ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 16
บทที่ 16
"นี่มัน... อะไรกัน.."
ที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นหมู่บ้าน หมู่บ้านอันอุดมสมบูรณ์ แม้ไม่ต้องติดต่อกับโลกภายนอกก็สามารถอยู่ได้ เหล่าภูตต่างๆอยู่กันอย่างปรองดอง มีความสุข มีรอยยิ้ม... นั่นเป็นภาพในความทรงจำของงองค์ซาตาน แต่บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว...
"แบ่งสามทีมตามปกติ กระจายตัวค้นหาผู้รอดชีวิต.. อย่างประมาท... ศัตรูอาจจะยังอยู่แถวนี้..." จอมซาตานออกคำสั่งผ่านช่องสื่อสารทางจิต น้ำเสียยงในจิตใจของเขาดูส่อแววแห่งความอาฆาตแค้นเสียจนน่าขนลุก
ได้ยินดังนั้นทั้งหมดก็จัดทีมแยกสามทีมกระจายกันไป
"ฉันเคยคิด... อยากเจอพวกภูตเยอะๆมากตลอดเลย..." คานาโกะพูดผ่านทางช่องสื่อสารของทีม ขณะที่พวกเขาใช่เนตรยมทูตสอดส่องหาสัญญาชีพจรไปเรื่อยๆ
"พวกภูตน่ะ... ไม่เหมือนอย่างพวกเรา พวกนั้นไม่ใช่สิ่งมีชีวิตในรูปร่างวิญญาณ ส่วนใหญ่พวกนี้มีเลือดมีเนื้อจริงๆ เวลาตายก็เหมือนกับคน ร่างจะไม่สลายไป... และไม่มีวิญญาณที่สามารถเก็บได้ด้วย..." อลิซอธิบาย เมื่อพวกเขาสำรวบพบเข้ากับร่างๆหนึ่ง ซึ่งเดิมคงเป็นคนของหมู่บ้านแห่งนี้
แต่บัดนี้เขากลับเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณ ไร้ซึ่งชีพจร แต่ร่างยังคงอยู่ ไม่สลายไป ทั่วร่างของเขาเต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ ผิวสีออกเทาของเขาดูบอบช้ำและดูเหมือนจะผ่านการต่อสู้มาอย่างหนัก
"พวกนี้คงเป็นดาร์คเอล์ฟที่ซาตานพูดถึงสินะ..." อลิซพึมพำ
พวกเขาตรวจต่อไปเรื่อยๆ ไลฟ์ได้ตั้งข้อสังเกตอย่างหนึ่งคือ ศพแต่ละศพที่พวกเขาเจอนั้นล้วนเป็นศพที่พกอาวุธทั้งสิ้น พวกเขาเหมือนจะเป็นกองกำลังที่ปกป้องหมู่บ้านแห่งนี้ แต่แล้วศพของชาวเมืองเล่า...
