คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAPTER SIXTEEN : Set 'ZERO'
SIXTEEN : Set 'ZERO'
ดูจุนถือกล่องผลไม้ที่ปอกเสร็จแล้วเดินเข้าไปในห้องของจุนฮยองหลังจากที่แทอูมาเปิดประตูรับเขา วันนี้จุนฮยองต้องไปถ่ายเอ็มวีเขาเลยมาเช้าเป็นพิเศษ
"อ้าว พี่ดูจุน"โยซอบร้องทัก ผู้จัดการส่วนตัวของจุนฮยองยิ้มกว้างเมื่อเห็นเขา หลายครั้งแล้วที่เจอกันหลังจากมีเรื่องคราวนั้น คนตัวเล็กที่ทีแรกก็ดูมึนตึงใส่ทุกวันนี้เป็นมิตรเหมือนเก่า ดูจุนยิ้มทักทายก่อนจะเดินไปนั่งใกลักับรุ่นน้อง
"มารับจุนฮยองเหรอ"ถามเสียงเรียบ คนที่ว่าพยักหน้ารับ
"พี่ฝากนี่ให้เขาหน่อยนะ"ยื่นกล่องในมือให้ โยซอบรับมางงๆ ทั้งที่ที่จริงก็มาถึงที่ และตัวจุนฮยองเองอีกไม่นานก็คงออกมาให้ได้เจอแล้ว
"เดี๋ยวมันก็ออกมา พี่ไม่ให้เองกับมือล่ะ"ถามเสียงเรียบ ร่างสูงระบายยิ้มจาง
"พี่มีงานเหมือนกันหนะ ไปนะ"พูดแล้วก็ลุกออกไปทันที ผู้จัดการคนเก่งมองตามแผ่นหลังนั้นไปอย่างไม่เข้าใจ เขาหันไปมองพี่เลี้ยงของหลานอย่างขอคำตอบ ก่อนที่คนอายุน้อยกว่าจะตัดสินใจพูดสิ่งที่เห็นให้ฟัง
"พี่เขาเอาให้เองทุกวันนั่นแหละครับ แล้วพี่จุนฮยองก็เอาทิ้งต่อหน้าเขาทุกวัน"บอกเสียงหนักใจ คนที่เป็นทั้งผู้จัดการและเพื่อนสนิทเลิกคิ้วสูง
"ยังไง"ไม่ใช่ไม่เข้าใจที่น้องบอก แต่เขาแค่อยากให้มันกระจ่างว่ามันเป็นเรื่องแบบไหนกันแน่ แทอูเดินมานั่งลงแทนที่ดูจุน ก่อนจะเล่า
สองสัปดาห์ก่อน..
"ฉันเอาแอ็ปเปิ้ลมาให้ นายเคยชอบกินนี่ ตอนท้องจีฮุน"ดูจุนบอก พร้อมกับยื่นถ้วยใส่ชิ้นผลไม้ที่หั่นและปอกมาแล้วเรียบร้อยส่งให้จุนฮยอง คนที่ว่ารับมาถือไว้ ดวงตาใสมองร่างสูงก่อนจะเหยียดยิ้มออกมา มือขาวเอื้อมไปที่ถังขยะใกล้ๆ นั่น ก่อนจะเททั้งหมดทิ้งลงไป
"พี่..."แทอูที่ยื่นอยู่ตรงนั้นร้องเรียกคนที่ว่าด้วยความตกใจ ใบหน้าคมคายเจื่อนลงจนแทบไม่มีสี ดวงตานั้นหมองลงชัดเจน
"ก็แค่เคย"ตอบสั้นๆ ก่อนจะวางถ้วยนั้นใส่มือหนาแล้วหันหลังเดินหนีเจ้าห้องนอนไป ดูตุนที่มือแทบจะไร้เรี่ยวแรงปล่อยของที่ว่าให้ร่วงลงพื้น แทอูเดินเข้ามาจะปลอบฝ่ายนั้นก็ยกมือขึ้นห้าม
"ไม่เป็นไรหรอก"บอกเสียงสั่นและเดินไปนั่งลงที่ข้างๆ เปลของลูก
8วันก่อน
"ไม่กิน"พูดจบก็โยนแซนวิชทูน่าโฮมเมดที่ดูจุนตื่นขึ้นมาทำให้เองลงถังขยะใบเก่า
4วันก่อน
"..."จุนฮยองเทน้ำส้มคั้นทิ้งในอ่างล้างจาน
เมื่อวาน
"นายจะเอามาอีกกี่วันฉันก็ไม่กิน"จุนฮยองบอกพลางโยนขวดนมรสกล้วยใส่ถีงขยะต่อหน้าร่างสูง แทอูซึ่งอุ้มปลอบใจจีฮุนที่จู่ๆ ก็ร้องไห้ขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุอยู่อึ้งไปอีกครั้ง คราวนี้ดูจุนก้มลงไปหยิบของที่ว่านั่นจากถังขยะ
"ถ้าไม่เอาฉันจะเอาไปทิ้งให้นะ"บอกพร้อมรอยยิ้มเศร้า จุนฮยองไม่ตอบอะไร เดินมาหาเขาและรับจีฮุนไปอุ้มปลอบเอง คนที่ว่าเดินหายไปที่ระเบียงโดยมีเขามองตามไป
"โดนทุกวันไม่เข็ดหรือไง"ตัดสินใจถามเพราะแทบทุกวันที่ผ่านมาเขาเห็นภาพแบบนี้เสมอ ทว่าก็คงยังไม่ชิน
"พี่จะทำแบบนี้ตลอดไป"หันมายิ้มก่อนจะกระชับกระเป๋ากล้องถ่ายรูปของตัวเอง แทอูถอนหายใจก่อนจะวางมือบนไหล่เชิงให้กำลังใจ
"โคตรสงสารพี่เขาเลยอ่ะพี่"แทอุว่าเสียงเศร้า รุ่นพี่ตัวเล็กกว่าขมวดคิ้วหนักกว่าเก่า ความสงสัยว่าเพื่อนต้องการทำอะไรมีขึ้นมากแย่างหนัก จำได้ว่าครั้งก่อนที่คุยกันจุนฮยองอ่อนไปมากแล้ว อ่อนลงจนเขาคิดว่าอาจจะเลิกงอนกันและคืนดีกันในเร็ววัน แต่นี่...
