[FIC]__BLACK PARADISE__ :: 2JUN

ลำดับตอนที่ #1 : ___BLACK PARADISE___ 1st

BLACK PARADISE
DOOJUNxJUNHYUNG

1st class
















บนสวรรค์จะมีใครอยู่บนนั้น





คนที่อยู่ที่นั่นจะใส่ชุดสีขาวไหม 






จะสวมปีกสีอะไร จะบันดาลแต่เรื่องดีๆ






ใช่หรือเปล่า...










แสงแฟลชวูบวาบสาดไปทั่วสตูดิโอกลางเมือง นายแบบหนุ่มขยับเปลี่ยนท่าทางอย่างมืออาชีพ นี่ไม่ใช่งานแรกๆ และเขาเดินทางอยู่บนสายนี้มากว่าสองปี ถึงไม่ได้โด่งดังมากมายเท่ากับเหล่าซุปเปอร์สตาร์ แต่เขาก็คือหนึ่งในนายแบบแถวหน้าของวงการ... ยงจุนฮยอง







“โอเค! เรียบร้อย”ช่างภาพมือหนึ่งร้องบอกพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง นายแบบคนดังในชุดเทวดากรีกที่สวมเพียงกางเกงขาวตัวบาง คาดสะพายคนธนูอันใหญ่พร้อมด้วยลูกศรอันยาวปลายขนนก รูปร่างที่ออกจะมีเนื้อหนังมากกว่ากล้ามเนื้ออาจจะไม่ใช่จุดขายของเขา แต่หน้าตาที่มองแล้วไม่อาจระบุได้ว่าหล่อเหลาหรือดูหวานใสนั่นกลับเป็นเสน่ห์ที่ทำให
้หลายคนเป็นหลงใหลไปกับภาพลักษณ์นั้น 




“ขอบคุณครับ”เอ่ยบอกพลางโค้งให้กับทีมงานทุกคนตามมารยาทที่สมควรทำ จุนฮยองรีบกลับออกไปเปลี่ยนเป็นชุดลำลองที่เจ้าตัวเตรียมมา เครื่องสำอางบนใบหน้าไม่ได้ถูกลบออกเพราะความรีบเร่ง...เขากำลังสาย











ไม่ถึงสิบนาทีที่นายแบบหนุ่มเหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อให้ทันเวลาเลิกเรียนของน้องชายแ
ละน้องสาวคนเก่ง นี่กินเวลาไปเกือบสามทุ่มแล้ว คลาสเรียนพิเศษของทั้งคู่กำลังจะจบลง 




“ฟู่วว ทันพอดี”จอดเทียบหน้าอาคารเรียนนั้นพอดีกับที่มีนักเรียนเริ่มทยอยออกมา ตาคมมองหาน้องชายคนโตอีกคนที่ควรจะนั่งรอเขาอยู่ในตัวอาคารก่อนแล้ว แต่กลับไม่เจอ ตอนนั้นเลยนึกได้ว่าเขาควรจะต้องโทรหาเจ้าน้องตัวดีที่อารมณ์แปรปรวนได้ตลอดนั่น




“เราอยู่ไหนดงอุน” กรอกเสียงไปถามน้องชายที่อายุห่างกันเพียงสองปีเสียงเข้ม ปลายสายถอนหายใจใส่แล้วกดวาง จุนฮยองหงุดหงิดกับการกระทำไม่มีมารยาทนี่แต่เลือกไม่โทรกลับไป ครู่เดียวมือใหญ่ของคนเป็นน้องก็เคาะที่หน้าต่างฝั่งตรงข้ามคนขับ ร่างโปร่งปลดล็อกรถ ขายาวก้าวขึ้นมาพร้อมด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ ไม่ทันได้ถามอะไรสองคนที่เหลือก็กระโดดขึ้นรถตาม




