The Red Snowball ( ลูกแก้วหิมะสีแดง ) ตอนที่ 4 อัพแล้วจ้า !

ลำดับตอนที่ #2 : The Red Snowball 2 - การเต้นบัลเล่ต์

 


The Red Snowball 2

    

สหรัฐอเมริกา กรุงนิวยอร์ก

 

อพาร์ตเมนต์ตึกสูง 8 ชั้น ที่มีค่อนข้างเก่าเล็กน้อย สภาพห้องส่วนตัวทั้งโทรมเก่า ร่างสูงเพรียวกำลังเปิดกระเป๋าเงินหนังจระเข้สีดำสนิทสุดหรู นั่งบนเตียงเพียงคนเดียว รอยยิ้มกว้างพลางเอ่ยดังขึ้น

 

“ โชคดีแฮะ เงินเยอะดีจัง เจ้าหมอนั้นรวยจริงๆ “

 

เด็กสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ ที่ได้หยิบเงินสดทั้งหมื่นกว่าดอลลาร์ รวมทั้งบัตรเครคิตทั้งหลายใบจากกระเป๋าเงินออก  แล้วจนกระทั่งหยิบบัตรใบขับขี่  ทั้งที่มีรูปภาพของชายหนุ่มอยู่ด้วย

 

“ เจย์ เชโร ดี.ไวล์เดอร์ “

 

ใบหน้าสวยใสเรียบเฉย อ่านตามชื่อเจ้าของบัตร ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองรูปภาพของบุรุษทั้งรูปงาม ผู้มีดวงตาสีน้ำเงินเข้ม เรือนผมสีดำสนิท ผิวขาวอมน้ำตาล จมูกเป็นโด่งสันเรือนร่างสูงใหญ่อย่างนายแบบเลย แต่ว่าใบหน้าหล่อเหลาที่มีเสน่ห์แรงอย่างร้ายกาจเหลือเกิน

 

เด็กสาวผู้มีดวงตาสีฟ้าอ่อน จ้องมองดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่สวยอย่างดึงดูดความสวยงามแฝงไว้ด้วยความลึกล้ำ ราวกับพลอยไพลิน  ทั้งที่สมองในห้วงคำนึงคิดถึงสิ่งที่เจ้าหมอนี้เอ่ยวันนั้น

 

‘ หากเธอมาคบกับฉันละ   ก็จ่ายเงินให้ด้วย 100,000 ดอลลาร์นะ เป็นไง ? ‘

 

เมื่อคิดถึงคำพูดของเค้า ทำให้เจ้าของร่างเพรียว รอยยิ้มบางๆที่มุมปาก เอ่ยพึมพำเบาๆกับตัวเอง รู้สึกได้สนุกที่ได้ชิงกระเป๋าเงินของเค้ามา ยังทำหน้าหล่อดุดันอย่างโกรธน่าดูเลย

 

“ ไม่มีทางคบได้หรอก ไอ้คุณผู้ชายเฮงซวยบ้ากาม “

 

เด็กสาวหยิบกรรไกรออกมาจากตู้ข้างเตียง มาตัดใบขับขี่ของชายหนุ่มเป็นเศษชิ้นๆลงไปในถังขยะเล็ก ใบหน้าสวยใสยิ้มเล่ห์อย่างสะใจ ทั้งที่เกลียดขี้หน้าเจ้าหมอนี้

 

 เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้ใบหน้าสวยใสหันไปตามเสียง ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้านั้น พบเด็กหนุ่มอายุราว 13 – 14 ปี ผู้มีเรือนผมสีทองประกายสว่าง ผมด้านหน้าซอยสั้นไล่ความยาวระดับคางปลายผมด้านหลังที่เป็นรากไทรบางยาวถึงระดับไหล่

 

ดวงตาสีเขียวสดใสราวกับมรกต ผิวขาวอมน้ำตาลอ่อน เรือนร่างสูงโปร่ง ใบหน้ารูปงามออกหวานเล็กน้อยราวกับเด็กสาวแรกรุ่น ทั้งที่หน้าตาและรูปลักษณ์ของเด็กหนุ่ม ที่เป็นเด็กขี้อาย และชอบทำตัวเงียบๆ

 

“ เอ๊ะ ? กลับมาแล้วเหรอ เดเนียล “

 

