ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
บทที่ 1ประตูบ้านถูกเปิดออก นาโอมิก้าวเข้ามา เธอสูดกลิ่นบรรยากาศ
บ้านที่คุ้นเคย เธอกลับมาถึงบ้านที่ญี่ปุ่นแล้ว เธอมองไปรอบๆ เวลาผ่านไป
หนึ่งปี แต่ของส่วนใหญ่ในบ้านนั้นยังอยู่ในที่เดิมของมัน ตั้งแต่ก่อนที่นาโอมิ
จากมันไปเมื่อหนึ่งปีก่อน สีผิวของนาโอมิเข้มขึ้นเล็กน้อย เพราะอาทิตย์ก่อนที่
เธอจะกลับมานั้น เธอได้ไปเล่นสางกรานต์กับเพื่อนๆในประเทศไทยเพื่อเป็นการ
สั่งลาก่อนกลับญี่ปุ่น"เมี๊ยว" นาโอมิก้มลงไปมองที่ขา ก็พบกับแมวสามสีตัวนึง ตัวไม่โต
เท่าไหร่ มันเข้ามาคลอเคลียกับขาของเธอ"เอ๋? ลูกแมวที่ไหนเนี่ย!?" นาโอมิพูดอย่าง งงๆ"ของขวัญต้อนรับลูกลับบ้านไงจ๊ะ!! ไม่ชอบเหรอ?" ผู้เป็นแม่ของเธอกล่าว
นาโอมิอุ้มลูกแมวขึ้นมาตรงหน้าของเธอ"ว่าไงจ๊ะ.. ชื่ออะไรเนี่ยเรา" นาโอมิมองมัน มันจ้องตอบ"ชื่อทาโร่ น่ะ พ่อตั้งให้เอง" พ่อของนาโอมิเดินเข้ามาในบ้าน
ร่างกายดูแข็งแรงล่ำสัน เขาคือ อาเนซาคิ นัตสึโอะ หัวหน้าหน่วยปราบปราม
พิเศษซึ่งตอนนี้ได้ออกจากงานมาเปิดโรงเรียนสอนคาราเต้ แน่นอนเขาคือผู้ซึ่ง
ถ่ายทอดวิชาให้นาโอมินั่นเอง"ว่าไงจ๊ะทาโร่!! ขอบคุณค่ะ หนูชอบมันมากเลย!!" นาโอมิกล่าวอย่าง
ร่าเริง"รื้อกระเป๋าเลยไหมจ๊ะ" แม่ของนาโอมิถาม"ไม่เป็นค่ะ เดี๋ยวคืนนี้หนูจัดการเอง""งั้นเดียวแม่ไปชงชามาให้นะ" แม่กล่าวก่อนจะหายเข้าครัวไป นาโอมิ
เดินไปยังห้องนั่งเล่นก่อนจะนั่งลงบนเบาะรองนั่ง ในห้องนั่งเล่นนั้นประกอบไปด้วย
โต๊ะเตี้ยตัวนึงและแผ่นเบารองนั่งอีกสี่แผ่น"เป็นไง ไปอยู่นู่นสนุกไหม" พ่อของเธอนั่งลงที่เบาะอีกอัน"สนุกมากเลยค่ะพ่อ เนี่ย ก่อนกลับหนูไปเล่นน้ำมาด้วยนะ พ่อรู้มั๊ย
คนไทยเขามีวันหยุดยาวสามวันที่คนเขาจะออกมาเล่นสาดน้ำกัน" นาโอมิเริ่ม
เล่าให้พ่อเธอฟัง"จริงเหรอ... แล้วลูกไปเล่นกับเขารึเปล่า""ไปสิพ่อ เพื่อนพาหนูไปเล่น สนุกมากเลยล่ะ แต่เสียอย่างเดียวที่คนเยอะ
ไปหน่อย""แล้วได้ไปประลองฝีมือกับมวยไทยบ้างรึเปล่า เห็นเขาว่ากันว่าเป็นสุดยอด
มวยเชียวนะ!!" พ่อของเธอถามอย่างตื่นเต้น ถ้าเป็นเรื่องศิลปะการต่อสู้ละก็
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรพ่อเธอก็สนทั้งนั้น คราวก่อนมีหนังจีน เอามวยจีนมาเจอกับ
ญี่ปุ่น พ่อเธอถึงกับลงทุนไปประเทศจีนเพื่อหาคนประสองด้วยเลยทีเดียว!!"มาแล้วจ้า~" แม่ของเธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมถาดใส่ถ้วยชาสามใบและ