"คิดอะไรของมันนะ"บ่นพึมพำอย่างหนักใจ โยซอบเอง ไม่ใช่สิ แทบทุกคนรู้ว่าการมาของดูจุนครั้งนี้ไม่ได้เคลือบแฝงอะไร คนที่ว่ามาเพื่อต้องการเอาจุนฮยองกลับไปเป็นของตัวเอง เอาครอบครัวกลับมา สิ่งที่เสียไปทั้งโอกาสในงานที่จะได้รับ ทั้งอนาคตต่างๆ ก็แลกทั้งหมดเพื่อคนขี้งอนแสนงี่เง่านั่น
"ก็รู้นะว่าพี่เขาเจ็บมาเยอะ แต่ก็ไม่เห็นต้องทำร้ายจิตใจกันขนาดนั้น"แทอูพูดต่อ พอดีกับที่คนที่ถูกพูดถึงเดินออกมาจากในห้องนอน โยซอบหันไปมองเพื่อน เขาเลือกยังไม่พูดอะไรในตอนนั้
"ไปกัน"จุนฮยองเอ่ยชวนโดยไม่รู้อะไร เพื่อนตัวเล็กลุกขึ้นเต็มความสูง เขาไม่ลืมที่จะถือกล่องผลไม้ติดมือมา
"อื้อ"เดินนำออกไปก่อน โดยมีเจ้าของห้องที่แวะดูเด็กหญิงตัวอวบที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ในเปลด้วยรอยยิ้มแล้วถึงเดินตามหลังไป
"ของนาย"โยซอบยื่นให้ขณะที่กำลังก้าวขึ้นนั่งบนรถ จุนฮยองรับมาไว้ในมือ คิดนิดนึงก่อนจะวางมันลงกับพื้นที่ข้างเท้า
"ไม่คิดจะเปิดดูสักหน่อยหรือไง"เพื่อนตัวเล็กท้วง อีกคนเหลือบตาไปมอง เดาออกว่าอีกคนคิดอะไรอยู่
"ไม่อ่ะ เดี๋ยวไปถึงกองค่อยโยนทิ้ง"พูดอย่างไม่ใส่ใจ โยซอบถอนหายใจ
"ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรวะ"คนตัวเล็กกว่าหันมามองอย่างไม่เข้าใจ
"....."จุนฮยองไม่ยอมตอบ ฝ่ายนั้นเบือนหน้าหนีไม่อยากเห็นสายตาคาดคั้น
"จะผลักไสเขาทำไมในเมื่อตัวเองก็ยังรักเขาอยู่"ทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง เมื่ครู่ตอนที่เขายื่นกล่องให้เขาเห็นแววตาตื่นเต้นดีใจที่มีขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนดวงตานั้นจะหมองลงมาและทำแบบนั้น
"ฉันไม่.."หันไปจะเถียง แต่สุดท้ายพอเห็นว่าเพื่อนที่มองมานั้นรู้ทันเขาในทุกเรื่องอยู่แล้วเลยไม่พูดจนจบ
"ไม่อะไร"น้ำเสียงเข้มคาดคั้นอยากได้คำตอบเสียเดี๋ยวนี้ คนตัวใหญ่กว่าฮึดฮัดรำคาญใจว่าเพื่อนจะมาเอาอะไรจากเขาหนักหนา รู้ก็รู้ดีกว่าใคร
"ไม่มีอะไร ฉันแค่ไม่อยากให้เขาคิดว่าฉันใจง่ายเหมือนเมื่อก่อน"ฟังแค่นั้นเขาก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาในทันที อะไรที่ทำให้คิดว่าแค่รับของจากอีกคนจะทำให้ดูใจง่ายวะ
"มันใจง่ายยังไงวะ แค่รับของฝาก แล้วเนี่ยถ้าเขาโดนทำร้ายจิตใจมากๆ แล้วเลิกง้อ เลิกสนล่ะ"จี้ใจนิดหน่อยเผื่อจะรู้สึกบ้าง ไอดอลหนุ่มนิ่งไปนิดก่อนตอบเสียงอ้อมแอ้ม
"ก็ถ้าทำแค่นี้แล้วจะไปก็ช่างเถอะ"โยซอบยิ้มบางๆ อย่างรู้ทัน สองคนไม่ได้พูดอะไรกันต่อ เขาคิดว่าการพูดให้ฟังแล้วปล่อยให้คิดเอาเองน่าจะดีกับจุนฮยองมากกว่า
'ก็ยังรักเขาอยู่แท้ๆ'
>>> ANATHEMA<<<
ดูจุนนั่งแก้ไฟล์ภาพอยู่ในมุมนึงของบริษัทเงียบๆ เขาไม่ได้ลงไปพักเที่ยงแบบคนอื่น อยากจะเร่งทำงานให้เสร็จเพราะตอนเย็นจะได้รีบบึ่งกลับไปหาจีฮุนและรอเจอจุนฮยอง
"ผมเห็นพี่ไม่ได้ลงไปกินอะไรเลยซื้อมาให้"ดงอุนที่เป็นถึงเจ้าของของที่นี่ยื่นกล่องแซนวิชทูน่าให้เขา คนอายุมากกว่ายิ้มพร้อมกับรับมาวางไว้ข้างมือตัวเอง
"กินก่อนสักนาทีมันไม่เสียเวลาหรอกน่า"จะว่าคะยั้นคะยอก็ได้ แต่ดงอุนว่าที่อีกคนทำอยู่มันก็เกินไปนิด งานเขาเองก็ไม่ได้เร่ง จะทำอีกสองสามวันก็ได้เพราะจะปิดเล่มก็สุดสัปดาห์นู่น
"เสร็จเร็วจะได้กลับไปหาลูกเร็วครับ"ตอบห้วนๆ พลางใช้สายตาไล่ดูส่วนต่างๆ ของรูป
"ไม่เสร็จก็ทำพรุ่งนี้ต่อก็ได้พี่"บอกพลางนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ ดูจุนหันไปมองและรู้สึกว่าดงอุนหนะไม่ได้เข้าใจอะไรสักนิด
"อยากให้มันเสร็จจะได้อยู่กับลูกแบบไม่ต้องกังวล"ถึงจะอ้างแต่ลูกทว่าในใจของเขากลับมีแต่เรื่องจุนฮยองเต็มหัวไปหมด
"กลับไปเร็วก็เจอแต่ลูกนั่นแหละ วันนี้พี่จุนฮยองถ่ายงานน่าจะถึงดึกๆ เลยนะ"ดงอุนว่า ใบหน้าคมคิดนิดนึงก่อนจะตอบ