“สวัสดีค่ะพี่จุนฮยอง พี่ดงอุน”ลูกพี่ลูกน้องคนสวยเอ่ยทักทายพี่ชายอย่างอารมณ์ดี จุนฮยองหันไปยิ้มรับก่อนจะออกรถไป




“เรียนวันนี้เป็นไง”ถามอย่างเสียไม่ได้ นาอึนเด็กสาวคนที่ว่ากระทุ้งศอกให้คนที่นั่งข้างๆ กันตอบ เด็กหนุ่มท่าทางเรียบร้อยผิดกับพี่ชายทั้งสองขยับแว่นสายตาที่สวมแล้วเอ่ยตอบไป




“ก็ดีครับ”ว่าสั้นๆ ดงอุนหันไปมองน้องชายของตัวเองอย่างนึกสงสัยกับท่าทีที่ดูเปลี่ยนไป 









ไม่นานรถยนต์คันงามก็เลี้ยวเข้าไปในรั้วบ้านหลังขนาดกลางหลังไม่ไกลจากแหล่งธุรกิจมา
กนัก ทั้งหมดย้ายร่างเข้าไปในบ้านได้ก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอนที่มีพอดีกับสมาชิกในบ้าน 




“ผมอยากได้รถสักคน พี่ซื้อให้หน่อยสิ”ดงอุนเอ่ยขึ้นมาขณะที่จุนฮยองกำลังจะไขประตูห้องนอนตัวเองเข้าไป ขาเรียวชะงักกึกแล้วหันมองหน้าน้องชาย




“ขอเหตุผลว่าทำไมพี่ต้องซื้อให้นาย”ถามเสียงเข้ม ดงอุนถอนใจใส่แล้วบอกไป




“ผมขี้เกียจรอให้พี่มาตามรับตามส่ง”ว่าแค่นั้นแล้วซนดงอุนก็กลืนทุกคำที่คิดและเป็นเ
หตุผลสำคัญลงคอไปหมด เด็กหนุ่มใบหน้าคมแสนประหยัดคำพูดอยู่แล้ว ยิ่งกับคำที่แสดงถึงความรับผิดชอบหรือห่วงใยกันเขายิ่งเลือกจะไม่พูดออกมา




“ถ้าเหตุผลของนายมีแค่นั้นเราก็ไม่ต้องพูดกันเรื่องนี้”จุนฮญองบอกด้วยสีหน้าเย็นชา แววตาไร้ความสนใจในน้องชาย คนอื่นในบ้านที่กำลังจะแยกย้ายยืนมองเขาทั้งคู่อย่างสังเกต ดงอุนถอนใจใส่แล้วพึมพำในลำคอ




“กูว่าแล้ว”พอจะหันหลังเดินหนีไปเพราะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็ถูกมือเนียนของพี่ชาย
คว้าแขนไว้ จุนฮยองดวงตาแววโรจน์ไม่พอใจในคำสบถหยาบคายของน้อง 




“เมื่อกี๊ว่าไงนะ”น้ำเสียงกดต่ำไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด น้องชายตัวสูงมองเฉย สะบัดแขนตัวเองออกจากมือคนเป็นพี่ 




“พี่จะมาใส่ใจอะไรกับคำพูดของผม”ไม่แก้ตัวเพราะรู้ดีว่าพูดไปคนตรงหน้าก็ไม่มีวันฟัง
เขา จุนฮยองกัดฟันกรอดยิ่งไม่ถูกใจกับน้องชายคนนี้...ทั้งที่เขารักแล้วก็พยายามเอาใจใส่
ดงอุนเสมอ 








แต่สถานภาพทางความรู้สึกของทั้งคู่ไม่เคยตรงกันสักครั้ง







“ดงอุน!”ก่อนจะพูดหรือได้ลงไม้ลงมือกัน มือเล็กของน้องชายคนเล็กของบ้านก็เข้ามาแยกพี่แท้ๆ ของตัวเองออกจากกัน 




