ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : VII :: Yesterday
A DAY
VII
blackcc/circle
รถแล่นผ่านริมชายหาดมุ่งหน้ากลับเข้าเมืองหลวง จุนฮยองขยับตัวลงนอนบนหน้าขาของคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน ดูจุนขยับให้ฝ่ายนั้นได้นอนสบายมากขึ้นพลางหยิบแจ็กเกตตัวเดิมมาคลุมห่มให้
“มึงสองคนนี่พัฒนานะกูว่า”บยองฮีหันมาพูดพร้อมรอยยิ้มกวน จุนฮยองเปิดเปลือกตาที่หลับลงไปแล้วขึ้นมาข้างนึงเพื่อมองคนพูด
“ก็แค่เพื่อนที่สนิทกันมากขึ้น ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”เป็นดูจุนเองที่เป็นคนพูด เจ้าของร่างอวบหนายิ้มบางเหมือนยืนยันคำพูดของตัวเอง
“เพื่อนจริงหรอ มึงไม่..”ส่งสายตาเชิงถามแทนคำพูด ดูจุนเบือนหน้าออกนอกหน้าต่างไม่ตอบ บยองฮีเลิกคิ้วแล้วหันไปจะขอความเห็นแต่โยวอบกับฮยอนซึงก็แกล้งทำไม่สนใจ เพื่อนหน้าหนวดเลยมองเลยไปที่คนที่นั่งอยู่ที่ข้างคนขับ ซึงโฮพยักหน้าเชิงบอกว่าก็คิดเหมือนกัน ในรถเลยเงียบลง
จุนฮยองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นในขณะที่อีกคนเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง จุนฮยองไม่รู้ว่าดูจุนกำลังคิดอะไรแล้วก็รู้สึกแบบไหน ตั้งแต่วันก่อนเขาเองก็รู้สึกเหมือนดูจุนทำเหมือนมึนตึง ถึงจะยิ้มให้ เทคแคร์เหมือนเก่าแต่หลายครั้งที่พูดแล้วก็ตอบอะไรทั้งที่ไม่เคยตอบ
“ดูจุน...”เรียกอีกคนเสียงเบา คนตัวหนาหันมายิ้มมองพลางส่งสายตาถาม จุนฮยองดึงแจ็คเก็ตขึ้นคลุมหัวพลางขยับมือขึ้นมาจับมือใหญ่เอาไว้แน่น
“มึงโกรธอะไร”เสียงเศร้าเอ่ยถาม ดูจุนบีบมือของเขาเบาๆ จุนฮยองไม่รู้ว่าดูจุนทำหน้าแบบไหน แต่คงไม่ได้ดีไปกว่าเมื่อครู่
“เปล่า กูแค่มีอะไรให้คิด”ดูจุนแกล้งทำเป็นก้มเก็บของตรงที่วางเท้าแล้วกระซิบตอบ ศีรษะของคนตัวสูงกว่าอยู่ในระดับที่ต่ำกว่าเบาะหน้าจนมิด จุนฮยองสอดมือออกมานอกเสื้อเมื่อรู้สึกว่าเสียงตอบมันอยุ่ใกล้เสียจนชัดเจน มือบางวางลงบนต้นคอของอีกฝ่ายพอดิบพอดี ก่อนที่มือีกข้างจะเลื่อนเอาเสื้อออก
“.......”ดูจุนนั่งมองใบหน้าใสที่หลงรัก จุนฮยองยิ้มมุมปากก่อนจะออกแรงดึงอีกคนลงมาประทับริมฝีปากกับตัวเอง
ร่างสูงละเลียบชิมความหวานอย่างเชื่องช้า ปลายลิ้นแตะเบาๆ ที่ฟังคมเหมือนบอกว่าต้องการจะรุกล้ำ ซึ่งอีกคนก็ตอบสนองกันเป็น
อย่างดี..
มาถึงตอนนี้..ดูจุนก็ไม่รู้ว่าที่จริงแล้งจุนฮยองต้องการอะไร
----- -
หลายวันหลังจากกลับมาจากเที่ยวด้วยกัน จุนฮยองเทียวไปหาดูจุนที่ร้านทุกวัน...อย่างวันนี้ก็เช่นกัน
“บรั่นดีเหมือนเดิมนะครับ”ชอนดุงถามอย่างคุ้นเคยพร้อมรอยยิ้มสุภาพ จุนฮยองพยักหน้าแล้วกวาดสายตามองหาเจ้าของร้านร่างหนา
“เจ้าของร้านยังไม่เข้ามาเลยครับ เห็นว่ารอคุณกายุนกับเพื่อนๆ”ชอนดุงว่าต่อไปเสียงเรียบเพราะเหมือนจะดูออกว่าความสัมพันธ์ของเจ้านายกับเพ่อนคนนี้มันอยู่ในฐานะไหน...แต่นั่นมันไม่ได้เกี่ยวกับเขา ไม่ใช่หน้าที่ที่จะเอ่ยปากเผยเรื่องนี้กับใคร
“อ๋อ..หรอ”จุนฮยองพยักหน้าพลางยิ้มรับ มือบางหยิบแก้วบรั่นดีรสนุ่มมาจิบ
มือใหญ่วางลงบนไหล่ลาด จุนฮยองหันไปตามมือนั้นแล้วส่งยิ้มหวานให้อีกคน ดูจุนยิ้มรับแล้วชี้มือไปที่กลุ่มของน้องสาวที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันกับโต๊ะประจำของกลุ่มเขา
