ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 6 :: Wasureru kanojo wa kare o tame ni matsu :: (18)2784 ::
CHAPTER 6
:: 忘れる彼女は彼をために待つ ::
Wasureru kanojo wa kare o tame ni matsu
:: เจ็บกว่าจาก ::
:: 忘れる彼女は彼をために待つ ::
Wasureru kanojo wa kare o tame ni matsu
:: เจ็บกว่าจาก ::
*CHAPTER 6 มาแล้ว~~ กับคู่เกือบแรร์ ทูน่า-โลมา
**ชื่อเรื่องภาษาญี่ปุ่นแปลว่า"รอให้เธอลืมเขา"ภาษาไทยเป็นชื่อเพลง
**ชื่อเรื่องภาษาญี่ปุ่นแปลว่า"รอให้เธอลืมเขา"ภาษาไทยเป็นชื่อเพลง
กลับมาแล้วครับ~~~
กลับมาแล้วเหรอ? ซือคุง แม่ทำกับข้าวไว้แล้วนะ
สึน้าาา มาเล่นกานนน
ไปฝึกต่อได้แล้ว เจ้าห่วย
กลับมาแล้วเหรอ? ซือคุง แม่ทำกับข้าวไว้แล้วนะ
สึน้าาา มาเล่นกานนน
ไปฝึกต่อได้แล้ว เจ้าห่วย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ใช่...ทุกวันที่เขากลับมาถึงบ้าน จะมีเสียงแบบนั้น แต่ไม่ใช่วันที่เขาอยู่บ้านคนเดียวแบบวันนี้
"กลับมาแล้วคร้าบ~~" สึนะลากเสียงยาวๆ อย่างเกียจคร้าน เผลอพูดออกไปด้วยความเคยชิน แต่ไม่คิดว่าจะมีใคร
ได้ยิน
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านขอรับ ท่านซาวาดะ"
"เอ๊ะ! หา..นาย...บาจิลคุง!?! ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?" สึนะถามอย่างตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่าย ในเมื่อพ่อของเขาพา
คุณแม่ แรมโบ้ อี้ผิงไปเที่ยวอิตาลีกันหมด ส่วนรีบอร์นก็ต้องไปทำภารกิจที่ต่างประเทศ แล้วบาจิลจะมาที่นี่ทำไม
"คุณท่านวานให้กระผมมาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนท่านซาวาดะน่ะขอรับ จะได้ช่วยเรื่องทำอาหารด้วย" บาจิลตอบข้อสงสัย
ของสึนะด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "ท่านซาวาดะคงไม่รังเกียจนะขอรับ?"
"อ๊ะ! ไม่หรอก อีกอย่าง เราคบกันอยู่ไม่ใช่หรือไง" สึนะโบกมือไปข้างหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่ได้รู้สึกรังเกียจจริงๆ
-----3 วันต่อมา-----
"เอ๋~ข้าวหมดบ้านแล้วเหรอ..." สึนะครางอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เมื่อพบว่าข้าว และอาหารอื่นๆ ที่ตุนไว้ร่อย
หรอลงอย่างรวดเร็วจนหมดบ้าน "อ๊ะ! งั้นเดี๋ยวกระผมออกไปซื้อให้นะขอรับ" บาจิลคว้าเสื้อโค้ทสีขาวมาสวมก่อนเดินไปที่ประตู
"เดี๋ยวมานะขอรับ" "อื้ม ฝากด้วยนะบาจิลคุง" สึนะพูดยิ้มๆ พลางโบกมือให้อีกคน
หลังบาจิลเดินออกจากบ้านไปแล้ว สึนะได้เดินขึ้นไปบนห้องของตนเพื่อหาอะไรทำฆ่าเวลาก่อนอาหารเย็น เขาเดิน
ไปที่ชั้นหนังสือในห้อง แขนเรียวเอื้อมออกไปเพื่อค้นหาหนังสือบางเล่ม
แต่ด้วยดวงซวยๆ ของเจ้าห่วยสึนะ ทำให้อัลบั้มรูปเล่มใหญ่ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยหล่นจากชั้น ตกใส่หัวฟูๆ ของทูน่า
คุง ก่อนหล่นลงบนพื้นเสียงดัง "อูย...เจ็บชะมัด" สึนะร้องออกมาเบาๆ(โดนจนชิน)ก่อนก้มลงเก็บอัลบั้มเล่มนั้น แต่กลับต้องหยุด
ชะงัก เมื่อสายตาเห็นรูปภาพในหน้าที่เปิดกางอยู่บนพื้น
คุณฮิบาริ...!
