คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
สามวันต่อมา
ร่างหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้น ดวงตาสีทับทิมมองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย
“ข้ายังไม่ตาย?”นางพึมพัมเสียงเบา
นางยันร่างกายตัวเองลุกขึ้นนั่ง มองไปตามร่างกายที่มีผ้าพันแผลแทบจะทั้งตัว
นางมองสำรวจห้องอย่างวิเคราะห์
“แพทย์สมุนไพร? นึกไม่ถึงว่าสำนักวิญญาณยุทธเราจะมีคนที่เชี่ยวชาญด้านนี้ด้วย”นางมองไปทั่วห้องที่เป็นระเบียบเรียบร้อย ในชั้นหนังสือมีแต่หนังสือการแพทย์และพืชสมุนไพร มีแค่บางเล่มที่ไม่เกี่ยว
รวมกับใต้ผ้าพันแผลมีกลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ นางเดาได้ว่าคนที่ช่วยนางเป็นแพทย์สมุนไพร
นางหันไปมองมุมนึงของห้องก็เห็นชุดของสำนักวิญญาณยุทธ นางก็เข้าใจได้ทันที
คนที่ช่วยนางมาเป็นของสำนักวิญญาณยุทธ รวมกับเมื่อคืนนางใส่ชุดที่เหมือนกันนี่
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างของหญิงสาวอายุพอๆกับนางผมสีดำเงางามยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีฟ้าใสจ้องมองที่นางอย่างแปลกใจ
‘สวย!’นางนิยามคำจำกัดความของหญิงสาวตรงหน้าได้แค่คำนี้
“เป็นยังไงบ้างคะ? เจ็บรึปวดแผลตรงไหนรึเปล่า?’หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยนถามนาง
นางรู้สึกหัวใจเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ หญิงสาวตรงหน้าช่างมีสเน่ห์นัก!
“เจ้า…”
“อ่า..เมื่อวานข้าเห็นท่านนอนอยู่ในพุ้มไม้ก็เลยพากลับมา ตอนมาถึงเมืองมันดึกแล้วข้าเลยต้องพาท่านมาที่บ้าน ยังเจ็บหรือปวดแผลตรงไหนรึเปล่าคะ?”
“เอ่อ..ไม่เจ็บแต่ปวดนิดหน่อย”
“งั้นทานข้าวก่อน เดี๋ยวข้าจะไปต้มยามาให้ วันนี้ไม่มีโรงหมอเปิด ท่านคงต้องทนดื่มยาของข้าไปก่อน”หญิงสาวยิ้มอย่างใจดี นางเพิ่งสังเกตุว่าอีกฝ่ายถือชามใบนึงเข้ามาด้วยก่อนจะส่งมาให้นาง ในชามเป็นโจ๊กธัญพืชแบบง่ายๆแต่มีกลิ่นหอมชวนหิว นางกลืนน้ำลาย
“ขอบคุณ”นางกล่าว อีกฝ่ายเพียงยิ้มตอบแล้วเดินออกไป
นางมองตามหลังของอีกฝ่ายไป ก่อนจะหันตักโจ๊กกิน
“อร่อย!”
เผลอแปปเดียวนางก็กินจนหมดถ้วยแล้ว นางหันไปสนใจสิ่งรอบๆอีกครั้ง
ตราชั้นเรียนระดับต้น ?