“พี่สองคนพูดกันดีๆ ได้ไหมครับ”เอ่ยปากขอร้องเสียงเศร้า ดวงตาใสใต้แว่นทรงเรียบร้อยนั่นช้อนมองพี่ชายทั้งคู่




“พี่ก็ไม่ได้พูดกับพี่จุนฮยองไม่ดีสักหน่อย...แล้วก็อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ไหมอิลฮุน”
ดงอุนบอกคนเป็นน้องเสียงอ่อนผิดกับเวลาพูดกับพี่ อิลฮุนพยักหน้าแล้วหันกลับไปมองพี่คนโตของตัวเอง




“พี่ดงอุนเขาก็แค่ไม่อยากให้พี่ต้องลำบากรีบมารับมาส่งพวกเรา แค่งานของพี่พี่ก็เหนื่อยพอแล้ว ...พี่ดงอุนก็แค่อยากจะ....”




“พอแล้วอิลฮุน พูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก เข้านอนได้แล้ว”ออกปากไล่น้องที่ดูจะพูดเยอะเกินไปแล้ว จุนฮยองมองหน้าเขาสีหน้าดูคลายความตึงเครียดลง ทว่าคนตัวสูงกลับไม่อยากจะพูดหรือปรับความเข้าใจอะไรทั้งสิ้น 




“เดี๋ยวดงอุน”ออกปากเรียกน้องเอาไว้ก่อน อิลฮุนที่เห็นว่าจุนฮยองอ่อนลงแล้วเลยถอยห่างออกไปยืนข้างนาอึนที่มองเงียบๆ อยู่นาน




“อะไรครับ”ใบหน้าคมชวนให้โมโห จุนฮยองเม้มริมฝีปากอิ่มนิดหน่อย แล้วขยับเข้าไปใกล้น้อง




“พี่จะออกให้ครึ่งนึง...อีกครึ่งนายต้องหามาคืนพี่ ถ้าไม่ตกลงเราก็ไม่ต้องคุยกันเรื่องนี้”ดงอุนรู้ดีว่านี่คือคำตอบที่เขาอยากได้ที่สุ
ด ซนดงอุนไม่ชอบที่จะต้องเป็นหนี้ใคร แม้จะเป็นพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง













_____BLACK PARADISE______









จุนฮยองถูกเรียกเข้าไปในค่ายเพลงยักษ์ใหญ่หลังจากที่หลายวันก่อนได้ลองอัดเสียงตามที
่ถูกเรียกไป ใบหน้าขาวดูตื่นเต้นที่ในที่สุดเขาจะได้เดินตามเส้นทางที่ฝันอยากจะเดินจริงๆ 







เพลงคือสิ่งที่เขาอยากจะทำ








“แบบที่พี่ส่งสัญญาไปทางกายุนนั่นแหละ นายอ่านแล้วว่าไง”ฝ่ายศิลปินเอ่ยเสียงเรียบ จุนฮยองยิ้มน้อยๆ พลางหันไปมองผู้จัดการคนสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา




“สามปี ค่าตอบแทน40% โอเคค่ะ”เธอบอกเสียงเรียบ ใบหน้าสะสวยมองอย่างนอบน้อม อีกคนยิ้มรับแล้วพูดอธิบายต่ออีกหน่อย




“น้องจะมีสิทธิ์รับงานถ่ายแบบหรือโฆษณาได้ตามสมควร ค่าตัวเป็นของน้อง...เปอร์เซ็นหักเฉพาะงานที่เกี่ยวกับเพลง”ทั้งคู่ได้ฟังแล้วทำได้เ
พียงยิ้มรับเพราะอ่านข้อมูลทั้งหมดมาแล้ว เหนือสิ่งอื่นใดเขายินดีเสมอแค่ได้ทำงานเพลงเท่านั้น