ภาพความทรงจำในวันวานที่คิดว่าลืมไปหมดแล้วเวียนกลับมาในสมองเป็นฉากๆ...ราวกับกรอภาพยนตร์เก่าๆ ซ้ำไป
ซ้ำมา ต่างกันแค่เพียงความรู้สึกที่ชัดเจนกว่า
"กลับมาแล้วคร้าบ~~" สึนะลากเสียงยาวๆ อย่างเกียจคร้าน เผลอพูดออกไปด้วยความเคยชิน แต่ไม่คิดว่าจะมีใคร
ได้ยิน
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านขอรับ ท่านซาวาดะ"
"เอ๊ะ! หา..นาย...บาจิลคุง!?! ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?" สึนะถามอย่างตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่าย ในเมื่อพ่อของเขาพา
คุณแม่ แรมโบ้ อี้ผิงไปเที่ยวอิตาลีกันหมด ส่วนรีบอร์นก็ต้องไปทำภารกิจที่ต่างประเทศ แล้วบาจิลจะมาที่นี่ทำไม
"คุณท่านวานให้กระผมมาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนท่านซาวาดะน่ะขอรับ จะได้ช่วยเรื่องทำอาหารด้วย" บาจิลตอบข้อสงสัย
ของสึนะด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "ท่านซาวาดะคงไม่รังเกียจนะขอรับ?"
"อ๊ะ! ไม่หรอก อีกอย่าง เราคบกันอยู่ไม่ใช่หรือไง" สึนะโบกมือไปข้างหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่ได้รู้สึกรังเกียจจริงๆ
-----3 วันต่อมา-----
"เอ๋~ข้าวหมดบ้านแล้วเหรอ..." สึนะครางอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เมื่อพบว่าข้าว และอาหารอื่นๆ ที่ตุนไว้ร่อย
หรอลงอย่างรวดเร็วจนหมดบ้าน "อ๊ะ! งั้นเดี๋ยวกระผมออกไปซื้อให้นะขอรับ" บาจิลคว้าเสื้อโค้ทสีขาวมาสวมก่อนเดินไปที่ประตู
"เดี๋ยวมานะขอรับ" "อื้ม ฝากด้วยนะบาจิลคุง" สึนะพูดยิ้มๆ พลางโบกมือให้อีกคน
หลังบาจิลเดินออกจากบ้านไปแล้ว สึนะได้เดินขึ้นไปบนห้องของตนเพื่อหาอะไรทำฆ่าเวลาก่อนอาหารเย็น เขาเดิน
ไปที่ชั้นหนังสือในห้อง แขนเรียวเอื้อมออกไปเพื่อค้นหาหนังสือบางเล่ม
แต่ด้วยดวงซวยๆ ของเจ้าห่วยสึนะ ทำให้อัลบั้มรูปเล่มใหญ่ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยหล่นจากชั้น ตกใส่หัวฟูๆ ของทูน่า
คุง ก่อนหล่นลงบนพื้นเสียงดัง "อูย...เจ็บชะมัด" สึนะร้องออกมาเบาๆ(โดนจนชิน)ก่อนก้มลงเก็บอัลบั้มเล่มนั้น แต่กลับต้องหยุด
ชะงัก เมื่อสายตาเห็นรูปภาพในหน้าที่เปิดกางอยู่บนพื้น
คุณฮิบาริ...!
