[FIC]__BLACK PARADISE__ :: 2JUN

ลำดับตอนที่ #5 : ___BLACK PARADISE___ 5th

BLACK PARADISE
DUJUNxJUNHYUNG
Five

 

ดงอุนจอดรถหน้าค่ายเพลงใหญ่...ใช่ที่นี่แหละที่จุนฮยองอยู่ แล้วดูเหมือนว่ารถอีกคันของบ้านจะจอดตรงนั้น ดวงตาคมมองตึกสูงนั้นอย่างชั่งใจ เขาไม่อยากเข้าไปแต่คนที่ขอร้องให้เขามาส่งที่นี่กำลังขอร้องให้เขาพาเข้าไปส่งหาพี่
ชาย




“นะดงอุนอา เข้าไปส่งฉันข้างในนะ ไม่งั้นพี่ฮยอนซึงต้องดุแน่ๆ”เพราะยังไงโซยอนก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง ถึงจะทำตัวเกินเพื่อนไปหน่อยก็ตาม


“ก็ได้”





ขายาวเดินตามทางเดินในบริษัทอย่างเกร็งๆ ผิดกับสาวน้อยน่ารักเดินฮัมเพลงหงุงหงิงที่กำลังดีใจที่หลอกชายหนุ่มที่ตามจีบมานานม
ากับตัวเองได้ เธออยากจะเปิดตัวดงอุนให้คนอื่นๆ รู้ว่าลูกพี่ลูกน้องของหุ้นส่วนบริษัทนี้ไม่ใช่ยัยเด็กกะโปโลที่ชาตินี้ก็ไม่มีวันมี
แฟนแบบที่คนที่นี่เคยนินทาไว้ 


“โซยอน...ฉันขอโทรศัพท์แป๊ปนึงนะ”ร้องบอกหญิงสาวที่เดินเกาะแขนตัวแน่นเสียงเรียบ โซยอนเงยหน้าขึ้นสบตาหวานซึ๊งแต่ดงอุนกลับแค่ยิ้มแหยๆ ร่างสูงปลีกตัวออกห่างนิดหน่อย แม้ว่าโซยอนจะรู้ว่าดงอุนมีพี่ชายคือจุนฮยองแต่เขาก็ไม่อยากให้หล่อนมารับรู้ว่าพี่ช
ายของเขากำลังทำงานที่นี่ ...และมันอาจจะลุกลามไปถึงล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์ลับนั่น







เสียงรอสายดังนานจนเกือบจะกดวาง ฝั่งนั้นมีเสียงอึกทึกนิดหน่อยแล้วหายไป ดงอุนได้ยินเสียงหอบหายใจจากปลายสาย ใบหน้าคมก็ตึงขึ้นมา



“ทำไรอยู่”ถามไปเสียงเข้ม จุนฮยองเงียบไปก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ


“เพิ่งซ้อมเต้นเสร็จ มีไรล่ะ”ดงอุนรู้ว่าหน้าแตกก็ตอนที่จุนฮยองหัวเราะออกมา ไอ้พี่ชายบ้าของเขามันอ่านออกไปเสียหมดว่าเขาคิดอะไร...ใช่เขาคิดแบบนั้น คิดว่าจุนฮยองอาจจะทำกิจกรรมแบบนั้นอยู่กับไอ้ผู้บริหารหื่นกามนั่น


“ผมอยู่ที่ค่ายเพลงของพี่”บอกเสียงเบา จุนฮยองเงียบอีกครั้ง เขาได้ยินเสียงพาชายแบบไกลๆ แต่จับใจความไม่ได้


“มาทำอะไร”กระซิบกระซาบถามเหมือนไม่อยากให้ใครได้ยิน ดงอุนมองไปที่โซยอนที่ยืนยิ้มรอเขา ใบหน้าคมตอบพี่เร็วๆ


“มาส่งโซยอน พี่ชายยัยนั่นทำงานที่นี่ พี่จะมาหาผมไหม”นี่คือคำถามที่เขาตั้งใจจะโทรไปถาม ทั้งที่ก็เจอกันที่บ้านทุกวัน ทั้งที่เจอกันก็ไม่เคยพูดดี แต่ไม่รู้ทำไมดงอุนถึงได้โทรไปหาจุนฮยอง ปลายสายถอนหายใจบางเบา 