ชามใส่ขนมพ่อของนาโอมิชวนเธอคุยเรื่อยๆ ส่วนแม่ของเธอนั้น เปิดโทรทัศน์ดู"นักเรียนหญิงสองคนที่ได้มีการแจ้งว่าหายตัวไปเมื่อวานนี้ ขณะนี่ถูกพบเป็น
ศพอยู่ในโรงเรียนมัธยมปลายที่พวกเธอศึกษาอยู่ จากการสอบถาม รปถ. ของ
โรงเรียนซึ่งตกเป็นผู้สงสัย..." นาโอมิหันไปดูข่าวนั้น"ตายจริง..." แม่ของเธอพึมพำขึ้น"ทำไมเหรอแม่?" นาโอมิถามเธอ"ก็ช่วงนี้หน่ะสิ มีคดีเด็กนักเรียนถูกฆาตกรรมอยู่เรื่อย แล้วก็มีคดีที่ว่าอยู่ๆ
เด็กนักเรียนก็หายตัวไป พบอีกที่ก็กลายเป็นเจ้าชายนิทราไป" แม่ของเธอกล่าว"คงเป็นพวกโรคจิตฆาตกรต่อเนื่องล่ะนะ" พ่อของเธอกล่าวขึ้น"ขณะนี้ทางการยังไม่สามารถจับตัวผู้กระทำผิดได้ เชื่อว่าคดีนี่น่าจะมีส่วน
เกี่ยวข้องกับคดีแบบเดียวกันนี้ที่เกิดขึ้นในช่วงเดือนที่ผ่านมา เพราะฉะนั้นทางการ
ขอประกาศให้ระมัดระวังตัวหากอยู่นอกบ้านในยามวิกาล และหากทางการ
สามารถจับตัวคนร้ายได้ จะนำมาดำเนินคดีตามกฏหมายให้ถึงที่สุด" ผู้ประกาศ
ข่าวรายงานต่อไป"และจากการวิเคราะห์สถานการณ์แล้ว คนร้ายจะมุ่งเป้าไปที่เหยื่อที่เป็น
นักเรียน และหากมีความเคลื่อนไหวใดๆ ทางการจะรีบประกาศให้ทราบทันที...
ต่อไปเป็นพยากรณ์อากาศ...""ได้ยินแล้วนะนาโอะ ถ้าไม่จำเป็นอย่าออกนอกบ้านหลังค่ำ และกลับถึง
บ้านก่อนมืดล่ะ" ผู้เป็นพ่อสวมวิญญาณ คุณพ่อสุดหวงลูกสาวทันที"ค่ะ..." นาโอมิรับคำ เธอไม่มีเหตุผลที่จะเถียงเวลาผ่านล่วงเลยไป ถึงยามค่ำ พ่อของเธอนั่งดื่มกาแฟอยู่ในห้องนั่งเล่น
ส่วนนาโอมินั้นออกมาช่วยแม่ล้างจาน"แล้วอยู่ที่เมืองไทยหนูมีเพื่อนเยอะรึเปล่าจ๊ะ" แม่ถามขณะที่ล้างจาน"ก็เยอะค่ะ" นาโอมิตอบ จะบอกว่าช่วยล้างจานก็คงไม่ถูกนัก เธอแค่มา
ยืนพิงเคาน์เตอร์เพื่อรอช่วยแม่เก็บจานที่ล้างแล้วเท่านั้น"แม่ได้ยินมาว่าเพื่อนสนิทหนูที่ชื่อไลฟ์ เพิ่งเสียไปใช่ไหม.. แม่เสียใจ
ด้วยนะ เออ.. ขอโทษที่ถามขึ้นมานะ" แม่ของเธอพูดเสียงแผ่ว"ค่ะ... ไม่ป็นไร หนูทำใจได้นานแล้ว" เธอกล่าว ใบหน้าไม่ได้บ่งบอก
ถึงความเศร้าเลย"หนูแน่ใจนะว่าจะเก็บของในกระเป๋าเองน่ะ" แม่ของนาโอมิถามขณะที่
อยู่ในชุดนอนเตรียมเข้านอน ขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าๆแล้ว แต่หากเทียบกับ
ประเทศไทยนั่น มันเพิ่งจะสองทุ่มนิดๆเท่านั้น นาโอมิที่ยังคงปรับเวลาไม่ได้ตา
ยังคงสว่างอยู่ และกะว่าจะใช่เวลานี้แหละจัดของ"ค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงน่า... เดี๋ยวนี้หนูเก่งขึ้นแล้วนา เวลาทำงานนี่เหมือน
