คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหนียวไก่น่องที่ 1
เหนียวไก่น่องที่หนึ่ง
กึ้งๆๆ ปึงๆ ปังๆๆๆๆๆ เฟี้ยวฟ้าวๆ
“โว้ยยยยย ใครมันทำอะไรวะ!” ใครมันทำอะไรแต่เช้าวะ คนนอนไม่ได้นะรู้ไหม!
ปัง! ตึงงง!! ตู้มมมม
ระเบิดลงไงวะ!!
ฮิตเลอร์มาถล่มร้านเหนียวไก่ผมเหรอ!!?
ฟิ้ววว ปังๆๆๆ
“นี่นาย! ทำอะไรเสียงดังแต่เช้าห๊ะ!!?” ผมเปิดหน้าต่างบ้านออกไปแล้วตะโกนใส่ต้นตอของเสียงดังยามสายทันที ไอ้แว่นม่วงนั่นและครับมันพาช่างจากไหนไม่รู้เต็มเลยมาทุบๆต่อเติมบ้านอะไรก็ไม่รู้มัน
“อ้าวสวัสดีครับจงอิน”
“ไม่ต้องมาโบกไม้โบกมือสวัสดี ฉันถามว่านายกำลังทำอะไรฉันนอนไม่ได้!”
“อ้าว นี่คุณเพิ่งตื่นเรอครับ? นั่นนอนหรือจำศีลน่ะ?”
เหนียวไก่สักหน่อยไมจะได้จบ...ไอ้หมอนี่...
“ผมว่าคุณควรเปลี่ยนนิสัยนะครับจงอิน นอนเยอะๆมันจะไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ ร่างกายจะทำงานผิดปกติผิดเวลาคุณอาจจะไหตายเลยก็ได้นะ”
“แต่ตอนนี้ฉันอาจจะตายเพราะเสียงที่มันดังเกินระดับความปลอดภัยที่กรมสุขภาพกำหนดไว้ว้อยยยย”
“คุณรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอครับ เก่งจังเลย”
“ได้ๆไอ้แว่นม่วง..นายรอฉันอยู่ตรงนั้นนะ”
“ผมจะไปไหนะครับบ้านผมอยู่นี่...คุณนี่แปลกคนนะ”
“โว้ยยยยย” ผมชักจะทนไม่ไหวละไอ้หมอนี่มันตั้งใจจะกวนตีนผมจริงๆหรือว่ามันซื่อบื้อวะครับ
ว่าแล้วก็ต้องรีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวหยิบหม้อใบใหญ่กับตะหลิวติดมือออกมาด้วยแล้ววิ่งไปบ้านข้างๆทันที
“ทำไมมาเร็วจังครับ”
“มาฆ่านายนี่ไง!” จัดการเอาหม้อใบใหญ่ครอบตัวโตๆกับหูกางๆของมันไว้แล้วเอาตะหลิวฟาดรัวๆ หมั่นไส้เว้ยยยยยยยย
“โอ๊ยๆๆๆๆ คุณทำอะไรเนี่ย?”
“ทำให้นายรู้สึกไงว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันนอนไม่ได้เพราะเสียงดังบ้าๆจากบ้านนายเนี่ย!!”
“รู้สึกอะไร ผมทำอะไรผิดเนี่ย” เสียงอู้อี้ตอบกลับมาจากในหม้อ น่าสงสารว่ะครับแต่ผมหมั่นไส้
“ก็ฉันนอนไม่ได้เพราะนายทำเสียงดังแบบนี้ไง!!” เคาะต่อเคาะแม่มต่อไปเคาะไปเรื่อยๆ อุวะฮ่าๆๆๆๆๆ สะใดวะครับ สะใจ!
“นี่คุณ!”
“อย่ามาเรียกฉันฉันโมโห”
“ผมไม่ได้เรียกฉันผมเรียกคุณต่างหาก”
“ฉันชื่อจงอินไม่ได้ชื่อคุณเว้ย!”
