คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เหนียวไก่น่องที่ 7
เหนียวไก่น่องที่เจ็ด
“ปาร์คชานยอลมันหายไปไหนของมันวะ” พอขายปลาสเตอร์ยาให้เด็กสามขวบที่เดินเข้ามาเสร็จผมก็มองไปทีบ้านของตัวเองก็พบว่ามันปิดไปแล้วแถมไอ้คนที่บอกว่าจะขายไก่ให้ผมก็หายตัวไป หลายวันมานี่ผมยอมรับนะว่าผมเป็นฝ่ายไม่คุยกับมันเองแหละทั้งที่มันพยายามเข้าหาผมตลอดแต่ผมก็ยังไม่อยากคุยกับมันอยู่ดีอ่ะ อยากห่างๆไอ้บ้านี่ดูเผื่อไอ้อาการใจเต้นบ้าๆจะหายไปสักหน่อยก็ยังดี
จริงๆ ก็แค่อยากรู้ว่าตัวเองเป็นบ้าอะไรเวลาอยู่ใกล้ปาร์คชานยอลเท่านั้นเอง...
ผมหยิบสมาร์ทโฟนที่ไม่ได้จับมานานขึ้นแล้วกดเข้าแอพคาเคาที่ใครบางคนสมัครให้ผมเมื่ออาทิตย์ก่อนแล้วเพิ่มตัวเองเป็นเพื่อนให้ผมคนเดียว..
‘ไอ้กาง’
. . . . . .
คาทก!
“ชานยอล มีคนส่งข้อความมาหาคุณน่ะครับ”
“อ๋อๆ ขอบคุณครับคุณคริส” ผมรีบวิ่งไปหยิบมือถือที่ฝากคุณคริสชาร์จมาเปิดดูข้อความที่เด้งขึ้น
จงอิน...
เค้าส่งข้อความมาหาผมก่อนเนี่ยนะ?
ผมพิมพ์ตอบเค้าไปสั้นๆ ถึงแม้ว่าผมจะดีใจดีเค้ายอมคุยกับผมแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้แหละครับ แม่บอกว่าให้วางมาดนิดหน่อยพอเป็นพิธี
ไม่อยากจะบอกเลยครับว่าพออ่านข้อความสุดท้ายของจงอินจบแล้วผมรีบออกมาจากบ้านคุณคริสขนาดไหน
ตอนนี้ผมมายืนหอบแฮ่กๆอยู่หน้าประตูบ้านตัวเอง ค่อยๆยืดตัวเองขึ้นก่อนจะหายใจเข้าไปให้เต็มปอด จะทำให้เขารู้ไม่ได้ว่าผมรีบมาเพราะเขาแค่ไหน ต้องทำเหมือนว่าผมงอนผมนอยด์ผมเสียใจที่เค้าไม่ยอมคุยกับผม
“มาแล้วเหรอ?”
“อือ” นี่ถ้าไม่เป็นเภสัชปาร์คชานยอลก็จะไปเป็นดาราแล้วล่ะครับ แสดงดีขนาดนี้ลีมินโฮต้องตกงาน
“เป็นไรอ่ะ?”
“ปล่าวนี่ คุณเรียกผมมาทำไมอ่ะ?”
“...หิว” จงอินหลุบตาลงนิดหน่อยนิ้วชี้สองข้างถูกยกขึ้นมาจิ้มกันเหมือนสาวน้อย
อย่าทำตัวน่ารักดิเดี๋ยวใจอ่อน...
“นี่คุยกับผมเพราะหิวสินะ..” ไม่นะปาร์คชานยอลต้องแสดงต่อ มาขนาดนี้แล้ว
“ไม่ใช่..ตอนอื่นฉันก็คุยยยยย”
“5 วัน คุณไม่คุยกับผมมา 5 วัน” ผมยกมือขึ้นมาทำท่าประกอบก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวก่อนหยิบขนมปังกับแฮมมาทำแซนวิชแบบง่ายๆให้เขาทาน
“ขอบใจนะ....เอ้า เห้ยๆจะเดิน ไปไหน?”
“คุณอยากให้ผมไปไหนอ่ะ?”
