ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6
บทที่ 6
ณ ชานเมืองของเขตสอง เป็นเขตมีผู้คนอาศัยอยู่บางตา กว่าในตัวเมือง บรรยากาศเงียบสงบตามแบบชานเมือง พื้นที่สีเขียวก็มีปรากฏมากกว่าในตัวเมือง
แต่บัดนี้แถบชานเมืองกลับเต็มไปด้วยเปลวเพลิง บ้านเรือนต่างๆถํกเผาทำลาย ผู้คนต่างวิ่งหนีเอาตัวรอด ต้นเหตุของความวุ่นวายคงเป็นเพราะชายผู้ซึ่งบัดนี้ลอยตัวอยู่กลางอากาศด้วยปีกคู่ใหญ่คล้ายปีกค้างคาว เขามีนัยน์ตาสีแดงก่ำศีรษะของเขา นอกจากผมสีแดงแล้วกับมีเขาคู่หนึ่งงอกออกมา ในมือของเขาถือเคียวยาว ชุดเสื้อคลุมของเขาดูขาดรุ่งริ่ง
เบื้องล่างของเขานั้นมีแต่ความโกลาหลผู้คนวิ่งหนีตายกันอลหมาน พวกที่วิ่งไล่ล่าคนในเมืองอยู่นั้นเป็นร่างสีดำหลายร่าง พวกมันมีหน้าตาเหมือนคล้ายหมาป่าผสมกับมนุษย์ บางส่วนก็เป็นสิ่งชีวิตแปดขาคล้ายแมงมุม แต่ตัวของมันใหญ่แทบจะเท่ากับรถคันเล็กๆเลยทีเดียว บัดนี้พวกมันทั้งหลายล้วนมีความสุขกับการไล่ล่าเหยื่อของมัน
"เฮ้ย!! จับเป็นสิวะ!! ไอ้เจ้าพวกโง่!!" ชายผู้มีเขาบนศีรษะตะโกนสั่ง
เห็นได้ชัดว่าพวกมันนั้นไม่มีสติปัญญาพอจขแยกแยะตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง ราวกับว่าเป็นเครื่องจักรสังหารไร้ชีวิตจิตใจ
"นี้คือเสียงประกาศจากกองกำลังป้องกันตัวเอง ขอให้อพยพออกจากพื้นที่นี้โดยเร็วที่สุด" เสียงดังขึ้นจากหัวหน้ากองกำลังป้องกันตัวเองกองพันที่สาม พันเอก เกษม สิงหภูมิ เป็นผู้บัญชาการอยู่ในเขตชานเมืองแห่งนี้
ผู้คนต่างวิ่งมาทางแนวป้องกันของกองกำลังและผ่านออกไปทางด้านหลัง และเมื่อพลเมืองสุดท้ายออกจากพื้นที่ไปแล้ว
"ยิง!!!!" สิ้นเสียงสั่งของเกษมปืนแนวหน้าทุกกระบอกจะยิงออกไป เป้าหมายคือพวกอสูรกายครึ่งคนครึ่งหมาป่าตรงหน้า
พวกมันโดนกระสุนหลายร้อยหลายพันนัดยิงใส่ บางตัวก็หลบตามสัญชาตญาณแต่บางตัวที่หลบไม่ทันก็โดนยิงจนพรุนเป็นรังผึ้งไปเหมือนกัน
"เป็นวิญญาณธรรมดา บังอาจมายิงลูกน้องของข้านะ... หึหึ" ร่างชายมีเขาที่ลอยอยู่เรียกพลังรวมไว้ที่สองมือ มันเป็นพลังแบบเดียวกับที่เหล่ายมทูตมี
"ย้ากกกกก!!" เขาเหวี่ยงมันออกไปสุดแรงใส่เหล่ากองกำลังป้องกันตัวเอง โดยที่พวกเขาหมดสิทธิ์วิ่งหนี แต่ก่อนที่พลังสองลูกนั้นจะได้ทำอะไรกองกำลังป้องกันตัวเอง…
ตูม!!
