ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 15
บทที่ 15
"อ้าว กลับมากันแล้วเหรอ" นพีถามขึ้นเมื่อเห็นพวกผู้หญิงเดินเขามา เธอพวกเธออยู่ในชุดสีดำตัวใหม่
"มีใครเห็นไลฟ์บ้างไหมเนี่ย... มันหายไปไหนไม่รู้" องค์ซาตานทำเนียนจิบน้ำชาก่อนจะถาม
ก่อนหน้านี้เมื่อซาตานกลับมาถึงเขาได้เตี๊ยมกับนพีไว้แล้ว
"ไอ้หื่นนั่นน่ะเหรอ.. โน่นไง" อลิซพยักเพยิดไปยังเดินหลัง ซาตานกับนพีชะโงกหน้าไปมองด้านหลัง ด้านหลังของนาเดียมีก้อนบางอย่างลอยอยู่ ร่างนั้นถูกห่อไว้ด้วยผ้าเช็ดตัวหลายผืน จนดูไม่ออกว่าเป็นใคร
"อ่า... ทำไมมันถึงเป็นสภาพแบบนั้นล่ะนั่น" จอมซาตานยังคงเล่นบทเนียนต่อไป
ตัวไลฟ์ที่อยู่ในห่อผ้าก็ให้แต่น้ำตาตกในอยู่เงียบๆ
ซวยชิบ...
ณ ห้องทรงกลมห้องนึง ในนั้นถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายในห้องมุมหนึ่งมีเตียงสองชั้นวางอยู่ ในห้องมีเครื่องเรือนไมกี่ชิ้น เก้าอี้นวมตัวหนึ่งถูกตั้งอยู่ใกล้หน้าตาทรงกลมเล็กๆ มันเป็นหน้าต่างบานเดียวในห้องนั้น ฝั่งตรงข้ามเก้าอี้มีชั้นหนังสือเตี้ยๆตั้งอยู่ มันอัดหนังสือเอาไว้มากมาย
"จนกว่าจะถึงวันพิธีกรรม พวกเจ้าอยู่ที่นี่ไปก่อนก็แล้วกัน" เรย์ หญิงสาวครึ่งแมงมุมกล่าว
"จะดีเหรอคะ คนที่ชื่อไซมอนจะไม่ว่าเอาเหรอคะ" เมย์ถามขึ้น เธอเดินตามหลังของเรย์เข้ามาในห้องพร้อมกับนาโอมิ
เรย์นิ่งไปพักนึง ที่จริงที่ได้ย้ายมาอยู่ที่นี่ เพราะไซมอนเป็นคนสั่งต่างหาก เขาต้องการให้สองคนนี้ชินกับการอยู่ที่นี่ให้มากที่สุด การอาศัยอยู่ที่นี่หลังพิธีกรรมจะได้ไม่มีปัญหา
"ไม่ว่าหรอก.. แต่ถ้าพวกเจ้าคิดจะหนีหรือตุกติกล่ะก็ ได้กลับไปนอนในกรงเหมือนเดิมข้าไม่รู้ด้วย!!" เธอกล่าวก่อนจะหุนหันออกจากห้องไป
ปัง..
เรย์ออกไปแล้ว เธอปิดประตูเสียงดังทิ้งท้าย เมื่อประตูปิดลง นาโอมิและเมย์ก็ได้แต่มองหน้ากัน
"พี่ว่ามันออกจะแปลกๆยังไงไม่รู้สิ.." นาโอมิเอ่ยขึ้น เธอรู้สึกตะหงิดๆใจอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้นาโอมิเริ่มทำใจเรื่องของตัวเธอได้บ้างแล้ว และความหวังว่าจะมีคนมาช่วยของเธอก็เริ่มจางหายไปเช่นกัน ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อในตัวพวกไลฟ์หรืออย่างใด มันเป็นเพราะเธอคิดจะหาทางหนีด้วยตนเอง...
"ไม่รู้สิคะ... บางที..." เมย์เอ่ยขึ้น นาโอมิหันไปมองทางเธอ
"บางทีอะไรเหรอเมย์"
"บางทีพวกนั้นอาจจะให้เราอยู่สบายๆ ก่อนจะถึงวาระสุดท้ายของเราก็ได้นะคะ..." เธอกล่าว นาโอมิรู้สึกแปลกใจที่เด็กสาววัยสิบกว่าขวบอย่างเธอจะคิดมากถึงเพียงนี้
"ไม่หรอกมั้ง.. อาจจะเป็นเพราะเขาเห็นว่าเมย์ทำตัวดี ก็เลยสงสารแล้วให้มาอยู่ห้องสบายๆก็ได้นะ!" นาโอมิพูดยิ้มๆให้กับเมย์
"อาจจะเป็นอย่างนั้นมั้งคะ" เมย์ยิ้มตอบ ยังไงเด็กก็ยังคงเป็นเด็กปล่อยให้คิดมากเรื่องแบบนี้คงจะไม่ดี
"แล้ว... เมย์อยากนอนชั้นบนหรือชั้นล่างล่ะ" นาโอมิเปลี่ยนประเด็นไปเป็นเรื่องเตียงสองชั้นแทน
"พวกนั้นว่ายังไงบ้าง.." ไซมอนเอ่ยถามเรย์เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องที่เพิ่งพานาโอมิกับเมย์เขาไป ห้องนั้นเป็นส่วนหนึ่งของชั้นต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่งในจำนวนหลายร้อยต้นในแถบนี้
"ดูเหมือนจะระแวงกันนิดหน่อยค่ะ แต่คิดว่าคงไม่เป็นไร" เรย์ตอบ ไซมอนพยักหน้ารับ
"รู้สึกว่าเจ้าพวกนั้นจะล่วงผ่านเขตถ้ำเขามาแล้วสินะ..."
"ถ้าตามที่ข้าตรวจจับได้ละก็ ใช่ค่ะ" เรย์กล่าวตอบอีก
"ใยของเจ้านี่มีประโยชน์ดีจริงๆนะ" ไซมอนเอ่ยชม
ความสามารถพิเศษของเรย์ที่พูดถึงคือ สิ่งที่เรียกว่าเน็ตเวิร์คหรือเครือข่ายใยที่เรย์เป็นคนสร้างขึ้น ไซมอนเป็นคนสั่งให้เธอวางมันไว้รอบทั่วทั้งป่าแห่งนี้ลักษณะของมันเหมือนกับใยแมงมุมทั่วไป แต่ไวต่อแรงสั่นสะเทือนกว่ามาก และแน่นอนตามทางที่พวกไลฟ์ผ่านมานั้นล้วนมีใยแมงมุมของเรย์อยู่ทุกที ใยทั้งหมดนั้นได้เชื่อมสัญญาณโดยตรงกับกระดูกสันหลังซึ่งรวมตัวกับแมงมุมของเรย์ ทำให้เธอสามารถรับแรงสะเทื้อนและแปรผลของมันออกมาได้แม่นยำ
"ดูเหมือนเจ้าซาตานมันจะไม่ได้รีบเร่งเท่าไหร่เลยแฮะ... ทั้งๆที่เหลืออีกแค่สามวัน ยังเพิ่งจะผ่านถ้ำมามันคงกะว่าเข้ามาช่วยออกไปเลยตอนคืนพิธีกรรมล่ะมั้ง..." ไซมอนกล่าวข้อสันนิฐานขึ้น ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กๆก่อนจะกล่าวขึ้น
"งั้นเลื่อนพิธีให้เร็วขึ้นอีกสักวันจะเป็นยังไงกันน้า..." เรย์หันมองไซมอน
"งั้นการผสานวิญญาณอาจจะไม่ครบร้อยเปอร์เซ็นต์นะคะ"
"กับวิญญาณธรรมดาล่ะก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เป็นวิญญาณชั้นแกร่งเชียวนะ ถึงไม่เต็มร้อยก็คงออกมาได้สมบูรณ์ละน่า" ไซมอนกล่าวต่อ
ที่นี้แกจะทำยังไงดีละ... ซาตาน...
ไซมอนคิดพลางหัวเราะในใจ
"ทาเครุ!! ข้าวกลางวันจะเสร็จแล้วนะ" สกูลด์เดินออกมาเรียกทาเครุที่กำลังฝึกเคียวอยู่ที่สนามหญ้าข้างๆบ้านต้นไม้ของเธอ ทาเครุอาศัยร่มเงาของต้นไม้ฝึกเคียวของเขาจากตำราที่อลิซทิ้งไว้ให้
"โอ๊สคร้าบบ!! เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวตามไปนะครับ" เขาตะโกนตอบ
"จะตั้งใจฝึกเกินไปหรือเปล่านะหมอนี่" เวอร์แนนดีพึมพำ เธอกับอูร์กำลังนั่งสมาธิอยู่ใต้ร่มไม้อีกฝั่งของบ้าน อูร์ยังคงนิ่งเงียบ คิ้วทั้งคู่ของเธอขมวดเขาหากัน
"อืมมม..."