“เพิ่งรู้ว่าเป็นโต๊ะประจำบ้านด้วย”เอ่ยแซวอีกฝ่ายเรียบๆ ดูจุนหัวเราะในลำคอพลางนั่งลงข้างๆ คนรักที่จิบบรั่นดีแก้วที่สี่แล้วของคืนนี้
“เมาแล้วป่ะเนี่ย”เพราะรู้สึกได้ถึงความโงนเงนเต็มทีของจุนฮยอง ดูจุนเลยถามออกมาเพราะเป็นห่วง
“ถ้าเมาแล้วมึงจะไปส่งไหมล่ะ”ช้อนตามองพร้อมรอยยิ้มยั่ว ดูจุนเม้มริมฝีปากอย่างไม่มั่นใจ คนหน้าคมเบือนหลบสายตาที่กำลังมองเหมือนเชิญชวน
“ว่าไงดูจุน...ส่งไหม”ใช้ศอกสะกิดเข้าที่เอวหนาของคนรัก ดูจุนเหลือบสายตามามองแล้วอมยิ้ม
“เปลี่ยนจากไปส่งเป็นพากลับบ้านแทนได้ไหม”จุนฮยองหัวเราะในลำคอพลางเอนตัวซบที่แขนของคนที่ยืนพิง ดูจุนวางมืออีกข้างบนเรือนผมนุ่ม จุนฮยองเงยหน้ามองอีกคนพร้อมยิ้มบาง
“ไปจริงๆ นะ กูไปได้นะ”พูดกับดูจุนเสียงอ้อนพร้อมดวงตาเฉยชาที่ช่ำหวานเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล ดูจุนจ้องดวงตาคู่นั้นแล้วพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มกว้าง
กายุนไม่ได้กลับมาด้วยเพราะยัยตัวดีอ้อนขอไปนอนที่คอนโดของฮยอนอาเพื่อนสนิทในกลุ่ม ดูจุนประคองร่างของคนตัวบางกว่าวางบนที่นอนนุ่ม จุนฮยองปรือตามองเจ้าของบ้านที่ตัวเองอ้อนมาด้วย มือบางคว้าข้อมือของคนรักที่กำลังจะเดินละไปจากตัวเอง ออกแรงกระตุกแขนของฝั่งนั้นให้นั่งลงข้างตัว
“ไปไหน” ดูจุนมองใบหน้าขาวที่มองเขาตาแป๋ว จุนฮยองไม่ได้อยู่ในสติปกติ เขาไม่ควรฉวยโอกาสแม้ว่าความรู้สึกจะบอกว่าจุนฮยองคงไม่ว่าอะไร
เขาสองคนเป็นแฟนกัน...
“เอาเสื้อผผ้ามาเปลี่ยนให้ไง เอาน้ำมาเช้ดหน้าเช็ดตาให้ด้วย”น้ำเสียงทุ้มของร่างหนาเอ่ยยบอก คนที่นอนอยู่พยักหน้าแล้วคลายมือออกจาข้อมือของเขา
“รีบมานะดูจุนอา”
ร่างสูงวางผ้าขนหนูผืนเล็กที่จัดการเช็ดให้คนที่เมานอนนิ่งอยู่ตรงหน้าแล้วเรียบร้อยลงกับขอบกะละมังใบเล็ก ดวงตาคมทอดมองใบหน้าอ่อนใสที่ขึ้นสีแดงเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้าแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมสักฟอด
“อื้อ..ดูจุนหรอ”เสียงหวานเอ่ยถามยานคาง ดูจุนละจมูกขึ้นมามองคนตัวเล็กกว่าที่พยายามปรือตาสู้กับแสงขึ้นมามองเขา มือบางเอื้อมไปไม่รู้ทิศก่อนจะมาแปะลงที่ใบหน้าของเขา
“ขอโทษนะดูจุน กูขอโทษ....”ตาเล็กมองมาพร้อมรอยยิ้มเศร้า ดูจุนหรี่ตามองคนพูด ก่อนจะได้ถามอะไร มืออีกข้างของคนที่นอนก็ดึงเอาตัวเขาลงไปนอนด้วยข้างๆ
“จุนฮยอง ปล่อยเถอะ”เขาไม่ได้หวงตัวหรืออะไร แต่ยุนดูจุนกลัวจะห้ามใจไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับคนรักที่มีสติไม่ครบถ้วน จุนฮยองเผยยิ้มบางๆ ซบใบหน้าลงบนอกของอีกฝ่าย แขนยาววางพาดตัวคนตัวหนา ก่อนจะขยับซุกเข้าไปอีก
“ขอโทษนะดูจุน..ขอโทษจริงๆ กูไม่ได้อยากทำแบบนี้....กูรักมึงนะ...รัก....รักจริงๆ”ร่างสูงขมวดคิ้วก้มมองคนในอก เขาไม่ได้โง่เสียจนไม่ฉุกคิดสงสัย แล้วก็ไม่อยากเอาคำว่ารักที่อีกคนพูดมาเชื่อจนหมดใจ จุนฮยองยังมีอะไรอีกมากที่ไม่ได้บอกเขา ยังมีความลับเสมอเมื่อเขาได้มองดวงตาคู่นั้น
--- -
