เรื่องราวของผู้ที่ภายหลังได้ชื่อว่ามอนสเตอร์

ลำดับตอนที่ #7 : รวมกลุ่ม

ตอนที่ 6 รวมกลุ่ม

วันที่ 20 เดือน 3 ปี 2113

หลังจากออกเดินทางมาได้วันกว่าๆ
ผมก็เจอกลับกลุ่มคนที่คิดว่าจะน่าจะเป็นพวกของผมแล้ว

พวกเขากำลังเดินเข้าออกสถานที่ที่เหมือนเป็นบ้านร้างแห่งหนึ่ง

ถึงจะบอกไปว่าใช้เวลาเดินทางตั้งวันกว่าๆก็เถอะน่ะ
ความจริงมันก็ไม่ได้มีระยะทางไกลขนาดนั้นหรอก

แต่เป็นเพราะเวลาจะเคลื่อนที่สักครั้งก็ต้องคอยสอดส่องอยู่ตลอด
เพราะว่าเพื่อเดินอยู่ดีๆก็โดนมอนสเตอร์โจมตีเข้าใส่โดยไม่ทันระวัง

ถึงอย่างน้อยจะโดนโจมตีเข้าอย่างแรงก็มีโอกาศจะตอบสนองเพื่อลดความเสียหายไปเยอะใช่ไหมล่ะ ?

เพราะอย่างนั้นกว่าจะเคลื่อนที่ได้สักหนึ่งกีโลนี่ก็ปาไปหลายชั่วโมงอยู่เหมือนกัน
ซึ่งขนาดมองซ้ายมองขวาขนาดนั้นแล้ว ก็ยังไม่พ้นจะต้องสู้กับมอนสเตอร์ซะได้

เช่นตอนที่กำลังเคลื่อนที่ผ่านตึกที่กลายเป็นซากเนื่องจากอะไรก็ไม่ทราบอยู่
ก็มีมอนสเตอร์หล่นลงมาดักหน้าจากที่ไหนก็รู้อีก

แต่โชคดีที่เลเวลมันไม่ค่อยจะเยอะสักเท่าไหร่ก็เลยต่อยไปสองสามทีก็กลายเป็นก้อนแสงไปแล้ว

ก็แหมมอนสเตอร์ที่เจอตัวแรกมันเลเวลห้าสิบใช่ไหมล่ะ
ตอนแรกก็สงสัยอยู่แล้วล่ะว่าเลเวลแบบนั้นมันสูงเกินไปสำหรับเริ่มต้น

ทำให้พอเวลามาเจอกับตัวอื่นๆที่น่าจะเป็นเลเวลปกติก็รู้สึกเหมือนมันค่อยไม่น่ากลัวเลย
แล้วก็นับจากตอนนั้นก็ไม่เคยเห็นมอนสเตอร์ตัวไหนเลเวลเกินยี่สิบอีกแล้วด้วยสิ

สงสัยตอนนั้นจะดวงซวยจริงๆล่ะมั้ง

หลังจากที่กำลังนึกย้อนไปยังความทรงจำที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์อยู่
ก็เดินเข้าไปด้านในของบ้านแล้วเดินตรงเข้าไปที่ห้องที่อยู่ข้างในสุด

แล้วพอเปิดประตูออกก็มีเสียงที่รู้จักดังขึ้นมา

"อ้าวไง ! มาแล้วหรอ"

คนที่เหมือนกำลังตรวจสอบอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะทำงาน เมื่อเห็นผมก็ตะโกนทักทันที

เขาก็คือเพื่อนคนสำคัญของผมนั่นเอง

"เออ มาแล้ว ทำไมนายไม่พาคนไปรับหน่อยเนี่ย "
"ก็รู้นี่ว่าตั้งแต่ตอนนั้นมีมอนสเตอร์โผล่ออกมาแค่ไหน"

