ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 8 :: Reborn effect :: RL :: (รีเควส)
CHAPTER 8
:: Reborn effect ::
:: RL ::
(ตามรีเควสของ PLAYPINK)
�
:: Reborn effect ::
:: RL ::
(ตามรีเควสของ PLAYPINK)
�
*จะถูกใจกันมั้ยน้า?
**เนปเปียแต่ง sm ไม่ได้เลยจำใจตัดทิ้ง
**บิ้วท์อารมณ์ดราม่าไม่ได้ อาจดูแปลกๆ
**พล็อตไม่เด้งเพราเพิ่งแต่งคู่นี้ไปหยกๆ เลยยืมอ.อามาโนะมานิดนึง :D
�
**เนปเปียแต่ง sm ไม่ได้เลยจำใจตัดทิ้ง
**บิ้วท์อารมณ์ดราม่าไม่ได้ อาจดูแปลกๆ
**พล็อตไม่เด้งเพราเพิ่งแต่งคู่นี้ไปหยกๆ เลยยืมอ.อามาโนะมานิดนึง :D
�
������������������� "แฮ่ก...แฮ่ก..."
������������������� เสียงหอบหายใจดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอขณะที่เด็กหนุ่มเจ้าของเสียงก้าวขาเรียวยาวไปตาม
เส้นทางที่แสนคุ้นเคย...แม้ว่าทัศนียภาพข้างทางจะไม่เหมือนที่เคยเห็นก็ตาม
������������������� เด็กหนุ่มหอบเสียงดัง และถี่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อวิ่งออกมาไกลขึ้น เหงื่อผุดขึ้นตามไรผม แม้ว่าจะอยู่
ในเหมันต์ฤดู ยิ่งวิ่งมาไกลเท่าไหร่ ขาทั้งสองข้างก็ยิ่งอ่อนแรงลงเท่านั้น จนในที่สุดร่างนั้นก็ร่วงลงไปกองกับ
พื้นด้วยความเหนื่อยล้า
������������������� แท่งเหล็กแหลมที่ยื่นออกมาจากกองปูนซีเมนต์ครูดผ่านเนื้อผ้าบางๆ เข้าไป จนท่อนแขนขาว
เป็นรอยแดงยาว เลือดสีแดงสดไหลออกจากปากแผลลึก และซึมออกมาตามเนื้อผ้า แม้ความเจ็บปวดที่ได้
รับจะมากพอตัว แต่เวลาของเขาเหลือน้อยลงเต็มที เด็กหนุ่มกัดฟันข่มความเจ็บปวดจากบาดแผล แขนอีก
ข้างยันร่างขึ้นจากพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงอย่างทุลักทุเล
������������������� 'ไม่มีเวลาแล้ว....'
������������������� เขาตะโกนก้องในใจ สองเท้ายังคงพาร่างนายของตนวิ่งลัดเลาะไปตามซอกซอยต่างๆ ท้องฟ้า
เป็นสีดำทะมึน เด็กหนุ่มวิ่งต่อไป ในใจภาวนาวอนขอต่อพระเจ้า "ขอให้เรื่องนี้จบลงทีเถอะ!"
������������������� เขาวิ่งออกมาถึงป่าใหญ่แห่งหนึ่งบริเวณชานเมืองที่ปราศจากบ้านเรือนของผู้คน มือกุมของใน
กระเป๋าเสื้อเชิ้ตแน่น ก่อนวิ่งเข้าไปในป่าแห่งนั้น
�������������������'ไอ้วัวบ้า! ได้ยินมั้ย? แรมโบ้?!'
������������������ "คุณโกคุเดระ?" เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อเอ่ยชื่อเจ้าของเสียงที่ติดต่อเข้ามาทางวิทยุไร้สาย
�������������������'ขาดการติดต่อจากอัลโกบาเลโน่ที่เหลือไปแล้ว!' เสียงในสายฟังดูร้อนรนเอาเรื่อง
������������������ "!?!" แรมโบ้ตกใจกับข่าวที่ได้ยินอย่างมาก มันเกี่ยวข้องกับภารกิจของเขา
�������������������'คุณรีบอร์นเหลืออยู่คนสุดท้ายแล้ว...หา!! อะไรนะ!?!' โกคุเดระพูดยังไม่จบก็เปลี่ยนท่าทีไป
เหมือนได้รับรายงานใหม่เข้ามา
������������������� "เกิดอะไรขึ้นครับ?"