“อยากให้นาย....เออ...อยู่นี่แหละ” มือสากๆดึงแขนผมลงไปนั่งข้างๆก่อนจะพูดต่อ “อยู่ตรงนี้แหละน่าไม่ต้องไปไหนแล้ว พอไม่เห็นหน้านายแล้วมันหงุดหงิดชะมัดเลยหงุดหงิดกว่าตอนเห็นหน้านายปกติอีก อยู่นี่แหละ”
“อ่า...” ผมยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำพูดของคนข้างๆ กว่าจะยอมพูดออกได้นะ...
“....”
“นึกว่าคุณจะไม่คุยกับผมแล้ว”
“...คิดไปเอง”
“ก็คุณเอาแต่หนีผมอ่ะ”
“ก็เวลาเห็นหน้านายแล้วมัน...เออนั่นแหละ!”
“ทำไมอ่ะ? เห็นหน้าผมแล้วมันทำไม?”
“แปลกๆ”
“อ้าว หน้าผมเหมือนโยดาเหรอ?”
“เออ...ช่างมันเหอะน่า”
“ไม่ชอบขี้หน้าผม?”
“ปล่าว...เออเอาเหอะไม่ต้องถามแล้ว วุ้ยๆ” ปัดมือไปมาแล้วยัดแซนวิชเข้าปากแบบคำเดียวหมด นั่นปากหรือรถตักดิน จุได้เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ -_-
“นายกินอะไรยังอ่ะ?” พอกลืนคำสุดท้ายลงคอไปก็หันมาถามผมตาแป๋วเชียว
“ยังเลย” พูดแล้วก็หิว..
“มีข้าวผัดอยู่ในตู้กับข้าวอ่ะ”
“อ้าว ถ้ามีข้าวผัดอยู่แล้วคุณจะตามผมมาแล้วบอกว่าหิวทำไมอ่ะ?” ผมหันไปมองจงอินที่สะดุ้งเพราะคำถามเมื่อกี้ เขากรอกตาไปมาเหมือนเด็กที่กำลังจะหาข้อแก้ตัวตอนทำเสื้อผ้าเลอะแบบนั้นเลย
“ที่ตามผมกลับมาไม่ใช่เพราะคุณหิวใช่ไหมล่ะ?” ผมลงยิงคำถามไปอีกครั้งและแน่นอนว่าคราวนี้เขาก็ต้องเลิ่กลั่กมากกว่าเดิม
ให้ตายเหอะ...
เขารู้ตัวไหมว่าเวลาแบบนี้เขาดูน่ารักขนาดไหนกัน..
“ไม่ใช่สักหน่อย พอดีฉันลืมว่าทำข้าวผัดไว้ เพิ่งนึกได้เมื่อกี้ไง”
“ไม่ต้องรีบพูดขนาดนั้นก็ได้ครับคุณ..”
“ไม่ได้รีบเว้ยฉันแค่...แค่แบบ....”
“ฮ่าๆๆๆ ผมไม่ถามแล้วๆ เดี๋ยวไปเอาข้าวผัดที่คุณลืมว่ามีมาทานก่อนนะครับคุณคิมจงอินที่โกหกได้เก่งมาก”
“ไอ้กาง!”
============
“มาแล้ว” ผมเปิดประตูห้องนอนของตัวเองหลังจากล้างจานข้าวผัดแสนอร่อยฝีมือจงอินเสร็จ แน่นอนว่าเขาหนีผมขึ้นมาตั้งแต่ที่แกล้งเขาแล้วล่ะครับ
“...”
“...”
“...”
“อ้วน”
“ห้ะ!!!”
“คุณ....อ้วนขึ้นนะ” ผมมองคนที่นอนเสื้อเปิดอยู่บนเตียงเล็ก...หลังจากที่เค้ารู้ว่าเตียงผมมันมีเตียงเล็กๆซ่อนอยู่ข้างใต้ก็ย้ายไปนอนที่นั่นมาตลอดแหละครับ
“ไม่เชื่ออ่ะ!!”
“จริง”
“ไม่!! ดูตรงไหนว่าอ้วน นี่! หุ่นฉันออกจะดีเนี่ย!”
“พุงยื่น”
“นี่มันกล้ามเนื้อเว้ย”
“ไขมันต่างหาก”
“ไม่เชื่อมาจับดูเลยมาไอ้กาง!”
