Short & Song fiction KHR

ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 7 :: Aspetta :: RL

CHAPTER 7
:: Aspetta ::
<การรอคอย>
:: RL ::
�

*เนปเปียกลับมาอัพแล้วค่ะ (หลังจากหนีไปเที่ยวหาดใหญ่มา แหะๆ)
**เปิดตัวตอนที่ 7 ด้วยคู่ RL คู่แห่งความ sm และดราม่า แต่เนปเปียบิวท์อารมณ์ไม่ขึ้น
***ตอนนี้ต้องขอบคุณ Sukai จริงๆ ที่คอยถามเรื่อยๆ ว่าอัพรึยัง เกือบดองแล้วไง

�

�������������� "อืม...."

�������������� แสงอรุณสีส้มอ่อนในยามเช้าส่องเข้าตาสีรัตติกาลทางหน้าต่างที่เปิดม่านทิ้งไว้ เส้นเกศาสีเดียวกัน

กระทบกับแสงจนมองเห็นเป็นสีน้ำตาลแดง ท่อนแขนเรียวถูกเด็กหนุ่มใช้ยันกายขึ้นจากเตียงนอน

�������������� เปลือกตากะพริบถี่เพื่อปรับภาพที่พร่ามัวเพราะแสงแดดให้ชัดขึ้น แรมโบ้ในชุดนอนลายวัวกวาดตา

มองไปทั่วห้อง มือเรียวบางทาบลงบนเตียงตรงจุดที่นอนของใครอีกคน ร่างบางมองออกไปนอกระเบียงห้อง

ด้วยความคิดว่ารีบอร์น...อัลดกบาเลโนน่ธาตุอรุณจะยืนอยู่ตรงนั้น...ทว่าที่ระเบียงนั้นกลับว่างเปล่า

���������������วันนี้ไปไหนอีกเนี่ย...?

��������������� ร่างบางลอบคิดในใจ ก่อนส่ายศีรษะอย่างปลงๆ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ตื่นขึ้นมาแล้วเขาหายตัวไปแบบนี้

แต่หลังจากนั้นกว่าจะได้เจอกันก็กินเวลาเกิน 5 วันแทบทุกครั้ง แรมโบ้ลุกขึ้นจากเตียงหรูขนาด 2 คน ก่อน

เดินไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยตามกิจวัตรประจำวัน

�

......................................................................................................

�

�����������������แรมโบ้เปิดประตูไม้อย่างดีเข้ามาในห้องครัวขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ "เห็นรีบอร์นมั้ยโคโรเนลโล่?"

เขาเอ่ยถามเพื่อนสนิท โคโรเนลโล่ อัลโกบาเลโน่ธาตุพิรุณที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งสาวเส้น

ราเม็งเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยบนโต๊ะทานข้าว

����������������� "อ๋อ! พอดีมีคำสั่งเรียกตัวจากวองโกเล่น่ะ เห็นว่าให้ไปปฏิบัติภารกิจลับอะไรซักอย่างที่เมืองจีน

น่ะเว้ยเฮ้ย!" หนุ่มผมทองตอบซึ่งแรมโบ้ต้องใช้ความพยายามในการฟังอย่างมากเนื่องจากตัวคนตอบยัง

เคี้ยวเส้นราเม็งเต็มปาก ก่อนกลืนลงคอแล้วเริ่มพูดต่อ "ตอนแรกหมอนั่นกะว่าจะรอนายตื่นแล้วค่อยไป แต่

มันเป็นคำสั่งด่วนไม่มีเวลาให้อู้เว้ยเฮ้ย...อ้อ! แล้วก็เห็นว่าไปอยู่ที่นั่นแล้วห้ามติดต่อกับคนรู้จัก แล้วก็ทาง

วองโกเล่จนกว่าจะเสร็จภารกิจ" แรมโบ้ฟังคำอธิบายเงียบๆ จนจบ ใบหน้าติดจะหวานหม่นลงเล็กน้อย ถ้าไม่

สังเกตให้ดีก็คงไม่เห็น

��������������������"แล้ว...ภารกิจนี้ใช้เวลาเท่าไหร่นายรู้มั้ย?" แรมโบ้ถามขึ้นขณะเดินถือชามราเม็งของตนมานั่ง

เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับโคโรเนลโล่ "อืม..." เขาเงยหน้าขึ้นเหมือนกำลังนึก "อันนี้ไม่รู้นะ ลองถามพวกซาวาดะดู

