คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
หลายวันต่อมา
โรงเรียนสำนักวิญญาณยุทธ
หวงจื่อเสียนั่งอยู่ในห้องเรียน ข้างๆมีปี่ปิตงที่นั่งฟังอาจารย์หน้าห้องสอนอยู่ แต่คำพูดของผู้สอนไม่ได้เข้าหัวจื่อเสียแม้แต่นิด
‘นี่ข้ามาทำอะไรที่นี่’นางถามตัวเอง
นางมองไปที่ชุดของตนเองที่ถูกสหายสนิทบังคับให้เปลี่ยนแล้วนางก็โดนหิ้วมาที่นี่ นางมองไปที่ปี่ปิตงที่ตั้งใจฟังอาจารย์สอนอยู่หน้าห้องก็ได้แต่กุมขมับ
นางหนีสหายคนนี้ไม่พ้นเสียที
นางไม่รู้ว่าปี่ปิตงไปทำอย่างไร…
นางมาเรียนที่นี่ได้สามวันแล้วแต่นางก็ยังไม่ชินอยู่ดีที่ตำแหน่งผู้ติดตามธิดาเทพมาหล่นใส่หัวนาง
พรุ้งนี้เป็นวันที่นางต้องไปพบกับว่าที่เจ้านาย
นางไม่รู้และไม่เคยสนเรื่องของธิดาเทพสักนิดถึงจะเคยได้ยินคำเล่าลือมาบ้างแต่นางไม่เคยสนใจเพราะอย่างไรมันก็ไม่เกี่ยวกับนาง
ใครมันจะไปนึกว่าธิดาเทพเกิดความคิดพิศดารเลือกนางมาเป็นผู้ติดตาม นางไม่ทำก็ไม่ได้..
ในเมืองวิญญาณยุทธผู้เป็นใหญ่คือ องค์สังฆราช เมื่อองค์สังฆราชมีคำสั่งลงมาตัวนางก็ไม่มีสิทธิปฏิเสธมากนัก ตามความจริงคือนางไม่กล้า..
คนที่ทำหน้าที่ถ่ายถอดคำสั่งตอนนางจะกล่าวปฏิเสธ เจ้าตัวน้ำตาคลอทั้งยังร้องไห้ฟูมฟาย
สุดท้ายนางก็ใจอ่อนยอมรับตำแหน่งผู้ติดตามธิดาเทพ
อันที่จริงมันก็ไม่ได้แย่มากนักในการรับตำแหน่งนี้ นางถือว่าตอบแทนสำนักวิญญาณยุทธเรื่องทุนการศึกษาของนาง นางก็สงบใจได้
สิ่งที่นางกังวลตอนนี้คือ ธิดาเทพ!
ตำแหน่งผู้ติดตามก็ไม่ได้ต่างจากคนรับใช้สักเท่าไหร่ นางจึงกังวลเพราะนางไม่เคยเจออีกฝ่าย นิสัย อารมณ์ สิ่งที่ชอบ สิ่งที่เกลียด นางไม่รู้เลยสักอย่างหากรู้เช่นนี้ นางคง เฮ้อ นางอยากกลับไปด่าตัวเองตอนนั้นเหลือเกิน
ถ้าตอนนั้นรู้จักตามข่าวซะหน่อย คงไม่ต้องมากังวลอย่างนี้
เฮ้อ ชีวิตของข้าไม่ง่ายจริงๆ
“เสียเอ๋อจะเป็นอะไรไป”
“ข้ากังวลนิดหน่อยตงเอ๋อ”
“อะไรเรื่องธิดาเทพหรอ?”
“อืม” (｡•́︿•̀｡)
“เมื่อเห็นต้องกังวลเลย ข้ารับรองนางดูแลเจ้าอย่างดีแน่นอน”
“เป็นไปไม่ได้ คนไม่เคยเจอหน้ากันจะมาสนข้าได้อย่างไร? ตอนนี้ใครยังสับสนอยู่เลยทำไมนางถึง…”
“เจ้าน่าสนใจไง!”
“ตรงไหนกัน?”
