ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Short & Song fiction KHR

    ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 8 :: Reborn effect :: RL :: (รีเควส)

    • อัปเดตล่าสุด 3 เม.ย. 56


    CHAPTER 8
    :: Reborn effect ::
    :: RL ::

    (ตามรีเควสของ PLAYPINK)
    *จะถูกใจกันมั้ยน้า?
    **เนปเปียแต่ง sm ไม่ได้เลยจำใจตัดทิ้ง
    **บิ้วท์อารมณ์ดราม่าไม่ได้ อาจดูแปลกๆ
    **พล็อตไม่เด้งเพราเพิ่งแต่งคู่นี้ไปหยกๆ เลยยืมอ.อามาโนะมานิดนึง :D


    ������������������� "แฮ่ก...แฮ่ก..."

    ������������������� เสียงหอบหายใจดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอขณะที่เด็กหนุ่มเจ้าของเสียงก้าวขาเรียวยาวไปตาม

    เส้นทางที่แสนคุ้นเคย...แม้ว่าทัศนียภาพข้างทางจะไม่เหมือนที่เคยเห็นก็ตาม

    ������������������� เด็กหนุ่มหอบเสียงดัง และถี่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อวิ่งออกมาไกลขึ้น เหงื่อผุดขึ้นตามไรผม แม้ว่าจะอยู่

    ในเหมันต์ฤดู ยิ่งวิ่งมาไกลเท่าไหร่ ขาทั้งสองข้างก็ยิ่งอ่อนแรงลงเท่านั้น จนในที่สุดร่างนั้นก็ร่วงลงไปกองกับ

    พื้นด้วยความเหนื่อยล้า

    ������������������� แท่งเหล็กแหลมที่ยื่นออกมาจากกองปูนซีเมนต์ครูดผ่านเนื้อผ้าบางๆ เข้าไป จนท่อนแขนขาว

    เป็นรอยแดงยาว เลือดสีแดงสดไหลออกจากปากแผลลึก และซึมออกมาตามเนื้อผ้า แม้ความเจ็บปวดที่ได้

    รับจะมากพอตัว แต่เวลาของเขาเหลือน้อยลงเต็มที เด็กหนุ่มกัดฟันข่มความเจ็บปวดจากบาดแผล แขนอีก

    ข้างยันร่างขึ้นจากพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงอย่างทุลักทุเล

    ������������������� 'ไม่มีเวลาแล้ว....'

    ������������������� เขาตะโกนก้องในใจ สองเท้ายังคงพาร่างนายของตนวิ่งลัดเลาะไปตามซอกซอยต่างๆ ท้องฟ้า

    เป็นสีดำทะมึน เด็กหนุ่มวิ่งต่อไป ในใจภาวนาวอนขอต่อพระเจ้า "ขอให้เรื่องนี้จบลงทีเถอะ!"

    ������������������� เขาวิ่งออกมาถึงป่าใหญ่แห่งหนึ่งบริเวณชานเมืองที่ปราศจากบ้านเรือนของผู้คน มือกุมของใน

    กระเป๋าเสื้อเชิ้ตแน่น ก่อนวิ่งเข้าไปในป่าแห่งนั้น

    �������������������'ไอ้วัวบ้า! ได้ยินมั้ย? แรมโบ้?!'

    ������������������ "คุณโกคุเดระ?" เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อเอ่ยชื่อเจ้าของเสียงที่ติดต่อเข้ามาทางวิทยุไร้สาย

    �������������������'ขาดการติดต่อจากอัลโกบาเลโน่ที่เหลือไปแล้ว!' เสียงในสายฟังดูร้อนรนเอาเรื่อง

    ������������������ "!?!" แรมโบ้ตกใจกับข่าวที่ได้ยินอย่างมาก มันเกี่ยวข้องกับภารกิจของเขา

    �������������������'คุณรีบอร์นเหลืออยู่คนสุดท้ายแล้ว...หา!! อะไรนะ!?!' โกคุเดระพูดยังไม่จบก็เปลี่ยนท่าทีไป

    เหมือนได้รับรายงานใหม่เข้ามา

    ������������������� "เกิดอะไรขึ้นครับ?"

    ������������������� 'นายรีบเอาเครื่องป้องกันรังสีนอน-ทูรินิเซนจ์ไปให้คุณรีบอร์นเร็วเข้า!!'