ลูกพลังกลับระเบิดออกกลางอากาศ มีโล่พลังบางอย่างมาขว้างมันไว้
"เหอะ... คิดจะป่วนถิ่นข้ามันไวไปร้อยล้านปีนะไอ้หนู..." เสียงห้าวพูดขึ้นจากร่างเล็กที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศ และไม่ใช่มีแค่ร่างนั้นร่างเดียว เหล่าสมาชิกแห่งราชวงศ์ปีศาจได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้า โล่พลังเมื่อครู่เป็นพลังพิเศษของลูเซีย เธอสามารถใช้เวทย์บาเรียได้ด้วยตัวคนเดียว และยังสามารถกำหนดขนาดและรูปร่างของมันได้อย่างอิสระอีกด้วย
ชายมีเขาผง่ะไปนิดนึง ก่อนจะสั่งสัญญาณด้วยเสียงแหลมสูง พวกครึ่งคนครึ่งสัตว์ได้ยินเข้าก็กลับไปรวมตัวกันใกล้กับตัวผู้เรียก หลายตัวในนั้นกำลังแบกร่างของชาวเมืองติดไปด้วย
"หึหึ ในที่สุดแกก็มาจนได้นะซาตาน..." เขากล่าว จอมซาตานนิ่งไปครู่หนึ่ง ตัวของเขาลอยนิ่งๆด้วยปีกค้างคาวคู่หนึ่ง
"นั่นแกเหรอไซมอน...." องค์ซาตานกล่าวขึ้นในที่สุด ไลฟ์ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่ไม่รู้จักชายผู้นี้ เพราะปฏิกิริยาของทุกคนดูจะไม่แปลกใจเท่าใดนัก
"ไซมอนเป็นน้องของพ่อ... หมอนั่นหลงไหลในศาสตร์ของการตัดต่อวิญญาณ มันเป็นเรื่องต้องห้ามของโลกปีศาจนี้ เขาเลยถูกขับไล่ออกจากโลกปีศาจ แต่ก็อย่างที่เห็น... เขากลับมาแล้ว" วิญญาณของลูซิเฟอร์โผล่ออกมาข้างตัวไลฟ์
ชายมีเขาชื่อไซมอนนั้นหัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนจะกางมือออกราวกับจะเชื้อเชิญให้ดูพวกครึ่งคนครึ่งสัตว์พวกนั้น
"เป็นบ้างล่ะพี่ชาย... ผลงานแห่งการรวบรวมสัตว์อสูรของข้า" เขากล่าวด้วยความภาคภูมิใจ
"แกมันวิปลาศไปแล้วไซมอน..." จอมซาตานพูดขึ้น ใบหน้าของเขาเข้มขึ้นและดูจริงจังราวกับเป็นคนละคนกับที่ไลฟ์เห็นในห้องนั่งเล่น
"หึหึ เขาเรียกว่าอัจฉริยะต่างหากล่ะพี่ชาย"
"แกกลับมาทำไม..." ร่างของจอมปีศาจแผ่รังสีฆ่าฟันออกมาเล็กน้อย แต่ในคำว่าเล็กน้อยของเขาก็สามารถทำให้พวกจิตอ่อนกลัวได้ถึงขั้นขี้ขึ้นสมองเลยทีเดียว
"เฮ้ๆ ใจเย็นน่า... ฉันแค่มาทักทาย ส่วนพวกนี้.." ไซมอนกล่าว พวกนี้ที่เขาหมายถึงคือพวกชาวเมืองที่เขาจับไปนั่นเอง
"ฉันจะถือว่าเป็นของต้อนรับกลับบ้านที่พี่ให้ฉันก็แล้วกัน พวกลูกน้องฉันคงจะหิวกันน่าดู" เขากล่าวก่อนจะสร้างวงเวทย์ขึ้นอย่างรวดเร็ว วงเวทย์ทั้งหมดล้อมรอบตัวกองทัพขนาดย่อมๆของเขาไว้
ไซมอนหันไปมองทาง ซิลเทียร์ ไลฟ์ และลูเซียอยู่ครู่หนึ่ง
"โตขึ้นเยอะนะพวกเจ้า... ลูซิล เจ้าไว้ผมสั้นก็ดีนี่หน่า เจ๊ใหญ่ก็สวยขึ้นนะ" ไซมอนพูดกับพวกเขา ไลฟ์เงียบไว้ แสดงว่าหมอนี่ยังไม่รู้เรื่องที่เขาเปลี่ยนร่างกับลูซิเฟอร์
"ข้าไปล่ะ แล้วเจอกัน บ๊ายบาย~"
วูบ...
