คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
วันต่อมา
หวงจื่อเสียตื่นแต่เช้า เพราะวันนี้หลังนางลาปี่ปิตงเสร็จนางตั้งใจจะไปดูสมุนไพรที่ปลูกไว้ในถ้ำผาน้ำตก
นางลงทำกับข้าวสองสามอย่าง แล้วจึงขึ้นไปดูปี่ปิตงหลังตรวจร่างกายอีกฝ่ายเห็นว่าหายดีเกือบหมดแล้วก็โล่งใจ ก่อนจะพาลงมากินข้าวด้านล่าง
“ค่ารักษาและค่าสมุนไพรที่เจ้าใช้รักษาข้าเท่าไหร่?”จู่ๆปี่ปิตงก็พูดขึ้น
“สมุนไพรข้ามาจากป่าไม่จำเป็นต้องจ่ายเงินข้าหรอก”นางยิ้มกล่าว นางไม่ใช่แพทย์ซักหน่อย
ปี่ปิตงเหมือนจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ “ข้าไม่ชอบเป็นหนี้ใคร”
“ท่านก็ไม่ได้เป็นหนี้ข้านิ?”นางส่ายหัวตอบ “รีบกินข้าวเถอะ ถ้าเย็นแล้วมันไม่อร่อยนะ”
ปี่ปิตงถอนหายใจ กินข้าวของตัวเองไป
นางได้แต่ยิ้ม นางไม่ใช่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอยากตอบแทนที่ช่วยแต่นางไม่อยากรับ
ที่สำคัญเลย ปี่ปิตงก็ไม่ใช่คนแรกที่นางช่วยซะหน่อย
หลังทานข้าวเสร็จนางก็บอกลากับปี่ปิตงแล้วเดินทางไปป่านอกเมือง
ถ้ำหลังผาน้ำตก
นางเดินเข้ามาตรวจการเติบโตของสมุนไพร
“การเติบโตไม่มีปัญหาเหมือนที่อาจารย์ว่าไว้จริงๆด้วย”นางถอนหายใจกับสิ่งที่อาจารย์ได้มอบให้สำหรับนางแล้วมันมีค่ามากเกินไป
“ข้าสมควรได้รับมันหรอ?”นางกล่าวออกมา
ฟิ้วว
ทันทีที่นางกล่าวเสียงลมพัดผ่านเข้าในถ้ำ ตรงหน้านางปรากฏร่างโปร่งแสงของหญิงสาวผมสีเขียวอ่อนยาวถึงสะโพกปลิ้วไปตามลม ใบหน้างดงามฉายถึงความเย็นชาดังเทพธิดาผู้สูงส่ง ดวงตาสีทองอร่ามหรี่มองนางภายนัยตาแสดงถึงความไม่พอใจ
หวงจื่อเสียหน้าซีด “อะ อาจารย์”
อาจารย์ของนางยังคงมองนางด้วยความไม่พอใจ มือเรียวบางยกขึ้นตัวอักษรสีเงินตรงหน้า
‘ไม่ดูถูกตัวเองซักวันมันจะตาย?’
แม้จะเป็นแค่ตัวอักษรเรืองแสงธรรมดาแต่สื่อถึงอารมณ์ของผู้เขียนได้เป็นอย่างดี
หวงจื่อเสียยิ้มขมขื่น นางสาบานจากนี้จะไม่ปากพล่อยอีกแล้ว!
“อาจารย์ข้า…”นางอยากเอ่ยแก้ตัวแต่ก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไง
นางเป็นใคร? นางเป็นเด็กกำพร้าตัวคนเดียวมาตั้งแต่เริ่มจำความได้หลังพ่อแม่นางตายพวกญาติทั้งทางฝ่ายพ่อฝ่ายแม่แย่งสิทธิการเลี้ยงดูนางเพื่อมรดก หลังได้มรดกแล้วก็ตีตัวออกห่างจากนาง ตอนนั้นยังโชคดีที่บ้านของนางพ่อแม่ทิ้งชื่อไว้เป็นมรดกของนางโดยตรงทำให้พวกเขาเอาไปไม่ได้
นางกลายเป็นคนไร้ค่าไม่มีใครสนใจและเหลียวแล นางปากกัดตีนถีบทำงานหาเงินเองนางแค่อายุสี่ขวบแน่นอนไม่มีใครจ้าง นางได้แต่เสี่ยงเข้าป่าเก็บสมุนไพรขายจนมาเจอกับอาจารย์ตอนห้าขวบ
อาจารย์แม้จะเป็นคนเข็มงวดแต่ใจดีเป็นอย่างมาก ถ้ำที่นางอยู่นี่อาจารย์เป็นคนสร้าง ส่วนบ่อน้ำที่อยู่ในถ้ำเป็นน้ำวิเศษที่ช่วยในการปลูกสมุนไพรที่อาจารย์ให้เป็นของขวัญวันเกิดนาง หากไม่ใช่เพราะได้มาเจอกับอาจารย์นางคงยังเป็นแค่เด็กไร้ค่าเช่นเดิม
ผู้เป็นอาจารย์ดังอ่านใจได้ ตัวอักษรสีเงินพลันกฏตรงหน้า
‘เจ้าไม่ใช่เด็กไร้ค่าอีกแล้ว เจ้าเป็นศิษย์ข้า เป็นวิญญาจารย์ อย่าได้ฟังลมปากของผู้อื่น! ไม่อย่างงั้นข้าถือว่าเจ้าดูหมิ่นข้า!’