������������������� 'นายรีบเอาเครื่องป้องกันรังสีนอน-ทูรินิเซนจ์ไปให้คุณรีบอร์นเร็วเข้า!!'
������������������� แม้จะมีคำถามที่ค้างคาใจ แต่เมื่อปลายสายตัดไปแล้วเขาจึงต้องกลืนคำถามนั้นลงคอไป
�
������������������� เสียงหอบหายใจดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอขณะที่เด็กหนุ่มเจ้าของเสียงก้าวขาเรียวยาวไปตาม
เส้นทางที่แสนคุ้นเคย...แม้ว่าทัศนียภาพข้างทางจะไม่เหมือนที่เคยเห็นก็ตาม
������������������� เด็กหนุ่มหอบเสียงดัง และถี่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อวิ่งออกมาไกลขึ้น เหงื่อผุดขึ้นตามไรผม แม้ว่าจะอยู่
ในเหมันต์ฤดู ยิ่งวิ่งมาไกลเท่าไหร่ ขาทั้งสองข้างก็ยิ่งอ่อนแรงลงเท่านั้น จนในที่สุดร่างนั้นก็ร่วงลงไปกองกับ
พื้นด้วยความเหนื่อยล้า
������������������� แท่งเหล็กแหลมที่ยื่นออกมาจากกองปูนซีเมนต์ครูดผ่านเนื้อผ้าบางๆ เข้าไป จนท่อนแขนขาว
เป็นรอยแดงยาว เลือดสีแดงสดไหลออกจากปากแผลลึก และซึมออกมาตามเนื้อผ้า แม้ความเจ็บปวดที่ได้
รับจะมากพอตัว แต่เวลาของเขาเหลือน้อยลงเต็มที เด็กหนุ่มกัดฟันข่มความเจ็บปวดจากบาดแผล แขนอีก
ข้างยันร่างขึ้นจากพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงอย่างทุลักทุเล
������������������� 'ไม่มีเวลาแล้ว....'
������������������� เขาตะโกนก้องในใจ สองเท้ายังคงพาร่างนายของตนวิ่งลัดเลาะไปตามซอกซอยต่างๆ ท้องฟ้า
เป็นสีดำทะมึน เด็กหนุ่มวิ่งต่อไป ในใจภาวนาวอนขอต่อพระเจ้า "ขอให้เรื่องนี้จบลงทีเถอะ!"
������������������� เขาวิ่งออกมาถึงป่าใหญ่แห่งหนึ่งบริเวณชานเมืองที่ปราศจากบ้านเรือนของผู้คน มือกุมของใน
กระเป๋าเสื้อเชิ้ตแน่น ก่อนวิ่งเข้าไปในป่าแห่งนั้น
�������������������'ไอ้วัวบ้า! ได้ยินมั้ย? แรมโบ้?!'
������������������ "คุณโกคุเดระ?" เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อเอ่ยชื่อเจ้าของเสียงที่ติดต่อเข้ามาทางวิทยุไร้สาย
�������������������'ขาดการติดต่อจากอัลโกบาเลโน่ที่เหลือไปแล้ว!' เสียงในสายฟังดูร้อนรนเอาเรื่อง
������������������ "!?!" แรมโบ้ตกใจกับข่าวที่ได้ยินอย่างมาก มันเกี่ยวข้องกับภารกิจของเขา
�������������������'คุณรีบอร์นเหลืออยู่คนสุดท้ายแล้ว...หา!! อะไรนะ!?!' โกคุเดระพูดยังไม่จบก็เปลี่ยนท่าทีไป
เหมือนได้รับรายงานใหม่เข้ามา
������������������� "เกิดอะไรขึ้นครับ?"
������������������� 'นายรีบเอาเครื่องป้องกันรังสีนอน-ทูรินิเซนจ์ไปให้คุณรีบอร์นเร็วเข้า!!'
������������������� แม้จะมีคำถามที่ค้างคาใจ แต่เมื่อปลายสายตัดไปแล้วเขาจึงต้องกลืนคำถามนั้นลงคอไป
�
------------------------------------------------------------------
�
�
���������������������"บ๋ายบาย...อัลโกบาเลโน่ รีบอร์น" เสียงของนายทหารระดับ Rank A ของหน่วยไวท์เสปล มิลฟิ
โอเล่ แฟมิลี่ดังขึ้นก่อนเล็งปืนไปทางร่างของชายหนุ่มในชุดสูทเข้ารูปบนพื้นด้านหน้าประมาณ 3-4 เมตร
"รังสีนอน-ทูรินิเซนจ์ช่วยทุ่นแรงเวลาจัดการอัลโกบาเลโน่ได้เยอะเลยแฮะ" เขายิ้มอย่างเลือดเย็น
��������������������......นิ้วชี้เหนี่ยวไกปืน.....
������������������� จังหวะเดียวกันที่แรมโบ้วิ่งมาถึงสนามรบย่อมๆ ดวงตาสีนิลเบิกโพลงกับภาพที่ได้เห็น...
������������������� ปัง!!!
������������������� น้ำใสๆ คลออยู่ที่เบ้าตาของเด็กหนุ่ม แทบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็น พยายามหลอกตัวเองว่านี่
เป็นความฝัน วอนขอพระเจ้าให้นี่ไม่ใช่เรื่องจริง
������������������� ร่างของรีบอร์นล้มลง กระสุนเมื่อครู่ยิงถูกจุดสำคัญ ดูไม่ยากว่าอีกไม่ถึงสองนาทีคงตายสนิท
เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล ร่างจวนเจียนหมดลมหายใจกระอักลิ่มเลือดออกจากปาก แววตาที่
เคยฉายแววเคียดแค้นต่อศัตรูอ่อนลงเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของแรมโบ้ ริมฝีปากแย้มยิ้ม
บางๆ ก่อนขยับปากเอ่ยคำบางอย่าง แม้ไม่มีเสียงออกมา แต่แรมโบ้กลับได้ยินมันอย่างชัดเจน ราวกับมีคน
มากระซิบอยู่ข้างหู
�
โอเล่ แฟมิลี่ดังขึ้นก่อนเล็งปืนไปทางร่างของชายหนุ่มในชุดสูทเข้ารูปบนพื้นด้านหน้าประมาณ 3-4 เมตร
"รังสีนอน-ทูรินิเซนจ์ช่วยทุ่นแรงเวลาจัดการอัลโกบาเลโน่ได้เยอะเลยแฮะ" เขายิ้มอย่างเลือดเย็น
��������������������......นิ้วชี้เหนี่ยวไกปืน.....
������������������� จังหวะเดียวกันที่แรมโบ้วิ่งมาถึงสนามรบย่อมๆ ดวงตาสีนิลเบิกโพลงกับภาพที่ได้เห็น...
������������������� ปัง!!!
������������������� น้ำใสๆ คลออยู่ที่เบ้าตาของเด็กหนุ่ม แทบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็น พยายามหลอกตัวเองว่านี่
เป็นความฝัน วอนขอพระเจ้าให้นี่ไม่ใช่เรื่องจริง
������������������� ร่างของรีบอร์นล้มลง กระสุนเมื่อครู่ยิงถูกจุดสำคัญ ดูไม่ยากว่าอีกไม่ถึงสองนาทีคงตายสนิท
เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล ร่างจวนเจียนหมดลมหายใจกระอักลิ่มเลือดออกจากปาก แววตาที่
เคยฉายแววเคียดแค้นต่อศัตรูอ่อนลงเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของแรมโบ้ ริมฝีปากแย้มยิ้ม
บางๆ ก่อนขยับปากเอ่ยคำบางอย่าง แม้ไม่มีเสียงออกมา แต่แรมโบ้กลับได้ยินมันอย่างชัดเจน ราวกับมีคน
มากระซิบอยู่ข้างหู
�
"Ti amo....."
�
�
��������������������� น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มของเด็กหนุ่ม คำพูดที่ได้ยินไม่บ่อยนักสะท้อนก้องอยู่ในหัวสมอง แรม
โบ้ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนใจว่าศัตรูจะได้ยินหรือไม่ พร้อมๆ กับที่เปลือกตาเรียวของ
ร่างสูงปิดลง...