แล้วกันนะเว้ยเฮ้ย!" แรมโบ้พยักหน้ารับรู้ อีกไม่นานความเหงาคงเริ่มกลับมาหาเขาอีกเป็นแน่ ร่างบาง

พยายามไม่นึกถึงมัน ก่อนสาวเส็นราเม็งเข้าปากยังกับอดอยากมาจากประเทศแถบเอธิโอเปียยังไงยังงั้น จน

คนฝั่งตรงข้ามมองอย่างขำๆ..."อดอยากมาเหรอไงเว้ยเฮ้ย"...แล้วก็อดแขวะขึ้นมาไม่ได้ แรมโบ้เงยหน้าขึ้น

ก่อนทั้งสองจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน ทำให้แรมโบ้ลืมอารมณ์ด้านลบของตนเองไปชั่วขณะ

�

........................................................................................................................

�

������������������������หลังเสร็จมื้อเช้า โคโรเนลโล่ได้ออกไปเที่ยวกับรัล มิลจิ ซึ่งการไปเที่ยวกันสองต่อสองแบบ

นั้นทำให้แรมโบ้เผลอหลุดปากแซวว่าจะไปเดทกัน แต่เมื่อรัลโวยวายปฏิเสธ�เด็กหนุ่มสายล่อฟ้าก็เงียบ

ปากอย่างรวดเร็ว เป็นที่รู้กันทั่วว่าถ้าแม่เสือสาวคนนี้โมโหขึ้นมาจะเป็นอย่างไร

����������������������� ในบ้านหลังนี้ มีคนที่อาศัยอยู่เพียง 3 คน คือแรมโบ้ รีบอร์น และโคโรเนลโล่ (ส่vแวว 3p) นั่น

หมายความว่าเมื่อผู้อยู่อาศัยคนที่ 3 ไม่อยู่บ้าน ในตอนนี้ทั้งบ้านก็จะเหลือแรมโบ้เพียงคนเดียว เด็กหนุ่มเดิน

ไปนั่งบนโซฟาห้องนั่งเล่น หยิบรีโมทคอนโทรลขึ้นมากดเปิดโทรทัศน์ไว้เป็นเพื่อน ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะดูอะไร มือ

ที่ว่างอยู่อีกข้างหยิบโทรศัพท์มือถือของตนมาเลื่อนหาเบอร์โทรของคนรัก ก่อนต้องหยุดชะงักเมื่อนึกถึงคำ

พูดของโคโรเนลโล่ 'ห้ามติดต่อกับคนรู้จัก และทางวองโกเล่' คิดได้ดังนั้นร่างบางจึงเปลี่ยนมาหาคำตอบ

เรื่องเวลาในการทำภารกิจแทน นิ้วเรียวเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเพื่อหาเบอร์ของ ซาวาดะ สึนะโยชิ ผู้

เป็นบอสแทน

������������������������ 'ฮัลโหล มีอะไรเหรอแรมโบ้?' เสียงปลายสายดังขึ้นทักทาย

�������������������������"คือ...ผมอยากรู้เรื่องภารกิจลับที่รีบอร์นไปทำน่ะครับวองโกเล่"

������������������������� 'อ๋อ....เรื่องนั้น ให้เขาไปจับตาดูคนของเราที่อยู่ที่ประเทศจีนน่ะ" สึนะอธิบายอย่างสั้นๆ "มี

ข้อมูลแจ้งมาว่าเขาอาจเป็นไส้ศึกของแฟมิลี่ฝ่ายตรงข้าม ถ้าเป็นจริงให้พาตัวกลับมา อาจมีการต่อสู้นิด

หน่อยน่' ประโยคหลังสังเกตได้ว่าเสียงของสึนะเบาลง เหมือนไม่อยากพูดซักเท่าไหร่ ในเมื่อเขาจับพลัดจับ

ผลูมาอยู่ในวงการมาเฟียระดับแนวหน้าแล้ว บางเรื่องก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องใช้วิธีการของมาเฟียโดยการ

ตัดสินใจของตัวเอง

�������������������������� "แล้วนานแค่ไหนกว่ารีบอร์นจะได้กลับมาครับ?" แรมโบ้ถามคำถามที่คาใจที่สุดออกไป

อย่างน้อยๆ ก็ยังได้รู้เวลาที่ต้องอยู่กับความเหงา และการรอคอย

�������������������������� 'ก็...ไม่แน่นอนหรอกนะ อย่างน้อยคงประมาณเดือนนึง....'

