Legend Of War Online : อภินิหารสงครามแห่งเกรียน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ - กลับมาเล่นเกมส์ออนไลน์

Legend Of War Online

    

     “ไม่อยากจะเชื่อเลย!!!เกมส์ออนไลน์ใหม่มา!!!ได้ข่าวว่าพึ่งปิดClose Betaเมื่อวาน วันนี้ก็จะเปิด Open Beta แล้ว ดีใจฝุดๆเบยยย” ชายหนุ่มหัวเกรียนคนหนึ่งพูดขึ้น

     ท่ามกลางความเงียบของเวลาพักเที่ยง ถูกทำลายลงด้วยเสียงของวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่ชอบเล่นเกมส์ออนไลน์มากๆ วันไหนมีเกมส์ใหม่ก็จะมาโม้เสียงดังอยู่หลังห้องตลอดทำให้หลายๆคนต้องทำใจฟังไปเหมือนทุกๆครั้งๆในตอนที่มีเกมส์ออนไลน์ใหม่ๆมา

     “เกมส์นี้เป็นเกมส์ออนไลน์ใหม่ที่ต้องใช้เครื่องอะไรนะ อ๋อ...สแกนเนอร์เกมเมอร์!!!”เสียงของชาวหลังห้องเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

     ชายหนุ่มอีกคนดูจะตัวเล็กสุดก็โม้บ้าง “อ๋อ ใช่ๆ คนที่เล่นช่วง Close Beta ก็บอกว่ามันเป็นเกมส์ที่จะให้เราเข้าไปอยู่ในอีกโลกหนึ่งโดยการใช้เครื่อง สแกนเนอร์เกมเมอร์ ประมวลผลของร่างกายแล้วส่งเราไปที่อีกโลกหนึ่งโดยที่ตัวเราจริงๆ ยังนอนหลับอยู่แต่ว่า...”หนุ่มคนนี้ชะงักไปพักหนึ่งแล้วพูดต่อ “แต่ว่า เราสามารถไปอยู่อีกโลกได้ทั้งๆที่ตัวเราอยู่ที่โลกจริง

     กลุ่มหลังห้องกลุ่มนี้มีกันประมาณ 5-6 คน นั้นก็เงียบสนิททันที เพราะยิ่งอธิบายก็ยิ่งลึกลับซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ

     แอ๊ด เสียงออดหมดเวลาพักเที่ยงดังขึ้น ทุกคนเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง แล้วเตรียมหนังสือพร้อมที่จะเรียน

     3 ชั่วโมงผ่านไป....

     โรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดตอนนี้คึกคักมากเป็นพิเศษ เพราะมีข่าวว่ามีคนมาแจกเกมส์ออนไลน์ที่จะนำพาท่านไปสู่โลกใหม่ 1 ชม.บนโลกจริง เท่ากับ 1 วัน ในเกมส์ คำๆนี้ทำให้คนหลายๆคน สนใจมากขึ้นเป็นพิเศษ ไม่ว่าชาย-หญิงก็แย่งกันอย่างสัตว์ป่าไปแล้ว

     สำหรับตัววายุนั้นเขาเองมาได้สนใจเกมส์ออนไลน์สักเท่าไหร่เพราะตอนเด็กเขาเคยเล่นแล้วเกรดตกลงเรื่อยๆ จนเขาปฏิญานตนว่าจะไม่เล่นเกมส์อีก แต่ไม่รู้เพราะเหตุอะไรมันทำให้เขาพูดกับตัวเองในใจว่า ‘แหกกฎสักนิดจะเป็นไรไหมเนี๊ย’