“ได้สิ ที่ไหนล่ะ”









ดงอุนยืนยิ้มเจื่อนเกาหัวแกรกๆ อยู่ตรงหน้าพี่ชายหน้านิ่งของโซยอน พี่ฮยอนซึงที่เคยได้ยินชื่อบ่อยๆ ดูจะไม่ค่อยชอบใจเขาเท่าไหร่นักที่มากับน้องสาวตัวเอง ....ถึงพี่เขาจะหน้าสวยแต่สายตานี่เหมือนจะฆ่าเขาให้ได้



“นายหนะหรอแฟนโซยอน”คำถามแรกที่ถามออกมาทำเอาทั้งเขาทั้งโซยอนอึ้ง หญิงสาวอ้าปากจะตอบดงอุนเลยแทรกขึ้นก่อนเพื่อความได้เปรียบ


“ไม่ใช่ครับ!”เสียงดังฟังชัดจนเงียบกันไปหมด สีหน้าของดงอุนจริงจังจนฮยอนซึงคงต้องเชื่อ ดวงตาคู่สวยหันไปมองน้องสาวตัวดีที่โกหกเขาแบบนั้น ไม่ทันจะได้ดุกันเสียงกระแอมของใครบางคนก็ดังมาจากด้านหลัง ดงอุนหันไปมองผู้ที่มาใหม่แล้วโค้งให้น้อยๆ ทว่าคนตรงหน้ากลับมองเขานิ่ง


“ดงอุน!”และยังไม่ได้แนะนำกันหรือคุยอะไรกัน จุนฮยองก็วิ่งโผล่เข้ามาอีกคน คนที่มาก่อนหน้าหันไปมองพี่ชายของเขาไม่สบอารมณ์ ดงอุนจับสังเกตแววตาไม่พึงใจนั่นแล้วเริ่มรู้สึกบางอย่าง


“พี่จุนฮยองนี่นา ใส่ชุดวอร์มแบบนี้พี่จะมาเป็นศิลปินที่นี่หรอคะ”โซยอนร้องถามอย่างไม่รู้เรื่องรู้รา
วอะไร ฮยอนซึงหันมองน้องสาวตัวดีที่ดันไปรู้จักศิลปินคนใหม่ 


“พอดีมาส่งโซยอนหนะ แล้วก็กำลังจะกลับแล้ว”ดงอุนบอกพี่ชายพลางเหลือบมองคนหน้าหล่ออีกคนที่จ้องเขาไม่วาง
ตา จุนฮยองเม้มริมฝีปากท่าทีอึดอัดใจไม่น้อย 


“เป็นเพื่อนกับยัยเด็กกะโปโลนี่หรอ”ผู้ชายคนที่ว่าถามขึ้นเสียงเข้ม นิ้วใหญ่ชี้ไปทางเพื่อนหญิงตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างฮยอนซึง


“อืม น้องดงอุนเป็นเพื่อนน้องกูเองแหละ มึงมีอะไรหรอดูจุน”ฮยอนซึงดูก็รู้ว่าต้องมีอะไร แค่ยังอ่านไม่ออกทั้งหมดเท่านั้น เพื่อนหน้าหล่อที่มีตำแหน่งเป็นผู้บริหารใหญ่ยกยิ้ม


“เปล่า กูก็แค่ถาม..มีธุระแค่มาส่งโซยอนใช่ไหม งั้นกลับได้แล้วแหละมั๊ง”ดงอุนมองนิ่งไม่ชอบใจตั้งแต่รู้ว่าคนคนนี้ใช่คนที่คิดไว้จร
ิงๆ เด็กหนุ่มตัวสูงหันไปลาพี่ชายเพื่อน แล้วเดินเลยไหล่กว้างของเจ้านายใหญ่ที่นี่ไปหาพี่ชายตัวเอง


“วันนี้จะกลับดึกไหม”ถามเสียงเรียบแต่อยู่ในทุกการได้ยินของยุนดูจุน จุนฮยองมองผ่านไหล่น้องชายไปที่อีกคนที่ยืนฟังอยู่


“ไม่แน่ใจหนะ ไม่ต้องทำกับข้าวอะไรไว้แล้วก็นอนไปก่อนเลยนะ”จุนฮยองเอ่ยบอกเสียงเรียบ ดงอุนพยักหน้ารับ ดวงตารีของน้องเหลือบมองดูจุนที่จ้องมาไม่วางตา ขายาวเดินไปจนประชิดตัวพี่แล้วกระซิบถาม