เด็กสาวยิ้มกว้างอย่างต้อนรับ พลางลุกขึ้นพร้อมกอดร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มที่เตี้ยเล็กน้อย หรือ สูงประมาณ 170 ซม. นามว่า ‘ เดเนียล  เบร็ค ‘ ซึ่งเป็นน้องชายของตน ผู้มีใบหน้ารูปงาม ยิ้มอ่อนโยน ยังไม่เอ่ยอะไร พร้อมกับมือทั้งสองข้างทำเป็นเคลื่อนไหว ที่พยายามบอกอะไรบางอย่าง

 

{ กลับมาแล้วครับ พี่ทาเนีย ทานข้าวหรือยัง ?  }

 

คำนั้นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถพูดเสียงออกได้ สื่อสารด้วยภาษามือ และร่างกาย เพราะเด็กหนุ่มผู้นี้สูญเสียทางได้ยิน หรือ หูหนวกเป็นใบ้นั้นเอง มาตั้งแต่กำเนิด

 

 เด็กสาวผู้มีดวงตาสีฟ้าอ่อน นามว่า ‘ ทาเนีย เบร็ค ‘  เอ่ยขึ้นยิ้มอ่อนโยนพลางภาษามือด้วย เพื่อให้อีกฝ่ายเห็น ได้เข้าใจง่าย

 

“ ยังเลยจ้ะ ไปทานข้าวข้างนอกดีไหม ? วันนี้ได้เงินดีๆด้วย “

 

เดเนียลทำหน้าแปลกใจ กับทาเนีย ผู้เป็นพี่สาว ได้เงินพิเศษมาได้ยังไง ทั้งที่ปกติแล้วทาเนียได้ออกไปทำงานหนักทุกวัน แต่ได้รายน้อย ไม่เพียงพอและยากจน ที่จำเป็นใช้เงินเพื่อจ่ายที่พัก อาหาร ของส่วนตัว สำหรับสองพี่น้องกำลังยากลำบาก และยังไม่ได้ศึกษาทั้งนั้น

 

ส่วนเดเนียล ผู้เป็นน้องชายหูพิการที่ได้ทำงานและได้รับเงินน้อยกว่า แต่มีความสามารถพิเศษทางศิลปะมาตั้งแต่เด็ก ได้วาดภาพตามบุคคลและทิวทัศน์ตามธรรมชาติโลกนอก ทำไปขายกลางตลาดเล็กๆ บางวันขายไม่ออกคงหาเงินไม่ได้ ต้องใช้ชีวิตอดมื้อกินมื้อด้วยความชินคุ้นเคย 

 

{ จะดีเหรอ ?  เดี๋ยวเงินไม่พอหรอก }

 

“ ไม่เป็นไรหรอก วันนี้ได้เงินเยอะกว่าเดิม อย่าห่วงเรื่องเงินอย่างนั้น เอาละ นายใส่ชุดสภาพแบบนี้เข้าร้านไม่ได้แน่ ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ “

 

ทาเนียบ่น กับเด็กหนุ่ม ผู้มีเรือนร่างสูงโปร่งภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว และกางเกงขาสีเทาอ่อน เปื้อนเลอะสีน้ำมันและดินสอทั้งตัวเลย  เมื่อทาเนียเดินมาจับไหล่ของเด็กหนุ่มทั้งสองข้าง ลากไปที่ห้องน้ำ เพื่อเตรียมแต่งตัวทันที

 

++++++++++++++++++++++++++++

 

 

“ เฮ้ย !? ไอ้เจย์ นอนไปถึงไหนแล้ว !! “

 

เสียงทุ้มเข้มที่เอ่ยออกวุ่นวาย พลางผลักประตูบานใหญ่เปิดออกมา พบชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ยังนอนบนเตียงนุ่ม ด้วยเปลือยร่างของส่วนบน อีกส่วนล่างใส่กางเกงขายาว เปลือกตาบางหลับพริ้ม ลมหายใจยาวสม่ำเสมอ

 “ ตื่นได้แล้ว ?! ตอนนี้ 10 โมงกว่าแล้ว วันนี้มีงานประชุมตอนบ่ายเฟ้ย !?“

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ พยายามปลุกเรียกชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เสียงทุ้มที่เอ่ยแผ่วเบา