ภาพความทรงจำในวันวานที่คิดว่าลืมไปหมดแล้วเวียนกลับมาในสมองเป็นฉากๆ...ราวกับกรอภาพยนตร์เก่าๆ ซ้ำไป
ซ้ำมา ต่างกันแค่เพียงความรู้สึกที่ชัดเจนกว่า
ฉันนั้นไร้ความหวัง ฉันนั้นไร้จุดหมาย วันที่เธอไปจากฉัน
ฉันเหมือนไร้ชีวิต กัดฟันก้าวข้ามผ่าน พ้นจากวันนั้นมา
เหมือนฉันนั้นหายดีแล้ว แต่ยิ่งเดินไกลเท่าไหร่
สุดท้ายฉันก็ยิ่งได้รู้
ฉันเหมือนไร้ชีวิต กัดฟันก้าวข้ามผ่าน พ้นจากวันนั้นมา
เหมือนฉันนั้นหายดีแล้ว แต่ยิ่งเดินไกลเท่าไหร่
สุดท้ายฉันก็ยิ่งได้รู้
ภาพวันที่เคยบอกรักกัน
ไออุ่นจากอ้อมกอดที่เคยได้รับ
ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้กัน
ภาพวันที่บอกเลิกกัน ความเจ็บปวด ความขมขื่นในวันนั้น
ทั้งหมดยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำส่วนลึก
"ทำไมกัน?...ทั้งๆ ที่อยากจะลืม ทั้งๆ ที่คิดว่าลืมไปหมดแล้ว" หยาดพิรุณเอ่อคลออยู่ที่ดวงตา ฟันขาวขบกันแน่น
เพื่อสะกดกลั้นความรู้สึก และหยดน้ำตาที่พร้อมจะไหลได้ทุกเมื่อ
ไออุ่นจากอ้อมกอดที่เคยได้รับ
ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้กัน
ภาพวันที่บอกเลิกกัน ความเจ็บปวด ความขมขื่นในวันนั้น
ทั้งหมดยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำส่วนลึก
"ทำไมกัน?...ทั้งๆ ที่อยากจะลืม ทั้งๆ ที่คิดว่าลืมไปหมดแล้ว" หยาดพิรุณเอ่อคลออยู่ที่ดวงตา ฟันขาวขบกันแน่น
เพื่อสะกดกลั้นความรู้สึก และหยดน้ำตาที่พร้อมจะไหลได้ทุกเมื่อ
เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง
เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น
เธอรู้มั้ยการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบเจอ
มันปวดร้าว และทรมานเหลือเกิน
เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น
เธอรู้มั้ยการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบเจอ
มันปวดร้าว และทรมานเหลือเกิน
'แปะ'
หยดน้ำตาร่วงหล่นจากดวงตา สึนะทรุดตัวลงนั่งบนพื้น ปลดปล่อยทั้งน้ำตา และความรู้สึกออกมาราวกับจะระบาย
ความรู้สึกทั้งหมด หวังอยู่ลึกๆ ในใจ...ให้การร้องไห้ครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้ายที่เสียน้ำตาเพราะเรื่องนี้
หยดน้ำตาร่วงหล่นจากดวงตา สึนะทรุดตัวลงนั่งบนพื้น ปลดปล่อยทั้งน้ำตา และความรู้สึกออกมาราวกับจะระบาย
ความรู้สึกทั้งหมด หวังอยู่ลึกๆ ในใจ...ให้การร้องไห้ครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้ายที่เสียน้ำตาเพราะเรื่องนี้
ทุกคืนที่หลับตา ทุกวันที่ตื่นมา ยังไม่เคยลืมได้สักครั้ง
ทั้งๆ ที่ก็รู้ ต้องเจ็บและต้องร้าวราน ฉันก็ยังคิดถึงเธอ
พรุ่งนี้ที่ไร้จุดหมาย อาจเขียนขึ้นมาได้ใหม่
แต่จะลบวนวานอย่างไร
"ท่านซาวาดะ!?!" บาจิลตะโกนอย่างตกใจกับภาพที่เห็น "เป็นอะไรไปขอรับ?" แม้จะไม่ได้คำตอบจากอีกคนที่ยัง
ไม่หยุดร้องไห้ แต่เมื่อเห็นอัลบั้มรูปที่ตกอยู่ก็เข้าใจสถานการณ์ได้ไม่ยาก...
