คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 3 : เซอร์ไพรส์ (?)
เซอร์ไพรส์ (?)
งานเลี้ยงต้อนรับเปิดเทอมของฮอกวอตส์ยังคงดูครื้นเครงและสนุกสนานเหมือนเคย หลังจบการคัดสรร และศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ได้กล่าวปราศรัยเล็กน้อยแล้ว อาหารก็ปรากฏขึ้นพูนจานทองบนโต๊ะประจำบ้าน แฮร์รี่เริ่มลงมือทานราวกับการเดินฝ่าฝนมายังปราสาททำให้เขาสูญเสียพลังงานไปมาก
ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืนหลังจากที่นักเรียนหลายร้อยคนทานอาหารจนอิ่มและอาหารได้หายไปจากจานทองเรียบร้อยแล้ว “เอาล่ะ” เขาเริ่มพูด นักเรียนในห้องโถงใหญ่เงียบกริบ “เหมือนเดิมกับปีที่ผ่านๆ มา ขอต้อนรับเข้าสู่ปีการศึกษาใหม่ที่ฮอกวอตส์ ต้องขอเตือนพวกเธอไว้อีกครั้งว่าป่าต้องห้ามเป็นเขตหวงห้ามสำหรับนักเรียนทุกคน ไม่ว่าบ้านไหน หรือชั้นปีไหน—(สายตาของเขาหยุดที่โต๊ะกริฟฟินดอร์)—และภารโรงของเรา คุณฟิลซ์ ได้สั่งห้ามนักเรียนนำระเบิดเหม็นเข้ามาในเขตโรงเรียน และยังมีของอื่นๆ อีกมาก ซึ่งฉันเองก็ไม่สามารถจำได้ว่ามันมีกี่รายการ—พวกเธอสามารถขอดูรายการทั้งหมดได้ที่ห้องของคุณฟิลซ์”
แฮร์รี่พยายามตั้งใจฟัง อะไรคือเซอร์ไพรส์ที่พ่อของเขาพูดถึง และอะไรที่เขายังไม่รู้ (ที่มัลฟอยพูดบนรถไฟ) “และในปีนี้ เรามีความยินดีอย่างมาก ที่จะแนะนำศาสตราจารย์คนใหม่ถึง 3 คน” นัยน์ตาสีฟ้าสดใสของดัมเบิลดอร์เป็นประกายวิบวับอยู่หลังกรอบแว่น “ขอเชิญพวกเขาเข้ามาก่อนดีกว่า”
ประตูห้องโถงใหญ่เปิดออก และคนสามคนเดินเข้ามา แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และพวกวีสลีย์แทบเอามือปิดปากไม่ทัน เจมส์ ซิเรียส และรีมัส กำลังเดินเข้ามาในห้องโถง ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม ทั้งสามเดินไปนั่งที่โต๊ะอาจารย์ ศาสตราจารย์ที่นั่งอยู่ล้วนมีสีหน้ายิ้มแย้มและต้อนรับทั้งสามเป็นอย่างดี ดูเหมือนเรื่องที่ว่าผลการเรียนดีคงจะไม่ได้ล้อเล่น แฮร์รี่คิด แล้วเขาก็มองเห็นสเนปที่มีสีหน้าบูดบึ้งยิ่งกว่าวันไหนๆ ที่แฮร์รี่เคยเห็น เขาชายตามองพวกเจมส์อย่างจงเกลียดจงชัง ผิดกับบรรดานักเรียนหญิง ที่มองตามอาจารย์ใหม่ทั้งสามตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องโถงใหญ่
