เมื่อความรักจำเป็นที่จะต้องเลือก

ข้อมูลเบื้องต้น

การรักคัยสักคนมันเป็นเรื่องยาก แค่คนเดียวก็เป็นเรื่องยากแล้ว
แล้วถ้าหากว่า รักใคร2คนพร้อมๆกันละ?
คุณคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดมั้ย?
สำหรับฉัน ไม่หรอก  มันไม่ใช่เรื่องที่ผิด
แต่ท้ายที่สุดเราก็ต้องเลือกอยู่ดี
เลือกเพียงคนเดียวที่จะยืนข้างเรา?
หรือเลือกที่จะไม่รักคัยเลยซักคน?
หรือเราอาจไม่มีให้เลือกอีกต่อไปก็ได้

เนื้อเรื่อง

ฉันชื่อมีน

เรื่องราวทั้งหมดที่ฉันจะเล่าให้ทุกๆคนฟังเริ่มขึ้นในเช้าวันหนึ่งที่สดใส

ฉันไปโรงเรียนตามปกติ  ฉันเข้าไปคุยกับเบลเพื่อนสนิทที่สุดของฉันซึ่งเทอก็ออกจะต๊องๆของเทอไปตามเรื่อง

"มีน อาจารย์ดวงเรียกเทอแนะ"เพื่อนคนหนึ่งในห้องเข้ามาเรียกฉันขณะที่ฉันกำลังนั่งฟังเจ้าเพื่อนตัวดีโม้อยุ

ฉันจึงออกไปพบอาจาร์ดวงที่ห้องพักอาจารย์

"มีน วันศุกร์นี่จัดกระเป๋าให้เรียบร้อยนะ ครูจะพาเทอไปเข้าค่ายโครงการโรงเรียนกับครู"

ฉันดีใจและก็ตื่นเต้นมากด้วยที่จะได้ไปเข้าค่ายนอกสถานที่แถมยังได้รู้จักเพื่อนใหม่ๆเยอะแยะ

ฉันไปถึงที่ค่ายฉันได้รู้จักเพื่อนใหม่มากมาย เพื่อนที่ค่ายมีน้ำใจมากแต่ที่ฉันค่อนข้างจะสนิจด้วย

จะเป็นหยิงกับเพลง  และพวกเดกs.c.เป็นส่วนใหย่

และที่ค่ายนั่นเองเป็นจุดเริ่มต้นทุกสิ่งทุกอย่าง.....

ฉันรุ้จักเขาวันที่2ที่ไปเข้าค่าย

ฉันชวนหยิงไปดื่มน้ำที่ลานรวมและก็เจอเขาผู้ชายทึ่มๆที่ดูน่ารักในสายตาฉัน

"นี่ๆชื่อไรอ่ะ"  ฉันถามเขา แต่หมอนั่นกลับไม่ตอบแถมเดินหนีไปเฉยเลย

"สงสัยจะอายอ่ะมีน  ก็มีนเล่นจู่ๆก็ไปถามเขานิ"หยิงบอกฉัน

"น่ารักดีนะหยิง"ฉันพูดกะหยิงยิ้มๆแล้วเดินกลับเข้าเต้นท์

วันสุดท้ายของค่ายทุกๆคนจะมีสมุดเขียนเบอโทรและอีเมลต่างๆ

ให้กันเพราะถ้าจากกันไปแล้วโอกาสที่จะกลับมาเจอกันอีกก็คงมีน้อยเต็มที

ฉันเองก็คงจะคิดถึงเพื่อนๆมากทีเดียว   ฉันส่งสมุดวนไปเรื่อยๆให้ทุกๆคนในค่ายเขียน

รวมถึงตาทึ่มนั่นด้วย ฉันมาอ่านในสมุดแล้วพึ่งรู้ว่าตาทึ่มนั่นชื่อพีช

บรื้นนนนนนนนนนนนนน!!!!

เสียงรถตู้มารอรับฉันที่หน้าค่าย ลาก่อนเพื่อนๆความทรงจำที่มีให้กันฉันจะไม่มีวันลืม

ฉันกอดหยิงและก็เพลง  ฉันคงคิดถึงเทอสองคนมากเยยยยT_T

หลังจากที่แยกย้ายกันกลับบ้าน 

ก็มีเพื่อนๆที่ค่ายแอดเมวมาหาฉันซะเยอะเเยะเต็มไปหมดหนึ่งในนั่นก็มีพีชอยู่ด้วย

ตึง!!!!
เมวพีชเด่งขึ้นมาขณะที่ฉันกะลางคุยเอ็มกะเพื่อนคนอื่นๆอยุ

พีช ไม่อาจรักคัยเท่าเทอ: หวัดดีมีน

มีน ปากดีขี้เหงาเอาแต่ใจ:อ้าวพีชจำมีนได้ด้วยหลอ

พีช ไม่อาจรักคัยเท่าเทอ:จำได้สิทำไมพีชจะจำมีนไม่ได้ละ มีนน่ารักออกจะตายเดกโรงเรียนพีชยังชอบมีนเลย

มีน ปากดีขี้เหงาเอาแต่ใจ:ไม่สนหรอกเพราะมีนมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

พีช ไม่อาจรักคัยเท่าเทอ:หรอว้า แย่จางเลย  อย่างนี้เพื่อนพีชก็อกหักนะสิ

มีน ปากดีขี้เหงาเอาแต่ใจ:อื้ม  ไปบอกเพื่อนพีชนะว่าเสียใจด้วยเพราะมีนมีแฟนอยู่แล้ว

พีช ไม่เคยรักคัยเท่าเทอ:................

มีน ปากดีขี้เหงาเอาแต่ใจ:ชื่อพีชอ่ะ

ฉันแกล้งแหย่พีชเล่นๆเพราะเห็นว่าพีชน่ารักดี  พอคุยไปคุยมาพีชบอกว่าพีชไม่ว่าง

เดี๋ยวพีชต้องออกไปข้างนอก  พีชเลยถามฉันว่าคุยทางโทรสัพแทนได้มั้ย

หลังจากนั่นฉันก็คุยกับพีชมากขึ้นเรื่อยๆ  พีชเริ่มโทหาฉันถี่ขึ้น

และฉันเริ่มเห็นอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยได้เห็นในตัวพีช

พีชเป็นคนบ้าฟุตบอลมากกกกกกกกก บ้าขึ้นสมอง  แถมยังเป็นคนที่ไม่เคยง้อคัย

ในที่สุดฉันก็ตกลงคบกับพีช   เราไปเที่ยวด้วยกันทุกอาทิตย์

มีทะเลาะกันบ้างบางครั้ง ซึ้งฉันก็ถือว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ

วันนี้เป็นวันเสาเป็นอีกวันที่ฉันออกไปเจอพีชที่ห้างเรานัดกันว่าจะไปดูหนัง

ฉันกับพีชเดินผ่านตู้สติกเกอร์  น่ารักมากๆเลย  ฉันเองก็เป็นคนชอบถ่ายรุปด้วยอ่ะ

"พีชๆ  ถ่ายรูปกันนะๆๆๆๆๆๆๆๆ มีนอยากถ่ายรูปอ่ะ"

"อย่าเลยมีน พีชไม่ชอบถ่ายรูปอ่ะ"

"ก็มีนอยากให้ถ่ายอ่ะ  ถ้าพีชไม่ถ่าย มีนโกดนะ"  ด้วยความที่ฉันเป็นคนมีนิสัย

เอาแต่ใจตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไรใครขัดใจละเป็นไม่ได้สุดท้ายพีชก็ต้องยอมถ่ายรุปกะฉัน

หลังจากที่ไปเที่ยววันนั้น  พีชเริ่มไม่ค่อยมีเวลาให้ฉัน ทุกครั้งที่ฉันโทรไปหาพีชจะบอกว่า

"พีชเหนื่อยมากเลยซ้อมบอลก็ดึก  พีชอยากนอน" พีชเริ่มพูดเหมือนไม่ค่อยอยากคุยกับฉัน

ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดมากไปเองหรือว่าพีชเปลี่ยนไปจิงๆกันแน่  แต่ถึงพีชจะพูดแบบนั่น

ก่อนวางสายพีชจะบอกว่า"พีชรักมีนนะ คิดถึงด้วย ฝันดีนะคับ"  หรือถ้าไม่โทมาก็จะส่งข้อความมาทุกครั้ง

นั้นทำให้ฉันมั่นใจว่าพีชไม่ได้หายไปไหนเขาแค่ไม่มีเวลาให้ฉันเพราะเหนื่อย

ที่ต้องซ้อมบอลเท่านั้นเองใช่มั้ย?

พีชบอกกับฉันว่า

"ถ้าเลยจากช่วงที่พีชต้องไปแข่งบอลพีชก็จะว่างและมีเวลาให้กะมีนแล้ว  มีนรอพีชก่อนนะ"

พีชพูดอย่างงี้ทุกครั้งจนฉันเชื่อใจ

ฉันโทรมาเพื่อจาบอกว่ารัก  ถึงเวลาที่ต้องบอกซักที  ไม่กัว.................................

เสียงโทรสัพของฉันดัง

"ฮัลโหล"

"ฮัลโหลมีนที่ทาร์มนะ  วันอาทิดนี้วันเกิดทาร์มนะ  ทาร์มจะชวนไปเที่ยวสวนสนุกอ่ะ"

"จิงหลอ  ไปสิทาร์มงั้นเดี่วมีนชวนพีชไปด้วยนะ"

"อื้มได้สิ  เจอกันตอน9โมงนะ"

วันอาทิด

ฉันและพีชนั่งรถไปหาทาร์มที่S.C มีเพื่อนๆทาร์มไปด้วยและ

ที่ฉันรุจักมีอยุ2คนคือทาร์มกับดำที่เคยไปค่ายด้วยกันอีก3คนเป็นเพื่อนทาร์มที่ฉันไม่รุจัก

ชื่อกุ่ย   กับปั๊ป มีผู้หยิงคนเดียวคือฟ้า

ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถฉันเอามือถือพีชมาเล่นและเปิดเข้าไปดุข้อความ

และฉันก็เจออะไรบางอย่าง

แนน"แนนรักพีชมากนะ  อย่ามีคนอื่นนะพีช ฝันดีนะพีช"

ข้อความจากผู้หยิงที่ชื่อแนนฉันอ่านแล้วส่งให้พีชดู

"พีชนี่อะไรอ่ะ"

"ไหน หลอมีน"พีชมองในมือถือแล้วอึ้งไปชั่วขณะ

ฉันมองหน้าพีชรอคอยคำตอบจากพีช  พีชชักเริ่มจะทำ

ให้ฉันไม่มั่นใจในตัวพีชซะแล้ว

"เค้ามาตามตื้อพีชอ่ะ มีนอย่าคิดมากแนนเค้าก็รุว่าพีชมีมีนอยู่แล้ว

เชื่อพีชนะ  พีชไม่เคยมีคัยนอกจากมีน"พีชพูดแล้วก็ลบข้อความในมือถือทิ้ง

เฮ้อ   ฉันจะเชื่อใจเค้าได้มั้นนะ  ฉันสับสนมากเลย

แต่นี่เป็นวันเกิดทาร์ม ฉันไม่อยากทำให้งานกร่อย

ปล่อยๆไปและกันยังไงคนรักกันก้ต้องเชื่อใจกันสิจิงมะ

เราเล่นเครื่องเล่นกันสนุกมากเลย

พีชลากฉันเข้าบ้านผีสิงด้วย  น่ากัววววววว

ฉันเดินเข้าไปข้างในมืดมากเลย  ฉันหลับตาปี๋ตลอดทาง

มือคว้าเสื้อคนข้างหน้ามากำแน่น ด้วยความกัว

แต่  คนที่อยู่ข้างหน้าฉันกลับไม่ใช่พีช ออกมาจากบ้านผีสิงแล้วฉันถึง

ได้รู้ว่าคนที่ฉันจับเสื้อไว้ตลอดทางคือปั๊บ

ส่วนพีช เขาเดินอยุด้านหลังฉันตลอดเวลา

ขากลับจากสวนสนุกฉันเหนื่อยมากเลยวันนี้

ฉันนั่งแท็กซี่กลับๆพีช2คนส่วนทาร์มกับเพื่อนๆ

แยกย้ายกันกลับบ้านไปแล้ว

"มีนเหนื่อยมั๊ย"จู่ๆพีชก็ถามฉันขึ้นมา

"อื้มเหนื่อยมากเลยละพีช  สนุกมากด้วย"ฉันหันไปยิ้มให้พีช

"ถ้าเหนื่อยก็มานอนมา"พีชยิ้มและตบบ่าบอกให้ฉันไปซบไหล่เค้า

"อื้ม"ฉันเขยิบไปซบไหล่พีชตอนนี้ฉันเหนื่อยมากเลย

ฉันมีความสุขมากและฉันก็รู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ตาทึ่มคนนี้

แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป.....

หลังจากวันนั้นพีชก็เริ่มห่างๆฉันไปด้วยเหตุผลที่ว่าต้องซ้อมบอลหนักเพราะใกล้แข่งแล้ว

ฉันโทรมาเพื่อจาบอกว่ารักถึงเวลาที่ต้อง................