"ฮึก...ขอโทษนะบาจิลคุง" สึนะยกแขนขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าออก "ทั้งที่สัญญาไว้แล้ว ว่าจะไม่ร้องไห้เพราะ
เรื่องนี้" มือเล็กๆ ยกขึ้นกุมมือผู้เป็นบอส และคนรักของตนไว้หลวม "ไม่อยากลืมก็อย่าฝืนสิขอรับ" บาจิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
แต่กลับแฝงไปด้วยความอบอุ่นอย่างน่าประหลาด "รอยยิ้มของท่านซาวาดะ อาจโกหกคนอื่นๆ ได้ แต่ท่านซาวาดะเองก็รู้ดี ว่ามัน
โกหกตัวเองไม่ได้..."
"ฉัน...อยากลืมเขา..แต่ว่า...."
ไม่หยุดร้องไห้ แต่เมื่อเห็นอัลบั้มรูปที่ตกอยู่ก็เข้าใจสถานการณ์ได้ไม่ยาก...
"ฮึก...ขอโทษนะบาจิลคุง" สึนะยกแขนขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าออก "ทั้งที่สัญญาไว้แล้ว ว่าจะไม่ร้องไห้เพราะ
เรื่องนี้" มือเล็กๆ ยกขึ้นกุมมือผู้เป็นบอส และคนรักของตนไว้หลวม "ไม่อยากลืมก็อย่าฝืนสิขอรับ" บาจิลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
แต่กลับแฝงไปด้วยความอบอุ่นอย่างน่าประหลาด "รอยยิ้มของท่านซาวาดะ อาจโกหกคนอื่นๆ ได้ แต่ท่านซาวาดะเองก็รู้ดี ว่ามัน
โกหกตัวเองไม่ได้..."
"ฉัน...อยากลืมเขา..แต่ว่า...."
เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง
"ท่านซาวาดะ....."
"ขอโทษนะ..."
"ขอโทษนะ..."
เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น
"กระผมจะรอ...ไม่ว่าท่านซาวาดะจะลืมท่านฮิบาริได้เมื่อไหร่ กระผมก็จะรอ"
"บาจิลคุง....."
"แต่ว่า...ถ้ากระผมยังอยู่ มันคงทำให้คุณสับสน..."
"......"
"เพราะงั้น ตอนนี้ เราเลิกกัน ห่างกันไปก่อนได้มั้ยขอรับ?"
"!?!"
"บาจิลคุง....."
"แต่ว่า...ถ้ากระผมยังอยู่ มันคงทำให้คุณสับสน..."
"......"
"เพราะงั้น ตอนนี้ เราเลิกกัน ห่างกันไปก่อนได้มั้ยขอรับ?"
"!?!"
เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลัง
เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น
เธอรู้มั้ยการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบเจอ
มันปวดร้าว และทรมานเหลือเกิน
เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น
เธอรู้มั้ยการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบเจอ
มันปวดร้าว และทรมานเหลือเกิน
บาจิลปล่อยมือที่กุมมือของอีกฝ่ายไว้ หันหลังให้กับสึนะ ฟันคมๆ กัดริมฝีปากของตนจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดใน
ปาก ขาเรียวเล็กยกขึ้นเตรียมก้าวออกจากห้องของ'บอส' แต่กลับต้องชะงัก เพราะมือที่จับข้อมือของตนอยู่
"ถ้าฉันบอกนายว่า 'นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เรื่องนี้จะเกิดขึ้น' นายจะเชื่อไหม?"
บาจิลชะงักฝีเท้าเพื่อหยุดฟังประโยคต่อไป แต่ยังคงหันหลังให้คนพูด
"ถ้าฉันบอกว่า 'จากนี้ไปจะรักแค่นายคนเดียว' จะเชื่อไหมล่ะ"
ครั้งนี้บาจิลหันหน้ากลับมา แต่ยังคงไม่พูดอะไร
"เพราะงั้น เราอย่าเลิกกันเลยนะ"
"กระผมถือว่านั่นเป็นคำสาบานนะขอรับ"
"ฉันขอสาบาน ว่าจากนี้ไปจะรักแค่นาย" สึนะรั้งตัวอีกฝ่ายมาไว้ในอ้อมกอดของตน "จะไม่ฝืนยิ้ม จะไม่ร้องไห้"
พูดคำบางคำในใจของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้น กลับอยากให้'คนรัก'ของตนได้ยิน
ปาก ขาเรียวเล็กยกขึ้นเตรียมก้าวออกจากห้องของ'บอส' แต่กลับต้องชะงัก เพราะมือที่จับข้อมือของตนอยู่
"ถ้าฉันบอกนายว่า 'นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เรื่องนี้จะเกิดขึ้น' นายจะเชื่อไหม?"
