ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2
บทที่ 2 "กลับมาแล้วครับ..." ไลฟ์กล่าวเมื่อก้าวพ้นประตูบ้านเข้ามา "ยินดีต้อนรับจ้ะ" เสียงอันคุ้นเคยของคานาโกะขานตอบกลับมา ไลฟ์เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น พบร่างสามร่างนั่งอยู่ตรงโต๊ะบนเบาะรองนั่ง ทั้งสามแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีขาว ผมเป็นสีเทายาวแม้ว่าอายุคนที่โตที่สุดจะยังไม่ถึงยี่สิบปีด้วยซ้ำ ทั้งสามคือ อูร์ เวอร์แนนดี และสกูลด์ อดีตสามผู้พยากรณ์ของวิหารเกเบรียล อดีตอัครทูตสวรรค์ที่ปกครองสวรรค์ฝั่งเอเชีย หลังจากเหตุการณ์แองเจิ้ลบุกโลกปีศาจในครั้งนั้น ทั้งสามจึงย้ายมาเป็นประชากรของโลกปีศาจ ส่วนที่อยู่อาศัยของพวกเธอนั้น หัวหน้าจางแห่งกองพันล่าวิญญาณที่สองได้จัดการทุบกำแพงบ้านข้างๆของพวกไลฟ์ที่ไม่มีคนอยู่ทิ้ง ปรับให้เป็นที่โล่ง และนำจอมเวทย์ไปช่วยกันเคลื่อนย้ายบ้านต้นไม้ของพวกเธอย้ายมาลงที่นี่ ทั้งสามเลยกลายเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านนี้ไปแล้ว เลยเหมือนเท่ากับว่า สนามหญ้าที่บ้านของพวกเขาขยายออกแล้วเอาบ้านต้นไม้มาลงอย่างไรอย่างนั้น "กลับมาแล้ว" ไลฟ์พูดกลับสามคนที่นั่งอยู่ "รู้อยู่แล้วว่าจะกลับมาตอนนี้" สกูลด์เอ่ย สายตายังคงจ้องไปที่โทรทัศน์ นัยน์ตาสีม่วงสดใสสะท้อนแสงจากจอโทรทัศน์ แน่นอนเธอย่อมต้องรู้เพราะเธอคือ ผู้พยากรณ์อนาคตนั่นเอง!! ส่วนเวอร์แนนดีคือผู้หยั่งรู้ทุกอย่างในปัจจุบัน ไม่มีสิ่งใดที่เกิดขึ้นแล้วรอดจากตาพยากรณ์ของเธอไปได้ เธอมีนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มต่างจากน้องสาวของเธอ ส่วนคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดคือ อูร์ ผู้เรียนรู้แห่งอดีต เรื่องทุกอย่างที่ผ่านไปในอดีต เป็นเหมือนหนังสือสำหรับเธอ เธอสามารถพลิกย้อนกลับไปดูทุกอย่างในอดีตได้ แต่นั่นจำเป็นต้องอาศัยการนั่งสมาธิเพื่อค้นไปในอดีต นานพอสมควร ทั้งสามเป็นผู้รอดชีวิตจากภูตเผ่าพันธ์นักพยากรณ์ ซึ่งพวกเธอไม่ได้เป็นมนุษย์มาก่อน แต่พวกเธอเกิดมาในรูปวิญญาณภูตเลย "เดี๋ยวรออลิซก่อนนะจ๊ะ เธอใกล้จะถึงแล้ว" คานาโกะตะโกนมาจากครัว หากเปรียบพวกเขาเป็นครอบครัวแล้วล่ะก็ คานาโกะนั้นต้องเป็นแม่อย่างไม่ต้องสงสัย และยังเป็นคุณแม่ที่ใจดีเสียด้วยสิ!! เธอเป็นคนทำงานบ้านทุกอย่าง ตั้งแต่ทำกับข้าวไปยันซักผ้า ไลฟ์ไปช่วยเธอตากผ้าเป็นบางครั้ง และถ้าคานาโกะเป็นแม่ล่ะก็คนเป็นพ่อก็คงไม่พ้น... "กลับมาแล้วจ้า~" เสียงเจือยแจ๋วของอลิซดังมาแต่ไกล ถ้าคานาโกะเป็นแม่ผู้ขยันและใจดีล่ะก็ อลิซก็คือคุณพ่อผู้ไม่เอาไหนที่สุดในโลก!! นอกจากเก็บห้องนอนของตัวเองแล้ว กิจกรรมงานบ้านทั้งหมดของเธอจะเป็นศูนย์ หล่อนจะใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งดูโทรทัศน์ซึ่งรับสัญญาณถ่ายทอดมาจากโลกมนุษย์ แต่หากเป็นเวลางานล่ะก็ อลิซนั้นเป็นผู้ที่สามารถพึ่งพาได้เป็นอย่างมาก