Hades Slave...พันธะฮาเดส (ตอนพิเศษ)

ตอนที่ 7 : Chapter 6: “คิดจะลองดีกับข้ารึ...” [1/2]

Chapter 6

“คิดจะลองดีกับข้ารึ...”

ห้องโถงที่มืดสลัวสว่างขึ้นด้วยแสงจากปลายนิ้วของเทพซูส มหาเทพผู้ยิ่งใหญ่เหนือเทพเจ้ากรีกทุกองค์ เมื่อห้องไร้ซึ่งความมืด ทุกอย่างเด่นชัด เสียงฮือฮาก็พลันกระพือพัดไปทั่ว

“เทพฮาเดส!”

ฉันถอยหลังด้วยความตกใจ ถอยไปชนเค้กจนมันร่วง ฉันเซจะล้ม วินาทีนั้นเองที่มีสายหมอกสีดำทมิฬลอยออกมาจากหัวคฑารูปหัวกะโหลกของเทพฮาเดส อีกเพียงนิดมันก็จะแตะตัวฉัน ทว่าท่านพ่อก็ดึงฉันไปกอดได้เสียก่อน

ท่านพ่อส่งฉันต่อให้ท่านแม่ ฉันกอดท่านแม่แน่นด้วยความหวั่นกลัว

“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง บราวนี่” เทพฮาเดสมองฉันพร้อมรอยยิ้มเลศนัย

เขาพูดว่า อีกครั้ง หมายความเรื่องที่ฉันพบกับเขาเมื่อห้าปีก่อน ไม่ใช่แค่ความฝัน!

เทพฮาเดสตวัดสายตาไปมองท่านพ่อกับท่านแม่ “ไม่เจอกันเสียนาน เฮอร์คิวลีส เอแคลร์ งานรื่นรมย์เช่นนี้ ไยพวกเจ้าจึงไม่เชิญข้า”

“แล้วทำไมข้าต้องเชิญท่านด้วย” ท่านพ่อตอบกลับอย่างไม่เป็นมิตร

เทพฮาเดสหัวเราะในลำคอ “เจ้าคงลืมไปแล้วว่าที่เจ้าทำภารกิจสำเร็จได้ เป็นเพราะใคร”

ท่านแม่ไกล่เกลี่ย “งานวันเกิดของบราวนี่เป็นเพียงงานเล็ก ๆ เราจึงไม่อยากรบกวนท่าน แต่หากท่านประสงค์จะมา ก็ถือเป็นเกียรติสำหรับบราวนี่”

ฉันสั่นหน้ารัว อยากจะบอกท่านแม่เหลือเกินว่าฉันไม่ถือเป็นเกียรติ!

“จริงอยู่ที่งานนี้จัดได้อย่างต่ำต้อยนัก” เทพฮาเดสกวาดสายตาไปอย่างช้า ๆ ก่อนจะหยุดที่ฉัน “แต่เมื่อเป็นงานของคนสำคัญ ข้าย่อมต้องมา”

เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วห้องอีกระลอก ต่างซุบซิบกันว่าเทพฮาเดสหมายความว่าอย่างไร

“ฮาเดส เจ้าขึ้นมาบนโลกด้วยเหตุใด” เทพซูสเอ่ยถามเสียงกังวาน ทำให้ทุกคนกลับมาอยู่ในความสงบ

“ข้าขึ้นมารับราชินีของข้า” เทพฮาเดสตอบเสียงชัด

ทุกคนหันไปมองเพอร์เซโฟนีทันที นางตัวสั่น กอดเทพีดีมีเทอร์ผู้เป็นแม่

เท่าที่ฉันรู้มา เทพฮาเดสเคยบังคับขืนใจเพอร์เซโฟนีให้ไปเป็นราชินีที่นรกหลายปี จนกระทั่งภารกิจสุดท้ายของท่านพ่อเมื่อสิบห้าปีก่อน ท่านพ่อช่วยปลดปล่อยเพอร์เซโฟนีให้เป็นอิสระ

เทพีดีมีเทอร์ค้านเสียงดัง “เพอร์เซโฟนีหาใช่ราชินีของท่านอีก ท่านปล่อยนางตั้งแต่สิบห้าปีก่อน”

“ข้าเองก็ไม่ปรารถนาจะรับของเก่า” เทพฮาเดสพูดอย่างเหยียดหยัน

เทพซูสขมวดคิ้ว “ถ้าเจ้าไม่ได้หมายถึงเพอร์เซโฟนี แล้วเจ้าหมายถึงใคร”

เทพฮาเดสแยกยิ้มจนเห็นเขี้ยวยาวที่แสนน่ากลัว “เจ้าหญิงบราวนี่”

ทุกสายตาหันมาจ้องฉัน เสียงจอแจดังไปทั่ว ฉันกอดท่านแม่แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม ส่ายหน้ารัว

“ไม่นะ! หนูไม่ไป!”