พอพูดจบวงเวทย์ก็สำแดงฤทธิ์ แสงสว่างวาบก่อนที่ไซมอนและกองทัพของเขาพร้อมกับชาวเมืองผู้โชคร้ายหลายรายจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย
"กลับมาแล้วครับ..." ไลฟ์เอ่ยขึ้นเมื่อกลับมาถึงบ้าน
"ยินดีต้อนรับจ้ะ" เสียงตอบรับของคานาโกดังขึ้นดั่งเช่นปกติ ถึงแม้จะมีสมาชิกอาศัยอยู่เยอะก็จริงแต่คนที่ตอบรับคำทักทายแบบนี้ก็มีคานาโกะแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ
ไลฟ์เดินเข้าไปในห้องครัว ปรากฏว่าทุกคนอยู่ในห้องกันอย่างพร้อมหน้า ทั้งนักสามพี่น้องเทพพยากรณ์ ที่กลับมาจากไปเที่ยวทางชานเมือง
"เป็นไงบ้าง เที่ยวสนุกไหม" ไลฟ์ถามสามพี่น้องก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ คานาโกะลุกขึ้นไปตักข้าวให้ไลฟ์
"โอ้โห!! ไลฟ์รู้ไหม กระต่ายเยอะมากเลยนะ แล้วพวกนี้ก็ไวมากเลยนะ!! ฉันไล่จับอยู่ทั้งวัน ไล่มันไม่ทันเลย" เวอร์แนนดีเล่าให้ไลฟ์ฟังอย่างตื่นเต้น
หลังจากทั้งสามย้ายมาอยู่ในโลกปีศาจเวอร์แนนดีจากที่เดิมไม่ค่อยจะไว้ใจพวกเขาและไม่ค่อยพูดเท่าไหร่นัก แต่มาตอนนี้เธอคุยกับพวกไลฟ์บ่อยขึ้น ออกจะพูดเป็นต่อยหอยเลยเสียด้วยซ้ำ
พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป อากาศอบอุ่นในช่วงเดือนเมษายน นาโอมิเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ แม่ใช้เธอออกมาซื้อโชยุ เนื่องจากโชยุที่บ้านหมดพอดี
นาโอมิเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ ข้างๆร้านสะดวกซื้อมีนักเรียนนั่งกันอยู่เป็นกลุ่มใหญ่ พวกนั้นขึ้นชื่อได้ว่าเป็นเด็กเกที่คุมแถบนี้ พวกมันนั่งสูบบุหรี่ คุยเรื่องไร้สาระกันไปตามประสา แต่เมื่อเห็นนาโอมิ พวกมันก็พากันลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันมายืนขว้างหน้านาโอมิ เธอหยุดเดินอย่างสงสัย
และโดยไม่ได้นัดหมายพวกมันทุกคนก็โค้งตัวไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่ได้นัดหมาย!!
"สวัสดีครับลูกพี่!!!" พวกมันกล่าวพร้อมกัน
"อ่อ... เออๆ" นาโอมิตอบกลับไปด้วยท่าที่สบายๆ พวกนักเรียนกลุ่มนี้ในอดีตนั้นเคยดักจี้ไถ่เงินของนาโอมิ แต่ด้วยคาราเต้สายดำของเธอไปๆมาๆพวกมันก็กลายมาเป็นลิ่วล้อของเธอซะอย่างงั้น...
"กลับมาจากเมืองไทยเมื่อไหร่เนี่ยลูกพี่" หนึ่งในนั้นกล่าว
"ก็ซักอาทิตย์นึงได้แล้วแหละ... ไปก่อนนะ วันนี้ฉันยุ่ง" นาโอมิกล่าวก่อนจะหันหลังเดินจากมา
"ให้พวกผมช่วยถือของไหมครับลูกพี่"
"เฮ้ยๆ ไม่ต้อง!!" นาโอมิปฏิเสธก่อนจะเดินจากมาทิ้งพวกนั้นไว้หน้าร้านสะดวกซื้อ ถ้าให้พวกนั้นเดินตามไปส่งถึงบ้าน ภาพพจน์เด็กสาวร่าเริงของเธอคงจะหายไปหมดแน่ ใครมันจะไปคิดล่ะว่าพวกนั้นทั้งหมดนับเธอเป็นลูกพี่หน่ะ...
วูบ...
ขณะที่ยาโอมิจะก้าวเข้าบ้านนั่นเองก็เกิดความรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้น ราวกับถูกใครบางคนจ้องอยู่
เธอหันไปมองข้างหลัง แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า นาโอมิมองไปมาอยู่หลายรอบเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครจริงๆ เธอจึงรีบเดินเขิาไปในบ้าน โดยที่เธอหารู้ไม่ว่า ความรู้สึกของเธอนั้นถูกต้องแล้ว...
"หึหึ... เจอวิญญาณชั้นดีเข้าให้แล้วสิ... ต้องรายงานท่านไซมอน.." ร่างผ้าคลุมดำขาดรุ่งริ่งร่างหนึ่งยืนอยู่บนหลังคาบ้านหลังหนึ่งจ้องมองมาที่นาโอมิชนิดตาไม่กระพริบ
มันเป็นร่างๆเดียวกับที่เคยฆ่าเด็กสาวในห้องเรียนคนนั้น
ดูเหมือนนาโอมิจะตกอยู่ในอันตรายเสียแล้ว...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น