นางแปลกใจ อายุน่าจะพอๆกัน ทำไมถึงยังอยู่ชั้นเรียนระดับต้น? คนทั่วไปแม้ไม่โดดเด่นอายุเท่านางควรเข้าชั้นเรียนระดับกลางได้แล้ว
แกร๊ก
เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครา หญิงสาวเดินถือถ้วยยาเข้ามา กลิ่นฉุนของสมุนไพรตีเข้าจมูกนางทันที
นางทำหน้าเหยเกซักพักก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ นางไม่ใช่คนงี่เง่าไม่รู้ความอีกฝ่ายตั้งใจต้มยาให้นางปฏิเสธคงไม่ดี
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ “ทนหน่อยนะคะ ข้าไม่ใช่วิญญาจารย์สายช่วยเหลือ”คำกล่าวหยอกล้อทำบรรยากาศในห้องผ่อนคลายลง
หญิงสาวเดินมานั่งบนเตียงข้างๆนาง ก่อนจะตักยาป้อนนางทีละคนจนหมดแล้วหันไปหยิบลูกอมในลิ้นชักข้างเตียงแกะและป้อนนางอีกครา
‘น่าอายชะมัด!’นางไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะมานั่งป้อนยาให้เหมือนนางเป็นเด็กเช่นนี้
ช่างน่าแปลกที่นางไม่สามารถปฏิเสธหญิงสาวตรงหน้าได้
“เอ่อ ”นางรู้สึกอายที่อีกฝ่ายมองสำรวจร่างกายนาง
“อ่ะ ขอโทษนะคะ ข้าแค่คิดว่าควรเปลี่ยนผ้าพันแผลได้แล้ว”หญิงสาวกล่าว
นางก็ไม่ได้จะว่าอะไร ยอมให้หญิงสาวเปลี่ยนยาและผ้าพันแผลแต่โดยดี
นางเห็นสภาพตัวเองก็อดตกตะลึงไม่ได้ เพราะแผลตามตัวของนางหายไปเกือบหมดแล้ว
เมื่อหันไปหญิงสาว นางก็ได้รู้ว่านางหลับไปเกือบสามวันเต็มๆ แผลของนางไม่ใช่บาดแผลเล็กน้อยซักแผลบางอย่างมีพิษซะด้วยซ้ำ ด้วยความสามารถของแพทย์สมุนไพรนางควรใช้เวลาราวหนึ่งถึงสองเดือน
ต่อให้เป็นวิญญาจารย์สายฟื้นฟูระดับสูง นางก็ต้องใช้เวลามากกว่าสามวันอยู่ดี!
นางคิดไปซักพักก็เริ่มนึกขึ้นได้ สามวัน! ซวยแล้ว!!!
‘ป่านนี้ คนอื่นไม่ตามหาข้ากันจนวุ่ยวายแล้วหรอ’นางสงสัยจึงหันไปถามหญิงสาวที่นั่งอ่านหนังสือบนโซฟาอย่างสบายๆ
“ช่วงนี้มีข่าวจากสำนักวิญญาณยุทธบ้างไหม?”
“หืม ก็ไม่มีนะ อ่ะ! มีข่าวลือว่า ธิดาเทพหายตัวไปอยู่แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าจริงรึเปล่านะ”หญิงสาวเงยหน้ามองนางอย่างแปลกใจก่อนจะกล่าวออกมา แล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ
‘ข่าวลือ?’นางมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างแปลกใจ
‘เป็นไปได้ไหมที่นางไม่รู้จักข้า?’นางคิด ในสำนักวิญญาณยุทธมีคนที่ไม่รู้จักนางด้วย?
“ข้าชื่อ ปี่ปิตง เจ้าชื่ออะไร”นางถาม
“ข้า หวงจื่อเสีย”หญิงสาวยิ้มตอบ
‘หวงจื่อเสีย’ปี่ปิตงลอบจดจำชื่อนี้ไว้ในใจ
“เจ้าเป็นนักเรียนของสำนักวิญญาณยุทธ?”
“ก็ใช่”หวงจื่อเสียเหมือนจะงงแต่ก็ตอบ
“เจ้าไม่รู้จักข้า?”
“???”
หวงจื่อเสียทำท่าเหมือนคิดซักพักก็ตอบ “ข้าเพิ่งเคยเจอท่านเมื่อสามวันก่อน ส่วนก่อนหน้านี้ข้าก็ไม่เคยเห็นท่านนะ?”
นางตกตะลึงอย่างแท้จริง นี่มีคนไม่รู้จักนางด้วย!
หวงจื่อเสียยิ้มกล่าว “ท่านคงดีขึ้นมากแล้ว พรุ้งนี้ข้าจะพาท่านไปส่งบ้านดีหรือไม่?”
“อ่า ไม่เป็นไร พรุ้งนี้แผลข้าน่าจะหายหมดแล้ว ข้ากลับเองได้”นางรู้สึกอายที่อีกฝ่ายทำเหมือนนางเป็นเด็ก
“อิอิ เข้าใจแล้ว เดี๋ยวข้าลงไปทำอาหารเย็นโจ๊กเมื่อกี้คงไม่อยู่ท้องท่านแน่”หวงจื่อเสียกล่าวแล้วเดินออกไป
‘ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ’นางกล่าวในใจ
อนิจา~
สุดท้ายคืนนี้นางก็ถูกดูแลเหมือนเป็นเด็กอยู่ดี
( จบตอน )
ความคิดเห็น