จุนฮยองเดินออกจากผับหรูหลังจากมาฉลองการเซ็นสัญญากับผู้จัดการคนสวยและแก็งเพื่อนสา
วของเจ้าหล่อนใบหน้าขาวยืนพิงเสาไฟอยู่ริมถนน กดโทรเรียกแท็กซี่แต่ก็ไม่ติด จะโทรง้อให้พ่อน้องชายตัวดีมารับก็รังแต่จะพูดกันไม่ดี 







ถึงจะรักกัน..แต่อย่างไรก็เป็นพี่น้องที่ไม่ลงรอยกันในทุกเรื่อง









เสียงโทรศัพท์ในมือดังขึ้น ภาพบนหน้าจอที่ตั้งเอาไว้ทำให้รู้ว่าคนในสายเป็นใคร จุนฮยองสไลด์หน้าจอรับสายก่อนจะกรอกเสียงไปอย่างดีใจ




“โยซอบ”อาจจะรู้สึกได้เลยว่าเขาดีใจมากแค่ไหน จุนฮยองเหมือนกับเห็นหนทางสว่าง




“เมาแอ๋...อยู่ไหนล่ะเดี๋ยวกูไปรับ”








ร่างโปร่งในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นเพราะความมึนงงในพิษของแอลกอฮอลนั่งอยู่บนรถยนต์แบบ
ครอบครัวที่มีคนขับเป็นเพื่อนสนิทและอดีตคนเคยคบ.... เขาทั้งคู่เลิกกันเพราะจุนฮยองรู้ว่ามันไม่เวิร์ค







“แล้วไหนซื้อรถให้ดงอุนแล้ว ทำไมไม่ให้น้องมึงมารับ”พูดเหมือนกับไม่รู้ว่าระดับความสัมพันธ์ของเพื่อนกับน้องชาย
ตัวสูงนั่นเป็นแบบไหน 




“ขี้เกียจทะเลาะกับมัน”บอกไปตรงๆ เพราะคงไม่มีอะไรต้องปิดบัง ทั้งตอนนี้เขายังบีบให้ดงอุนไปทำงานที่คอฟฟี่ชอปของโยซอบ ยิ่งทำให้เพื่อนตัวเล็กได้เห็นอะไรอีกมากระหว่างเขากับน้อง




“อย่างกับกลับไปที่บ้านจะไม่เจอดงอุนนั่งหน้ายักษ์รอ น้องมึงมันก็เหมือนมึงนั่นแหละจุนฮยอง เป็นห่วงแต่แสดงออกไม่เป็น”พูดอีกก็ถูกจนเถียงไม่ออก จุนฮยองเสหน้าหลับตาหนีเพื่อน โยซอบพอเห็นแบบนั้นเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ ขับรถมุ่งหน้าไปที่บ้านของอีกฝ่ายเงียบๆ


















_____BLACK PARADISE______








 



ไฟในบ้านปิดมืด จุนฮยองก้มดูนาฬิกาบอกเวลาเกือบตีสาม ริมฝีปากอิ่มออกปากไล่เพื่อนซี้ให้รีบๆ กลับไปก่อนจะไม่ได้พักผ่อน 






ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนอนได้ครู่เดียวก็ลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะว่าเกิดนอนไม่หลับ พอดีกับที่เหลือบสายตาไปเห็นว่ามาเงาจากด้านนอกห้องผ่านประตูห้องเขา ไวกว่านั้นเมื่อเสียงเคาะดังขึ้นที่ตรงประตูห้องนอนของเขา






“พี่กลับมาหรือยัง”เสียงคุ้นเคยของน้องชายคนรองร้องถาม จุนฮยองอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นเดินไปหา บานประตูเปิดออก ตรงหน้าเขาคือดงอุนในสภาพที่เพิ่งตื่นนอนแต่สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่ทับชุดนอนพร้อมออกไป
ข้างนอก จุนฮยองเงยมองนาฬิกาบอกเวลาสามนาฬิกาสิบห้านาที




