คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : But I have :: I :: คนที่ลืม
[I] :: คนที่ลืม
ผู้คนขวักไขว่เดินสวนกันไปมากลางท้องถนนใจกลางย่านที่เจริญของเมือง เวลาเย็นมากแล้วแต่ท้องฟ้ายังไม่ได้มืดนัก เสียงผู้คนพูดคุยเซ็งแซ่น่ารำคาญใจไม่น้อย แต่สำหรับเขาไม่เลย ...ดูจุนชอบเวลาแบบนี้ มันไม่เหงา
“พี่ไปซื้อหนังสือนะ”นี่คือคำที่ร้องบอกเด็กในร้านที่เพิ่งเปลี่ยนกะ ร่างสูงเป็นเจ้าของร้านขายซีดีและให้เช่าหนังเล็กๆ ในมุมหนึ่งของย่านนั้น แต่กิจการของเขาดีอาจจะเพราะในละแวกนั้นมีร้านของเขาเพียงร้านเดียว
แสงไฟของร้านรวงต่างๆ สาดไปทั่วท้องถนน ดูจุนระบายยิ้มมองชอบใจ ความอุ่นที่มือรู้สึกขึ้นมาวูบหนึ่ง เขาหันมองมันแล้วได้เพียงแปลกใจ
อีกแล้ว...เขารู้สึกเหมือนกำลังได้กุมมือกับใครสักคนอีกแล้ว
ร้านหนังสือเก่าของรุ่นพี่ที่สนิทสนมกันดีมีหนังสือมากมาย หลายครั้งที่เขาได้พูดคุยกับพี่ชายคนที่ว่า หลายหนกับความรู้สึกเหมือนไม่ได้คุยกันเพียงแค่สองคน....รู้สึกเสมอเหมือนว่ามีใครอีกคนยืนแอบอิงอยู่เคียงข้าง
“วันนี้มาคนเดียวเหมือนเคย แฟนเราล่ะ”ถูกถามถึงใครอีกคนที่ควรจะมาด้วยกัน ดูจุนยิ้มให้คนถามพลางนึกไปถึงคนตัวเล็กซึ่งเป็นคนรัก คนที่ที่จริงไม่เคยมาที่นี่กับเขาเลยตลอดเวลาเกือบสองปี
“เขาไม่ว่างตามเคยล่ะครับพี่ซึงโฮ”เอ่ยบอกน้ำเสียงนิ่ง รุ่นพี่คนที่ว่าพยักหน้ารับ
“ว่าไปนายสองคนก็คบกันได้นานดีจัง พี่เองชักจะอิจฉา”ชวนคุยเรื่อยเปื่อยขณะที่คิดเงินค่าหนังสือหลายเล่มที่เขาเลือกมาได้ ใบหน้าคมยังคงยิ้มบางอบอุ่นตามสไตล์
“ครับ ก็เรื่อยๆ หนะครับ” ซึงโฮเรียงหนังสือในถุงผ้าให้น้องชายคนสนิท ก่อนจะยื่นให้ ถุงหนังสือใหญ่แต่ไม่ได้หนักหนาอะไรเพราะรอบนี้เขาคัดไปอ่านเพียงปรัชญาชีวิตเล็กบางๆ ห้าหกเล่มกับนิตยสารการแพทย์เล่มใหม่ที่เพิ่งจะวางขาย
ดูจุนไม่รู้ว่าทำไมเมื่อมาที่นี่หนังสือที่หยิบจะต้องมีนิตยสารการแพทย์ทุกครั้ง ทั้งที่อ่านก็ไม่ได้เข้าใจอะไรเท่าไหร่ ทั้งที่ในชีวิตจริงเขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้สักนิด..แต่เหมือนความเคยชิน ในห้องของเขามีหนังสือแบบนี้ไม่รู้กี่พันเล่ม ไม่รู้ว่าเล่มแรกซื้อปีไหน.... จำไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