เวอร์แนนดีหันไปมองพฤติกรรมแปลกๆของอูร์ เธอนั่งอยู่อย่างนี้เป็นเวลาสองชั่วโมงแล้ว
"พี่เป็นอะไรเหรอคะ" เวอร์แนนดีอดถามขึ้นอย่างสงสัยไม่ได้
"ฉันพยายามเปิดเข้าไปดูความทรงจำของป่านั่นอยู่กะว่าจะดูว่าพวกนั้นไปถึงไหนกันแล้ว... แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงเปิดไม่ได้ เหมือนกับว่า มีบางอย่างปิดผนึกมันเอาไว้..." อูร์กล่าว
"นั่นสินะ... ตั้งแต่พวกนั้นเข้าไป หนูก็ยังไม่รู้เรื่องของพวกนั้นเลย ป่านั่นคงมีบางอย่างปิดกั้นพลังของพวกเราไว้ละมั้งคะ" เวอร์แนนดีพูดบาง ถึงเธอจะรู้ถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดในปัจจุบัน แต่เหตุการณ์ภายในป่านั้นเธอกลับจับภาพของมันไม่ได้เลย
"และไม่ต้องพูดถึงสกูลด์เลยด้วย นิมิตของยัยนั่นน่ะ แทบจะเรียกได้ว่าหายไปเลยมั้งตั้งแต่เราเข้ามาอยู่ที่นี่"
ทั้งสามพี่น้องไม่ได้รับรู้ถึงเรื่องการตัดสินใจเลื่อนเวลาพิธีของไซมอนแม้แต่น้อย แล้วไลฟ์จะไปช่วยนาโอมิทันหรือไม่!?
"หยุดก่อน..." เสียงขององค์ซาตานดังผ่านมาทางช่องสื่อสาร ขบวนทั้งขบวนก็หยุดการเคลื่อนไหวลง
พวกเขาเดินทางผ่านถ้ำมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้ว ระยะทางนั้นไม่ถือว่าไกลเท่าไหร่นัก แต่เพราะเป็นทางที่ต่างระดับสูงต่ำไม่เท่ากันบวกกับความมืดของถ้ำมาเป็นอุปสรรค ทำให้พวกเขาเดินทางได้ช้าลง
และตอนนี้พวกเขาได้มาถึงปากถ้ำอีกฝั่งแล้ว แต่องค์ซาตานสั่งหยุดขบวนซะก่อน
"พ้นจากนี่ไปจะเป็นหมู่บ้านของภูต เดิมจริงๆเราจะแวะพักที่นี่ แต่ว่าเราเสียเวลาไปมากแล้ว เราจะพักแค่ยี่สิบนาที เติมเสบียงอาหารและแวะทักทายหัวหน้าหมู่บ้านหน่อย แล้วเราจะเดินทางกันต่อเลย... เข้าใจนะ" ซาตานกล่าวสั่งผ่านช่องสื่อสาร
"ครับ\ค่ะ" ทุกคนตอบกลับมา
"จากนี้ เดินธรรมดาจนถึงปากถ้ำ ตาของยมทูตปรับเข้ากับแสงได้ช้ากว่าตาของมนุษย์ปกติ" องค์ซาตานกล่าวพลางเดินนำทางไป
พวกเขาค่อยๆเดินไปยังปากถ้ำ เมื่อพวกเขาออกไปข้างนอก แม้จะทิ้งช่วงให้ดวงตาได้ปรับสภาพแล้ว แต่ตาของไลฟ์ยังคงพร่าเพราะแสงอยู่ดี
ไลฟ์เอามือป้องตาตามสัญชาตญาณ ผ่านไปสักครู่นึง สายตาของไลฟ์ถึงปรับสภาพให้เข้ากับแสงสว่างจ้านี้ได้
สิ่งที่ปรากฏให้เห็นในสายตาของไลฟ์นั้น...
สถานที่ๆ ครั้งหนึ่งคงเคยเป็นหมู่บ้านมาก่อน อาคารบ้านเรือนที่ครั้งหนึ่งเคยถูกสร้างด้วยอิฐ ปูน ไม้ และฟาง บัดนี้กลับดำเหลือเพียงเถ้าถ่าน
พวกเขายืนอยู่จุดที่บริเวณเดิมคงเป็นทางที่หมู่บ้านใช้เชื่อมกับถ้ำ ร่องรอยการต่อสู้มีอยู่ให้เห็นทั่วไปตามพื้นดิน ควันไฟยังคงลอยกรุ่นขึ้นมาจากเศษซากปรักหักพัง
"นี่มัน... อะไรกัน..." องค์ซาตานเอ่ยขึ้น แต่เหมือนจะเป็นการพึมพำกับตัวเองมากกว่า
แม้แต่จอมซาตานเองก็ยังอดตกใจกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าไม่ได้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น