[Fic Reborn] Bloody Love [1827 10069]

ลำดับตอนที่ #4 : .:Blood:.III แปลงโฉม ~Rewrite~ 100% +ASK!

Clou Dy

Blood III

แปลงโฉม

หลายวันผ่านไป

วันนี้ควรจะเป็นวันธรรมดาๆอีกวันนึง หากแต่ กลับเป็นวันที่ไม่ธรรมดาของคฤหาสน์วองโกเล่ เนื่องจาก วันนี้เป็นวันที่เหล่าผู้พิทักษ์ทั้ง 7 จะไปร่วมงานเลี้ยงของมิลฟีโอเล่แฟมิลี่ ซึ่งถือเป็นเรื่องยากมาก ที่ผู้พิทักษ์แห่งวองโกเล่ จะไปกับครบ หากแต่ ในวันนี้ สิ่งที่น่าแปลกใจ กลับไม่ใช่เรื่องนี้ แต่เป็น…การที่ผู้พิทักษ์บางคนจะต้องแต่งหญิง

และแล้ว ความวุ่นวายก็เริ่มต้นขึ้น เมื่อชุดที่จัดเตียมไว้สำหรับผู้พิทักษ์แต่ละคน ซึ่งทางวองโกเล่ได้สั่งตัดและออกแบบเป็นพิเศษได้ส่งมาถึงคฤหาสน์ และ…ส่งไปถึงเหล่าผู้พิทักษ์ที่จะต้องรับบทบาทเป็นผู้หญิงในค่ำคืนนี้ พร้อมด้วยเหล่าช่างแต่งหน้าและช่างทำผมมากหน้าหลายตา ที่เดินขบวนเข้ามาในคฤหาสน์

“ว้ากๆๆ ไม่ใส่โว้ยๆๆๆ ชุดหวานแหววนาดนี้ใครมันจะไปใส่ลง!!”  เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วคฤหาสน์ ซึ่งเจ้าของก็ไม่ใช่ใครที่ไหน…

เสียงดังออกมาจากห้องส่วนตัวของผู้พิทักษ์แห่งวายุ ซึ่งในตอนนี้เต็มไปด้วยเหล่าช่างแต่งหน้าและช่างทำผมมากมาย ซึ่งกำลังทำสีหน้าพูดไม่ออก บอกไม่ถูกอยู่ สาเหตุก็ไม่ใช่จากใครที่ไหน แต่เป็นชายหนุ่มเจ้าของห้อง ที่ร้องโวยวายอย่างหัวเสีย ตั้งแต่ที่เห็นชุดที่ตนจะต้องใส่ในวันนี้

ในขณะที่เหล่าช่างต่างทำอะไรไม่ถูก ประตูห้องก็ถูกเปิดออก โดยเจ้าของเรือนผมสีดำ หน้าตาขี้เล่นที่มักจะเผยรอยยิ้มอยู่เสมอ

“เอ๋…เกิดอะไรขึ้นน่ะ เห็นนายตะโกนเสียงดังไปทั่วเลย” ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีตามวิสัยของตน

ร่างบางที่กำลังหัวเสียอยู่ เมื่อเห็นร่างสูงเดินเข้ามาในห้อง จึงถือโอกาสระบายอารมณ์ใส่ไปเต็มๆ

“ไอบ้าเบสบอล!! เพราะแกคนเดียวเลย! ทำให้ฉันต้องมาแต่งเป็นผู้หญิงเนี่ย แกดู!! ชุดบ้าๆแบบนี้ใครมันจะไปใส่ลง ห๊ะ!!!!”

“เอ๋…ทำไมล่ะ ฉันว่าชุดมันสวยดีออกน่ะ”

ยามาโมโตะตอบกลับไปด้วยความสงสัยว่าทำไมร่างตรงหน้าเค้าถึงได้ไม่พอใจกับชุด ทั้งๆที่มันออกจะสวย และแน่นอน คำตอบนั้นทำให้คนอารมณ์ร้อนหัวเสียขึ้นมา แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะรู้ว่าร่างสูงตรงหน้าไม่ได้เดือดร้อนแบบเค้าแน่ๆ ต่อให้มันต้องมาแต่งแทน มันก็คงไม่ว่าอะไรเลยด้วยซ้ำมั้ง