“ทีนี้ พวกเธอบางคนอาจจะรู้จักศาสตราจารย์คนใหม่ทั้งสามของเราแล้ว” ดัมเบิลดอร์กล่าว “นี่คือ ศาสตราจารย์ซิเรียส แบล็ก จะมาสอนวิชาเวทมนตร์คาถาให้กับนักเรียนปี 5 ขึ้นไป เนื่องจากศาสตราจารย์ฟลิตวิกของเรามีอายุมากแล้ว และไม่สามารถทนรับคาถาหลากหลายที่นักเรียนในชั้นเล็งพลาดเป้าได้บ่อยๆ” ซิเรียสยืนขึ้น และโปรยยิ้มหวานให้กับบรรดานักเรียน ทำเอาเด็กบางคนถึงกับเคลิ้ม เสียงปรบมือดังเกรียวกราวไปทั่วห้องโถง และสเนป ปรบมือเบาๆ อย่างไม่เต็มใจเพียงสองสามครั้ง
“ศาสตราจารย์รีมัส ลูปิน ที่ให้ความกรุณามาสอนวิชาการดูแลสัตว์วิเศษให้กับนักเรียนปี 1 และปี 2 ที่คาดว่ายังไม่มีภูมิคุ้มกันมากพอที่จะรับมือกับสัตว์วิเศษที่ต้องเรียน” รีมัสยืนขึ้น ยิ้มรับเสียงปรบมือต้อนรับเช่นเดียวกับซิเรียส โค้งให้กับบรรดาศาสตราจารย์ สเนปปรบมือเบาๆ สองสามครั้งเช่นเดียวกับที่ให้ซิเรียส สามเกลอแห่งกริฟฟินดอร์ลอบยิ้มให้กันเมื่อได้ยินท้ายประโยคของดัมเบิลดอร์
“และท่านสุดท้าย เชื่อว่าหลายๆ คนคงเคยเห็นมาแล้ว เจมส์ พอตเตอร์ อดีตซีกเกอร์ของทีมควิดดิชทีมชาติอังกฤษ และจะมาสอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดให้พวกเราทุกชั้นปี” เจมส์ยืนขึ้นยิ้ม และโบกมือให้กับนักเรียนที่มองเขาด้วยแววตาเคลิ้มฝัน(ทั้งหญิงและชาย) และคราวนี้ สเนปไม่ได้ปรบมือเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ตอนนี้—“ ดัมเบิลดอร์กล่าวต่อไปหลังจากเสียงปรบมือเงียบลง “ถึงเวลาที่จะต้องบอกข่าวสำคัญกับทุกคน โดยเฉพาะทีมนักกีฬาควิดดิชประจำบ้าน ช่วงวันหยุดคริสต์มาสของเทอมนี้ นักกีฬาทุกคน ต้องได้รับการเข้าค่ายเพื่อเรียนรู้ และฝึกฝนทักษะการเล่นควิดดิช โดยนักกีฬาทีมชาติของเรา รายละเอียดต่างๆ จะแจ้งให้ทราบก่อนถึงวันเข้าค่าย 3 สัปดาห์” เสียงพึมพำอย่างตื่นเต้นดังขึ้นทั่วห้องโถงใหญ่ทันทีที่จบประโยค
“แฮร์รี่! นั่นมันวิเศษไปเลยนะ” รอนพูด “นักกีฬาทีมชาติ! ให้ตาย...ปีนี้ฉันจะสมัครคัดเลือกคีปเปอร์ของทีมแน่ๆ!!”
“ฉันจะดีใจมากถ้ามัลฟอยลาออกจากทีมบ้านสลิธิริน” แฮร์รี่ว่า “หมายความว่าเราต้องไปค่ายกับเขาด้วยนะ เมอร์ลิน!”
“ไม่เอาน่า แฮร์รี่ ทีมกริฟฟินดอร์ก็มีไม่ใช่หรือไง อย่าไปสนพวกเขาสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูด “ทีมเรเวนคลอก็ไปนะ อย่าลืมสิ โช แชงน่ะ”
“และตอนนี้” ดัมเบิลดอร์พูดหลังจากเสียงพูดคุยเบาลง “นักเรียนบางคนคงคิดถึงเตียงสี่เสานุ่มๆ ในห้องนอน และคิดว่าได้เวลาที่ฉันจะต้องเข้านอนแล้ว ใช่...ฉันเองก็คิดแบบนั้น งานเลี้ยงจบลงแล้ว ขอให้พรุ่งนี้เริ่มเข้าเรียนกันอย่างสดใส ราตรีสวัสดิ์!”
