Short & Song fiction KHR

ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4 :: Bianco? :: 10069 ::

CHAPTER 4
:: BIANCO ? ::
::(THE WHITE ?) ::
:: 10069 ::

*เนื้อเรื่องในฟิคนี้ ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องจริงนะขอรับ ^^
คู่ลูกศิษย์โผล่มาตั้งแต่ตอนแรก คู่อาจารย์เพิ่งโผล่
อินสไปเรชั่นมันยังไม่มีตอนนั้น
 

คุฟุฟุ...

สำหรับมนุษย์อย่างพวกคุณ...

'สีขาว'

มันหมายถึงอะไรกันครับ?....
 

.................................................................................................................

ดาดฟ้าตึกบัญชาการใหญ่มิลฟีโอเล่

                           "มุคุโร่คุง~~~~~~"

                           ชายหนุ่มผมขาวตะโกนเรียกชื่อใครสักคนที่กำลังยืนกินลมอยู่บนดาดฟ้าของตึกมิลฟีโอเล่...ตึกที่เกือบ

จะมีแต่'สีขาว'เสียงนั้นดัง และก่อความรำคาญให้กับเจ้าของชื่อ 'มุคุโร่' จนเจ้าตัวต้องหันมาดูอย่างเอือมๆ

                           
                           "อะไรอีกล่ะครับคุณเบียคุรัน?" นัยน์ตาสองสีหรี่เล็กลง คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน ใบหน้าฉายแวว

เบื่อหน่ายอย่างไม่ปิดบัง "ไปเที่ยวกันนะ ^^" เบียคุรันเอ่ยปากชวน พลางยิ้มอย่างสดใส "ว่างมากเหรอไงครับ?" มุคุโร่ถาม

กลับ ตามความคิดที่ว่า-เป็นถึงบอส งานการไม่รู้จักทำ-"ฝากโชจังไว้แล้วล่ะ" เบียคุรันตอบยิ้มๆ (แบบหน้าไม่อาย) "คุฟุฟุ

ถ้าผมเป็นคุณโชอิจิผมจะไม่ทำงานแทนคุณแน่นอน"

                           "มุคุโร่คุงก็รู้นี่ ทั้งโชจัง ทั้งมุคุโร่คุงขัดคำสั่งฉันไม่ได้หรอก"

                           "!?!"

ใช่สิ...ผมขัดคำสั่งคุณไม่ได้หรอก...ผมรู้ดี...

ใต้หน้ากากที่คุณสวมน่ะ...ผมรู้จักดี...

ใบหน้าของปีศาจในคราบเทวดา 

ปีศาจ...ที่เกือบจะฆ่าผมอย่างเลือดเย็น...

                           "ตกลงไปเที่ยวกับฉันน้า~~"

                           "คุฟุฟุ ฝันไปเถอะครับ" มุคุโร่หันหลังกลับ เดินตรงไปที่ลิฟต์...สีขาว "ผมหิวแล้ว...ขอตัวนะครับ" มุคุโร่

หันมาแสยะยิ้มในแบบของตัวเองก่อนเดินเข้าลิฟต์ไป "ทำไมมุคุโร่คุงเย็นชาจังน้า~ โคลมจังไม่เห็นเป็นขนาดนี้เลย"

เบียคุรันพูดกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่ลิฟต์สีขาวตัวนั้นเคลื่อนลงไปชั้นล่างแล้ว

----20 นาทีต่อมา----

                            "โชจัง มุคุโร่คุงอยู่ไหนน่ะ?" เบียคุรันถามลูกน้องคนสนิท หลังจากเดินหาคนรัก(?) ของตนจนเกือบทั่ว

ตึกแล้ว "เอ...ไม่รู้สิครับ...แต่เขาไม่ได้มาที่นี่นะครับ"

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ๊าาาา เนปเปียกลับมาแว้วววว
เมื่อวานไปเที่ยวเรือ logos hope มาด้วยแหละ
ตอนแรกลืมบอกไป ตัวหนังสือสีเทา คือความคิดของมุคุ สีส้มคือความคิดของเบียนะคะ

มาต่อ 50% ที่เหลือกัน (^o^)/
(ตอนที่แล้ว)