“ อืม…ราล์ฟเองเหรอ ? ฉันขอนอนต่อ 5 นาที…นะ “

“ เฮ้ย ! ตื่นเดี๋ยวนี้ “

ชายหนุ่ม ผู้มีเรือนผมสีน้ำตาล สีเดียวกับดวงตา ใบหน้าคมเข้ม ผู้นาม ‘ ราล์ฟ เฟรเซ่อร์  ‘  ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทร่วมงาน ที่รุ่นเดียวกับเจย์ ก่อนได้ยินเสียงแหลมดังขึ้นอยู่ข้างหลัง

“ อ้าว ? หวัดดี คุณราล์ฟมาทำอะไรเหรอค่ะ ? “

เจ้าของเสียงแหลม หญิงสาวสวยกำลังสวมเสื้อคลุมยาว ทับในชุดเดรสสั้น เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ทำให้ชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีน้ำตาลยังประหลาดใจ ทั้งที่ไม่รู้ว่า เจ้าเจย์พาหล่อนมาร่วมนอนให้ห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ราล์ฟเอ่ยทักทายพลางยิ้มน้อยๆด้วยความฉงน

“ หวัดดี เมลูซีน…ผมพาเจ้าหมอนี้ไปงานประชุมครั้งสำคัญ วันนี้ครับ“

“ เหรอค่ะ ? เจย์ไม่เห็นบอกฉันเลย งั้นฉันไม่รบกวนพวกคุณอีก ไปละ “

“ ไปดีๆครับ เมลูซีน “

“ เช่นกันค่ะ คุณราล์ฟก็เหมือนกัน บาย “

หญิงสาวสวยยิ้มหวาน ผู้นามว่า ‘ เมลูซีน วอร์เร็น ’  ผู้มีดวงตาสีเขียวเข้ม เรือนผมยาวลอนสีแดงแสนร้อนแรง ริมฝีปากสีแดงสดจากลิปสติก ผิวขาวอมชมพูใส ผู้เรือนร่างระหงงามภายใต้ชุดเดรสสั้นสีเบจเข้ม ที่มองเห็นเสื้อผ้ารัดตามรูปร่างระหงงาม หน้าอกอิ๋มได้เซ็กซี่ หล่อนหันไปเดินออกจากห้องทันที

ทำให้ราล์ฟรู้สึกเริ่มหวั่นไหว หัวใจเต้นแรงที่หลงเสน่ห์ความร้อนแรงของหล่อน ก่อนหันไปจับร่างสูงใหญ่ให้ลุกขึ้นมา พร้อมเอ่ยส่งเสียงดังอย่างวุ่นวายทั่วทั้งโรงแรมหรู

“  นายได้นอนกับเมซูลีนไปแล้วเหรอ ! เจย์ !? “

เมื่อสักครู่ใหญ่ เสียงรองเท้าดังกระแทบขั้นบันไดกระเบื้องบริเวณที่จอดรถ ทำให้สาวๆที่อยู่ใกล้เคียงหันมามองอย่างปลื้ม เมื่อเห็นชายหนุ่มหล่อผู้มีดวงตาสีน้ำเงินเข้ม พร้อมกับชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสนิท เดินออกมาจากโรงแรมสุดหรู 

“ ให้ตายสิ นายส่งเสียงดัง ทำเอาฉันแสบหูเลย “

ใบหน้าหล่อเหลา คิ้วเข้มพาดจรดหางตาขมวดอย่างอารมณ์เสีย ทำให้นอนไม่พอจนปวดหัวหนัก

“ มันช่วยไม่ได้หรอก งานวันนี้สำคัญมีนัดกับประธานบริษัทธรุกิจชื่อดังแห่งฟลอริดา…น่าอิจฉานายเลย ได้ชวนเมลูซีน แม่สาวสุดฮอตแห่งวงการแฟชั่น  “

ราล์ฟเอ่ยขึ้นอย่างขี้บ่น และอิจฉา แล้วแต่เจย์เอ่ยขึ้นพลางใบหน้าเรียบเฉย

“ ฉันไม่ได้ชวนหล่อนหรอก เมื่อคืนบังเอิญเจอหล่อนที่ผับ แถมยังมาชวนเรา จนกลายเป็นแบบนี้แหละ “