ตื่นขึ้นมาดูจุนก็ไม่เห็นคนเมาที่ควรจะนอนหลับอยู่ข้างตัวเอง ขายาวก้าวลงจากเตียงออกเดินตามคนที่ว่า ก่อนจะได้ยินเสียงของโทรทัศน์ดังมาจากด้านล่างของบ้าน พร้อมด้วยเสียงหัวเราะของสองคน ใบหน้าคมเงี่ยหูฟังเสียงพูดคุยอยู่นานพอควรสุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงยิ้มจาง ขายาวก้าวถอยหลังกลับเข้าไปในห้อง ไม่นานจุนฮยองก็เปิดประตูเข้ามาหา
“ตื่นนานหรือยัง”ดูจุนหันตัวจากราวผ้าเช็ดตัวมาพยักหน้ารับพร้อยรอยยิ้มกว้าง
“ไปคุยกับกายุนมาหรอ”ถามกลับไปเสียงนุ่ม จุนฮยองสะดุ้งไปนิดพลางเดินมานั่งลงที่ข้างเตียง
“อื้อ พอดีน้องกลับมาบ้าน กูลงไปหาน้ำกินเลยทักนิดหน่อย..มึงลงไปหรอ”จุนฮยองถามเสียงนิ่ง ดูจุนหยิบผ้าเช้ดตัวมาพาดที่ไหล่ ดวงตาคมมองอีกคนพลางยิ้มกว้าง
“เปล่าหรอก แค่ได้ยินเสียงหัวเราะก็เลยเดาเอาหนะ...กูอาบน้ำก่อนนะ แล้วเดี๋ยวลงไปทำอะไรไว้ให้กิน”
จุนฮยองก้มหน้ามองถ้วยซุปตรงหน้าพลางเหลือบสายตาไปมองหญิงสาวที่นั่งตรงหน้าสลับกับคนที่นั่งอยู่ข้างตัวเอง เขาไม่รู้ว่าดูจุนเป็นอะไรทำไมเงียบๆ ไป
“เดี๋ยวเค้าขึ้นไปนอนแล้วนะ..”กายุนหันมาบอกพี่ชายพร้อมรอยยิ้มกว้าง หยิงสาววางช้อนลงกับจานแล้วหันมายิ้มให้เขา
“แล้ว...คุยกันนะคะพี่จุนฮยอง”เธอหันมาบอกเสียงใส ก่อนจะยกจานของตัวเองไปวางที่อ่างล้างจาน จุนฮยองมองตาเรือนร่างบอบบางไปก่อนจะหันมาสบตาเข้าพอดีกับอีกคนที่มองเขาอยู่แต่ไม่พูดอะไร
ยงจุนฮยองอึดอัดกับแววตาของดูจุน
รถจอดตรงหน้าคอนโดมิเนียมหรู ดูจุนมองพวงมาลัยรถในมือนิ่ง จุนฮยองเหลือบสายตามองอีกคนเพราะไม่รู้ว่าดูจุนเป็นอะไร
“ถึงแล้ว”ดูจุนว่าเสียงนิ่ง จุนฮยองพยักหน้ารับแต่พอจะเปิดประตูลงไปก็เป็นตัวเองที่หันมาหา
“มึงเป็นอะไร ทำไมถึงเงียบไป”ถึงจะเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่การที่ถูกใครมาเงียบใส่ทั้งที่เคยพูดเคยคุยกันปกติมันทำให้อึดอัดจนไม่อยากจะอดทน ดูจุนหันมามองเขาพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะได้รับเสมอ
“เปล่า..ไม่มีอะไร”จุนฮยองไม่ได้คิดไปเองว่าดวงตาคมกำลังมองมาอย่างเจ็บปวด แววตาตัดพ้อเหมือนกับว่าถูกทำร้ายใจอย่างมากมาย
“เป็นอะไร มึงโกรธอะไรกูหรือเปล่าเนี่ย”คว้าต้นแขนคนรักไว้ในมือพลางมองหน้าเชิงบังคับ ดูจุนเม้มริมฝีปากแน่น....
“กูว่ามึงกับกูคงต้องคุยกันยาว...ขึ้นไปข้างบนกับกู!”
--- -
โยซอบก้าวลงจากรถยนต์คันงามที่มีสารถีเป็นเพื่อนหน้าสวย ฮยอนซึงโทรไปหาดูจุนเมื่อบ่ายเพื่อจะบอกว่าจะไปเยี่ยมชมกิจการของเพื่อนหรือเรียกง่ายๆ ว่าจะไปนั่งดื่มกันที่นั่น เจ้าของร้านตัวอวบตอบมาแค่อื้อๆ อ้าๆ แล้วก็วางไป
“ดูจุนว่าจะมาไหม”โยซอบว่าตาใส ฮยอนซึงเลิกคิ้วแล้วมองนาฬิกาข้อมือ
“มันว่าถ้าสี่ทุ่มไม่เห็นก็คงไม่เข้ามาว่ะ อะไรวะไหนว่าจะไม่อะไรแล้วไง...มีมาถามถึง”ตอบท้ายด้วยการผิวปากแซวเพื่อนตัวเล็ก
“ก็ไม่อะไรไง มึงนี่อะไรเนี่ย ไม่คุยละ ไปหาไอ้อีจุนดีกว่า”เดินหน้าแดงแปร๊ดเข้าไปในร้านโดยไม่รอเพื่อนตัวสูงกว่าที่ยืนหัวเราะไล่หลังไปอย่างสนุก
“กว่าจะมา”บยองฮีที่ติดสอยห้อยตามอีจุนมาด้วยทักขึ้น โยซอบบุ้ยปากใส่คนที่เดินตามมาทีหลัง
“ที่บ่นนี่เพราะเหงาใช่ไหม ไอ้อีจุนไปป้อสาวถึงไหนล่ะ”ฟังจบพ่อคนหนวดงามก็ชี้มือไปที่กลางฟลอ ฮยอนซึงกับโยซอบมองตามไปเห็นเพื่อนสนิทที่กำลังเลื้อยสาวๆ เต็มที่ ฮยอนซึงละสายตามาจากภาพตรงนั้นกะว่าจะชวนเพื่อนตัวเองคุยอะไรสัพเพเหระก็เจอกับดวงตาใสที่ยังคงมองที่เดิมนิ่ง
โยซอบรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองแทบหยุดเต้นเมื่อพอจะละสายตาก็เหลือบไปเห็นใบหน้าคมคายที่จดจำได้ดีว่าเคยเห็นที่ไหน...ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่น่าจดจำ ผู้ชายที่ทำระยำที่ทำร้ายเขาเพราะความใคร่
“มึง...เตี้ย”กระทุ้งศอกโดนสีข้างถึงได้รู้สึกตัวและละสายตามาจากภาพชายคนนั้นกับหญิงสาวใบหน้าสะสายในเดรสสั้นกุดสีขาวสีอาด ที่กำลังเต้นเหมือนยั่วยวนกันและกัน
“ห๊ะ ..ห๊ะ”หันมาตามเสียงเรียก ฮยอนซึงมองกลับไปที่ที่เขามองแล้วหันมาขมวดคิ้วใส่เหมือนถาม
“ไม่มีไรหรอก กูแค่มองว่าใช่คนรู้จักกูไหม”โยซอบคว้าแก้วเหล้าที่วางอยู่มากระดกอึกๆ บยองฮีอ้าปากค้าง มือใหญ่กำลังจะห้ามแต่ก็ไม่หันแล้ว
“เข้มชิบหาย”คนตัวเล็กที่ซัดรวดเดียวหมดกระแทกแก้วลงบนโต๊ะแล้วบนเตียงดัง
“แก้วไอ้อีจุน...มึงก็รู้ว่ามันกินเข้ม”บยองฮีว่า โยซอบหันมาพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเอนตัวพิงเพื่อนหน้าสวยเพราะรุู้สึกมึนหัว
“ไอ้นี่ กูยังไม่ได้กินเลย..มึงเมาก่อนแล้ว”ฮยอนซึงบ่น ก่อนจะเปลี่ยนให้เพื่อนสนิทซบลงที่อกตัวเองแทนเพราะถ้านั่งแบบนั้นมันจะกลายเป็นเขาเองที่ไม่ถนัด
“ขี้บ่นว่ะ”โยซอบว่า พอดีกับที่อีจุนที่เดินกอดเอวหญิงสาวกลับมานั่งที่โต๊ะ โดยพ่วงเอาคนอีกคู่มาด้วยกัน
“เฮ้ยมึง...นี่ฮเยวอนแล้วนี่ก็ลีลี่กับแฟน”เพื่อนจอมกะล่อนแนะนำ ฮยอนซึงเหลือบสายตาจากคนที่เมาในแก้วเดียวที่กำลังทำท่าอยากจะเลื้อยลงตักเขาขึ้นมามอง คนหน้าสวยมองหน้าแฟนของหญิงสาวที่ติดสอยห้อยตามเด็กของเพื่อนมานิ่ง คนที่ว่ามองแล้วยกยิ้มกวน
“สวัสดีครับ...ผมดงอุน ซนดงอุน”ไม่หรอก..จางฮยอนซึงไม่ได้คิดไปเอง เขาว่าไอ้บ้านี่มันมองเขาเหมือนกับสมเพส
“ไอ้เชี่ยโยซอบ มึงอะไรเนี่ย อยากนอนก็พิงเบาะไปเลยมึง..บยองฮี ช่วยกูหน่อย”ไม่ใช่แค่บ่น ฮยอนซึงยังเรียกเพื่อนอีกคนให้ช่วยดึงเอาคนตัวเล็กแต่หนักพอดูให้เอนตัวไปพิงกับพนักหลังที่เป็นเบาะ คนตัวเล็กปรือตาขึ้นมาพอดีกับที่โดนลากให้นอนดีๆ
“อื้อ...กูเมาแล้ว ฮยอนซึงพากลับหน่อย ไม่อยากอยู่นี่แล้ว”โยซอบว่าเสียงเครือ ก่อนดวงตาใสที่กำลังปรอยขึ้นมาสบเข้าพอดีกับดวงตาคมนิ่งที่ยืนมองเขาอยู่ตรงหน้า โยซอบยิ้มบางเบาเพราะจดจำมันได้ดี ...ฝัน โยซอบคงจะฝัน
“นี่มัน....”ดงอุนพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นว่าคนที่ทำท่าเมาพับคนนั้นเป็นใคร ดวงตาน้อยๆ ปรือมองเขา แล้วหันไปเกาะแขนคนหน้าสวยที่เขารู้ดีว่ากำลังกุ๊กกิ๊กอยู่กับพี่ชายเพื่อนตัวเอง
แล้วคนนี้ไม่ใช่ผู้ชายขาย...ตามชายหาด?
“พอดีไอ้โยซอบมันจัดของมึงรวดเดียว...ปลิ้นเลย แก้วเดียวแม่งจอดสนิท”บยองฮีอธิบาย อีจุนพยักหน้าเชิงว่าเข้าใจ
“แล้วตกลงดูจุนกับจุนฮยองมันจะมาป่ะวะ”หันมาถามฮยอนซึงซึ่งกำลังยกแก้วเบียร์ของตัวเองขึ้นมาดื่ม
“คงไม่ล่ะ แล้วนี่กูจะทำไงกับไอ้เตี้ยนี่ดี เพื่อนเลิฟมันไม่มาซะด้วย..ใครจะเก็บศพ”พูดทั้งที่ก็รู้ดีนั่นแหละว่าจะตกเป็นหน้าที่ใคร ดงอุนยังคงยืนมองการสนทนาของกลุ่มเพื่อนโดยมีเป้าหมายของสายตาที่คนตัวเล็กที่เหมือนจะหลับไปแล้วอยู่
เขาควรจะทำยังไงเพื่อให้ได้คุยกับคนคนนี้...