"แบบนั้นยิ่งต้องรีบเลยครับ จุนฮยองกลับดึกเดี๋ยวจีฮุนจะต้องงอแงคิดถึงป๊ะป๋าของเขาแน่ๆ ผมยิ่งต้องรีบไปดูลูก"อยากจะไปหาเจ้าตัวเล็กนั่นเสียเดี๋ยวนี้ ไปนั่งรอคนที่เขาเอาแต่คิดถึงแทบทุกลมหายใจ คนที่ไม่ว่าอีกนานแค่ไหนหรือจะทำร้ายจิตใจเขาอีกกี่พันกี่ล้านทีเขาก็จะไม่ถอดใจคนนั้น
"งั้นผมไม่กวนแล้ว แต่พี่ต้องอย่าหักโหมมากนักก็ดีนะ เดี๋ยวป่วยขึ้นมาจะไม่มีแรงง้อพี่จุนฮยอง"ว่าจบก็ยิ้มกว้างแล้วเดินออกไป ก็จริงที่ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมาคงไม่มีสังขารไหนไปเจอจุนฮยองกับจีฮุน มือหนาละจากเม้าส์มาที่แซนวิชเพื่อกินประทังชีวิตไป
ยังไม่ทันถึงเวลาเลิกงานด้วยซ้ำเขาก็แก้ไฟล์รูปเสร็จทั้งหมด นิ้วยาวคลิกส่งทั้งหมดไปที่อีเมลล์ของดงอุนโดยตรง แล้วบอกลาเพื่อนร่วมงานเพราะออกมาก่อน เลือกจะแวะไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตก่อนเช่นทุกวัน เขาว่าจะทำแซนวิชสดให้จุนฮยองอีกพรุ่งนี้ แต่จะเปลี่ยนไส้เป็นปูอัดกับไข่กุ้งแทน
"หรือจะทำซูชิในดีวะ"พึมพำกับตัวเองถึงอาหารอีกแบบที่ยังไม่เคยทำให้จุนฮยองเลยสักครั้ง ที่จริงคือเขาไม่เคยทำอะไรเลยสักอย่าง ทุกอย่างใหม่ทั้งหมดจะยกเว้นก็แต่การปอกผลไม้เท่านั้น เขายังจำสีหน้าตอนที่เอาแอ็ปเปิ้ลกับกีวี่มาให้จุนฮยองครั้งแรกสมัยที่ยังท้องอยู่ ถึงจะไม่รู้ก็ตามที ดวงตาตื่นเต้นนั้น รอยยิ้มบางเบาที่มอบให้ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขและความรักที่มีให้เขา แต่เขาทำมันพังแล้ว...
'และกำลังสร้างมันกลับมาใหม่'
"พี่ดูจุน"เสียงหวานที่คุ้นว่าเคยได้ยินจากที่ไหนร้องทัก ร่างสูงหันไปมองตามเสียงก็อึ้งไปนิดหน่อย หญิงสาวรูปร่างผอมสวย ใบหน้าขาวใสแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางงดงามราวกับภาพวาด ทว่านั่นไม่ได้ทำให้จิตใจของเขาหวั่นไหวเหมือนเมื่อก่อนเลย
"ลีนา"ใช่เธอคือคิมลีนาแฟนเก่าที่เคยคบหากันมาหลายปีก่อนจะเลิกลากันไปในตอนนั้น หญิงสาวที่รับไม่ได้กับการที่เขาต้องติดอยู่กับจุนฮยองทั้งที่มันก็เป็นแบบนั้นมานาน และเขาก็เพิ่งรู้หลังเลิกกันว่า เธอมีคนอื่นมาตลอดการคบกับเขา
"พี่สบายดีไหมคะ"เธอถามหยั่งเชิง คนตัวสูงยิ้มอย่างมีมารยาทก่อนจะตอบ
"ก็สบายดีครับ"ขอไม่อยากคุยต่อ เพราะแค่เห็นสายตาที่มองมาแบบแปลกๆ นั้นก็อยากจะรีบหนีไปให้พ้น
"ฉันรู้มาว่าพี่ไปเป็นช่างภาพที่ต่างประเทศมา แค่ปีเดียวทำไมกลับมาล่ะคะ ไม่เวิร์คเหรอ"ถามพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาให้รู้ว่าต้องการคำตอบจริงๆ ดูจุนเลิกคิ้วเชิงคิด ไม่ใช่ว่าเขาโกหกไม่เก่ง แต่บางทีลีนาก็รู้จักเขาดีเกินกว่าจะไม่รู้ว่าที่เขาพูดมันจริงหรือไม่จริง
"ก็ดีนั่นแหละ แต่มีเรื่องสำคัญที่นี่เลยกลับมา"ตอบเลี่ยงๆ พลางหันไปเลือกซื้อผักต่อ ลีนาขยับตัวเข้ามาใกล้อีก สาวเจ้าแตะมือที่ต้นแขนของเขาก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
"ไม่ใช่ว่าพี่กลับมาเพราะยงจุนฮยองนะ"อย่างกับตาเห็น ดูจุนหันมองใบหน้าสะสวยนั้นอย่างอึ้งๆ เธอจะรู้ได้อย่างไรในเรื่องระหว่างเขาทั้งคู่เพราะตั้งแต่เลิกราก็ไม่ได้เจอกันอีกเกือบสองปี ไม่ติดต่อกัน บลอกทุกทางเสียด้วยซ้ำ
"หมะ หมายถึง..อะไร"ถามกลับตะกุกตะกัก หญิงสาวยิ้มก่อนจะตอบ
"พี่คงไม่รู้สินะว่าฉันดูออกว่าพี่หนะเห็นจุนฮยองสำคัญกว่าใครมาตั้งนานแล้ว"ลีนาบอกเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้ม นานมาแล้วที่เธองี่เง่าทุกครั้งเมื่อดูจุนต้องอยู่ใกล้คนคนนั้น เธอเห็นทั้งสายตา ทั้งท่าทางที่จุนฮยองมีให้อดีตคนรัก แต่นั้นไม่ได้ทำให้เธอเจ็บเท่ากับการที่เขาปกป้องและดูแลกันโดยไม่รู้ตัว ถึงจะดูหงุดหงิดไม่พอใจ ทำเหมือนเกลียดทว่าสิ่งที่ลีนาเห็นคือแววตาเจ็บปวดที่คนเคยรักคนนี้ใช้มองไอดอลหนุ่มคนนั้น
ที่มีคนอื่น ที่เดินออกมาเพราะคิมลีนาไม่อาจจะอดทนได้อีกแล้ว
"มัน เอ่อ..."จะปฏิเสธว่าถ้าหมายถึงเมื่อก่อนมันไม่จริงแต่ก็ถูกรอยยิ้มหวานของคนตรงหน้าหยุดไว้ เจ้าหล่อนทำท่าหันไปดูผลไม้ใกล้ๆ ตรงนั้นก่อนจะพูดต่อ
"ถึงตอนนั้นพี่จะไม่รู้ แต่ตอนนี้ที่พี่ทิ้งทุกอย่างมาที่นี่ก็น่าจะเพราะเขาไม่ใช่เหรอคะ"ดูจุนนิ่งอึ้งไม่คิดว่าจะถูกอ่านจนขาดไปหมดทุกข้อแบบนี้
"ก็...ใช่"เพราะถึงอย่างไรเขาเองก็ควรจะบอกไปตรงๆ เหตุผลที่มาอยู่ตรงนี้ทั้งหมดเพระจุนฮยองกับจีฮุน
"ก็ดีนะคะที่พี่ยอมรับใจตัวเองได้ ฉันยินดีด้วยจริงๆ"บอกด้วยน้ำเสียงจริงใจ รอยยิ้มหวานแบบที่เขาเคยตกหลุมรักคอนนี้เป็นเพียงรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรเท่านั้น ในใจเขามีเพียงรอยยิ้มของจีฮุนและรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นนานแล้วของจุนฮยองเพียงเท่านั้น
"ครับ"ตอบรับด้วยรอยยิ้มกว้าง ดูจุนหันไปหยิบผักอีกสองสามอย่างไม่ได้สนใจหญิงสาวที่ลอบมองเขา เธอระบายยิ้มบางๆ
"ลูกสาวเขาหนะน่ารักดีนะคะฉันดูในไอจีตลอดเลย พี่ได้เจอหรือยัง"ร่างสูงนิ่งไปนิดกับคำถาม เขาไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร ไม่รู้ว่าเธอตั้งใจมาทักนี่อยากจะรู้อะไรหรือเปล่า
"ครับน่ารักมาก ขอตัวก่อนนะครับ มีธุระต่อ"ว่าแค่นั้นแล้วก็ตัดบทขอตัวในทันที ลีนาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหลีกทางให้เขาเดินออกจากตรงนั่น คนตัวสูงถอนกายใจโล่งอก เขาไม่อยากโกหกหรือปิดบังใครอีก
"ไว้ฉันจะไปหาพี่บ้างนะคะ"เธอพูดไล่หลัง ดูจุนแกล้งไม่ได้ยินและตรงไปจ่ายเงินทันที
ร่างสูงหอบข้าวของมาวางบนโต๊ะกินข้าวอย่างทะลักทุเลเพราะมันมีถึงนึงที่ขาดและของในถุงก็ร่วงเกือบหมดดีที่เขามาทำขาดตอนที่ออกจากลิฟต์มาแล้วเลยไม่ต้องลำบากนาน มือสวยรีบจัดข้าวของใส่ตู้เย็นอย่างเป็นระเบียบ เงยหน้ามองนาฬิกานี่ก็เพิ่งจะห้าโมงกว่า เขาควรต้องอาบน้ำสักหน่อยก่อนจะไปฟัดแก้มมเด็กหน้าวัยห้าเดือนกว่าที่เริ่มพลิกคว่ำพลิกหงายและคืบเองได้แล้ว
"คิดถึงยัยหนูกับแม่เขาจัง"พึมพำกับตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ มือหนาเคาะประตูห้องเบาๆ ไม่นานนักแทอูก็เปิดต้อนรับเขาเช่นทุกครั้ง เด็กหนุ่มในชุดหล่อยิ้มกว้าง มองไปในห้องเห็นมีกระเป๋าเครื่องสำอางตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลจากเปลไฟฟ้าของจีฮุน
"มีงานเหรอ"ถามก่อนที่น้องจะเอ่ยปาก แทอูพยักหน้าทันที
"งั้นไปเถอะ พี่ดูน้องเอง"บอกอย่างใจดี ทั้งที่ที่จริงมันก็ควรจะเป็นเขาที่ได้ดูแลเจ้าตัวน้อยนี่เอง
"ครับพี่ ขอบคุณนะครับ ..เอ่อ แล้วก็รบกวนฝากพี่บอกพี่จุนฮยองให้ทีว่าผมคงไม่ได้กลับมาที่ห้องคืนนี้"เพราะนี่ก็มืดแล้วงานของแทอูช่วงค่ำคงไม่พ้นพวกแต่งหน้างานปาร์ตี้เป็นแน่และเจ้าตัวคงได้ร่วมสนุกด้วย
"ได้สิ ไว้พี่เขามาพี่จะบอกให้"คนที่ว่าพยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบข้าวของของตัวเองอย่างลิงโลด คนตัวผอมก้มลงฟัดแก้มยุ้ยของเด็กหญิงก่อนจะนีบออกไป คนอายุมากกว่ามองตามยิ้มๆ เขาเดินไปอุ้มจีฮุนขึ้นมาจากเปล เจ้าของพวงแก้มใสยิ้มกว้างที่ได้เห็นเขา มืออวบตีเบาๆ ที่หน้าของคนอุ้ม ก่อนที่เขาจะเอาปลายจมูกโด่งยีแก้มนั้น
"แอ๊ะๆ"หัวเราะออกมา เขาหยุดแกล้งแล้วมามองความน่าเอ็นดูนั้น จีฮุนมีรูปตารูปปากเหมือนกับจุนฮยอง แก้มกลมนั้นก็คล้ายกันกับตอนจุนฮยองเวลาน้ำหนักขึ้นเยอะๆ จะมีก็แต่จมูกที่เหมือนกับเขาราวกับแกะกันออกมา ...ดีแล้วล่ะที่ลูกเหมือนจุนฮยองมากกว่าจะได้ดูหน้าหวานสักหน่อย