“ จริงเหรอ ?! ไม่น่าเลย นี่นายเนื้อหอมในหมู่สาวๆนั้นสิ น่าเสียดายเลย “

“ แล้วทำไมนายพูดถึงเมลูซีน ? หากสนใจก็ไปลองคบกับหล่อนดูบ้าง ? “

เจย์ยังแปลกใจ กับผู้เป็นเพื่อนสนิทสนใจแต่สาวสวยผมสีแดง  ราล์ฟถอนหายใจหนักพลางเปิดประตูรถเบนซ์สีดำสนิทสุดหรูของตน พร้อมกับเจย์นั่งข้างๆด้วยกัน

“ ไม่ดีกว่า หล่อนไม่มีทางสนใจฉันหรอก เพราะฉันไม่หล่อไง“

“ ไม่เห็นเกี่ยวเลย นายลองกล้าจีบหล่อนบ้าง อาจจะเข้ากันได้ “

“ นายไม่รู้รึไง ? เมลูซีนนั้น เป็นผู้หญิงเข้มงวดกับงานวงการแฟชั่น ทั้งที่เป็นผู้ช่วยบรรณาธิการบริหาร ของนิตยสารทางแฟชั่นชื่อดังแห่งนิวยอร์ก  เคยมีข่าวลือของหล่อนเคยคู่ควงกับหนุ่มนายแบบ และหนุ่มนักธรุกิจชื่อดังหลายคนด้วย …ช่างเถอะ แล้วไปหาอะไรกินไหม ? มีเวลาอีก 1 ชั่วโมง ดูนายคงไม่ได้ทานมื้อเช้านะสิ “

ราล์ฟเอ่ยขึ้นพลางเปิดเครื่องยนต์ พร้อมขับรถที่แล่นออกไปจากบริเวณนี้ทันที  เจย์เริ่มอารมณ์เสีย พร้อมถอนหายใจหนัก ที่ได้คิดถึง ‘ เงิน ’ ที่โดนเด็กสาวผู้มีดวงตาสีฟ้าอ่อน ชิงกระเป๋าเงินไป ทั้งที่ไม่มีเงินหากินอะไร

โชคดีแม่สาวผมแดง หรือ เมลูซีนเลี้ยงเหล้าและอาหารให้ จนเมาพาไปขึ้นที่พักของตน ที่ได้ระบายอารมณ์กับหล่อนที่มีความสัมพันธ์อย่างเร้าร้อนเช่นที่เคยเป็น

“  โทษที ฉันขอยืมเงินนายได้ไหม ? เมื่อวานนี้โดนชิงกระเป๋าเงินไป “

“ ห๋า !?  ทำไมไม่ไปแจ้งความละ แล้วใครชิงกระเป๋านาย ? “

ราล์ฟเอ่ยอุทานยังประหลาดใจ เมื่อได้ยินคำถามของผู้เป็นเพื่อนสนิท ทำให้ใบหน้าหล่อเล่ห์ร้าย ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเป็นประกายพราวระยับ พร้อมรอยยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างถูกใจ

ในเวลานี้ช่างดูเหมือนคนที่อารมณ์ดี ที่ได้คิดถึงเมื่อวานนี้ เจอเด็กสาวหน้าตาสวยงดงาม ดวงตาสีฟ้าอ่อนสดใสบริสุทธ์ เรือนผมสั้นสีบลอนด์อ่อนเกือบขาว ราวกับเทพธิดาตัวน้อยผู้แสงสว่างเหลือเกิน

 ราล์ฟ ได้ยินคำพูดของผู้เป็นเพื่อนสนิท ที่เอ่ยขึ้นที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ใบหน้าหล่อยังรอยยิ้มอย่างสนุกสนาน

“ แม่หนูน้อยหมวกแดง “

 

++++++++++++++++++++++++++++

 

สถาบัน NCB ( สถาบันนิวยอร์กแดนซ์ ) เป็นตึกอาคารเล็กๆ 5 ชั้นกลางกรุงนิวยอร์กแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโรงเรียนกวดสอนศิลปะการเต้น ระดับเด็กนักเรียน-นักศึกษา มาเรียนออกแบบศิลปะทางแสดงไว้มากมาย เช่น ลีลาศ บัลเลต์ แทงโก้ แซมบ้า แจ็ส ฮิปฮอพ เค-บ็อบทุกสไตล์

