ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3
บทที่ 3
"อรุณสวัสดิ์คร้าบบ!! รุ่นพี่ไลฟ์!!" เสียงทักด้วยความร่าเริงดังขึ้นตั้งแต่วินาทีแรกที่ไลฟ์ก้าวลงมาข้างในห้องนั่งเล่น
เสียงทักนั้นมาจากเด็กคนที่อลิซพามาเมื่อวาน หมอนั่นมายืนโค้งกล่าวอรุณสวัสดิ์ไลฟ์ เล่นเอาคนเป็นรุ่นพี่ทำตัวไม่ถูกไปเหมือนกัน
"อะไรเนี่ยอลิซ..." ไลฟ์แอบกระซิบถามอลิซเมื่อเขานั่งลงที่โต๊ะอาหาร
"อ๋า!! ไม่ต้องลำบากรุ่นพี่คานาโกะหรอกครับ!! เดี๋ยวผมยกไปเอง" เด็กนั่นกล่าวก่อนจะแย่งถาดอาหารไปจากมือคานาโกะ
"ไม่รู้หว่ะ... ฉันเห็นตั้งแต่ตื่นมามันก็เป็นของมันอย่างงั้นอ่ะ..." อลิซเองก็ไม่ได้รู้อะไรไปมากกว่าไลฟ์นัก
"นี่ครับรุ่นพี่ไลฟ์!!" เด็กหนุ่มพูดก่อนจะวางถาดข้าวางตรงหน้าไลฟ์อย่างนอบน้อม
"ซากุราอิ ทาเครุ ครับ ผมได้ยินวีรกรรมของรุ่นพี่มาเยอะเลยครับ ที่โรง'บาลเขาเล่ากันแต่เรื่องที่พี่ล้มอัครทูตเกเบรียลได้ พี่สุดยอดมากเลยครับ ผมละทึ่งจริงๆ!!!" ทาเครุพูดก่อนจะโค้งให้ไลฟ์อีกที ก่อนจะคุกเข่าลง
"และถ้าไม่รังเกียจกรุณารับกระผมเป็นศิษย์ด้วยนะครับ!!"
"เฮ้ยๆ ไม่เอาลุกขึ้น" ไลฟ์ถึงกับตกใจในการกระทำของทาเครุ เขาจึงรีบไปดึงตัวทาเครุให้ลูกขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน
แต่นั้นกลับเป็นการกระทำที่จะส่งผลระยะยาวอย่างใหญ่หลวงในชีวิตของไลฟ์โดยที่เขาคาดไม่ถึงเลยทีเดียว!!
"อาจารย์...." ทาเครุมีน้ำตาปริ่มอย่างปลื้มปิติเมื่อไลฟ์ดึงเขาลุกขึ้น
ตูรับมันเป็นศิษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!?
"เดี๋ยวๆ เข้าใจกันผิดไปใหญ่แล้ว ตัวผมไม่ได้เก่งกาจอะไรขนาดนั้นหรอกนะ!! พอดีมีคนช่วยไว้น่ะก็เลย..."
"เขาว่าอาจารย์แยกร่างมารกับร่างเทวดาออกมาแล้วใช้ดาบฟันเกเบรียลโช๊ะเดียวดับเลยใช่มั๊ยครับ!!" ทาเครุกล่าวไปเรื่อยโดยไม่สนใจฟังที่ไลฟ์พูดแม้แต่น้อย
"แล้วอาจารย์ก็เป็นเจ้าชายแห่งโลกปีศาจด้วยใช่ไหมครับ!!" ทาเครุยังคงถามต่อ
"ให้ตายเหอะ... นายไปขุดเอาเจ้าเด็กนี่มาจากไหนเนี่ย" ลูซิเฟอร์โผล่ตัวออกมา ร่างของเขาดูจางๆใสแบบสามารถมองทะลุผ่านได้ ตั้งแต่ที่ลูน่ามอบพลังให้แก่ไลฟ์ ทั้งลูซิเฟอร์และเคออส ก็สามารถออกมาในรูปของวิญญาณได้ แต่มีข้อแม้ว่าจะอยู่ห่างจากร่างของไลฟ์ได้ไม่เกินห้าสิบเมตร และต้องสะสมพลังให้ได้ในระดับนึง
"โอ้โห!! นั่นมันวิญญาณลูซิเฟอร์ลิ่วล้อของอาจารย์ใช้ไหมครับนั่น" ทาเครุพูดอย่างไม่ได้คิด เล่นเอาไลฟ์ตกใจไปเลย ส่วนคนที่โดนลดขั้นเป็นลิ่วล้อนั้นยืนกอดอกทำหน้าปั้นยากอยู่
"หน่อย... ไอ้หนูนี่..." ลูซิเฟอร์เริ่มแผ่ออร่าดำมืดออกมารอบตัว
"เออ.. ใจเย็นๆลูซิล.... ทาเครุ นี่คือ ลูซิเฟอร์ บุตรแห่งองค์ซาตานจ้าวแห่งโลกปีศาจ เจ้าชายแห่งความมืดผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในสามโลก" ไลฟ์แนะนำลูซิเฟอร์ให้ทาเครุรู้จัก จากที่รู้จักกันมาได้ครึ่งปี ไลฟ์ก็รู้ว่าลูซิเฟอร์นั้นเป็นพวกบ้ายอ เพราะฉะนั้น การจะทำให้มันอารมณ์เย็นลงนั้น มีทางเดียว คือ...