ระหว่างนั้นพวกเขาพบศพของทหารนายหนึ่งล้มอยู่ตรงทางเดิน ร่างของเขาไร้ซึ่งชีพจรแต่สิ่งที่ทำให้พวกไลฟ์ถึงกับหยุดตะลึงมองก็คือ
รอยแผลลึกเหวอะขนาดใหญ่บริเวณต้นขาซ้ายของเขา เรียกว่ารอยแผลอาจจะฟังดูเบาไปมันเป็นยิ่งกว่ารอยแผล เนื้อบริเวณนั้นถูกควานหายไปก้อนใหญ่ เลือดปริมาณมากบนพื้นที่กระจายเป็นวงกว้างแสดงให้รู้ว่าเขาได้แผลนี้มาก่อนจะเสียชีวิต
คานาโกะถึงกับเบือนหน้าหนีจากร่างนั้น แม้เธอจะเคยเก็บวิญญาณของผู้ประสบอุบัติเหตุมากบ้าง แต่เธอยังไม่เคยเจอศพที่อยู่ในสภาพเช่นนี้มาก่อน
"ทุกคนมารวมตัวที่จตุรัสหมู่บ้าน" เสียงของจอมซาตานดังขึ้นจากช่องสื่อสารรวม พวกไลฟ์หันไปยังทิศทางที่ตนจากมา หมู่บ้านนี้ไม่ได้มีบริเวณกว้างมากนัก พวกเขาเห็นร่างขององค์ซาตานยืนอยู่ที่บริเวณลานโล่งแห่งนึง พวกเขาเคลื่อนที่ข้ามซากปรักหักพังต่างๆและกลับไปรวมกัน ณ จุดที่จอมซาตานยืนอยู่
องค์ซาตานยืนอยู่ตรงลานกว้างแห่งนั้นเมื่อพวกเขาไปถึง บนพื้นตรงหน้าของซาตานมีร่างๆหนึ่งนอนอยู่
ผิวกายสีเทา ผมยาวสีขาวร่างนั้นสวมชุดรัดรูปทับด้วยสิ่งที่เหมือนจะเคยเป็นชุดเกราะหนังมาก่อน บัดนี้มันขาดจนดูแทบไม่ออกว่าเป็นเกราะ รอยบาดแผลมากมายตามตัวของเธอ บริเวณหน้าท้องแบนราบปราศจากไขมันส่วนเกินของเธอมีรอยแผลลากยาวคล้ายกับรอยกรงเล็บของสัตว์
องค์ซาตานกำลังใช้ผ้าสะอาดจากเป้ของตนกดแผลนั้นไว้ เลือดยังคงไหลทะลักออกมาไม่หยุด
"นาเดีย ใช้เวทย์รักษาของเธอเร็ว!" องค์ซาตานออกคำสั่ง นาเดียรีบก้าวเข้าไปหาก่อนจะเริ่มร่ายเวทย์ เมื่อเวลาผ่านไปสักพักเลือดก็เริ่มหยุดไหล สีหน้าของเธอดูสงบลง เธอลืมตาขึ้น นัยน์ตาสีอำพันของเธอจับจ้องมายังองค์ซาตาน
"เฟนริล..." เธอเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา จอมซาตานถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ยัยบ้า... อย่าเรียกชื่อข้าสิ เดี๋ยวนี้เขาเรียกข้าว่าซาตานหมดแล้ว" จอมซาตานพูดยิ้มๆ
"พ้นจากขีดอันตรายแล้วค่ะ.. แต่เธอเสียเลือดไปมาก บากแผลก็ยังปิดไม่สนิทด้วย..." นาเดียกล่าว ฝีมือเวทย์รักษาของเธอนั้นดีกว่าของคานาโกะหลายเท่า
"เราจะออกเดินทางกันอีกครั้งตอนบ่าย... ข้าขอโทษที่ต้องล่าช้า แต่ข้าทิ้งเธอไว้ที่นี่ไม่ได้" จอมซาตานกล่าว
"ระหว่างนี้ตามหาผู้รอดชีวิต... ช่วยให้เยอะที่สุด"