ทั้งที่มีเด็กเล็กๆใส่ชุดบัลเลต์กระโปรงบานๆตัวน้อย วิ่งไปวิ่งมาทั่วทั้งอาคาร บางเด็กวัยรุ่นพูดคุยกับกลุ่มเต้นฮิปฮอพ พร้อมโชว์เต้นกลางห้องนั่งเล่น อีกเด็กสาววัยรุ่นภายใต้ชุดกระโปรงสั้นพลิ้ว กำลังนั่งบนโซฟานุ่มหนา พร้อมใส่รองเท้าส้นสูงรัดข้อเท้าของเต้นลีลาศ ข้างๆบริเวณล็อบบี้

ล็อบบี้ หรือ เคาน์เตอร์ ที่มีพนังงานสาวประชาสัมพันธ์ยิ้มกว้าง อธิบายแนะนำการเรียนคอร์สบุคคลและกลุ่ม ให้ผู้ปกครอง หรือพ่อแม่รับฟังทั้งที่มีเด็กๆพามาสนใจมาเรียนเต้นๆ

ห้องหนึ่งที่มีป้ายคำว่า ห้องบัลเลต์ระดับจูเนียร์ ( เด็กอายุ 7-12ปี ) ทั้งมีกระจกกว้างติดผนัง และหน้าต่างกว้างที่มีผ้าม่านสีขาวบางปิดกันแดดไว้ ทำให้ดูความสว่าง และอบอุ่นทั้งห้อง ส่วนพื้นห้องเป็นไม้และเรียบๆ

มือเรียวงามหยิบรองเท้าบัลเลต์พื้นแบนแบบเต็มเท้าที่ค่อนข้างเก่าเล็กน้อย มาใส่เท้าพร้อมสายเชือกให้จัดผูกให้พอดีกับเท้า ก่อนยืนบนรองเท้าปลายเท้า แล้วเต้นแบบพลอต์เท้า หรือเรียกว่า ระบำปลายเท้า ด้วยท่าเต้นหมุน กระโดดสูง กระโดดแยกขา รวมทั้งการจัดท่วงท่าวงแขน และร่างกายให้อารมณ์อันซาบซึ้ง

ทั้งที่มีกลุ่มเด็กผู้หญิงตัวน้อย 5-6คนโผล่มาแอบดูที่ประตูบางกระจกใส ที่สามารถมองเห็นภายในห้อง สายตากลมโตหลายสี ทุกคู่ของเด็กน้อยๆต่างเบื่อนไปยังเด็กสาวร่างเพรียวงามเพียงผู้เดียวในห้องเต้น

การเต้นบัลเล่ต์ของเด็กสาวผู้มีดวงตาสีฟ้าอ่อน เรือนผมสั้นสีบลอนด์อ่อนเกือบขาว ผิวขาวสีน้ำตาลอมชมพู รูปร่างสูงเพรียวบาง แขน และขายาวภายใต้ชุดซ้อมบัลเล่ต์สีเบจชมพู ที่มีลักษณะแขนสั้น กระโปรงสั้นพลิ้วคล้ายชุดว่ายน้ำ ที่เคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วงดงาม และบุคลิกภาพที่ดูเป็นสง่าอย่างธรรมชาติ

 แต่มีความแปลกใหม่ของเด็กสาวผู้นี้ที่ไม่ซ้ำใครๆผู้เป็นนักบัลเล่ต์สาว ก็คือ ทรงผมสั้นปรกลำคอนั้นเอง เพราะปกติแล้วนักบัลเล่ต์สาวหลายคนต้องรักษารูปร่างผอมสวยงาม และผมยาวสสวย ตามกฎระเบียบของโรงเรียนบัลเล่ต์ประจำหอ และโรงเรียนบัลเล่ต์ชั้นนำระดับโลก แต่ยังดีโรงเรียนกวดสอนศิลปะการเต้นที่นี้ มีความอิสระตามสไตล์ตัวเองที่ต้องการเต้น

เมื่อดวงตาสีฟ้าอ่อนสะดุด หันไปมองที่ประตูกระจกใส เห็นกลุ่มเด็กน้อยมงดูอย่างสนใจ แล้วเอ่ยเสียงใสเรียกกลุ่มเด็กน้อย