ตัวอักษรแสดงถึงความหยิ่งยโสแต่นางรู้ดีว่าอาจารย์แข็งแกร่ง นางเคยเห็นอาจารย์จัดการสั่งสอนพวกที่มาบุกรุกอาณาเขตของอาจารย์ นางยังไม่เคยเห็นใครกลับไปครบสามสิบสองซักราย!
“ศิษย์ทราบแล้ว ต่อไปไม่กล้าแล้ว”หวงจื่อเสียรับคำ นางดูถูกตัวเองแต่นางเคารพและนับถืออาจารย์มากกว่าใคร! นางไม่มีทางดูหมิ่นอาจารย์ตนเอง!
ผู้เป็นอาจารย์ส่ายหน้าอย่างจนใจ ดวงตาสีทองมองไปที่หวงจื่อเสียในแววตามีความอาวรอยู่
‘ข้าได้เวลาต้องกลับไปที่นั่นแล้วจากนี้เจ้าอย่าได้ดูถูกตัวเองอีก’
อักษรสีเงินปรากฏกลางอากาศ หวงจื่อเสียอ่านแล้วในใจรู้สึกขมขื่น
นางรู้ว่าอาจารย์ไม่ใช่คนของดินแดนโต้วหลัว นางไม่รู้ว่าอาจารย์มาจากไหนแล้วเป็นใคร
อาจารย์มักบอกเสมอว่า ถ้านางไปถึงระดับราชทินนามพรมยุทธจะรู้เอง
นางรู้ว่าสักวันอาจารย์ต้องจากนางไปแต่นางไม่นึกว่ามันจะเร็วขนาดนี้
‘สัญญากับข้า หลังข้าไม่อยู่เจ้าต้องมีชีวิตที่ดี’
ตุ๊บ!
หวงจื่อเสียคุกเข่าต่อหน้าผู้เป็นอาจารย์
“อาจารย์ ศิษย์ไม่เอาไหนที่ผ่านมาข้าไม่เคยทำให้ท่านภาคภูมิใจแต่ศิษย์สัญญากับท่าน วันหน้าศิษย์พบท่าน ศิษย์จะยืนเคียงข้างท่าน!”
ที่ผ่านมานางมักทำผิดพลาดบ่อยครั้ง ไม่มีพรสวรรค์เหมือนคนอื่นนางได้แค่ใช้ความพยายามของตัวเองลองผิดลองถูกมาหลายครั้ง ผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อนางมาย้อนนึกดูตอนนี้นางผิดพลาดจนนับไม่ถ้วนแต่อาจารย์ก็ไม่เคยทอดทิ้งนาง สอนนางทุกอย่างที่นางอยากรู้
นางตอนนี้ไม่สามารถอยู่กับอาจารย์ได้ นางรู้ว่าร่างจริงของอาจารย์ไม่ได้อยู่ที่นี่
แต่นางเชื่อว่าสักวันนางสามารถจะเจออาจารย์ได้
ผู้เป็นอาจารย์ยืนนิ่งสักพักก็ยิ้ม เดินมาลูบหัวของจื่อเสีย
“อึ๊ก อะ อา.. จะ จารย์…”หวงจื่อเสียเหมือนถูกอะไรบางอย่างยัดเข้ามาในหัว แล้วนางก็สลบไป!
ทันใดนั้นทัศนวิสัยรอบตัวเปลี่ยนหวงจื่อเสียไม่ได้อยู่ในถ้ำแต่มาอยู่ในป่าแทน
ผู้เป็นอาจารย์ใช้พลังยกร่างของจื่อเสียให้ลอยขึ้นไปนอนอยู่ข้างโขดหิน นางมองร่างของศิษย์ตน
ภาพความทรงจำของเด็กน้อยแสนร่าเริงเดินเข้ามาพูดคุยออดอ้อนนางตลอดหลายปี
“อาจารย์ ศิษย์ได้วงแหวนวงแรกแล้ว!”
“อาจารย์ดูสิ ศิษย์เจอสัตว์กลายพันธุ์ด้วยล่ะ!”
“อาจารย์ ศิษย์ฝึกจิตสัมผัสขั้นแรกที่ท่านสอนได้แล้ว!”
“อาจารย์คราวนี้ท่านชนะแต่คราวหน้าศิษย์ไม่แพ้แน่!!”
“อาจารย์ ศิษย์เลื่อนเข้าสู่ระดับ20ได้แล้ว”
“อาจารย์…”
รอยยิ้มพลันปรากฏบนใบหน้า ก่อนนางจะเอ่ย
“ข้าจะรอเจ้าเสียเอ๋อ”น้ำเสียงทรงเสน่ห์แต่แฝงไปด้วยพลังอำนาจอันมหาศาล
ร่างโปร่งแสงค่อยๆกลายเป็นละอองซึมเข้าสู่ร่างของจื่อเสีย พลังวิญญาณของนางค่อยเลื่อนระดั
25!!
26!!
27!!
……
36!!
37!!
พลังวิญญาณของจื่อเสียหยุดที่ 37!
นางกลายเป็น อัคราจารย์! ด้วยวัยเพียง 12 ปี!!
( จบตอน )
ความคิดเห็น