คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER FIVE : ที่จริงมันควรจะจบ
CHAPTER FIVE : ที่จริงมันควรจะจบ
จุนฮยองปิดประตูห้องหลังจากบอกลาเพื่อนสาวคนสนิท ฮยอนอายืนอยู่ตรงหน้าประตูนั้นอีกครู่นึง เธอคิดถึงอนาคตของเพื่อนหลังบานไม้นี่ เธอทำให้เขาต้องเผชิญเรื่องนี้ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงให้มันดีกว่านี้ หญิงสาวถอนใจยาว ก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ลิฟต์
เสียงประตูห้องพักที่สาวสวยกำลังจะเดินผ่านประออก ก่อนที่ร่างสูงโปร่งของเจ้าของห้องที่ว่าจะเดินโฉบตัดหน้าจนเธอถอยหนีแทบไม่ทัน และก่อนที่จะล้มลงชายหนุ่มที่ว่าก็รู้สึกและหันมาดึงแขนเอาไว้ไม่ให้ร่วงลงไปก้นกระแทกพื้น
“ขอโทษครับ”ชายหนุ่มร้องบอก สองคนสบตากันตรงๆ ก่อนที่ความเงียบจะปกคลุมทั่วบริเวณ คิมฮยอนอาเหมือนจะหยุดหายใจ เธอไม่คิดเลยว่าจะเจอคนคนนี้จะจะแบบนี้
“....”
ฮยอนอารีบยืนขึ้นด้วยตัวเอง ดวงตาคู่สวยที่แทบไม่เคยไม่มั่นในตัวเองสักครั้งบ่งบอกว่ากำลังเป็น ไม่รู้เลย ไม่รู้ว่าจะทำยังไง
“เอ่อ...คุณฮยอนอาใช่ไหม”รู้ดีว่ายุนดูจุนต้องจำได้ สาวสวยจอมขมังเวทย์รวบรวมสติทั้งหมด ก่อนจะยกยิ้มกว้าง
“ใช่ค่ะ คุณดูจุน ไม่คิดเลยว่าจะเจอที่นี่”แสร้งทำเป็นไม่รู้และแปลกใจที่ได้พบคนที่ว่า ดูจุนยิ้มจางก่อนจะเอ่ยถามเรียบๆ
“แล้วมาทำธุระหรอครับ ทำไมพักที่นี่ ที่นี่มันเป็นชั้นส่วนตัวนี่นา”ฮยอนอาเข้าใจความหมายที่ถูกถาม หญิงสาวยกยิ้มหวาน เจ้าของแววตาร้ายกาจมองชายหนุ่มที่ถามอย่างไม่เกรงใจแล้วตอบไป
“ก็เจ้าของเขาชวนมาสิคะ พอดีว่าญาติสนิทเป็นเจ้าของที่นี่ “ดูจุนนิ่งไปนิด รู้ดีว่าญาติที่กีกวังมีก็ไม่กี่คน และคนที่จะพาฮยอนอามาที่นี่ได้ก็คงไม่ใช่ใคร
“ฮยอนอาเธอลืมต่างหู....”บานประตูจากห้องด้านหลังลั่นพร้อมกับเสียงของเจ้าของห้องคนใหม่ที่เดินออกมาพร้อมต่างหูรูปทรงสามเหลี่ยมที่ตกแต่งด้วยลูกปัดสีอิฐ สองคนที่ยืนอยู่ก่อนหันมองเขาพร้อมกัน จุนฮยองเงยหน้ามองคนทั้งคู่ค้างดวงตาใสหลุบลง ก่อนจะรวบรวมความกล้าเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ร่างสูง
“สวัสดีดูจุน ไม่ได้เจอกันพักใหญ่เลยนะ”เขาพยายามจะไม่ให้น้ำตาไหล พยายามไม่ให้เสียงที่มีมันสั่นจนโดนจับได้ ฝ่ายนั้นมองเขานิ่ง ก่อนจะเหยียดยิ้มใส่
“นี่ตามมาถึงนี่เลยหรอ”ฮยอนอารู้สึกได้ว่าน้ำเสียงกับแววตาที่ดูจุนใช้กับเพื่อนของเธอมันช่างเจ็บปวด
“ขอโทษนะ แต่ถ้าฉันรู้ว่านายอยู่ที่นี่ฉันคงไม่มาหรอก.. ยัยเห็ด นี่ของเธอ รีบกลับได้แล้ว”จุนฮยองงเอาของที่ว่าใส่มือเพื่อนก่อนจะดันหลังให้
เธอรีบเดินไป
“งั้นเย็นนี้จะซื้อของมาให้นะ ละก็นมจืดนะคุณแม่”มันเหมือนคำติดปากที่ฮยอนอาดันเรียกเพื่อนด้วยสรรพนามนั้นผิดเวลา จุนฮยองยิ้มเจื่อนแล้วหันหลังเดินหนีเข้าห้อง แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลงแรงดันจากด้านนอกที่มากกว่าและมาตอนเผลอก็กระแทกเขาจนเซไปสามสี่ก้าว
“อะไรของนาย!”หันไปรู้ว่าเป็นใครก็อดไม่ได้ที่จะโวยวาย ร่างสูงมองเขาแล้วเบี่ยงสายตาไปมองรอบๆ ห้องที่ยังมีข้าวของไม่มากนักใบหน้าคมคายยิ้มร้าย
“กะมาปักหลักที่นี่หรอ แล้วงานของนายล่ะหรือว่าโดนแบนเพราะพฤติกรรมแย่ๆ”จุนฮยองนิ่งฟังแล้วเม้มริมฝีปากแน่น เขาไม่อยากต่อปากต่อคำ ไม่อยากเครียดและไม่อยากให้ลูกเครียด
ดูเป็นคุณแม่มากไปไหม
“จะคิดงั้นก็ได้ แต่ตอนนี้ช่วยออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”บอกเสียงเรียบพร้อมผายมือให้อย่างสุภาพ ดูจุนดูไม่พอใจที่โดนไล่ คนผิวเข้มกว่าทำท่าจะเดินออกไป แต่กลับเป็นแค่บานประตูที่ปิดลงโดยที่อีกคนยังอยู่
“ฉันพูดชัดแล้วนะ ออกไป”จุนฮยองเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วก็ไม่สนใจอีกฝ่ายเพื่อให้รู้ว่าไม่ไดมีอยู่ในสายตา คนตัวสูงกว่ามาหย่อนตัวลงข้างๆ เขาขยับหนีก่อนจะโดนดึงไหล่ไว้ด้วยฝ่ามือหนา
“จะรีบให้ไปไหนล่ะ นายก็ตามฉันมาถึงนี่แล้ว น่าจะอยากให้ฉันรื้อฟื้นเรื่องคืนนั้นไม่ใช่หรือไง”ใบหน้าคมยื่นเข้ามาจนจมูกชิดแก้มขาว จุนฮยองเบี่ยงตัวหนีแต่มันไม่พ้นเพราะถูกจับเอาไว้ก่อนจะตั้งตัวได้แล้ว ดูจุนหอมแก้มฟอดใหญ่ ริมฝีปากหยักยกยิ้มพอใจ ก่อนที่จุนฮยองจะออกแรงผลักอีกคนออกห่าง
“ฉันไม่ได้ตามนายมา!”นี่คือความจริงถึงในใจลึกๆ จะรู้สึกยินดีที่ได้มาอยู่ใกล้
“แต่ก็รีบไล่ผู้หญิงคนนั้นไป ไม่ใช่เพราะอยากอยู่กับฉันหรอกหรอยงจุนฮยอง...นายพูดเองว่ารักฉัน นายลืมเรื่องวันนั้นลงหรอ”เขาเพิ่งรู้ว่าที่จริงดูจุนเป็นคนน่าขยะแขยงแค่ไหน แต่ที่เขาไม่รู้คือทำไมเขาไม่ได้เกลียดคนคนนี้เลยสักนิด ผิดกันที่เขายังคงรักอยู่
“ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมแฟนนายถึงทิ้งไปทุกคน เพราะนายมันน่ารังเกียจ”จุนฮยองสลัดตัวออกจากอีกฝ่ายหลังพูดจบ ดูจุนดวงตาแววโรจน์ คงจะโกรธที่ถูกพูดจาจี้ใจดำ ขายาวย่างสามขุมเข้าไปหา ไอดอลคนหล่อถอยหนีทีละก้าว ก่อนจะไปสะดุดกับขาเก้าอี้ทำท่าจะล้ม เคราะห์ดีที่ใช้แขนยันตัวเอาไว้ได้ก่อนที่จะอันตราย
“นายหนีไม่พ้นหรอกจุนฮยอง”ดูจุนรู้ว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร เขาก็แค่ไม่ได้ปลดปล่อยอารมณ์อย่างว่ามานานพอดู และคนที่เคยๆ กันมาอยู่ตรงหน้าและมองเขาด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์เขาคิดว่ามันก็ไม่น่าจะผิด
“........”มือใหญ่คว้าแขนของเขาแล้วดึงมาประชิดตัว จุนฮยองถูกดันจนแผ่นหลังชนกับผนังห้อง ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดใบหน้าก่อนที่จุมพิตรุนแรงจะโหมใส่อย่างดุร้าย
ริมฝีปากอิ่มเผยอรับจูบรุนแรงอย่างเสียไม่ได้ เขาคิดแล้ว คิดว่าถึงขัดขืนไปคนคนนี้คงใช้กำลังจนต้องยอมให้ได้ มันคงจะดีกว่าถ้าเขาไม่ถูกทำให้เจ็บตัวมากกว่านี้
“นายนี่มั่วจริงๆ ผู้หญิงพึ่งกลับออกไป ก็ต่อกับผู้ชายได้เลย”คนฟังยืนหน้าชามองรอยยิ้มแสยะที่มอบให้เขา ยงจุนฮยองไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป เขามารู้ตัวเอาก็ตอนที่คนที่เคยอยู่ตรงหน้าลงไปคว่ำกับพื้นพร้อมด้วยมุมปากที่แตกจนเลือดซิบ
“อยากจะคิดยังไงก็เชิญ ออกไปได้แล้วดูจุน”ขาเล็กเดินเลี่ยงไปตรงที่ประตู ก่อนจะหวี่ยงมันเข้ามาเพื่อเปิดไล่คนที่ไม่พึงประสงค์
“กีกวังกำลังจะมาที่นี่ ฉันว่านายคงไม่อยากไม่มีที่ซุกหัวนอน รู้ใช่ไหมว่าฉันสำคัญที่สุดสำหรับเจ้านั่น”คนตัวสูงลุกขึ้นเต็มความสูง สีหน้าทั้งหมดบ่งบอกว่าเจ็บใจมากแค่ไหนที่ถูกทำแบบนี้
เขาก็แค่อยากรู้ว่าจุนฮยองมาที่นี่ทำไม
แต่ที่แสดงออกก็แค่เกินไปหน่อยเท่านั้นเอง
>ANATHEMA
ฮยอนซึงนั่งลงตรงโต๊ะกินข้าวหลังจากที่ปลีกตัวไปนั่งเล่นเกมส์ในห้องนอนของจุนฮยองพักใหญ่เขาเลือกจะปล่อยให้คนเป็นพี่น้องได้คุยกัน
“พี่ฮยอนซึงเดี๋ยวผมจะไปโรงพยาบาลนะครับ”เขาพยักหน้ารับ พลางหยิบกุญแจรถออกมายื่นให้อีกฝ่าย
“ไปจุนฮยอง”คนตัวเล็กสีหน้าเคร่งเครียด ดึงมือญาติสนิทคนเดียวของตัวเองให้ลุกตาม ร่างโปร่งทำท่าอึกอักไม่อยากไป
“ฉันรับรองว่าจะเป็นเรื่องที่มีคนรู้น้อยที่สุด จุนฮยอง...ต้องเชื่อใจฉัน”กีกวังรู้ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน เขาคิดแล้วว่าถ้าเป็นตัวเองจะต้องรู้สึกยังไง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับการที่พวกเขาจะต้องจัดการทุกอย่างให้ดีที่สุด
“ฉันได้ไม่เชื่อใจแก”บอกเสียงอ่อย เม้มริมฝีปากนานชั่งใจว่าควรจะพูดดีไหม
“มีอะไร”คนตัวเล็กกว่ามองอย่างสงสัย จุนฮยองหันไปมองหน้าฮยอนซึงเชิงขอความเห็น กีกวังเริ่มไม่ชอบใจอีกครั้ง
“พูดมาครับ ทั้งคู่!”ใครว่าคนที่ยิ้มใสๆ หน้าตาน่ารัก ดูใจดีจะมีมุมโกรธที่ไม่น่าเชื่อ
“ฉันอยากย้ายห้อง เอ่อ...ไปอยู่กับฮยอนอา”รู้ว่ากีกวังไปอยู่ด้วยลำบากเพราะมีฮยอนซึงแล้ว แต่ฮยอนอายินดีที่เขาจะไปอยู่ด้วย เธอเองก็จะ
สะดวกที่ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาหาเขา
“ทำไมล่ะ ที่นี่ไม่ดียังไง”ถามแทบทันทีที่จุนฮยองพูดจบ คนถูกย้อนนั่งนิ่ง เขาไม่รู้จะบอกคนคนนี้ยังไงว่าเขาไม่อยากอยู่ใกล้ยุนดูจุน จะบอกยังไงว่าคนที่ทำให้เขาอยู่ในสภาพนี้คือคนที่กีกวังช่วยเหลืออีกคน
เขาไม่อยากให้ดูจุนเดือดร้อน
“คือฉัน....เอ่อ ไม่มีอะไรกีกวัง เราไปโรงพยาบาลกันเถอะ”ถูกตัดบทและอีกีกวังก็ไม่งี่เง่าพอจะซักไซ้เรื่องที่เขาไม่อยากบอก ถึงจะแอบน้อยใจนิดๆ ก็ตามที
เสียงเคาะประตูดังลั่นจนเจ้าของห้องคนหล่ออย่างยุนดูจุนอยากจะเปิดออกไปแล้วซัดไอ้บ้าไม่มีมารยาทรัว แต่พอประตูเปิดออกกลายเป็นเขาที่ถูกผลักจนกระเด็นเข้าไปข้างในห้อง
“มึงไปทำอะไรที่ห้องจุนฮยอง”เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทเลยรู้ว่าดูจุนจะทำอะไรได้บ้าง
“กูไม่ได้ไป มันบอกมึงหรอว่ากูไปหนะ มันคิดไปเอง”ฮยอนซึงไม่รู้เลยว่าเขาคบกับคนคนนี้มาตั้งนานได้ยังไง
“น้องมันไม่ต้องบอกหรอกว่ามึงไป ทำอะไรรู้อยู่แก่ใจดูจุน อย่าคิดว่าไม่มีใครรู้ว่าก่อนออกจากบริษัทมึงทำอะไรไว้”คนตัวผอมหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้น ดูจุนรู้ว่าฮยอนซึงมีเหตุผลเสมอและไม่เข้าข้างใครด้วยเหตุผลส่วนตัว
“เรื่องที่กูมีอะไรกับมันก็แค่สนุกกัน มันก็มีความสุขดี ต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่กูทำให้ความฝันเป็นจริง”คนหน้าสวยชะงักขา เขาหันมาเผชิญหน้าเพื่อนรักและมองด้วยแววตาที่แสนผิดหวัง
“มึงเห็นความรักของคนคนนึงที่มีให้มึงเป็นแค่เรื่องอย่างว่าหรอ ก็สมควรแล้ว สมควรที่ไม่ว่าจะคบกับใครมึงก็โดนทิ้ง”ฮยอนซึงไม่กลัวที่จะถูกชกด้วยการพูดแทงใจดำคนตรงหน้า ดูจุนเหมือนถูกเทอเมริกาโน่ราดหัวกลางห้าง ฮยอนซึงแสยะยิ้ม
เพื่อนสนิทออกไปแล้ว ร่างสูงหัวเสียหนักกว่าเก่า เขาเดินกลับเข้าไปในห้องนอนที่มีหญิงสาวหน้าตาดีคนนึงหลับสนิทอยู่
“จีอึน จีอึน”เขาร้องเรียกเสียงดัง ใบหน้าสะสวยหรี่ตาขึ้นมามอง รอยยิ้มหวานผุดขึ้นบนริมฝีปาก
“ว่าไงคะพี่ดูจุน”เธอแสนดี น่ารักแต่ดูจุนกลับไม่ค่อยชอบ ที่เขายังคบอยู่เพราะหญิงสาวเป็นลูกสาวของเจ้าของบริษัทที่เขาทำงาน
“พี่ว่าเราน่าจะกลับบ้านได้แล้วนะ นี่สายมากแล้ว”เขาว่าเสียงงเรียบ คนที่ยังนอนอยู่หันไปมองนาฬิกาบนผนังที่บอกเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว
“วันหยุดนี่คะ ฉันอยากอยู่กับพี่ วันนี้ไปเดทกันนะ”ออดอ้อนแต่ดูจุนกลับไม่ชอบใจนัก
“พอดีพี่เอางานกลับมาที่บ้าน แล้วเรื่องเรียนก็ยังไม่ได้จัดการ”ชี้ไปที่กองเอกสารที่ตั้งอยู่ที่พื้น จีอึนพยักหน้ารับ
“ก็ได้ค่ะ งั้นฉันกลับไปทำรายงานดีกว่า พี่ก็สู้ๆนะคะ”เธอแสนดีจริงๆ จนเขากลัวว่าจะทำให้เสียใจ ดูจุนย้ายมาอยู่ที่นี่หางานและเจอเธอที่โรงงเรียนภาษา เด็กสาวมาเรียนต่อที่นี่และขอให้พ่อให้งานในสาขาต่างประเทศแก่เขา
นอกจากกลัวตกงาน เขาไม่อยากให้คนดีๆ เสียใจ
>ANATHEMA
ถุงยาวางอหมะกับโต๊ะกินข้าว ในห้องของเขามีสมาชิกหญิงสาวเพิ่มมาอีกคนหลังจากที่เพิ่งกลับไปเมื่อเช้า กีกวังกับเจ้าหล่อนทักทายกันสองสามคำ ก่อนบทสนทนาจะเริ่มยืดยาว เพราะคุณหมอคนเก่งที่เรียนมาทางวิทยาศาสตร์ล้วนๆ สงสัยและสนใจว่าฮยอนอาทำได้ยังไง
จุนฮยองปลีกตัวมานั่งกับฮยอนซึงที่เขาเพิ่งรู้ว่าถูกย้ายกลับมาทำหน้าที่ดูแลเขาตลอดช่วงที่อยู่ที่นี่ คนหน้าสวยกับโทรศัพท์ และเพลงมีจังหวะที่เปิดคลออยู่
“ทำไรหรอพี่”คุณแม่ยังหน่ม(?)เอ่ยถาม ฮยอนซึงเหลือบตามองนิดนึง เขาแตะหน้าจออีกไม่กี่ครั้งก็วางมันลง
“วันนี้ฉันไปหาไอ้ดูจุนมา”น้ำเสียงเนิบนิ่ง จุนฮยองมองคนตรงหน้าเหมือนรอว่าจะพูดอะไรต่อ
“โอเคไหมที่อยู่ที่นี่”ถามต่อ คนหน้าขาวเม้มริมฝีปากแน่น เขาคิดไม่ออกว่าควรจะตอบไปแบบไหน จุนฮยองไม่อยากอยู่ที่นี่กลัวว่าตัวเองจะเผลอใจ กลัวดูจุนจะรู้ว่าเขาผิดปกติไป...แต่ก็อยากอยู่ใกล้ๆ
“คือผม...”ฮยอนซึงคิดว่าเขาเข้าใจนะว่ารู้สึกยังไง คนหน้าหวานวางมือบนไหล่รุ่นน้องเชิงให้กำลังใจ จุนฮยองยิ้มเจื่อน
“รู้ใช่ไหมว่าต้องเจออะไร”ย้ำให้รู้ตัว จุนฮยองพยักหน้ารับ
รู้สิ...
สามคนกลับไปแล้ว เจ้าของห้องที่ต้องอยู่คนเดียวเดินกลับจากที่ไปส่งจนถึงหน้าลิฟต์ ขายาวเดินอย่างระวัง เขารู้สึกเหมือนจะเป็นโรคประสาท เพราะหลังจากที่คุยกับฮยอนซึงก็โดนฮยอนอากับกีกวังลากไปคุยเรื่องการดูแลตัวเองทั้งการเดิน การนอน การกิน..เล่นซะเขาจิตตก
“นอนคนเดียวก็เป็นหรอ”ไม่ทันไปถึงประตูห้อง ชายหนุ่มตัวสูงก็ร้องถามจากด้านหลัง จุนฮยองตัดสินใจไม่ต่อปากต่อคำ เขาเปิดประตูห้องเข้าไปข้างใน แต่ก่อนจะปิดประตูลงคนที่ว่าก็แทรกตัวเข้ามาในห้อง
“ออกไป!”จุนฮยองลั่น แต่อีกคนกลับทำไม่รู้สึกอะไร ดูจุนเดินไปนั่งที่โซฟาไม่มีท่าทีว่าจะเกรงใจ จุนฮยองพยายามกลั้นอารมณ์สาวเท้าเดินเข้าห้องนอน
คิดว่าไม่พูดด้วย ดูจุนคงไม่หน้าด้านอยู่
เสื้อยืดตัวใหญ่ถูกดึงออกจากทางศีรษะ วงแขนขาวเหวี่ยงมันลงตะกร้า ภาพของเขาสะท้อนที่กระจกตรงหน้า ถึงจะดูจากนอกร่มผ้าว่าไม่มีหน้าห้องนูนออกมา แต่พอเปลือยท่อนบนแบบนี้อะไรที่มันเคยมีกล้ามอ่อนๆ ไร้ไขมันและดูเฟริมมันเปลี่ยนไป
“อ้วนขึ้นนี่”เสียงทุ้มทักจากประตูห้อง ไอดอลหนุ่มในสภาพกึ่งโป๊ดึงผ้าเช็ดตัวมาพาดไหล่ ทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำ
“จะหนีไปอาบน้ำแล้วหรอ”เดินตามเข้าไปคว้าแขนเอาไว้ จุนฮยองไม่สะบัดออก ทว่าแววตาที่หันกลับมามองบ่งบอกว่าเขาไม่ต้องการให้เข้าใกล้แบบนี้
“อะไรกัน ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายเลยนะ แค่อยากจะคุยด้วยตามประสาคนรู้จัก”อีกฝ่ายถอนใจ ก่อนจะพูดด้วยดีๆ คำแรก
“ถ้าจะคุยก็ช่วยรอข้างนอกก่อนนะครับ ขอใส่เสื้อก่อน”ดึงแขนออกจากมือใหญ่ก่อนจะเดินกลับไปหยิบเสื้อตัวเดิมจากตะกร้ามาสวม ดูจุนเดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก จะขัดขืนก็กลัวว่าจะดูสะดีดสะดิ้งเกินไป เลยทำแค่เบียดตัวออกจากวงแขนนั้น
“นายอ้วนขึ้นเยอะเลยนี่นา”เขาไม่รู้หรอกว่าดูจุนไปจดจำภาพของเขาตอนไหนถึงได้รู้ว่าตัวมันหนากว่าเก่า จุนฮยองเลือกจะไม่ตอบและวางเฉย
“ฉันแค่อยากรู้ว่านายมาที่นี่ทำไม ป่วยหรอ”ไอ้คำถามตอนท้ายประโยคมันฟังแล้วอบอุ่นจนจุนฮยองต้องเผลออมยิ้ม เขาดึงตัวออกจากร่างสูง ยืนเผชิญหน้าและทำเป็นไม่ดีใจ
“มาพักผ่อน ก็แค่คิดถึงกีกวังเลยมาหา”เขาโกหกเพราะคงไม่มีหน้าไปบอกใครว่าเป็นผู้ชายที่อยู่ๆ ก็ดันมาท้องเลยหนีมาหลบคลอดลูกเพื่อปิดข่าว
มันมหัศจรรย์เกินไป..
“พาแฟนมาสวีทด้วยว่างั้น แล้วทำไมฮยอนอาไม่พักอยู่ด้วยกันล่ะ”เขาคิดว่าดูจุนชักจะอยากรู้มากเกินไปแล้วก็จับผิดไปซะทุกเรื่อง
“ที่จะถามมีแค่เรื่องใต้สะดือใช่ไหมครับ”ย้อนกลับเสียงเรียบ ดูจุนยิ้มร้าย ขายาวก้าวเข้ามาจนประชิดก่อนที่ฝ่ามืออุ่นจะประคองแก้มนิ่มไว้ในมือ
“แค่อยากรู้ว่านายลืมฉันได้หรอ ลืมจูบของฉันได้หรอ”ปลายจมูกกดลงบนแก้มฟอดใหญ่ จุนฮยองยืนนิ่งมองใบหน้าคมตาค้าง
“ลืมได้หรอจุนฮยอง นายไม่รักฉันแล้วหรอ”กว่าจะรู้ว่าคำถามนั้นถูกถามออกมาเพื่ออะไรยงจุนฮยองก็เคลิบเคลิ้มแล้วก็ปล่อยหัวใจให้ร่างกายตอบทุกเสียงที่ได้ยินไปแล้ว
เขามันใจง่าย....
จุนฮยอนมองแผ่นหลังกว้างที่ยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงของเขา มือนุ่มยันตัวเองเดินลงจากที่นอน เขาหยิบกางเกงนอนที่แขวนอยู่มุมห้องมาสวม ขายาวเดินไปหยิบกระป๋องนมผง เขาไม่ได้อารมณ์ดีแต่กำลังคิดเรื่องเมื่อคืนอยู่
“คุณแม่!”ฮยอนอาเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับตะโกนเรียกเขาเสียงดัง จุนฮยองสะดุ้งโหยง หญิงสาวที่ในมือเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้เดินเข้ามาวางพวกมันลงบนโต๊ะ
“มะ... มาแต่เช้าเลยนะ”แกล้งตีสีหน้าให้ปกติที่สุด ฮยอนอายิ้มกว้างพลางพยักหน้ารับ
“พอดีฉันรับงานถ่ายหนังสือให้เพื่อนฉันไว้หนะ เอ้อ..จุนฮยอง พอดีว่าเพื่อนฉันให้มาถามดูว่านายสนใจจะถ่ายแบบไหม เล่มหน้า คอนเซปเป็นฮิปฮอปแล้วก็อยากได้ศิลปินเอเชียลุคนี้พอดี”ชายหนุ่มขมวดคิ้วนิดหน่อย แล้วถามกลับไป
“ที่นี่จะมีคนสนใจฉันหรอ ไม่ใช่เกาหลีนะ”เขาก็พอจะรู้ตัวเองว่าคงไม่ได้มีชื่อเสียงดังข้ามทวีปขนาดนั้น นางแบบหน้าสวยหยิบผลไม้ออกมาวางบนโต๊ะ
“นายก็ดังอยู่นะ เชื่อฉันสิถ้าไม่ดีเพื่อนฉันไม่ให้มาขอร้องหรอก ..นะจุนฮยองนะ”เดินมาเกาะแขนแล้วก็ทำเสียงออดอ้อน จุนฮยองยิ้มรับ
“ก็ได้ๆ ก็ดีเหมือนกันจะได้มีเงินใช้บ้าง ไม่ต้องเกาะผู้หญิงกิน”ที่พูดไม่ได้พูดจริง เขาก็แค่หยอกเย้ากับเพื่อนสาวไปตามประสา
