คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8
ไม่กี่วันต่อมา
หวงจื่อเสียนอนสลบอยู่บนเตียงด้วยสภาพเหนื่อยล้าจากการเคลียร์เอกสารติดต่อกันหลายวัน
ไม่เพียงแค่งานของนางแต่ต้องมานั่งทำงานเอกสารส่วนขององค์สังฆราชที่แอบพวกนางไปล่าสัตววิญญาณหลังกลับมาเมื่อวานก็ยังไม่วายหาเรื่องเพิ่มคนเข้ากองอัศวินของนาง ทั้งที่เพิ่งจะเพิ่มคนเข้ามาเมื่อครึ่งปีก่อน
ทำเอาทั้งนางทั้งปี่ปิตงต้องมาหัวหมุนกับความเอาแต่ใจของอีกฝ่าย
หวงจื่อเสียต้องวางแผนการฝึกและไปเดินเรื่องจัดการของบประมาณในการขยายสถานที่พัก
ปี่ปิตงต้องละความสนใจจากงานเอกสารและไปจัดระเบียบและควบคุมกองทหารใหม่่
ไหนจะงานบางอย่างที่เป็นขององค์สังฆราช หวงจื่อเสียรู้ดีว่าเขาต้องการฝึกสอนปี่ปิตงที่เป็นว่าที่องค์สังฆราชองค์ถัดไป แต่ก็ไม่เห็นต้องเหมารวมนางเข้าไปร่วมด้วยเลยนิ?
เล่นระบุชื่อของนางคู่มากับปี่ปิตง คนอื่นที่ไม่รู้อะไรเกือบคิดว่านางเป็นศิษย์อีกคนขององค์สังฆราชไปแล้ว
“เสียเอ๋อไหวไหม?”น้ำเสียงอ่อนแรงถาม
หวงจื่อเสียหันไปมองปี่ปิตงที่นอนอยู่ข้างๆ นางล่ะอดสงสารสหายของตนไม่ได้อีกฝ่ายงานเยอะกว่านางมาก ตัวของหวงจื่อเสียทำแค่งานเอกสารแต่ปี่ปิตงยังต้องแบ่งเวลาไปเรียนรายวิชาบางอย่างเพิ่ม
“ไม่ต้องห่วงหรอกตงเอ๋อ นี่เป็นครั้งที่ 4 ข้าเริ่มชินกับมันแล้ว”หวงจื่อเสียกล่าวติดตลก
ปี่ปิตงไม่ขำ “ข้ายังไม่คิดว่าจะสามารถชินกับมันได้ในเร็วๆนี้”
จื่อเสียขยับเข้าไปกอด “เจ้าต้องปรับตัวให้ได้ เจ้าต้องเป็นองค์สังฆราชในอนาคตนะ”
ปี่ปิตงเอาหัวซุกหน้าอกของจื่อเสีย เวลาที่พวกนางเหนื่อยล้าหรือมีเรื่องไม่สบายใจมักจะนอนคุย
การนอนกอดกันทำจนเป็นเรื่องปกติมันทำให้นางผ่อนคลายอยู่กับจื่อเสียทำให้นางรู้สึกอบอุ่น
ปี่ปิตงไม่เคยปฏิเสธอ้อมกอดของจื่อเสีย เมื่ออยู่ข้างนอกนางคือธิดาเทพผู้สูงส่งที่หลายคนต้องแหงนหน้ามองแต่เมื่ออยู่กับจื่อเสียแค่สองคน นางเป็นแค่ผู้หญิงคนนึงที่ต้องการความอบอุ่น นอกจากผู้เป็นอาจารย์ก็มีแค่จื่อเสียที่นางอยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัย
ปี่ปิตงไม่เคยมีสหาย นางเป็นธิดาเทพของสำนักวิญญาณยุทธนางต้องรักษาระยะห่างกับคนอื่นๆที่พยายามหาผลประโยชน์ในการเข้าหานางจนกระทั่งนางมาเจอกับจื่อเสีย