“มาหาผมดิ” ผมกวักมือเรียกเขาให้มาบนเตียงที่ผมเพิ่งจะเดินมานั่ง
“ทำไม?”
“ก็จะได้จับไง”
"ไอ้บ้าฉันล้อเล่น!!"
“ผมจริงจัง”
“เฮ้ยยยย” ผมรีบลากแขนเขาให้เขาขึ้นมาบนเตียงใหญ่กับผมก่อนจะดันตัวเค้าลงไปราบกับเตียง
“ร้องทำไมล่ะ?”
“ฉันว่าฉันไม่ได้บอกให้นายทำแบบนี้นะ”
“ก็คุณให้ผมดูไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ได้ให้ดูแบบนี้เว้ยยยย” มือสองข้างๆพยายามดันหัวไหล่ของผมออก แต่ถามว่าจะสู้ผมได้ไหม? หึ...ไม่เลย ผมให้มือทั้งสองข้างตรึงมือที่พยายามจะทุบผมอีกรอบลงกับเตียงแล้วยิ้มให้เขาเบาๆ
ตอนนี้เขาคงอยากฆ่าผมเต็มที่แน่ๆ
“ถ้านายทำอะไรฉันฉันจะฆ่านายปาร์คชานยอล”
“เอ้า ก็คุณบอกให้ผมดูเองนี่”
“สภาพแบบนี้แน่ใจว่านายจะแค่ดูอ่ะ!!?”
“ก็ไม่แน่ครับ ตอนแรกก็อาจจะแค่ดูเฉยๆแต่หลังจากนี้ก็...ไม่รู้สิ”
“ไอ้กาง!!”
“อ่ะๆ ไม่แกล้งแล้วเห็นแก่เด็กตัวดำๆ”
“เลว!”
“โอ๊ย...” ผมลูบหน้าตัวเองที่เพิ่งถูกหมอนข้างฟาดเข้ากกหู รุนแรงเหลือเกินพ่อคุณเอ๊ย
“สม...” จงอินรีบคลานลงไปอยู่ที่เตียงข้างล่างก่อนจะยกหมอนข้างเตรียมฟาดผม “ถ้านายจะทำแบบนั้นอีกฉันไม่เอานายไว้แน่”
“ทีหลังยังไม่อยากก็อย่ายั่วครับ”
“ไอ้...”
“ผมเบื่ออ่ะออกไปเดินเล่นกันป้ะ?”
“ไม่..ฉันจะดูซีรี่ย์”
“งั้นผมไปนะ”
“เออ!” ผมหันไปหัวเราะให้คนที่บอกว่าจะดูซีรี่ย์แต่กลับยัดตัวเองเข้าไปอยู่ในผ้าห่มซะงั้น
========
“มาหาใครครับ?”
“มาหาแกนั่นแหละ!”
“เห้ยผม??” ผมชี้ไปที่ตัวเองแบบงงๆ หลังจากที่ออกมาเดินเล่นกลางดึกแล้วบังเอิญเห็นผู้หญิงคนนึงมายืนชะเง้อด้อมๆมองๆอยู่หน้าบ้านของจงอิน
“อ้าว ไม่ใช่ไอ้จงอินนี่”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“ฉันเป็นพี่ของจงอินมันน่ะ มันอยู่ไหน?”
“ห้ะ?” คนแบบนั้นมีพี่สาวด้วยเหรอนั่น
“เออว่าแต่นายเป็นใครเนี่ย”
“ผมชื่อปาร์คชานยอลครับ”
“แล้วรู้จักไอ้จงอินไหม? ไปตามมันมาเดี๋ยวนี้เลย”
“อ๋อ..ตอนนี้เขาอยู่ที่ห้องผมน่ะครับ”
“มีอะไรไอ้กางมายืนอะไรหน้าบ้านฉันวะ...อ่ะ....เจ๊!!!!!”
“ย๊า!!! จงอิน!! ไอ้เด็กดำ!! มานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ! นี่แกหนีออกจากบ้านมานอนกกกับไอ้หล่อหน้าละอ่อนนี่ใช่ไหม?”
