คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : IV :: Yesterday
IV
By blackcc/circle
ฮยอนซึงโยกเก้าเอ้าที่นั่งอยู่ในร้านของดูจุนอย่างเซ็งๆ เพื่อนสนิทคนที่เป็นเจ้าของร้านกำลังปฏิบัติตัวให้สมกับการเป็นเจ้าของโดยการเดินเทคแคร์แขกไปทั่วร้าน ดูจุนเป็นผู้ชายที่ไม่น่ามีมุมแบบนี้ มันเป็นคนเรียบร้อย พูดไม่เก่ง หรืออาจจะเป็นเพราะพูดไม่ทันคนอื่นก็ไม่รู้
“ทำหน้าเซ็งเชียวนะครับ มีอะไรไม่สบายใจหรอ”บาร์เทนเดอร์หนุ่มที่ดูจุนเพิ่งรับมาใหม่เมื่อไม่นานนี้เอ่ยทักพลางวางแก้วเหล้าที่เพิ่งผสมให้เสร็จวางตรงหน้าเขา ฮยอนซึงถอนใจบางเบา เขาไม่รู้จะพูดยังไง มันไม่ใช่เรื่องยากถ้าจะเล่า เขาเริ่มเล่าได้จนจบเรื่อง...แต่มีกระดากใจเกินกว่าจะเล่าให้ใครฟัง
“อ้าว....”ไม่ทันได้พูดอะไร บาร์เทนเดอร์คนเดิมก็อุทานออกมาพร้อมรอยยิ้ม ฮยอนซึงขมวดคิ้วมองแล้วหันกลับไปตามสายตานั้น แผ่นหลังของคนตัวเล็กกว่าดูคุ้นเคย ...คงไม่ใช่
“คุณดงอุนกับคุณกีกวัง...มาอีกแล้ว”ฮยอนซึงหันควับพอได้ยินชื่อที่อีกคนเรียก
“เมื่อกี๊นายเรียกสองคนนั้นว่าอะไรนะชอนดุง”คนที่ว่าเลิกคิ้วแล้วยิ้มออกมา มือนั้นหยิบแก้วขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดอย่างชำนาญ
“ดงอุน...กีกวัง ทำไมหรอครับ”ฮยอนซึงได้ยินชัดแล้วแล้วก็มั่นใจแล้วด้วย คนหน้าสวยหันหลังไปมองให้เต็มตาอีกครั้ง ก่อนจะสบเข้าพอดิบพอดีกับดวงตาใสของคนตัวเล็กที่มองมาทางนี้เหมือนกัน กีกวังยิ้มให้เขาอย่างยินดี
“คุณฮยอนซึงรู้จักกับคุณกีกวังหรอครับ”สายตาของบาร์เทนเดอร์หนุ่มจับได้หมดนั่นแหละว่าใครมองใครแล้วก็มองกันแบบไหน ฮยอนซึงเม้มริมฝีปากแน่นแล้วพยักหน้า
“ก็นี่แหละที่ทำให้ฉันนั่งเซ็ง...”ชอนดุงพยักหน้าเข้าใจ รอยยิ้มหล่อผุดที่มุมปากหยักของชอนดุง
“คุณชอบเขาสินะครับ”ถามตรงจนฮยอนซึงไม่ทันตั้งตัว คนหน้าสวยมองคนถามเหรอหรา
“ระ..รู้ได้ไง เฮ้ย ไม่ใช่สักหน่อย”ชอนดุงหัวเราะกับท่าทีตกใจแสนน่ารักของเพื่อนเจ้านาย ดูจุนเดินมากอดไหล่ฮยอนซึง เหล่ตามองทั้งสองคนอย่างสงสัย
“แกล้งอะไรเพื่อนพี่เนี่ยชอนดุง”ดูจุนให้ความเป็นกันเองเสมอกับทุกคนในร้าน ชอนดุงส่ายหัวแล้วส่งสายตาบอกให้ฮยอนซึงพูดเอง ดูจุนขมวดคิ้วจ้องเพื่อน ก่อนจะหันกลับไปมองโต๊ะที่เพิ่งมาใหม่
“อีกีกวัง...อ๋อ...ชอนดุงก็ดูออกสินะ”ดูจุนยิ้มกวนเขาบ้าง ฮยอนซึงแทบเอาหน้าไส้ไปกับเคาท์เตอร์บาร์ เพราะไอ้รอยยิ้มกรุ่มกริ่มของเพื่อนและลูกน้องมัน มือใหญ่ของดูจุนวางแปะบนไหล่ของเขา
“แต่มึงทำใจเถอะ กูไม่เห็นว่าดงอุนคบใครแล้วรอดสักคน แต่ก็ไม่รู้นะ..กีกวังเรียบร้อยอาจจะยังอีกนาน”ดูจุนเหมือให้กำลังใจ แต่คำว่าเรียบร้อยมันใช้ได้กับคนแบบอีกีกวังได้อยู่หรอกถ้าเขาไม่ได้ไปเห็นตัวจริงแบบนั้นมา เรื่องไม่ซิงเขาไม่ซีเรียส แต่เรื่องที่มาหลอกปั่นหัวกันมัน....