“ อ้าว ? ทำไมที่ยืนตรงนี้ ? พวกหนูเข้ามาห้องได้เลยถึงเวลาเรียนได้แล้วจ๊ะ “

กลุ่มเด็กน้อยตัวน้อย เดินเข้ามาภายในห้องซ้อมเต้นตามสั่ง เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น มาตรงหน้าเด็กสาว

“ พี่ทาเนีย เมื่อกี้เต้นได้สวยมากๆเลยค่ะ “

เมื่อคำพูดของเด็กน้อย ทำให้ดวงตาสีฟ้าอ่อนเบิกตากว้าง แล้วค่อยยิ้มอ่อนโยนพลางลูบศีรษะตัวน้อยเบาๆ เอ่ยขึ้น

“ ขอบคุณ สักวันหนูโตขึ้นต้องทำได้แน่นนอนนะ “

“ ค่ะ “

“ เอาละ เด็กๆ เริ่มยืนหลังตรงๆ หน้าเชิด “

ทาเนีย ยิ้มเอ่ยขึ้นพร้อม เทนนิคท่ายืนให้เป็นตัวอย่างแบบ ให้เด็กๆได้ท่ายืนตามดู เมื่อได้ยินเสียงแหลมดังขึ้น อยู่ข้างหลังตรงที่ประตู

“ ขอโทษที่ขัดจังหวะ ทาเนีย “

หญิงสาวใส่ชุดเรียบ นามว่า ' ลิลี่ รูฟว์ 'เป็นพนังงานประชาสัมพันธ์ เดินมาหอบเหนื่อย ทำให้เด็กสาวแปลกใจ ที่เห็นหล่อนรีบวิ่งมาหาตน คงมีเรื่องอะไรกันแน่ ?

“ มีเรื่องอะไรเหรอค่ะ ? คุณลีลี่ “

“ ก็ซาร่า ได้คลอดลูกสาวแล้ว ?!“

“ เอ๊ะ ?! จริงเหรอ ยังดีจังเลยค่ะ “

เด็กสาวยิ้มกว้าง และโล่งอก ที่รู้สึกน่ายินดีกับซาร่า ซึ่งเป็นครูสอนเต้นบัลเล่ต์ในห้องนี้ ทั้งที่ต้องลาคลอด  ก็เลยให้ทาเนีย มาสอนพิเศษแทนอยู่ได้นาน 2 เดือนกว่า ยังดีที่ได้ทำงานพิเศษ ด้วยความมีกำลังใจสู้ชีวิต

เมื่อสักครู่ใหญ่ ถึงเวลาเลิกงาน เด็กๆหลายคนได้กลับบ้านออกจากสถาบันนี้ โดยมีลิลี่ พนังงานสาวประชาสัมพันธ์ที่ยืนอยู่ล็อบบี้ ยิ้มหวานพร้อมโบยมือ ให้เด็กๆลากลับบ้านตามปกติ ก่อนหันไปเห็นเด็กสาวผู้มีดวงตาสีฟ้าอ่อน กำลังเดินออกจากห้องเรียนบัลเล่ต์

“ ทาเนีย วันนี้เหนื่อยไหม ? “

พนักงานสาวเอ่ยขึ้น แล้วแต่ทาเนีย ยิ้มอ่อนโยนพร้อมเอ่ยตอบ

“ ไม่เลยค่ะ สอนเด็กๆได้สนุกมากเลยค่ะ “

“ เหรอจ้ะ แล้ว…เธอยังไปทำงานพิเศษต่ออีกเหรอ ? “

ลิลี่ เอ่ยขึ้นอย่างห่วงใย รู้ได้ว่า ทาเนีย เด็กสาวผู้นี้ได้ทำงานหนักมาหลายที ไม่ว่า สาวเสริ์ฟ ครูสอนเต้นบัลเล่ต์ บาร์เทนเดอร์ นักเต้นโชว์ อื่นๆที่เกี่ยวข้องสถานบันเทิง  ศิลปะทางเต้น และร้านอาหาร  

“ ใช่ค่ะ  วันนี้ไปที่คลับแบล็ค เพลย์บอย เห็นว่าเพื่อนเค้าลาป่วย ก็เลยผู้จัดการเรียกให้ฉันไปเป็นนักเต้นโชว์หน้าเวทีแทน “