“...” ผมได้แต่ยืนอ้าปากค้างเมื่อนูน่าคนเมื่อกี้พุ่งตรงไปดึงหูของจงอินที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้านผมแทบติดพื้น อูยยยย เจ็บแทน
“มานี่เดี๋ยวนี้เลยไอ้น้องเวร”
“อูยยย เบาเจ๊เบา”
“แกจะกลับบ้านไหมห๊ะ?? จะกลับไหม๊!!!?”
“ไม่มีทางยังไงก็ไม่กลับ โอ๊ยยยยยย เจ๊หูนะดึงจังเลยยยย”
“แกรู้ไหมว่าป๊ากับม๊ากลับมาจากดูบริษัทที่ต่างประเทศแล้ว แล้วพอเค้ากลับมาไม่เห็นไอ้ลูกชายหัวดำตัวดำก็ใช้ให้ฉันมาลากแกกลับนี่ไง!!!”
“อ้าว ป๊าม๊ากลับมาแล้วเหรอไหงบอกไปปีกว่านี่เพิ่งหกเจ็ดเดือนเอง”
“ฉันก็ไม่รู้เว้ยแต่ว่าแกต้องกลับบ้าน มันเสียเวลาฉันไหมห๊ะ พรุ่งนี้ฉันมีนัดนะยะแทนที่จได้นอนเต็มอิ่มตื่นมาจะได้สวย”
“นัดอะไรอีก? นัดบอดอีกแล้วไง? พอเหอะเจ๊ผมสงสารผู้ชายว่ะ”
“ป๊าม๊าเลิกส่งฉันไปดูตัวตั้งแต่ที่ฉันเอาส้นเข็มแทงนิ้วก้อยเท้าลูกชายเจ้าของบริษัทอาหารเมื่อปีก่อนละ...”
“เจ๊แมร่งงงงงง”
“แล้วจะกลับบ้านไหมหรือจะให้ฉันพาร่างไร้วิญญาณกลับไป? นี่นาย ฉันก็ไม่อยากจะพรากน้องชายตัวดำๆของฉันไปจากนายนักหรอกนะแต่ถ้าฉันไม่พามันกลับไปโผล่หัวให้ป๊าเห็นล่ะมันตายแน่”
“อ๋อ ถ้างั้นเดี๋ยวผมไปส่งให้ไหมครับ?”
“หื้อ??”
“อ๋อ ผมหมายถึงให้ผมพาจงอินไปส่งไงครับ”
“หู้วววว” นูน่าเอาปิดปากตัวเองก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “....อย่างน้อยแกก็รู้จักเลือกผู้ชายนะ”
“เดี๋ยวเจ๊! คือผมกับไอ้บ้านี่...”
“ขอบคุณครับ”
“เอ้ะ! ชานยอล!! นายทำแบบนี้อีกแล้วนะ”
“ผมทำอะไรอีกอ่ะ?”
“ชอบทำให้คนเค้าเข้าใจผิดอยู่เรื่อย”
“ไม่หรอกน่า”
“นายไม่รู้หรอกว่าเจ๊ฉันบ้าขนาดไหน”
“ได้ยินนะเว้ย!!”
“เจ้เบาๆดิ้ บ้านอื่นเค้านอนกันหมดแล้ว!”
“....” ก็เสียงดังทั้งคู่นั่นแหละนะ
“กลับบ้านไอ้จงอิน...”
“ไม่!!” อยู่ๆจงอินก็รีบวิ่งหายเข้าไปไหนบ้านผม ไม่กี่วินาทีต่อมาก็เห็นว่าไฟในห้องนอนผมถูกปิดลงอย่างเร็ว เออ....ไม่อยากกลับขนาดนั้นเลย?
“ไอ้เด็กดำ! แกจะให้ฉันปาส้นตึกใส่หัวแกไหม?”
“เอ่อ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพาเค้าไปส่งให้ไหมครับนูน่า”
“แน่ใจนะว่านายจะพาไปส่งจริงๆ”
“ด้วยเกรียติของปาร์คชานยอลเลยครับ”
“อือ ดีมาก งั้นพรุ่งนี้พามันไปส่งให้ฉันด้วยล่ะ”
“อ้อเดี๋ยวครับนูน่า”
“อะไร??”
“นูน่าชื่ออะไรครับ?”