“เรียบร้อยหรอ...มาเป็นร้อยก็เรียบมากกว่าละมั๊ง”พึมพำในลำคอคนเดียวก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกลงคอรวดเดียวโดยที่ไม่มีใครสนใจเขา
ดูจุนก้าวเข้ารั้วบ้านอย่างสบายอารมณ์ เมื่อครู่ตอนขับรถกลับมาจุนฮยองโทรเข้ามาหา คุยกันได้สักสิบนาทีพอฝ่ายนั้นรู้ว่าเขาขับรถอยู่ก็เอ็ดเขาเพราะมันอันตราย แล้วก็เลยวางสายไป
“ยิ้มกรุ่มกริ่มอีกละนะ!”กายุนโผล่ออกมาจับผิดคนเป็นพี่ ดูจุนผงะไปนิดนึงก่อนจะเหลือบไปเห็นกลุ่มสาวๆ ที่นั่งตักจาจางมยอนอยู่กลางห้องรับแขก
“กินกันดึกขนาดนี้ไม่กลัวอ้วนหรือไง”เอ่ยทักเพื่อเลี่ยงไม่ตอบน้องสาว เด็กหญิงวัยรุ่นสามสี่คนหันมายิ้มกลั้วหัวเราะ
“คืนนี้อีกยาวค่ะพี่ดูจุน”เสียงหวานของจียุนเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้ม ดูจุนพยักหน้าพลางยิ้มบาง
“อย่าหักโหมเกินไปนักล่ะ ถ้าไม่ไหวก็นอนนะเค้าเป็นห่วง”ดูจุนบีบจมูกรั้นของน้องสาวอย่างเอ็นดู กายุนยิ้มจนตาหยี
“โอเค ตัวเองขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะ พรุ่งนี้จะต้องไปเรียนเช้านี่ เค้าหยุดสอบนอนเช้าก็ไม่เป็นไรหรอก”ดันหลังคนเป็นพี่ให้เดินขึ้นบันไดไป ดูจุนหันมายิ้มแล้วโบกมือไหวๆ ให้กลุ่มเพื่อนของน้องสาวตัวเอง
ขายาวก้าวขึ้นไปถึงประตูห้องก็กดโทรไปหาคนรัก มือใหญ่ผลักประตูเข้าไปในห้อง ก่อนจะปิดลงโดยไม่ลืมกดล็อก ดูจุนเลือกเปิดแค่ไฟที่หัวเตียงก่อนที่ปลายสายจะกดรับเตียงงัวเงีย
“นอนแล้วหรอ”กรอกเสียงนุ่มไปตามสาย จุนฮยองครางอื้อในลำคอ
“งั้นนอนเถอะ พรุ่งนี้เจอกันนะ”ดูจุนแค่ไม่อยากรบกวน จุนฮยองเงียบไปนิด ก่อนตอบมา
“มึงก็รีบอาบน้ำนอนได้แล้วนะ..พรุ่งนี้มารับกูเช้าๆ หน่อยนะ อยากกินโจ๊กร้านปากซอยเข้าหมู่บ้าน ไปกินกัน...”ฟังจบดูจุนเลยไม่รู้ว่าจะทำหน้าแบบไหนหรือว่าตอบอะไรนอกจากอือๆ อืมๆ ในลำคอ
จุนฮยองชวนเขาไปกินข้าวเช้ากันสองคน...
