ลองสักตั้งกับรักครั้งนี้

ลำดับตอนที่ #4 : ความบังเอิญ(ที่น่ายินดีและน่าเคียดแค้น)

โอเค...เอาล่ะ ขอจัดระเบียบความคิดตัวเองก่อนนะ เขาเป็นอาจารย์ แล้วอายุห่างจากฉัน 7 ปี... มันเป็นไปไม่ได้หรอก ยัยบ้า... อย่าเพ้อเจ้อน่า

“นักเรียนคะ วันนี้ขอให้นักเรียนทุกคน ไปลงชื่อเข้าชมรมกันด้วยนะคะ ต้องมีชมรมกันทุกคน ถ้าใครไม่มี เดี๋ยวครูจะจัดให้เอง” นั่นคืออ.ธิดา อาจารย์ที่น่าเบื่อมากๆ เขาเป็นหัวหน้าหมวดกิจกรรม

“เฮ้ จะอยู่คลับไหนกันดีอ่ะ” กี้ถามขึ้น

“ไปอยู่คลับดูหนังดีก่า สบายดี” แอนบอก พวกเราก้อเงี้ยแหละค่ะ ขี้เกียจมิใช่เล่น

“งั้น พักแล้วไปกัน” เจบอก



เมื่อถึงเวลาพัก

“อาจารย์ขา พวกเรามาสมัครเข้าคลับ movie ของอาจานอ่ะค่ะ”

“ที่รักจ๋า มาช้าไปหน่อย มันเต็มแล้วอ่ะจ้ะ” อาจารย์บอกพวกเรา “พวกน้องๆมาลงกันเต็มหมดแล้ว”

“อ้าว ทำไงดีอ่ะ แล้วจะไปอยู่คลับไรดีล่ะเนี่ย” ฉันถามขึ้น

“ไปคลับนี้มะ meditation for life” แอนถาม “ท่าทางคงยังไม่เต็มหรอก”

“แหงล่ะ จะไปเต็มได้ไงอ่ะ ใครจะสมัคร อีกอย่าง พวกเราก็ไม่ได้ธรรมะ ธรรมโม ขนาดนั้นซักหน่อย” กี้พูด

“งั้น คลับอะไรอ่ะ” เจเองที่พูด

“เฮ้ย แล้วนี่อ่ะ public speaking” กี้ออกความคิดเห็น

“ใครสอนอ่ะ” เจถาม

“เดี๋ยวนะ... อุ๊ย อ.Adamสอนอ่ะ” แล้วทุกคนก็หันมาทางฉัน

“แกมองอะไร ฉันไม่ใช่ตัวช่วยนะ อยากอยู่คลับไหนก็ไปดิ ทำมาเป็นมองหน้า”

“แล้วแกอยากอยู่รึป่าว” ยัยกี้รีบถามฉัน

“ก็ ยังไงก็ได้อ่ะ” ต้องตอบอย่างนี้สิ เดี๋ยวโดนจับได้ว่าอยากอยู่ใจแทบขาด

“งั้น...ไปอยู่คลับนี้กันก็ได้” แอนพูด เฮ้อ... ยัยพวกนี้นี่ ทำเอาใจหายหมด

“เอ่อ ขอโทษนะคะ คลับนี้ต้องทำอะไรบ้างอ่ะคะ” แอนเดินเข้าไปถามเขา

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก อาจจะมีเล่นเกม แล้วก็พูดนิดหน่อย” เขาตอบ

“โอเคค่ะ... พวกเราอยากจะอยู่คลับคุณ งั้นเดี๋ยวช่วยเซ็นให้พวกเราหน่อยนะคะ” แล้วเขาก็เซ็นให้พวกเรา

“ขอบคุณมากค่ะ” แล้วพวกเราก็ออกจากห้องพักครู ไปทานข้าวกัน

\"บังเอิญจริงๆเลยน้า\" เจเปรยขึ้นมา



จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ฉันก็ได้รู้ว่าความน่าจะเป็นที่เป็นไปได้ระหว่างฉันกับเขานั้น มันมีน้อยนิดเหลือเกิน เดี๋ยวนี้ ฉันเดินไปไหน ก็มักจะได้ยินชื่อของเขาหลุดออกมาจากปากของเด็กนักเรียนสาวหลายๆคน แม้กระทั่งปากของเด็กนักเรียนผู้ชายบางส่วน คิดดูเอาเองแล้วกันว่าเขามีเสน่ห์ขนาดไหน แม้แต่ผู้ชาย(บางจำพวก)ยังชอบ เฮ้อ... ทำไมชีวิตมันถึงน่าเศร้าขนาดนี้เนี่ย แต่... เฮ้ย!!!

“อะไรแก เรียกแค่เนี้ย ทำเป็นตกใจยังกะระเบิดลง แกใจลอยไปไหนเนี่ย” เป็นยัยแอนนั่นเองที่เรียกฉัน

“แล้วแกมีอะไรล่ะ คนกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่”

“ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิ แล้วเดี๋ยวจะไปซื้อน้ำด้วย… เร็วๆด้วย” แน้... มาขอให้เค้าไปเป็นเพื่อนแล้วยังมีการมาสั่งอีก



ณ ร้านขายน้ำ

“นี่แกว่างานกลุ่มเรามันจะรอดมั้ยเนี่ย”

“ต้องรอดดิแก ไม่งั้นโดนอาจารย์เล่นงานตายเลย” ขณะที่พวกฉันกำลังคุยกันเรื่องงานระหว่างรอเงินทอนจากแม่ค้าอยู่นั้น

“Hi! Anne” เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ นั่นมัน...นั่นมัน...นั่นมันเสียงAdamนิ แล้วทำไมเค้าจำชื่อยัยแอนได้ล่ะ แล้วชั้นล่ะ

“Oh, hi Adam” ยัยแอนทักเขากลับ แล้วแม่ค้าขายน้ำก็ยื่นเงินทอนให้ยัยแอน พวกฉันยิ้มให้เขาแล้วก็เดินจากมา

“แอน แกไปทำอะไรเขา เขาถึงจำชื่อแกได้” ฉันรีบซักยัยแอนเป็นการใหญ่

“อ่ะแน่ะ อิจฉาอ่ะดิ จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้ไปทำอะไรเขาหรอก แต่ก็ช่วยไม่ได้...เขาอยากจำได้เอง” ดูมัน...ตอบกวนประสาทมะ

\"คงเป็นเรื่องบังเอิญมั้ง\" แหมๆๆๆๆ...ดูมัน...ทำยังกะเป็นพรหมลิขิต...บันดาลชักพา...ดลให้มาพบกันมันใด...ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล...อุ๊ย...เพลินค่ะเพลิน

“ยัยบ้าเอ๊ย...” ฉันด่ามัน แหม...มันอดไม่ได้จิงๆนิคะ

“555 ดีใจจังเลย เขาจำชื่อเราได้” พูดแค่นั้นยังไม่พอ ยังมาล้อฉันอีก

“แก วันนี้วันศุกร์นี่” ยัยแอนพูด

“แล้วไงอ่ะ”

“แกลองท่องตารางสอนดิ”

“อังกฤษ อ.Paul เลข อ.ศริตา อังกฤษ อ.Adam ศิลปะ อ.กรกนก สุขศึกษา อ.William แล้วก็ Club แล้วก็ นาฏศิลป์”

“งั้นก็แสดงว่า...”

“มีAdam 2 คาบ” ฉันพูดด้วยความดีใจ

“เออ... ดีใจด้วยก็แล้วกัน รีบขึ้นไปเรียนเหอะ เดี๋ยวโดนเช็คสาย”