เสียงเลื่อนเก้าอี้กระทบพื้นดังครูดคราดทั่วห้องโถงเมื่อนักเรียนกว่าร้อยชีวิตเริ่มลุกออกจากห้องโถงใหญ่ เด็กปีหนึ่งไปรวมตัวกันตามเสียงเรียกของพรีเฟ็ค แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่อยู่รั้งท้ายในห้องโถงเพื่อจะได้คุยกับอดีตตัวกวนแห่งฮอกวอตส์
“พ่อ!” แฮร์รี่พูดเมื่อเจมส์ ซิเรียส และรีมัสเดินเข้ามาใกล้ “ทำไมไม่บอกผม”
“เซอร์ไพรส์!” เจมส์ว่า “ประหลาดใจไหมล่ะ”
“ดัมเบิลดอร์ต้องเพี้ยนแน่ๆ...” รอนพึมพำ “ให้พวกคุณเป็นอาจารย์ ตลกน่า”
“โธ่..” ซิเรียสแกล้งทำสีหน้าผิดหวัง “เราผลการเรียนดีติดท็อป 5 ของชั้นนะ”
“หวังว่าพวกคุณจะสอนได้ดีนะคะ” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม
“แล้วเธอจะไม่ผิดหวัง—แต่เสียดายนะ พวกเธอไม่ได้เรียนกับฉัน” รีมัสว่า “เอาล่ะ กลับไปหอกริฟฟินดอร์เถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันรหัสผ่าน”
แฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่ โบกมือลาศาสตราจารย์ใหม่ทั้ง 3 แล้วตามนักเรียนคนอื่นๆ ขึ้นบันไดเวียนไปยังหอกริฟฟินดอร์
พรีเฟ็คชายหญิงกำลังบอกรหัสผ่านใหม่ของเทอมนี้
“เถามิสเซิลโท” พรีเฟ็คตะโกน เด็กๆ ทยอยปีนผ่านช่องรูปภาพเข้าไปยังห้องนั่งเล่นรวมในหอกริฟฟินดอร์ แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ง่วงงุนเกินกว่าจะพูดอะไรได้ยาวไปกว่า “ราตรีสวัสดิ์” และ “พรุ่งนี้เจอกัน” แฮร์รี่กับรอนปีนบันไดขึ้นไปยังหอนอนชาย ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่แยกไปทางหอนอนหญิง เมื่อถึงห้องนอน แฮร์รั่บรอนเปลี่ยนชุดนอน และล้มตัวลงนอนบนเตียงของตนแทบจะทันที รอนหลับไปในเวลาไม่นาน แต่แฮร์รี่กลับนอนไม่หลับ เมื่อได้อยู่เงียบๆ คนเดียว ภาพเหตุการณ์บนรถด่วนสายฮอกวอตส์เมื่อบ่ายก็เวียนเข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้ แฮร์รี่พยายามไล่ภาพนั้นออกไปโดยการนึกถึงการไปค่ายควิดดิชที่จะมีขึ้น ครู่หนึ่ง เขาก็หลับไป...
10:30 pm. คุกใต้ดิน (ป๋าเนป~~)
เงาแสงเทียนริบหรี่ในคุกใต้ดินเย็นเยียบเผยให้เห็นร่างของเซเวอร์รัส สเนปเป็นเงาทะมึน เขายืนอยู่หน้าหม้อใหญ่ใบหนึ่ง ในหม้อมีของเหลวที่กำลังเดือดปุดๆ ด้วยความร้อนจากไฟสีม่วงที่ลุกโชนอยู่ข้างใต้ ใบหน้าของสเนปดูเหมือนรูปปั้นแกะสลักที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น
แขนเรียวบรรจงตักน้ำยาในหม้อขึ้นมาใส่ในขวดแก้วใสใบเล็กหลายขวดแล้ววางไว้บนชั้นวางด้านหลังที่เต็มไปด้วยขวดบรรจุน้ำยาต่างๆ หลายชนิด...
หมับ!
