เรื่องราวของผู้ที่ภายหลังได้ชื่อว่ามอนสเตอร์

ลำดับตอนที่ #3 : การต่อสู้

ตอนที่ 2 : การต่อสู้

วันที่ 15 เดือน 3 ปี 2113

หลังจากสิ่งที่น่าจะเป็นมอนสเตอร์โผล่ออกมาก็เป็นเวลาสองนาทีแล้ว
แต่ในสถานที่แห่งนี้ยังไม่มีใครขยับออกจากจุดเดิมเลยแม้แต่คนเดียว

ที่ไม่มีใครขยับจากที่เลยเป็นเพราะว่าบางคนกำลังรอดูสถาณการณ์
หรือไม่ก็บางคนกำลังกลัวจนก้าวขาไม่ออก

ส่วนมอนสเตอร์นั้นก็ยังอยู่ที่เดิมและจ้องสายตามาทางพวกผม
พูดให้ถูกก็คือผมกับพี่คนตะกี้แล้วก็อีกสองสามคนล่ะนะ

ในช่วงเวลาสองนาทีที่ผ่านมาทำให้ผมสามารถสังเกตุได้หลายๆอย่างจากมอนสเตอร์ตัวนั้น

เช่นรูปร่างสูงประมาณสองเมตรกว่า มีผิวสีแดงส้มคล้ายๆเปลวไฟ ดวงตาเป็นสีแดงสด
มีหางสองแฉกที่โผล่ออกมาด้านหลังซึ่งขนาดใหญ่ไม่สมส่วน

ถึงจะมีคนเคยบอกใว้ว่าอย่าดูคนจากภายนอกก็เถอะ
แต่นั้นมันไม่ใช่คน แถมดูยังไงมันก็ไม่เป็นมิตรแน่ๆ

จากการวิเคราะห์ด้วยความรู้จากการ์ตูนของผมเจ้านี่น่าจะใช้หางเป็นอาวุธ

ในขณะที่กำลังเหงื่อตกเพราะกำลังคิดอย่างหนักว่าจะหนีหรือสู้อยู่นั้นเอง
ช่วงเวลาที่ดูเหมือนจะยาวนานนั้นในที่สุดก็ได้สิ้นสุดลง

มอนสเตอร์ตัวนั้นดูเหมือนว่าจะหมดความอดทน จึงวิ่งอย่างรวดเร็วเข้ามาหาพวกผม
ผมก็เลยตัดสินใจได้ในตอนนั้นทันทีแล้วทำการหันหลังแล้วออกวิ่งเต็มแรง

ในขณะที่กำลังวิ่งอย่างไม่สนใจใครอยู่นั้นเองก็ดูเหมือนมีบางอย่างวิ่งตามมาอยู่ข้างๆ
พอหันไปดูก็เห็นว่าเป็นใครก็ไม่รู้แต่สงสัยจะคิดได้แบบเดียวกันกับผมละมั้ง

พอวิ่งไปได้สักพักก็ดันสบสายตาไปเจอกับหลุมหลบภัยที่รัฐบาลเคยสร้างใว้ช่วงสงครามโลกเมื่อหลายปีก่อน
แต่พอพวกผมวิ่งใกล้จะถึงทางเข้า ก็ดันมีประตูเหล็กหนากำลังปิดลงมา

"เฮ้ย !"

ผมพยายามวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด แต่ว่าไม่ทันการณ์เพราะว่าประตูปิดได้ลงไปซะก่อน

"เปิดสิว่ะ เฮ้ย !"

