ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11
บทที่ 11
"เอาล่ะ ทุกคนเช็คของในกระเป๋าอีกรอบนะเจ้าคะ" ชิโรเนะเอ่ยขึ้น
ตอนนี้ทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ทุ่งกว้างตรงชายป่าแห่งโลกปีศาจ ตอนนี้ตรงทุ่งกว้างมีเต็นท์ผ้าใบหลายหลังตั้งอยู่ ขณะนี้เป็นเวลาห้านาฬิกาของวันใหม่ ไลฟ์นั่งหาววอดอยู่หน้าเป้สัมภาระใบใหญ่ของตนเอง ซึ่งประกอบไปด้วยเสื้อผ้าเต็นท์สนาม ถุงนอน และของใช้จำพวกอุปกรณ์เดินป่าทั้งหลาย
"ทำไมต้องมากันเช้าขนาดนี้ล่ะเนี่ย..." ไลฟ์ถามอย่างงัวเงีย
โป๊ก!!
อลิซเขกหัวใส่ไลฟ์ไปที่นึงอย่างหมันไส้
"อย่าทำตัวเป็นเด็กสิยะ!! ชีวิตของนาโอมิทั้งชีวิตนะ นายพูดอะไรของนายห๊ะ!!" อลิซพูด
"ไม่ใช่นา คือฉันหมายความว่าทำไมไม่ไปตั้งแต่เมื่อคืนตอนมาถึงเลยล่ะ"
"ที่ต้องเดินทางตอนเช้าน่ะเพราะว่าป่าแห่งนี้ในตอนกลางคืนมันน่ากลัวกว่ากลางวันหลายร้อยเท่าเลยน่ะสิ..." องค์ซาตานนั่งอยู่บนกระเป๋าสัมภาระของเขา ตัวของเขาดูจะเล็กกว่ากระเป๋าเสียด้วยซ้ำ
เมื่อใกล้ถึงเวลาออกเดินทางองค์ซาตานก็ให้สัญญาณเรียกรวมตัว พวกเขาล้อมรอบองค์ซาตานเป็นวงกลม
"ทุกคนฟังนะ... ในนั้นน่ะ มีสัตว์อสูรมากมาย การจะเดินทางไปให้ถึงใจกลางของป่าต้องเดินทางผ่านถ้ำในป่าไปทะลุอีกด้านนึง แล้วเราจะเจอหมู่บ้านภูต เราจะหยุดพักกันที่นั่น จนกว่าจะถึงปากทางเข้าถ้ำเราจะเคลื่อนที่ด้วยเงายมทูต... เข้าใจนะ..." จอมซาตานกล่าว
"จากจุดที่เราเข้าไปเป็นพื้นที่ทางตะวันออก เพราะฉะนั้นเราต้องมุ่งหน้าไปทางตะวันตก จากนี่ใช้เงายมทูตต่อเนื่องจะไปให้ถึงหน้าปากถ้ำคงกินเวลาไม่ถึงสามชั่วโมง แต่ว่าระยะทางจากปากถ้ำฝั่งนึงไปอีกฝั่งเราจะต้องเดินเท้ากว่าจะผ่านไปได้คงใช้เวลาอย่างต่ำสี่ชั่วโมง" ซิลเทียร์กล่าว เธอได้อาศัยข้อมูลจากคำบอกเล่าของพ่อของเธอและคำนวณเทียบกับแผนที่
"มีใครมีคำถามไหม..." จอมซาตานลุกขึ้นถาม ไลฟ์ยกมือขึ้น
"พวกภูตเนี่ยเป็นยังไงเหรอครับ" ไลฟ์ถามขึ้น นิสัยอยากรู้อยากเห็นของเขาแก้ยังไงก็ไม่หายเสียที
"ก็... มีเผ่าพันธุ์ภูตหลายเผ่าพันธุ์อยู่นะ ที่เห็นเยอะๆคงจะเป็นพวกเอล์ฟดำกับนางไม้ ข้ารู้จักกับเอล์ฟดำคนนึง เธอชื่อฟาเบรียล เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน เธอสวยไม่เบาเชียวละนะ.." พอพูดเข้าประโยคหลังใบหน้าของจอมซาตานก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย
"แหม่ๆ... แม่อยากเจอเอล์ฟที่ชื่อฟาเบรียลจังเลยจ่ะพ่อจ๋า..." เสียงนั้นดังขึ้นข้างหลังจอมซาตานผู้ยิ่งใหญ่ทำเอาเขาสะดุงเฮือก
"แม่จ๋า... แค่เพื่อนที่บังเอิญเจอเท่านั้นเองจ่ะ" จอมซาตานเริ่มแก้ตัวกับภรรยาสุดเลิฟซึ่งบัดนี้แม้ใบหน้าจะยังระบายไปด้วยรอยยิ้มแต่ตัวเธอกลับแผ่รังสีออกมาจนน่ากลัว