เด็กสาวที่อายุน้อยกว่านางแค่ปีเดียวเป็นเด็กที่มีนิสัยแปลกประหลาด
คนที่ช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่ต้องการสิ่งตอบแทน
คนที่ไม่สนเรื่องข่าวสารหรืออะไรที่ไม่เกี่ยวกับตนเอง
คนที่โดนรังแกแต่ก็ไม่เคยมึความคิดที่จะตอบโต้แม้จะมีพลังมากพอ
คนที่ให้อภัย ใจดี อ่อนโยนแม้กับคนที่ทำร้ายตัวเอง
คนที่ดูถูกตัวเองว่าอ่อนแอทั้งที่ตัวเองแข็งแกร่งกว่าคนอื่นๆ
คนที่ไม่สนใจในลาภยศจนแทบจะโยนมันทิ้ง ประหนึ่งว่ามันเป็นผีร้าย
ในยุคสมัยของวิญญาจารย์เช่นนี้ ผู้แข็งแกร่งกลืนกินผู้อ่อนแอ
คนอย่างจื่อเสียมันไม่เคยมีให้นางเห็นมาก่อน คนที่ดูจะเป็นพวกที่มีชีวิตที่ดีแต่กลับผ่านเรื่องเลวร้ายมานับไม่ถ้วน
คนที่ดูเหมือนจะหลอกง่ายแต่กลับเจ้าเล่ห์และไม่เคยเสียเปรียบใครแต่ก็กลับไม่เอาเปรียบใคร
จื่อเสียเคยเล่าให้ฟังว่า อาจารย์ของจื่อเสียก็พยายามหาทางแก้นิสัยแบบนี้เช่นกันแต่ก็ไม่สำเร็จ
นางจึงรู้สึกดีใจมากที่หลังผ่านมาหลายปีตั้งแต่รู้จักกันนางสามารถเปลี่ยนนิสัยใจดีจนเกินไปของอีกฝ่ายได้บ้างไม่งั้นนางนึกไม่ออกเลยว่าจื่อเสียจะใจอ่อนกับแม้กระทั่งคนที่ต้องการชีวิตจนทำให้ตัวเองต้องตาย
นางคงไม่ต้องมานั่งห่วง ถ้าจื่อเสียเป็นคนที่เด็ดขาดพอจะตัดสินเรื่องแบบนี้ได้
นั่นเป็นสาเหตุที่พวกนางแทบจะไม่เคยอยู่ห่างจากกันเลย
“เจ้าคิดว่าพวกเราจะได้พักกันสักกี่วัน?”
ปี่ปิตงยิ้ม “ไม่เกินเดือนแน่ๆ เจ้าคิดว่าอาจารย์ข้าใจดีหรอ?”
หวงจื่อเสียถอนหายใจ “ไม่สักนิด”
“เห้อ”สองสาวถอนหายใจพร้อมกัน
ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างช่วยไม่ได้ การอยู่ร่วมกันมาหลายปีทำให้ทั้งสองสนิทกันจนสามารถคุยกันได้ทุกๆเรื่องไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว
ปี่ปิตงยิ้มและเริ่มปล่อยให้ตัวเองหลับ
หวงจื่อเสียมองสหายของตนหลับไปแล้วด้วยความรู้สึกเอ็นดู
เวลาปกติปี่ปิตงไม่ต่างผู้ปกครองของนางแต่เวลานอนกลับทำตัวไม่ต่างจากเด็กเลย
นางมองใบหน้ายามหลับไหลภายในหัวใจเต็นผิดจังหวะไปชั่วครู่
'อ่า มันเอาอีกแล้ว'
หวงจื่อเสียรู้สึกรำคาญอย่างไม่มีเหตุผลกับสิ่งที่มักเกิดขึ้นกับตนบ่อยครั้ง นางไม่เข้าใจจริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"หรือว่าจะป่วยกันนะ?"
( จบตอน )
: )
ความคิดเห็น