2 be con
VII
blackcc/circle
รถแล่นผ่านริมชายหาดมุ่งหน้ากลับเข้าเมืองหลวง จุนฮยองขยับตัวลงนอนบนหน้าขาของคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน ดูจุนขยับให้ฝ่ายนั้นได้นอนสบายมากขึ้นพลางหยิบแจ็กเกตตัวเดิมมาคลุมห่มให้
“มึงสองคนนี่พัฒนานะกูว่า”บยองฮีหันมาพูดพร้อมรอยยิ้มกวน จุนฮยองเปิดเปลือกตาที่หลับลงไปแล้วขึ้นมาข้างนึงเพื่อมองคนพูด
“ก็แค่เพื่อนที่สนิทกันมากขึ้น ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”เป็นดูจุนเองที่เป็นคนพูด เจ้าของร่างอวบหนายิ้มบางเหมือนยืนยันคำพูดของตัวเอง
“เพื่อนจริงหรอ มึงไม่..”ส่งสายตาเชิงถามแทนคำพูด ดูจุนเบือนหน้าออกนอกหน้าต่างไม่ตอบ บยองฮีเลิกคิ้วแล้วหันไปจะขอความเห็นแต่โยวอบกับฮยอนซึงก็แกล้งทำไม่สนใจ เพื่อนหน้าหนวดเลยมองเลยไปที่คนที่นั่งอยู่ที่ข้างคนขับ ซึงโฮพยักหน้าเชิงบอกว่าก็คิดเหมือนกัน ในรถเลยเงียบลง
จุนฮยองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นในขณะที่อีกคนเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง จุนฮยองไม่รู้ว่าดูจุนกำลังคิดอะไรแล้วก็รู้สึกแบบไหน ตั้งแต่วันก่อนเขาเองก็รู้สึกเหมือนดูจุนทำเหมือนมึนตึง ถึงจะยิ้มให้ เทคแคร์เหมือนเก่าแต่หลายครั้งที่พูดแล้วก็ตอบอะไรทั้งที่ไม่เคยตอบ
“ดูจุน...”เรียกอีกคนเสียงเบา คนตัวหนาหันมายิ้มมองพลางส่งสายตาถาม จุนฮยองดึงแจ็คเก็ตขึ้นคลุมหัวพลางขยับมือขึ้นมาจับมือใหญ่เอาไว้แน่น
“มึงโกรธอะไร”เสียงเศร้าเอ่ยถาม ดูจุนบีบมือของเขาเบาๆ จุนฮยองไม่รู้ว่าดูจุนทำหน้าแบบไหน แต่คงไม่ได้ดีไปกว่าเมื่อครู่
“เปล่า กูแค่มีอะไรให้คิด”ดูจุนแกล้งทำเป็นก้มเก็บของตรงที่วางเท้าแล้วกระซิบตอบ ศีรษะของคนตัวสูงกว่าอยู่ในระดับที่ต่ำกว่าเบาะหน้าจนมิด จุนฮยองสอดมือออกมานอกเสื้อเมื่อรู้สึกว่าเสียงตอบมันอยุ่ใกล้เสียจนชัดเจน มือบางวางลงบนต้นคอของอีกฝ่ายพอดิบพอดี ก่อนที่มือีกข้างจะเลื่อนเอาเสื้อออก
“.......”ดูจุนนั่งมองใบหน้าใสที่หลงรัก จุนฮยองยิ้มมุมปากก่อนจะออกแรงดึงอีกคนลงมาประทับริมฝีปากกับตัวเอง
ร่างสูงละเลียบชิมความหวานอย่างเชื่องช้า ปลายลิ้นแตะเบาๆ ที่ฟังคมเหมือนบอกว่าต้องการจะรุกล้ำ ซึ่งอีกคนก็ตอบสนองกันเป็น
อย่างดี..
มาถึงตอนนี้..ดูจุนก็ไม่รู้ว่าที่จริงแล้งจุนฮยองต้องการอะไร
----- -
หลายวันหลังจากกลับมาจากเที่ยวด้วยกัน จุนฮยองเทียวไปหาดูจุนที่ร้านทุกวัน...อย่างวันนี้ก็เช่นกัน
“บรั่นดีเหมือนเดิมนะครับ”ชอนดุงถามอย่างคุ้นเคยพร้อมรอยยิ้มสุภาพ จุนฮยองพยักหน้าแล้วกวาดสายตามองหาเจ้าของร้านร่างหนา
“เจ้าของร้านยังไม่เข้ามาเลยครับ เห็นว่ารอคุณกายุนกับเพื่อนๆ”ชอนดุงว่าต่อไปเสียงเรียบเพราะเหมือนจะดูออกว่าความสัมพันธ์ของเจ้านายกับเพ่อนคนนี้มันอยู่ในฐานะไหน...แต่นั่นมันไม่ได้เกี่ยวกับเขา ไม่ใช่หน้าที่ที่จะเอ่ยปากเผยเรื่องนี้กับใคร
“อ๋อ..หรอ”จุนฮยองพยักหน้าพลางยิ้มรับ มือบางหยิบแก้วบรั่นดีรสนุ่มมาจิบ
มือใหญ่วางลงบนไหล่ลาด จุนฮยองหันไปตามมือนั้นแล้วส่งยิ้มหวานให้อีกคน ดูจุนยิ้มรับแล้วชี้มือไปที่กลุ่มของน้องสาวที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันกับโต๊ะประจำของกลุ่มเขา