“ไอ้หมอนั่นมันมองผมแบบนั้นหมายความว่าอะไร”กดเสียงต่ำร้องถามพี่ จุนฮยองคงผิดเองที่ไม่ได้บอกดงอุนว่าดูจุนเข้าใจผิดเรื่องน้องเพราะเขาก็ไม่ได้คิดว่
าจะมีวันนี้ วันที่ต้องเจอกัน


“เดี๋ยวส่งข้อความไปนะ รีบกลับเถอะโดดงานมานานๆ มันจะไม่ดี”บอกปัดเพราะรู้ดีว่าคงอธิบายตอนนี้ไม่ได้ ดงอุนฮึดฮัดทำท่าจะไม่ยอม 


“น่านะ...”ดวงตาใสวอนขอน้อง ดงอุนพยักหน้าแล้วเดินไป 









ฮยอนซึงมองสามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วยกยิ้มมุมปาก คนหน้าสวยมองน้องสาวที่เกาหัวมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ...เด็กแบบโซยอนยังดูรู้ว่าภาพนี้มันไม่ใช่เรื่องปกติ



“ทำไม....”หันมาถามพี่ชายที่มองอย่างสนุก โซยอนยิ่งเพิ่มความงงมากขึ้นไปอีก 


“บอกพี่หน่อยว่าดงอุนเพื่อนของเธอกับจุนฮยองเขารู้จักกันยังไง”พอโดนถามแบบนั้นเลยยิ
่งงงไปกันใหญ่ หญิงสาวตัวเล็กมองพี่ตาปริบๆ ก่อนจะตอบ


“เขาเป็นพี่น้องกัน...พี่น้องแท้ๆ”ได้คำตอบแล้วกับภาพตรงหน้าที่ดูเหมือนจะห่างเหินก
็ผูกพัน ดูจะไม่ได้พูดกันดีแต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใย






พี่น้องกันจริงๆ สินะ...แล้วไอ้บ้าเพื่อนเขาทำไมต้องทำถ้าหวงก้างแบบนั้นด้วย






“ดูจุนมาหากูมีอะไร”ร้องถามเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจของเพื่อน ใบหน้าคมที่ดูจะอารมณ์ไม่ดีแล้ว คนหน้าหล่อเดินเข้าไปในห้องทำงานเพื่อน โซยอนถอยตัวไปนั่งที่เก้าอี้ไม่ไกลจากตรงนั้น


“เปล่า ...”ตอบแค่นั้นแล้วไอ้ตัวดีก็หันไปมองที่จุนฮยองที่รายนั้นมองตามน้องชายซึ่งเดินหาย
ไปแล้ว


“คุณจุนฮยองครับ ตามผมไปที่ห้องด้วย”







ประตูห้องถูกกดล็อกพร้อมด้วยไอเย็นที่พวยพุ่งมาเต็มใบหน้าขาว บรรยากาศกดดันอึดอัดรายล้อมรอบตัว ทำไมจะไม่รู้ว่าเรียกมาเพราะอะไร แต่ที่ยังไม่รู้คือเขาควรจะทำยังไงดี




“ทำไมให้แฟนเข้ามายุ่มย่ามที่นี่”ไม่รู้ว่าดุจุนพูดเพราะอะไร แต่จุนฮยองควรจะบอกไหมว่าเขากับดงอุนไม่ใช่แบบที่อีกฝ่ายเข้าใจ...แต่มันจะเพื่ออะไร


“น้องก็บอกว่ามาส่งเพื่อน เขาไม่ได้มาหาผมสักหน่อย”พูดเรื่องจริงที่ก็รู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าคงไม่ฟัง ดูจุนหันมามองบอกให้รู้ว่าไม่พอใจอย่างมาก มือหนาคว้าข้อมือบางมาบีบอย่างแรง


“คิดจะหักหน้าฉันหรือไง”นั่นไงไม่ฟังกันสักคำ ไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำว่าพูดว่าอะไร ใบหน้าขาวจ้องลึกเข้าไปในตาคม เขาไม่ได้เกรงกลัวทว่าก็ไม่ได้แข็งกร้าวใส่