    ������������������� แม้จะมีคำถามที่ค้างคาใจ แต่เมื่อปลายสายตัดไปแล้วเขาจึงต้องกลืนคำถามนั้นลงคอไป


    ------------------------------------------------------------------

    ���������������������"บ๋ายบาย...อัลโกบาเลโน่ รีบอร์น" เสียงของนายทหารระดับ Rank A ของหน่วยไวท์เสปล มิลฟิ

    โอเล่ แฟมิลี่ดังขึ้นก่อนเล็งปืนไปทางร่างของชายหนุ่มในชุดสูทเข้ารูปบนพื้นด้านหน้าประมาณ 3-4 เมตร

    "รังสีนอน-ทูรินิเซนจ์ช่วยทุ่นแรงเวลาจัดการอัลโกบาเลโน่ได้เยอะเลยแฮะ" เขายิ้มอย่างเลือดเย็น

    ��������������������......นิ้วชี้เหนี่ยวไกปืน.....

    ������������������� จังหวะเดียวกันที่แรมโบ้วิ่งมาถึงสนามรบย่อมๆ ดวงตาสีนิลเบิกโพลงกับภาพที่ได้เห็น...

    ������������������� ปัง!!!

    ������������������� น้ำใสๆ คลออยู่ที่เบ้าตาของเด็กหนุ่ม แทบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เห็น พยายามหลอกตัวเองว่านี่

    เป็นความฝัน วอนขอพระเจ้าให้นี่ไม่ใช่เรื่องจริง

    ������������������� ร่างของรีบอร์นล้มลง กระสุนเมื่อครู่ยิงถูกจุดสำคัญ ดูไม่ยากว่าอีกไม่ถึงสองนาทีคงตายสนิท

    เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล ร่างจวนเจียนหมดลมหายใจกระอักลิ่มเลือดออกจากปาก แววตาที่

    เคยฉายแววเคียดแค้นต่อศัตรูอ่อนลงเมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของแรมโบ้ ริมฝีปากแย้มยิ้ม

    บางๆ ก่อนขยับปากเอ่ยคำบางอย่าง แม้ไม่มีเสียงออกมา แต่แรมโบ้กลับได้ยินมันอย่างชัดเจน ราวกับมีคน

    มากระซิบอยู่ข้างหู


    "Ti amo....."

    ��������������������� น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มของเด็กหนุ่ม คำพูดที่ได้ยินไม่บ่อยนักสะท้อนก้องอยู่ในหัวสมอง แรม

    โบ้ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนใจว่าศัตรูจะได้ยินหรือไม่ พร้อมๆ กับที่เปลือกตาเรียวของ

    ร่างสูงปิดลง...

    ��������������������� "ไม่ได้รับคำสั่งให้ฆ่าคนอื่นด้วยนี่นา...กลับกันก่อนแล้วกัน" ทหารฝ่ายมิลฟิโอเล่พูดขึ้นพลาง

    ปรายตามองทางแรมโบ้ หลังสั่งให้ลูกน้องไปตรวจสอบร่างไร้วิญญาณของรีบอร์น

    ����������������������"ไม่!!!!!!" แรมโบ้ตะโกนพลางร้องไห้อย่างหนัก เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วกว่าที่จะทำอะไรได้

    ขาอันอ่อนแรงพาร่างมาหยุดอยู่ที่ศพของคนที่ตนรัก แขนที่สั่นเทาประคองศีรษะของรีบอร์นมาไว้ในอ้อม

    กอด ใบหน้านองไปด้วยน้ำตา "เพราะฉัน...ถ้าฉันมาเร็วกว่านี้...ฮึก.." น้ำเสียงสั่นเทาเรียกชื่อของอีกฝ่ายซ้ำไป

    มา หวังให้ดวงตาที่ปิดอยู่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง...แต่มันเป็นเพียงหวังลมๆ แล้งๆ�

    ����������������������.......เมื่อรีบอร์น ได้จากไปตลอดกาล......


    ----------------------------------------------------------------------

    ����������������������"อ....!!"

    ��������������������� ดวงตากลมสีนิลเบิกโต พลางหอบหายใจแรง สับสนกับความคิดของตนเองที่อยู่ระหว่างความ

    จริงกับความฝัน ครู่หนึ่งจึงนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังฝันถึงเรื่องในอดีต

    ����������������������แรมโบ้หันไปมองนาฬิกาปลุกที่หัวเตียง และพบว่ามันเป็นเวลาก่อนที่เขาจะตื่นเป็นประจำเล็ก

    น้อย เด็กหนุ่มเดินไปอาบน้ำแต่งตัวตามกิจวัตรประจำวัน ในสมองนึกทบทวนเรื่องในอดีตที่เกือบลืมไปหมด

    แล้ว

    ������������������� �....................��

    �������������������� หลังจากที่รีบอร์นตายไปแรมโบ้ได้ทราบข่าวว่า โคโรเนลโล่ ไวเปอร์ ฟง สกัล เวลเด้ได้เสีย

    ชีวิตทั้งหมดแล้ว ข่าวต่อมาคือซาวาดะ สึนะโยชิเองก็ถูกยิงแล้วเช่นกัน....

