คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วันเรียนวันแรกTT^TT
จากเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นมาเมื่อตอนเช้า ฉันก็อยู่แต่ในห้องจนถึงหกโมง ขณะที่ฉันกำลังนั่งเล่นพลางใช้นิ้วจิ้มพุงเล่นอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ใครคะ-_-;;”
“ดิฉันเองค่ะ แม่บ้านนากีส”
“เข้ามาค่ะ”
พอแม่บ้านนากีสเข้ามา ก็ได้ส่งจดหมายซองหนึ่งให้กับฉัน จดหมายรักแน่เลย^.,^ รอช้าอยู่ทำไมเดี๋ยวจดหมายเน่าพอดี
ถึง คิน โครเมล
วันนี้เวลาหนึ่งทุ่มตรง อาคารเจ็ดต้องไปเรียนที่ห้อง 723 วิชาผสมวังเวงศาสตร์
แต่งตัวชุดนักเรียนของโรงเรียน สอบถามที่แม่บ้านนากีส
เวลาสามทุ่มสิบนาที อาคารสี่ ต้องไปเรียนที่ห้อง 475 วิชาเวทย์สยองจิต
เวลาตีหนึ่งครึ่ง อาคารหนึ่ง ต้องไปเรียนที่ห้อง 125 วิชาพันธุ์ไม้มนต์ขลัง
และตีห้า อาคารเก้า ต้องไปเรียนที่ห้อง 989 วิชาต่อสู้ สู้ต๊าย!!!
หนังสือและอุปกรณ์ต่างๆนั้น จงไปเอาที่ล็อกเกอร์ตึก 1 ชั้น 10 ริมขวา
ปล. ควรหาเพื่อนไปด้วยหนึ่งคน
ปล. ในห้องเรียนหรือที่ไหนเจ้าต้องชื่อ คิน โครเมลเท่านั้น
จาก กรูปี เคเวย์
วิชาบ้านอะไรฟระเรียนที่สามสี่ชั่วโมง แถมต้องไปเอาอุปกรณ์การเรียนที่ตึก 1 ชั้น 10 โฮ่ๆๆๆTTOTT มีขาลากแน่ แล้วทำไมต้องเอาเพื่อนไปด้วยหว่า ช่างเถอะนี่ก็หกโมงจะครึ่งอยู่แล้ว เดี๋ยวอาบน้ำไม่ทัน
“เอ่อ...คือว่าแม่บ้านนากีสคะ ชุดนักเรียนอยู่ไหนหรอคะ”
“อ๋อ...เดี๋ยวดิฉันไปหยิบให้นะคะ ถ้าคุณหนูจะอาบน้ำก็ไปเอาผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้าได้เลยนะคะ”
“ค่ะ”
ฉันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะหยิบผ้าเช็ดตัว ก่อนจะเข้าห้องน้ำไป เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จไวเหมือนโกหก ก็รีบออกมาแต่งตัวชุดนักเรียนที่แม่บ้านนากีสเอามาให้ ชุดนักเรียนที่นี่เป็นเสื้อคอปกสีขาวพอดีตัว ทางหน้าอกซ้ายปักสัญลักษณ์ของโรงเรียนคือ ปากกาขนนกพันด้วยหนามและดอกกุหลาบดำ ตรงแขนเสื้อยาวปิดข้อมือ มีหูกระต่ายสีดำติดที่คอ กระโปรงคลุมเข่า ถุงเท้ายาวถึงหัวเข่า รองเท้านักเรียนเป็นรองเท้าหนังสีดำ หุ้มส้นไม่มีสายรัด ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว อะไรจะพอดีขนาดนี้นะ ทั้งกระโปรง เสื้อ รองเท้า ตรงหน้าอกข้างขวามีชื่อคินด้วยเอ่อ...แสดงว่าฉันต้องใช้ชื่อคาลาเซียจริงๆใช่มั้ยเนี่ย เอาก็เอา ฉันชื่อ คิน คิน คิน คิน เอ่อ...ฉันยังไม่ได้หาคนไปเป็นเพื่อนฉันเลย ไม่ได้ต้องรีบไป ฉันรีบเปิดประตูก่อนที่จะ...
ปึก...โครม...!!!
“โอ๊ย!!”