“ว่าไง”เอ่ยถามไปเสียงเรียบ ดงอุนมองหน้าเขาแล้วยื่นเสื้อคลุมตัวยาวให้




“ไปซื้ออะไรกินเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”ดงอุนที่จริงแล้วขี้กลัวแค่ไหนทำไมเขาจะไม่รู้ จุนฮยองอดยิ้มไปกับความน่าเอ็นดูนี้ไม่ได้พลางรับเสื้อตัวใหญ่ที่น้องหามาให้มาสวมไว
้ น้องชายตัวสูงมองค้อนพี่ที่เอาแต่ยิ้มขำ นึกอยากจะชกตัวเองที่ดันไปทำติ๋มให้เห็น









แต่ยังไงเขาก็เป็นน้อง...ขออ้อนพี่บ้างนานๆ ครั้งคงจะไม่เป็นไร









จุนฮยองปล่อยให้ดงอุนเป็นคนขับรถแทนจะเป็นตัวเองที่ยังไม่หายมึนจากปาร์ตี้ที่เพิ่งผ
่านมา น้องชายตัวดีจอดรถตรงหน้าซุปเปอร์มาร์เก็ต สองคนแยกกันเดินเพราะมันคงจะดูแปลกๆที่ผู้ชายสวมชุดนอนสองคนจะเลือกซื้อของด้วยกันแบ
บนั้น




ร่างโปร่งออกมายืนรอน้องอยู่หน้าร้านได้ครู่หนึ่งก็เหลือบไปเห็นแสงไฟจากริมถนนอีกฟา
ก ขาเรียวตัดสินใจส่งข้อความสั้นๆ ให้คนตัวสูงที่ยังคงเลือกซื้อของกินของใช้อยู่ในนั้น




ขาเรียวเดินมองไปเรื่อยๆ ระบายยิ้มออกมาจนแก้มปริ นานแล้วที่ไม่ได้ออกมาเดินเล่นแบบนี้ เขาหยุดยืนที่ข้างเสาไฟฟ้าที่ริมถนน ดวงตากลมเหม่อมองดวงไฟสีส้มที่ตัดกับความมืดบนท้องฟ้า เวลาเกือบตีสี่แล้วแต่ยังไม่มีท่าทีของแสงสว่างเลยแม้แต่น้อย อยู่ๆ เงาของคนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ ในความมืดจุนฮยองไม่ได้มองเห็นใบหน้านั้นชัดเจนนัก




“เท่าไหร่”เสียงคำถามดังขึ้นข้างหู จุนฮยองถอยครืดแต่ถูกรั้งไว้มือหนา




“คุณ..ปล่อย!”พยายามดึงแขนออกจากการจับกุม แรงดึงมหาศาลยกร่างโปร่งให้แทบลอยเหนือจากพื้น 









จุนฮยองทั้งงงทั้งอึ้งกับเรื่องที่เกิดกับตัวเอง ลีมูซีนคันหรูถูกปิดม่านมิดชิด เขาถูกผลักให้นอนลงกับเบาะกว้าง คนที่ว่าประทับริมฝีปากมาบนปากของเขาอย่างกับสัตว์ร้าย จุนฮยองที่รู้ตัวแล้วว่ากำลังจะถูกทำอะไรพยายามขัดขืนเต็มที่ เสื้อยืดตัวบางถูกกระชากจนขาดติดฝ่ามือหนาของคนที่อยู่เหนือร่าง กางเกงนอนยางยืดถูกเปลื้องออกอย่างง่ายดาย 




คนที่ว่ากัดริมฝีปากของเขาจนระบม ส่วนกลางลำตัวถูกกระตุ้นโดยมือหนา จุนฮยองบิดเร้าร่างเมื่อถูกกระตุ้นจนสิ้นสุดอารมณ์ร้อน ของหลวจากร่างกายเปรอะเต็มมือหยาบ อกเล็กกระเพื่อมรุนแรงริมฝีปากบวมแดงเผยอไล่ความร้อนออกจากร่าง ชายหนุ่มตัวสูงคร่อมร่างทีแทบจะเปลือย เรียวลิ้นละลงตามข้างแก้มนิ่มหยุดที่ลำคอขาว