     วายุนั้นยืนอยู่ห่างจาก จุดที่แจกเครื่องสแกนเนอร์เกมเมอร์ ไกลพอสมควร เครื่องก็ดูเหมือนจะหมดอยู่ตลอดเวลา เพราะได้ข่าวว่า เอามาจากถึง 4999 เครื่อง แต่ว่าโรงเรียนเขามีนักเรียน 5000 กว่าๆ แถมยังมีเด็กโรงเรียนอื่นมาแย่งอีก วายุไม่อยากเสียโอกาศนี้ไป ถึงแม้ว่าคำโม้ว่าเกมส์ออนไลน์จะเกินจริงไปหน่อยแต่เมื่อเขาเห็นว่าเพื่อนๆเขาเองก็มีคนเล่นเยอะเหมือนกัน ตัวเขาเลยไม่อยากโดนแซวว่า ‘เซราะกราวขนาดหนัก..’เลยจำใจพยายามดิ้นรนไปเอาให้ได้

     วายุนั้นเป็นเด็กหนุ่มวัย 18 ปี เรียนก็ถือเก่งเลยทีเดียว เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของโรงเรียน สูงเกือบ 185 ซม.ได้มั้ง หุ่นก็ถือว่าดีเลยทีเดียว ผิวก็ขาว หน้าตาก็หล่อโฮกชนิดดีๆเลยนี้เอง

     FC ของวายุหลายคนหลีกทางให้เขา เข้าไปแต่โดยดี วายุไม่ทันสังเกตเลยรีบแทรกเข้าไป แต่ถ้าดูจากข้างหลังแล้วไม่เหมือนแทรกเลยเขาเหมือนสุนัขกำลังดิ้นสายหางดุกๆอยู่เพราะว่า เข้าแทรกเข้าไปไม่ได้ ไม่พอเข้ายังมาสายตูดเล่น จนทำให้ภาพพจน์เสียหมดโดยไม่รู้ตัว

     1 ชั่วโมงหลังจาก สแกนเนอร์เกมเมอร์ แจกหมดเกลี้ยงก็มีบางคนเสียดายบ้าง บางคนก็โม้ว่าจะไปซื้อเอง แต่วายุไม่ได้สนใจ จึงโทรศัพท์บอกคนขับรถให้มารับแทน ไม่ถึง 5 นาที คนขับรถก็โชว์เบอร์กลับมาเป็นสัญญาณบอกรถมาถึงแล้ว วายุรีบเดินไปแล้วก็ขึ้นรถเบนซ์ดำสุดหรูกลับบ้านไป

     ไม่นานวายุก็กลับมาถึงบ้าน ไม่สิ นี้มันคฤหาสน์ชัดๆ เพราะพ่อของวายุนั้นเป็นนักธุระกิจชื่อดังคนหนึ่งที่จริงก็ดังได้ไม่นานนักหรอก เพียงแต่ว่าเพราะของวายุนั้น ถูกล็อตตาลี่รางวัลใหญ่และได้เงินจากการส่งรหัสได้ฝาอิชิตันเท่านั้นเอง เลยเอาเงินที่ได้มาเป็นทุนทำธุระกิจ

     ก๊อก ก๊อก วายุเคาะประตูบ้านตามมารยาทแล้วเปิดประตูเข้าบ้านไปพร้อมพูดว่า “กลับมาแล้วคราบบบบบบบ”วายุลากเสียงยาว แต่ในมือยังถือเครื่องสแกนเนอร์เกมเมอร์ไว้อยู่

     ทันใดนั้นก็มีสาว 3 คนเดินออกมาจากคนละทิศคนละทาง คนนึงก็ออกมาจากประตูห้องนั่งเล่น อีกคนก็ออกมาจากห้องน้ำชั้นล่าง อีกคนก็ออกมาจากห้องครัว

     “สวัสดีตอนเย็นครับ พี่อ้อย น้องวารี น้องเอ็มมี่”

     ทั้ง 3 คนนั้นไม่ได้สนใจคำพูดวายุเลยแต่ขมวดคิ้วมองสิ่งที่วายุถืออยู่ แล้วสาวน้อยที่ตัวเล็กที่สุดคนหนึ่งก็เดินมาหาวายุเป็นคนแรก