เธอนับเป็นยมทูตสายต่อสู้เต็มตัว ทักษะเคียวของเธอนั้นไม่นับเป็นสองรองผู้ใด "กลับช้างี้ ไปแอบหิ้วเด็กที่ไหนมาป่าวเนี่ยเจ๊" ไลฟ์อดแซวเล่นไม่ได้ ไลฟ์กับอลิซสนิทกันด้วยความสัมพันธ์แบบศิษย์-อาจารย์ และพี่กับน้อง เขาจึงชอบพูดแหย่อลิซเล่นอยู่เสมอ ทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่ชอบให้เรียกว่าเจ๊แต่ไลฟ์ก็ยังชอบแกล้งเรียกเธอว่าเจ๊อยู่เรื่อย ทั้งทีจริงๆแล้วอลิซแก่กว่าไลฟ์และคานาโกะเพียงหนึ่งปีเท่านั้น แว๊กกกก!!! ไลฟ์ร้องออกมาในใจไม่เป็นภาษา เพราะเมื่ออลิซเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นนั้น บนไหล่ของเธอมีร่างของเด็กชายน่าจะวัยประมาณสิบสี่สิบห้าพาดอยู่ ตัวของเด็กคนนั้นไม่โตเท่าใดนัก ผิวขาวเหลืองแบบเด็กเอเชีย ผมสีดำสนิท "เจ๊!? หิ้วเด็กมาจริงเหรอเนี่ย!!!" ไลฟ์กล่าวอย่างตกใจ "อะไรของแก... ก็สมาชิกทีมคนที่สี่ไง" อลิซกล่าว หา!? ไลฟ์คิดในใจ เพิ่งจะอายุเพียงสิบกว่าปี รีบจากลาโลกมานับว่าน่าเสียดายไม่น้อย "อย่าดูถูกเชียวนา... นายรู้ไหมว่า ตอนเด็กคนนี้รู้ความจริงน่ะ กายจิตไม่มีการสลายแม้แต่นิดเดียวนะ" อลิซ
กล่าว เวลาคนเราตาย ร่างที่อยู่บนโลกจะเรียกว่ากายเนื้อ ส่วนร่างที่ลอยออกมาจะเรียกว่าวิญญาณหรือเรียกว่า กายจิตก็ได้ และที่อลิซพูดคือ ตอนเวลากายจิตรับรู้เป็นครั้งแรกว่าตนตายไปแล้ว ร่างจะค่อยๆสลายไปเรื่อยๆ และหากไม่หยุดการสลาย อาจจะเหลือเพียงดวงวิญญาณล่องลอย ตอนไลฟ์มาที่โลกปีศาจเป็นครั้งแรกนั้น กว่าเขาหยุดการสลายได้ก็ตอนที่แขนสองข้างสลายไปนั่นแหละ และของไลฟ์นั้นถือว่าเป็นการหยุดการได้สลายที่เร็วมากซะด้วย แต่เด็กนี่ไม่เกิดการสลายเลย!? "ฉันก็ไม่เข้าใจล่ะนะว่าทำไมเป็นอย่างนี้ จะถามเจ้าฟรีส หมอนั่นก็เกษียณไปซะแล้ว" อสิซกล่าวก่อนจะแบกเด็กคนนั้นเดินผ่านไป "จะเอาไปไหนเหรอ" "เอาไปไว้ในห้องนอนฉันเอง กะว่าคืนนี้จะอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับมันซะหน่อย คึคึ" อลิซกล่าวก่อนจะแสยะร้อยยิ้มแบบที่มันควรเป็นของผู้ชาย "เฮ้ย!!! เจ๊ใจเย็นๆ!!" "นายก็อยากร่วมวงด้วยเหรอ เอาสิๆ หลายๆคนสนุกดี" ม่ายช่ายยยยย!!!! อลิซเมื่อได้เห็นสีหน้าของไลฟ์ก็ปล่อยก๊ากออกมา "ฮ่าๆ ชอบสีหน้าแบบนั้นของนายจริงๆ มองกี่รอบก็ฮา ก๊ากๆ" อลิซหลุดหัวเราะออกมาชนิดเกินกุลสตรีไปนิดนึง(รึเปล่า) "ก็เอาไปนอนห้องที่ว่างอยู่น่ะสิ ถามมาได้" อลิซบอกคำตอบจริงๆออกมาในที่สุด "อ๋อ... อือ...." ไลฟ์ตอบกลับไป ห้องนั้น... ที่ว่างอยู่ เดิมมันเป็นห้องของคนๆนึง ถึงแม้จะอยู่เพียงระยะเวลาสั้นๆก็ตาม... ห้องของลูน่า... มืด.... เป็นสิ่งเดียวที่เธอเห็นด้วยดวงตาสองข้างของเธอในตอนนี้ เธอคือเด็กสาวที่สวมแว่นในโรงเรียนนั่นเอง!!! แต่เธอตายไปแล้วไม่ใช่หรือ!? รอบตัวเธอนั้นมีเพียงแสงจากกองไฟเบื้องหน้า ที่ลุกโชนส่องให้เธอเห็นโดยรอบ เหมือนเธอจะอยู่ในลานโล่งเล็กๆที่ถูกล้อมไปด้วยป่ารกทึบ ตัวเธอนั้นถูกมัดติดอยู่กับเสาไม้ต้นสูง ข้างๆเธอมีอีกร่างหนึ่งถูกหมัดติดอยู่กับเสาไม้เช่นกัน แสงจากกองไฟเป็นสีส้มส่องให้เห็นถึงใบหน้าของร่างนั้น ร่างนั้นคือเพื่อนของเธอนั่นเอง!! "ยูคิ!!... ยูคิ!! ตื่นสิ!!" เธอตะโกนร้องเรียกเพื่อนของเธอ ดวงตาของเพื่อนเธอเบิกขึ้น แต่ทว่า... "หึหึ การผสานร่างเสร็จสมบูรณ์ไปหนึ่งล่ะ.." เสียงหัวเราะดังขึ้นในความมืด เธอหันไปมอง ร่างๆหนึ่งปรากฏตัวให้เห็นในแสงไฟร่างของมันคล้ายมนุษย์ หากแต่ดวงตาเบิกกว้างสีแดงเรืองแสงอยู่ในความมืด และเขาม้วนงอบนศีรษะที่เต็มไปด้วยผมสีแดง ทำให้ไม่อาจนับมันว่าเป็นคนได้!! "ต่อไปก็ตาเธอล่ะนะ... มาซามุเนะ เรย์... " ไม่ว่ามันจะเป็นใครหรืออะไร แต่มันรู้ชื่อของเธอ!!! "เตรียมเริ่มได้..." บุรุษผู้มีเขากล่าว ฟู่!!!! ไฟตรงหน้าของเรย์นั้นลุกไหม้อย่างรุนแรง ราวกับมีคนเทน้ำมันใส่ "จะทำอะไรน่ะ!!!" เรย์ตะโกนก่อนจะบิดตัวเพื่อให้หลุดจากเชือกที่มัดเธอไว้ พลันรอบตัวของชายประหลาดนั้นก็ปรากฏเงาขึ้นหลายเงา ทุกเงาล้วนมีดวงตาแดงก่ำโชนแสง เมื่อแสงไฟส่องไปเห็นทำให้รู้ว่าพวกมันเป็นสัตว์มากมายหลายชนิด มีตั้งแต่ค้างคาวตัวใหญ่เท่าสุนัข ไปยันแมงมุมตัวเท่ารถรถยนต์!! พวกมันแต่ละตัวจ้องมองเธออย่างหิวกระหาย พวกมันยืนล้อมรอบบุรุษผู้นั้นราวกับสัตว์เลี้ยงคอยอารักขาเจ้านายอย่างซื่อสัตย์ "คราวนี่ตัวไหนดีน้า~" บุรุษผู้มีเขาบนศีรษะกล่าว เหมือนเขากำลังจะเลือกสัตว์ตัวใดตัวหนึ่งในบรรดาพวกนั้นออกมา
"เจ้า... เจ้าก็แล้วกัน" ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเลือกแมงมุมตัวโต มันเคลื่อนที่เข้ามาใกล้เรย์ ก่อนจะจ่อหน้าของมันเข้าใกล้เธอ ราวกับจะบอกว่า 'แกคือเหยื่อของฉัน' ขาสองคู่ตรงปากของมันป่ายไปมาบนหน้าของเรย์ ทำให้เธอรู้สึกสยดสยองยิ่งนัก
"หยุดเล่นซะทีน่า.. ลงมือได้แล้ว!!" บุรุษหนุ่มกล่าว แมงมุมถอยห่างจากเรย์ ทำท่าราวกับเสียดาย ก่อนมันจะทำสิ่งที่เรย์ไม่คาดคิด
มันกระโดดลงกองไฟที่ลุกโชนอยู่นั้น!!
เสียงกรีดร้องโหยหวนเจ็บปวดของมันดังก้องไปทั่วป่า เรย์ตัวสั่นด้วยความกลัว บุรุษมีเขาก้าวเข้าใกล้กองไฟหลังจากที่ร่างของแมงมุมยักษ์ถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน
เขาใช้มือคว้าเอาบางอย่างที่ลอยขึ้นมาจากกองไฟ มันดูคล้ายลูกไฟดวงหนึ่ง เขาพึมพำด้วยเสียงทุ้มต่ำด้วยภาษาที่เรย์ไม่เข้าใจ
"กรี๊ดดดดดดด!!!"
อยู่ๆความเจ็บปวดก็เข้าเล่นงานเรย์ ทำเอาเธอร้องออกมาสุดเสียง ความเจ็บปวดมาจากบริเวณกลางหน้าอกระหว่างหน้าอกทั้งสองข้าง เรย์ก้มลงมอง
ตรงระหว่างอกของเธอกลับมีรูโหว่ขนาดใหญ่ รบวกับถูกบางอย่างกัดกิน!!
และตอนนั้นเอง ชายลึกลับก็เดินเข้ามาหาเรย์ก่อนจะอัดลูกไฟที่เขาถือลงไปในรูโหว่นั้น!!
ความเจ็บปวดเกินขีดที่มนุษย์จะทนไหว เรย์หมดสติไป ลูกไฟค่อยๆฝังเข้าไปในร่างของเธอ พร้อมกับเสียงหัวเราะของบุรุษลึกลับดังก้องไปทั่วป่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น