“เอาหม้อออกจากหัวผมแล้วเรามาคุยกันดีๆเหอะคุณ”
“ไม่!” ไม่ฟังเว้ย ฮ่าๆๆๆ เคาะต่อไป นี่ถ้าขายเหนียวไก่ไม่รุ่งผมจะไปเป็นมือกลองละจังหวะมันส์ถึงใจ
“คิม จง อิน” มือหนา(กว่าผม)จับหูหม้อออกแล้วเขวี้ยงมันออกไป หม้อผม!!! หม้อใหม่ของผมยุบหมดแล้ววววววว
หม้อหัวม้าลายลูกพ่อพ่อมาช่วยหนูแล้วลูกทำใจไว้ดีๆนะครับ
“ผมขอชี้แจงตรงนี้เลยนะว่าผมต้องการจะต่อเติมบ้านผมนิดหน่อยเพราะผมะเปิดเป็นร้านขายยา อ่อใช่ ผมเป็นเภสัชน่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณก่อนแต่ถ้าคุณรำคาญหรือทนไม่ไหวก็ใช้ของที่ผมให้เมื่อวานก็ได้นี่ครับ”
“อะไร?”
“เปิดดูเองสิครับ”
“ครอบหัวแม่ม!” ถึงมือจะเบี้ยวแต่ผมก็ยัดเข้าหัวมันได้ หมอนี่นี่มันพูดจาไม่คิดเลยหรือไงถึงได้กวนส้นแบบนี้โว้ยยยย
“ผมไม่คิดเลยนะว่าคุณจะเป็นคนที่โหดเหี้ยมได้ขนาดนี้”
“ฉันก็ไม่คิดว่านายจะเป็นคนที่กวนโอ๊ยได้แบบนี้เหมือนกัน”
“คุณนี่นอกจากตัวดำแล้วยังใจดำอีกเหรอ?”
“....” ขอเอาเอาหม้ออกจากหัวมันเป๊ปนึงนะ..
“??”
“ไปตายไป๊!” ง้างหม้อขึ้นสุดวงสวิงแล้วจัดการปามันใส่หัวได้ตรงมุมแบบเป๊ะๆ
“อั๊ก!”
“ซื้อหม้อใหม่มาให้ฉันด้วยละ” กับบ้านเถอะจงอินสุดหล่อ กลับไปทำเหนียวไก่ให้ป้าแกกินดีกว่า
“เอากี่ใบจะได้ซื้อถูก”
“ไอ้..สิบเว้ย!”
“โอเค สิบใบนะ เอายี่ห้ออะไร?”
“ตราหัวม้าลายดำน้ำทะเลดูปะการังมั้งไอ้บ้า”
“ผมจะพยายามหาให้นะครับคุณดำ”
ผมยืนมองคิมจงอินเดินกระฟัดกระเฟียดกลับเข้าไปในบ้าน...เอ่อ จะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ค่อยถูกนักเพราะสภาพบ้านของเขา...ผมว่าเรียกว่าเพิงหมาแหงนจะถูกกว่า ผมคิดว่าเขาเป็นคน EQ ต่ำนะครับ ว่างๆผมอยากจะพาเขาไปลองปรึกษาจิตแพทย์ดูสักหน่อยเพื่อว่าผมอาจจะช่วยเขาได้ แต่เอ๊ะ..ผมก็เป็นเภสัชนี่ บางทีจงอินเค้าอาจจะมาเป็นลูกค้าคนแรกของผมก็ได้ครับเพราะเขาคงต้องใช้ยาระงับประสาทนิดหน่อย
มายืนมองมาดูช่างที่กำลังต่อเติมบ้านใหม่ผม...อืม..เรียกยังไงละ..เป็นบ้านที่ชั้นล่างผมเปิดเป็นร้านขายยาน่ะครับก็เยต้องให้ช่างมาตกแต่งเพิ่มเติมให้มันดูดีขึ้นหน่อย นี่พอยืนนานๆก็เริ่มเบื่อครับเลยเดินออกมาข้างนอกนิดหน่อยพอดีกับเห็นคนขี้โวยวายนั่งเล่นมือถืออยู่หน้าร้านตัวเอง..เอาจริงๆผมเห็นว่ามีคนเพิ่งเข้าร้านหมอนั่นแค่คนเดียวเองครับ เป็นคุณป้าแก่ๆคนนึงหลังจากนั้นก็ไม่มีใครเลย เอาจริงๆก็มีสาวๆอยู่กลุ่มนึงแวะเข้าไปครับแต่กลับไม่สั่งอะไรเอาแต่คุยกับจงอิน น่าสงสารเขานะครับนั่นผมเข้าไปช่วยซื้อดีไหมนะ...แต่ผมก็ห่วงสุขภาพของตัวเองจัง จากที่เห็นเมื่อวานแล้วผมเห็นแค่ไก่ย่างเกรียมๆหน้าตาไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ กลัวทานแล้วท้องเสียอ่ะครับ =__=
“มาทำไม?”
เออ..
ผมมาที่ร้านเขาทำไมเนี่ย
แต่รู้ตัวอีกทีก็มาแล้วอ่ะ..
“ถามว่ามาทำไม?”
“มาซื้อไก่”
“หื้อ? ถึงจะเป็นเพื่อนบ้านกันฉันก็ไม่ลดให้นะเว้ย”
“ผมก็ไม่ได้หวังอะไรแบบนั้นสักหน่อย”
“แล้วไง? จะเอาไหมไก่อ่ะ? ข้าวเหนียวด้วยป้ะ?”
“คุณอยากขายเท่าไหร่ก็ขายมา”
“หมดเลย!”
“ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี..”
“ตรองดูสิทุกคนก็มีหัวใจ”
“อืม จบเถอะ สรุปแล้วเท่าไหร่??”
“นายจะเอาหมดเลยใช่ป้ะ? คนกันเองสิบชิ้นแถมเหนียวสามทั้งหมด 150 เบาๆ”
“ผมไม่เอาของแถมได้ป้ะ” หยิบเงินส่งให้เขาไปแต่รับมาแค่ไก่พอ พอดีไม่ชอบข้าวเหนียวอ่ะครับ
“แล้วนายจะให้ฉันเก็บข้าวเหนียวขายให้ใครห๊ะ? รับถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆจากฉัน” จัดการยัดข้าวเหนียวสามห่อใส่ถุงในมือผมแล้วส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ เออ...ผมขนลุกครับ ผมควรรีบไปก่อนที่เขาจะยัดอีโต้หรืออะไรใส่ผมอีก
นี่ผมต้องมาเสียเงิน 150 เพื่อไก่กับข้าวเหนียวที่ไม่มีประโยชน์อะไรเนี่ยนะ
“ขอบคุณนะนาย”
เอาจริงๆมันก็มีระโยชน์อยู่นะ
“ไม่เป็นไร ผมเห็นคุณแล้วผมสงสารน่ะ ปกติมีเงินกินข้าวครบสามมื้อไหมครับ?”
ปึ้ง!!!
คนตรงหน้าที่กำลังเก็บร้านอยู่ถึงกับวางของลงเสียงดังแล้วหันมาตะวาดใส่ผมเสียงดัง
...อีกแล้วอ่ะ
“พูดแบบนี้หมายความว่าไง?”
“ผมอดห่วงสุขภาพคุณ” ทำไมเขาต้องโมโหด้วยนะผมก็พูดตามที่ผมคิดก็แค่นั้น
“งั้นคุณเอาเวลาไปห่วงตัวเองก่อนนะ ผมบอกได้เลยว่าสักวันคุณจะตายเพราะปาก”
“อ้าว คุณเป็นหมอดูด้วยเหรอครับ?”
“โว้ย!! ไอ้บื้อ!!” พูดจบก็เดินดุ่มๆกลับเข้าบ้านไปเฉยเลย เอ้า!! แปลกคน
“ไก่ เหนียวไก่?”ผมนั่งมองถุงไก่ทอดที่เพิ่งซื้อมากำลังหมุนไปมา...กินดีไหมนะ? ให้หมา? แต่ว่าหมอนั่นดูดีใจมากเลยนะที่ผมมาซื้อของเค้าก็แค่เป๊ปเดียวนั่นแหละที่เขาแสดงว่าดีใจที่เหลือก็เหวี่ยงเหมือนเดิม
..กินสักหน่อยก็คงไม่เป็นไรมั้ง
“อืม..ก็อร่อยดีนี่ดูดีกว่าหน้าตาเยอะเลยนะเนี่ย”
ผ่านไป 10 นาที ไก่หมดไป 7 ชิ้น และ ข้าวเหนียว 2 ห่อละครับ อิ่มดีแฮะเหลืออีก 3 ชิ้น เอาไปทำอะไรดีอ่ะ...
รู้ละ...
ก๊อกๆๆ
“สวัสดี”
“มาทำไมร้านปิดแล้ว”
“กินไก่กัน” ผมชูถุงไก่ที่เหลือขึ้นมาให้มันหมุนๆอยู่ตรงหน้าเพื่อนบ้านแล้วยิ้มให้เต็มที่
“ไม่อยากกิน กินมาเยอะแล้ว”
“เอาน่าคุณ..มากินกัน ผมอุตส่าห์ซื้อมาเผื่อ”
“ไม่กิน ง่วงจะนอนแล้ว”
“ร้านนี้อร่อยนะคุณ กินดิๆ” ผมยัดใส่มือเขาไปเขาทำแค่หน้านิ่งๆใส่ผม อีกแล้ว..
“อันนี้มันไก่ร้านฉันไม่ใช่หรือไง?”
“อ้าวรู้ได้ไงน่ะ? ผมอุตส่าห์จะเซอร์ไพรซ์คุณแบบ เห้ยร้านไหนเหรออร่อยเหรอ? แล้วผมจะได้บอกว่าร้านคุณไงอะไรแบบนี้..”
“=______=”
“ไก่ร้านคุณอร่อยมากเลยนะ ถึงหน้าตามันจะไม่โอเคเท่าไหร่แต่ผมชอบนะ”
“ขอบใจ”
“อ่ะๆ กินเร็วๆเข้าคุณกินๆ เข้าบ้านด้วยๆ”ดันหลังอีกคนเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะ เข้าชองบ้านยอมเดินแต่โดนดี สงสัยคงง่วงจริงๆ
“กินสิ”ผมยื่นน่องไก่ดำๆจ่อปากเขา อย่าถามว่าทำไมผมต้องมาทำอะไรแบบนี้นะเอาจริงๆ ผมไม่ค่อยชอบอยู่คนเดียวเท่าไหร่ก่อนที่ผมจะย้ายมาที่นี่ผมก็สนิทกับเพื่อนบ้านผมมากๆเลยล่ะโชคดีที่เราอายุใกล้กันถ้าเลือกได้ผมคงไม่ย้ายมาหรอกครับ พูดแล้วคิดถึงจัง
“ฮื่อ ไม่เอา”
“ผมเสียใจนะ”
“เรื่องของนาย”
“ขอโทษ”
“ขอโทษทำไม”
“ที่ทำให้คุณโมโหนะ ผมแค่อยากจะสนิทกับคุณแค่นั้นเอง”
“แล้วทำไมเราต้องสนิทกันด้วย”
“ก็คุณเป็นเพื่อนบ้านผม เวลามีปัญหาหรืออะไรเราจะได้ช่วยกันไง”
“นายจะมาช่วยอะไรฉันแล้วคนแบบฉันจะช่วยอะไรนายได้”
“ก็เผื่อไว้ไง อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ”
“เอางั้น?”
“เยส”
“กินไก่สิกางยอล”
“ครับดำอิน”
“กินไป๊!”
“โง้ย งุนงำแงบงี้ ง๋มงะงินงังไง” (โอ๊ย คุณทำแบบนี้ผมจะกินยังไง)
“กินไปสิฟันนายออกจะเยอะ”
“....” ผมได้แต่ทำหน้านิ่งๆเคี้ยวไก่น่องโตต่อไป
“เอ้า กินข้าวเหนียวด้วยสิ”
“...” ตกใจข้าวเหนียวนี่จะยัดมาทำไม
“กินอีก!!”
“งืมมมม”
“นายทำตัวดีๆก็เป็นนี่”
“ผมเคยทำตัวไม่ดีด้วยเหรอครับ” กลืนข้าวเหนียวคำสุดท้ายลงคอแล้วมองหน้าอีกฝ่าย
“ตั้งแต่เมื่อวานที่เจอกันนั่นแหละ”
“อ่า”
“อะไร?”
“เรื่องเมื่อวานผมอยากให้คุณลืมๆมันไปเรามาเริ่มกันใหม่แล้วกันนะ กินไก่กัน”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC.เหนียวไก่
TALK : เห้ยแกมีคนอ่านด้วยอ่ะ ดีใจ รักนะ T__________________T ปล.แก้คำผิดละค่ะทุกคน ขอโทษค่ะ ขอโทษ 5555555555555555555555555
ความคิดเห็น