แยกเป็นสองคนช่วยกันทำเลยล่ะ!!" เธอกล่าวยิ้มๆพ่อแม่ของเธอเข้าห้องนอน และสักครู่ต่อมาเธอได้ยินเสียงพ่อของเธอกรน
นั่นแสดงว่าเขาหลับไปแล้วนาโอมิเดินเข้าไปในห้องของเธอก่อนจะเปิดหน้าต่างออกก่อนจะนั่งรอบนเตียง
พลางหยิบของบางอย่างออกมา มันมีหน้าตาคล้ายๆกับแท่งลูกอมที่เวลากดหัวจะ
มีลูกอมออกมา แต่ที่หัวของมันนั้นกลับเป็นรูปหัวกระโหลก และไม่มีช่องให้ลูกอม
ออกมากริ๊ก...เธอกดมันลงไปหนึ่งที นัยน์ตาของหัวกระโหลกแดงวาบขึ้น เวลาผ่านไปได้
สักครู่หนึ่ง และแล้ว...ฟุ่บ....เงาสีดำสายหนึ่งกระโจนเข้ามาแนห้องอย่างแผ่วเบา ร่างนั้นยืนขึ้น ในมือถือ
ดาบสีดำสนิท ร่างทั้งร่างสวมผ้าคลุมดำ ร่างนั้นตั้งดาบขึ้นเตรียมพร้อมรับการ
โจมตี!!...."นาโอมิฉันบอกเธอแล้วไงว่าปุ่มนั้นให้เอาไว้กดยามฉุกเฉินเท่านั้นนา...
กดเล่นอีกเหรอเนี่ย" ร่างนั้นเลิกผ้าคลุมศีรษะออกก่อนจะกล่าว ผมของเขาเป็น
สีแดงก่ำดุจเลือด แต่เดิมนั้นมันเคยเป็นสีดำ แต่มันก็ค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นสีแดงใน
ช่วงหลายเดือนให้หลังมานี่ นัยน์ตาสีแดงก่ำดุจเลือด บัดนี้เขาจ้องมองนาโอมิ
คิ้วขมวดเข้าหากัน ปุ่มนั่นแน่นอนว่าเขาเป็นคนให้ไว้เอง เผื่อว่าหากมีปัญหาใดๆ
เกิดขึ้น"นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าถ้ามีปัญหาอะไรให้กดปุ่มเรียกน่ะ ก็นี่ไง ฉันว่าจะ
รื้อของออกจากกระเป๋าเนี่ย ทำคนเดียวคงไม่ไหวเสียด้วยสิ" นาโอมิกล่าวก่อนจะ
ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย เล่นเอาร่างในผ้าคลุมถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว"เห้อ...." บัดนี้ยมทูตนาม ไลฟ์ ได้แต่ถอนหายใจเบาๆขณะแบกตระกร้า
ผ้า ซึ่งภายในบรรจุเสื้อผ้าของนาโอมิอยู่เต็มไปหมด เดินตามนาโอมิไปยังตู้เสื้อผ้า
ของเธอเพื่อช่วยเธอเก็บ"อะไรยะ ตัวเองรับปากแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าถ้ามีปัญหาให้กดปุ่มนั่น แล้วจะมา
ช่วยหน่ะ ไม่ต้องมาทำถอนหายใจเลยนะ" นาโอมิแหวใส่เบาๆ เนื่องจากพ่อแม่
ของเธอหลับไปแล้ว"ไม่ได้หมายถึงช่วยแบบนี้ซะหน่อย" ไลฟ์ทำงอนแก้มป่อง"เออนี่ แล้วคานะ กับคุณอลิซล่ะ สบายดีไหม" นาโอมิถามขึ้นขณะจัดเรียงเสื้อผ้าของเธอเข้าตามชั้น"ก็สบายดีนะ" ไลฟ์ตอบเรื่อยๆ ในใจยังคงคิดก่นด่าตัวเองไม่น่าเอาปุ่มSOSให้ยัยนั่นใช้เล้ย ให้ตายเหอะ!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น