หนทางยังคนมีคนพลุกพล่าน ขายาวแวะเข้าไปในร้านต่างๆ เพื่อเลือกซื้ออาหารเย็นสำหรับตัวเองและขนมนมเนยแก่น้องๆ ที่เฝ้าร้านอยู่สองคน
“อ่ะ นี่ขนมของพวกนาย”ยื่นถุงขนมให้พนักงานชายในร้านที่ประจำอยู่ที่เคาน์เตอร์ ชางซอบยิ้มตาหยีแล้วรับไป
“มีของฉันด้วยใช่ไหมพี่ชางซอบ”เด็กสาวหน้าตาน่ารักกระโดดโหยงจากชั้นวางวีดีมาที่ถุงที่ว่า ดูจุนยิ้มเอ็นดูน้องอย่างใจดี
“เมื่อกี๊มีคนมาถามหาพี่ด้วยค่ะ แต่ว่าไม่ทันได้ถามชื่อหรืออะไรเขาก็วิ่งออกไป”ฮายองสาวน้อยในร้านเอ่ยบอกเสียงใสพลางหยิบขนมใส่ปาก ดูจุนเลิกคิ้วสูงแปลกใจ เพราะแทบไม่เคยมีใครมาหาเขา
“ไม่ใช่โยซอบใช่ไหม”ถามไปถึงคนรักที่มักจะเป็นคนมาหา ฮายองส่ายหัวปฏิเสธ ถึงเธออาจจะไม่ได้จดจำคนที่มาหาเจ้านายของตัวเองได้ทั้งหมด แต่ที่แน่ใจคือไม่ใช่คนที่คุ้นเคยแน่นอน
“ช่างเถอะพี่ดูจุน ผมว่าเดี๋ยวเขาก็มาหาใหม่”
ยุนดูจุนคงจะช่างเถอะได้หากคนคนนี้ไม่ใช่คนแรกในรอบเกือบสองปีที่มาถามหาเขา.... ยุนดูจุนผู้ที่ในโลกนี้ไม่มีใครเลยสักคน ผู้ชายที่ไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีญาติ....ไม่รู้จักใคร
“แล้วเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”อดไม่ได้ที่จะต้องถามต่อ ฮายองที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ หันมามองพี่ก่อนจะตอบ
“ผู้ชายค่ะ แต่งตัวเหมือนพวกพนักงานออฟฟิศ”ดูจุนพยักหน้ารับ ในใจเต็มไปด้วยความหวัง
หวังว่าคนคนนั้นจะมาหาเขาอีก....อีกสักครั้ง
______ > BUT I HAVE <______
เสียงแผ่วหวานกระซิบแผ่วที่ข้างหู สองแขนเนียนกอดรัดเขาเอาไว้แน่นราวกับกลัวจะหาย เรือนผมนุ่มละคลอเคลียที่ข้างแก้ม กลิ่นหอมอ่อนๆ ยังคงติดอยู่ที่ปลายจมูกนั้น
“สองปีนะ...ฉันรักนายนะดูจุน”ร่างสูงสะดุ้งสุดตัว เหงื่อเม็ดเล็กผุดเต็มหน้าผาก ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฝันแบบนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้สึกหัวใจสั่นแบบนี้..และยังเป็นอีกครั้งที่เขาทำได้เพียงสงสัยว่าเจ้าของอ้อมกอด เส้นผม กลิ่นหอมละมุนและน้ำเสียงหวานอ่อนไหวนั้นเป็นของใคร สิ่งที่เขาสงสัยมากตลอดแต่เขาไม่เคยได้รับคำตอบ ไม่ว่าจากใครก็ตาม....