โทรสับฉันดังอีกแล้วคราวนี้ใครโทมาละเนี่ย   อ๋อ นายลิงเพื่อนที่s.c.อีกคนของฉันนะเองอ่ะ

ฉันสนิทกับลิงที่สุดในs.cเลยนะ

"ว่าไงหลอลิง"

"ไงมีนไปเที่ยวมาหนุกรึเปล่า"

"อื้มก็หนุกอ่ะนะ  รุป่ะคนที่ชื่อปั๊ปอ่ะน่ารักดีเนอะ รุจักป่ะอ่ะลิง"ฉันถามลิงเล่นๆปกติฉันก็เปนคนขี้เล่นอย่างนี้อยุแล้ว

"อ๋อ  ไอ้ปั๊ปหลอ  อ้าวไม่รู้หลอว่าปั๊ปอ่ะมันปลื้มมีนมากเลยนะ  ปั๊ปมันบอกว่า ผู้หยิงอะไรไม่รุโคตรน่ารักเลย  ลิงยังถามมันเลยว่าตรงไหน

หลอที่เรียกว่าน่ารัก"

"พูดงี้เดี๋ยวสวยหลอกลิง โม้รึป่าวเนี้ย"

"ไม่ได้โม้เอาเบอปั๊ปมันป่ะละ"

"เอาดิ  อิอิ น่ารักน่าแกล้งออก"ฉันพุดทีเล่นทีจิง

"แหมแล้วไม่กลัวพีชหึงรึไงเนี่ย"

"ไม่กลัวหลอก  พีชอ่ะหลอบ้าบอลจะตายไม่เคยว่างเลยอ่ะ"

หลังจากฉันได้เบอปั๊ปมาฉันก็โทไปแกล้งปั๊ปเล่น เพราะฉันเองก็ไม่คิดว่าปั๊ปจะชอบฉันจิงๆ

คุยไปคุยมาปั๊ปน่ารักมากเลย  ฉันบอกให้โทมาปลุ๊กก็โทมาทุกวันไม่เคยขาด

ไม่ว่าฉันงอนกี่ทีก็ง้อทุกครั้ง มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาเห็นฉันสำคัญที่สุดในสายตาเขา

ฉันนัดลิงกับปั๊ปและก็ตัวเล็กไปดูหนังผีด้วยกัน

ปั๊ปขี้อายมากเลยละ  เขาแทบไม่กล้สมองหน้าฉันด้วยซ้ำ

ทีแรกฉันก็แค่จะเขาไปเล่นๆกับปั๊ป

แต่เล่นบ่อยๆเข้าฉันชักรู้สึกว่าความรู้สึกที่มีกับปั๊ปมันเปลี่ยนไป

ประกอบกับที่ลิงคอยบอกฉันว่าปั๊ปชอบพูดถึงฉันอย่บ่อยๆ

"ปั๊ปชอบมีนมากเลยนะมีนเชื่อป่ะ"

"ปั๊ปมันบอกว่าแค่มันได้คุยกับมีนมันก็อารมดีแล้ว"

"ปั๊ปมันเครียดมากเลยนะเวลามีนงอนมันนะ เข้าใจมันหน่อยสิมีน

ฉันเริ่มหวั่นไหวกับปั๊ปไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

ความคิดที่จะเลิกกับพีชแวบเข้ามาในสมองบ่อยมากกกกกกกกก

แต่ฉันก็ทำไม่ได้พีชคือคนที่ฉันเลือกเขายังคงอยู่ในฐานะ"แฟน"ของฉันอยู่

ส่วนปั๊ปเป็นคนมาทีหลัง ที่ยังไม่มีอะไรที่ทำให้ฉันสามารถมั่นใจได้ว่าเขาชอบฉันจิงๆซักที

ถึงฉันจะห่างกับพีชแต่ทุกครั้งที่โทไปหาเขาก็ยังรับสายฉัน

ถึงถึงอย่างนั้นใจฉันก็เทให้ปั๊ปไปเกือบครึ่งแล้ว

ตอนนี้ฉันยังคบกับพีชอยู่ และยังไม่ได้เป็นแฟนกับปั๊ปมันคง

ไม่ผิดใช่มั้ย  แต่ถ้เฉนทำแบบนี้ปั๊ปจะเป็นคนที่เจ็บ  ฉันเองก็เจ็บ  

และฉันเองก็เชื่อว่า  ถ้าพีชรู้เขาเองก็คงเจ็บเหมือนกันแล้วฉันควรจะทำยังไงดีละ?





มีนควรจะทำยังไงดีนะเพื่อนๆช่วยออกความคิดเห็นหน่อยนะคะ

จะนำความคิดเห็นของเพื่อนๆไปคิดเพื่อแต่งต่อภาค2ค่า