ยอมัน!!! ยอมันเข้าไป!!
"เดี๋ยวค่อยคุยนะจ๊ะ กินข้าวก่อนๆ" และคนที่มาหยุดสถานการณ์เอาไว้ได้ก็คือคานาโกะนั่นเอง
"ทานล่ะนะคะ/ครับ" แล้วเหตุการณ์ก็สงบลง
"เออ คานะแล้วสามคนนั้นล่ะ" อลิซถามขึ้นเมื่อที่นั่งของสามพี่น้องนักพยากรณ์ยังคงว่างเปล่า
"เห็นว่าจะไปเดินเล่นแถวชานเมืองน่ะ ฉันทำข้าวกล่องติดไปให้พวกนั้นแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกจ่ะ" คานาโกะกล่าว
การรับประทานอาหารเป็นไปอย่างราบรื่น จนเมื่อถึงตอนล้างเก็บ
ปิ๊งป่อง~
เสียงออดบ้านก็ดังขึ้น ไลฟ์ลุกจากโต๊ะเพื่อที่จะไปเปิดประตู
"เดี๋ยวผมไปเปิดให้เองครับ!! อาจารย์รุ่นพี่"
จะเรียกอะไรก็เอาซักอย่างสิฟร่ะ....
ทาเครุหายลับสายตาไป ไลฟ์จึงไม่มีอะไรทำ ก็เลยว่าจะไปช่วยคานาโกะล้างจาน แต่แล้วทาเครุก็วิ่งเข้ามา
"อาจารย์รุ่นพี่ค้าบบบบ!!!" ทาเครุตะโกน จนทุกคนที่อยู่ในบ้านหันมองด้วยความงุนงง
"อะไรของแกไอ้หนู" วิญญาณของลูซิเฟอร์ผุดขึ้นมาอีก
"ใครก็ไม่รู้มาอยู่เต็มหน้าบ้านเลยครับ!!" ทาเครุกล่าว ก่อนจะมีเสียงเปิดประตูบ้านเข้ามา
วิญญาณของลูซิเฟอร์มีท่าทีแปลกไป ไม่ผิดแน่ สัมผัสนี้!!!
"อากิระ ไลฟ์ องค์ซาตานและนายหญิงมีความประสงค์จะพบตัวคุณเจ้าค่ะ..." ผู้ที่เดินเข้ามาใส่ชุดยูคาตะสีดำผมถูกรวบเป็นมวยใบหน้านวลขาว เธอคนนี้น่ารักไม่ใช่เล่น ผ้าคาดเอวของเธอเป็นสีแดงรัดแน่น ดวงตาสีดำดุจรัตติกาล
"เธอคือ...." ไลฟ์เอ่ยปากพูดออกมา
"เร็วๆสิเวอร์แนนดี" สกูลด์เรียกเร่งเวอร์แนนดีผู้ซึ่งเดินโต๋เต๋อยู่
วันนี้ทั้งสามได้ตกลงกันว่าจะมาเดินเล่นแถบชานเมือง มันเป็นส่วนที่เป็นทุ่งกว้าง วันนี้เป็นวันที่มีเมฆมากแสงแดดไม่ค่อยได้โผล่ออกมาจากหลังกลีบเมฆเท่าใดนัก
"ว้าว!! กระต่ายเต็มไปหมดเลยสกูลด์!" เวอร์แนนดีมองไปรอบๆ บริเวณนี้เป็นเขตขึ้นชื่อว่ามีกระต่ายป่าอาศัยอยู่เยอะที่สุดในโลกปีศาจแห่งนี้
พวกมันทุกตัวล้วนมีชีวิตจริงๆ ความจริงนั้นตอนแรกเริ่มนั้น โลกปีศาจนั้นเป็นมิติที่ซ้อนทับอยู่กับโลก เดิมที่นี่ไม่มีมนุษย์อาศัยยอยู่ จะมีก็เพียงแต่สัตว์ป่าเท่านั้น
สิ่งมีชีวิตที่เข้ามาในโลกนี้ยุคแรกคือเผ่าพันธุ์ปีศาจนั่นเอง เนื่องจากในอดีตสมัยยุคกลางได้ถูกตราหน้าว่าเป็นเผ่าพันธุ์แห่งความชั่วร้าย ผู้นำสูงสุดแห่งเผ่าพันธุ์ที่เรียกกันว่าซาตานจึงทำการศึกษาเวทย์มนตร์แขนงหนึ่งเรียกว่า'วิชาแหวกมิติ' และ ใช้วิชานั้นอพยพเผ่าพันธุ์ของตนย้ายเข้ามาอยู่ยังโลกแห่งนี้ โดยมีสองเผ่าพันธุ์หลักๆก็คือพวกภูต และสายเลือดบริสุทธิ์อย่างพวกราชวงศ์