“ฉันอ่ะนะ? ฉันชื่อ ฮโยริน ” นูน่ายื่นมืออกมาจับกับมือผมเบาๆก่อนจะกลับไปยืนในท่ากอดอกเหมือนเดิม
“ฝากตัวด้วยนะครับ”
“อือ น้องฉันมันดื้อนะรู้ใช่ไหม?”
“รู้ครับ ดื้อมากด้วย”
“โอเค พรุ่งนี้อย่าลืมแล้วกัน”
“ครับ”
ผมยืนมองรถสปอร์ตหรูขับออกไปจนสุดสายตาพลางสองขาเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองที่มีสิ่งมีชีวิตกลมๆนั่งขดอยู่บนเตียง
“ฉันไม่อยากกลับบ้าน”
“รู้ แต่ยังไงคุณก็ควรกลบหาหาพ่อแม่คุณหน่อยสิ ท่านเพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวผมช่วยน่า..”
“จริงอ่ะ?”
“อือ ก็จะพยายามนะ”
“เออๆ ต้องช่วยฉันให้ได้นะเว้ย”
“จะพยายามครับ คุณรีบนอนเถอะ
“เออ กู๊ดบัม”
“ฝันดี” ยัดตัวเองลงไปในผ้าห่มผืนโต พรุ่งนี้ผมจะทำยังไงเ ปากบอกจะช่วยจะช่วยแต่ว่าในหัวไม่ได้มีแผนอะไรเลยสักอย่าง ถ้าบอกว่า ‘อ๋อผมเป็นแฟนจงอินครับ’ มีหวังโดนสั่งเก็บแน่นอน ดูจากพี่สาวและน้องที่นอนอยู่ข้างๆผมผมเชื่อว่าบ้านนี้ไม่ทำธุรกิจลับก็คงเป็นแก๊งมาเฟียแน่ๆ
==========
“ป๊าม๊า รินไปตามไอ้จงอินให้แล้วนะเดี๋ยวพรุ่งนี้มันกลับมา”
“แล้วมันไปอยู่ไหน!?”
“ก็อยู่แถวๆที่ลูกน้องป๊าไปตามสืบมาอ่ะแหละแต่รินไปเจอมันอยู่บ้านคนอื่น”
“บ้านใคร?”
“รินก็ไม่รู้พื้นเพหมอนั่นมากอ่ะรู้แค่ว่าชื่อปาร์คชานยอลนิสัยก็น่ารักดี”
“นี่มันหนีออกจากบ้านหลังโตๆนี่ไปอยู่บ้านคนอื่นเนี่ยนะ”
“แต่ดูมัน HAPPY ดีนะป๊า” ไหล่มนๆถูกยกขึ้นอย่างสบายใจ อย่างน้อยไอ้จงอินก็ดูเป็นตัวเองดูสบายดี
“นี่มันหนีออกจากบ้านไปมีสามีเหรอวะ..”
“ไม่นะลูกม๊า...ทำไมไม่พามาให้ม๊าเห็นหน้า”
“โถ่ป๊าม๊าก็ ไอ้จงอินมันจะไปมีสามีหรือมันจะไปเป็นภรรยาใครก็ปล่อยมันไปเถอะ น้องมันโตแล้วน่ามันจัดการตัวเองได้ พรุ่งนี้ป๊าม๊าก็อย่าโหดใส่มันแล้วก็ชานยอลให้มากนักแล้วกัน รินบอกเลยว่ารินเชียร์คนนี้”
========
“เจ๊”
“สุดท้ายก็ยอมมาจนได้สินะ เก่งนี่ชานยอล”
“ป๊าม๊าอ่ะ? เค้าว่าอะไรเจ๊ป่าวเนี่ย?”
