คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของเหตุผล : เจอแล้วล่ะ เหตุผลของผม
จุดเริ่มต้นของเหตุผล : เจอแล้วล่ะ เหตุผลของผม J
เพื่อนสนิทผม จงอินเคยบอกไว้ว่า
‘ถ้ามึงได้ลองรักใครคนนึงแล้ว มึงจะรู้คำตอบของประโยคที่ว่า ‘อะไรคือเหตุผลที่ทำให้คนเราต้องมีชีวิตอยู่ นอกจากเรียน เล่น เที่ยว อยู่กับเพื่อน พ่อแม่พี่น้อง?’ ’
ตอนนี้ผมว่าผมเจอเหตุผลของผมแล้วล่ะ...
เขากำลังยืนบ่นกลุ่มของผมที่มานั่งกินบ้านกินเมือง ส่งเสียงดังในร้านคาเฟ่อย่างไม่เกรงกลัวใคร ใบหน้าหวานขมวดคิ้ว ปั้นหน้าบึ้ง ปากเล็กพึมพำๆ คำด่าเหมือนไม่เกรงกลัวว่าจะโดนอะไร มือข้างหนึ่งท้าวเอวไว้ อีกข้างหนึ่งก็คอยชี้นู่นนี่บ่นไปเรื่อย
“มันสุดทนแล้วนะ พวกนายมาเกือบทุกวัน ส่งเสียงดังเกือบทุกครั้ง”
“โธ่! ถ้าพวกผมไม่มาวันใด พวกพี่จะเหงานะคร้าบบบ” จอมกะล่อนอย่างหวงจื่อเทาเอ่ยแซว
“เฮอะ! ถ้าอยากนั่งแดกน้ำโดยปากไม่แตกก็ช่วยเงียบๆ กันหน่อย”
โห มีดงมีแดก ไม่ธรรมดาซะแล้วคนคนนี้
“พูดเพราะๆ หน่อยสิครับคนสวย”
“สวยบ้านป้ามึงอ่ะดิ๊”
เห็นหน้าสวยๆ ปากร้ายไม่เบานะเนี่ย
“พี่ๆ” ผมที่นั่งใกล้พี่สาว (?) หน้าหวานที่สุดเอ่ยปากเรียกพร้อมกับดึงชายเสื้อ
“ไร!” ขานรับก่อนจะปรายตามอง พอผมได้สบดวงตาหวานประดุจกวางเท่านั้นแหละหัวใจผมก็เต้นตุบๆ ไม่เป็นจังหวะ
“ชื่ออะไรอ่ะ?”
“ถามป้าแถวนี้ดู”
“ลู่หาน!” ผมได้รับคำตอบที่กวนตีนจากพี่หน้าหวานปุ๊ปก็ได้ยินเสียงเรียกทุ้มๆ ของใครก็ไม่รู้
“เฮี่ยยยย” พี่ชายหน้าหวานมองไปที่ผู้ชายตัวสูงๆ ที่เข้ามาใหม่ก่อนจะร้องออกมาด้วยความตกใจ เอ๊ะ ได้ยินว่าอะไรนะ ‘ลู่หาน’ งั้นเหรอ?
หืม ชื่อน่ารักดีนี่ :)
“เฮียเว้ยอิลู่” ผู้ชายคนนั้นแก้ให้ เขามีรูปร่างสูงใหญ่ จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าเหมือนลูกครึ่งฝรั่งอะไรทำนองนั้น เขาเดินเข้ามาก่อนจะกอดคอพี่หน้าหวาน “มาวุ่นวายอะไรร้านเฮียอีกเนี่ย”
“เปล่าวุ่นวายซะหน่อย เจ้าพวกนี้ต่างหากที่วุ่นวาย เอะอะเสียงดังจนแขกต้องร้องเรียน” ทำไมพี่เขาฟ้องได้น่ารักจังวะ ปากเล็กๆ ฟ้องพลางยู่ปาก นิ้วก็ชี้มาว่า ‘เจ้าพวกนี้’ หมายถึงพวกเรา
เอาจริงๆ นะ พวกเราเป็นพวกเสียงดังโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่ว่าหน้าด้านรู้ว่าเสียงดังแต่ก็ยังทำ แต่มันเป็นนิสัยที่แก้ไม่ได้จริงๆ อ่ะทั้งกลุ่ม เวลาขึ้นหัวข้ออะไรที่มันโดนใจแล้วนะเสียงดังทันที (แต่คนที่ทำเสียงดังก็มีไม่กี่คนหรอก ก็มีแค่ผม ชานยอล จื่อเทา แบคฮยอน เอ๊ะ ก็เกือบทั้งกลุ่มนะ ยกเว้นเจ้าคิมจงอินที่อยู่ก็เหมือนไม่อยู่)
“อ๋อ งั้นผมขอโทษแทนน้องชายผมที่มารบกวนด้วยนะครับ” คนตัวสูงที่เพิ่งเข้ามาและเหมือนเป็นเจ้าของร้านโค้งขอโทษพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้
“เฮีย! ทำไมต้องไปขอโทษพวกนี้ด้วยอ่ะ”
“เราอ่ะกลับบ้านไปเลย” พูดกับพวกเราจบก็หันไปเฉดหัวพี่ชายหน้าหวานต่อ
“โหย ไรวะเฮีย คอยดูนะถ้าร้านเจ๊งเมื่อไหร่จะไม่ช่วยเลยคอยดู”
บ่นไว้แค่นั้นก็เดินกอดอกทำหน้างอนเดินไปทางประตูก่อนออกไปก็หันมาทางพวกผมจากนั้นก็แลบลิ้นใส่... และเดินออกไป
ตึกตึกตึกตึก
โห ใจผมสั่นไม่เป็นจังหวะเลย ทั้งเต้นแรง หน้าเห่อร้อนไปหมด... การกระทำของพี่หน้าหวานที่ชื่อลู่หานคนนั้นมันน่ารักไปหมดจริงๆ
เหตุผลของผมมีอะไรที่น่าค้นหาแฮะ...
TO BE CONTINUED
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
สวัสดีแฮ่ ~~~
มาเปิดฟิคเรื่องใหม่อีกและ5555555555555
เอาจริงๆ คิดพล็อตไว้สักพักแล้วล่ะค่ะ เพิ่งได้มาแต่ง
ก็เนอะ สนองนีดตัวเองโดยการให้ฟิคเรื่องนี้เคะท้องได้
ยังไงก็ฝากหน่อย ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจใครหลายคน ฮี่ฮี่
อย่าลืมคอมเมนต์น้า ถ้าอ่านไม่คอมเมนต์จะให้ฝากเมลล์เวลามีฉากกุ๊กกิ๊กนะคะ
ความคิดเห็น