----20 นาทีต่อมา----

                            "โชจัง มุคุโร่คุงอยู่ไหนน่ะ?" เบียคุรันถามลูกน้องคนสนิท หลังจากเดินหาคนรัก(?) ของตนจนเกือบทั่ว

ตึกแล้ว "เอ...ไม่รู้สิครับ...แต่เขาไม่ได้มาที่นี่นะครับ" คำตอบของโชอิจิทำให้คิ้วของเบียคุรันขมวดมุ่นเข้าหากันอย่าไม่ค่อยสบ

อารมณ์ ใบหน้าแบบนี้คงไม่ได้เห็นกันบ่อย สำหรับคนที่ไม่ว่าสถานการณ์ไหนก็ยังคงยิ้มได้ตลอดเวลาอย่างเขา "มุคุโร่คุงไปไหน

ของเขาน้า~"

                    
                           "ถ้าหาในตึกไม่เจอ ทำไมไม่ลองไปหาข้างนอกดูล่ะครับ..." เสียงเรียบๆ ของสปาน่าดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเดิน

เข้ามาในห้องโถงที่หัวหน้ากับเพื่อนของตนนั่งสนทนากันอยู่ "นั่นสินะ ฉันลืมคิดไป ขอบใจนะสปาน่าคุง" เบียคุรันเปลี่ยนสีหน้า

แทบจะในทันที ใบหน้าคมเปื้อนรอยยิ้ม.....ที่ไม่สามารถเดาอารมณ์ได้ เธอหนีฉันไม่ได้หรอก มุคุโร่คุง เบียคุรันเดินออกจากห้อง

โถงไป เมื่อนายเหนือหัวของพวกตนเดินไปไกลแล้ว โชอิจิก็หันมาคุยกับสปาน่า "บอกไปแบบนี้จะดีเหรอ สปาน่า?" เขาถามขึ้น

เนื่องจากทั้งคู่ได้ตกลงกับมุคุโร่ไว้แล้วว่า จะไม่บอกเบียคุรันเรื่องที่เขาออกไปข้างนอก "ปิดไปก็เท่านั้น...เดี๋ยวเขาก็ต้องรู้อยู่ดี"

สปาน่าตอบไปตามความคิดของตน

                   
                            "แต่ว่า..."

                            "การทำตัวซึนเดเระมันก็ต้องมีขีดจำกัดเหมือนกันนะ โชอิจิ" 

                            "อา...นั่นสินะ"

.......ในเมือง......


                           "แล้วมุคุโร่คุงจะไปอยู่ที่ไหนกันนะ...." เบียคุรันพูดกับตัวเองเบาๆ ขณะเดินหาตามที่ๆ คิดว่าเจ้าตัวจะไป...

มุคุโร่คุงบอกว่าหิวแล้ว....ก็น่าจะมาหาของกินเล่น...

ของที่มุคุโร่คุงชอบกิน...ช็อกโกแลต... (เหมือนเนปเปียเบย ><)

ร้านที่มุคุโร่คุงชอบไป....ร้านไหนกันน้า~ไม่เคยบอกเราด้วยสิ...

                            ขณะกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น สายตาเฉียบคมได้สะดุดเข้ากับร่างที่คุ้นเคย ในช็อกโกแลตคาเฟ่เปิดใหม่ที่อยู่ห่าง

ออกไปอีกฟากของถนนใหญ่ รอยยิ้มแสยะอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่าปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง

                            "หนีไม่พ้นแล้วนะมุคุโร่คุง หึ..หึ..หึ"

.......................................................................................................

                            มุคุโร่นั่งทานช็อกโกแลตมูสอยู่ที่โต๊ะสำหรับนั่ง 2 คนตรงมุมด้านในของร้าน ดวงตาสองสีชวนมองหรี่ลงมอง

ชายผมดำที่นั่งหัวเราะจนตาหยีอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ

                            "ไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะครับคุณทานากะ?" น้ำเสียงของร่างบางแฝงแววตำหนิเล็กน้อย

                            "ฮะ ฮะ ขอโทษครับ ขอโทษ ผมคิดว่าพวกคุณน่าจะคุยกันถูกคอกว่านี้" ทานากะตอบ พยายามหยุดหัวเราะ

                            "น่ารำคาญจะตายไป เป็นบอสที่ทำตัวได้เด็กกว่าเด็กอีกนะครับ?"

