คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สถาบันนิวเดียล
“โอ๊ยๆๆๆๆ>O< อย่าลากดิพ่อ คอนเฟิร์มเจ็บนะ”
“ไม่ให้ลากได้ยังไงก็เราน่ะเดินช้ายังกะเต่า -_-;;;”
อะไรก็ไม่รู้ พ่ออ่ะ บอกให้ฉันมาเจอกันที่หน้าบ้านร้างแห่งหนึ่งในซอย พอมาถึง พ่อก็ฉุก กระชาก ลาก ดึง จนตอนนี้ฉันไม่แน่ใจเลยว่า...คนตรงหน้าฉันใช่พ่อฉันหรือเปล่า =_=//
“แล้วพ่อจะพาแกงไปไหนเนี่ย ตอนนี้ก็ห้าทุ่มกว่าแล้วด้วย”
“...” เงียบทำไมเนี่ย =_=;; ที่ชวนคุยเนี่ยกลัวผีนะ ไม่งั้นไม่คุยหรอก ชิชะ
พ่อพาฉันเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงซอยร้างแห่งหนึ่ง พ่อก็ผลักให้ฉันเข้าไปในซอยร้าง ผลักทำไมเนี่ย เหม็นก็เหม็น เมื่อกี้ก็เกือบล้มทับแมลงสาบเลย แหวะ ยี๋ๆๆๆๆๆ TToTT
“ข้าขอส่งของสิ่งนี้ไปให้แด่ ท่านกรูปี แห่ง สถาบันนิวเดียล...>O<”
อยู่ๆก็มีแสงบางอย่างที่มาจากบนท้องฟ้า ส่องแสงลงมาที่ร่างของฉัน และแล้วตัวฉันก็ลอยขึ้น
“พ่อ...มันเกิดอะไรขึ้น”
“พ่อจำเป็นจริงๆนะลูก ลูกจะต้องไปอยู่กับท่านกรูปี รับรองว่าเขาจะดูแลลูกอย่างดีที่สุด ไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของลูกแล้ว พ่อคิดว่ามันอันตรายเกินไปถ้าลูกจะอยู่ที่นี่ เพราะร่างกายของลูกจะเปลี่ยนแปลงไป และอาจมีพลังบางอย่างที่ลูกจำเป็นต้องเรียนรู้...=_=”
“หนูไม่เข้าใจ...- -* พ่อหมายถึงอะไร”
“ลูกอาจจะไม่เชื่อพ่อ แต่ลูกจงจำไว้ ลูกคือทายาทตระกูลโครเมล ที่หายไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว และที่สำคัญลูกคือแวมไพร์...”
“ไม่จริงงงง=O=”
“ถึงเวลาแล้ว...พ่อต้องไปแล้วนะลูก ไม่นานลูกก็จะเข้าใจ”
*********************************************************************
ตูอยู่ที่ไหนฟะเนี่ย =_=;; ฉันลุกขึ้นมาจากการสลบเป็นแมงหวี่โดนรถทับอย่างเบลอๆ มองไปรอบๆบริเวณที่มีแต่ความมืดและหมอกควันหนาจนมองไม่เห็นถนนหนทางเลย (สงสัยต้องใส่แว่นจะได้เห็น) กลิ่นคาวอะไรก็ไม่รู้มาเตะจมูกฉัน (เจ็บมั้ย) เหม็นชิบเลย แหวะ อากาศก็หนาวทั้งๆที่ยังฤดูร้อนอยู่แท้ๆ ว่าแต่...ทำไมนะ...ฉันถึงไม่ร้องไห้เลยเวลาจากพ่อไป อาจเป็นเพราะว่าฉันเป็นคนเข้มแข็งก็ได้มั้ง เอ่อ...ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย=_=++++ (นี่แปดโมงแล้วทำไมไม่มีพระอาทิตย์ล่ะ)
“ช้านนนนนอยู่ที่หนายยยยยยยยยยยยยยย>OOO<”
“บ็อก บ็อก บู๋วววววววววววววววววววว”
มันจะมาหอนอะไรตอนนี้ คนยิ่งขวัญอ่อนอยู่TOT ฉันเดินพลางใช้มือลูบแขนตัวเองไปมาแก้หนาวไปเรื่อยๆ จนเจอพระราชวังมโหฬารอะไรก็ไม่รู้น่ากลัวจัง โอ๊ะ!มีคนยื่นอยู่ด้วย ไปถามดีกว่าว่าฉันอยู่ที่ไหนไม่งั้นฉันคงหนาวตายไปกับความมืดแหงๆ
“ขอโทษนะคะ...คือที่นี่ที่ไหนหรอ”
“มาแล้วหรอคิน โครเมล เชิญเข้าข้างในก่อน”
“คะ...ใครคิน ฉันชื่อคอมเฟิร์ม คุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวเราต้องคุยกันอีกยาวเชิญด้านในก่อน...คิน”
อะไรเนี่ย =_=?/? ฉันงงไปหมดแล้วน้า>.< คนบ้าอะไรชื่อคิน ชื่อผู้ชายชัดๆ
นี่มันอะไรกัน...เหมือนว่าเป็นจะโรงเรียนเลยแหะ แต่มันก็แปลกๆ พอเข้ามาด้านในของตัว’ราชวัง(มั้ง) ฉันก็ไม่พบใครเลย แม้แต่แมลงตัวเดียว=_=
“ที่นี่คือ สถาบันนิวเดียล หรือเรียกง่ายๆว่าโรงเรียนนิวเดียลที่นี่จะสอนทางด้านการต่อสู้และการค้นหาสิ่งเร้นลับที่อยู่นอกสถาบันหรือที่ต่างๆมากมาย สถาบันแห่งนี้จะเรียนในช่วงค่ำๆ เช่นนั้นเอง ณ เวลานี้จึงไม่มีนักเรียนอยู่ในห้องโถงนี้เลย”
“แล้วนักเรียนที่นี่ไปไหนกันหมดล่ะคะ”
“เวลานี้ทุกคนกำลังนอนอยู่ มีเพียงไม่กี่คนที่จะต้องเรียนเสริมต่ออีก หรือไม่ก็ต้องซ้อมการต่อสู้อยู่น่ะ”
“อ๋อ...ที่นี่คือห้องโถงหรอ ทำไมใหญ่จังเลยค่ะ”
“ก็เพราะว่าเมื่อครั้งที่สร้างสถาบันเวดิสแห่งนี้ขึ้นมา ผู้ที่สร้างคิดว่าห้องโถงมันน่าจะสร้างให้ใหญ่ เพื่อที่จะรวบรวมเหล่านักเรียน แวมไพร์ ปีศาจมากมายหรือผู้ที่อยู่ในสถาบันแห่งนี้ทั้งหมด เมื่อเกิดสงครามยังไงล่ะ และในห้องโถงนี้ สามารถป้องกันศัตรูได้อีกด้วยนะ ถ้าเจ้าสังเกตไปรอบๆก็เห็นได้ว่าจะมีเหมือนพลังบางอย่างครอบคลุมห้องโถงนี้ไว้”
“=.=อ๋อ หรอว่าแต่...ท่านชื่ออะไรหรอคะ”
“ข้าชื่อกรูปี เคเวย์ มีหน้าที่เป็นผู้ควบคุมและผู้อำนวยการของที่นี่”
“ออ....=O=”
“เจ้าขึ้นหอพักไปก่อน เดี๋ยวข้าจะให้นากีสนำทางไป”
“ใครหรอคะนากีส”
“นากีสคือแม่บ้านของที่นี่น่ะ”
“ออ...นึกว่าพายุไซโคลนนากีส ที่ออกข่าวที่พายุนี้ถล่มกรุงย่างปลาซะอีก-_-‘’’”