“ห่วงฉันด้วย?? สองคนนั้นคงหลับอยู่มั้งแต่ถ้าเค้าลงมาเมื่อกี้แกเตรียมตัวตายได้เลยโทษฐานที่หนีออกจากบ้านไปอยู่กับผู้ชาย”
“เห้ยเจ๊”
“ล้อเล่นน่า....ฉันชอบหมอนี่นะ” นูน่าเดินมาตบไหล่จงอินปุๆก่อนที่ประโยคหลังจะหันมาชี้หน้าผม
“ชอบก็เอาไปเป็นแฟนเลยดิ”
“ไม่”
“ไม่”
“เอ้า อะไรของเจ๊เนี่ย ไหนว่าบอกชอบไอ้กางนี่ไง ส่วนแกก็อีกคนเจ๊ฉันไม่ดีตรงไหน ออกจะแซ่บส์แสบทรวงสะท้านใจชายขนาดนี้”
“ไอ้เด็กนี่”
“โอ๊เจ๊เบาๆๆ” ผมยื่นกลั้นขำจงอินที่กำลังถูกพี่สาวตัวเองดึงหูลากไปมาทั่วบ้าน รักกันแรงจริง
“ฉันชอบชานยอลเพราะหมอนี่มันเอาแกอยู่ไงไอ้แสบ!!”
“ใคร? ใครเอาอยู่??? เจ๊โคตรมั่วเลย!”
“ผมไงที่เอาคุณอยู่ คุณนี่สอบตกการฟังหรือเปล่า?”
“เออๆ พูดจาดีไอ้หนูชานยอล”
“เจ๊เข้าใจผิดละ คนที่ใหญ่สุดในบ้านนี้คือผมไม่ใช่มัน”
“เหรอ? ไอ้คุณลูกชายจงอิน”
“ป๊า!!”
“อุ๊ย เจ๊ไปดีกว่า มีนัดเที่ยวกับเพื่อนสาว บ๊ายบายนะจ๊ะเด็กๆ”
“เจ๊!! กลับมา!!”
บรืนนนนนน
“อาเจ๊!!!!”
“มานี่เลยไอ้ตัวดี”
“ชานยอล...ช่วยฉันด้วยนะ” คนที่ถูกพ่อเรียกให้เข้าไปนั่งคุยด้วยเดินมาลากข้อมือผมแล้วก็กระซิบเบาๆให้ฟัง
“เมื่อกี้คุณใหญ่สุดในบ้านนี่ ผมไม่จำเป็นต้องช่วยก็ได้มั้ง”
“โธ่ ชานยอลลลล”
“ไง”
“สวัสดีครับคุณพ่อสุดหล่อ โธ่ หล่อกว่าลูกชายเป็น 100 เท่า”
“....” โค้ง
“ทำไมแกไม่รู้จักมีมารยาทเหมือนลูกคนอื่นเค้าบ้างวะ?”
“เอ้า ผมผิดอะไรอ่ะ”
“ผิดตั้งแต่ที่แกเป็นลูกฉันเนี่ยแหละ”
“ป๊า!!!!”
“...หนวกหูจริง”
“...ป๊าอ่ะ...”
“ไม่ต้องมาทำเสียงกระซิบ!”
“...”
“แล้วนายชื่ออะไร?”
“ผมเหรอครับ? ปาร์คชานยอลครับ”
“อ่อ...”
“อะไรป๊า ทำไมมองผมงั้นอ่ะ?”
“ป่าว แค่จะมองว่าชานยอลนี่หล่อดีนะ หล่อกว่าลูกฉันตั้งเยอะ สนใจเปลี่ยนมาเป็นลูกพ่อไหมหื้อ?”
“โห่ป๊า ผมก็หน้าเหมือนป๊าอ่ะ”
“....”
“อ้าวป๊าจะไปไหนอ่ะ?”
“ไม่หาแม่!!!! ...แกอ่ะแหละ”
“อ๋อ...” เน้นแม่จะดังเชียว...
“ไงจ๊ะลูกม๊า แล้วก็ชานยอล”
“อ้าวม๊าตื่นแล้วเหรอ โธ่นี่แม่ใครเนี่ยสวยจนนางงามยังอาย นี่บ้านเรามีนางฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“นี่ภรรยาฉัน อย่ามาจีบเว้ย!”
“นี่ก็แม่ผมเหมือนกันอ่ะ!”
“ไอ้จงอิน”
“เค้าล้อเล่นน่าป๊าก็...”
“เออ ชานยอล ขึ้นมาคุยกับฉันหน่อยสิ”
“ผมไปด้วยดิป๊า”
“ยุ่ง”
“ป๊า!”
“ชานยอลมานี่”
“ม๊าจะไปกับป๊าป้ะ?”
“ม๊าไม่ไปหรอก ม๊าหิว จงอินไปหาอะไรให้ม๊าทานหน่อยสิ”
“เอาอะไรดีอ่ะม๊า?”