"ไม่มีประโยชน์หรอก..." หญิงสาวชาวดาร์คเอล์ฟกล่าว จากนั้นเธอก็ไอออกมา มีเลือดปนออกมาเล็กน้อย
"เจ้าอย่างเพิ่งพูดอะไรเลยเฟเบรียล นอนเฉยๆเหอะ..." องค์ซาตานหันไปกล่าวเตือนเฟเบรียล
"อย่างนี้กลัวว่าจะเดินทางไปกับพวกเราไม่ไหวนะคะ" นาเดียพูดขึ้น
"นาเดียอย่าดูถูกควบมสามารถในการฝื้นตัวของดาร์คเอล์ฟสิ" อาจารย์เนตรนภากล่าวกับลูกศิษย์ของเธอ
"พวกเขาน่ะใช้เวลาฟื้นตัวรักษาบาดแผลเร็วกว่าเราหลายสิบเท่าเลยนะ แผลขนาดนี้ถ้าเป็นคนคงรักษาร่วมเดือน แต่ดาร์คเอล์ฟใช้เวลาแค่ราวสองถึงสามชั่วโมงเท่านั้น"
จริงอย่างที่เธอกล่าว ไลฟ์จ้องมองบาดแผลนั้น มันเริ่มสมานตัวเองอย่างช้าๆ
เวลาผ่านล่วงเลยเข้าสู่ช่วงบ่าย หลังจากช่วยเฟเบรียลไว้นี่ก็ผ่านไปสองชั่วโมงกว่าๆแล้ว บัดนี้เฟเบรียลลุกขึ้นมานั่งพูดคุยอยู่กับจอมซาตานห่างออกไปไม่ไกลนัก พวกไลฟ์หลังจากลองออกค้นหาผู้รอดชีวิตดู แต่ก็เป็นอย่างที่เฟเบรียลกล่าว ไม่มีวี่แววของผู้รอดชีวิตแม้แต่คนเดียว
"พวกไลแคนนั่น... ถึงพวกมันจะบ้าคลั่งกระหายเลือดขนาดไหน แต่พวกมันไม่เคยบุกเข้ามาในหมู่บ้านของเราเลย แถมเป็นฝูงใหญ่ร้อยกว่าตัวเห็นจะได้" เฟเบรียลพูดกับเฟนริล หรือก็คือจอมซาตานนั่นเอง
อันที่จริงไลฟ์เพิ่งจะรู้จักชื่อผู้ที่นับเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของเขา เดิมเห็นแต่คนเรียกเขาแต่ ท่านจ้าว นายท่าน องค์ซตาน จอมซาตาน ไม่เคยมีใครเรียกชื่อของเขาสักคน แม้แต่ผู้เป็นภรรยา
"ไลแคนคืออะไรเหรอครับอาจารย์" นพีถามอาจารย์เนตรนภาที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ไลแคนเดิมเป็นหมาป่า แต่ได้รับพลังจากแกนพลังงานจากกลางป่าแห่งนี้ จึงเกิดการพัฒนามายืนด้วยสองขา ถ้าอยู่ตัวเดียวน่ะ ไม่เท่าไหร่ แต่พวกมันมักจะอยู่รวมกันเป็นฝูง พวกมันรู้จักการทำงานเป็นทีม ทำให้พวกมันน่ากลัวมากทีเดียว" อาจารย์เนตรนภาอธิบายเสร็จพอดีกับที่องค์ซาตานยืนขึ้นก่อนจะเรียกประชุม
"ตอนนี้เรารู้กันแล้วใช่ไหมว่าหมู่บ้านนี้ถูกไลแคนโจมตี" จอมซาตานกล่าว แต่อลิซยกมือขึ้น
"ปกติถึงไลแคนจะอยู่รวมกันเป็นฝูงก็จริง แต่ฝูงนึงก็แค่ไม่กี่ตัวไม่ใช่เหรอคะ และพวกมันไม่เคยบุกโจมตีกลุ่มคนที่อยู่รวมกันมากขนาดนี้..." อลิซพูดขึ้น
"จากจำนวนที่เรากะดูแล้ว พวกมันมีจำนวนไม่ต่ำกว่าร้อยตัว" เฟเบรียลกล่าวขึ้นบ้าง
"งั้นก็หมายความว่าอาจจะมีคนอยู่เบื้องหลังสินะ.." องค์ซาตานสรุปสั้นๆ เฟเบรียลพยักหน้าเห็นด้วย
