ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8
บทที่ 8
ไลฟ์กระโดดไปตามหลังคาบ้านเรือน ด้านหน้าของเขาคืออลิซผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าทีม และทางฝั่งซ้ายห่างออกไปไม่ไกลนักคือคานาโกะนั่นเอง
พวกเขาจัดขบวนเคลื่อนที่เป็นรูปสามเหลี่ยมโดยให้อลิซอยู่ข้างหน้าสุด พวกเขากำลังเคลื่อนที่ด้วยเงายมทูต คานาโกะใช้เนตรนมทูตไปตลอดทาง เธอเป็นผู้ที่มีความชำนาญเรื่องนี้ที่สุดเป็นอันดับต้นๆของกองพันเลยทีเดียว
แม้จะเป็นการเคลื่อนที่อย่างเงียบๆนั้น แต่ช่องสื่อสารทางจิตของทีมนั้น กลับเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย
"แหม่ๆ แค่นาโอมิกลับมาญี่ปุ่นถึงกับย้ายให้ฉันทำเรื่องขอย้ายเขตลาดตระเวณเลยเหรอ หุหุ" อลิซพูดขึ้นในช่องสื่อสารก่อนจะหัวเราะแบบคุณป้าในละคร
"หยุดเลยเจ๊... ไม่ใช่เจ๊หรอกเหรอที่บอกอยากย้ายมาลาดตระเวณที่นี่อะ เจ๊บอกอยากมาเที่ยวญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ.."
"แหม่ แกเองก็สนับสนุนเรื่องย้ายคนแรกเลยไม่ใช่เหรอ!!" ทั้งสองเริ่มมีท่าทีว่าจะเปิดสงครามน้ำลายขึ้นในจิต
"แปดร้อยเมตรข้างหน้า มีอุบัติเหตุจ่ะ..." คานาโกะกล่าวขึ้น อลิซและไลฟ์รีบใช้เนตรยมทูตทันทีก่อนรีบเคลื่อนเข้าไปยังจุดเกิดเหตุ
"แกเป็นใคร...." นาโอมิถามขึ้นก่อนจะค่อยๆถอยออกห่างจากร่างเสื้อคลุมดำที่ยังคงยืนขว้างทางเธออยู่ตรงนั้น เธอค่อยๆล้วงมือเขาไปในกระเป๋าเพื่อกดที่ส่งสัญญาณSOSให้ไลฟ์
"ดูเจ้าไม่กลัวเลยนะที่เห็นข้า" ร่างนั้นกล่าวดิวยเสียงแหบแห้ง
"โทษทีนะ.. พอดีก็พอรู้จักยมทูตอยู่บ้าง..." นาโอมิยังคงถอยออกห่าง ยังดีที่ร่างนั้นเหมือนไม่คิดจะเข้ามา
"แล้วนายเป็นยมทูตสังกัดไหนเหรอ รู้จักกับไลฟ์รึเปล่า" นาโอมิถาม พยายามใจดีสู้เสือ แต่โดยสัญชาตญาณนั้นบอกให้เธอรู้แล้วว่า ร่างนี้ไม่ได้มาดีแน่ๆ..
ปี๊บ... ปี๊บ...
ไลฟ์ควานหาของที่ส่งเสียงดังนั้นในเป้เล็กๆที่ตนพกออกมาด้วย
ปิ๊บ... ปิ๊บ...
ไลฟ์ควานหาจนเจอในที่สุด มันคือแท่งคล้ายแท่งที่กดลูกอม ตรงส่วนหัวกดของมันเป็นรูปหัวกะโหลกซึ่งบัดนี้บริเวณดวงตาของกะโหลกส่องเป็นแสงสีแดงพร้อมกับเสียงร้องที่ยังคงดังไมหยุด
"อะไรน่ะ?" อลิซถามขึ้นหลังจากเก็บวิญญาณที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเสร็จ
"หลอดสัญญาณSOSหน่ะ วันก่อนนั้นซื้อไว้ให้นาโอมิ เผื่อมีปัญหาอะไร... คราวก่อนก็กดเรียกฉันไปใช้งานที่นึงละ" ไลฟ์บ่นเซ็งๆ แล้วคราวนี้มันอะไรอีกล่ะเนี่ย
"เออ.. โดนเรียกก็รีบไป อาจจะเป็นเรื่องด่วนก็ได้ เดี๋ยวฉันจะเอาวิญญาณไปส่งก่อนก็แล้วกัน นายกับคานาโกะรีบไปเหอะ" อลิซกล่าวก่อนที่ไลฟ์จะพยักหน้าให้คานาโกะ แล้วทั้งคู่ก็พุ่งตัวออกไปด้วยเงายมทูต
ไลฟ์กดที่หัวกะโหลกอันนั้น มันส่องแสงสว่างเป็นลำ ก่อนจะฉายพุ่งไปยังทิศทางที่หัวกะโหลกอีกอันที่เป็นคู่ของมันที่อยู่กับตัวของนาโอมิ
วูบ!!