“นี่....”ฝั่งนั้นพอเห็นว่าเขาเงียบเลยส่งเสียงมา ดูจุนที่กำลังใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ร้องตอบไปสั้นๆ
“กูง่วงมากเลย นอนแล้วนะ...มึงต้องอาบน้ำนะรู้ไหม เดี๋ยวไม่สบายเอา ฝันดีนะดูจุน”พูดเร็วๆ แล้วก็กดวางสายไป ดูจุนยังคงถือโทรศัพท์ในมือค้างไว้ที่หูแบบนั้น ตาคมมองค้างไปที่ผนังห้อง รอยยิ้มค่อยๆ กว้างขึ้นพร้อมกับแขนที่ลดลงช้าๆ เมื่อกี๊จุนฮยองบอกว่าเป็นห่วงเขา..
ทำแบบนี้จะไม่ให้หวังได้ไงวะ!
----- -
เสียงพูดคุยดังไปทั้งคลาสเรียนรวมของคณะ นักศึกษาที่ลงเรียนต่างทยอยกันเข้ามาในห้อเรียนอย่างไม่รีบเร่ง ดูจุนยื่นหนังสือเรียนของจุนฮยองให้คืนตรงหัวมุมก่อนถึงห้อง ก่อนจะพยักหน้าให้คนที่น่ารักที่สุดสำหรับเขาเดินเข้าไปในห้องก่อน ก่อนที่จะค่อยเดินตามหลังเข้าไปอีกในสองสามนาทีต่อมา
“วันนี้มึงไม่กินข้าวเช้าหรอพ่อคนรักสุขภาพ”โยซอบออกปากแซวเพื่อนสนิท ที่นั่งหน้าตึงอยู่ข้างๆ ตัวเอง จุนฮยองมองแล้วเลิกคิ้วกวน
“เรียบร้อยแล้ว ไปกินโจ๊กร้านคนจีนมา”หมายถึงร้านโจ๊กหน้าปากซอยที่ให้ดูจุนมารับไปนั่นแหละ โยซอบทำตาโตแทบจะกระโดดเกาะคอเพื่อนสนิท จุนฮยองมองแล้วยิ้มกวน
“มึงไปกินโดยไม่ชวนกู มึงไปกับใคร ทำไมล่ะยงจุนฮยอง ร้านนั้นมึงต้องไปกับกูไม่ก็แฟนมึงเท่านั้นนี่ มึงไปกับใคร มีแฟนใหม่แล้วไม่บอกกูหรอ”ถึงจะเป็นจุนฮยองที่ถูกโยซอบถามแต่ดูจุนกลับรู้สึกหน้าร้อนๆ แล้วก็จะยิ้มเขินออกมาแทน ขายาวของร่างอวบลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินก้มหน้างุดออกไปจากตรงนั้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นหันมองตามไป ก่อนจะหันมามองโยซอบอย่างตำหนิเพราะคิดว่าดูจุนเดินไปเพราะไม่อยากฟังเรื่องเศร้า แต่เปล่าหรอกสาเหตุอย่างจุนฮยองหนะรู้ดีว่าเพราะอะไร...รอมฝีปากอิ่มยิ้มออกมาบางเบา ดวงตาเฉยชาวูบนึงเปลี่ยนเป็นแววตาที่ต่างออกไป...
ดูจุนเลี้ยวควับเข้าห้องเข้าตึกเรียนที่ในช่วงเข้ามีเพียงปีของเขาเรียนในชั้นนี้ พอก้าวเข้าไปข้างในเสียงหายใจกระเส่าแปลกๆ ก็ดังลอยออกมาจากห้องน้ำห้องในสุด ดูจุนเดินอย่างระวัง หูนั่นเงี่ยฟังเพื่อให้แน่ใจ
“อื้อ..ฮะ..ฮยอน...อื้อ!”ดูจุนไม่ใช่แค่อยากรู้ว่าทำอะไรกันเพราะตอนนี้เขารู้แล้ว เขาอยากรู้มากกว่าคือคนที่กำลังทำหนะมันเป็นใคร ขายาวพยายามก้าวหลบตรงที่มีแสงสาดเข้ามาเพราะไม่อยากให้คู่ที่อยู่ในนั้นรู้ว่ามีคนเข้ามา
“ดี...ดีจัง”แทบปิดปากไม่ให้สบถออกมาแทบไม่ทันเมื่อได้ยินว่าเสียงของอีกคนเป็นใคร ทำไมจะจำไม่ได้ ทำไมจะไม่รู้ว่านั่นมันเสียงของเพื่อนสนิทของเขาเอง
ไอ้จางฮยอนซึง!