ผิวเนื้อเปรียบเสมือนกับกระดาษที่กำลังถูกแต่งแต้มด้วยรอยจูบสีแดงจาง ยอดอกสีหวานตั้งชันตามอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านกว่าเก่า เสียงหวานครางกระเส่า มือบางที่พยายามปัดป้องกลายเป็นเพียงมือน้อยที่บีบรั้งหัวไหล่กว้างที่กำลังรุดล้ำร่
างกาย 




ร่างบอบบางกว่าถูกจับให้นั่งพิงกับเบาะรถคนตัวใหญ่กว่าขยับร่างเบียดชิดร่างกาย นิ้วยาวแทรกเข้าร่างกายลุกล้ำจนสุด จุนฮยองกัดริมฝีปากแน่น เล็บยาวจิกเบาะรถจนเป็นรอยลึก ร่างสูงยิ้มรู้ทันขยับนิ้วออกเชื่องช้าก่อนจะกระแทกจนสุด คนใต้ร่างผวากอดแน่น เสียงร้องครางเพราะความเจ็บปวดปนเปไปกับอารมณ์ร้อนแรง 




จุนฮยองถูกแทรกกายเข้าไปในร่างอย่างถนอม ริมฝีปากหยักสวยจูบอ่อนโยนเหมือนกับบอกให้เขาผ่อนคลาย จุนฮยองกำลังเผลอไผลไปกับรสจูบหวานช่ำ หลงลืมความเจ็บปวดที่ช่องทางด้านล่าง เสียงหวานร้องในลำคอ ผู้กระทำขยับจนสุดทางก่อนจะถดร่างออกมาแล้วขยับกลับเข้าไปใหม่ ..นุ่มนวล อ่อนโยน 




เสียงทุ้มครางต่ำในลำคออย่างสุขสม ผิวเนื้อเบียดกระทบเสียดสีกันจนดังลั่นรถ จุนฮยองไม่รู้ว่ารถถูกขับออกไปหรือเปล่าถ้าไม่คนคงสังเกตเห็นความแปลกประหลาดของรถยน
ต์คันงามข้างถนนคันนี้ เวลาไม่รู้เนิ่นนานเท่าใด จุนฮยองอ่อนหัดไม่ประสาในสัมผัสโดยเพศเดียวกัน มันแปลกใหม่ไม่เหมือนเมื่อเขามีอะไรกับผู้หญิง หรือกับโยซอบเขาเองก็ไม่เคยสัมผัสกันลึกซึ้ง ...จุนฮยองกำลังเพลิดเพลินกับรสชาติที่ได้รับจากผู้ชายที่ไหนไม่รู้ กำลังรู้สึกวาบหวามกับสัมผัสดุดันที่แฝงความอบอุ่น 








เขาคงบอกออกไปไม่ได้ว่าที่จริงมันรู้สึกดีมากเพียงใดกับสัมผัสเหล่านี้








ร่างโปร่งมีเพียงเสื้อคลุมตัวยาวปกปิดร่างกายนั่งกอดร่างที่ช้ำไปด้วยรอยมือและร่องร
อยรักอยู่ที่เบาะอีกฝั่ง แสงอาทิตย์สาดจ้าข้ามาผ่านร่องผ้าม่านที่ปิดไม่มิด







“ให้ฉันไปส่งที่ไหน”หันมองใบหน้าขาวที่ดูซีดเซียว ดวงตาคมกริบมองไปแล้วระบายยิ้มบางเบา จุนฮยองมองอีกคนเหมือนกับอยากจะจดจำเอาไว้ชั่วชีวิต....ขอให้เขาอย่าได้เจอกับคนคนนี
้อีกเลย 