บาจิลชะงักฝีเท้าเพื่อหยุดฟังประโยคต่อไป แต่ยังคงหันหลังให้คนพูด
"ถ้าฉันบอกว่า 'จากนี้ไปจะรักแค่นายคนเดียว' จะเชื่อไหมล่ะ"
ครั้งนี้บาจิลหันหน้ากลับมา แต่ยังคงไม่พูดอะไร
"เพราะงั้น เราอย่าเลิกกันเลยนะ"
"กระผมถือว่านั่นเป็นคำสาบานนะขอรับ"
"ฉันขอสาบาน ว่าจากนี้ไปจะรักแค่นาย" สึนะรั้งตัวอีกฝ่ายมาไว้ในอ้อมกอดของตน "จะไม่ฝืนยิ้ม จะไม่ร้องไห้"
พูดคำบางคำในใจของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้น กลับอยากให้'คนรัก'ของตนได้ยิน
私は彼女を愛し.と永久に愛するています,バジルくん.*
*ฉันรักนาย และจะรักตลอดไป บาจิลคุง
tsukiagero RIGHT NOW
mamoritai zettai kizuna
ubaitoru FUTURE
DON'T GIVE UP! YOU NEVER GIVE UP!
sou FLY HIGH
kodoku nara WELCOME MY WORLD
wasuretari shinai
kore kara mo zutto kimi wo omotteiru
te wo nobase RIGHT NOW
Hanasanai zettai kizuna
shinuki daze HYPER
DON'T GIVE UP! YOU NEVER GIVE UP!
SO FREESTYLE
hitori janain da YOU ARE
yakusoku shi ta yo ne
dakara itsuka kitto kimi wo mukae ni yuku
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบแล้วววววววว
ทิ้งsong ficมานาน เจอกันรอบนี้จัดไป 2 เพลง
ตัวโรมาจิยาวๆ ข้างล่างเป็นท่อนฮุกเพลง Right Now ที่สึนะร้องคู่กับบาจิล
อยากได้คำแปลก็หากันเองนะคะ ^^//โดนโบก
นั่งฟัง+อ่านคำแปลแล้ว...เกิดอยากจิ้นกะทันหัน จัดไป
ก็เข้าใจนะว่าคู่นี้คนจิ้นน้อย แต่ก็เม้นให้หน่อย เป็นกำลังใจในการแต่งคู่อื่น
ในเรื่องนี้ฮิบาริทิ้งสึนะไปอยู่กับใครก็จิ้นกันเองละกัน คุฟุฟุ
เนปเปียไปแล้วน้า~~ รักรีดเดอร์ค่ะ :)
ทิ้งsong ficมานาน เจอกันรอบนี้จัดไป 2 เพลง
ตัวโรมาจิยาวๆ ข้างล่างเป็นท่อนฮุกเพลง Right Now ที่สึนะร้องคู่กับบาจิล
อยากได้คำแปลก็หากันเองนะคะ ^^//โดนโบก
นั่งฟัง+อ่านคำแปลแล้ว...เกิดอยากจิ้นกะทันหัน จัดไป
ก็เข้าใจนะว่าคู่นี้คนจิ้นน้อย แต่ก็เม้นให้หน่อย เป็นกำลังใจในการแต่งคู่อื่น
ในเรื่องนี้ฮิบาริทิ้งสึนะไปอยู่กับใครก็จิ้นกันเองละกัน คุฟุฟุ
เนปเปียไปแล้วน้า~~ รักรีดเดอร์ค่ะ :)
1 comment = 1 inspiration
By : FraN Di NebbiA
My id.http://my.dek-d.com/blacx-lotus/
แอดได้ me ไม่กัด :)
My id.http://my.dek-d.com/blacx-lotus/
แอดได้ me ไม่กัด :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น