    ����������������������เวลาต่อมาวองโกเล่ รุ่นที่สิบในอดีตได้ถูกส่งมายังยุคนี้ หลังเสร็จศึกที่ฐานทัพเมโลเน่ จึงได้รู้

    ว่าที่พวกเขาถูกส่งมายุคนี้เป็นแผนเพื่อฝึกฝนให้เก่งขึ้น และได้พบกับศัตรูที่แท้จริง...เบียคุรัน และหกบุปผาอา

    ลัยตัวจริง...

    ���������������������ยูนิ อัลโกบาเลโน่แห่งนภาได้สละชีวิตของตน พร้อมกับแกมม่า เพื่อการคืนชีพ(Reborn)ของอัล

    โกบาเลโน่ สึนะสามารถกำจัดเบียคุรันได้สำเร็จ มาเล่ริงก์ได้สูญสลายไป สิ่งที่ถูกพลังของมาเล่ริงก์ทำลาย

    ได้กลับคืนมาใหม่ทั้งในโลกนี้ และโลกคู่ขนาน รวมถึงชีวิตของทุกคน

    �������������������� พวกของสึนะเมื่อ 10 ปีที่แล้วได้ถูกส่งกลับไปยังอดีต พร้อมกับที่พวกสึนะของยุคนี้กลับมา

    �������������������� ตอนนั้นจำได้ว่าเขาแทบร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจที่ได้เจอกับรีบอร์นอีกครั้ง�

    ��������������������....................

    ������������������� หลังแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย แรมโบ้เดินลงมายังห้องอาหารในบ้านของตนกับรีบอร์น ไม่สิ..

    คฤหาสถ์มากกว่า

    ������������������� "วันนี้ตื่นเช้านี่..." เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้เขาหันไปมองยิ้มๆ "พอดีฝันถึงเรื่องตอนนั้นน่ะ"

    ������������������� "ตอนนั้น?"

    ��������������������"ที่นายตายไง"

    ������������������� "อ๋อ...แล้วไง"

    ������������������� "มันก็แค่นั้นแหละ" ตอนนั้นเองที่แรมโบ้นึกขึ้นได้ว่ารีบอร์นยังไม่รู้ว่าเขาได้ยินคำพูดสุดท้ายวัน

    นั้น "จริงสิวันนั้นน่ะ นายพูดอ....!" คำพูดที่กำลังจะพูดต่อไปจำต้องกลืนลงคอไปเมื่อถูกปิดปาก(ด้วยปาก)เสีย

    ก่อน เรียวลิ้นร้อนกวาดหาความหวานในโพรงปากของร่างบางอยู่เนิ่นนานจนพอใจจึงยอมผละออก

    ��������������������"ทำอะไรน่ะ!!" แรมโบ้ตะโกนขึ้นเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกขโมยจูบซะงั้น

    ������������������� "ฉันรู้ว่าแกได้ยิน ไอ้วัวโง่" รีบอร์นยิ้มเย็นๆ ให้กับเด็กหนุ่มก่อนพูดต่อ "อย่ามาแกล้งฉันซะให้

    ยาก" "ชิ!" แรมโบ้จิ๊ปากอย่างไม่พอใจที่ถูกเดาทางออกพร้อมใบหน้าที่ขึ้นสี "ฉันไปทำงานแล้วนะ" รีบอร์นพูด

    ขึ้นก่อนเดินออกจากห้องอาหารโดยไม่วายแอบหอมแก้มแรมโบ้ไปอีกที

    ������������������� "น...นาย!!!"

    ��������������������ตาบ้า!


    ---------------------------------------------------------------------------------------------

    เย้!!!! จบแล้วค่ะรีดเดอร์!! จบค้างๆ มึนๆ แต่งต่อไม่ไหว
    รีเควสแรกผ่านไปแล้ว
    ที่จริงได้รีเควสมาเป็นดราม่า+SM
    แต่เนปเปียแต่งSMไม่ได้ ส่วนดราม่าก็ได้แค่นี้แหละ
    หวังว่าคงเข้าใจกันนะคะ :)
    ขอบคุณที่มาอ่านกันค่ะ

    รีเควสต่อไปเป็นคู่ ฟงM GG 1859 นะคะ
    ไปแล้วค่ะ ByE-B >w<
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×