“ไม่มีใครรู้เรื่องของเรานอกจากพี่ฮยอนซึง ที่สำคัญนะตอนนี้คุณทำให้ผมคิดว่าคุณกำลังหึงผมกับ...แฟน”ไม่อยากจะโกหกหรอกแต่แค่อย
ากจะเอาคืนให้อึ้งไปบ้าง ดูจุนคลายมือออกจากข้อมือของร่างโปร่ง ละสายตาออกจากดวงหน้านั้น


“ผมก็แค่ไม่อยากให้ต้องมีข่าวไม่ดีก่อนจะเดบิวท์ ช่วงนี้คุณเทรนอยู่ก็จริงแต่ก็ยังมีงานเดินแบบ ถ่ายแบบอยู่”จุนฮยองเลิกคิ้วแล้วได้แต่นึกว่าจะไปเกี่ยวกะไรกับที่คนตัวสูงพูด เขาสะบัดความคิดทุกอย่างออกจากหัว 


“ผมขอไปซ้อมเต้นต่อแล้วกันนะครับ”บอกเรียบพลางหันหลังจะเดินออกไป ดูจุนหันหลังเดินมาดักตรงหน้า ใบหน้าคมคายจ้องเขานิ่ง


“วันนี้เจอกันที่เดิม”จุนฮยองแสยะยิ้มพยักหน้า ดวงตาสวยไร้ซึ่งความรู้สึก...ไม่เลยเขาไม่ได้รู้สึกว่าดูจุนชอบหรือรักเขาแม้แต่น้อย 






เจ้านายทางนิตินัยกำลังหวงของเล่นทางพฤตินัยมากกว่า...


ใช่...เขาก็แค่ของเล่นที่รอวันให้เจ้าของเบื่อแล้วก็โยนทิ้งเสียที


แต่ถึงวันนั้น...ของเล่นมันอาจจะไม่อยากไปจากเจ้าของแล้วก็ได้






 





_____BLACK PARADISE______







ดงอุนเหม่อลอยออกไปนอกร้านที่ตอนนี้ฝนกำลังเริ่มลงเม็ด ลูกค้ามีไม่มากและส่วนใหญ่ก็นั่งมาได้พักนึง ดงอุนที่ช่วยในเคาท์เตอร์ไม่ได้ทำงานอะไร 



“พี่โยซอบไม่อยู่ก็อู้เลยนะมึง”ฮยอนชิคเอ่ยปากแซวหลังจากชงกาแฟร้อนแก้วสุดท้ายส่งให
้ลูกค้าคนล่าสุดเสร็จ ร่างสูงมองเพื่อนแล้วยิ้มจาง ทีแรกเขาเพียงแต่เหม่อลอยไปเรื่อยเปื่อยคิดเรื่องเรียน เรื่องที่บ้าน...แต่พอพูดถึงเรื่องของรุ่นพี่ที่เป็นเจ้านายก็เลยเสียอาการขึ้นมานิด
หน่อย


“อ้าว มาพอดี”ฮยอนชิกร้องขึ้นมาอีกครั้ง ดงอุนมองไปทางที่เพื่อนมอง รอยยิ้มเล็กๆ ที่ริมฝีปากสวย ดวงหน้าใสที่ดูเหมือนกับเด็กๆ อยู่เสมอ 


“ไง ยุ่งไหม”โยซอบเอ่ยถามทักทายลูกน้องในร้าน คนอื่นพากันตอบอย่างสนิทสนม มีเพียงแต่เขาที่ยังคงรักษาระยะห่างอยู่เสมอ 







การเข้าไปใกล้อาจจะทำให้เขาหยุดตัวเองไม่ได้










จะเลิกงานแล้ว แล้วจุนฮยองก็โทรมาบอกว่าวันนี้จะเป็นคนไปรับน้องๆ ให้เอง เขาอยากจะถามอยู่เหมือนกันว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันยอมปล่อยให้กลับเร็วได้แล้วหรือไง แต่ไม่ ไม่อยากจะต้องถกเถียงกัน เขากับจุนฮยองทะเลาะกันไปอีกยกเมื่อวันก่อนที่เขาไปที่บริษัท..
พี่ชายคนโตที่ควรจะเป็นแบบอย่างบอกกับเขาว่าไอ้นั่น ไอ้ยุนดูจุนเข้าใจว่าเขาสองคนเป็นคนรักที่อยู่ด้วยกัน...แล้วจุนฮยองก็ไม่ได้ปฏิเสธแ
ล้วก็ปล่อยให้เข้าใจแบบนั้น





ดงอุนควรจะโกรธ..แต่ในใจเขากลับเจ็บใจมากกว่าที่ไม่สามารถทำอะไรเพื่อพี่ได้เลยสักอย
่าง



ทั้งที่จุนฮยองดูแลเขากับน้อง ๆ มาตลอด







“เครียดเชียว”เสียงหวานปลุกเขาขึ้นจากห้วงความคิด ดงอุนหันมองแล้วระบายยิ้มให้เกร็งๆ


“ครับ”ตอบแค่นั้นเพราะตกในอาการประหม่า โยซอบนั่งลงข้างๆ เขา มือนั้นยกถุงขนมแล้วก็มีสปาเกตตี้ที่โยซอบเพิ่งจะรับมาขายเพิ่มวางตรงหน้าเขา


“เอานี่ พี่ฝากไปให้เด็กๆ แล้วก็จุนฮยองด้วย”น้ำเสียงสบายๆ เอนแผ่นหลังพิงกับเก้าอี้ น่างสูงดวงตาหมองลงไม่สบสายตากับรุ่นพี่ตรงหน้า คนตัวเล็กกว่ามองหน้าน้องนิ่ง 






ทำไมเขาจะไม่รู้ ทำไมจะมองไม่เห็นว่าแววตาของดงอุนมองมาที่เขาแบบไหน ความรู้สึกทั้งหมดของน้องทำไมจะไม่รับรู้ เพียงแต่เขา...อาจจะยังไม่เคยได้ยินเลยไม่มั่นใจ



“เมื่อวานพี่เจอจุนฮยอง มันดูซูบไปนะดงอุนว่าไหม”คำถามที่ที่จริงจะบอกว่าพูดขึ้นมาเพราะห่วงอดีตคนรักที่ยัง
รักก็ไม่ใช่ทั้งหมด เขาแค่อยากจะดูอาการของดงอุน ..เด็กน้อยที่รักษาระยะห่างอยู่เสมอคนนี้


“คงทำงานหนัก”คำตอบสั้นๆ กับดวงตาลุกลน ริมฝีปากหยักเม้มแน่นเหมือนกลั้นเอาไว้ไม่ให้ต้องพูดอะไรออกมา


“แต่ก็ดูมีความสุขดีนะเรื่องงานของเจ้านั่นหนะ”บอกเสียงเรียบนิ่ง ดงอุนพยักหน้าเพราะว่าใช่ มันเป็นทางที่จุนฮยองฝัน 


“ครับ”


“แต่ดงอุนก็น่าจะปรามมันเรื่องรอยบ้างนะ เปิดเสื้อมานิดเดียวก็เห็นแล้ว”คำบอกกล่าวของคนตัวเล็กตรงหน้าทำเอาร่างสูงที่หลบสาย
ตามาตลอดการสนทนาต้องตกใจ ใบหน้าคมคายตื่นตะลึงไม่น้อยกับสิ่งที่ได้รับรู้ ..


“พี่รู้หรอ แล้วพี่ไม่เป็นไรใช่ไหม เสียใจหรือเปล่า”คำถามที่ละล่ำละลักออกมาทำเอาคนน่ารักถึงกับต้องหัวเราะ ดงอุนเสียทีที่ทำมึนตึง ตีสีหน้าขรึมมาได้ตั้งนาน เพียงแค่เขาพูดไม่กี่คำกลับเสียจริตจนได้


“นายนี่มัน...ฮ่าๆ ไม่หรอก พี่ไม่เสียใจหรอก”ขำน้องก่อนจะบอกปฏิเสธไปทั้งที่ยังหัวเราะ ดงอุนหน้ามุ่ยหุบอาการแทบทันที


“ถึงจะยังรักอยู่แต่พี่ก็ทำใจแล้ว แล้วก็ไม่เคยหวังให้พี่ชายของนายกลับมา ...ดงอุน พี่เองก็ชอบนายนะ แต่นายไม่เคยพูดหรือทำอะไรให้พี่แน่ใจ”กำลังจะลุกไป ดงอุนคว้าข้อมือขาวนั่นไว้ทั้งที่สมองยังไม่ได้ประมวลผลเสร็จด้วยซ้ำ โยซอบระบายยิ้มน้อยๆ หันมามองรุ่นน้องที่มองเขาอยู่เช่นกัน


“ผมชอบพี่ ถึงพี่จะยังรักพี่จุนฮยองผมก็จะรอ”ไม่ใช่คำสัญญาแต่เป็นสิ่งที่ดงอุนทำมาตั้งแต่แรกท
ี่ได้เห็นโยซอบ คำพูดที่จริงจังไม่ได้ทำให้คนฟังสัมผัสได้เท่ากับ แววตาที่มองมาอย่างจริงใจนั้น








ยังโยซอบอาจจะรักยงจุนฮยอง...แต่เขาอยากจะเปิดใจสักที เปิดใจให้คนที่รอเขามานานแสนนาน










_____BLACK PARADISE______










สองขาขยับตามจังหวะเพลงบีทหนัก จุนฮยองนั่งกอดเข่ามองเทรนเนอร์ส่วนตัวตัวเล็กที่ทั้งรูปร่าง ทั้งท่วงท่าสวยงามแข็งแรงสะบัดตัวไปความทำนองนั้นอย่างเก่งกาจ ดวงตาใสมองไปอย่างตื่นตา กีกวังดูดีเสมอเวลาเต้น ใบหน้าที่ว่าน่ารักมากอยู่แล้วดูดีอีกเป็นกองเมื่อได้เคลื่อนไหว หากมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาด้วยไม่ใครก็ใครคงได้หลงรักไปสักคน





“ไม่กระพริบตาเลย จุนฮยองดูสิ”พี่จุนซูนักแต่งเพลงคนดังสะกิดบอกพลางเพยิดหน้าไปทางโปรดิวเซอร์หน้าหวา
นที่ยืนกอดอกมองอยู่ข้างผู้บริหารหนุ่ม จุนฮยองหันไปยิ้มให้จุนซูอย่างรู้กัน 


“จะกลืนอยู่แล้วนะนั่น”จุนซูเอ่ยปากวิจารณ์ จุนฮยองหัวเราะในลำคอเพราะรู้ดีว่าแววตานั้นของฮยอนซึงแปลความได้แบบไหน 







เสียงปรบมือดังขึ้นหลังเพลงจบลง กีกวังจบเพลงด้วยท่าเท่ๆ ที่แสนจะมีสเน่ห์มากมาย จุนฮยองลุกเต็มความสูงจะเดินไปซ้อมท่าเหล่านั้นจากเทรนเนอร์กีกวังของเขา




“กีกวังเดี๋ยวตามเข้าไปคุยกันในห้องหน่อยสิ”ดูจุนบอกเสียงเข้ม คนตัวเล็กพยักหน้ารับแข็งขัน จุนฮยองมองตามไปแล้วหงอยทันที



“เอาน่าเดี๋ยวครูเราก็มา จุนซูปลอบ ฮยอนซึงมองแล้วละสายตาไปไม่สนใจ ดวงตาสวยมองตามเพื่อนสนิทกับคู่ขาตัวเล็กที่เขากำลังหลงหัวปักหัวปำ กีกวังหันกลับมามอง ใบหน้าน่ารักยิ้มมุมปากแล้วสอดแขนเกาะผู้บริหารหนุ่มเหมือนจะตั้งใจให้เห็น..







ฮยอนซึงกัดฟันกรอดไม่พอใจหนัก ขาเรียวกระแทกส้นเท้าเดินตามออกไปทางห้องทำงานของตัวเอง นิ้วยาวพรมข้อความส่งไปหาเพื่อนซี้ที่ไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา



‘JS : คุยกับกีกวังเสร็จแล้วบอกให้มาหากูด้วย มีธุระจะคุย’










ถึงกับเก็บรอยยิ้มไว้ไม่อยู่เมื่อพี่ชายสุดที่รักบอกว่าฮยอนซึงให้ไปพบหลังจากตอนนี้ ร่างสูงไม่ได้เอะใจสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา อีกีกวังยังคงเป็นน้องชายที่น่ารักแสนดีและเป็นเด็กดีของพี่เสมอ ขี้อ้อน เอาใจเก่งไม่เปลี่ยน แต่ทุกคนไม่รู้ ไม่มีใครเคยรู้ว่าเขากำลังปั่นหัว แล้วก็แกล้งให้ผู้ชายที่หลงรักมานานมาตกหลุมพรางตัวเอง