“เซ-เวอร์-รัส~” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับที่ท่อนแขนแกร่งของบุคคลผู้มาใหม่โอบรอบเอวบางของเจ้าของห้อง “น้ำยาของรีมัสเหรอ”
“ใช่ และกรุณาเอาแขนของคุณออกไปด้วย ศาสตราจารย์พอตเตอร์” สเนปเอ่ยเสียงเย็น ใบหน้ายังคงไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
“ทำไมเย็นชาจัง หืม...” เจมส์รั้งอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พลางเอาคางเกยไว้กับไหล่ของสเนป “ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเราออกจะสนิทกั—”
“เราไม่เคยเกี่ยวข้องหรือสนิทกัน พอตเตอร์” สเนปขัด “ช่วยออกไปจากห้องของฉันด้วย” ถึงตอนนี้ แววตาดำขลับของสเนปกลับไหววูบแปลกๆ แต่เพียงครู่เดียวมันก็กลับมาเยือกเย็นเหมือนเดิม “เรื่องมันจบไปแล้ว พอตเตอร์ จบไปนานแล้ว เพราะฉะนั้น ตอนนี้เราอยู่ในฐานะเพื่อนร่วมงานเท่านั้น”
เจมส์กัดริมฝีปากอย่างชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ คลายอ้อมกอดปล่อยคนตรงหน้าให้เป็นอิสระ ร่างสูงเดินอ้อมโต๊ะของสเนปไปนั่งที่เก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้ๆ “นายคิดว่ามันจบแล้วจริงๆ เหรอ” เขาถาม
“นายจะคิดว่ายังไม่จบก็เรื่องของนาย แต่สำหรับฉัน มันจบแล้ว” สเนปตอบ “นายแต่งงานแล้ว มีครอบครัว มีลูก เห็นแก่ลิลี่ที่เสียไปบ้างเถอะ” แววตาของสเนปไหววูบอีกครั้ง แต่เพราะอยู่ในแสงสลัว เจมส์จึงไม่ทันสังเกต
“นายมันไม่รู้อะไรเลย เซเวอร์รัส” เจมส์ว่า
“เราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดเรียกชื่อต้นนะ พอตเตอร์” สเนปพูดเสียงขุ่น “กลับไปห้องของนายเถอะ”
“ไม่กลับ...” เจมส์พูด “จนกว่านายจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น”
“เรื่องอะไร—” สเนปเงยหน้าขึ้น และพบว่าเจมส์เดินมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาเองก็ไม่รู้ “นายจะทำอะไร พอตเตอร์!”
เจมส์เดินหน้า ขณะที่สเนปถอยหนี จนกระทั่งแผ่นหลังของร่างบางติดกำแพงคุกใต้ดิน เจมส์ใช้แขนทั้งสองยันกำแพงไว้เพื่อไม่ให้อีกคนหนีหรือเล่นตุกติก ไม้กายสิทธิ์ของสเนปวางอยู่ข้างหม้อใหญ่บนโต๊ะทำงานซึ่งมันไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง คางเรียวถูกเจมส์เชยขึ้นให้สบกับแววตาจริงจังแบบที่หาได้ยากจากคนขี้เล่นเช่นเขา—มันดูจริงจังจนแม้แต่สเนปก็แอบรู้สึกหวั่น
“นายคิดว่าเราสองคนต่างแย่งผู้หญิงที่รักคนเดียวกันใช่ไหม” เจมส์เอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำแผ่วเบา ทว่า ดังชัดเจนในคุกใต้ดินอันเงียบสงัด “คิดว่าพวกเราแย่งลิลี่เหมือนกันใช่ไหม” สเนปหลบสายตา “...แล้วสุดท้าย นายก็ยุยงให้ลิลี่แต่งงานกับฉัน นายคิดว่าเราจะมีความสุข” เจมส์พูดต่อไป
“ความจริง นายเข้าใจผิดมาตลอด 15 ปี เซเวอร์รัส...”
สเนปตวัดสายตาขึ้นมองหน้าเจมส์ แววตาฉายแววสับสน...