"แหม่ๆ... แม่ยังไม่ได้ถามเรื่องความสัมพันธ์เลยนะจ๊ะพ่อ~" เสียงของราชินีแห่งโลกปีศาจดูจะหวานขึ้นเรื่อยๆอย่างน่าประหลาด เล่นเอาคนร้อนตัวถึงกับสะดุงเฮือกอีกครั้ง
"อะแฮ่ม.. ยังไงก็แล้วแต่ เราจะจัดขบวนเป็นสามเหลี่ยม ลูเซียกับซิลเทียร์... ลูกสองคนอยู่สายสนับสนุนหากมีอะไรเกิดขึ้นให้ลูเซียกางสนามบาเรีย นพีกับไลฟ์ นายสองคนคุมปีกหลังซ้ายขวา ชิโรเนะอยู่ตรงกลางกับลูเซียและซิลเทียร์" จอมซาตานเปลี่ยนเรื่องก่อนจะวาดแผนจัดขบวนขึ้นกลางอากาศ
"คานาโกะ... เธอกับนาเดียถนัดด้านเวทย์มนตร์ทั้งคู่ เพราะฉะนั้นอยู่ปีกขวากับปีกขาวกลาง" ซาตานอธิบายตำแหน่งให้ฟัง นาเดียคือหญิงสาวผิวเข้มจมูกโด่งคนนึง เธอเป็นผู้ใช้เวทย์ในทีมของนพีนั่นเอง
"ส่วนอลิซ.. เธอกับอาจารย์ของนพีคุมทางด้านหน้าของปีกทั้งสองข้าง" จอมซาตานกล่าว
อาจารย์ของนพี!?
"เฮ้ย นพี... อาจารย์นายอยู่ไหนอะ..." ไลฟ์แอบกระซิบถามนพีที่อยู่ข้างๆ
"อาจารย์เนตรนภาล่ะ??" จอมซาตานกล่าว เหมือเขาจะเพิ่งสังเกตว่าขาดคนไปคนนึง
"อาจารย์อยู่นี่ค่ะ.." นาเดียเอ่ยขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปยังหลังกระเป๋าเป้ใบใหญ่ใบหนึ่งก่อนจะดึงบางอย่างขึ้นมา
มันคือร่างเล็กๆในชุดดำซึ่งถูกดัดแปลงจากเสื้อคลุมให้เป็นชุดรัดรูปเพื่อให้การเคลื่อนที่ในป่าเป็นไปได้ง่ายขึ้น เล็กนั้นเป็นร่างของเด็กสาวดูท่าทางจะอายุราวๆสิบขวบได้ ผิวของเธอขาวจนเรียกได้ว่าเข้าขั้นขาวผ่อง ผมของเธอเป็นสีชมพูช่วยขับผิวของเธอให้ขาวขึ้น มันทำให้เธอดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นอย่างมาก ตอนนี้ดูเหมือนเธอกำลังนอนหลับอยู่
"อาจารย์... อาจารย์คะ..." นาเดียพยายามเรียก แต่อาจารย์เนตรนภายังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ร่างของเธอที่ถูกนาเดียดึงคอเสื้อยกขึ้นแกว่งไปมาหน่อยๆ
"คึคึ... ปลาแซลมอนเนี่ยอร่อยจังน้า..." เธอละเมอออกมาเล็กน้อย
"อาจารย์คะ!!!!" นาเดียตะโกนเรียกอาจารย์ของเธอ เล่นเอาร่างเล็กนั้นสะดุ้งจนหลุดจากมือของนาเดีย
ร่างของอาจารย์เนตรนภาหล่นลงพื้นดังตุบก่อนที่เจ้าตัวจะลุกลี้ลุกลนยืนขึ้นปัดฝุ่นตามร่างกาย
"เนตรนภาหัวหน้าทีมสิบแปดกองพันล่าวิญญาณที่สองรายงานตัวค่ะ!!" เธอเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหลมเล็กพร้อมกับยกมือขึ้นทำความเคารพอย่างทะมัดทะแมง
"เออ... ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้อาจารย์..." จอมซาตานกล่าวอย่างงงๆ
"นี่เหรออาจารย์นายอะนพี... นึกว่าจะตัวโตกว่านี้ซะอีก" ไลฟ์กระซิบถาม
เดิมทีจากที่ไลฟ์ได้เห็นจากเพลงเคียวของนพีเขาก็จินตนาการไปว่าอาจารย์ของนพีต้องเป็นพวกโหดๆเป็นแน่แท้
แต่ไหงกลับเป็นเด็กสาวตัวกระเปี๊ยกไปได้เล่า!?