นาโอมิก้มตัวหลบเคียวที่ร่างนั้นฟาดเข้ามาก่อนจะรัวหมัดใส่ท้องของร่างนั้นเป็นชุดอย่างรวดเร็ว!!
ร่างนั้นกระเด็นออกไป นาโอมิกลับมาอยู่ในท่าเตรียมอีกครั้ง นาโอมิทบทวนเหตุการณ์เมื่อครู่อย่างใจเย็น มือทั้งสองข้างของเธอเริ่มสั่น เกิดรอยช้ำแดงๆขึ้นบนกำปั้นของเธอ สัมผัสที่หมัดเธอได้สัมผัสมันเหมือน...
กระดูก... กระดูกที่ไม่มีเนื้อห่อหุ้ม
"หึหึ..." ร่างในผ้าคลุมค่อยๆลุกขึ้นยืน มันถอดผ้าคลุมศีรษะออก ศีรษะของมันไร้ซึ่งเนื้อหนังมังสา มีเพียงกระดูกขาวโพลน นาโอมิเห็นเข้าก็พลันหน้าซีดเผือดเมื่อได้รู้อย่างแจ่มแจ้งว่าเธอต่อกรกับอะไรอยู่กันแน่
"ใจสู้ไม่เลวเลยนี่... สมกับเป็นวิญญาณชั้นสูง" นาโอมิหรี่ตาลง มันหมายถึงอะไรกันแน่..
เมื่อไหร่จะมากันนะ... ไลฟ์...
ฟุ่บ...
เสียงแผ่วเบาของสายลมพัดวูบมา ร่างสีดำสองร่างก็ก็ปรากฏขึ้นมาขว้างระหว่างโครงกระดูกเดินได้กับนาโอมิ
สองร่างนั้นคือ คานาโกะ และไลฟ์นั่นเอง!!
"กว่าจะมาได้นะ..." นาโอมิพูดก่อนจะยิ้มออกมา
"นายเป็นใคร..." ไลฟ์ถามร่างกระดูก คานาโกะและนาโอมิ ได้หันไปสนใจร่างนั้น
"นาโอมิ... กลับบ้านไปก่อนเหอะ ให้คานาโกะพาไปนะ" ไลฟ์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะเรียกดาบสีดำของตนออกมา
"ไม่เอานะ ฉันจะอยู่ช่วยด้วย!!" นาโอมิและคานาโกะตะโกนขึ้นพร้อมกันจนเสียงของฝาแฝดสองพี่น้องประสานกันชนิดที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นเสียงเดียวกันเลย
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายต้องการอะไร แต่..." ไลฟ์ตั้งดาบขึ้น
"ถ้าจะทำอะไรยัยนี่ละก็... ข้ามศพฉันไปก่อนก็แล้วกัน..."
"หึหึ... งั้นก็ง่ายเลยสิ.." ร่างกะโหลกกล่าวแต่เสียงกล่าวนั้นไม่ได้มาจากร่างที่อยู่ตรงหน้าไลฟ์ มันกลับดังขึ้นที่ข้างหูของไลฟ์!!
ฉึก!!
ใบเคียวถูกแทงทะลุร่างของไลฟ์จากข้างหลัง ร่างที่ประจันหน้าของไลฟ์อยู่ค่อยๆเลือนหายไป...
มันเป็นเพียงเงา.. เงายมทูต... ที่สมบูรณ์แบบที่สุดและเร็วที่สุดที่ไลฟ์เคยเห็น
"อึ่ก.. หนีไป!!" ไลฟ์ใช้แรงเฮือกสุดท้ายตะโกนออกไป ก่อนที่ใบเคียวจะถูกดึงออกจากร่างของไลฟ์ ความเจ็บปวดเข้าจู่โจม
ฟุ่บ!!
คานาโกะคว้านาโอมิกระโดดหนีไป อย่างรวดเร็วเพื่อหวังจะสลัดร่างนั้นให้พ้น เธอใช้แรงปีกกระพือช่วยในการส่งตัวเพื่อกระโจนตัวพุ่งไปข้างหน้า
"จะไปไหนเหรอ?" เสียงแหบแห้งกระซิบขึ้น เลือดในตัวคานาโกะเย็นเฉียบ ร่างนั้นตามเธอมาทัน
ผัวะ!!
คานาโกะถูกต่อยเข้าเต็มหน้าก่อนจะกระเด็นออกไปเพราะแรงอันมหาศาล!!
นาโอมิค่อยๆถอยห่างจากร่างเสื้อคลุม ใจเธออยากกลับไปดูอาการของไลฟ์และช่วยคานาโกะใจจะขาด แต่ขาของเธอมันไม่ทำตาม
"ขอรับวิญญาณไปเลยก็แล้วกันนะ..." พูดจบร่างนั้นก็เคลื่อนที่เข้ามาประชิดตัวเธอภายในพริบตาเดียว..