“เกาะเกอะอะไรกัน ฉันนี่สิ ถ้าไม่ได้พี่จุนฮยองจะมีใครรู้จักนางแบบโนเนมแบบฉัน”พูดเสียงเซ็กซี่แต่สีหน้าแววตาไม่ใช่สักนิด จุนฮยองงหัวเราะเขินๆ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วชี้ดันศีรษะมนของเพื่อนออกห่าง
“ไปทำงานไป เดี๋ยวสายๆ พี่ฮยอนซึงก็มาแล้ว”เขาพูดเสียงดัง เพราะเห็นว่าร่างสูงยืนอยู่ที่หลังประตูห้องนอน ฮยอนอาพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะคว้ากระเป๋าถือมาคล้องแขน
“งั้นก็อย่าลืมข้าวเช้า ผลไม้ นมนะ บายค่ะคุณแม่”กระโดดจูบแก้มเขาฟอดใหญ่แล้วก็วิ่งออกไปไม่รักษาลุคสาวเซ็กซี่เลยสักนิด จุนฮยองยิ้มมองตามอดขำไม่ได้ที่เมื่อก่อนโดนหลอกด้วยความสวยโฉบเฉี่ยวนั้น ทั้งที่ตัวตนจริงๆของหญิงสาวกลับไม่ใกล้คำนั้นเลย
ประตูห้องปิดลงพร้อมกับอีกบานด้านในเปิดออกมา ร่างสูงโปร่งในชุดเดียวกับเมื่อคืนก้าวมาประชิดตัว มือใหญ่สัมผัสเบาที่สะโพกมน จุนฮยองชะงักเล็กน้อย ก่อนจะขยับตัวหนี
“กลับไปได้แล้วครับ คุณได้สิ่งที่คุณต้องการแล้วนี่”คิดว่าดูจุนคงมีจุดประสงค์แค่นั้น แค่เรื่องเมื่อคืน ชายหนุ่มยิ้มกว้างก้มลงจุมพิตหัวไหล่ขาวเบาๆ
“อะไรกัน แฟนนายก็กลับไปแล้วไม่เห็นต้องรีบไล่ฉันเลย”แกล้งเย้า ร่างโปร่งมองใบหน้าที่ดูจะสนุกที่ได้ทำให้เขาต้องใจสั่น จุนฮยอกรู้ดีว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันมาจากความรัก..ถึงจะมีแค่ของเขาคนเดียวก็ตาม
“ผมคิดว่าคุณคงไม่อยากให้พี่ฮยอนซึงมาเจอเราสองคนในสภาพแบบนี้ ไปได้แล้วครับ แล้วก็หวังว่าจะได้สิ่งที่ต้องการจนพอใจแล้ว”บอกเป็นนัยว่าให้เรื่องเมื่อคืนเป็นครั้งสุดท้าย ที่จริงไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการดูจุนถึงแม้จะเป็นแค่ทางร่างกาย แต่ที่ต้องผลักไสเพราะเขากลัวว่าจะรู้เรื่องนั้น
จุนฮยองรู้ดีว่าดจุนต้องการแค่จะทำให้เขาเสียใจ...ให้เขาต้องทรมานเหมือนกับที่เขาเคยทำกับดูจุน
ทำให้ต้องเลิกกับแฟนทุกคน
TO BE CON’
ไม่ได้มาต่อนานทั้งที่แต่งไว้นานแล้ว T^T
MINOR
ความคิดเห็น