“ขอโทษนะฉันรีบไปหน่อย”
“เธอนี่เอง ที่ชนฉันเมื่อเช้าO[]o”
“นายนี่เอง”
“ใช่ฉันแล้วจะทำไม”หมอนั่นทำคิ้วขมวด
“หึ หึ หึ หึ หึ หึ”ฉันหัวเราะ(เหี้ยม)
“เธอหยุดเสียงอย่างนั้นนะ=_=++”
“นายมานี่”ฉันพูดพลางจับมือนายนั่นลงบันไดมาถึงตึก 1 (ที่ฉันเชี่ยวชาญทางเพราะว่าฉันอ่านแผนที่ของโรงเรียนที่ท่านกรูปี แนบมากลับจดหมาย ใช้วิชาเรียนรู้อย่างรวดเร็ว โฮะๆๆๆ^O^)
ขณะที่เดินมานั้น อีตาคนที่ฉันลากมาด้วยนั้นไม่ขัดขืนแม้แต่นิด
“เธอพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“นายช่วยขึ้นไปชั้น 10 เป็นเพื่อนฉันทีดิ ฉันจะไปเอาหนังสือ”
“ทำไมฉันต้องขึ้นไปเป็นเพื่อนเธอด้วย เพราะยังฉันก็ต้องขึ้นไปเอาหนังสือของฉันเหมือนกัน”
พูดไม่ทันขาดคำหมอนั่นก็บินขึ้นไปชั้นสิบแล้ว เฮ้ย!!!หมอนั่นมะ มีปีก ไม่น่าล่ะหอพักถึงเป็นร้อยกว่าชั้นแต่พวกนักเรียนที่นี่ยังขึ้นกันไหว อ๊ากกกก!!! หมอนี่มันปีศาจ แล้วฉันจะไปทันได้ยังไงฟระเนี่ย ต้องตามให้ทัน ฉันรีบวิ่งขึ้นบันไดทางด้านขวา จนถึงชั้นที่สิบจนได้ หมอนั่นกำลังจะไปแล้ว
“นี่...นายอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน”ฉันตะโกนเรียกหมอนั่น
“ทำไมฉันต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอด้วย”หมอนั่นย้อนถาม
“กะ...ก็...ฉะ...ฉันกลัวนี่ แล้วก็ฉันเพิ่งมาวันแรกด้วย มืดก็มืดอ่ะนี่ก็ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว แถมฉันไม่รู้ว่าจะต้องเอาหนังสือเล่มไหนไปบ้าง ละ...”
“พอ พอ พอ ฉันอยู่เป็นเพื่อนก็ได้”
“จ้า^^”ฉันพูดพลางยิ้มหวาน
ฉันเดินไปที่ตู้ล็อกเกอร์มากมายเรียงรายกันอยู่ นี่มันภาษาอะไรเนี่ยอ่านไม่ออกเลยแล้วฉันจะรู้ได้ยังเนี่ย... -_- กุญแจก็มีแต่ไม่รู้ว่ามันล็อกเกอร์อันไหนแล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย ฉันเกาหัวแกรกๆทำให้นายปีศาจที่บอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนฉันเริ่มไม่สบอารมณ์
“นี่...เร็วๆซิ จะถึงเวลาเรียนแล้ว=[]=”
“ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าล็อกเกอร์ฉันมันอันไหนกันแน่”
“ก็อ่านซิว่าชื่อเธอมันอยู่ตรงไหน”หมอนั่นบ่นอุบ
“ก็ฉันอ่านไม่ออกT^T”ฉันทำน่าจะร้องไห้
“เธอนี่...แค่ภาษาปีศาจทำไมอ่านไม่ออก”
“ภาษาปีศาจ!O[]O”
“ใช่...บอกชื่อเธอมาเดี๋ยวฉันหาให้”
“ฉันชื่อ...คิน โครเมล แหะๆ=v^”ฉันพูดอย่างติดๆขัดๆเพราะไม่ชินกับชื่อ(ใหม่)
“คนที่เป็นทายาทที่หายไปน่ะหรอ”
“...”ฉันเงียบ(เพราะว่างง)
“ฉันไม่ถามเธอแล้ว มาเดี๋ยวหาให้”
ไม่นานหมอนั่นก็หาล็อกเกอร์ให้ฉันเจอ หมอนี่มันไม่ธรรมดา
“เธออยู่ห้องอะไรล่ะเนี่ย”
“ไม่รู้สิ แต่วิชาแรกคือผสมวังเวงศาสตร์ ตามด้วยเวทย์สยองจิต พันธุ์ไม้มนต์ขลัง และสุดท้าย ต่อสู้ สู้ต๊าย!!”