     “โอ้โห...พี่วายุ เอาเครื่องสแกนเนอร์เกมเมอร์มาด้วย นึกว่าเลิกเล่นเกมส์แล้วเสียอีก”สาวน้อยที่ตัวเล็กที่สุดทักขึ้น พร้อมเอามือมาจิ้มเครื่องสแกนเนอร์เล่น

     วายุทำหน้าเหวอเพราะเขาไม่นึกว่าจะรู้จักไอ้เครื่องเล่นเกมส์นี้ด้วย วายุมองหน้าไปที่พี่สาวคนโต เธอคนก็ยิ้มตอบ พี่วายุคนนี้ชื่ออ้อย สูงราวๆ 170 ซม.ได้ หน้าตาสวยมาก เรียนอยู่มหาลัยฝั่งตรงกันข้ามกับโรงเรียนมัธยมของวายุ เอ็มมี่ และ วารี

     เอ็มมี่ซึ่งเป็นน้องสาวคนเล็กยังจิ้มๆ ที่เครื่องสแกนเนอร์อยู่ แล้ววายุจึงเปิดประเด็นถามก่อน “แล้วเอ็มมี่รู้ไงเนี๊ยว่ามันชื่อว่า...สเกนเน่าแกมม่า”วายุเป็นไม่ได้จำชื่อเครื่องนี้เลยถึงแม้จะได้ยินชื่อบ่อยแต่ก็ไม่เคยคิดจะจำ

     เอ็มมี่ยืนมองหน้าวายุแล้วหัวเราะดังลั่น วารีซึ่งดูจะเงียบสุดก็หัวเราะดังสุดๆเช่นกัน พี่อ้อยจึงพูดเบาๆ พอให้วายุได้ยินว่า “มันชื่อ สแกนเนอร์เกมเมอร์จ๊ะ ไม่ใช่ สเกนเน่าแกมม่า”

     วายุทำหน้าเหยาหมิงทีหนึ่งแล้วเปลี่ยนหน้าตัวเองให้ดูหน้ากลัวมองไปที่วารีและเอ็มมี่ พร้อมเดินไปหาพี่อ้อย แล้วพูดว่า “ฝากเครื่องสเกนเน่าแกมม่า แปปนึงนะพี่”

     อ้อยทำหน้าเหยาหมิงใส่วายุ แล้วหัวเราะเบาๆพอให้ตัวเองได้ยิน แล้วเดินจากไปในห้องครัว

     2 สาวน้อยยังหัวเราะไม่หยุด แต่ทันใดนั้นก็หยุดหัวเราะ ชะงักไปพักหนึ่งแล้วก็ลืมตาขึ้นมามองไปที่วายุ แล้วรู้สึกได้ถึงออร่าสีดำ กำลังแผร่ออกมา เอ็มมี่วิ่งไปหลบหลังวารีแล้วก็ทักพี่ชายตัวเองด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “พ พ พ พี่...ว ว ว วายุ...สบายดีไหมค่ะ”

     วายุก้มลงพื้นแล้วหยิบบางอย่างขึ้นมาเร็วมา วารีกับเอ็มมองไม่ทันแล้วรีบเปลี่ยนรองเท้าจากรองเท้าบ้านเป็นรองเท้าสตัสพร้อมวิ่งอย่างรวดเร็ว วายุหันหลังกลับมาช้า พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแบบสยดสยอง “ไอ้อออ เด็กกกก น้อยยยย สองงงง คนนนน นี้ ตายซะเถอะ”พอสิ้นสุดประโยคสุดท้าย วายุก็หันหลังมาอย่างรวดเร็วพร้อมหยิบตุ๊กแก 2 ตัวมาประชันที่หน้าวารีและเอ็ม