���������������������������'รุ่นที่ 10 ครับ! บอสของแฟมิลี่ฝ่ายสัมพันธมิตรมาแล้วนะครับ~'

��������������������������� "เหมือนจะมีงานนะครับ วองโกเล่?" แรมโบ้พูดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงแทรกเข้ามาจากปลาย

สาย 'อืม นัดเจรจาไว้น่ะ' "งั้นแค่นี้นะครับ ขอบคุณมาก" แรมโบ้วางสาย ก่อนวางมือถือลงบนโต๊ะที่เดิม ในใจ

นึกกังวลกับคำพูดของบอส...

���������������������� อาจมีการต่อสู้...งั้นเหรอ...? นายไปตั้งเป็นเดือน จะฆ่ากันเลยเหรอไง รีบอร์น...

�������������������� � ปฏิบัติการลับแทบทุกครั้งคนทำหน้าที่คือรีบอร์น บางครั้งเขาก็เคยนึกแปลกใจ คนในแฟมิ

ลี่มีเยอะแยะ ทำไมถึงให้ทำอยู่คนเดียว แต่ลองนึกย้อนกลับไป ภารกิจสายลับของรีบอร์นก็ทำได้แนบเนียนไร้

ที่ติ แถมหมอนั่นยังรักวองโกเล่ แฟมิลี่จะตาย ยอมทำตามคำสั่ง(แกมขอร้อง)ของลูกศิษย์ตัวเองก็คงไม่

แปลกเท่าไร

�������������������������เรื่องที่แรมโบ้กังวลไม่ใช่การต่อสู้ที่อาจจะเกิดขึ้น แต่เขากลัว...กลัวความเหงา และโดดเดี่ยว

ที่นับวันเริ่มมีมากขึ้น เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันก็แทบจะนับวันได้ เวลาทำภารกิจ 'อย่างน้อยไม่กี่วัน' กลับกลาย

เป็นสัปดาห์ 'ไม่กี่สัปดาห์' เท่ากับเดือนเศษๆ ถ้าเช่นนั้น 'อย่างน้อย�1 เดือน' นายจะกลับมาภายในเวลา 1

เดือนงั้นเหรอ....?

��������������������������......ไม่ใช่เลย......

��������������������������นับวัน ความเหงายิ่งเพิ่มขึ้น ยิ่งโคโรเนลโล่ที่เคยอยู่เป็นเพื่อนคุยแก้เหงาติดธุระต้องไปรัส

เซียอีก...แรมโบ้ 'อยู่คนเดียว' มาเดือนเศษแล้ว....บางครั้งยังมีโทรศัพท์จากเพื่อนรักโทร.มาคุยบ้าง หรือไม่ก็

ไปอยู่กับพวกผู้พิทักษ์คนอื่นแก้เหงา แต่ขาดคนที่ตนรักไป ยังไงก็ยังเหงา...

�

............................................................................................................

�

จากวันที่รีบอร์นไปประเทศจีน 1 เดือน 3 สัปดาห์
ที่สนามบิน...

����������������������� ร่างสูงโปร่งในชุดสูท และหมวกสีดำดูทะมัดทะแมง เดินออกจากช่องผู้โดยสารขาออก มือ

เรียวข้างหนึ่งกำโทรศัพท์มือถือซึ่งโอนสายไปยังโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของลูกศิษย์จอมห่วย 'ฮัลโหล?'

����������������������� "รับได้ซะทีนะเจ้าห่วยสึนะ"

����������������������� 'เอ๋! ร...รีบอร์น!?!'

����������������������� "เป็นอย่างที่นายคิดแหละ หมอนั่นเป็นไส้ศึก"
��������������
�����������������������'แล้วนาย...'

����������������������� "เจาะหัวมันไปเรียบร้อยแล้วเฟ้ย!"

����������������������� 'อ...งั้นเหรอ' ไอ้นิสัยไม่พอใจใครก็เอาปืนจ่อนี่ไม่เปลี่ยนเลยแฮะ สึนะยิ้มแหยๆ ให้ตัวเอง

������������������������"สรุปรายงานฉันเอาไปให้แกพรุ่งนี้นะเจ้าห่วย" รีบอร์นตัดบทก่อนวางสายไปโดยไม่สนเสียง

เรียกของบอส นิ้วเรียวเลื่อนหารายชื่อที่เมมไว้ในโทรศัพท์ กำลังจะกดปุ่มโทร.ออก แต่กลับหยุดไว้ แล้วเก็บ

โทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม มุมปากขยับยกยิ้มเล็กน้อย

�

.....................................................................................................