“งั้นเธอก็อยู่ห้องเดียวกับฉันล่ะซิ เวรกรรมอะไรของตูวะ”หมอนั่นพูดเบาๆ (แต่ทว่าฉันได้ยิน=_=)
แล้วหมอนั่นก็สั่งให้ฉันหยิบหนังสือนั่นหนังสือนี่ น่ารำคาญชะมัด>O< และที่สำคัญท่านกรูปีไม่น่าให้ฉันใช้ชื่อคินนั่นเลย พูดทีแทบจะบ้าตาย =3=
“เอ้า!ไปได้แล้วเนี่ยหนังสือของเธอ”
และไม่นานหมอนั่นก็ใช้ปีกบินไปตึกเจ็ด (โดยไม่รอฉันเลยTTOTT) อีกหนึ่งนาทีก็เข้าเรียนแล้วอ่ะทำไงดีเนี่ย ฉันรีบวิ่งลงบันไดจนถึงชั้นล่างแล้ววิ่งไปตึกเจ็ดทันที โฮก!!!เหนื่อย กว่าจะถึงห้องก็ล่อเข้าไปทุ่มสิบห้านาที เอ๊ะ!แล้วทำไมอาจารย์ไม่อยู่ล่ะเนี่ย ฉันเข้าไปในห้องเสียงพูดคุยที่ดังสนั่นก็เงียบเป็บเป่าสาก สายตาทุกสายตาจับจ้องมายังฉัน รังสีอำมหิตแผ่ซ้านทั่วทุกสารทิศ
“เอ่อ...คือว่า...”ฉันพูดยังไม่ทันจบ
“อ้าว!...เธอยืนเอ๋ออยู่ได้มานั่งดิ”อีตาปีศาจมีปีกพูดขึ้น(หมอนั่นอยู่ห้องนี้นี่หว่าTOT)
ฉันมองหาที่ว่างจนไปเจ๊อะ!กับที่ข้างๆไอ้ปีศาจมีปีกนั่น เครียดเลยทำไงดีฉันไม่อยากนั่งกับหมอนั่นนะ ดูสายตาหื่นๆของหมอนั่นแล้วมันสยิวยังไงไม่รู้-_-;; ถ้าหมอนั่นมันทำอะไรฉันนะ คอยดูฉันจะต่อยมันให้เละเลย ทำไมไม่เลิกส่งสายตาแบบนั้นซะที! ฉันเดินไปที่ข้างๆหมอนั่นแล้วนั่งลง
โครม!!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ>O<”เสียงคนทั้งห้องหัวเราะ
“นายแกล้งฉันทำไม”
“ใครแกล้งเธอนั่งไม่ดูเอง ยังมาโทษฉันอีกนะนิสัย...ว่ะ-_-;;”นายปีศาจมีปีกตีหน้าซื่อ
“เออ...ฉันผิดเอง”จากนั้นฉันก็ไม่พูดกับหมอนั่นอีกเลย
มาจ้องฉันทำไมวะเรียนไปซิ เดี๋ยวแม่จิ้มตา ชิชะ อีตาปีศาจมีปีกบ้า>O< แต่ว่าสาเหตุที่อาจารย์มาช้าก็เพราะว่าลูกของอาจารย์เดินตกบ่อขี้ข้างส้วมของโรงเรียน 555+ พอมาสอนนักเรียนก็เหลือเวลาแค่สิบห้านาที(จากสองชั่วโมงครึ่ง) แถมยังหอบกลิ่นปฏิกูลนานามาด้วย เครียดเลย
“ถ้าเราผสมส่วนผสมผิดไปก็จะทำให้เกิดอันตรายเป็นอย่างมาก แบบกรณีอาจถึงชีวิตหรืออาจจะเกิดสิ่งมีชีวิตใหม่ขึ้นมา แต่เปอร์เซ็นต์ที่จะเกิดสิ่งมีชีวิตใหม่จะน้อยมาก แต่ถ้าเกิดมันเกิดขึ้นมาจริงล่ะก็คนที่ทำให้มันเกิดขึ้นจะต้องเลี้ยงมันเองโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ถ้าเกิดมันเป็นสัตว์ร้ายเราก็ต้องฆ่ามันซะโดยให้...”
กริ๊งงงงงงงง!