��������������������� "ไม่ได้รับคำสั่งให้ฆ่าคนอื่นด้วยนี่นา...กลับกันก่อนแล้วกัน" ทหารฝ่ายมิลฟิโอเล่พูดขึ้นพลาง
ปรายตามองทางแรมโบ้ หลังสั่งให้ลูกน้องไปตรวจสอบร่างไร้วิญญาณของรีบอร์น
����������������������"ไม่!!!!!!" แรมโบ้ตะโกนพลางร้องไห้อย่างหนัก เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วกว่าที่จะทำอะไรได้
ขาอันอ่อนแรงพาร่างมาหยุดอยู่ที่ศพของคนที่ตนรัก แขนที่สั่นเทาประคองศีรษะของรีบอร์นมาไว้ในอ้อม
กอด ใบหน้านองไปด้วยน้ำตา "เพราะฉัน...ถ้าฉันมาเร็วกว่านี้...ฮึก.." น้ำเสียงสั่นเทาเรียกชื่อของอีกฝ่ายซ้ำไป
มา หวังให้ดวงตาที่ปิดอยู่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง...แต่มันเป็นเพียงหวังลมๆ แล้งๆ�
����������������������.......เมื่อรีบอร์น ได้จากไปตลอดกาล......
�
โบ้ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนใจว่าศัตรูจะได้ยินหรือไม่ พร้อมๆ กับที่เปลือกตาเรียวของ
ร่างสูงปิดลง...
��������������������� "ไม่ได้รับคำสั่งให้ฆ่าคนอื่นด้วยนี่นา...กลับกันก่อนแล้วกัน" ทหารฝ่ายมิลฟิโอเล่พูดขึ้นพลาง
ปรายตามองทางแรมโบ้ หลังสั่งให้ลูกน้องไปตรวจสอบร่างไร้วิญญาณของรีบอร์น
����������������������"ไม่!!!!!!" แรมโบ้ตะโกนพลางร้องไห้อย่างหนัก เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วกว่าที่จะทำอะไรได้
ขาอันอ่อนแรงพาร่างมาหยุดอยู่ที่ศพของคนที่ตนรัก แขนที่สั่นเทาประคองศีรษะของรีบอร์นมาไว้ในอ้อม
กอด ใบหน้านองไปด้วยน้ำตา "เพราะฉัน...ถ้าฉันมาเร็วกว่านี้...ฮึก.." น้ำเสียงสั่นเทาเรียกชื่อของอีกฝ่ายซ้ำไป
มา หวังให้ดวงตาที่ปิดอยู่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง...แต่มันเป็นเพียงหวังลมๆ แล้งๆ�
����������������������.......เมื่อรีบอร์น ได้จากไปตลอดกาล......
�
----------------------------------------------------------------------
�
�
����������������������"อ....!!"
��������������������� ดวงตากลมสีนิลเบิกโต พลางหอบหายใจแรง สับสนกับความคิดของตนเองที่อยู่ระหว่างความ
จริงกับความฝัน ครู่หนึ่งจึงนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังฝันถึงเรื่องในอดีต
����������������������แรมโบ้หันไปมองนาฬิกาปลุกที่หัวเตียง และพบว่ามันเป็นเวลาก่อนที่เขาจะตื่นเป็นประจำเล็ก
น้อย เด็กหนุ่มเดินไปอาบน้ำแต่งตัวตามกิจวัตรประจำวัน ในสมองนึกทบทวนเรื่องในอดีตที่เกือบลืมไปหมด
แล้ว
������������������� �....................��
�������������������� หลังจากที่รีบอร์นตายไปแรมโบ้ได้ทราบข่าวว่า โคโรเนลโล่ ไวเปอร์ ฟง สกัล เวลเด้ได้เสีย
ชีวิตทั้งหมดแล้ว ข่าวต่อมาคือซาวาดะ สึนะโยชิเองก็ถูกยิงแล้วเช่นกัน....
����������������������เวลาต่อมาวองโกเล่ รุ่นที่สิบในอดีตได้ถูกส่งมายังยุคนี้ หลังเสร็จศึกที่ฐานทัพเมโลเน่ จึงได้รู้
ว่าที่พวกเขาถูกส่งมายุคนี้เป็นแผนเพื่อฝึกฝนให้เก่งขึ้น และได้พบกับศัตรูที่แท้จริง...เบียคุรัน และหกบุปผาอา
ลัยตัวจริง...