“เพิ่งรู้ว่าเป็นโต๊ะประจำบ้านด้วย”เอ่ยแซวอีกฝ่ายเรียบๆ ดูจุนหัวเราะในลำคอพลางนั่งลงข้างๆ คนรักที่จิบบรั่นดีแก้วที่สี่แล้วของคืนนี้
“เมาแล้วป่ะเนี่ย”เพราะรู้สึกได้ถึงความโงนเงนเต็มทีของจุนฮยอง ดูจุนเลยถามออกมาเพราะเป็นห่วง
“ถ้าเมาแล้วมึงจะไปส่งไหมล่ะ”ช้อนตามองพร้อมรอยยิ้มยั่ว ดูจุนเม้มริมฝีปากอย่างไม่มั่นใจ คนหน้าคมเบือนหลบสายตาที่กำลังมองเหมือนเชิญชวน
“ว่าไงดูจุน...ส่งไหม”ใช้ศอกสะกิดเข้าที่เอวหนาของคนรัก ดูจุนเหลือบสายตามามองแล้วอมยิ้ม
“เปลี่ยนจากไปส่งเป็นพากลับบ้านแทนได้ไหม”จุนฮยองหัวเราะในลำคอพลางเอนตัวซบที่แขนของคนที่ยืนพิง ดูจุนวางมืออีกข้างบนเรือนผมนุ่ม จุนฮยองเงยหน้ามองอีกคนพร้อมยิ้มบาง
“ไปจริงๆ นะ กูไปได้นะ”พูดกับดูจุนเสียงอ้อนพร้อมดวงตาเฉยชาที่ช่ำหวานเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล ดูจุนจ้องดวงตาคู่นั้นแล้วพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มกว้าง
กายุนไม่ได้กลับมาด้วยเพราะยัยตัวดีอ้อนขอไปนอนที่คอนโดของฮยอนอาเพื่อนสนิทในกลุ่ม ดูจุนประคองร่างของคนตัวบางกว่าวางบนที่นอนนุ่ม จุนฮยองปรือตามองเจ้าของบ้านที่ตัวเองอ้อนมาด้วย มือบางคว้าข้อมือของคนรักที่กำลังจะเดินละไปจากตัวเอง ออกแรงกระตุกแขนของฝั่งนั้นให้นั่งลงข้างตัว
“ไปไหน” ดูจุนมองใบหน้าขาวที่มองเขาตาแป๋ว จุนฮยองไม่ได้อยู่ในสติปกติ เขาไม่ควรฉวยโอกาสแม้ว่าความรู้สึกจะบอกว่าจุนฮยองคงไม่ว่าอะไร
เขาสองคนเป็นแฟนกัน...
“เอาเสื้อผผ้ามาเปลี่ยนให้ไง เอาน้ำมาเช้ดหน้าเช็ดตาให้ด้วย”น้ำเสียงทุ้มของร่างหนาเอ่ยยบอก คนที่นอนอยู่พยักหน้าแล้วคลายมือออกจาข้อมือของเขา
“รีบมานะดูจุนอา”
ร่างสูงวางผ้าขนหนูผืนเล็กที่จัดการเช็ดให้คนที่เมานอนนิ่งอยู่ตรงหน้าแล้วเรียบร้อยลงกับขอบกะละมังใบเล็ก ดวงตาคมทอดมองใบหน้าอ่อนใสที่ขึ้นสีแดงเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้าแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมสักฟอด
“อื้อ..ดูจุนหรอ”เสียงหวานเอ่ยถามยานคาง ดูจุนละจมูกขึ้นมามองคนตัวเล็กกว่าที่พยายามปรือตาสู้กับแสงขึ้นมามองเขา มือบางเอื้อมไปไม่รู้ทิศก่อนจะมาแปะลงที่ใบหน้าของเขา
“ขอโทษนะดูจุน กูขอโทษ....”ตาเล็กมองมาพร้อมรอยยิ้มเศร้า ดูจุนหรี่ตามองคนพูด ก่อนจะได้ถามอะไร มืออีกข้างของคนที่นอนก็ดึงเอาตัวเขาลงไปนอนด้วยข้างๆ
“จุนฮยอง ปล่อยเถอะ”เขาไม่ได้หวงตัวหรืออะไร แต่ยุนดูจุนกลัวจะห้ามใจไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับคนรักที่มีสติไม่ครบถ้วน จุนฮยองเผยยิ้มบางๆ ซบใบหน้าลงบนอกของอีกฝ่าย แขนยาววางพาดตัวคนตัวหนา ก่อนจะขยับซุกเข้าไปอีก
“ขอโทษนะดูจุน..ขอโทษจริงๆ กูไม่ได้อยากทำแบบนี้....กูรักมึงนะ...รัก....รักจริงๆ”ร่างสูงขมวดคิ้วก้มมองคนในอก เขาไม่ได้โง่เสียจนไม่ฉุกคิดสงสัย แล้วก็ไม่อยากเอาคำว่ารักที่อีกคนพูดมาเชื่อจนหมดใจ จุนฮยองยังมีอะไรอีกมากที่ไม่ได้บอกเขา ยังมีความลับเสมอเมื่อเขาได้มองดวงตาคู่นั้น
--- -
ตื่นขึ้นมาดูจุนก็ไม่เห็นคนเมาที่ควรจะนอนหลับอยู่ข้างตัวเอง ขายาวก้าวลงจากเตียงออกเดินตามคนที่ว่า ก่อนจะได้ยินเสียงของโทรทัศน์ดังมาจากด้านล่างของบ้าน พร้อมด้วยเสียงหัวเราะของสองคน ใบหน้าคมเงี่ยหูฟังเสียงพูดคุยอยู่นานพอควรสุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงยิ้มจาง ขายาวก้าวถอยหลังกลับเข้าไปในห้อง ไม่นานจุนฮยองก็เปิดประตูเข้ามาหา