“ เหรอจ้ะ งานหนักเลยนะ ระวังเจอคนเมาจะวุ่นวายแน่ “

ลิลี่ หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างห่วงใย ทั้งที่รู้ว่า คลับที่เป็นอาชีพของชีวิตหญิงสาวที่ทำงานหาเลี้ยงชีพ โดยการให้ความบันเทิงแก่ผู้อื่นด้วยการเต้นรำ ร้องเพลงและเสียงดนตรี ที่ความจริงทาเนียต้องการเงินก้อนโต ที่เลี้ยงน้องชายหูพิการเพียงคนเดียว จำเป็นเลือกเดินในเส้นทางที่ถูกสังคมพอใจได้เห็นโชว์การแสดง (ไม่ใช่โชว์ระบำโป็นั้น)

แค่เป็นงานที่คล้ายๆกับนางโชว์ ที่ร้องเพลง โชว์หุ่นสวยงาม แต่งหน้าสวยเสน่ห์ ที่เลียนแบบสาวมาริลีน มอนโรว์  ที่ต้องโชว์พลังเสียงดนตรี และลีลาการเต้นบนเวที

โชคดีเด็กสาวผู้นี้ไม่ต้องการคู่นอนกับใครด้วยอัพค่าตัว ที่มีความประสบการณ์เจอพวกผู้ชายคนเมาลวงลาม หรือ ขอร่วมนอนกันละ ก็ทาเนียเกิดหงุดหงิด และไม่พอใจด้วยหาเรื่อง และตีต่อยต่อหน้าคนอื่นบ่อยครั้ง

บางทีต้องโดนไล่ออกจากคลับหลายแห่ง การคู่นอนเป็นสิ่งที่เด็กสาวไม่ยอมรับเท่านั่น แต่สิ่งที่ต้องการจริงๆก็คือ รักการเต้นโชว์การแสดงบนเวที ให้ผู้ชมปลื้ม หรือเชียร์ ทำให้เราได้มีรู้สึกมีพลัง และความกล้าในการแสดงโชว์ ราวกับคอนเสิร์ต บัลเล่ต์ระดับโลก

“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หากเจอคนเมา ลวงลามละก็ต่อยเต็มที่แน่ อิ อิ ฉันชินแล้วค่ะ“

ทาเนีย ยิ้มอ่อนโยนอย่างกล้าใจ ทำให้พนังงานสาวถอนหายใจเบาๆ รู้สึกหายห่วงใย พร้อมยิ้มกว้างไปด้วย  ก่อนเอ่ยขึ้น

“ ก็ดีนะ มีเรื่องอะไรละก็เรียกฉันได้ ทุกเมื่อนะ พยายามเข้า “

“ ขอบคุณค่ะ ฉันไปนะค่ะ คุณลิลี่  “

++++++++++++++++++++++++++++

ยามเย็น แสงสว่างของพระอาทิตย์ที่ทอแสงอ่อนลง ในขณะที่กำลังจะลับฟ้า บริษัทแห่งหนึ่ง อาคารขนาด 80 ชั้นตั้งตะหง่านเด่นอยู่ใจกลางมหานครนิวยอร์ก

“ เหอ งานเสร็จแล้วเลยแฮะ  วันนี้ไปหาอะไรกินไหม ? “

เสียงทุ้มของชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีน้ำเงินเข้มอที่เอ่ยดังขึ้น พลางเดินออกมาจากห้องประชุม พร้อมกับราล์ฟ ผู้เป็นเพื่อนสนิท ร่วมงานบริษัทเดียวกัน

“ ก็ดีเหมือนกัน  คราวนี้ฉันรู้จักร้านดีๆ เลี้ยงนายด้วย ได้ยินว่า คลับแบล็ค เพลย์บอย มีนักเต้นสาวสวยลีลาสุดฮอต “

“ งั้นเหรอ ? “

เจย์ยังทำหน้าแปลกใจ ที่ไม่คิดว่า ราล์ฟผู้เป็นเพื่อนสนิทสนใจสาวนักเต้นโชว์ หรือว่าเปลื่ยนรสนิยมแล้วนะสิ  

 “ รับรองนะ หากนายไปดูแล้ว ต้องชอบแน่ๆ มีสาวสวยเด่นๆเพียบ “

ชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีน้ำตาลยิ้มกว้างพลางเดินกอดคอของเจย์ลากออกไปจากบริษัททันที 

 

++++++++++++++++++++++++++++