“ฉันว่าถ้านายใส่ จะต้องดูดีแน่ๆเลย” ยามาโมโตะ เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมด้วยรอยยิ้มที่กว้างมากขึ้น ส่งผลให้โกคุเทระนิ่งไป ก่อนที่จะพูดออกมาด้วยความไม่เต็มใจเท่าไรนัก

“ชิ ใส่ก็ได้”ว่าแล้วก็คว้าชุดมา ก่อนจะเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนชุด

ยามาโมโตะเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะเดินออกไป เพื่อที่จะไปแต่งตัวบ้าง

เหล่าช่างแต่งหน้าและแต่งตัวเห็นดังนั้นก็โล่งใจ เพราะถ้าไม่มีคนมาช่วยพูดล่ะก็ พวกเธอคงไม่รู้จะทำยังไง

หลังจากศึกย่มๆจบไป ในห้องก็กลับสู้สภาวะปกติ เหล่าช่างก็รอให้ร่างบางเปลี่ยนชุดเสร็จ แล้วก็เหลือแค่แต่งหน้าทำผม ก็เท่านั้น คิดได้ดังนั้น ทุกคนในห้องก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ห้องของสึนะ

“อ่า…นี่ตกลงว่าเราต้องแต่งเป็นผู้หญิงจริงๆหรอเนี่ย” สึนะเอ่ยอย่างเหม่อลอย ขณะที่กำลังมองชุดของตนที่ถือไว้ในมือ ก่อนจะตัดสินใจถอดชุดเดิมออกแล้วเปลี่ยนเป็นชุดราตรีแทนเนื่องจากว่าช่างเริ่มถามถึง เพราะว่าสึนะเข้ามาในห้องแต่งตัวได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

“คุณซาวาดะค่ะ ใส่ชุดได้มั้ยค่ะ” ช่างส่งเสียงถาม เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ข้างในเงียบหายไป

“อ่ะ…อ่า…แป๊ปน่ะครับ ใกล้เสร็จแล้ว” สึนะเอ่ยออกมาด้วยความรีบร้อน ก่อนที่ประตูห้องแต่งตัวจะเปิดออก เผยให้เห็นร่างที่อยู่ข้างใน…..

.

.

.

ในเวลานี้ คฤหาสน์วองโกเล่เริ่มกลับเข้าสู่ความสงบ เมื่อเหล่าผู้พิทักษ์ต่างกำลังแต่งตัวเพื่อเตรียมไปงานกันอยู่ และแน่นอนว่ากลุ่มที่เสร็จก่อนย่อมต้องเป็นฝ่ายที่แต่งตัวเป็นผู้ชาย จึงต้องลงมานั่งรออีกกลุ่มอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์เพื่อเตรียมออกเดินทาง

ภายในกลุ่มที่รออยู่นั้น มีหญิงสาวอยู่ 2 คน ที่แต่งตัวเสร็จแล้วนั่งรออยู่ด้วย

“เอ๋….พวกสึนะคุงยังไม่ลงมาอีกหรอ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจปนสงสัยเล็กๆ

ซาซากาวะ เคียวโกะ ในชุดเดรสเรียบเกาะอกสีครีมหวาน ยาวคลุมเข่า ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์อ่อนๆขับให้ดูอ่อนโยนยิ่งขึ้น  ผมยาวสลวยได้ถูกดัดเป็นลอนอ่อนๆ ประดับด้วยกิ๊บติดผมลายผีเสื้อตัวเล็กๆ

ในวันนี้ เธอมาเป็นคู่ของซาซางาวะ เรียวเฮ พี่ชายของตนนั่นเอง

“อ่า…อาจจะกำลังลงมาก็ได้มั้งค่ะ” อีกเสียงนึง เป็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มตามแบบฉบับคนจีน

อี้ผิงที่วันนี้ดูสวยกว่าปกติในชุดกี่เผ้าสีแดงอ่อนลายปักเป็นลายด้วยเส้นไหมสีทองยาวกรอมเท้า ผมเปียถูกรวบเป็นก้อมทรงโดนัทเล็กๆสองก้อนไว้ที่ข้างหัว ประดับด้วยปิ่นมุกเล็กๆน่ารัก ใบหน้าถูกแต่งแต้มให้สมวัย ขับให้ดูน่ารักมากยิ่งขึ้น