     เอ็มกับวารียังไม่ได้วิ่งก็นอนแข็งหลงก็พื้น วายุรู้จักมุขนี้ดี นี้คือมุข ‘แกล้งตาย’ เขาเคยหลงกลมาแล้ว และ จะไม่หลงกลอีก วายุทำเป็นไม่สนใจแล้วโยนตุ๊กใส่หน้า เอ็ม และ วารี คนละตัว

     เอ็มมี่ และ วารี กรี๊ด!!! ดังลั่นบ้าน แต่เสียทีที่บ้านไม่มีคนอยู่เลยนอกจากพวกเขากับคนใช้ ทำให้วายุแกล้งเด็กๆได้เต็มที่

     วายุเดินไปที่ห้องครัวก็พบพี่อ้อยและคนใช้อีก 3 คน ช่วยกันทำอาหารอยู่ วายุก็ไม่อยากอยู่นิ่งๆ จึงวิ่งเข้าไปช่วยพี่อ้อยหั่นผักกาด อ้อยขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วก็ยิ้มดีใจ

     วายุเปิดประเด็นถามคำถามอีกครั้ง “พี่อ้อยครับ ถามไรหน่อยได้ไหม??”วายุทำน้ำเสียงหน้าสงสาร

     อ้อยพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

     “คือว่า...พ่อไปไหนอ่ะครับ”วายุยังทำน้ำเสียงไร้เดียงสาอยู่

     อ้อยชะงักไปพักหนึ่งแล้วตอบวายุ “ไปทำธุระเซ็นสัญญาอะไรนี้แหละ หลายวันกว่าจะกลับ”

     วายุพยักหน้าแล้วพูดลอยๆขึ้น “เสียดายจังนะ แม่ไม่มีโอกาศได้เห็นตอนทีเราอยู่ในสถานะแบบนี้”

     อ้อยพูดต่อ “นั่นสินะ แต่ว่าถ้าไม่มีคุณตันก็คงไม่มีเราในวันนี้”

     วายุรีบตาเบิกกว้างแล้วหันขวับไปหาอ้อยอย่างรวดเร็ว “พี่อ้อย รู้จัก ไอ้เครื่อง อ่อ...”วายุดันจำชื่อไม่ได้อีกเลยชะงักไปพักหนึ่ง แต่อ้อยรู้ดีว่าวายุจะถามอะไรจึงตอบแบบลวกๆไปเท่านั้นเอง “ก็เกมส์นี้มันเคยออกข่าว เมื่อหลายเดือนก่อนว่ามันเป็นเกมส์ที่ต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองเท่านั้นถึงจะรู้ ทั้งคนสร้างเกมส์ และ ผู้เล่นช่วง CBETA ก็บอกมายังงี้แหละ”

     วายุทำหน้าเหวอแล้วถามคำถามอีกเรื่อง “พี่กับน้องไม่เล่นหรอครับ เดี๋ยวก็โดนหาว่า เซราะกราวหรอก!!!”

     อ้อยกำลังดื่มน้ำแก้กระหายอยู่ก็สำลักน้ำ แล้วหัวเราะไปด้วย “555+ น้องวายุนั้นแหละ เกมส์นี้พวกพี่ติดตามกันมานานแล้ว พอได้ข่าวว่าเกมส์แจกฟรีพี่ก็เลยไปเอาในโรงเรียนวายุนั้นแหละ แต่เพราะว่าทีมที่มาแจกตั้งจุดแจกก่อนเวลาพี่เลยได้มาก่อนเพื่อน 555+ แล้วก็เอามาฝากเด็ก 2 คนนั้นด้วย

     “ชิ ไม่คิดจะเอามาเผื่อตูบ้างเลย”วายุพูดเบาๆ แต่ไม่ดันทะลุเข้าหูอ้อย “555+ ป่าวๆพี่เห็นวายุไม่เล่นเกมส์นานมากแล้วเลยไม่เอามาเผื่อ” วายุพยักหน้าแต่ในใจยังคิดเถียงอยู่