“ตื่นนานหรือยัง”ดูจุนหันตัวจากราวผ้าเช็ดตัวมาพยักหน้ารับพร้อยรอยยิ้มกว้าง
“ไปคุยกับกายุนมาหรอ”ถามกลับไปเสียงนุ่ม จุนฮยองสะดุ้งไปนิดพลางเดินมานั่งลงที่ข้างเตียง
“อื้อ พอดีน้องกลับมาบ้าน กูลงไปหาน้ำกินเลยทักนิดหน่อย..มึงลงไปหรอ”จุนฮยองถามเสียงนิ่ง ดูจุนหยิบผ้าเช้ดตัวมาพาดที่ไหล่ ดวงตาคมมองอีกคนพลางยิ้มกว้าง
“เปล่าหรอก แค่ได้ยินเสียงหัวเราะก็เลยเดาเอาหนะ...กูอาบน้ำก่อนนะ แล้วเดี๋ยวลงไปทำอะไรไว้ให้กิน”
จุนฮยองก้มหน้ามองถ้วยซุปตรงหน้าพลางเหลือบสายตาไปมองหญิงสาวที่นั่งตรงหน้าสลับกับคนที่นั่งอยู่ข้างตัวเอง เขาไม่รู้ว่าดูจุนเป็นอะไรทำไมเงียบๆ ไป
“เดี๋ยวเค้าขึ้นไปนอนแล้วนะ..”กายุนหันมาบอกพี่ชายพร้อมรอยยิ้มกว้าง หยิงสาววางช้อนลงกับจานแล้วหันมายิ้มให้เขา
“แล้ว...คุยกันนะคะพี่จุนฮยอง”เธอหันมาบอกเสียงใส ก่อนจะยกจานของตัวเองไปวางที่อ่างล้างจาน จุนฮยองมองตาเรือนร่างบอบบางไปก่อนจะหันมาสบตาเข้าพอดีกับอีกคนที่มองเขาอยู่แต่ไม่พูดอะไร
ยงจุนฮยองอึดอัดกับแววตาของดูจุน
รถจอดตรงหน้าคอนโดมิเนียมหรู ดูจุนมองพวงมาลัยรถในมือนิ่ง จุนฮยองเหลือบสายตามองอีกคนเพราะไม่รู้ว่าดูจุนเป็นอะไร
“ถึงแล้ว”ดูจุนว่าเสียงนิ่ง จุนฮยองพยักหน้ารับแต่พอจะเปิดประตูลงไปก็เป็นตัวเองที่หันมาหา
“มึงเป็นอะไร ทำไมถึงเงียบไป”ถึงจะเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่การที่ถูกใครมาเงียบใส่ทั้งที่เคยพูดเคยคุยกันปกติมันทำให้อึดอัดจนไม่อยากจะอดทน ดูจุนหันมามองเขาพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะได้รับเสมอ
“เปล่า..ไม่มีอะไร”จุนฮยองไม่ได้คิดไปเองว่าดวงตาคมกำลังมองมาอย่างเจ็บปวด แววตาตัดพ้อเหมือนกับว่าถูกทำร้ายใจอย่างมากมาย
“เป็นอะไร มึงโกรธอะไรกูหรือเปล่าเนี่ย”คว้าต้นแขนคนรักไว้ในมือพลางมองหน้าเชิงบังคับ ดูจุนเม้มริมฝีปากแน่น....
“กูว่ามึงกับกูคงต้องคุยกันยาว...ขึ้นไปข้างบนกับกู!”
--- -
โยซอบก้าวลงจากรถยนต์คันงามที่มีสารถีเป็นเพื่อนหน้าสวย ฮยอนซึงโทรไปหาดูจุนเมื่อบ่ายเพื่อจะบอกว่าจะไปเยี่ยมชมกิจการของเพื่อนหรือเรียกง่ายๆ ว่าจะไปนั่งดื่มกันที่นั่น เจ้าของร้านตัวอวบตอบมาแค่อื้อๆ อ้าๆ แล้วก็วางไป
“ดูจุนว่าจะมาไหม”โยซอบว่าตาใส ฮยอนซึงเลิกคิ้วแล้วมองนาฬิกาข้อมือ
“มันว่าถ้าสี่ทุ่มไม่เห็นก็คงไม่เข้ามาว่ะ อะไรวะไหนว่าจะไม่อะไรแล้วไง...มีมาถามถึง”ตอบท้ายด้วยการผิวปากแซวเพื่อนตัวเล็ก
“ก็ไม่อะไรไง มึงนี่อะไรเนี่ย ไม่คุยละ ไปหาไอ้อีจุนดีกว่า”เดินหน้าแดงแปร๊ดเข้าไปในร้านโดยไม่รอเพื่อนตัวสูงกว่าที่ยืนหัวเราะไล่หลังไปอย่างสนุก
“กว่าจะมา”บยองฮีที่ติดสอยห้อยตามอีจุนมาด้วยทักขึ้น โยซอบบุ้ยปากใส่คนที่เดินตามมาทีหลัง
“ที่บ่นนี่เพราะเหงาใช่ไหม ไอ้อีจุนไปป้อสาวถึงไหนล่ะ”ฟังจบพ่อคนหนวดงามก็ชี้มือไปที่กลางฟลอ ฮยอนซึงกับโยซอบมองตามไปเห็นเพื่อนสนิทที่กำลังเลื้อยสาวๆ เต็มที่ ฮยอนซึงละสายตามาจากภาพตรงนั้นกะว่าจะชวนเพื่อนตัวเองคุยอะไรสัพเพเหระก็เจอกับดวงตาใสที่ยังคงมองที่เดิมนิ่ง
โยซอบรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองแทบหยุดเต้นเมื่อพอจะละสายตาก็เหลือบไปเห็นใบหน้าคมคายที่จดจำได้ดีว่าเคยเห็นที่ไหน...ใบหน้าหล่อเหลาที่ไม่น่าจดจำ ผู้ชายที่ทำระยำที่ทำร้ายเขาเพราะความใคร่
“มึง...เตี้ย”กระทุ้งศอกโดนสีข้างถึงได้รู้สึกตัวและละสายตามาจากภาพชายคนนั้นกับหญิงสาวใบหน้าสะสายในเดรสสั้นกุดสีขาวสีอาด ที่กำลังเต้นเหมือนยั่วยวนกันและกัน
“ห๊ะ ..ห๊ะ”หันมาตามเสียงเรียก ฮยอนซึงมองกลับไปที่ที่เขามองแล้วหันมาขมวดคิ้วใส่เหมือนถาม
“ไม่มีไรหรอก กูแค่มองว่าใช่คนรู้จักกูไหม”โยซอบคว้าแก้วเหล้าที่วางอยู่มากระดกอึกๆ บยองฮีอ้าปากค้าง มือใหญ่กำลังจะห้ามแต่ก็ไม่หันแล้ว
“เข้มชิบหาย”คนตัวเล็กที่ซัดรวดเดียวหมดกระแทกแก้วลงบนโต๊ะแล้วบนเตียงดัง
“แก้วไอ้อีจุน...มึงก็รู้ว่ามันกินเข้ม”บยองฮีว่า โยซอบหันมาพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเอนตัวพิงเพื่อนหน้าสวยเพราะรุู้สึกมึนหัว
“ไอ้นี่ กูยังไม่ได้กินเลย..มึงเมาก่อนแล้ว”ฮยอนซึงบ่น ก่อนจะเปลี่ยนให้เพื่อนสนิทซบลงที่อกตัวเองแทนเพราะถ้านั่งแบบนั้นมันจะกลายเป็นเขาเองที่ไม่ถนัด
“ขี้บ่นว่ะ”โยซอบว่า พอดีกับที่อีจุนที่เดินกอดเอวหญิงสาวกลับมานั่งที่โต๊ะ โดยพ่วงเอาคนอีกคู่มาด้วยกัน
“เฮ้ยมึง...นี่ฮเยวอนแล้วนี่ก็ลีลี่กับแฟน”เพื่อนจอมกะล่อนแนะนำ ฮยอนซึงเหลือบสายตาจากคนที่เมาในแก้วเดียวที่กำลังทำท่าอยากจะเลื้อยลงตักเขาขึ้นมามอง คนหน้าสวยมองหน้าแฟนของหญิงสาวที่ติดสอยห้อยตามเด็กของเพื่อนมานิ่ง คนที่ว่ามองแล้วยกยิ้มกวน
“สวัสดีครับ...ผมดงอุน ซนดงอุน”ไม่หรอก..จางฮยอนซึงไม่ได้คิดไปเอง เขาว่าไอ้บ้านี่มันมองเขาเหมือนกับสมเพส
“ไอ้เชี่ยโยซอบ มึงอะไรเนี่ย อยากนอนก็พิงเบาะไปเลยมึง..บยองฮี ช่วยกูหน่อย”ไม่ใช่แค่บ่น ฮยอนซึงยังเรียกเพื่อนอีกคนให้ช่วยดึงเอาคนตัวเล็กแต่หนักพอดูให้เอนตัวไปพิงกับพนักหลังที่เป็นเบาะ คนตัวเล็กปรือตาขึ้นมาพอดีกับที่โดนลากให้นอนดีๆ
“อื้อ...กูเมาแล้ว ฮยอนซึงพากลับหน่อย ไม่อยากอยู่นี่แล้ว”โยซอบว่าเสียงเครือ ก่อนดวงตาใสที่กำลังปรอยขึ้นมาสบเข้าพอดีกับดวงตาคมนิ่งที่ยืนมองเขาอยู่ตรงหน้า โยซอบยิ้มบางเบาเพราะจดจำมันได้ดี ...ฝัน โยซอบคงจะฝัน
“นี่มัน....”ดงอุนพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นว่าคนที่ทำท่าเมาพับคนนั้นเป็นใคร ดวงตาน้อยๆ ปรือมองเขา แล้วหันไปเกาะแขนคนหน้าสวยที่เขารู้ดีว่ากำลังกุ๊กกิ๊กอยู่กับพี่ชายเพื่อนตัวเอง
แล้วคนนี้ไม่ใช่ผู้ชายขาย...ตามชายหาด?
“พอดีไอ้โยซอบมันจัดของมึงรวดเดียว...ปลิ้นเลย แก้วเดียวแม่งจอดสนิท”บยองฮีอธิบาย อีจุนพยักหน้าเชิงว่าเข้าใจ
“แล้วตกลงดูจุนกับจุนฮยองมันจะมาป่ะวะ”หันมาถามฮยอนซึงซึ่งกำลังยกแก้วเบียร์ของตัวเองขึ้นมาดื่ม
“คงไม่ล่ะ แล้วนี่กูจะทำไงกับไอ้เตี้ยนี่ดี เพื่อนเลิฟมันไม่มาซะด้วย..ใครจะเก็บศพ”พูดทั้งที่ก็รู้ดีนั่นแหละว่าจะตกเป็นหน้าที่ใคร ดงอุนยังคงยืนมองการสนทนาของกลุ่มเพื่อนโดยมีเป้าหมายของสายตาที่คนตัวเล็กที่เหมือนจะหลับไปแล้วอยู่
เขาควรจะทำยังไงเพื่อให้ได้คุยกับคนคนนี้...
2 be con
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น