���������������������ยูนิ อัลโกบาเลโน่แห่งนภาได้สละชีวิตของตน พร้อมกับแกมม่า เพื่อการคืนชีพ(Reborn)ของอัล
โกบาเลโน่ สึนะสามารถกำจัดเบียคุรันได้สำเร็จ มาเล่ริงก์ได้สูญสลายไป สิ่งที่ถูกพลังของมาเล่ริงก์ทำลาย
ได้กลับคืนมาใหม่ทั้งในโลกนี้ และโลกคู่ขนาน รวมถึงชีวิตของทุกคน
�������������������� พวกของสึนะเมื่อ 10 ปีที่แล้วได้ถูกส่งกลับไปยังอดีต พร้อมกับที่พวกสึนะของยุคนี้กลับมา
�������������������� ตอนนั้นจำได้ว่าเขาแทบร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจที่ได้เจอกับรีบอร์นอีกครั้ง�
��������������������....................
������������������� หลังแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย แรมโบ้เดินลงมายังห้องอาหารในบ้านของตนกับรีบอร์น ไม่สิ..
คฤหาสถ์มากกว่า
������������������� "วันนี้ตื่นเช้านี่..." เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้เขาหันไปมองยิ้มๆ "พอดีฝันถึงเรื่องตอนนั้นน่ะ"
������������������� "ตอนนั้น?"
��������������������"ที่นายตายไง"
������������������� "อ๋อ...แล้วไง"
������������������� "มันก็แค่นั้นแหละ" ตอนนั้นเองที่แรมโบ้นึกขึ้นได้ว่ารีบอร์นยังไม่รู้ว่าเขาได้ยินคำพูดสุดท้ายวัน
นั้น "จริงสิวันนั้นน่ะ นายพูดอ....!" คำพูดที่กำลังจะพูดต่อไปจำต้องกลืนลงคอไปเมื่อถูกปิดปาก(ด้วยปาก)เสีย
ก่อน เรียวลิ้นร้อนกวาดหาความหวานในโพรงปากของร่างบางอยู่เนิ่นนานจนพอใจจึงยอมผละออก
��������������������"ทำอะไรน่ะ!!" แรมโบ้ตะโกนขึ้นเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกขโมยจูบซะงั้น
������������������� "ฉันรู้ว่าแกได้ยิน ไอ้วัวโง่" รีบอร์นยิ้มเย็นๆ ให้กับเด็กหนุ่มก่อนพูดต่อ "อย่ามาแกล้งฉันซะให้
ยาก" "ชิ!" แรมโบ้จิ๊ปากอย่างไม่พอใจที่ถูกเดาทางออกพร้อมใบหน้าที่ขึ้นสี "ฉันไปทำงานแล้วนะ" รีบอร์นพูด
ขึ้นก่อนเดินออกจากห้องอาหารโดยไม่วายแอบหอมแก้มแรมโบ้ไปอีกที
������������������� "น...นาย!!!"
��������������������ตาบ้า!
�
��������������������� ดวงตากลมสีนิลเบิกโต พลางหอบหายใจแรง สับสนกับความคิดของตนเองที่อยู่ระหว่างความ
จริงกับความฝัน ครู่หนึ่งจึงนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังฝันถึงเรื่องในอดีต
����������������������แรมโบ้หันไปมองนาฬิกาปลุกที่หัวเตียง และพบว่ามันเป็นเวลาก่อนที่เขาจะตื่นเป็นประจำเล็ก
น้อย เด็กหนุ่มเดินไปอาบน้ำแต่งตัวตามกิจวัตรประจำวัน ในสมองนึกทบทวนเรื่องในอดีตที่เกือบลืมไปหมด
แล้ว
������������������� �....................��
�������������������� หลังจากที่รีบอร์นตายไปแรมโบ้ได้ทราบข่าวว่า โคโรเนลโล่ ไวเปอร์ ฟง สกัล เวลเด้ได้เสีย
ชีวิตทั้งหมดแล้ว ข่าวต่อมาคือซาวาดะ สึนะโยชิเองก็ถูกยิงแล้วเช่นกัน....
����������������������เวลาต่อมาวองโกเล่ รุ่นที่สิบในอดีตได้ถูกส่งมายังยุคนี้ หลังเสร็จศึกที่ฐานทัพเมโลเน่ จึงได้รู้
ว่าที่พวกเขาถูกส่งมายุคนี้เป็นแผนเพื่อฝึกฝนให้เก่งขึ้น และได้พบกับศัตรูที่แท้จริง...เบียคุรัน และหกบุปผาอา
ลัยตัวจริง...