“เจ้าเป็นอัจฉริยะนะเสียเอ๋อ มั่นใจตัวเองหน่อย”
“ตงเอ๋อ แน่จริงเจ้ามาโดนเองเลย”
“หึหึ เจ้าจะกลัวทำไม พรุ่งนี้เจ้าก็ได้เจอนางแล้ว”
“ตงเอ๋อเจ้าใจร้ายกับข้าจริงๆ”
“ข้าป่าวนะเสียเอ๋อเพระเจ้ามีพรสวรรค์ธิดาเทพเลยสนใจไง “
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ”
“ก็ได้…ไม่เอานาร่าเริงหน่อยตำแหน่งผู้ติดตามก็ไม่ได้แย่นิจริงไหม?”(○ﾟεﾟ○)
“มันก็จริงหรอกแต่ข้ากลัว ถ้าข้าไปทำอะไรไม่ถูกใจนางจะฆ่าข้าไหม?”
“นางไม่ฆ่าเจ้าหรอก จะวางใจได้”
“เฮ้อ ฆ่าตัวตายนี้ ได้ไหม?”
“จะรีบตายไปไหนเล่า เจ้าต้องไปเจอธิดาเทพพรุ่งนี้นะ”
“อย่าพูดถึงเซ~”
“ฮึ เสียเอ๋อ เจ้าตอนใกล้ร้องไห้นี้ก็น่ารักดีนะ”
“ตงเอ๋อนี่ไม่ใช่เวลานะ” -_-+
“นี่ข้าก็ปลอบอยู่นะ” v(=∩_∩=)ﾌ
“ไปไกลๆเลย” (¬_¬)
“ใจร้ายนี่เจ้าไล่ข้าหรอ?”
“เปล่านะ ถ้าแค่เปรียบเปรย อีกอย่าง ถ้ามีเจ้าเป็นสหายแค่คนเดียวนะจะไล่เจ้าได้ยังไง?”
“หมายความว่าถ้ามีสหายเยอะจะทิ้งข้าเหรอ”
“ไม่ได้หมายความแบบนั้นตงเอ๋อ” (｡ŏ_ŏ)
“หึหึ ข้าล้อเจ้าเล่น”^o^
“อย่าล้อแบบนี้อีกนะ”จื่อเสียกล่าว ก่อนจะเอนตัวเขาไปกอดอีกฝ่าย
“เจ้าหน้ารักเหมือนเดิม” ปี่ปิตงง เอามือลูบหัวจื่อเสีย ในสายตานางเพื่อนคนนี้ของนางน่ารักเสมอ มีเสน่ห์เป็นของตัวเอง
ตอนใส่แว่นดูน่ารัก
ตอนถอดแว่น ก็ดูมีเสน่ห์ ทำให้หลายคนหลงรัก
จนนางต้องบังคับให้อีกฝ่ายใส่แว่นตลอดเพราะนาง ไม่ไหวที่จะต้องเจอมรสุมคนไม่รู้ทำไมเวลาเห็นผู้ชายเข้าใกล้จื่อเสียนางรู้สึกหงุดหงิดพิกล ‘ให้ตาย พวกน่ารำคาญอย่าเข้าใกล้เสียเอ๋อ’ มันให้ความรู้สึกประมาณนี้ จะเป็นอะไรรึเปล่านะ?คงไม่หรอกมั้ง ยังคิดอยู่ในใจ
นางรอเวลา นางอยากรู้จริงๆ หากเสียเอ๋อรู้ว่านางธิดาเทพ จะทำหน้ายังไงนะ คงตลกพิลึก(≧∇≦)
จะโดนงอนรึเปล่าเน้อ นางแอบกังวล
สักพักนาง ก็สังเกตุเห็นสายตา จากทั่วห้อง
‘ให้ตาย เสียเอ๋อ เธอจะแจกเสน่ห์เรี่ยราดไม่ได้นะ!!!’ นางมองคนที่อยู่ในอ้อมแขน แล้วเอ่ยในใจ
( จบตอน )
ขออภัยที่หายไปยาวไรท์และคงหายอีกยาวๆเพราะไม่มีเวลาว่างเลย (╥﹏╥)
ไว้พบกันตอนหน้า
ความคิดเห็น