ดูเหมือนว่าชายที่วิ่งมาพร้อมกับผมก็เข้าไปไม่ทันเหมือนกัน

ผมพยายามทุบประตูแล้วตะโกนให้เปิด แต่ก็ดันนึกขึ้นได้ว่าในการ์ตูนที่อ่านมานั้นก็เรื่องมีแบบนี้อยู่เช่นกัน
พอคิดได้ว่าคนที่อยู่ข้างในคงไม่มีทางเปิดประตูแน่ก็เลยหันหลังมาเพื่อจะหาทางอื่นต่อ

แต่ว่าก็ไม่ทันซะแล้วเพราะเมื่อหันกลับมา ก็เห็นมอนสเตอร์ตัวนั้นยืนห่างออกไปไม่เกินสิบเมตร

เรียกได้ว่าเป็นระยะที่พอจะทำให้เห็นชัดทุกรายละเอียดได้เลยล่ะ

สถานการณ์แบบนี้ผมก็เลยหันไปดูซ้ายขวาว่ามีทางหนีไปอีกไหมแต่ว่าทั้งสองทางเป็นทางตัน

ผมเลยตัดสินใจที่จะลองสู้กับมอนสเตอร์ตัวนั้นดูเพื่ออาจจะมีความหวังอันน้อยนิดที่ทำให้พวกเราชนะได้
หลังจากที่ตัดสินใจได้ก็หันไปสบตากับชายอีกคนเพื่อเป็นการส่งสัญญาณว่าจะสู้

ชายคนนั้นก็พยักหน้าเหมือนว่าจะเข้าใจกลับมา

หลังจากนั้นผมก็จ้องกลับมาที่มอนสเตอร์ตัวเดิมแล้วส่งสัญญาณที่เป็นจุดเริ่มต้นของการต่อสู้ที่เอาชีวิตเข้าแลก
ในขณะที่ผมกำลังวิ่งเข้าไปหามอนสเตอร์นั้นเอง ชายคนนั้นก็วิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง

อ้าว

ผมที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกตกใจอย่างมากและหยุดเท้าลงและหันกลับมาทางที่มอนสเตอร์อยู่อย่างช้าๆ
ก็เห็นมันกำลังจะวิ่งมาหาผมก็เลยหลับตาลงและเตรียมใจพร้อมจะถูกฆ่า

หนึ่งวิผ่านไป

สองวิผ่านไป

สามวิผ่านไป

หลายวิผ่านไป

"..."

หลังจากสงสัยว่าทำไมถึงยังไม่โดนโจมตีอยู่นั้นเองก็ได้ยินเสียงร้องกับเสียงกระทบของอะไรบางอย่างดังขึ้น

พอผมลืมตาขึ้นมามอนสเตอร์ก็ไม่อยู่ตรงหน้าแล้ว

ผมก็เลยหันไปทางที่ชายคนนั้นหนีไปแล้วก็เห็นสิ่งบางสิ่งกำลังใหญ่ขึ้น
ไม่สิถ้าจะพูดให้ถูกคือกำลังลอยเข้ามาทางด้านหน้าผมต่างหาก

ก่อนที่จะได้ทันขยับร่างกายก็โดนสิ่งนั้นกระแทกจนผมปลิวไปติดกำแพง

"อั๊ก"

ผมส่งเสียงออกมาหลังจากโดนกระแทกอย่างแรงถึงสองครั้ง

รู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัวเลยสงสัยคงเป็นเพราะการกระแทกเมื้อตะกี้แน่
แต่ก็ยังดีที่ดูเหมือนว่ากระดูกยังไม่หักเลยสักท่อนล่ะมั้ง

"เหอะ แบบนี้เรียกว่ากรรมตามสนองได้ไหมน่ะ"

ผมพูดออกมาหลังจากพอมองดูดีๆแล้วพบว่าสิ่งที่ลอยมาก็คือชายที่หนีไปคนนั้นนั่นเอง

"เกราะกันกระแทกเรียนรู้"
"เกราะกันฟิสิกข์ดาเมจ เรียนรู้"

เสียงที่เหมือนกับเสียงที่ได้ยินตอนได้รับสกิลแรกดังขึ้นมา

ดูเหมือนว่าที่โดนชนจนตัวปลิวตะกี้ไม่ได้เสียเปล่าอย่างเดียวสิน่ะ
แต่ว่านะแค่จะลุกขึ้นยืนก็แทบจะไม่ไหวซะแล้วด้วยสิ

ผมก็เลยหลับตาลงช้าๆ สิ่งที่ได้เห็นคือภาพของมอนสเตอร์ที่เดินเข้ามาใกล้และมีไฟอยู่ในปาก