"หิวไหมคะลูก"ถามเจ้าตัวน้อยอย่างรักใคร่ จีฮุนยิ้มเช่นเดิมเจ้าตัวน้อยเอนตัวไปมาอย่างสนุก เขาเดินไปหยิบขวดนมที่แทอูเตรียมไว้มาแตะทีริมฝีปากของลูก คนรู้ดีช่วยเขาจับขวดก่อนจะดูดจนแก้มป่องกว่าเก่า
ดูจุนเผลอหลับไปบนโซฟาที่ข้างตัวเขาเป็นเจ้าตัวน้อยที่หลับคาขวดนมไปเลยเช่นกัน เขาถูกมือนุ่มสะกิดเรียกให้ตื่น ดวงตาคมปรือมองคนที่ว่าก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างลืมตัว
"มาแล้วเหรอ"คนเพิ่งตื่นนอนถามงงๆ จุนฮยองเลิกคิ้วเชิงว่าก็เห็นว่าอยู่ตรงนี้จะมาถามทำไม
"แทอูล่ะ"ถามหาอีกคนที่ควรจะอยู่ด้วย ดูจุนขยับตัวเบาๆ ค่อยๆ อุ้มจีฮุนขึ้นมาวางบนเปลไฟฟ้าก่อนจะหันมาตอบคนที่รออยู่
"น้องให้บอกว่าวันนี้คงไม่ได้กลับ"ว่าเสียงเรียบพลางทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม เจ้าของห้องจิ๊ปาก หงุดหงิดนิดหน่อยที่คนเป็นน้องไม่ยอมไลน์มาบอกเอง กลับมาฝากให้ดูจุนเป็นธุระให้แบบนี้
"หงุดหงิดที่ฉันวุ่นวายเรื่องของนายกับน้องเหรอ... ขอโทษนะ"ร่างสูงมองเห็นท่าทีไม่ชอบใจนั่นก็เกิดคิดไปเองว่าคงทำเรื่องไม่เข้าท่าอีก รู้ดีว่าสำหรับจุนฮยองไม่ว่าจะอะไรถ้าเป็นเขาก็ดูขัดลูกตาไปเสียหมด ที่ยังได้อยู่ตรงนี้ตอนนี้ก็เป็นเพราะจีฮุนแค่นั้น ที่ได้อยู่ก็เพราะเขาเป็นพ่อของลูกเท่านั้นจริงๆ
"ไม่ได้ว่าอะไรนี่ นายกลับได้แล้วมั๊ง นี่ดึกแล้ว"ออกปากไล่ในทันทีที่นึกได้ ร่างสูงระบายยิ้มแห้งๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"งั้นนายดูลูกคนเดียวไหวนะ มีอะไรก็โทรไปแล้วกัน นายน่าจะมีเบอร์ฉัน"ว่าจบก็เดินออกมาจากตรงนั้น ขายาวก้าวตรงไปที่บานประตูใหญ่หน้าห้อง
"ไม่เหนื่อยหรือไง"เสียงห้าวร้องถามตามมาจากด้านหลัง เขาชะงักเท้าในทันที ใบหน้าคมคายที่รู้ดีว่าตัวเองคงซ่อนสีหน้าอ่อนล้านั่นไม่ได้ในตอนนี้เลือกจะไม่หันไปสบตา เขาทำเพียงส่งเสียงตอบไป
"ไม่เลย ไม่เหนื่อยสักนิด"ตอบประโยคนั้นได้ยาวที่สุดเพียงเท่านี้ เขากลัวเหลือเกินว่าความเย็นชาในทุกครั้งของจุนฮยองมันจะชนะความรักที่ตัวเขามี มันคงจะดีขึ้นสักนิดถ้าจุนฮยองดีกับเขาบ้าง ถึงแม้จะไม่ได้ด่าทอกันด้วยคำพูดแต่เขาเห็นแววตาที่เย็นชาเฉยเมยนั้นทุกครั้งที่มอง แววตาที่ไม่เคยมีเงาของเขา ได้เพียงแต่บอกตัวเองทุกวันว่าที่มันเป็นแบบนี้เพราะยุนดูจุนทำตัวเองทั้งนั้น
"เลิกพยายามเถอะดูจุน ฉันรู้ว่านายเหนื่อย เลิกทำเรื่องที่จะไม่มีวันสำเร็จสักที เราไม่มีวันเป็นแบบที่นายอยากให้เป็นได้หรอก"ในน้ำเสียงหนักแน่นนั้นเขารู้ดีว่าจุนฮยองเพียงต้องการขับไสเขาให้พ้นไป คำพูดตัดรอนนั้นราวกับมีดที่กรีดลงบนหัวใจเขาเข้าที่แผลแผลเดิมที่เพิ่งจะเริ่มดี และกรีดลึกซ้ำแล้วซ้ำอีกด้วยประโยคต่อมา
"จะดีกว่าถ้านายจะพยายามเลี่ยงการมาเจอหน้าฉัน"เขาเจ็บจนไม่รู้จะอธิบายด้วยคำไหน คำไล่ที่ดี ที่แสนสุภาพนี่ก็คือการไล่เขาไปอยู่ดีไม่ใช่หรือไง
"เกลียดกันมากขนาดที่ไม่อยากเห็นหน้าเลยสินะ"ร้องพึมพำในลำคอพร้อมกับขอบตาที่อุ่นขึ้นเรื่อยๆ
"ดูจุน..."เขาไม่รู้ว่าจุนฮยองได้ยินมันไหมที่เขาพูด แต่ท้ายที่สุดก็คงต้องเคารพการตัดสินใจของอีกฝ่าย ในเมื่อไม่อยากเจอ เขาก็จะพยายามไม่เจอ
"ฉันมาหาลูกได้ไหม"ถามถึงเจ้าตัวเล็กที่ยังคงเป็นรอยยิ้มจริงๆ คนเดียวของเขาในตอนนี้ จุนฮยองถอนหายใจบางเบาก่อนจะตอบ
"จะมาตอนไหนก็ทักมาบอกแทอู เราจะได้เลี่ยงกัน"คนที่ยังคงหันหลังให้พยักหน้ารับคำ ก่อนจะก้าวต่อไปที่ประตู มือหน้าคว้าที่เปิด ก่อนจะเอ่ยอีกไม่กี่คำก่อนออกไป
"ฉันคงใจร้ายกับนายมากจริงๆ นายถึงได้เกลียดฉันมากขนาดนี้..ขอโทษนะ"คำขอโทษที่แทบจะถูกกลืนหายไปพร้อมน้ำตาจบลงพร้อมกับร่างนั้นที่ก้าวออกไป ร่างโปร่งมองตามไปทั้งที่คิดว่าที่ตัวเองทำมันถูกต้องแล้วแต่ในใจกลับรู้สึกว่ากำลังจะสลายไปเสียอย่างนั้น
'เขายังคงรักที่สุด แต่เขาก็กลัวมากที่สุดเช่นกัน'
..