“ฉันกับลิลี่ต่างหาก ที่หลงรักนายทั้งคู่...” เจมส์พูดเสียงแผ่วเบา “ที่เราแต่งงานกันตอนนั้น เป็นเพราะญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเห็นดีด้วย เราเลยปฏิเสธไม่ได้ ลิลี่ยังคงรักนาย และฉันก็ยังคงรักนาย” เจมส์จ้องหน้าสเนปที่ยังคงนิ่งค้าง ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
แต่ก่อนที่สมองของสเนปจะได้ทันประมวลผลอะไร ร่างสูงก็โน้มใบหน้าลงมาใกล้ จนร่างบางรู่สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นของอีกฝ่ายที่เป่ารดใบหน้าและต้นคอ สเนปหลับตาแน่น แต่สัมผัสอุ่นที่ริมฝีปากก็ฟ้องว่าเกิดอะไรขึ้น ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสแนบชิดกันอยู่อย่างนั้น ไม่มีการรุกล้ำ เป็นจูบที่อบอุ่น อ่อนโยน ทว่าเนิ่นนาน แต่กลับแฝงไปด้วยความผิดหวังของผู้มอบมันให้กับร่างบาง สเนปรู้สึกว่าในหัวขาวโพลน สูญเสียความสามารถในการนึกคิดไปชั่วขณะ ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ทั้งสองจุมพิตกัน จนกระทั่งเจมส์เป็นฝ่ายผละใบหน้าออก เพื่อเปิดโอกาสให้อีกคนได้สูดอากาศหายใจ
“ยังรักลิลี่อยู่สินะ” เจมส์มองใบหน้าเรียวของสเนป ก่อนจะยิ้ม...ยิ้มที่ไม่ได้มีความรู้สึกสุขสันต์อยู่ในนั้นเลย “ขอโทษนะที่ทำแบบนี้” เจมส์โน้มใบหน้าลงใบจูบซับน้ำตาที่หยดลงมาจากนัยน์ตาคู่สวย ก่อนจะย้ายไปกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู “ฉันรักนายนะ...”
ลิลี่...ไม่รู้ว่าฉันจะทำตามคำขอสุดท้ายของเธอสำเร็จรึเปล่านะ... เจมส์คิด
Gift Picture
James Potter & Severus Snape
[JP/SS]
Talk with Nebbia_GS!!
ที่จริงตอนนี้ต้องเป็นคิวรูปแฮร์รี่กับเดรนะ แต่บังเอิญคู่นี้เขาเด่น เพื่อความอิน รูปนี้ใกล้เคียงเนื้อเรื่องที่สุดละ 555 อ่านแล้วงงกันมั้ยอ่า งงแน่เลย เนปเปียแต่งเองยังงงเอง 555 คือว่าสเนปรักลิลี่ค่ะ แล้วก็คิดว่าเจมส์รักลิลี่เหมือนกัน ทำให้คิดไปเองว่าลิลี่เองก็รักเจมส์ เพราะตัวเองเผลอเรียกลิลี่ว่าเลือดสีโคลนด้วย (นึกไม่ออกอ่านออริเล่ม 5 เอานะคะ) แต่ความจริง เจมส์กับลิลี่อ่ะ รักสเนปทั้งคู่ แต่โดนคลุมถุงชนให้แต่งงานกัน สรุป ป๋าเลยขึ้นคาน ^^
เนปเปียว่าแต่งคู่เจมส์เนปไม่ค่อยฟินแฮะ 555 แต่จิ้นกันให้ฟินเองนะคะ อิอิ คำขอสุดท้ายของลิลี่คืออะไร? เฉลยหลังจากมี nc คู่นี้ค่า~
เห็นมีคนคาดหวังกับเซอร์ไพรส์มาก จริงๆ ไม่มีไรหรอกค่ะ แค่สามตัวกวนมาเป็นอาจารย์เฉยๆ ตอนนี้สั้นกว่าตอนอื่นๆ ประมาณ 500 คำค่ะ ต่อไม่ถูก ไม่อยากใช้คำเปลืองมาก 555
หวังว่าตอนหน้าซิเรียสกับรีมัสจะมีบทนะคะ TTvTT เดี๋ยวเอาแฟนแคมมาลงให้ละกัน
ตอนนี้ให้กริฟฟินดอร์กับสลิธิรินเพิ่มยี่สิบคะแนนทั้งคู่ละกัน ให้คะแนนอาจารย์ 555
ไปละๆ บ๊ายบายค่า~ ติดตามกันด้วยน๊า~
ความคิดเห็น