“ให้มาหามีอะไรหรอครับพี่”เรียกกันเหมือนมีคนอื่นอยู่ด้วย ฮยอนซึงเดินไปกดล็อกห้อง นิ้วมือเรียวยาวดึงมือคนตัวเล็กกว่ามาจับไว้


“นายจะยั่วให้ให้โกรธไปถึงไหนกีกวัง”ดูก็รู้ว่าแกล้งทำให้เห็น แต่ที่เขาไม่รู้คือกีกวังจะทำทำไม มีคนอื่น มั่วกับใครทำไมต้องให้เขารู้เห็นเสมอ


“ยั่ว? ยั่วอะไรฮยอนซึง”ทำตาใสไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูดทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ ฮยอนซึงแววตาเกรี้ยวกราดทว่าไม่ได้ทำอะไรรุนแรง เพียงแต่ปล่อยมือจากกัน


“ถามหน่อยสิ เวลาอยู่กับคนอื่นเขาใส่ถุงยางกันหรือเปล่ากีกวัง เขากลัวจะติดโรคจากผู้ชายที่มั่วไปทั่วแบบนายไหม๊”คำถามที่กีกวังคิดไว้แล้วว่าจะต้อ
งถูกถาม แต่พอถึงเวลานี้เข้าจริงๆ เขากลับทั้งเจ็บแล้วก็จุกจนทำได้เพียงแค่เค้นยิ้มออกมาพร้อมกับขอบตาที่ร้อนผ่าว 







มั่ว...ใช่เขาตั้งใจจะทำให้ฮยอนซึงรู้สึกแบบนั้น แต่ที่จริงเขาเฝ้ารอแค่เพียงจะได้มีวิธีอยู่ด้วยกันและทำให้ฮยอนซึงรักแล้วก็ไม่ไปจา
กเขาเท่านั้น






“จะอยากรู้ทำไม”รอยยิ้มบนใบหน้านั่น จางฮยอนซึงไม่ได้รับรู้ว่ามันซ่อนความรวดร้าวเอาไว้ข้างในจนเต็มปรี่ คนหน้าสวยทำเพียงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทำงาน



“ฉันจะได้รู้ไงว่าที่ผ่านมาฉันปลอดภัยจากเชื้อโรคที่อาจจะแฝงในตัวนายหรือเปล่า มานี่สิฉันกำลังอยาก ใช้ปากของนายหน่อสิกีกวัง”ถูกตบหน้าและสาดด้วยคำพูด
ร้ายกาจที่ทำให้แทบกระอัก แล้วยังมีหน้ามาให้ระบายความใคร่ให้ คนตัวเล็กเดินก้มหน้าน้ำตาร่วงมาตรงหน้าคนที่นั่งรออยู่แล้ว นิ้วเล็กจับที่เข็มขัดสีสวย เขากระตุกยิ้มเจ็บปวด ก่อนจะกลืนน้ำตาทั้งหมดลงไปที่เดิม นิ้วสั้นลากไล้ผ่านผ้าเนื้อดีที่ถูกตัดเย็บเป็นกางเกง ตะเข็บสวยระหว่างนั้นเป็นจุดที่หยุดเอาไว้ 


“ทำตอนนี้มันไม่คงไม่ได้มีเวลาเต็มที่ ไว้หลังเลิกงานจะมาหาที่นี่นะฮยอนซึง”ลุกขึ้นยืนก่อนจะย่อตัวใช้หัวเข่าสอดไปที่กางเ
กงส่วนนั้นจนหัวเข้าชิดผิวเนื้อจากนอกร่มผ้า ฮยอนซึงกลืนน้ำลายอึกใหญ่เสียอาการจากจริตนั้น


“เจอกันครับ...”จูบแก้มยั่วยวนทั้งที่ในใจเศร้าหมอง








.....เพราะแค่อยากจะครอบครอง แค่นั้นจริงๆ.....