“ฮ่ะๆ ก็ไม่ใช่ผู้หญิงแต่ให้ไปแต่งเป็นผู้หญิงก็คงต้องรอนานหน่อยล่ะ ^^” เสียงที่อารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา จนสามารถรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นคนพูดเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่เดือดร้อนอะไรมากนัก

“รอสุดหูรูด!!” เสียงเอ่ยที่ดังเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นจากคุณพี่ชาย ที่ไม่ว่าวันไหนก็คึกได้ตลอดเวลา

ในบรรดาผู้ที่รออยู่ทั้ง 5 คน คงมีแต่ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาและผมสีนิลเท่านั้น ที่ไม่เอ่ยอะไรออกมา และไม่คิดจะเสวนาร่วมกับใคร

“อ๊ะ! ลงมากันแล้วล่ะ” เสียงของเคียวโกะดังขึ้น เรียกให้ทุกสายตาที่นั่งรออยู่หันไปมองที่บันได ไม่เว้นแม้แต่คนที่ไม่คิดจะใส่ใจอะไรเลย

 Now 60% 

555+ ตามผลโหวต มาทีละนิดๆ อันนี้มาฉลองก่อนปีใหม่ เดี๋ยวปีใหม่มาอีกรอบ กะว่าจะเอาให้ครบร้อย แต่ไม่รู้จะได้มั้ย

ปล.ลืมแต่งส่วนของมุคุ =0= ไว้เดี๋ยวมาเพิ่ม แก้ไขทุกอย่างทีเดียวให้ครบร้อยเลยล่ะกัน 

      คนแรกที่ก้าวลงมาจากบันได คือเจ้าของเรือนผมสีเงินสลวย ซอยสไลด์ยาวประบ่าเป็นทรง ติดด้วยกิ๊บอันเล็ก ประดับคริสตัลเม็ดเล็กๆไว้ เป็นประกาย ในชุดเดรสเกาะอกสีเทาอ่อนทรงพลีตยาวเลยเข่ามาเล็กน้อย คาดแถบสีเทาเข้มตรงเอวเพื่อเน้นสัดส่วนให้เด่นชัดขึ้นมาเล็กน้อย ส่งผลให้ร่างบางดูสวยหวานมากยิ่งขึ้น พร้อมด้วยการแต่งหน้าอ่อนๆ ด้วยโทนสีพีชให้พองามตามธรรมชาติ ทั้งหมดนี้ส่งผลให้ โกคุเทระ ฮาตาโตะ ดูกลายเป็นสาวหวานขึ้นมา

และแน่นอนว่าในบรรดาผู้ที่ยืนรออยู่ด้านล่าง ยามาโมโตะ ทาเคชิ คือผู้ที่ตกตะลึงมากที่สุด ร่างสูงเมื่อเห็นร่างของแฟนตัวเองเดินลงมาจากบันได ถึงกับยิ้มกว้าง ตาค้างด้วยความตกตะลึง ก่อนจะเดินไปควงร่างบางออกมา

“เฮ้ย เดี๋ยวสิ เจ้าบ้าเบสบอล แกจะลากฉันไปไหนฟ่ะ!!” ร่างบางที่ถูกลากเอ่ยออกมา เล่นเอาผู้ที่เห็นภาพเมื่อครู่ถึงกับฝันค้างกันเลยทีเดียว เพราะบัดนี้ ร่างงามเมื่อครู่กลับกลายเป็นผู้พิทักษ์อารมณ์ร้อนคนเดิมแล้ว แม้ว่าการแต่งกายจะเปลี่ยนไปแค่ไหนก็ตามยิ่งประกอบกับการที่ร่างบางใส่รองเท้าส้นสูง ส่งผลให้ดูทุลักทุเล และน่าอนาถในสายตาคนดูเป็นอย่างยิ่ง…

‘เฮ้อ’ ทุกคนที่มองภาพเมื่อครู ถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยหน่ายใจ แต่ยังไม่ทันที่จะมีใครพูดอะไรขึ้นมา เสียงฝีเท้าก็ดังลงมาจากบันได เรียกให้ทุกคนหันไปมอง