"เป็นแค่มอนสเตอร์ตัวแรกแท้ๆ ดูเหมือนจะโหดเกินไปหรือเปล่าเนี่ย"

หลังจากที่บ่นคนเดียวเสร็จก็ยิ้มแห้งๆ จากนั้นก็รู้สึกเหมือนมีอะไรร้อนๆมาโดนที่ผิว

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หนึ่งวิผ่านไป

สองวิผ่านไป

สา----------

ผมลืมตาขึ้นทันที

และก็พบว่ามอนสเตอร์ตัวนั้นกำลังพ่นไฟใส่อยู่อย่างต่อเนื่อง
แต่ทำไมก็ไม่ทราบผมจึงรู้สึกแค่เหมือนโดนไอของน้ำร้อนเท่านั้น

กลับกันชายที่ลอยมากระแทกผมกลับกลายเป็นอะไรบางอย่างที่สีดำๆไปแล้ว
หรือว่าจะเป็นเพราะสกิลเกราะกันไฟที่พึ่งได้รับมานั้น

แต่ว่ามันพึ่งจะเลเวลหนึ่งเองไม่ใช่หรอกหรอความสามารถมันไม่น่าจะขนาดนี้นี่นา

ในตอนที่สงสัยนั้นเองเจ้ามอนสเตอร์ก็หยุดพ้นไฟลงแล้วจ้องเขม็งใส่ผม
มันคงจะสัยเช่นเดียวกันกับตัวผมในตอนนี้

ส่วนผมที่เห็นมันกำลังสับสนอยู่ก็เลยรีบลุกขึ้นมาแล้ววิ่งออกข้างมอนสเตอร์ตัวนั้นไปทันที

ถ้าถามว่าทำไมผมลุกได้เร็วจังทั้งที่เมื่อกี้ไม่มีเหลือแรงแล้ว
คงเป็นเพราะผมฝื้นตัวได้เร็วไม่ก็เมื้อกี้สิ้นหวังมากเกินไปเลยรู้สึกหมดแรงมากกว่าความเป็นจริงล่ะมั้ง

เอาเถอะตอนนี้คงต้องหนีก่อนล่ะ

ในตอนที่ออกห่างจากมอนสเตอร์มาได้ยังไม่ถึงห้าเมตรนั้นเองก็ดันสดุดกับทางเดินต่างระดับเข้า

"โอ๊ย"

ผมกลิ้งลงไปนอนกับพื้นอีกรอบแต่ครั้งนี้ไม่รุนแรงเท่าไหร่เลยสามารถลุกขึ้นมาได้ทันที
แต่ก็ยังช้าไปนิดหน่อยหน่อยเพราะมอนสเตอร์อยู่ห่างจากผมไม่ถึงเมตรแล้ว

พอถึงระยะมอนสเตอร์ตัวนั้นก็ทำการโจมตีผมโดยการใช้หางฟาดใส่อย่างแรง
ผมที่ออกวิ่งไปไม่ทันก็เลยเอาแขนสองข้างมาซ้อนกันเพื่อป้องกันหางของมันแม้จะรู้ว่ามันไร้ประโยชน์ก็ตาม

แต่ว่าทั้งที่พลังของมันน่าจะพอทำให้คนปลิวไปได้ไกลมากแท้ๆ
แต่ผมกับไม่ขยับไปไหนเลยแถมรู้สึกแค่เหมือนโดนคนต่อยแรงๆเท่านั้น

ก่อนที่จะได้ทันสงสัยว่าเป็นเพราะอะไรก็มีหน้าต่างสเตตัสเด้งขึ้นมา
ดูเหมือนว่าถ้าได้รับสกิลใหม่แล้วจะเด้งขึ้นมาอัตโนมัติสิน่ะ

แต่ก็จะออกก็ออกมาผิดเวลาไปนิดหน่อยน่ะ แต่ช่างมันเหอะ
พอลองเหล่ไปดูก็เห็นตรงช่องมีสกิลโผล่ขึ้นมาอีกสองอย่าง