_____BLACK PARADISE______












ดูจุนจูบที่หลังมือของคนที่ยืนอยู่ข้างกันเบาๆ ท่อนบนของเขาเปลือยแปล่ามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันติดกาย จุนฮยองยืนอยู่ข้างกันสวมบ็อกเซอร์สีเข้ม ในมือมีเบียร์ขวดเล็ก เขาสองคนยืนอยู่บนระเบียงห้องชั้น 39 ตรงหน้าคือทะเลสาปใหญ่ของเมือง



“กินเบียร์แบบนี้จะขับรถกลับไหวหรอ”ตะล่อมให้ค้างด้วยกันเพื่อเขาจะได้กอดนอนไม่ต้อง
เหงา จุนฮยองเหล่ตามองคนมีแผนแล้วตอบ


“ไหว...ที่นี่ห่างจากบ้านผมไม่กี่ซอยเอง”ไม่ได้อวดเก่งแต่เขารู้ดีว่าลิมิตมีแค่ไหน ดูจุนพยักหน้าเข้าใจ สอดแขนแกร่งมาโอบเอวอีกคนเอาไว้


“กลับดึกๆ แบบนี้แฟนนายว่าอะไรไหม”เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายจะถามถึงดงอุนบ่อยๆ ทำไม หลายครั้งที่คิดจะบอกถึงสถานะที่จริงของเขาทั้งคู่ แต่ก็แอบคิดว่าฮยอนซึงอาจจะบอกดูจุนไปแล้วเพราะคงรู้จากโซยอนว่าที่จริงคืออะไร


“ถ้าหมายถึงดงอุนก็ทะเลาะกันบ้างเรื่องนี้”แต่เรื่องอื่นมีให้ได้เถียงกันทุกวันที่เ
จอหน้า จุนฮยองยิ้มบางเมื่อนึกถึงตอนที่เถียงกันจนอิลฮุนต้องมาห้าม ทะเลาะกันจนนาอึนต้องเอาน้ำมาสาด ชกกันจนโยซอบต้องผู้แสนดีปรอทแตกโผล๊ะ


“คงรักกันมากสินะ”พูดแบบนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาสมยอมจนครั้งนี้ไม่รู้ไม่ได้นับว่า
ที่เท่าไหร่ ถามตั้งแต่รังเกียจจนตอนนี้เริ่มหลงรัก ...ไม่หรอก เขาไม่ได้รัก มันแค่เริ่มและจะไม่ไปต่อ


“มากผมรักดงอุนมากที่สุด”นี่คือความจริงแต่เพียงครึ่งเดียว เพราะเขารักอิลฮุนกับนาอึลไม่แพ้กัน แม้นาอึนจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่เขาก็ดูแลแทนคุณน้ามาตลอด


“กับเขา...ไม่ได้มีอะไรกันเลยหรือไง”ตงิดใจสงสัยเพราะเขาแกล้งทำร่องรอยไว้เต็มไปหมด จุนฮยองหุบยิ้มลง ข้างๆ ใบหน้าขาวหันมองคนพูด


“ทุกอย่างไม่ได้จำเป็นต้องจบลงที่เตียง”บอกเสียงเข้ม ทว่าไม่ได้ทำให้คนฟังสะดุดเลยสักนิด ร่างสูงดึงฝ่ายนั้นเข้ามาหา แขนแกร่งรั้งรัดสะโพกมนไว้แน่น แผ่นอกขาวชนกับอกแกร่ง ใบหน้าคมคายโค้มลงมอบจุมพิตหวานช่ำ ก่อนจะกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูเล็กให้ได้รู้ชะตากรรมของตัวเอง









“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็ขออีกสักรอบที่ระเบียงแล้วกันนะครับคนปากเก่งของผม”



2 BE CON"

taLk* ลงแบบรีบๆ ได้เช็คตัวหนังสือแค่รอบเดียว แก้เนื้อหาแค่นิดหน่อย T^T 
รู้สึกว่าเป็นฟิคที่ถ้าลงในเด็กดีแล้วมีคนอ่านเยอะๆ คงโดนกดแบนทั้งเรื่อง 
ฉากล่อแหลมสองแง่สองง่ามมีทุกคน #แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่อง
จะได้เริ่มเขียนเรื่งราวสวยๆแล้ว คือเรื่องของน้องดงนี่กับโยซอบคงเป็นคู่เดียวที่ไม่มีฉากบนเตียง
ตอนนี้เขียนตามทฤษฎีที่ว่า 'ความรักไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง ที่ระเบียงบ้างก็ได้'

แล้วเจอกันค่ะ

ขอบคุณที่รักทูจุน 

 

 

G