ฉัวะ!!
เคียวเหวี่ยงใส่ร่างของนาโอมิ เหวี่ยงเข้าใส่และผ่านร่างของเธอไปอย่างง่ายดาย แต่ที่ปลายเคียวนั้นกลับมีบางอย่างเป็นสีเทาขุ่นติดไปด้วย
มันคือวิญญาณของนาโอมิ...
คานาโกะเห็นมันเต็มสองตา เคียวนั้นเกี่ยววิญญาณของน้องสาวเธอไปก่อนจะหายวับไปราวกับเป็นภาพลวงตา ร่างของนาโอมิที่ปราศจากวิญญาณก็ล้มลงราวกับหุ่นเชิดโดนตัดเชือก
คานาโกะกรีดร้องออกมาแทบจะไม่เป็นภาษา
ปิ๊งป่อง~
อลิซลุกขึ้นจากหน้าทีวีเดินไปยังประตูบ้าน
ปิ๊งป่องๆๆ
เสียงออดดังขึ้นรัวๆหลายครั้งราวกับจะบอกให้รีบมาเปิดเสียที
"ค่าๆๆ ใครคะ?" อลิซตะโกนออกไปก่อนจะรีบเปิดประตูบ้าน ผู้ที่ยืนอยู่เป็นชายหนุ่มร่างสูงผิวสีเข้มจมูกโด่งเป็นสัน บนศีรษะมีผ้าโพกอยู่ท่าทางของเขาดูเหนื่อยอ่อนราวกับวิ่งมาเป็นระยะทางไกล
"อ้าว นพีไม่ใช่หรอ? มีอะไร..." อลิซถามขึ้น เขาคือเพื่อนของไลฟ์คนหนึ่งที่รู้จักกับไลฟ์เพราะอยู่ทีมเดียวกันตอนสอบยมทูต
"ไลฟ์... แฮกๆ... โรงพยาบาล..." นพีตอบพลางหอบแฮกๆ
"หา!? เกิดอะไรขึ้น!!" อลิซถามอย่างตกใจ
"ไปก่อนเถอะครับ!! ไว้จะอธิบายให้ฟังระหว่างทางไป"
"โอเคๆ เดี๋ยวฉันไปหยิบของก่อน" อลิซหายเข้าไปข้างใน เธอฝากบ้านไว้กับสามพี่น้อง
"เรารู้เรื่องจากเวอร์แนนดีแล้ว ไม่ต้องบอกกับเรา ไปเลยเดี๋ยวทางนี้เราจะดูแลให้เอง" อูร์ผู้เป็นพี่คนโตกล่าว
"ขอบใจมากนะ" อลิซพูดก่อนจะรีบออกไปหานพีที่หน้าบ้าน
มืด... หายใจไม่ออก.. เจ็บ...
ความเจ็บปวดไล่จากกลางอกไปกระจายออกไปเป็นวงกว้าง กว้างจนผมคุมสติของตัวเองแทบไม่อยู่ ในใจตอนนี้ผมหวังเรื่องเดียวคือ ให้คานาโกะกับนาโอมิรอดไปเท่านั้น
ราวกับมีบางอย่างมาบีบรัดหลอดลมเอาไว้ ผมพยายามสูดลมหายใจเข้า สติของผมเริ่มพร่าเลือน ความมืดเริ่มกัดกินตามขอบดวงตา ผมรู้สึกช้าไล่จากแขนขึ้นมา
ผมหันไปมอง...
ตอนนี้แขนของผมกำลังหลุดลอกออกไปอย่างช้าๆ มันกำลังสลายหายไป ผมคงต้องตายลงแค่นี้สินะ...
วูบ!!
แต่แล้วสติก็กลับมาสว่างในชั่วขณะนึง มีเวทย์ของใครบางคนหยุดการสลายตัวของร่างกายผม
"ไลฟ์!! นายไม่เป็นไรนะ.. ทำใจดีๆไว้เพื่อน!!" ใบหน้านี้... นพีนี่หน่า...
เสียงของนพีตะโกนเข้ามาในโสตประสาทของผม แต่มันแผ่วเบาราวกับมีบางอย่างมากั้นเสียงไว้
เปลือกตาผมค่อยๆหนักขึ้น ร่างของผมเหมือนลอยขึ้นจากพื้น หรือลอยขึ้นจากพื้นจริงๆกันนะ!?
แล้วผมก็ดำดิ่งลงสู่ความมืด ชีวิตผมจะจบลงแค่นี้หรือเนี่ย...
ไม่สิ... มันจบไปตั้งแต่ครึ่งปีที่แล้วนี่หน่า บ้าเอ๊ย.. จะตายอีกรอบอยู่แล้วยังจะคิดนั่นนี่ให้มากความอีก... น่าสมเพชจริงๆ...
หวังว่าสองคนนั้นคงปลอดภัยนะ...
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ไลฟ์คิด...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น