"เห็นอย่างงี้น่ะ แต่อาจารย์นี่เก่งสุดยอดเลยนา ไม่แพ้อาจารย์นายแน่ๆรับรอง" นพีกล่าวตอบ
"เอาล่ะพร้อมกันแล้วนะ..." จอมซาตานเอ่ยขึ้น ตอนนี้บนหลังของเขาสะพายเป้สัมภาระใบที่เคยใหญ่ แต่พอเขาสะพายมันกลับหดขนาดเหลือเพียงขนาดพอดีตัวของเขาเท่านั้น เช่นเดียวกับของไลฟ์และของทุกคน มันคือเป็นกระเป๋าเวทย์ปรับขนาดที่ใช้กันทั่วไปในเหล่าหน่วยทหารเวลาลาดตระเวณป่านั่นเอง ตอนนี้เป็นเวลาเกือบหกโมงเช้าแล้วไลฟ์และคนอื่นๆบัดนี้แต่งกายอยู่ในชุดผ้าสีดำแบบนินจาเช่นเดียวกับอาจารย์เนตรนภา
"ไปได้" คำสั่งห้วนๆของจอมซาตาน คณะเดินทางที่ประกอบไปด้วยสิบชีวิตก็กระโจนหายเข้าไปในป่าแห่งโลกปีศาจ เหลือทิ้งไว้เพียงเงา
"ไปดีมาดีนะจ๊ะ" ผู้เป็นนายหญิงแห่งโลกปีศาจกล่าวเบาๆโดยมีคุโรเนะยืนอยู่ข้างๆ
"คุโรเนะจ๊ะ..." เธอหันกลับมาเรียกคุโรเนะ
"ค่ะ นายหญิง"
"ตอนพวกนั้นกลับมาอย่าลืมเตือนให้ฉันคิดบัญชีกับซาตานด้วยนะจ๊ะ" เธอกล่าว
"ค่ะ... นายหญิง" คุโรเนะรับปาก
ดูท่าชีวิตของจอมซาตานจะไม่ปลอดภัยเสียแล้ว...
แอ๊ด...