ร่างสูงโปร่ง ที่ดูบอบบางเล็กๆในชุดเดรสสีดำยาวเปิดไหล่พองาม ตรงชายด้านข้างตัดผ่ายาวขึ้นมาถึงช่วงต้นขา เผยให้เห็นเรียวขางามที่โผล่พ้นเนื้อผ้ามาเล็กน้อย เรือนผมสีไพลินถูกปล่อยสยายและต่อยาวลงมาจนถึงช่วงเอวซอยเป็นทรงรับกับใบหน้าเรียวรูปไข่ที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเล็กๆแต่พองาม ให้ดูเซ็กซี่มากยิ่งขึ้น ดวงตาสีไพลินและสีแดงที่ตัดกันราวท้องทะเลยามค่ำคืนกับเลือดสีแดงฉานที่พร้อมจะละเลงไปทั่วทุกอาณาบริเวณ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดูแปลกประหลาดไปแต่อย่างใด กลับทำให้ดูสวยงาม มีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นรับกับแพขนตายาว ยิ่งในวันนี้ขนตางอนยาวนั้น ถูกปัดด้วยมาสคาร่า ยิ่งทำให้ดูน่าดึงดูดมากยิ่งขึ้นไปอีก

“ว้าว~!! มุคุโร่คุง สวยจังเลยค่ะ” เคียวโกะอุทานขึ้นมา หลังจากอึ้งไปสักพัก

“คึหึหึหึ ขอบคุณครับ” ร่างบางตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ของตน

“ว่าแต่…ทำไมอยู่ๆมุคุโร่คุงถึงยอมไปงานล่ะ เห็นว่าตอนแรกไม่ยอมไปนี่” เคียวโกะถามขึ้นอีกครั้งด้วยความสงสัย

ในตอนแรก หลังจากที่สึนะได้ไปบอกเรื่องงานเลี้ยงนี่และเชิญมุคุโร่มางาน แน่นอนว่าได้รับคำปฏิเสธมาแบบไม่ต้องคิด ด้วยประโยคที่ว่า “คึหึหึหึ ทำไมผมต้องไปงานเลี้ยงของพวกมาเฟียด้วยล่ะครับ” และไม่ว่าใครจะพูดยังไงคำตอบก็ยังเป็นเหมือนเดิม จนกระทั่ง เมื่อตอนกลางวันวันนี้ จู่ๆเจ้าตัวก็เดินมาบอกเองว่า จะไปงานนี้ และให้ช่วยเตรียมชุดให้ด้วย ซึ่งเรื่องนี้สร้างความสงสัยให้แก่ทุกๆคนเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่มีใครทราบความจริงที่ทำให้ผู้พิทักษ์แห่งหมอกคนนี้ยอมตกลงไปงานเลี้ยงได้ยกเว้นแต่เจ้าตัวเอง…และผู้ที่ทำให้เจ้าตัวยอมเท่านั้น

“คึหึหึหึ ก็แค่…ไม่อยากปฏิเสธคำเชิญของใครบางคนก็เท่านั้นแหละครับ อีกอย่าง ผมก็ว่างๆอยู่แล้ว ถือซะว่าไปแก้เบื่อก็แล้วกัน” ร่างบางตอบกลับมาอย่างคลุมเครือ แฝงไปด้วยสายตาที่มีเลศนัยบางอย่าง ที่ไม่มีใครล่วงรู้ได้

ก่อนที่จะมีใครได้ถามอะไรไปมากกว่านั้น ร่างบางคนสุดท้ายก็ก้าวเดินลงมาจากบันได เรียกให้ทุกคนละความสนใจจากประเด็นที่กำลังพูดกันอยู่ ไปที่ร่างบางตรงหน้าแทน

ร่างบอบบางของหัวหน้าวองโกเล่แฟมิลี่ ก้าวเดินลงมาจากบันไดอย่างเก้ๆกังๆแลดูน่ารัก น่าเอ็นดูเรือนผมฝูยาวทรงรากไซรถูกดัดเป็นลอนเบาๆประดับด้วยเทียร่าอันเล็กๆให้ดูเป็นเจ้าหญิงเข้ารับดวงตากลมโตสีน้ำตาลเปลือกไม้รับกับแพขนตาหนา ริมฝีปากเล็กถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนๆให้แลดูอวบอิ่มน่าสัมผัสมากยิ่งขึ้น พวงแก้มนวลถูกปัดอ่อนๆแบบเด็กๆ ใสๆ ให้เข้ากับชุดเดรสเกาะอกขลิบด้วยแถบสีดำและโบว์อันเล็กๆ กระโปรงยาวฟูฟองรัดด้วยโบว์สีดำอันใหญ่บริเวณเอวเป็นชั้นๆไล่ระดับลงมา สีขาวของเดรสยิ่งส่งผลให้ร่างตรงหน้าดูเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้มากยิ่งขึ้น

ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทในชุดสูทเต็มยศที่ปกติมักจะนิ่งขรึมอยู่ตลอดเวลาถึงกับเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะกลับมาเป็นปกติในเสี้ยววินาที

“ว้าวๆๆ สึนะคุงสวยจังเลยจ๊ะ” เคียวโกะ อุทานขึ้นอย่างเคลิ้มๆ และฮารุที่พยักหน้าเห็นด้วยรัวๆ ส่งผลให้ร่างบางหน้าแดงขึ้นมา ก่อนจะแดงมากยิ่งขึ้น เมื่อสบตากับร่างสูงที่ยืนอยู่ไกลออกไป ก่อนจะตั้งสติแล้วออกปากชวนทุกคนให้ออกเดินทางไปยังงานเลี้ยง

“อ่า…ผะ…ผมว่า เราไปกันเถอะครับ เดี๋ยวจะสายเอา” สึนะพูดก่อนที่ทุกๆคน จะเดินออกจากคฤหาสน์ เพื่อไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้างานเลี้ยง จากนั้นสึนะจึงเดินออกไปผ่านร่างสูงที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างประหม่าเล็กน้อย ก่อนที่ร่างสูงจะขยับตัวทำให้สึนะถึงกลับนิ่งไป ร่างสูงเดินผ่านร่างบางไป ก่อนจะทิ้งคำพูดที่ส่งผลให้ร่างที่นิ่งอยู่ ถึงกับอึ้ง และหน้าแดงแจ๋ขึ้นมาอีกรอบ แล้วเดินจากไป

 .
.
.
.
.
.

“น่ารักดีน่ะ…”

.
.
.
.
.
.
TBC
PS>มีรูปประกอบ แต่ไม่มีเครื่องสแกน =0= ไว้เดี๋ยวถ่ายมาแปะ

 
          Talk สักนิด          

อยากจะถามรีดเดอร์นิดนึงน่ะค่ะ

คือก็อย่างที่รู้ๆกัน ว่าเราเปิดเทอมแล้ว และจากการที่น้ำท่วม ทำให้โรงเรียนเกิดอาการคลุ้มคลั่ง อยากทรมานนักเรียน =0= เราเลยอยากจะมาถามรีดเดอร์ทุกคนน่ะค่ะ ว่าเราอาจไม่ค่อยได้มาอัพ เลยอยากจะถามว่า 

รีดเดอร์ชอบแบบไหนมากกว่ากัน

1.อัพทีละนิดๆ แต่บ่อยหน่อย (1-2 อาทิตย์/หน) <<บ่อยตรงไหน??
แบบที่ทำตอน Blood II น่ะค่ะ ทีละ 10-20%
กับ
2.นานๆอัพที แต่มาเต็มๆ เยอะๆ เช่น 80-100% ไปเลย (อาจจะเดือนละหน หรือมากกว่านั้น ตามแต่ว่าจะแต่งจบมั้ย)<<อันนี้อาจเสี่ยงต่ออาการอู้ของไรเตอร์ได้ =0=

ใครอยากได้แบบไหนจิ้มโพลข้างล่างเลยเน้อ!

   
          ตอบ(บาง) Comment          

ความคิดเห็นที่ 85 (จากตอนที่ 2)

อ่า. . . .

ไม่ถึงกับขนาดนั้นหรอก

ท่านฮิคงไม่ทำไรทูน่าหรอก. . .มั้ง  ใช่ค่ะ มั้ง ^^

ถ้าจะทำก้องทำแต่. . . . .(ละไว้ในฐานะที่เข้าใจกัน)

Name : You are My mine< My.iD >  [ IP : 125.24.90.163 ] 
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 11 เมษายน 2555 / 20:45