[สกิล]
เรียนรู้
เลเวลอัพ
เกราะกันไฟ เลเวล 1
เกราะกันกระแทก เลเวล 1
เกราะกันฟิสิกข์ดาเมจ เลเวล 1

หลังจากที่อ่านจบก็ปิดหน้าจอสเตตัสนั้นไปและหันกลับมาจ้องมอนสเตอร์
สงสัยที่ความสามารถมันเกินกว่าที่เขียนก็คงเป็นเพราะสกิลที่ได้มาตอนแรกงั้นสิน่ะ

สำหรับเจ้ามอนสเตอร์ที่ดูเหมือนยังแปลกใจไม่หายว่าทำไมถึงโจมตีไม่เข้าถึงสองครั้งเลยก็จ้องผมกลับมาเหมือนจะหาคำตอบ

ตัวผมที่เห็นแบบนั้นก็เลยลองต่อยสวนเต็มสุดแรงไปทีนึง

แต่ว่าดูเหมือนจะไม่มันจะไม่บาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียวแถมผมก็เจ็บมือแทนอีกต่างหาก
และดูเหมือนว่ามันจะเริ่มโกรธแล้วด้วยสิ

ตัวผมที่พยายามใช้สมองอย่างหนักเพื่อหาวิธีเอาตัวรอด
ก็ดันบังเอิญสบสายตาไปเห็นกับก้อนกลมๆอันหนึ่งกลิ้งอยู่พื้นถนน

สีที่เหมือนระเบิดกับรูปร่างที่เหมือนระเบิดแบบนั้นแถมยังมีสลักที่ดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของระเบิดอีก

"เฮ้ย ระเบิดนี่หว่า"

ผมรู้สึกตกใจมากที่เพราะเห็นสิ่งที่มันไม่ควรจะอยู่ในใจกลางเมืองแบบนี้
แต่ก็ยังดีที่สลักยังไม่ถูกดึงออกไปไม่งั้นผมคงไม่กล้าวิ่งเข้าไปเก็บแน่ๆ

แถมดูเหมือนว่ามอนสเตอร์ตัวนั้นจะหายแปลกใจแล้วเลยง้างหางเตรียมตัวจะฟาดใส่ผมอีกที
แต่ว่าด้วยความที่ผมเคยมีเรื่องต่อยตีกับคนอื่นบ่อยๆจึงสามารถเคลื่อนไหวได้ดีในระดับนึง

ผมจึงสามารถกลิ้งหลบหางของมันได้อย่างเฉียดฉิว และวิ่งตรงไปก้มหยิบระเบิดทันที

ได้การล่ะ ด้วยระเบิดลูกนี้ผมจึงคิดว่าน่าจะล้มมันได้
ด้วยข้อมูลที่เคยเห็นในการ์ตูน(อีกแล้ว)ถ้าข้างนอกทำอะไรไม่ได้ก็เล่นมันจากข้างในแทนเลยก็แล้วกัน

พอคิดแผนแบบลวกๆได้ก็เลยเริ่มขยับออกมาจากจุดที่ยืนอยู่
ฝ่ายมอนสเตอร์ก็ไม่ต่างกันมันเตรียมพร้อมที่จะใช้หางโจมตีอีกครั้งแล้ว

ผมจึงวิ่งเข้าทางด้านข้างของมอนสเตอร์เพื่อให้มันสับสนแม้สักนิด
แต่ว่ามันก็สะบัดหางลงมาทางผมได้อย่างรวดเร็วไม่สมกับรูปร่างของมัน

แต่ว่าตัวผมก็ออกแรงจนกระโดดขึ้นมาสูงพอที่จะหลบหางมันได้แล้วก็ดึงสลักระเบิดออก
ในจังหวะที่มันหันหน้ามาหาผมแล้วอ้าปากผมก็ไปลูกระเบิดเข้าไปในปากมันทันที

แต่โชคดันไม่เข้าข้างเลย เพราะที่มันอ้าปากออกเพราะมันกำลังจะพ้นไฟใส่นั้นเอง
ลูกระเบิดมันก็เลยไปกระทบกับไฟนั่นเข้าจนเกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง...