่าเดิม ตอนแรกผมว่าจะไปคุยให้รู้เรื่องที่บ้าน แต่ไม่ไหวแล้ว ผมเลี้ยวเข้าโรงเรียมม่านรูดทันที
"สึนะซัง พา เอ้นมะมาที่นี่ทำไม ไม่เอานะ เอ็นมะไม่ไป"เขาโวยวาย นั่นทำให้ผมโกรธ เขารังเกียจผมแล้วหรอ ทั้งๆที่ผมให้ชีวิตใหม่กับเขาขนาดนี้นี่นะ ผมกระชากแขนเขาออกมา ผมมั่นใว่าตอนี้ แขนของเขาต้งแดงเป็นริ้วๆแน่นอน ผมบีบแรงซะขนาดนี้
"ขอเปิดหนึ่งห้อง"ผมบอกพนักงาน เขาดูเลิกลั่กกับเอ็นมะที่กำลังโวยวายอยู่
"ไม่เอา เอ็นมะไม่เข้านะ สึนะซัง"เขาอ้อนวอนผมทั้งน้ำตา ถ้าเป็นปกติผมคงใจอ่อนยวบ แต่นี่ผมโกรธเกินกว่าจะทำอะไรแล้ว
"ชั่วคราวหรือค้างคืนครับ"
"ค้างคืน ของกุญแจมือกับกล้องวีดีโอด้วย แล้วก็มีด เหล็กดัด กับ ไฟแช๊ค"ผมพูด ถ้าเขาทำผมเจ็บแบบนี้ ผมจะตีตราบาปให้เขาไปชั่วชีวิต
"อ..เอาไปทำไม สึนะซังจะทำอะไรเอ็นมะ ไม่เอานะครับ"เขาดิ้นพร่านกว่าเดิม ผมเดินตามพนักงานที่นำทางมาถึงห้องให้ แล้วผมก็รับของที่ต้องการมา พอเข้าในห้องผมก็ล๊อกประตูหน้าต่างก่อนจึงจะปล่อยเขา ผมมองแขนของเขาที่เขียวช้ำ แล้วเริ่มจะคิดว่าผมนี่...ทำเกินไปรึเปล่า
"เอ็นมะครับ...จะปฏิเสธรึเปล่าว่าจูบกับเด็กนั่น"ได้โปรด ปฏิเสธเถอะ แล้วอธิบายเถอะ ขอร้อง
"...ฮึก...เอ็นมะขอโทษ...เอ็นมะไม่ดี เอ็นมะนิสัยไม่ดี ฮึก เอ็นมะแค่..อึก คิดว่า ถ้าทำกับคนอื่นที่ไม่ใช่ สึนะซังมันจะเป็นยังไง"เขานอกใจผม ผมสลัดเขาออกแล้วหนีเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำชโลมตัว พิงกำแพงแล้วร้องให้ ผมยอมรับว่าผมอ่อนแอมาก ทั้งๆที่ผมรักเขาขนาดนั้นทำไม...ทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วย
ในเมื่อเขาทำผมเจ็บ ผมไม่ยอมปล่อยเขาไปแน่ ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่ปล่อย
ผมเดินออกมา ในชุดคลุมอาบน้ำ เห็นเขานั่งอยู่ที่เดิม ยังสะอื้นไม่หาย ผมไม่สนใจ เดินไปแอลกอฮอลมาแล้วล้างกับลวด จับดัดให้มันเป้นชื่อผม จับแขนทั้งสองข้างของเขาล๊อกกับหัวเตียง นั่งควบ ผมเอาไฟลนกับลวดนั้น ผมจะตีตราให้เขาเป้นของผมคนเดียว เขาดิ้น กรีดร้อง ผมมองด้วยสายตาที่เฉยชา ผมแค้น เขาหักหลังผม ผมทาบลวดร้อนๆลงบนผิวของเขาบริเวณหน้าอก เขากรีดร้องดังขึ้นไปอีกด้วยความทรมานผมเทน้ำเปล่าราดลงบนรอยไหม้นั้น
"เจ็บไหมครับ"ผมกระซิบถาม เขาพยักหน้าแล้วสะอื้น
"มันไม่เท่ากับที่ผมเจ็บเลยรู้ไหม"ผมพูดออกไป แล้วลุกขึ้น ผมตั้ง วีดีโอ ไว้ปลายเตียง ก่อนจะเดินไปหยิบมีดมาแล้วคลานเข้าไปหาเขาช้าๆ เขาถดตัวหนี ผมกระชากเขากลับมาที่เดิม
"กลัวหรอ"ผมถามออกไป เขาพยักหน้า
"แล้วถ้าผมทำแบบนี้ล่ะ"ผมกรีดมีดลงปบนเสื้อผ้าของเขา เสื้อผ้าที่ผมเป้นคนซื้อให้ เสื้อผ้าที่ผมเป็นคนเลือกให้ ตัดมันจนไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว
"คลิปที่เราจะทำกันต่อไปนี้ เอ็นมะรู้ไหมว่ามันจะขายได้กี่บาทกัน"ผมถามออกไปอย่างเลือดเย็น เขาร้องให้หนักกว่าเดิมอีก
"เป็นแสนเชียวล่ะรู้ไหม แล้วถ้าเป้นร่างกายแบบเอ็นมะ เผลอๆเป็นหมื่นเลยนะ ผมจะเอามันไปขายในตลาดมืด ดีไหม"
"ไม่เอา ขอร้องล่ะ ไม่เอา"เขาขอร้องวิงวอนผม แล้วมันได้อะไรขึ้นมา
ผมถอดชุดคลุมของตนเองออก สอดใส่ความเป็นชายลงไปอย่างรุนแรง ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องถนุถนอมเขาอีกต่อไปแล้ว เพราะเขาทรยศต่อผมมาก จนผมเจ็บระบมไปทั้งหัวใจ จังหวะสอดใส่ของผมทั้งดิบเถื่อนและรุนแรง เขากรีดร้องไม่เป้นภาษาด้วยความทรมาน ไฟราคะในกายของผมมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆที่นึกถึงภาพเขาจูบกับผู้ชายคนอื่น เขาเป็นของผมแท้ๆ ผมเลียแผลที่มีเลือดเปรอะออกมาเล็กน้อยตอนทาบเหล็กนั้น จนเขารุ้สึกเจ็บ น้ำตาเขานองหน้า สะอึกสะอื้นไม่ขาดสาย จนผมทำกับร่างกายของเขามาซักพักจึงรู้สึกเย็นลง
"เกลียดฉันรึยัง"ผมถามออกไป แอบแสยะยิ้มขันในตัวเอง ทั้งๆที่ทำไปขนาดนี้ กลับกลัวที่จะถูกเขาเกลียด
"เอ็นมะไม่เกลียด สึนะซังหรอกครับ"ผมตกใจ ทั้งๆที่ผมทำกับเขาไปตั้งขนาดนี้ แต่เขากลับไม่โกรธเลยงั้นหรอ
"ทำไมล่ะ ผมทำกับเอ็นมะขนาดนี้"
"เอ็นมะผิดเอง เอ็นมะสมควรโดนลงโทษแล้ว แต่สึนะซังอย่างเกลียดเอ้นมะนะ เอ็นมะรู้แล้ว ว่าไม่มีใครจะแทนสึนะซังได้ เอ้นมะขอโทษ"เขาพูด ทำให้ผมรู้สึกผิดไปใหญ่ น้ำตาผมมันไหลออกมาไม่ขาดสาย ผมผิดเอง ผมน่าจะถามเขาให้แน่ใจ ไม่น่าจะบันดาลโทสะ
"ขอโทษ ผมขอโทษ ผมรักเอ็นมะ ผมขอโทษ"ผมพูด ออกไป เขายิ้มก่อนจะค่อยๆหลับตา เขาสลบไปแล้ว ด้วยความลนลาน ผมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นไขกุญแจมือเขาดูบาดแผลที่น่าอกแล้วมาดูที่โพรงสวาท มันเป้นรอยฉีกอย่างน่ากลัว ผมทำเขาเจ็บถึงขนาดนี้ ผมลงมือปฐมพยาบาลเขาอย่างปราณีต แล้วเฝ้ารอจนกว่าเขาจะตื่น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น