เสียงประตูดังเปิดขึ้น นาโอมิและเมย์หันมองทางประตูที่เปิดออก
ร่างๆหลายร่างก้าวเข้ามาในห้อง พวกมันเดินตรงเข้ามาเปิดประตูกรงขัง
"ออกมาสิ... " หนึ่งในร่างเหล่านั้นกล่าว เธอคือหญิงสาวที่มีขาแมงมุมโผล่ออกมาจากกลางหลังนั่นเอง
นาโอมิและเมย์ถอยไปยังมุมห้องก่อนจะบังตัวเธอเอาไว้
"จะพาไปไหน..." นาโอมิถามขึ้น
"ก็แค่เดินเล่น... จะไปไหมล่ะ" ร่างนั้นตอบกลับมา ดูจากน้ำเสียงและท่าทางแล้วเจ้าตัวดูไม่ได้คิดร้ายแต่อย่างใด
นาโอมิและเมย์ค่อยๆเดินออกมาจากมุมห้อง และตามหญิงคนนั้นออกไปเงียบๆ พวกคนคุมที่ยกกันมาเป็นโขยงก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรพวกเธอนัก ปล่อยให้พวกเธอเดินผ่านไปอย่างง่ายดาย
"ไม่กลัวพวกเราหนีหรือไง" นาโอมิเอ่ยขึ้น สาวแมงมุมหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู
"หึ.. ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองสิ..." เธอกล่าวก่อนจะเปิดประตูนั้นออก
แสงสว่างจ้าทำให้ตาของนาโอมิกับเมย์พร่าไปชั่วขณะ เพราะพวกเธออยู่ในความมืดกันมานาน แสงที่พอจะมีบางก็คือแสงที่ลอดผ่านหน้าต่างบานจิ๋วในห้องขัง และเมื่อสายตาของพวกเธอปรับให้เขากับแสงได้ภาพเบื้องหน้าก็ปรากฏ...
พวกเธอยืนอยู่บนสะพานแขวนทำจากไม้ สะพานเหล่านั้นเชื่อมต่อกับต้นไม้สูงใหญ่หลายต้นในบริเวณนี้ราวกับเป็นหมู่บ้านบนต้นไม้ เมื่อนาโอมิก้มลงมองลงไปข้างล่างก็พบเพียงทะเลมหมอก เธอไม่สามารถคำนวณความสูงของต้นไม้เหล่านี้ได้เลย ต้นไม้สูงใหญ่หลายต้นถูกคว้านเนื้อในออกทำเป็นสิ่งก่อสร้างคล้ายตึก โดยมีสะพานไม้มากมายเชื่อมต่อกัน
"อยากหนีก็ลองดูสิ... ถึงจะหาทางลงไปที่พื้นข้างล่างได้พวกเธอก็โดนไอ้พวกสัตว์อสูรที่ออกล่าในหมอกเล่นจนไม่เหลือซากแน่" หญิงสาวกล่าว พอออกแสงยิ่งทำให้เห็นหน้าของเธอชัดขึ้น เธอจัดเป็นผู้หญิงหน้าตาดีคนนึงได้เลยหากไม่นับขาแมงมุมอีกสองคู่เล็กๆที่โผล่ออกมาจากแก้มเธอ
"ท่านไซมอนอนุญาตให้ฉันพาพวกเธอเดินดูนั่นนี่ได้ ท่านบอกว่าให้พวกเธอคุ้นเคยกับบ้านใหม่ไว้ก่อนก็ดี" เธอกล่าว
"ฉันชื่อ มาซามุเนะ เรย์ อีกหน่อยคงต้องทำงานร่วมกันล่ะนะ" เธอกล่าว สีหน้ายังคงเฉยเมย
"ไม่มีทาง!! เราจะไม่ทำงานร่วมกับแกหรอก!! เดี๋ยวเพื่อนๆของฉันต้องมาช่วยแน่ๆ" นาโอมิตะโกนขึ้น ท่าทีของเรย์ยังคงเหมือนเดิม
"จะรอดมาได้หรอ ด้วยฝีมือแค่นั้น.. ขนาดท่านโฮเนะยังไม่เอาจริงก็บาดเจ็บซะขนาดนั้นแล้ว" เรย์พูดออกไปทางดูถูกน้อยๆ เธอได้ฟังเรื่องทั้งหมดมาจากโฮเนะ หรือร่างโครงกระดูกแล้ว
นาโอมิไม่ตอบอะไรกลับไป ก่อนจะกลับหลังหันจูงเมย์ตามกลับเข้าไปในต้นไม้ใหญ่ที่เป็นที่ของห้องขัง
ตอนนี้ตัวนาโอมิรู้อยู่อย่างนึงแล้วว่า เจ้าพวกนั้นรู้ว่าไลฟ์ยังไม่ตาย เพราะคนที่ชื่อเรย์นั้นหลุดปากออกมาว่าบาดเจ็บ
ต้องมาแน่... ไลฟ์ต้องมา...
นาโอมิได้แต่คิดปลอบใจตัวเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น