ท่านแม่กอดฉันแน่นเช่นกัน ท่านพ่อขยับมายืนบัง

“นี่ท่านอยู่ในนรกจนเพี้ยนไปแล้วหรือไง บราวนี่ไม่ใช่ราชินีของท่าน ท่านอาจขืนใจใครต่อใครได้ แต่อย่าหวังจะมาแตะลูกข้า!” ท่านพ่อประกาศเสียงกร้าว

“เมื่อข้าปรารถนาสิ่งใด ต่อให้ต้องใช้วิธีขืนใจ ข้าก็หาสนใจไม่” เทพฮาเดสเหยียดยิ้ม “แต่เผอิญว่ามีคนเต็มใจยกบราวนี่ให้เป็นราชินีของข้า”

“พูดบ้าอะไรของท่าน” เสียงของท่านพ่อเต็มไปด้วยความพิศวง

เทพซูสเอ่ยถามเช่นกัน “ฮาเดส เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

“ข้าคิดว่าเอแคลร์คงตอบคำถามนี้ได้ เพราะนางเป็นผู้ให้สัตย์สาบานว่าจะยกบราวนี่ให้เป็นราชินีของข้า”

ฉันอ้าปากค้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น มือที่กอดท่านแม่คลายลงอย่างไม่รู้ตัว

“ไม่จริง! ข้าไม่เคยทำอะไรเช่นนั้น ข้าเคยเจอท่านเพียงหนเดียวเมื่อตอนทำภารกิจสุดท้ายของเฮอร์คิวลีส!” ท่านแม่ปฏิเสธเสียงดัง

ท่านพ่อพยักหน้าสมทบ “เออ เอแคลร์พูดถูก ท่านอย่ามามั่ว”

“หึ! แล้วในครั้งนั้น เจ้าให้สัตย์ใดไว้กับข้าเล่า”

ทั้งห้องเงียบกริบ มองท่านแม่อย่างรอคำตอบ ท่านแม่นิ่งงัน สีหน้าไม่ส่อแววว่าจะเข้าใจความหมายของเทพเจ้าแห่งนรก

เทพฮาเดสหัวเราะในลำคอ ก่อนจะตวัดคฑาสองง่ามในมือไปกลางอากาศเป็นรูปครึ่งวงกลม หมอกสีดำขนาดใหญ่ลอยออกจากหัวคฑา ปรากฏเป็นภาพเคลื่อนไหว

“หากเจ้าลืมเรื่องราวระหว่างเราเมื่อสิบห้าปีก่อน ข้ายินดีจะรื้อฟื้นให้เจ้า เอแคลร์” เทพฮาเดสพูดอย่างมีเลศนัย แหงนมองหมอกที่ลอยอยู่กลางห้อง ทุกคนจ้องภาพเคลื่อนไหวนั้นอย่างนิ่งเงียบ

ในหมอกนั้นคือปราสาทสีดำบนพื้นที่กว้างใหญ่ ที่ระเบียงปราสาทมีร่างของเด็กสาวคนหนึ่งยืนด้วยสีหน้าหวาดหวั่น

นี่หรือท่านแม่เมื่อสิบห้าปีก่อน มิน่าใครต่อใครถึงได้พูดว่าฉันเหมือนท่าน

ในภาพเคลื่อนไหวนั้น เทพฮาเดสปรากฏกายขึ้นที่ด้านหลังของท่านแม่ เขาดูเหมือนกับตัวจริงที่ปรากฏในตอนนี้ ราวกับใบหน้าของเขาได้ถูกสลักเอาไว้ให้เป็นเช่นนี้ตลอดกาล

เทพฮาเดสเดินเข้าไปใกล้ท่านแม่ ทั้งสองพูดคุยกันบางอย่าง จากนั้นเทพฮาเดสก็โน้มไปจูบท่านแม่!

เสียงฮือฮาดังไปทั่วห้องโถงอีกครั้ง ฉันมองท่านแม่อย่างตกใจ

ท่านแม่กับเทพฮาเดส...

ทำไมถึงได้จูบกันล่ะ ?!