ผมถามไปอย่างหัวเสียเพราะถ้าเขาส่งคนมาช่วยอาจจะมาถึงนี่ได้รวดเร็วกว่านี้

"โหย สำหรับนายที่ได้ฉายาว่า[ผู้แข็งแกร่ง]คงไม่จำเป็นต้องส่งใครไปช่วยหรอกมั้ง"
"เอาจริงคงส่งไปเป็นได้แค่ตัวถ่วงมากกว่า"

เขาพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วยิ้มให้กับผม

ลืมบอกไป ผมได้ฉายานั้นมาก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์แล้วล่ะ
เพราะว่าผมเคยเอาชนะคนมากกว่าสี่สิบคนด้วยตัวคนเดียวได้

กลับมาที่เพื่อนของผม ผมคิดว่าเขาค่อนข้างแปลก

เพราะเขาเป็นแบบนี้ตลอดเลยเหมือนตั้งแต่พวกเราพึ่งเคยเจอกัน
ทั้งที่พวกเรายังไม่ค่อยจะรู้จักกันแท้ๆ แต่เขาก็ทำเหมือนเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วอะไรแบบนั้น

หลังจากที่เขาตอบผมเสร็จ เขาก็ลงมือตรวจสอบต่อ

"นายกำลังดูอะไรอยู่น่ะ"

ผมสงสัยก็เลยถามออกไป

สักพักเขาก็ขยับตัวเป็นนั่งหลังตรงชิดติดเก้าอี้แล้วเอามือสานกันใว้ตรงหน้าผาก

"เนื้อหาเกี่ยวกับช่วงเวลาในตอนนี้น่ะ"
"เพราะใอ้เจ้าพระเจ้าบ้านั่นดันทำอะไรตามใจตัวเอง ก็เลยต้องให้คนไปหาข้อมูลพวกนี้มาไง"
"เพราะการที่มีความรู้เยอะมันเป็นประโยชน์กว่าใช่ไหมล่ะ"

เขาตอบกลับมาด้วยใบหน้าจริงจัง

"ทำอะไรสมเป็นนายดีนิ"

พอผมตอบกลับไป สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอีกครั้ง

ที่ผมพูดแบบนั้นก็เพราะเนื่องจากในสมัยก่อนความจริงแล้วก่อนหน้านี้ไม่กี่วันก็ยังทำอยู่นั่นล่ะ

เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าปกติแล้วเราจะรวมตัวกันเพื่อไปทะเลาะวิวาทกับกลุ่มอื่นอยู่บ่อยๆ
ถึงจะบอกว่าเป็นทะเลาะวิวาทก็เถอะแต่มันก็ไม่ได้เหมือนพวกนังเลงที่พอเดินชนนิดหน่อยแล้วก็หาเรื่องหรอกน่ะ

เพราะว่าผมอยากที่จะรู้ว่าตัวเองนั่นแข็งแกร่งได้แค่ไหนและผมก็คิดว่าคนอื่นๆก็น่าจะมีเหตุผลอื่นต่างๆกันออกไป

ซึ่งเวลาเราจะต่อสู้กับกลุ่มอื่นสักครั้งหนึ่งนั้นก็ต้องมีการหาวิธีเอาชนะก่อน
และไอ้เพื่อนคนนี้แหละที่จะเป็นคนหาข้อมูลแล้วก็วางแผนเพื่อให้เอาชนะกลุ่มอื่นได้ง่ายๆ

ผลคือทำให้กลุ่มของเราไม่เคยแพ้ให้กับกลุ่มไหนเลยสักครั้ง
แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือต่อให้มีแค่ผมกับเพื่อนคนนั้นก็เอาชนะได้ทั้งกลุ่มนั่นเอง

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนที่กำลังย้อนความให้ฟังอยู่นี่เองเพื่อนคนนั้นก็ถามออกมา

"แล้วนายรู้อะไรบ้างเกี่ยวกับเรื่องในตอนนี้ล่ะ"

เขาถามผมด้วยท่าทางแบบต้องมีเรื่องที่นายยังไม่รู้แน่ๆ

ผมก็เลยเรียบเรียงเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วบอกเขาออกไป

"ไปนอนล่ะ ฝันดีครับ"

เพื่อนผมก็ทำเหมือนจิตตกแล้วเดินไปนอนบนเตียง

"อ่อ ช่วยปิดไฟให้ทีน่ะขี้เกียจลุกไปปิดซะด้วยสิ"

ไอ้รีแอคชั่นแบบนั้นมันอะไรกันครับ

แล้วก็ไฟน่ะมันดับอยู่ไม่ใช่หรอครับ

คุณก็รู้อยู่แล้วเลยจุดเทียนแล้ววางใว้บนโต๊ะไม่ใช่หรอครับ

แล้วนี่คิดว่าผมเป็นคนไม่รับรู้เรื่องรอบตัวขนาดนั้นเลยหรือยังไงกัน
ถึงจะเห็นผมเป็นแบบนี้ก็เถอะ สมองผมก็ดีในระดับหนึ่งเลยน่ะ

แต่ผมก็ไม่ได้พูดมันออกไป

หลังจากที่สะกิดเบาๆด้วยการเตะขาเตียงหักไปข้างหนึ่ง
เพื่อนผมก็ล่วงลงมากระแทกกับพื้นอย่างแรง

"โอย ทำอะไรของนายเนี่ย"

อ้อเปล่าครับ พอดีเมื่อยขาก็เลยยืดนิดหนึ่ง

แล้วเตียงก็ดันมาอยู่ด้านหน้าแบบพอดิบพอดี

ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆน่ะครับ

"จะเอาใช้ไหมงั้นก็ได้ มาวัดกันดีกว่าใครเลเวลมากกว่าชนะ"

เสียงของเขาเหมือนคนที่มั่นใจว่าจะชนะน่าดู
สงสัยคงจะไปลองฆ่ามอนสเตอร์มาเยอะแล้วล่ะมั้ง

พอเปิดหน้าต่างสเตตัสให้เขาดู
หลังจากเขาอ่านเสร็จก็ทำหน้าเหมือนพึ่งนึกอะไรออก

"อ้าว นี่มันเลยเวลานอนแล้วนี่นา"

พอเขาพูดเสร็จก็เดินกลับไปหาเตียงที่ขาหักแล้วยกแค่ที่นอนออกมาวางกับพื้น
เสร็จแล้วก็ล้มตัวลงนอน

"ราตรีสวัส---  แอ้ก !"

อยู่ดีๆเขาก็ส่งเสียงร้องออกมา

ตอนแรกก็สงสัยอยู่หรอกน่ะว่าเขาเป็นอะไรกันแน่
แต่แล้วก็รู้ตัวว่าเท้าของตัวเองไปชนเข้ากับหลังของเขาเข้าอย่างแรง

"อ้าว..."

"ไม่ต้องมาอ้าวเลยเฮ้ย !"
"ดูก็รู้ว่านายตั้งใจ แถมพูดเสียงเรียบแบบหุ่นยนต์อีกต่างหา----  แอ้ก !"

หลังจากที่รู้สึกว่าเริ่มรำคาญเท้าของผมก็ดันไปชนเข้ากับเขาอีกหลายๆครั้ง
ไม่ไหวเลยน่ะเจ้าร่างกายนี่อยู่ดีๆก็ทำตามใจตัวเองซะงั้น

"จะเลิกเตะได้หรือยังครับคุณเพื่อน"

รู้สึกเหมือนเขาจะเริ่มเจ็บแล้วก็เลยหยุดเท้าลง

พอเห็นว่าผมหยุดเตะแล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนและปัดฝุ่นออกจากเสื้อ

"แล้วเอาไง นายจะมากับพวกเราไหม"

เขาถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง

"แล้วพวกนายมีแผนจะทำอะไรต่อไปล่ะ"

ผมถามด้วยท่าทีสงสัยและคำตอบที่ผมได้รับก็ทำให้แปลกใจไปชั่วครู่

"จุดประสงค์น่ะหรอ"
"ก็[ครองโลก]ยังไงล่ะ"