คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
1 เดือนต่อมา
หวงจื่อเสียยืนทำหน้าเหนื่อยหน่ายอยู่หน้าประตูบ้าน มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าแล้วรู้สึกปวดหัว
“เจ้าควรเรียนต่อ!”
“ตงเอ๋อ ข้าบอกเจ้าแล้วนิ ว่าข้าไม่มีเงินทุนเรียนต่อน่ะ”หวงจื่อเสียกล่าว
คนที่อยู่ตรงหน้านางคือคนที่นางเคยช่วยไว้เมื่อเดือนที่แล้ว ตั้งแต่ตอนที่แยกกันวันนั้นปี่ปิตงเหมือนจะติดใจฝีมืออาหารของนาง อีกฝ่ายชอบซื้อของเข้ามาให้นางทำให้ตลอดเดือนที่ผ่านมา
ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เริ่มสนิทกับปี่ปิตง
“ไม่เห็นต้องห่วงด้วยพรสวรรค์ของเจ้า ข้าสามารถพาเจ้าไปเข้าห้องเรียนชั้นยอดยังได้!”ปี่ปิตงตาเป็นประกายเมื่อมองไปยังจื่อเสีย
“เอาล่ะ ช่างเรื่องนี้ก่อนเถอะ เจ้าน่าจะหิวแล้วไปนั่งรอก่อนข้าจะไปเตรียมอาหาร”หวงจื่อเสียกล่าวพลางเดินไปไขประตูบ้าน
ถ้าอยากถามว่า เกิดอะไรขึ้น?
คงต้องย้อนเวลาซักหน่อย!
4 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
ป่าล่าสัตว์วิญญญาณ
หวงจื่อเสียนั่งดูดซับวงแหวนวิญญาณภายในกรงขังหนาม
นี่นับเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่นางดูดซับวงแหวนวิญญาณ ในที่สุดนางก็ลืมตา
“ครั้งนี้นานกว่าวงแหวนร้อยปีเยอะเลย นี่ถ้าข้าหาวงแหวนหมื่นปีได้ข้าคงไม่ต้องใช้เวลาเป็นเดือนหรอกนะ!”นางกล่าวอย่างหงุดหงิดกับตัวเอง
นางเรียกดอกกุหลาบที่เป็นวิญญาณยุทธออกมา ที่เท้าพลันปรากฏวงแหวนมาสามวง!
เหลือง!! เหลือง!! ม่วง!!
วงแหวนวงที่สามเป็นวงแหวนอายุ 3679 ปี นางได้แต่แปลกใจเพราะไม่นึกว่าจะมีสัตว์วิญญาณระดับพันปีเต็มใจยอมเป็นวงแหวนให้นางแบบนี้!
‘นี่คงไม่ใช่ฝีมืออาจารย์หรอกนะ?’หวงจื่อเสียนึกแล้วก็ยังรู้สึกสะเทือนใจไม่หายกับการที่ต้องแยกกับอาจารย์ ถึงหลังจากที่อาจารย์ไปแล้ว นางจะมีคนที่เข้ามาในชีวิตที่โดดเดี่ยวใหม่
นางยังรู้สึกเศร้าอยู่ดี
‘เราหายหน้าไปเป็นอาทิตย์แบบนี้หวังว่าตงเอ๋อคงไม่โกรธนะ’นางนึกถึงใบหน้างดงามของอีกฝ่ายไม่รู้ทำไมนางหัวใจเต้นระรัว
“หวง!!! จื่อ!!! เสีย!!!”
ระหว่างนางกำลังเหม่อก็พลันได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อของตัวเองจากด้านหลัง
‘ให้มันได้อย่างนี้สิ!! ปากพาซวยจริงๆ’หวงจื่อเสียอดไม่ได้ที่จะลอบสถบในใจ
เสียงนี้มันเป็นเสียงเล็กๆหวานๆที่นางแสนจะคุ้นเคย
“ตงเอ๋อ เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง?”นางหันไปมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ
“เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก! เจ้าหายหน้าหายตาไปเป็นอาทิตย์ ข้าไปหาเจ้าที่บ้านก็ไม่อยู่! ไปตามหาเจ้าที่โรงเรียนสำนักวิญญาณยุทธก็ไม่มีใครรู้จักเจ้าสักคน! หากเมื่อวานข้าไม่บังเอิญมาหาล่าสัตว์วิญญาณ ชาตินี้ข้าคงหาเจ้าไม่เจอ!”ปี่ปิตงกล่าวน้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ตัดพ้อ
“ตงเอ๋อ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะปิดเจ้านะ ข้าแค่ออกมาหาสมุนไพรแต่ไม่นึกว่าจะสัตว์วิญญาณพันปีข้าก็เลย..”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว! ตั้งแต่เปิดเทอมนี้ข้าจะพาเจ้าเข้าห้องเรียนชั้นยอด! เจ้าไม่มีสิทธิปฏิเสธ!!”ปี่ปิตงขัดคำพูดของจื่อเสียทันที
“ตงเอ๋อ ข้าลาออกจากโรงเรียนแล้ว เจ้าลืมหรอ?”
“ข้าพาเจ้ากลับไปสมัครเรียนใหม่”
“ตงเอ๋ออย่าล้อข้าเล่นเช่นนี้”
“ข้าไม่ล้อเล่น! เสียเอ๋อพรสวรรค์ของเจ้าเหนือกว่าพวกนักเรียนชั้นยอดพวกนั้น”
“ตงเอ๋อ คนอย่างข้าไม่ไหวหรอก”หวงจื่อเสียกล่าวเร่งเดินหนี
“เสียเอ๋อรอข้าด้าด้วย”ปี่ปิตงเร่งเดินตาม
กลับมาปัจจุบัน
“เสียเอ๋อ ข้าพูดจริงนะด้วยพรสวรรค์ของเจ้า อนาคตอย่างไรอย่างน้อยเจ้าต้องเป็น มหาปราชญ์วิญญาณ”ปิปิตงกล่าวเอามือท้าวคางมองหวงจื่อเสีย
หวงจื่อเสียยิ้มตอบแล้วห่อเกี๊ยวต่อ อาหารที่นางทำวันนี้คือเกี๊ยวน้ำใส
“เสียเอ๋อ นี่เจ้าจะเมินข้าจริงหรอ?”ปี่ปิตงกล่าวอย่างหงุดหงิด
เดิมทีนางติดใจฝีมืออาหารของจื่อเสียเลยมาหาอีกฝ่ายแทบทุกเย็นพร้อมวัตถุดิบทำอาหารที่นางให้คนซื้อมาแล้วนางจึงนำมาให้จื่อเสียทำให้กิน
เจ็ดวันก่อนนางมาหาอีกฝ่ายตามปกติแต่กลับพบว่าจื่อเสียไม่อยู่!
เจ้าตัวดีไม่ยอมบอกนางสักคำโน๊ตทิ้งไว้สักแผ่นก็ยังไม่มี
หลังผ่านไปสามวันนางก็กังวลนางจึงลองไปที่โรงเรียนสำนักวิญญาณยุทธ
สิ่งที่นางได้รับรู้คือ เจ้าตัวดีนั่นลาออกไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อน!
อาจารย์ที่โรงเรียนทุกคนรู้จักจื่อเสียดีเพราะเจ้าตัวดีนั่นเป็นนักเรียนที่ไร้พรสวรรค์ที่สุดในรุ่น เรียนจบชั้นเรียนระดับต้นได้เพราะข้อสอบทฤษฎี
นางไม่แปลกใจเท่าไหร่ นางประจักกับความรอบรู้ของจื่อเสียดีบางเรื่องนางไม่เข้าใจอีกฝ่ายกลับรู้
นางจึงจำยอมรอให้อีกฝ่ายกลับมาแค่นั้น จนเมื่อวานเย็นนางเลื่อนเข้าสู่ระดับ 40 นางจึงไปล่าวงแหวนวงที่สี่ หลังนางได้วงแหวนแล้วก็นอนค้างในป่านั่น นางตื่นมาเดินทางกลับระหว่างทางดันไปเห็นกรงหนามขนาดใหญ่ นางสงสัยจึงเข้าไปดู
สิ่งที่ปรากฏทำนางแทบบ้า นางหาเจ้าตัวดีนี่เป็นอาทิตย์พอไม่หาดันมาเจอมันเฉยเลย!
นางตัดสินใจแอบดูอีกฝ่ายราว 150 เมตร เพราะเจ้าตัวดีนั่นดันมีจิตสัมผัสถึงสิ่งที่อยู่รอบตัวได้ นางจึงต้องอยู่ให้พ้นระยะไม่งั้นโดนจับได้พอดี
นางแอบดูไปสักพักกรงหนามเริ่มคลายออก นางเห็นมือขวาของอีกฝ่ายมีดอกกุหลาบลอยอยู่ นางไม่เคยเห็นวิญญาณยุทธของจื่อเสีย เวลานางถามเจ้าตัวดีมักเปลี่ยนเรื่องคุยตลอด นางจึงเลิกถาม
‘กุหลาบ? ก็เหมาะกับเสียเอ๋อดีนี่ ไม่เห็นต้องปิดบังกันเลย’ปี่ปิตงคิด
เมื่อนางเห็นวงแหวนของจื่อเสียนางแทบบ้า
วงแหวนวิญญาณสามวง!!
‘เสียเอ๋อเป็นอัคราจารย์?! บัดซบเถอะ! ไร้พรสวรรค์? พวกแกสิไร้พรสวรรค์!! ไอ้พวกตาต่ำ! ไอ้£¥£%π®’นางลอบสถบด่าพวกคณะอาจารย์ที่ให้ข้อมูลของจื่อเสียมา
ตอนนั้นรวมไปจนถึงตอนนี้ นางมีความคิดเพียงอย่างเดียว
ข้าต้องพาจื่อเสียเข้าร่วมสำนักวิญญาณยุทธให้ได้!
( จบตอน )
----------------
ปี่ปิตงอายุมากกว่าจื่อเสียปีเดียวค่ะ
ความคิดเห็น