���������������������ยูนิ อัลโกบาเลโน่แห่งนภาได้สละชีวิตของตน พร้อมกับแกมม่า เพื่อการคืนชีพ(Reborn)ของอัล
โกบาเลโน่ สึนะสามารถกำจัดเบียคุรันได้สำเร็จ มาเล่ริงก์ได้สูญสลายไป สิ่งที่ถูกพลังของมาเล่ริงก์ทำลาย
ได้กลับคืนมาใหม่ทั้งในโลกนี้ และโลกคู่ขนาน รวมถึงชีวิตของทุกคน
�������������������� พวกของสึนะเมื่อ 10 ปีที่แล้วได้ถูกส่งกลับไปยังอดีต พร้อมกับที่พวกสึนะของยุคนี้กลับมา
�������������������� ตอนนั้นจำได้ว่าเขาแทบร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจที่ได้เจอกับรีบอร์นอีกครั้ง�
��������������������....................
������������������� หลังแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย แรมโบ้เดินลงมายังห้องอาหารในบ้านของตนกับรีบอร์น ไม่สิ..
คฤหาสถ์มากกว่า
������������������� "วันนี้ตื่นเช้านี่..." เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้เขาหันไปมองยิ้มๆ "พอดีฝันถึงเรื่องตอนนั้นน่ะ"
������������������� "ตอนนั้น?"
��������������������"ที่นายตายไง"
������������������� "อ๋อ...แล้วไง"
������������������� "มันก็แค่นั้นแหละ" ตอนนั้นเองที่แรมโบ้นึกขึ้นได้ว่ารีบอร์นยังไม่รู้ว่าเขาได้ยินคำพูดสุดท้ายวัน
นั้น "จริงสิวันนั้นน่ะ นายพูดอ....!" คำพูดที่กำลังจะพูดต่อไปจำต้องกลืนลงคอไปเมื่อถูกปิดปาก(ด้วยปาก)เสีย
ก่อน เรียวลิ้นร้อนกวาดหาความหวานในโพรงปากของร่างบางอยู่เนิ่นนานจนพอใจจึงยอมผละออก
��������������������"ทำอะไรน่ะ!!" แรมโบ้ตะโกนขึ้นเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกขโมยจูบซะงั้น
������������������� "ฉันรู้ว่าแกได้ยิน ไอ้วัวโง่" รีบอร์นยิ้มเย็นๆ ให้กับเด็กหนุ่มก่อนพูดต่อ "อย่ามาแกล้งฉันซะให้
ยาก" "ชิ!" แรมโบ้จิ๊ปากอย่างไม่พอใจที่ถูกเดาทางออกพร้อมใบหน้าที่ขึ้นสี "ฉันไปทำงานแล้วนะ" รีบอร์นพูด
ขึ้นก่อนเดินออกจากห้องอาหารโดยไม่วายแอบหอมแก้มแรมโบ้ไปอีกที
������������������� "น...นาย!!!"
��������������������ตาบ้า!
�
---------------------------------------------------------------------------------------------
�
�
เย้!!!! จบแล้วค่ะรีดเดอร์!! จบค้างๆ มึนๆ แต่งต่อไม่ไหว
รีเควสแรกผ่านไปแล้ว
ที่จริงได้รีเควสมาเป็นดราม่า+SM
แต่เนปเปียแต่งSMไม่ได้ ส่วนดราม่าก็ได้แค่นี้แหละ
หวังว่าคงเข้าใจกันนะคะ :)
ขอบคุณที่มาอ่านกันค่ะ
รีเควสต่อไปเป็นคู่ ฟงM GG 1859 นะคะ
ไปแล้วค่ะ ByE-B >w<
รีเควสแรกผ่านไปแล้ว
ที่จริงได้รีเควสมาเป็นดราม่า+SM
แต่เนปเปียแต่งSMไม่ได้ ส่วนดราม่าก็ได้แค่นี้แหละ
หวังว่าคงเข้าใจกันนะคะ :)
ขอบคุณที่มาอ่านกันค่ะ
รีเควสต่อไปเป็นคู่ ฟงM GG 1859 นะคะ
ไปแล้วค่ะ ByE-B >w<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น