“อา..ฉัน...จะยืนไม่ไหวแล้ว”
“เวรแล้วไง”ดูจุนพึมพำในลำคอเพราะนึกได้แล้วว่าอีกเสียงหนะมันเสียงของใคร ขายาวก้าวถอยหลังออกมาจากที่นั่น หน้าของเขาชาวาบราวกับถูกเอาน้ำเย็นสาดตรงเข้ามาที่ใบหน้า เขาออกจะงงๆ กับที่ไปเจอมามากกว่าอาการเจ็บปวด ฮยอนซึงเป็นเพื่อนคนนึงที่เขาไม่คิดว่าจะกล้าทำอะไรแบบนี้....โดยเฉพาะกับคนที่ตัวเองชอบในห้องน้ำมหาวิทยาลัย!
ดูจุนมองเพื่อนสนิทของตัวเองที่เดินทำหน้าเรียบๆ กลับมาที่ที่นั่งหลังจากเริ่มคลาสไปได้เกือบครึ่งชั่วโมง กีกวังกลับเข้ามาก่อนแล้วประมาณห้านาทีโดยที่พอเข้ามาก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนไม่สนใจใครแบบที่เด็กเรียนพึงกระทำ ....แต่เสียงครางนั่นมันเสียงกีกวังชัวร์!
“ไปไหนมาวะ”ลองใจเพื่อนโดยการเอ่ยถามออกไป ฮยอนซึงนิ่งไปนิดหลังฟังคำถามจบ ก่อนจะตอบเข้ามาโดยไม่สบตา
“หาไรกิน...หิว”แค่นั้นแล้วก็ทำท่าหยิบปากกามาเลคเชอร์ ดูจุนพยักหน้ารับไม่ว่าอะไร ..
คนแบบฮยอนซึงต้องลองให้เจ็บจนจุกถึงจะเล่าสินะ....
วันไปเที่ยวใกล้เข้ามาจนเหลืออีกเพียงแค่สองวัน ดูจุนสอบตัวสุดท้ายเสร็จแล้วเช่นเดียวกับจุนฮยอง ฮยอนซึง อีจุน เขาเลยออกปากชวนคนที่ว่างแล้วมาสังสรรค์กันที่ร้าน...อย่างน้อยเขาก็จะได้มองหน้าจุนฮยองได้นานขึ้นอีกหน่อย แล้วก็อยู่ด้วยกันมากขึ้นอีกนิด
“ร้านมึงไม่ใหญ่...แต่หรูมากอ่ะไอ้ดูจุน”อีจุนว่าพลางถือแก้วเหล้าทรงสูงในมือเอนหลังลงพิงพนักโซฟาหรู ดูจุนยิ้มรับพลางส่งแก้วเหล้าที่ผสมอ่อนๆ ให้จุนฮยอง
“แล้วนี่น้องสาวมึงไม่มาหรอวันนี้”อีจุนถามต่อพลางทำท่าทางอยากรู้จนเกินเหตุ
“ไม่หรอก กายุนโดนพี่ชายขี้หวงกักตัวไว้บ้าน”ฮยอนซึงตอบแทรกขึ้นมา อีจุนหัวเราะกร๊ากก่อนจะหันมองหน้าดูจุนที่ดูเหมือนจะแอบหงุดหงิดไปแล้วนิดๆ
“น้องกูสอบ..เลยติวกับเพื่อนที่บ้าน”ดูจุนพูดเสียงขุ่นเพราะกายุนนี่แหละจุดอ่อนของเขา ดูจุนหนะหวงแล้วก็ห่วงน้องสาวอย่างกับอะไร
“มึงก็ไปแหย่มัน เสียบรรยากาศหมดไอ้ฮยอนซึง”จุนฮยองว่าขึ้นพลางยกเหล้าแก้วที่ดุจุนเพิ่งชงให้เมื่อครู่มาจิบลงคอ พร้อมกับยิ้มน้อยๆ เชิงบอกว่าอย่าเพิ่งโมโห