ทั้งหมดเป็นเรื่องราวที่อูร์ได้นั่งทำสมาธิ และศึกษามันมาเป็นอย่างดี
ตอนนี้พวกเธอได้ปูผ้าผืนหนึ่งไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีอยู่นับต้นได้ในแถบทุ่งหญ้าแห่งนี้ อูร์มองดู
เวอร์แนนดีเล่นวิ่งไล่จับกระต่ายอยู่ ส่วนสกูลด์นั้นนั่งอยู่ข้างๆเธอ
บนตักของสกูลด์มีหนังสือเล่มโตที่เธอหยิบติดมือมาจากบ้านวางอยู่ ใครไม่รู้จักพวกเธอมาเห็นเข้าล่ะก็ จะต้องนึกว่าสกูลด์เป็นพี่ของเวอร์แนนดีเป็นแน่
ซูวว์...
เสียงลมพัดมาอย่างแผ่วเบา แต่มันทำให้อูร์รู้สึกบางอย่าง
อูร์หันไปมองด้านสุดขอบทุ่ง มันเป็นชายป่ารกทึบ แสงแดดดูไม่อาจส่องผ่านพุ่มไม้หนาไปได้ ทำให้บริเวณนั้น แม้เป็นชายป่า ดูมืดราวกับเป็นเวลากลางคืน
อูร์หลับตาลง นั่งสมาธิ ตรวจดูหน้าสารบัญแห่งอดีตด้วยพลังพิเศษของเธอ
หมวด... ประวัติ
คำที่ต้องการค้นหา... ป่าในโลกปีศาจ
ในหัวของอูร์นั้น ปรากฏสิ่งเหล่านี้ลอยขึ้นมา ราวกับเป็นระบบเซิร์จเอนจิ้น เมื่อเธอออกคำสั่งค้นหา เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ผลก็ออกมามีเพียงหัวข้อเดียว
ป่าแห่งโลกปีศาจ...
ไม่ได้มีการระบุชื่อแน่นอนเป็นลายลักษณ์อักษร แต่คนนิยมเรียกกันในชื่อ ป่าไม่หวนกลับ... ป่าแห่งความมืด... กินเนื้อที่กว่าหกสิบเปอร์เซ็นต์จากพื้นดินทั้งหมดของโลกปีศาจฝั่งเอเชีย เชื่อกันว่า ใจกลางป่ามีแหล่งพลังงานบางอย่าง ซึ่งเป็นตัวทำให้ก่อกำเนิดโลกใบนี้ขึ้น พลังงานนั้นได้มีการรวมตัวเป็นรูปคริสตัลขนาดยักษ์ แผ่รังสีออกมา ทำให้สัตว์ป่าบริเวณโดยรอบที่ได้รับพลังงานได้แปรสภาพเป็นสัตว์อสูรที่มีความดุร้าย
ผู้ที่เข้าไปในป่าแห่งนี้แล้วรอดกลับออกมา ตั้งแต่อดีตแรกเริ่มบนถึงปัจจุบัน มีเพียงคนเดียวคือจอมซาตานองค์ปัจจุบัน...
ข้อมูลต่างๆไหลผ่านเข้ามาในสมองของอูร์ราวกับสายน้ำ
"ท่านพี่คะ?" เสียงเรียกของสกูลด์ปลุกอูร์ให้ตื่นจากภวังค์
"หืม..."
"ช่วงนี้หนูไม่ค่อยได้เห็นนิมิตรการตายเท่าไหร่เลย พี่ว่าเป็นไปได้ไหมว่าพลังของหนูจะหายไป.." สกูลด์ถามเป็นเชิงขอความเห็น
"อืม... ไม่รู้สินะ แต่หายไปก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เธอจะได้ไม่ต้องมาทนเห็นคนกำลังจะตายไง" อูร์ตอบไปส่งๆ
"นั่นสินะคะ..." สกูลด์ตอบกลับมาก่อนจะหันไปสนใจหนังสืออีกครั้ง
อูร์หันกลับไปจ้องทางป่าอีกครั้ง
แกซ่อนความลับดำมืดอะไรไว้นะ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น