“อะไรก็ได้ที่หนูไม่ได้เป็นคนทำอ่ะลูก ^^”
“โหยยยยยย ทำไมชอบทำร้ายกันตลอดเลยยยยย”
===========
“คุณ”
“มีอะไร?”
“ผมกลับก่อนนะ”
“..อืม” ทำไมถึงกลับแล้ว....
“ไว้เจอกันนะ”
“ดูแลกิจการพันล้านให้ฉันด้วยนะ แต่ถ้านายลำบากก็ปล่อยไปก็ได้”
“อือ”
“ขับรถดีๆนะ”
“โอเค”
“บาย”
“บาย....”
“...”
“...” สายตามองแผ่นหังที่ค่อยๆเดินไปยังรถตัวเอง ป๊าไปพูดอะไรกับหมอนี่กันจู่ๆพอลงมาก็รีบกลับบ้านแถมไม่ค่อยพูดอีกตั้งหาก
“...” ไม่รู้ทำไมแต่สองขามันดันเดินตามรถหรูที่เพิ่งขับออกไปจนกว่ามันจะหายไปจากสายตา
“ป๊า!!!!! จงอินอยากขายไก่!! กลับไปขายไก่แล้วนะ!!!!”
“ฉันไม่ให้กลับ!”
“โหย ทำไมอ่ะ!!”
“ฉันไม่ให้แกกลับก็คือไม่ให้สิ”
“โห่ ป๊า ให้จงอินไปขายไก่เหอะสัญญาว่าจะกลับมาทุกวันหยุด”
“อยากแค่ขายไก่??”
“ก็...เออๆนั่นแหละ ป๊าจะถามทำไมเนี่ย”
“จะได้เปิดร้านให้แถวนี้”
“ไม่เอา”
“ก็ถ้าอยากแค่ขายไก่ฉันเปิดให้แกก็ได้ ถ้าแกอยากจะกลับไปที่นั่นแค่ขายไก่ฉันไม่ให้หรอก”
“ก็ผมจะไปดูบ้านที่เช่าไว้ด้วย” ไอ้บ้านเพิ่งหมาเเหงนนั่นแหละ
“โถ่ป๊าก็ จงอินดูแลตัวเองได้น่า”
“เข้าบ้าน”
“....ป๊า” ไปอ้อนม๊าก็ได้!
! Katalk !
ไอกาง : send you a sticker
“ป๊าบอกให้เข้าบ้าน”
“งือออออ ป๊าอ่ะะะะ” พอโดนป๊าลากก็รีบปลดล็อคมือถือตัวเองแล้วพิมพ์ตอบข้อความแทบจะทันที นึกว่าจะไม่ทักมาซะอีก...
================
“ม๊านอนยัง?”
“ยังจ๊ะ มีอะไรหรือเปล่าหื้อ?”
“ผมขอคุยด้วยหน่อย”
“เข้ามาเลยจงอิน” พอได้ยินคำอนุญาตก็รีบกระโดดขึ้นไปกอดเอวม๊าบนเตียงทันที ม๊าเพิ่งอาบน้ำแน่เลยตัวห๊อมหอม
“ม๊าครับ จงอินอยากไปขายไก่อ่ะ”
"ไปหาใครเหรอหื้ม?"
“โหย คำถามนี้อีกละ”
“ม๊าก็แค่สงสัย”
“..ก็”
“หื้ม?”
“ก็อยู่แถวนั้นมันคึกคักดีไง สนุกดีชีวิตมีสีสัน”
“เพราะ?”
“เพื่อนเยอะน่ะ...”
“อ๋อ..”
“นั่นแหละ ม๊าให้จงอินกลับไปขายนะครับนะๆๆๆ”
“ม๊าไม่ให้จงอินลูกรักม๊าไปลำบากหรอกนะ”
“ม๊าอ่ะ..ผมไม่ได้ไปลำบากสักหน่อย”
“^^”
“ป๊าก็ไม่ให้ไป ม๊าก็ไม่ให้ไป..”
“โอ๋...จงอินคิดถึงใครที่นั่นหรือไงหื้ม?”
“ก็เปล่า...”