ขายาววิ่งไปตามถนนในยามเช้าของวันใหม่ เขาออกกำลังกายทุกเช้าเหมือนเป็นกิจวัตร...แต่ตลอดเวลาเกือบสองปีรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหาย
อะไร....ที่หายไปจากใจเขากันแน่
“ดูจุน!”เสียงเรียกจากด้านหลัง น้ำเสียงหวานแว่วมาอย่างคุ้นเคย เขาหันตัวไปมองพลางวิ่งเยาะๆ กับที่ ใบหน้าน่ารักในเสื้อคลุมกันหนาวบางๆ รอยยิ้มหวานสดใส
“โยซอบอา...”ร้องในลำคอแล้วยิ้มกว่างอย่างยินดี เขาวิ่งกลับไปหาคนที่ว่า คนตัวเล็กที่ในมือมีอาหารเช้าอยู่
“ฉันซื้อนี่มาให้ นายไปวิ่งต่อเถอะฉันจะไปรอที่บ้านนะ”รอยยิ้มสดใส ใบหน้าแสนน่ารัก โยซอบนิสัยดี และดูแลเขาอยู่ตลอด โยซอบคือคนเดียวที่ทำให้รู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้
“ฉันกลับพร้อมนายเลยดีกว่า”ไม่ใช่อยากเอาใจแต่ร่างสูงกำลังจะเลิกอยู่พอดี คู่รักที่คบหากันมานานเดินบนฟุตบาทในยามเช้าตรู่ ดูจุนมองเสี้ยวหน้าหวาน เขาทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกัน โยซอบซุกมือข้างที่ไม่ได้หิ้วของลงในกระเป๋ากางเกง ดูจุนรู้ดีว่าคนรักของเขาขี้หนาว
“ฉันถือให้”ดึงจากมือของอีกฝ่ายมาไว้ในมือ โยซอบมองหน้าจะอ้าปากบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่ทัน ยิ่งไปกว่างนั้นฝ่ามือเย็นๆของเขากลับถูกมือของอีกคนกุมเอาไว้แน่น
“ดูจุนอา...”คนถูกเรียกมองนิ่งพลางอมยิ้มน้อยๆ คนตัวเล็กขยับตัวเข้าไปเบียดใกล้ชิด
อบอุ่น...
“วันนี้ฉันหยุด ขอดูหนังอยู่ที่บ้านนายได้ไหม”ร้องถามเสียงหวาน ดูจุนพยักหน้ารับแล้วกระชับมืออีกคนให้แน่นขึ้นอีก
“เมื่อคืนฉันฝัน...”สีหน้าของคนฟังแปรเปลี่ยนแทบทันที ดูจุนมองไปด้านหน้าไม่ได้สังเกตว่าคนที่เดินอยู่ข้างกันมีท่าทีเปลี่ยนไป
“เรื่องไหนล่ะ ร้านหนังสือ บอกรัก หรืออะไร”ไม่ใช่ครั้งแรกและไม่ใช่เรื่องเดียวที่เขาเคยเห็นในความฝัน ไม่สิเขาอาจจะไม่ได้ฝันด้วยซ้ำ มันมักจะเกิดตอนที่ใกล้จะตื่น หรือแว๊บเข้ามาในหัวตอนที่เดินอยู่กลางถนน...
“บอกรักหนะ..แต่ครั้งนี้มันชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย”น้ำเสียงสบายๆ ผิดกับอีกคนที่ดูวิตกมากขึ้น โยซอบแสร้งยิ้มกว้างกระตุกมือเขาเบาๆ
“ฉันเองก็รักดูจุนนะ”ใบหน้าคมหันมอง ก่อนที่ทั้งคู่จะแตะริมฝีปากกันแผ่วเบา รอยยิ้มจริงใจจากดวงตาคมที่แสนอ่อนโยน โยซอบมองมัน ปลื้มใจ และอบอุ่นเสมอ
รัก....เขาควรจะรักยุนดูจุนตรงหน้าเพียงคนเดียวเท่านั้น
ใช่ ยังโยซอบรักคนอื่นด้วย หรือไม่อาจจะรักแค่คนนั้นเพียงคนเดียว
เขาเดินออกมาส่งโยซอบในเย็นของวันนั้น ทั้งคู่ใช้เวลาด้วยกันในห้องพักของดูจุนที่อยู่ชั้นบนของร้าน พวกเขาเรียกที่นั่นว่าบ้าน... บ้านของดูจุน
“ส่งแค่นี้ก็พอ เอาไว้เจอกันนะ”เข้าสวมกอดกันหลวมๆ รถเมล์แล่นมาจอดที่ป้ายพอดี ร่างสูงมองแผ่นหลังของคนรักที่หายขึ้นไปในยานพาหนะนั้นแล้วโบกมือให้อีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหันมายิ้มให้น้อยๆ
ขายาวออกเดินไปที่ร้านอาหารที่ซื้อประจำ ใบหน้าคมคายพูดคุยกับเจ้าของร้านอย่างสนิทสนม เลือกซื้ออะไรนิดหน่อยแล้วมุ่งหน้ากลับบ้านของเขา
ผ่านแยกที่มากไปด้วยผู้คน ดูจุนหยิบหูฟังมาใส่ในหู เร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้นอีกหน่อยพลางฮัมตามทำนองนั้นอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้ทำไม ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้อยู่ดีๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมาเสียอย่างนั้น
มันมากกว่าที่เคยรู้สึก...