     2 ชม.ผ่านไป

     “เด็กๆมากินข้าว”เอ็ม วารี และ วายุกำลังเล่นเกมส์เศรษฐีอยู่ก็หยุดเล่นแล้วเก็บของเล่น แล้วเดินไปกินข้าวพร้อมๆกัน

     พี่น้องทั้ง 4 นั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน แล้วก็โม้ถึงเรื่องเกมส์ บางก็โม้ว่าถ้าเข้าเกมส์ไปจะเล่นสายนู้นสายนี้ เล่นอาวุธนู่นนี่นั่น แต่เท่าที่ฟังก็พอสรุปใจความสำคัญได้สั้นว่า “เป็นเกมส์ RPG,MMO,OPEN WORLD 1 ชม.ในโลกจริง คือ 1 วันในเกมส์ แต่จะออนเกมส์ได้ก็ต่อเมื่อนอนหลับเท่านั้น แต่มีอย่างหนึ่งที่เขาสงสัยคือจะหาเพื่อนได้ไง”

     วายุไม่อยากถามคำถามอะไรให้มากมายเท่าไหร่เพราะเขารู้ดีว่า ถามไปก็ตอบมามั่วๆเหมือนเดิมเพราะว่าต่างคนก็ไม่เคยเล่น จึงเก็ยความสงสัยไว้ก่อน

     เอ็มมี่ อายุก็ 14 สูงเพียง 150 ซม.แต่หน้าตาก็น่ารักมากเลยทีเดียวนั้นเมื่อเข้าเกมส์ไปคงจะกลายเป็นคนดังในโลกจริงไปด้วยแน่ๆ วายุก็อิจฉานิดๆ แต่เมื่อเปรีบเทียบดูวารีดูเป็นคนสวยมากกว่าน่ารัก อายุก็แค่ 15 เอง ทำให้วายุคิดว่า สองคนนี้ หน้าจะสูสีกันพอสมควรเลยล่ะ แต่แล้วระหว่างนั่งคิดเพลินๆ วายุก็ลืมตาขึ้นมา มีเพียงคนใช้เท่านั้นที่กำลังเก็บจานอยู่ตรงหน้า วายุยืนขึ้นแล้วมองหันซ้าย-ขวา ไม่เห็นใคร จึงรีบถามคนใช้ “พี่ๆ พวกวารี ไปไหนครับ”

     สาวใช้มองหน้าวายุแล้วตอบเรียบๆว่า “ขึ้นไปนอนแล้วค่ะ”

     “ขอบคุณครับ”

     วายุรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้น 2 แล้ววิ่งไปที่ห้องนอนตัวเอง มองนาฬิกาก็เห็นว่าพึ่งสามทุ่มกว่าๆเอง จึงไม่รีบสักเท่าไหร่ ในใจก็บ่นถึงพวกน้องๆอีกแล้ว ‘บังอาจไม่ยอมเตือนยังงี้ ถ้าเจอในเกมละก็คอยดูนะ จะสั่งสอนซะให้เข็ด’

     15 นาทีต่อมา

     หลังจากที่แปลงฟัน อาบน้ำ และ ทำธุระส่วนตัวเสร็จวายุก็ลองอ่านคู่มือก่อนออนไลน์แล้วทำตามทุกอย่าง วายุใส่เครื่องสแกนเนอร์เกมเมอร์พร้อมกับเสียบปลั๊ก เปิดเครื่อง แล้วสิ่งสุดท้าย คือ หลับตา ระหว่างนั้นก็มีเสียงเพลงคลาสสิคให้ฟังทำให้วายุนั้นง่วงแบบเต็มตัวไปเลย ‘แหม่...เก่งจริงๆนะ คนสร้างเนี๊ยละเอียดอ่อนจริง เก่งขนาดนี้เดี๋ยว เดี่ยว 11 ก็เอาไปล้อเลียนซะหรอก’

 

 

ยินดีต้อนรับเข้าสู่ Legend Of War Online ค่ะ