“เอาไว้คราวหน้า”จากนั้นอาจารย์ก็เดินออกจากห้องไป
ฉันค่อยๆเก็บของก่อนจะเดินออกจากห้องไปเรียนคาบต่อไป เอ่อ...แล้วเรียนอะไรต่อวะ ฉันหยุดเดินก่อนที่จะหยิบจดหมายที่ท่านกรูปีให้มา แต่ว่ามันหายไปไหนหว่าฉันว่าฉันใส่ไว้ในกระเป๋านะ
“หานี่อยู่หรอ^^”นายปีศาจมีปีกชูจดหมายขึ้นมา
ฉันรีบเดินไปกระชากเอาจดหมายมาแต่หมอนั่นไม่ให้TOT ฉันฟ้องพ่อนะเว้ย เอาคืนมานะ ไอ้ปลาจวดหื่น ไอ้หมีโออิชิ ไอ้หล่อไม่เจียมบอดี้ศพสิบเก้า
“ฉันไม่ให้เธอง่ายหรอยัยขี้งอน”
“ใครงอนนายไม่ทราบยะ...อุ๊บ”ฉันรีบเอามือปิดปาก
“ไม่งอนก็ไม่งอนแต่ฉันไม่คืนไอ้นี่แล้วกัน”เขาพูดพลางชี้ไปที่จดหมาย
“เอามานี่นะ ถ้านายไม่คืนฉันล่ะก็ฉันร้องไห้จริงๆด้วย”ฉันพูดพลางทำตาเศร้า
“เฮ้ย!อย่าร้องนะฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาผู้หญิง เอาไปเลยไป! เธอพูดกับฉันแล้ว หุหุ^^”
ไอ้นี่มันยิ้มหื่นอีกแล้ว อ๊ากกก!ฉันไม่อยากปล้ำผู้ชายนะ>O< ฉันรีบเปิดจดหมายแล้วดูว่าต้องไปที่ไหน เอ่อ...475 เวทย์สยองจิต โฮฮฮฮ...ต้องเดินขึ้นบันไดตั้งเจ็ดชั้น อาคารสี่ก็อยู่ห่างจากที่นี่ตั้งกิโลครึ่ง เอาก็เอา
“ทำไมเธอต้องเดินขึ้นชั้นเรียนด้วย แทบที่จะใช้ปีกเหมือนคนอื่นเค้า”นายปีศาจมีปีกถาม
“ก็ฉันไม่มีปีกนี่”
“งั้นไปกับฉันมั้ยล่ะ”
“ไม่ดีกว่า ฉันกลัวว่านายจะทำฉันตกลงไปตาย-_-;;”
“ไว้ใจฉันเถอะ^^”
“เลิกยิ้มแบบนี้ซะที”
“ทำไมหรอมันหล่อกระชากใจเธอหรอ”นายปีศาจมีปีกถามแบบไร้เดียงสา
“บ้าหรอ...เวลานายยิ้มมันดูว่านายหื่นต่างหากเล่า!”
คนอย่างนายนี่มันหล่อตายแหละ แค่จมูกเป็นสัน ขาว ผมยาวปรกหน้านิดๆ ปากอมชมพู ตัวสูง เนี่ยมันหล่อตรงไหนถามหน่อยเถอะท่านพ่อแม่พี่น้องคร้าบบบ=O= มานหล่อตรงไหนนนนนน
“หรอ...เวลายิ้มฉันหื่นหรอ”
“ช่าย...เพราะฉะนั้นอย่ายิ้มเลยนะ^+^”
“อืมก็ได้^___^”
“นายประชดฉันใช่มั้ยเนี่ย”
“แล้วทำไมเธอถึงบินไม่ได้ล่ะ”นายปีศาจมีปีกย้อนถาม
“ฉันเองก็ไม่รู้...ถ้านายอยากรู้ก็ลองมาเป็นฉันดูซิ-_-”
“เป็นได้ดีนะ ฉันชอบเวลาอาบน้ำ^.,^”
“ไอ้บ้าโรคจิต”
คนอะไรโคตรหน้าด้านเลย ฉันเองก็ไม่เคยเจอใครหื่นเท่านี้มาก่อนเลยนะเนี่ย พระเจ้าโกหกฉันใช่มั้ย พระเจ้ากลั่นแกล้งคนน่ารักอย่างฉันได้ยังไง(ขอกระโถนที) แต่แล้วนายปีศาจมีปีกก็มาอุ้มฉัน
“นี่นายจะทำอะไรเนี่ย”ฉันถามพลางเอามือทุบที่ไหล่ของหมอนั่น
“โอ๊ย!ฉันจะพาเธอขึ้นเรียนไง ไปสายมีหวังโดนล้างห้องน้ำแหงๆ”
“แล้วไม่บอกตั้งแต่แรก งั้นไปโลดดดด>O<”
“...”
“ทำไมไม่ไปล่ะ=_=”ฉันย้อนถามอย่างงงๆ
“เธอเป็นมากหรือเปล่าเนี่ย ไม่สบายหรอ”
“ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ ไปดิไปเล้ย ไปโลดดดดด>O<”
เฟี้ยว!!!!
ณ ห้องเรียนเวทย์สยองจิต(ไวเหมือนโกหก)
“การที่เราจะใช้พลังนั้น ต้องตั้งจิตให้มั่นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดมนต์ต่างๆออกมาตามในหนังสือ ฉันให้เวลาพวกเธอ 1 ชั่วโมง ฝึกมนต์ทำลายปีศาจกระจอก ในหน้า 59 อ๋อ...และจะไปฝึกที่ไหนก็ได้ยกเว้นป่าหลังโรงเรียนกับห้องน้ำอาคารหนึ่งเป็นอันขาด”
“คร่อกฟี้zZZ”
ความคิดเห็น