ขายาวเลี้ยวเข้าหัวมุมสุดท้ายก่อนถึงร้าน ดวงตาคมก้มหน้ามองโทรศัพท์มือถือที่ส่งเพลงเข้ามาในหู เลื่อนหน้าจอเลือกเพลงใหม่ที่อยากฟัง
“ดู.....จุน”
รู้สึกถึงแรงกระแทกที่หลัง ร่างสูงเซไปข้างหน้าพร้อมกับหันกลับไปมองว่าวัตถุนั้นคืออะไร ร่างของชายคนหนึ่งล้มลงไปนอนกับพื้นตรงหน้าเขา ดูจุนเดินเข้าไปใกล้ ดวงตาคมมองอย่างสังเกตก่อนจะเห็นว่าคนคนนั้นยังไม่สิ้นสติ
“ดู...ดูจุน”เสียงนั้นร้องเรียกก่อนที่วูบหายไปพร้อมด้วยดวงตาที่บอกว่าไม่ได้รับรู้อะไรแล้ว
คนที่รู้จักเขา.....
เขาไม่รู้จะทำยังไงเลยต้องแบกฝ่ายนั้นขึ้นหลังกลับมาที่บ้าน ไม่ใช่ว่าเพราะใจดีหรือคิดว่าเป็นความผิดตัวเอง แต่เขารู้ว่าคนคนนี้รู้จักเขา....และต้องตอบได้ว่ายุนดูจุนคนนี้เป็นใครกันแน่
เขาก็แค่ผู้ชายที่จำอะไรไม่ได้เลย...แม้แต่ตัวเอง
______ > BUT I HAVE <______
ความชื้นที่ใบหน้าปลุกคนที่ยังไม่ได้สติขึ้นมาอย่างช้าๆ ดูจุนลอบมองกิริยาที่บอกว่ากำลังรู้สึกตัวอย่างดีใจ แต่ไม่ทันที่คนที่หลับอยู่จะตื่นดี เสียงเรียกเข้าก็แทรกเข้ามาขัดจังหวะ ใบหน้าคมหันหลังให้ร่างโปร่งที่นอนอยู่บนที่นอนของเขา เสียงทุ้มรับสายอย่างสุภาพ
“ถึงบ้านแล้วใช่ไหมโยซอบอา”เนื้อเสียงเต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย ปลายสายตอบมาเสียงใส
“อ่า..โยซอบอา นายรีบพักผ่อนเถอะ”ไม่กล้าบอกว่าพาใครเข้ามาในบ้านตอนนี้เพราะอาจจะโดนต่อว่าได้ที่พาใครก็ไม่รู้มาที่นี่ รอให้ตื่น ให้รู้ความจริง...แล้วเขาจะส่งคนที่ว่ากลับก่อนที่คนรักตัวเล็กจะรู้
“ฉันเองก็รักนายนะ แล้วเจอกัน”วางสายแล้วคว่ำหน้าจอมันลงกับหัวเตียง ก่อนจะพบว่าคนที่เขาออกแรงแบกมาจนปวดไปแทบทั้งตัวนอนลืมตานิ่งมองเพดานห้องอยู่แบบนั้น
“คุณฟื้นแล้วหรือ”ดุจุนร้องถามอย่างดีใจ คนที่ว่าหันมามองด้วยแววตาเรียบเฉย พลางขยับถอยห่างไป
“.................”ไม่มีคำตอบ มีเพียงแววตาใสที่เต็มไปด้วยคำถาม
“คุณชื่ออะไร”เขาอาจจะไม่เห็นว่าแววตานั้นกำลังบอกอะไร รูปบางเล็กกว่าขยับปากตอบอย่างลำบาก
“จุน..จุนฮยอง”บอกอย่างลำบาก ก่อนจะมองไปรอบๆ ตัวด้วยความตระหนก ดูจุนยิ้มกว้างจะถามต่อแต่คนตรงหน้ากลับถามกลับมาให้ช็อคกว่าเดิม
“ใคร...คุณเป็นใคร”ทั้งที่ก่อนจะหมดสติยังเรียกชื่อของเขา ....นี่มันบ้าอะไรวะ
“ผมเอ่อ เป็นคนที่ช่วยคุณ คุณเป็นลมล้มไปกับพื้น ผมเลยพามาที่บ้านของผม...เอาล่ะบ้านคุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปส่ง”ดูจุนกำลังเซ็งเลยคิดว่าไปส่งซะจะได้หมดภาระ จุนฮยองมองหน้าฝ่ายนั้นแว๊บนึงที่ดูเหมือนมันมีความหมายอะไร
“บ้านหรอ..มะ ไม่รู้หรอก”แววตาซื่อแสดงออกมาราวกับว่านี่คือความจริงจากใจ ดูจุนรู้สึกได้ว่าเขากำลังเจอกับเหตุการณ์ซ้ำแบบที่เคยเกิดกับตัวเขาเอง จำไม่ได้สักอย่าง ไม่รู้อะไรเลย...