.
ดูจุนแขวนแซนวิชไว้ที่หน้าห้องของอีกคนหลังจากที่เขาลุกขึ้นมาทำตั้งแต่เช้ามืด ดวงตาหรี่บวมช้ำจากที่ไม่ได้พักผ่อน ใช่..เมื่อคืนเขาหลับไม่ลงแม้แต่นาทีเดียว ในหัวคิดวนเวียนเพียงแต่เรื่องที่เคยทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บปวด และแม้จะรู้ดีว่าที่ตัวเองทำอีกคนคงจะไม่มีทางลืม แต่เขายังคงหวังในใจเสมอว่าจะได้รับการให้อภัยและได้จับมือนั้นอีกครั้ง
"ไม่เอาไปให้ข้างในล่ะพี่"แทอูเอ่ยทักทายหลังจากกลับจากงานเมื่อคืน รุ่นน้องที่สภาพยับเยินพอควรยิ้มกว้างอย่างสดชื่น
"ไม่ดีกว่า งั้นพี่ฝากให้พี่เขาด้วยนะ ไปล่ะ"ว่าเสียงเรียบก่อนจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้น คนอายุน้อยเกาหัวงงๆ ปกติแล้วดูจุนจะต้องขอเข้าไป ขอเอาของไปให้ให้ถึงมือจุนฮยองและแม้จะถูกเอาทิ้งทุกครั้งก็มักจะเห็นรอยยิ้มเศร้าๆ อยู่บ้าง แต่นี่ไม่มีทั้งยังเลี่ยงจะคุยนานๆ
'มันเกิดอะไรขึ้นตอนที่เขาไม่อยู่'
"พี่จุนฮยองครับ"คนอายุน้อยยื่นกล่องแซนวิชให้รุ่นพี่ทำกำลังง่วนกับการชงนมเตรียมให้ลูกสาวตัวน้อย คนที่ว่าชะวักไปนิกก่อนจะรับแล้ววางไว้ข้างมือตัวเอง
"ไม่ทิ้ง?"อดถามไม่ได้ที่วันนี้ไม่ได้เห็นว่าทำเหมือนเก่า
"...."คนถูกถามนิ่งไป เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้นด้วยคำพูด ทำเพียงนิ่งและหยิบมันติดมือไปวางตรงกระเป๋าที่จะเอาไปทำงาน แทอูขมวดคิ้วฉับ ยิ่งเห็ยยิ่งสงสัยกับท่าทีที่ทั้งสองคนเปลี่ยนไป
ฮยอนซึงเข้าไปลากเพื่อนซี้ออกมาจากที่ทำงานตั้งแต่บ่ายสองกว่าเพราะร่างไร้วิญญาณของดูจุนทำเอาสยองกันไปเสียหมด ดงอุนที่เป็นคนเรียกกำลังเสริมเดินลงมาส่งพวกเขาถึงที่รถ ก่อนที่คนเป็นน้องจะปิดประตูให้เป็นการบอกว่าไม่ต้องห่วงบอสรับผิดชอบเอง
"มีอะไรต้องเล่าไหม"ฮยอนซึงถามขณะที่กำลังเอารถออก คนตัวสูงเอนหลังพลางถอนหายใจหนักๆ
"ไม่นี่"ตอบปัดสั้นๆ เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องบอกเรื่องอะไร
"ถ้าไม่เป็นก็ทำหน้าดีๆ ดิวะ ไม่รู้หรือไงว่าคนรอบข้างเขาเป็นห่วงกัน"พูดถึงพวกเพื่อนในบริษัทที่อยู่รอบตัว ดูจุนที่ไม่ได่ร่าเริงเท่าไหร่นักออกจะดูทุกข์เสียด้วยซ้ำวันนี้เรียกได้ว่าดูเศร้าที่สุดตั้งแต่เห็นมา ชายหนุ่มที่เคยยิ้มได้กว้างในบางเช้าวันนี้แทบไม่มีวิญญาณมาทำงานเสียด้วยซ้ำ
"จุนฮยองบอกให้ฉันไม่ต้องไปเจอเขา..."บอกเสียงเบาทว่ากลับดังก้องในใจคนพูด ฮยอนซึงเหลือบตามองเพื่อนอย่างตกใจ
"น้องพูดว่าอะไรนะ"ไม่รู้จะย้ำทำไมให้เจ็บ คนถูกถามยิ้มขื่น
"จะดีกว่าถ้าฉันจะเลี่ยงไม่ไปเจอหน้าเขา"บอกพร้อมรอยยิ้มที่กว้างกว่าเก่าและน้ำตาที่ร่วงเผลาะลงมาที่แก้ม เขายกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้อ่อนแออ่อนไหวอะไรขนาดนี้
"เฮ้ย...ไม่ขี้แงดิ เป็นพ่อคนแล้วนะเว้ย"ฮยอนซึงว่าพลางจีไฟเลี้ยวเข้าร้านคาเฟ่เล็กๆ เงียบๆ แห่งหนึ่งไม่ไกลจากที่ทำงานเขานัก
สองคนที่ไม่ได้พูดอะไรกันต่อลงรถแล้วตรงมาที่โต๊ะที่มีกีกวังรออยู่ อาจารย์แพทย์หนุ่มยิ้มกว้างให้คนรัก ก่อนที่คนที่ว่าจะอ้อมไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ กัน