“มึงสองคนนี่มันยังไง แตะต้องกันไม่ได้เลยนะ”อีจุนแซวอย่างคะนองปาก โดยมีฮยอนซึงเป็นลูกคู่หัวเราะแล้วทำท่าล้อเลียนเสริมกับ ดูจุนพอนึกถึงเหตุผลได้ก็ได้แต่นั่งหูแดงหน้าดำ ผิดกับจุนฮยองที่แสร้งตีมึนไม่รู้เรื่องอะไร
“ทำเป็นเข้มนะมึง....เขินก็บอกมาเหอะ มึงก็รู้ไม่ใช่หรอว่าไอ้ดูจุนคิดยังไง”อีจุนกระทุ้งศอกถูสีข้างเพื่อน จุนฮยองหรี่ตามองแล้วแกล้งหงุดหงิดใส่
“คิดอะไร...บอกกูมาดิมันคิดอะไร”จุนฮยองทำหน้าเหวี่ยงคนที่ตึงๆ แล้วแบบอีจุนกับฮยอนซึงก็เลยสร่างเสียอย่างงั้น ริมฝีปากอิ่มเม้นเป็นเส้นตรงเหมือนกลั้นอารมณ์โกรธ แต่เปล่าหรอกเขากำลังกลั้นยิ้มที่ทำให้เพื่อนจอมทะเล้นมันหยุดได้
“เปล่า...ไม่มีไร”อีจุนก็เลยหน้าหดไปเพราะโดนสายตาตำหนิมาจากฮยอนซึงที่เมื่อกี๊ก็เข้าข้างกันอยู่แท้ๆ
ดูจุนขอแยกตัวไปดูความเรียบร้อยในร้าน เขายิ้มทักทายคนที่มาบ่อยๆ อย่างเป็นมิตร ร้านของเขาอยู่ในระดับที่เรียกว่าหรู แต่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนัก
“พี่ดูจุน!”แขกขาประจำที่พออายุเข้ามาเที่ยวแบบนี้ได้ก็มาบ่อยจนเขาคุ้นเคย เด็กหน้าคมที่จะพูดไปแล้วหน้าก็เลยวัยไปนิดกำลังยิ้มให้เขาพลางโบกมือเหมือนอยากให้ไปหา
“ว่าไงดงอุน แล้วแฟนไม่มาหรอ”ใช่เด็กนี่แหละที่เป็นแฟนของกีกวัง ที่เห็นกันวันนั้น ดงอุนทำหน้าเหรอหรามองซ้ายขวาแล้วถามกลับ
“ใครแฟนผมพี่...ไม่มี มีแต่กิ๊ก”พูดติดตลก ดูจุนเลยขมวดคิ้วหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ หางตาเหลือบไปมองทางโต๊ะเพื่อนตัวเอง เห็นฮยอนซึงซัดเหล้าอั่กๆ ไม่ได้สนใจเขาเลยเบาใจนิดนึง
“กีกวังไง”ดงอุนกระตุกคิ้วน้อยๆ ก่อนจะคลายออกพลางหัวเราะเสียงดัง
“ไม่พี่..ไม่ใช่แฟน”ดูจุนทำท่าเหวอ หันไปมองเพื่อนสนิทตัวเองที่ยังคงนั่งชนแก้วกับอีจุนอยู่ ดงอุนหันมองตามไป แล้วหันมาถามเขาเรียบๆ
“เพื่อนพี่ชอบพี่กีกวังหรอ”ฟังจากสรรพนามดูจุนก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าคงไม่ใช่แบบนั้น เขาพยักหน้ารับไปเพราะถึงจะไม่เคยได้ยินจากปากเพื่อนตัวเองว่าคิดแบบไหนแต่ก็ดูออกจากท่าทางแล้วก็การกระทำ
ฮยอนซึงไม่ใช่ผู้ชายจำพวกจะมีอะไรกับใครก็ได้...