“ว่าไงนะ”ตกใจแต่พยายามจะคุมทุกอย่างในใจให้ดี และไม่เอ่ยถามอะไรออกมา
“ไม่รู้ ผมไม่รู้... ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย”สับสนงงงวย ดูจุนตบหน้าผากตัวเองดังแป๊ะ ทั้งเครียดทั้งมึนที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ นอกจากเขาจะไม่รู้อะไรเพิ่ม ยังต้องมาช่วยอีกคนนี่หาคำตอบอีกด้วยใช่ไหม
“คุณพาผมไปส่งที่ข้างถนนเหมือนเดิม..ก็ได้นะ คือมันคงจะทำให้คุณต้องลำบากถ้าหากผมอยู่ที่นี่จนกว่าจะจำอะไรได้”ดวงตาใสมองและบอกเขาแบบนั้น น่าสงสารเสียจนไม่กล้าทิ้ง ...
“จะทำแบบนั้นได้ไงล่ะ...อยู่ด้วยกันไปก่อนก็ได้ แต่รีบคิดให้ออกนะว่าตัวคุณเองเป็นใคร”เขาใจดีมีคนบอกแบบนั้น แต่ไม่หรอก ยุนดูจุนก็แค่ไม่อยากให้ใครต้องลำบาก
“คุณ..”
“ยุนดูจุน เรียกฉันว่าดูจุนก็ได้จุนฮยอง”
______ > BUT I HAVE <______
อิลฮุนกำลังงุ่นง่าน และอีกีกวังกำลังเวียนหัว มือป้อมของคนตัวเตี้ยกว่าเลยหยิบปากกาอันเล็กมาขว้างใส่เด็กน้อยในสายตา ที่เดินไปเดินมาราวกับว่ามีอะไรให้กลุ้มใจเสียมากมาย
“พี่จะขว้างใส่ผมทำไมล่ะเนี่ย”หันไปโวยใส่คุณหมอหน้าใสผู้มีรอยยิ้มพิมพ์ใจคนไข้สาวแก่แม่หม้ายชายแท้ชายเทียม อีกีกวังคุณหมอผิวหนังที่มีคนไข้ในความดูแลมากที่สุดของโรงพยาบาล
“แล้วแกจะเดินไปเดินมาทำไมวะ เวียนหัว”โวยกลับไปพลางยกยิ้มกวน อิลฮุนนักศึกษาแพทย์สายดาร์คขยี้หัวไปมาแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ รุ่นพี่ตัวเล็ก
“พี่หมอสิวไม่ห่วงพี่ผมหรือไง”เอ่ยถามเพื่อนพี่ชายเสียงเครียด กีกวังส่ายหัวไปมา พลางยกยิ้มมุมปาก
“เชื่อพี่สิว่าคนแบบยงจุนฮยองไม่อยู่ๆ ก็หายตัวไปหรอก ...”
เพราะรู้จักดี..รู้ว่าเพื่อนซี้ของเขาต้องทำอะไรบางอย่างอยู่แน่ๆ
อะไรบางอย่างที่เขาอิลฮุนอาจจะคาดไม่ถึง
2 B CON"
TALK* ฟิคเรืองใหม่กับอะไรใหม่ๆ ดูจุนแนวใหม่ จุนฮยองแบบใหม่และโยซอบกับคาแรคเตอร์ใหม่ๆ
ฝากด้วยค่ะ
ขอบคุณที่รักทูจุน <3
ความคิดเห็น