"ไม่มีเคสแล้วเหรอครับอาจารย์"ฮยอนซึงพูดหยอกล้อ
"ให้เรสสิเดนท์ดูไปดิ ว่าแต่ตกลงมีอะไรกัน ฝั่งนู้นแทอูก็ว่าทำตัวแปลกๆ"คนตัวเล็กว่าพลางหันมามองดูจุนที่ทำหน้าราวกับแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ
"พี่ชายอาจารย์บอกให้เพื่อนพี่ไม่ต้องไปให้เห็นหน้า"ย้ำให้ชัดเจนกันไปเลยว่านั่นคือสิ่งที่จุนฮยองต้องการจริงๆ คำสุภาพที่ให้เลี่ยงไม่ไปเจอก็มีความหมายว่าแบบนั้นนั่นแหละ
"พูดแรงขนาดนั้นเลยเหรอครับ"หันมาถามอย่างตกใจ ดูจุนส่ายหัวก่อนจะตอบแก้
"เปล่าหรอก เขาบอกว่าให้พี่เลี่ยงการไปเจอเขา จะไปหาลูกก็ให้บอกแทอูก่อน เขาจะได้ไม่ออกมาเจอ"กีกวังถลึงตาคู่เล็กอย่างตกใจ
"ใจร้ายจังวะ"บ่นกับตัวเองก่อนจะขมวดคิ้วไม่ชอบใจที่จุนฮยองทำแบบนี้
"พี่ทำเขาไว้เยอะ เขาคงเกลียดพี่จนไม่อยากเห็นหน้าจริงๆ"ว่าเสียงเศร้า คนอายุน้อยทำท่าฮึดฮัด นึกรำคาญไอ้คู่นี้ที่คนนึงก็ไม่รู้เป็นบ้าอะไร อีกคนที่พอกลับใจได้ก็กลายเป็นคนที่ยอมไปเสียทุกอย่าง
'พวกบ้า'
"แล้วพี่ก็ตามใจจุนฮยองหรอ"ในน้ำเสียงนั่นแฝงด้วยความงุดหงิด ดูจุนพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่เสียงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายจะดังออกมาจากคุณหมอใจดีตรงหน้าเขา
"พี่จะไปตามใจทำไมล่ะ พี่ง้อเขาอยู่พี่ก็ตื๊อสิครับ"ฮยอนซึงพยักหน้าเห็นด้วยกับคนที่พูด ใบหน้าคมคายทำท่าคิด
"แต่พี่ไม่อยากขัดใจเขา แค่นี้พี่ก็..."
"แค่ถ้าพี่ไม่ขัดใจเรื่องนี้ ชีวิตของพวกพี่จะไม่มีทางมีความสุขจริงๆ ได้หรอก เชื่อผมสิ ...สู้ต่อ"คนเดิมพูดขัดขึ้นมา ฮยอนซึงที่มักจะไม่เคยขัดแฟนยิ่งเห็นด้วยกับเรื่องนี้
"ฉันว่าที่จริงแล้วลึกๆ จุนฮยองเองก็ไม่ได้อยากจะไล่ให้นายไปหรอก ...ไหนว่าจะไม่ยอมแพ้วะเพื่อน"ให้กำลังใจทิ้งท้ายประโยค ดูจุนที่ฟังแล้วทบทวนตามที่คนทั้งคู่พูดก็ได้คำตอบให้กับตัวเอง เขาที่ดื้อด้านมาตลอด เขาที่แข็งกร้าวและทำร้ายจุนฮยองมาเสมอ เขาที่อยากจะเปลี่ยนมาเป็นคนที่ดูและจุนฮยองและปกป้องจากเรื่องต่างๆ ด้วยความรักที่มีทั้งหัวใจ
'เขาจะยอมแต่จะไม่แพ้'
"งั้นฉันขอกลับไปเคลียงานก่อนนะ"พูดพร้อมกับรอยยิ้มที่สดชื่นขึ้น กีกวังกับฮยอนซึงมองเห็นแบบนั้นก็สบายใจขึ้น แม้ไม่รู้ว่าคำตอบของดูจุนคืออะไรกันแน่ แต่เดาไ้ด้ว่าต้องเป็นเรื่องดี...จุนฮยองต้องมีความสุขจริงๆ เพราะยุนดูจุนได้แล้ว
>>> ANATHEMA<<<
จุนฮยองกัดแซนวิชคำแรกก็น้ำตาร่วงเผลาะลงบนแก้ม ปาดน้ำตาออกแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าโยซอบกำลังมองมาอยู่ คนเป็นเพื่อนเลือกจะไม่พูดอะไรเพราะพูดมาเยอะแล้ว เขาเองคงต้องปล่อยให้ได้ตัดสินใจเองกับชีวิตนี้
"กินเสร็จก็ตามไปแล้วกัน เหลืออีกเซ็ทเดียวก็เสร็จ"วันนี้เป็นวันถ่ายซ่อมปกอัลบั้มและโฟโต้บุ๊คที่เมื่อวานยังไม่เรียบร้อยดี แต่ก็ดึกเกินกว่าจะทำให้เสร็จสิ้น
"อืม"ขานรับในลำคอ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ทั้งที่คิดว่าดีแล้วที่ให้ดูจุนไปอยู่ห่างๆ พอเช้ามาไม่เจอหน้าแต่ฝากของเอาไว้ให้ แซนวิชรสชาดแทบกินไม่ได้ที่คงไม่ได้ไปซื้อมาจากไหนนอกจากทำเอง ..ทำไมยังต้องมาดูแลเขาแบบนี้
'แล้วเขาจะตัดใจได้ยังไง?'