“สงสัยเพื่อนพี่จะแห้วแล้วแหละ”ดงอุนเว้นระยะขึ้นยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ ดูจุนเลิกคิ้วมองอย่างนึกสงสัย
“พี่กีกวังเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว...แถมน้องชายพี่กีกวังยังหวงพี่อย่างกับอะไร ที่ผมต้องมาทำตัวติดหิ้วกันไปมาก็เพราะไอ้เจ้านั่นมันฝากไว้หรอก”สาธยายยืดยาว ดูจุนเลยเลือกทีละข้อมาถามให้เพื่อน
“คนที่ชอบหรอ? รู้ไหมว่าใคร”ดงอุนมองหน้าเขาแปลกๆ ดูจุนเลยทำแค่ยิ้มเก้อเขินกลับไปให้รุ่นน้อง
“ไม่รู้สิ แต่พี่กีกวังบอกแบบนั้น เห็นว่าคุยกันอยู่ด้วยให้ผมปิดฮยอนซิค เอ่อ น้องพี่กีกวังไว้ด้วย”ดูจุนพยักหน้ารับ ฮยอนซึงดูท่าจะอกหักจริงๆ แล้ว...แต่ไอ้ที่กีกวังยอมมีอะไรด้วยนี่มันยังไงวะ
หรือว่า......
จุนฮยองสอดสายตาหาดูจุนที่ดูเหมือนจะหายตัวนานเกินไปหน่อยอยู่เงียบๆ คนเดียว สุดท้ายพอไม่เห็น มองไม่เจอก็เลยหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมากดส่งข้อความไปหาอย่างระวัง
“จะโทรหาสาวไหนวะจุนฮยอง”อีจุนที่เริ่มตึงได้ที่ถามเสียงยาน เขายิ้มน้อยๆ แล้วส่ายหัว พลางเก็บมันใส่ที่กระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวเก่งเหมือนเดิม
“ดูจุนมันไปไหนของมัน”เผลอหลุดพึมพำออกมาเพราะพอส่งข้อความไปก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้น ฮยอนซึงหันมามองเขาเหมือนได้ยิน ดวงตากลมหรี่มองเหมือนจะจับผิด
“เมื่อกี๊มึงถามหาไอ้ดูจุนหรอ..คิดไรกับเพื่อนกูป่ะเนี่ยถามจริง!”ฮยอนซึงว่า อีจุนเลยหันมาสนใจบ้าง จุนฮยองรู้สึกว่าตัวเองหน้าตึงและอาจจะกำลังจะโดนจับได้ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นก่อนส่ายหัวไปมา
“ส่ายหัวแปลว่าไรวะ ไม่คิดไรหรือไม่บอกว่าคิด”เขาเกลียดไอ้ยิ้มเลวๆ ของเพื่อนสองคนของตัวเองมากที่สุด จุนฮยองก็ไม่ได้รักได้ชอบอะไรดูจุนหนักหนาหรอก...แต่ก็ไม่ปฏิเสธไงว่ารู้สึกดีมากๆ เวลาได้คุย ได้เจอ
แต่จะให้ยอมรับได้ไงล่ะวะ!