“นากีส...เจ้าจงพาคาลาเซียขึ้นหอพัก”
“รับทราบค่ะ”
แม่บ้านนากีสพาฉันขึ้นหอพักที่อยู่ทางทิศตะวันตกจากตึกเรียนที่อยู่ทางทิศเหนือซึ่งหอพักแห่งนี้จะไม่ใช่หอพักรวม แต่เป็นห้องๆให้แต่ละคนและที่สำคัญมีทั้งหมดร้อยกว่าชั้น =)O(= ;;; เหนื่อยจะบ้าตาย(หอพักที่นี่จะมีอยู่สองหอพักมีแบบห้องรวมและไม่รวม จำนวนชั้นของหอก็ไม่น้อยไปกว่ากัน) ห้องของฉันอยู่ชั้นที่เก้าสิบเก้า เลขสวยมากแต่กว่าจะเดินขึ้นเดินลงช่างเหนื่อย ไม่รู้ว่านักเรียนที่นี่อยู่กันได้ยังไง น่าจะมีลิฟท์เนอะ ฉันเดินไปเรื่อยๆๆๆ ก็มาถึงห้องพักของฉัน =)3(= เหนื่อยเว้ยยยยย ห้องพักของฉันอยู่ทางริมซ้ายนับจากบันไดไปสองห้อง
“เชิญค่ะ...ในห้องมีของให้ครบทุกอย่างเลยนะคะ ทั้งเสื้อผ้า กางเกงใน เสื้อใน ทีวี ผ้าอนามัยโยคี ขอบปกป้อง บลาๆๆๆๆ มีอะไรก็เรียกได้นะคะ ดิฉันไปล่ะค่ะ”
“ค่า=_=;;”
จากที่ยัยแม่บ้านนากีสเอ่ย ยืดยาวเป็นกิ้งกือสันหลังยาว(ถ้าจะยาวจริงแหะ) ฉันก็เดินสำรวจภายในห้องพักทันที แม่เอ๋ย! พระเจ้าห้องพักบ้าอะไรเนี่ยของนี่เต็มเลย เสื้อผ้าก็พระเจ้า ทุกอย่างโอ้วววววววว เดี๋ยวฉันต้องลงไปถามแม่บ้านนากีสดีกว่าว่ามันเป็นของใครกันแน่ ฉันรีบวิ่งออกจากห้องโดยไม่ทันระวัง
ปึกกกกก โครม!
“โอ๊ย/โอ๊ย” เสียงฉันทำไมมันมีแอ็กโคล (แถมเสียงทุ้มด้วย)
“o[]O/O[]o”
“นี่เธอ/นี่นาย”
“ขอโทษครับ/ขอโทษค่ะ”
“จะพูดพร้อมฉันทำไม/จะพูดพร้อมฉันทำไม”
“=_=;;/=_=;;”
(ตอนนี้ข้าพเจ้าคิดว่าจะเกิดศึกปาอุนจิแล้วนะเนี่ย) เมื่อฉันและนายนั่นเขม่นจะปาอุนจิกันนานแสนนาน แม่บ้านนากีสก็มาพอดี
“อ่าว คุณหนูคินกับคุณหนูเนียร์มานั่งอะไรกันตรงนี้คะ”
“แล้วเกี่ยวอะไรด้วยเล่า!!/แล้วเกี่ยวอะไรด้วยเล่า!!-_-“
“เอ่อ0.0”
ทำไมนายนี่ต้องพูดตามฉันทุกคำเลยฟระ ฉันลุกขึ้นก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องตัวเองไป ไม่ต้องถงต้องถามแล้วว่าของในห้องนั้นเป็นของใคร อ๊าย!!อารมณ์เสีย
อารมณ์เสีย – อาภาพร นครสวรรค์
อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย
อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย
น่าโมโห มันน่าโมโหผู้ชายอารายยยยยยย
=_=;;;;; เพราะด้ายจายยยยยย
ความคิดเห็น