"และพวกมันยังจับคนของเราไปอีกด้วยซึ่งผิดวิสัยของไลแคน ที่ปกติจะล่าเหยื่อเฉพาะเวลาหิวเท่านั้น พวกมันจะไม่กักตุนอาหาร" เฟเบรียลพูดเสริม
ทุกคนที่นั่งล้อมวงอยู่ เงียบกันไปครู่นึงก่อนที่ไลฟ์จะเอ่ยขึ้น
"เป็นไปได้ไหมครับที่จะเป็นฝีมือของไซมอน" ไลฟ์เอ่ยถามขึ้น เฟเบรียลหันไปมองทางเขาก่อนจะหันกลับไปมองจอมซาตาน
"ลูกชายเจ้าหรอ..." เธอคงเดาเอาจากเค้าโครงหน้าตา
"หน้าตาดีเหมือนพ่อมันเลยใช่ไหมล่ะฮ่าๆ" จอมซาตานกล่าวอย่างอารมณ์ดี เวลาเช่นนี้ยังรักษาความเยือกเย็นและมีอารมณ์ขันไว้ได้ สมกับเป็นจ้าวแห่งโลกปีศาจโดยแท้
"น่ารักดี ข้าชอบ..." เฟเบรียลกล่าวก่อนจะมองไปยังไลฟ์ด้วยสายตาแบบแปลกๆ
"ไม่ได้นะ.." เสียงนั้นมาจากคานาโกะ ทุกคนหันไปมองทางเธอ เหมือนว่าเธอจะหลุดมันออกมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
"มะ... ไม่มีอะไร ขอโทษค่ะ!!" เมื่อเธอรู้ว่าเธอพูดอะไรออกไปเธอก็ลนลานรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ก่อนจะนั่งหน้าแดงแปร๊ด
"เป็นไปได้ว่าพวกไลแคนจะเข้าร่วมกับไซมอน ก่อนหน้านี้ข้าส่งหน่วยสอดแนมเข้าไปสังเกตการณ์ บริเวณที่ไซมอนอาศัยอยู่ ดูเหมือนมันจะเป็นหมู่บ้านที่ไซมอนก่อตั้งขึ้นเลยล่ะ เหมือนกับว่า... เขารวบรวมพวกอสูรเข้าด้วยกันเพื่อจัดตั้งกองทัพของตัวเอง" เฟเบรียลพูดกลับเข้าประเด็น
"หมู่บ้านนั่นอยู่ห่างจากที่นี่ไกลไหม..." จอมซาตานถาม
"เดินทางจากนี่ก็สี่วัน..."
"สี่วัน!! แล้วเราจะช่วยนาโอมิได้ยังไง!!" คราวนี้ไลฟ์อุทานขึ้นด้วยความตกใจ
"ใจเย็นก่อนเจ้าหนู ข้ายังพูดไม่จบ..." เฟเบรียลชายตามองไปทางไลฟ์ ส่วนไลฟ์เมื่อรู้คัวว่าเขาเสียมารยาทมากเกินไปแล้วก็กล่าวขอโทษแล้วนั่งลงที่เดิม
"ที่ข้าจะพูดก็คือ จากที่พวกข้าสำรวจมาพวกข้าพบถ้ำแห่งหนึ่งหลังน้ำตก และที่สุดทางเดินของถ้ำมีทางใต้น้ำเชื่อมต่อกับแม่น้ำที่ไหลผ่านด้านหลังแท่นพิธีกรรมของไซมอนพอดี พวกเราใช้ทางนั้นไปสังเกตการพวกมันหลายครั้ง และพอรู้มาว่าพวกมันจับคนไปเพื่อทำการผสานวิญญาณเข้ากับสัตว์อสูร"
งั้น... นาโอมิจะถูกรวมวิญญาณเข้ากับสัตว์อสูรอย่างนั้นเหรอ...
"งั้นเราคงต้องพึ่งเธอแล้วล่ะเฟเบรียล" จอมซาตานพูดก่อนจะลุกขึ้นยืน
"เตรียมตัวเดินทาง..."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น