�

....บ้านของ...(-*-) R L 56

�������������������������� แรมโบ้ยืนเท้าขอบระเบียงเพื่อรับลมอ่อนๆ ยามค่ำคืน ใจเผลอคิดล่องลอยไปถึงคนรักที่ไม่ได้

เจอกันเกือบ 2 เดือน เพียงแค่นั้นน้ำตาใสๆ กลับมาคลออยู่ที่ขอบตา ในใจนึกโกรธตัวเองที่ทำตัวอ่อนแอ เจอ

ความเหงามาหลายครั้ง กลับไม่คุ้นเคยกับมันสักที ยังต้องนั่งร้องไห้เงียบๆ รอคอยทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมา

เมื่อไหร่ จะว่าไปก็ไม่ต่างอะไรกับการเดินทางน่าเบื่อที่ไร้ซึ่งจุดหมาย เป็นแบบนี้ทุกครั้ง...

������������������������� "ร้องไห้ทำไม...เจ้าวัวโง่..."

�������������������������เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหู พร้อมกับอ้อมแขนอบอุ่นที่ได้รับจากด้านหลัง เสียง และ

ความอบอุ่นที่เขาโหยหา ที่เขารอคอย "รีบอร์น..." แรมโบ้เรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ "ทำไมนายไม่โทร. บอกก่อน?"

"ก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ" จมูกโด่งกดลงบนแก้มใสครู่หนึ่งก่อนผละออก นิ้วเรียวเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ขอบตา และแก้ม

ของร่างบางเบาๆ อย่างอ่อนโยนที่นานๆ�ทีจะได้รับจากคนๆ นี้

�������������������������"โคโรเนลโล่ล่ะ?"

������������������������ "หมอนั่นไปรัสเซีย บ่ายพรุ่งนี้ถึงกลับ"

�������������������������"หึ!..." รีบอร์นยกยิ้มเย็นๆ ที่มุมปาก ก่อนช้อนตัวแรมโบ้ขึ้นมา "งั้น...คืนนี้ก็ไม่ต้องเกรงใจใคร

งั้นสิ" แรมโบ้ที่กำลังหน้าเหวอจากการที่อยู่ๆ ก็ถูกอุ้มขึ้นมายิ่งเพิ่มสีแดงๆ เป็นออพชั่นเสริมบนใบหน้าเมื่อได้

ยินประโยคเมื่อครู่ "นาย..! ปล่อยฉันนะ รีบอร์น~~"

..........คืนนี้ วัวน้อยของเรา(?)ก็ไม่รอดอีกตามเคย�หุหุ................

-------------------------------------------------------------------------

จบค่ะ!!!

อย่าหาสาระจากตอนนี้ จับประเด็นไม่ถูกเหมือนกัน :)

หนีเที่ยวมาค่ะ หนีไปหาดใหญ่ ได้ช็อกโกแลตมมาเลย์มาฝากเพื่อน ^^

ได้งบมา 100 เยอะมากกก(ประชด) ซื้อให้ได้แค่ 3 คน แถมควักเงินตัวเองจ่ายไป 20 แน่ะ!

ย้ำอีกรอบ เนปเปียเปิดรับรีเควสแล้วน้า ดูรายละเอียดได้ในตอนที่แล้วค่ะ

ตี 1 จะครึ่งแล้ว อัพดึกดีเนอะเรา -w-//คราวก่อนอัพตอน 00:27 !?! เพิ่งสังเกต เอ็นมะ-สึนะ o[]o

เนปเปียแหลงมาก!!//ซัมเมอร์นี้ไปเที่ยวไหนกันบ้างเอ่ย?? ภาคใต้ร้อนมวากกก

to เพื่อนๆ ที่ร.ร. เนปเปียอยากไปร.ร.TT[]TTอยากไปๆๆๆ คิดถึงเพื่อนๆ น้า

บายค่ะ!!

1 comment = 1 inspiration
�

By : FraN Di NebbiA

My id.http://my.dek-d.com/blacx-lotus/

แอดได้ me ไม่กัด :)

�

