ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 20
บทที่ 20
มืดไปหมด... รอบข้างของผมมีเพียงความมืด ผมลอยตัวอยู่ในความมืดอันว่างเปล่านั้น…
จริงสิ..
ผมโดนหมัดของไซมอนอัดเข้าเต็มๆเลยนี่หน่า หมอนั่นหมัดหนักเหลือเกิน ถ้าเป็นคนธรรมดาโดนเข้าไปล่ะก็มีหวังได้กลับบ้านเก่าแน่ ดีนะที่ผมเป็นวิญญาณ
ว่าแต่...
ผมเพิ่งนึกได้
นี่... หรือว่าร่างจิตของผมสลายไปแล้วนะ
บางอย่างเปียกๆอุ่นๆไหลลงมาตามแก้มของผม น้ำตานั่นเอง
ผมร้องไห้ออกมา มันเป็นน้ำตาแห่งความเจ็บใจผมช่วยนาโอมิไว้ไม่ได้...
"จะมาร้องไห้อยู่อีกนานแค่ไหนกันวะ... ไม่ออกไปข้างนอกซะทีสิ" เสียงๆหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างสีขาวผู้มีปีกสีขาวสะอาดอยู่ด้านหลังปรากฏตัวขึ้น
เคออสนั่นเอง...
"ต่อให้ร้องแค่ไหนก็ไม่ได้หมายความว่าจะได้แฟนกลับมานะเฟ้ยเจ้าหนู"
เสียงพูดแบบนี้ การพูดจาแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าชายแห่งโลกปีศาจ
ลูซิเฟอร์นั่นเอง
"ไม่ใช่แฟนซะหน่อย.." ผมเถียงกลับไป รู้สึกถึงใบหน้าของผมกำลังเริ่มร้อนผ่าว
"เออน่า... แต่เค้าก็เป็นคนสำคัญไม่ใช่หรือไง"
"อืม..." ผมตอบไป
"เออ... คนสำคัญนี่ต่อให้ถูกพาไปสุดขอบโลกก็ต้องตามไปช่วยไม่ใช่หรือไง"
ผมหัวเราะในลำคอเล็กน้อยให้กับคำปลุกใจแปลกๆของลูซิเฟอร์
"เข้าใจงั้นก็ตื่นขึ้นไปได้แล้วไอ้หนู มีคนเป็นห่วงแกอยู่แน่ะ" ลูซิเฟอร์กล่าว
และตอนนั้นเองตัวผมก็คอยๆลอยขึ้น จากความว่างเปล่าที่มีเพียงผม เคออส และลูซิเฟอร์ เหนือขึ้นไปบนศีรษะของผมมีแสงสว่างปรากฏขึ้น
"เราสองคนคงไม่ได้ออกไปข้างนอกอีกพักใหญ่เลยหว่ะเคออส" ลูซิเฟอร์เอ่ยขึ้นกับเคออส ขณะที่เขามองไลฟ์ลอยขึ้นไปสู่แสงสว่างเบื้องบน
"อะไรอีกล่ะเนี่ย..." เคออสรำพึงขึ้นอย่างเซ็งๆ
"เมื่อกี้ตอนเจ้าหนูนั่นสลบไป ข้าสลับร่างออกไปพักนึง ท่านพ่อบอกให้ข้ากับเจ้าช่วยกันค้นในความทรงจำในอดีตของตัวข้า เรื่องเกี่ยวกับไซมอน.." ลูซิเฟอร์กล่าว
"เห้อ... นี่ข้าต้องลงไปในความทรงจำน่าเบื่อของเจ้าอีกเหรอเนี่ย" เคออสถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
อืม....
"ไลฟ์.. อลิซ!! ไลฟ์ฟื้นแล้วจ้ะ!!" เสียงอันคุ้นหูของคานาโกะดังขึ้น
ไลฟ์ลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มหลุดร่วงจากตัวของเขา เขาอยู่ในเต็นท์ของตัวเองเป็นครั้งที่สองของการเดินทางครั้งนี้แล้วที่เขาหมดสติไป
เมื่อออกมาข้างนอกเต็นท์กลับปรากฏทุ่งหญ้าแห่งหนึ่ง มันคือที่เดียวกับลานพิธีนั้น แต่กลับมีกองไฟกองเล็กๆหลายกอง แต่ละกองมีเอล์ฟนั่งล้อมกองไฟอยู่ประปราย
"คนจากหมู่บ้านของเฟเบรียลหน่ะจ่ะ" คานาโกะตอบข้อสงสัยของไลฟ์แม้ว่าเขายังไม่ได้เอ่ยปากถาม
"เราช่วยนาโอมิไว้ไม่ได้สินะ..." ไลฟ์รำพึงขึ้น
"อ่าว... ตื่นแล้วเหรอ..." อลิซเดินเข้ามาหาไลฟ์
"ลูเซียเป็นไงบ้าง.." ไลฟ์ถามขึ้น เขาจำได้ว่าเธอถูกร่างโครงกระดูกที่ชื่อริคิมารุฟันเข้าที่หลัง
"บาดแผลไม่ลึกมาก ได้ทั้งนาเดียทั้งชิโรเนะรักษา ตอนนี้ก็นั่งอยู่โน่นแน่ะ" อลิซชี้ไปยังกองไฟกองหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆ
ไลฟ์เดินเข้าไปหาลูเซีย แม้ว่าตัวเขาจะไม่มีความทรงจำใดๆที่จะทำให้รู้สึกว่าเป็นพี่ของ
ลูเซียก็ตาม แต่เขาก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ ยังไงๆเขาก็นับว่าเป็นพี่ชายของเธอนี่หน่า
"เป็นไงบ้างลูเซีย" ไลฟ์ถามก่อนจะนั่งลงข้างๆเธอบนพื้นหญ้าใกล้ๆกองไฟ
"ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ แผลไม่ค่อยลึกมาก ตอนนี้ก็ปิดสนิทแล้วด้วย หนูว่าอาการพี่จ๋าน่าเป็นห่วงกว่าตั้งเยอะ" เธอยิ้มให้ไลฟ์ นั่นทำให้ไลฟ์เบาใจไปมาก
"ตอนแรกนึกว่าแกจะไม่รอดซะแล้วไลฟ์" ซิลเทียร์พูด เธอกำลังใช้สมาธิหมุนปลารูปร่างประหลาดที่ถูกเสียบไม้อยู่
"รอดมาจากหมัดผสานเวทย์ได้ก็ปาฏิหารย์แล้ว.." จอมซาตานกล่าวขึ้นอีกคน
"หมัดนั่นมันแรงขนาดนั้นเลยเหรอ??"