“งั้นก็ไม่ต้องกลับไปหรอกจ๊ะ”
“เออจริงๆผมก็คิดถึงแพนด้าที่ร้านเพื่อนอ่ะ”
“ไปช่วงวันหยุดไง”
“มันนานไปอ่ะม๊า...”
“ฮ้าวว ม๊าง่วงจังเลยนะ จงอินม๊าขอนอนก่อนจ้ะ มีอะไรก็คุยกับพี่ฮโยรินเอานะ”
“ทำไมทุกคนชอบแกล้งจงอิน...” ผมเดินคอตกออกมาจากห้องนอนป๊ากับม๊ามาที่ห้องของยัยเจ๊มหาประลัย เอาจริงๆถ้าไม่จำเป็นผมไม่มาหายัยเจ๊ที่ห้องนี่แน่นอน
“เจ๊”
“อะไร จะนอน!” นั่นไง เปิดประตูเข้าไปก็เสียงดังใส่เลย
“อยากกลับไปบ้านนู้นอ่ะ”
“ไปหาชานยอล?”
“...ก็ไม่เชิง”
“คิดถึง?”
“คิดถึงไก่”
“งั้นออกไปเลย”
“เดี๋ยวๆๆ ยังพูดไม่จบ ฟังก่อนดิ” เอาวะ...ถึงจะโดนถีบให้ออกจากห้องไปตอนนี้ผมก็คงกลับไปฟุ้งซ่านในห้องตัวเองอยู่ดี อยู่กับเจ๊ก่อนคงไม่ถึงขั้นตายหรอกมั้ง
“...”
“เค้าคิดถึงบ้านนู้น....”
“...”
“คิดถึงเพื่อน”
“...”
“เออๆ มันมีหลายเรื่องอ่ะให้ผมกลับไปเห๊อะ!”
“...”
“เจ๊อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ” ไอ้การที่มาทำหน้าเหมือนจับผิดกันนี่มันอะไร
“พูดออกมาให้หมดสิ”
“ก็พูดไปเยอแล้วอ่ะ”
“งั้นก็กลับไปสิ”
“เหรอ? เจ้ให้กลับไปบ้านนู้นจริงอ่ะ!!” ง่ายไปป้ะวะ?
“หมายถึงห้องนอนแก” ตูว่าแล้ว....
“...”
“...”
“เจ๊ไม่ต้องมามองหน้ากดดันเลยนะ”
“....” ยักคิ้ว
“จะให้พูดอะไรอีกล่ะ..”
“พูดอะไรที่แกรู้สึกอยู่ตอนนี้น่ะ”
“เออๆๆๆๆ ก็คิดถึงไอ้กางนั่นด้วยอ่ะ!! แต่นิดนึงนะนิดนึงจริงๆ!! พอใจเจ๊ยัง?”
“ปล่าวนี่...ไปนอนไปพรุ่งนี้ฉันมีนัดประชุมงาน”
“เห้ย เจ๊ยังไม่ตอบเลยว่าจะให้กลับไปปล่าว?”
“ถ้าป๊าม๊าให้แกกลับเจ๊ก็ให้”
“ก็ไม่ให้อ่ะดิเลยมาหาเจ๊”
“หูย นี่แกคิดถึงชานยอลจนไปขอป๊ากับม๊าก่อนฉันเลยเหรอวะ”
“ไม่ใช่ซะหน่อย!”
“หึ”
“ไม่คุยด้วยแล้ว”
“ใครเค้าอยากคุยด้วยล่ะ?”
“เจ๊บ้า!”
ปัง
ผมวิ่งออกมาจากห้องนอนเจ๊ด้วยอารมณ์ปกติ จริงๆก็ไม่ได้อารมณ์เสียอะไรนะก็เจ๊บอกว่าจะนอนแล้วผมเลยกลับห้องตัวเองแต่ขอแกล้งยัยฮิปโปยักษ์ด้วยการปิดประตูใส่สักหน่อย สะใจ..
ปัง!!
ผมสะดุ้งไปมองประตูห้องตัวเองที่ถูกปิดด้วยฝีมือของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร ยัยเจ๊นี่มันจะเอาคืนผมทุกอิริยาบถเลยหรือไง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC.เหนียวไก่
จะสอบแล้วแกรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
ความคิดเห็น