“ไม่คิด กูไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้รู้สึกอะไรกับไอ้ดูจุนสักนิด”พูดไปแล้ว ปฏิเสธไปแล้วทั้งที่จริงไม่ใช่แบบนั้น แต่อย่างที่รู้..เขาสองคนอยู่ในช่วงดูกันอยู่ คบกันแบบลับๆ...ถ้ายอมรับออกไปจะทำอะไรก็ลำบากสิ
“.......”เหมือนทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบ จุนฮยองมองจากสายตาของฮยอนซึงที่ตกใจก็พอเดาได้ว่ามันเกิดอะไร คนหน้าใสหันหลังกลับไปมองตามสายตาเพื่อน ก่อนจะเห็นว่าคนที่อยู่ในบทสนทนาเมื่อครู่ยืนนิ่งอยู่ ก่อนจะค่อยๆ เค้นยิ้มเศร้าออกมา
“โทษทีนะที่กูหายไปนาน”รู้อยู่หรอกว่าดูจุนกลั้นเสียงไว้ไม่ให้มันสั่น ดวงตาคมเศร้าหมองจนจุนฮยองเองใจไม่ดี แต่ก็แกล้งหันกลับมาเหมือนว่าไม่ได้ใส่ใจอะไร
“มาก็ดี ไอ้อีจุนเมาละ กูว่าจะเอามันไปส่งหอหน่อย”ฮยอนซึงว่าทั้งที่สภาพตัวเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเพื่อนสักเท่าไหร่ ดูจุนเลิกคิ้วมองผู้ชายหน้ากวนที่โงนเงนเต็มที่แล้วเสนอตัว
“กูไปส่งเอง...มึงด้วยเมาขนาดนั้นถ้ากลับเองกูได้ไปงานศพแน่”ดูจุนพูดพลางกวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟคนนึงให้มาหา เขาพูดกับคนนั้นไม่กี่ประโยคแล้วก็หันมามองที่เพื่อนตัวเอง
“กูไปรอที่รถนะ..”ดูจุนพูดแล้วหันหลังเดินไปเลย ฮยอนซึงพยักหน้าแล้วทำท่าจะเดินตามไป อีจุนคว้าข้อมือเพื่อนหน้าสวยแล้วหันมายิ้ม
“อยากอ้วก...พากูไปหน่อยเส่~~”เมานั่นแหละ แล้วฮยอนซึงก็เหมือนจะสร่างแล้วนิดหน่อย เลยจำยอมหิ้วปีกไอ้คนตัวใหญ่กว่าไปห้องน้ำ โดยไม่ลืมหันมาบอกจุนฮยองให้ไปรอก่อน
ดูจุนยืนพิงรถยนต์ของตัวเองอย่างเซ็งๆ ถึงจะรู้ว่าจุนฮยองจะไม่ได้รู้สึกอะไรแต่พอได้คบกันแล้วเขาก็เลยหวังว่ามันจะดี หวังว่าจะมีความสุข หวังว่าจะถูกรักตอบบ้าง
“ดูจุน..”พอเห็นหน้าเขาเลยทำท่าจะเดินหนี จุนฮยองเรียกชื่อแล้วคว้ามือของเขาเอาไว้
“........”เจ้าของชื่อไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงนิ่งเงียบเหมือนรอให้อีกคนพูดก่อน
“กูแค่พูดไปงั้น ปฏิเสธพวกมันเพราะยังไม่อยากให้ใครรู้ ดูจุนอา..ถ้ากูยอมรับว่ารู้สึกดีกับมึงเราจะลำบาก พวกนั้นจะจ้องจับผิดเราสองคน กูไม่ชอบแบบนั้นมันคงอึดอัด”จุนฮยองเสียงเศร้าจนเขารู้สึกผิด ดูจุนหันมามองคนตัวบางกว่าแล้วยิ้มให้
“ถ้ามึงไม่สบายใจที่จะบอกใครกูก็ไม่ว่าอะไรหรอก ทำที่สบายเถอะจุนฮยอง แค่รู้ว่ามีมึงกูก็พอใจแล้ว”
“ขอโทษนะดูจุน”จุนฮยองมองมาที่เขาอย่างรู้สึกผิดเต็มหัวใจ ดูจุนยิ้มรับพลางจับมือขาวที่จับมือเขาอยู่ขึ้นมาทาบบนใบหน้าของตัวเอง
“แค่มือมึงไม่ปล่อยไป กูอยู่ตรงไหนก็ได้จุนฮยอง”
เมื่อก่อนไม่มีหวังก็เลยไม่เคยคาดหวัง ตอนนี้พอได้มาก็คาดหวัง...
หวังว่ามันจะดี...หวังว่าจะได้รักจากอีกคน
นาฬิกาที่หมุนไป..พร้อมกับเรื่องราวของทุกวัน...
2 be con
taLk*
#ลงที่นี่ 4 ตอนรวด เนื่องจากบอร์ดที่ลงประจำถล่มและย้ายโฮสเลยได้ฤกษ์ใช้เด็กดี
ที่จริงมียูสเดิมอยู่แต่ล็อกอินไม่ได้ ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น