"เห้อ... แกเนี่ยไม่รู้เรื่องอะไรเลยน้า... แกรู้หรือเปล่าว่าไซมอนน่ะเป็นพวกสายเวทย์ร้อยเปอร์เซ็นต์ พวกเวทย์ร้อยเปอร์เซ็นต์น่ะใช่ว่าจะหากันง่ายๆนา วิชาที่ไซมอนถนัดที่สุดคือหมัดผสานเวทย์นี่แหละ" ซิลเทียร์เริ่มอธิบาย
"หมัดผสานเวทย์?"
"มันคือวิชาที่ผู้ใช้จะรวบรวมพลังเวทย์ไปไว้ที่หมัด จะส่งผลออกมาเต็มที่ก็ต่อเมื่อ รวมพลังจากทั่วตัวได้ แต่จุดอ่อนอย่างใหญ่หลวงของมันก็คือ เมื่อรวบรวมพลังไป ณ จุดใดจุดนึงแล้วบริเวณอื่นจะปราศจากพลังป้องกัน"
"แล้วเราก็โจมตีเข้าไปตรงจุดนั้นสินะ" ไลฟ์กล่าวสรุป
ซิลเทียร์หัวเราะเบาๆ
"เพราะงั้นแหละคนปกติถึงไม่นิยมใช้กัน และการจะรวมพลังให้ไปอยู่จุดใดจุดนึงก็ไม่ใช่ทำง่ายๆหรอกนะ ดูอย่างเนตรยมทูตสิ" ซิลเทียร์พูดถูก อย่างตัวไลฟ์เอง การที่จะรวบรวมพลังไปไว้ที่ตาเพื่อใช้เนตรยมทูตนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าใดนัก
"แต่สำหรับไซมอนน่ะ หมอนั่นบังคับพลังในตัวได้ราวกับเป็นแขนขาเลยล่ะ จากสถิติที่เคยทำไว้ก่อนจะถูกเนรเทศไป หมอนั่นใช้เวลา 1.3วิฯ รวมพลังจากทั่วตัวไปไว้ที่หมัดได้ร้อยเปอร์เซ็นต์" จอมซาตานกล่าว
วงสนทนาดำเนินต่อไปเรื่อยๆ สักพักอลิซกับคานาโกะก็มาเข้าร่วมวงสนทนาด้วย
"ท่านจ้าวคะ" อลิซเอ่ยขึ้นเมื่อหัวข้อสนทนาเมื่อครู่จบลง
"ว่าไงอลิซ"
"คือว่า.. ก่อนที่ไซมอนจะถูกเวทย์เคลื่อนย้ายพาไป ฉันพุ่งเข้าไปหาเขา แล้วก็... ฉันแน่ใจด้วยว่าเคียวฟันถูกแขนของเขาขาด" อลิซเล่าถึงเหตุการณ์ที่คาใจเธอ
"แต่พอแขนขาดร่วงจากตัว อยู่ๆมันก็ลอยกลับไปต่อที่เดิม.." เมื่ออลิซเล่าจบ องค์ซาตานมีสีหน้าครุ่นคิด
"….ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไซมอนคงไม่ได้เล่นศาสตร์ต้องห้ามเรื่องผสานวิญญาณอย่างเดียวซะแล้ว..." องค์ซาตานเอ่ยขึ้นหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"หมายความว่ายังไงครับ?" ไลฟ์ถามอย่างงงๆ
"ศาสตร์แห่งแก่นชีวิต..." ซิลเทียร์ผู้รอบรู้พูดขึ้นก่อนจะขยับแว่นสายตาของเธอก่อนจะกล่าวต่อ
"ศาสตร์แห่งแก่นชีวิตเป็นศาสตร์ต้องห้ามอีกแขนงหนึ่ง... หลังจากตายจากกายเนื้อแล้ว ก็จะเหลือเพียงกายจิตใช่ไหมล่ะ แล้วถ้ากายจิตสลายไปอีกล่ะ จะเหลืออะไร..."
"เอ.. ก็เหลือลูกไฟ..." ไลฟ์ตอบคำถามออกไป
"และการคืนร่างจิตให้กับลูกไฟวิญญาณ หรือเรียกภาษาง่ายๆว่าชุบชีวิตนั่นแหละคือศาสตร์แห่งแก่นชีวิต" ซิลเทียร์กล่าวสรุป
"งั้นร่างกระดูกนั่นก็คือริคิมารุจริงๆน่ะสินะคะ" เนตรนภากล่าวขึ้นบ้าง
"ถ้าใช่จริง ก็แสดงว่าไซมอนบรรลุศาสตร์แห่งแก่นชีวิตด้วย และนั่นหมายความว่า.." จอมซาตานพึมพำ
"เขาเป็นอมตะ..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น