แค่รู้สึกดีก็ไม่รู้ว่าจะแทรกแผ่นดินไปอยู่ที่ไหน









_____BLACK PARADISE______











อิลฮุนนั่งรอพี่ชายคนโตที่จนป่านนี้ยังกลับมาไม่ถึงบ้านเลยหลังจากพากันออกไปซื้อข้า
วของกับดงอุนกลางดึก พี่ชายคนรองของบ้านขับรถออกไปตามหาเพราะติดต่อไม่ได้เลยหลังจากที่เขามาถึงบ้านแล้ว นาอึนก้มมองโทรศัพท์ของดงอุนที่เธอยู่ในมือ ข้อความสั้นๆ ที่บอกกับดงอุนว่าจะกลับเองไม่ต้องห่วงกำลังทำให้ทั้งบ้านร้อนใจ









จุนฮยองไม่เคยหายไป...แบบนี้









เสียงรถจอดที่หน้ารั้วบ้านอิลฮุนลุกพรึบแล้วยกมือบอกให้นาอึนไม่ต้องไปดู เขารู้สึกว่ามันประหลาด ดวงตาใต้แว่นมองไปเห็นรถที่ไม่คุ้นเคยว่าจะเป็นรถของเพื่อนใครในบ้านได้ ประตูรถปิดลง เขาเห็นเพียงขากางเกงนอนของพี่ชายตัวเอง ไวเท่าความคิดอิลฮุนรีบตรงออกไปหา จุนฮยองยิ้มกว้างหน้าตาซีดเซียวไร้สีชีวิต ขาเล็กของพี่ชายดูไม่มีเรี่ยวแรงมากพอและกำลังจะล้มลง 










ดงอุนรีบกลับมาหลังจากที่นาอึนส่งข่าวไปว่าจุนฮยองกลับมาแล้ว น้องชายหน้านิ่งเดินตรงเข้าไปหาคนเป็นพี่อย่างเอาเรื่อง จุนฮยองยิ้มน้อยๆ ให้น้องที่เขาเห็นหน้าก็รู้ว่าคงจะได้ทะเลาะกันเป็นแน่...หรืออาจจะไม่เพราะเขาไม่มี
แรงจะเถียงด้วย








“พี่เล่นบ้าอะไร!”ดงอุนโมโหมากและจุนฮยองเองก็ไม่พร้อมจะอธิบายอะไรทั้งนั้น มันเป็นเรื่องน่าอายไม่ใช่หรือไงที่จะบอกกับใครว่าเขา









‘ถูกผู้ชายข่มขืน....และ....เขารู้สึกดีกับมันมาก!’









“ขอโทษ พอดีพี่เจอเพื่อนเลยคุยกันเพลินไปหน่อย”นั่งนิ่งแทบไมขยับตัวเพราะความเมื่อยขบที่หล
ังไล่ลงไปถึงสะโพกบาง ซ้ำยังระบมที่ส่วนนั้นไม่น้อย




“แล้วพี่เป็นบ้าอะไรไม่รับสาย นี่โทรศัพท์ไปไหน”เพราะพอถามไปแล้วมองไม่เห็นว่ารอบตัวของจุนฮยองจะมีเครื่องมือสื่อ
สารอยู่ใกล้ๆ เลยถามออกมา อิลฮุนจับข้อมือพี่คนรองเหมือนปรามให้ใจเย็นหน่อย 




“คงตกอยู่บน..เอ่อ แถวๆ นั้น นายอย่ามาคาดคั้นพี่น่า พี่จะไปนอนแล้ว”พูดแค่นั้นก็แข็งใจลุกขึ้นเร็วๆ แล้วเดินหนีเข้าห้องนอน ดงอุนมองตามไปอย่างไม่ชอบใจ นาอึนกับอิลฮุนมองหน้ากันแล้วได้แต่ถอนใจ









ดงอุนโกรธ....เพราะยังไงจุนฮยองก็คือพี่ชายที่รักมากที่สุด

















2 BE CON "

G