โยซอบเดินนำมาที่รถหลังจากที่ถ่ายงานจนเสร็จ ผู้จัดการหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสนิทออกอาการเบื่อหน้าไอดอลคนดังที่วันนี้ดูล่องลอยไร้สติจนงานทุกอย่างแทบไปไม่ได้
"ถ้ายังรวบรวมตัวเองไม่ได้วันนี้ฉันจะให้พี่เขายกกอง งานการให้มันเสียไปให้หมด"เขาพูดกับเพื่อนด้วยความโมโหเมื่อราวชั่วโมงที่แล้ว จุนฮยองที่ก็คงรู้สึกผิดพยายามมากขึ้น จนทุกอย่างจบลงด้วยดี
"ถ้ามันทำใจยากก็เลิกฝืนไหมจุนฮยอง"ว่าเสียงเรียบ คนท่ีว่ามองหน้าเขานิดนึงและเลือกไม่ตอบคำถามนั้น ขาเล็กเดินต่อก่อนที่สายตาไปมองไปเจอกับ...
"อ้าว!"ร้องขึ้นเสียงดังพร้อมกับรอยยิ้มจากฝ่ายนั้น จุนฮยองมองตามเพื่อนไป ในใจกระตุกวูบ...
"พี่มารับจุนฮยองหนะ"ดูจุนว่าพร้อมรอยยิ้ม เอาจริงๆ ใบหน้าคมนั้นถึงจะดูสดชื่นแต่ทว่าดวงตาบวม ราวกับไม่ได้นอนมาทั้งคืน โยซอบหันไปมองเพื่อนที่อึ้งอยู่ ก่อนจะหันไปตอบ
"ดีเลยครับ ผมกำลังเซ็งมันอยู่พอดี"เว้นช่วงหายใจ ก่อนจะหันไปบอกกับเพื่อนเสียงเบา
"กลับกับพ่อของลูกนายนะ แล้วก็คุยกับเขาดีๆ อย่าทำให้ตัวเองพังแบบนี้อีก"กำชับเสียงเข้มให้รู้ว่าที่ทำอยู่มันไม่ถูก จุนฮยองอ้าปากจะเถียงแต่โยซอบก็ลากแขนเขาให้เดินไปหาคนอายุเยอะกว่าแทน
"ฝากแม่น้องจีฮุนด้วยนะครับ"วางแขนเพื่อนลงบนมือของคนตัวสูง แล้วเดินไปที่รถตัวเองทันที ดูจุนเลื่อนมาจับมือขาวนั่นอย่างถือวิสาสะ จุนฮยองที่ยังงงๆ ในตอนแรก รีบดึงมือออกก่อนที่อีกฝ่ายจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"อย่ามาฉวยโอกาส"ทำเสียงเข้มใส่ทั้งที่จริงเขาก็แค่แอบเขินที่ถูกคนตรงหน้าจับมือ ทำไมนะ ทั้งที่ไล่ให้เขาไปเองแต่พอเขากลับมาถึงได้อารมณ์ดีขึ้นจากเมื่อครู่ขนาดนี้
"ก็นี่วิธีง้อเมียของพี่นี่"พูดมาไม่อายปาก จุนฮยองติดพร้อมกับถลึงตาใส่อย่างไม่ชอบใจ เขาอยากจะทุบไอ้คนตรงหน้าให้ตายนัก
"เมีย เมออะไร...แล้วนายเป็นพี่ชายฉันเมื่อไหร่"แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเรียกพี่สักครั้ง ถึงจะอายุมากกว่าปีนึงก็นับกันเป็นเพื่อนมาตลอด แล้วที่ว่าเขาเป็นเมีย
'แค่เคยป่ะ'
"แม่ของลูกก็ต้องเป็นเมีย แล้วถึงนายจะไม่เรียกพี่ว่าพี่ พี่ก็จะแทนตัวเองว่าพี่"บอกพร้อมรอยยิ้ม ทำไมดูจุนถึงหน้าด้านแบบนี้นะ แล้วไอ้สายตาเจาชู้นั่นอีก..หน้าเน้อร้อนไปหมกแล้วเว้ย!
"พูดมาก คิดถึงจีฮุนอยากกลับบ้านแล้ว"บอกก่อนจะเดินไปที่ประตูข้างคนนั่ง เจ้าของรถปลดล็อคก่อนจะพากันกลับ
รถยนต์ขับไปเรื่อยๆ มุ่งหน้าสู่ห้องเพนเฮ้าส์ที่เป็นบ้านของพวกเขาทั้งคู่ ในห้องโดยสารเงียบสงบไม่มีใครพูดหรือถามอะไรต่อกัน ความอึดอัดเล็กน้อยนั้นไม่ได้ทำให้ใครรู้สึกไม่ดี จนกระทั่งคนโดยสารจะถามเปิดประเด็นขึ้นมา
"ฉันบอกแล้วนี่ว่าเราไม่ควรเจอหน้ากัน"ว่าเสียงเรียบและคำถามนั้นกลับกดดันคนที่ถามเอง ดูจุนระบายยิ้มออกมา ฝ่ายนั้นถามกลับ
"ทำไมเราไม่ควรเจอหน้ากันล่ะ มีเหตุผลอะไร"พอถูกย้อนเขาก็เงียบ จะให้บอกยังไงว่าตัวเองจะตัดใจจากอีกคนไม่ได้ เพราะถ้าแบบนั้นก็รู้หนะสิว่ายังรักอยู่
"..."
"ถ้ากลัวว่าจะตัดใจจากพี่ไม่ได้ก็ไม่ต้องตัดใจสิ..คืนดีกันนะ"ปล่อยมือข้างนึงจากพวงมาลัยรถมากุมมือนุ่มไว้ จุนฮยองดึงมือออกช้าๆ ที่จริงก็รู้สึกดีแต่ก็ต้องสงวนท่าทีเอาไว้ก่อน
"ใครบอกว่ากลัวตัดใจไม่ได้ ฉันตัดใจจากนายได้ตั้งนานแล้ว"แกล้งเสียงเข้มทั้งที่ดูก็รู้ว่าไม่จริง ดูจุนยิ้มกว้าง
"ตัดใจแล้วจริงดิ"จุนฮยองพยักหน้าทันที คนถามเหลือบตามองก่อนจะพูดต่อ
"ตัดใจได้แล้วก็ดี งั้นเรามาเริ่มต้นกันใหม่ก็ได้ พี่จะจีบจุนฮยองใหม่ ทำให้เรื่องของเรา เป็นเรื่องที่ถูกต้องตามที่ควรจะเป็นสักที"
ความคิดเห็น