                            "เท่าที่ผมรู้ เขาก็เพิ่งจะอาการหนักขนาดนี้ตอนคุณมาเป็นหน่วยประสานงานที่มิลฟีโอเล่ล่ะครับ"

                            "ผมคงไม่ถูกคอกับเขาหรอกครับ แทบจะฆ่าเขาตายอยู่แล้ว..." มุคุโร่เปรยขึ้นอย่างระอา
 
                            "เป็นคู่รักคู่กัดที่น่ารักดีนะครับพวกคุณเนี่ย"

                            "ใครเป็นคู่รักกันครับ" มุคุโร่ตักช็อกโกแลตมูสเข้าปากแก้เขิน "ไม่ได้คบกันซะหน่อย"

แต่ไปถึงขั้นนั้นแล้ว จะคบหรือไม่คบ...คงไม่แตกต่างกัน...ล่ะมั้ง?

                            "คนอะไร ไร้ความรับผิดชอบ"

                            "ใครอนุญาตให้เธอหนีมา...โรคุโด มุคุโร่คุง?"

                            มุคุโร่สะดุ้งเฮือก เมื่อเอวบางของตนถูกโอบด้วยอ้อมแขนอบอุ่นจากด้านหลัง "คุณ...!" 

                            "อา...แฟนคุณมาแล้ว ผมไปดีกว่า..." ทานากะพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตนกำลังจะกลายเป็นก้างขวางคอในอีกไม่ช้านี้

โดยก่อนจะลุกไปเขาได้หันมาพูดกับผู้มาใหม่ยิ้มๆ "ยินดีที่ได้เจอกันอีกนะครับ คุณเบียคุรัน" "อื้ม ไม่ได้เจอพวกผู้ดูแลนอกแก๊ง

คนอื่นตั้งนานแล้วนะ" เบียคุรันยิ้มตอบ พลางโบกมือลาอีกคนเบาๆ ก่อนเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับมุคุโร่แทนที่ทานากะเพิ่งลุก

ออกไปเมื่อครู่

                           "ไม่ทราบว่ามาทำไมครับ? คุณเบียคุรัน" 

                          เบียคุรันใช้ข้อศอกเท้าโต๊ะเอาไว้ พลางโน้มตัวไปข้างหน้าจนอีกฝ่ายผงะไปเล็กน้อย "ฉันว่าฉันบอกเธอหลาย

ครั้งแล้วนะ มุคุโร่คุงน่ะ 'ขัดใจ'หรือ'หนี'ฉันไม่ได้หรอก" มุคุโร่แอบกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่ให้อีกฝ่ายเห็น "แล้วคำพูดที่ว่า

'ไร้ความรับผิดชอบ'เธอหมายความว่ายังไง มุคุโร่คุง?" "ก็คุณเป็นบอสซะเปล่า แต่ชอบโยนงานให้ลูกน้องทำแทน เขาไม่ได้เรียก

ว่าไร้ความรับผิดชอบเหรอครับ" ใช่ซะที่ไหนกันล่ะ ขอให้(ไอ้)คุณเบียคุรันเชื่อหน่อยเถอะ...

                           "เธอจะหลอกฉันยังเร็วไปร้อยปีนะ มุคุโร่คุง ^^"

                           "จะเชื่อหรือไม่ก็เป็นเรื่องของคุณครับ ผมกลับล่ะ"

                           "รอฉันด้วยสิ มุคุโร่คุง"


------คืนวันนั้น ตึกบัญชาการมิลฟีโอเล่ ห้องมุคุโร่---------

                           "มู้~คู้~โร่~คูงงงง~~" ใครที่ไม่รู้จักเบียคุรันมาเหห็นสภาพในตอนนี้ คงไม่อยากเชื่อว่าคนๆ นี้โหดร้ายแค่ไหน 

                           "คุณจะตะโกนทุบประตูห้องผมอีกนานมั้ยครับ" มุคุโร่ตะโกนออกมาจากด้านในห้อง เริ่มรำคาญเสียงที่

โหวกเหวกอยู่หน้าห้องของตน "ก็ถ้าเธอไม่เปิดให้ฉันเข้าไป ฉันก็จะทำอยู่อย่างนี้แหละ" 2 นาทีผ่านไปที่เบียคุรันยืนตะโกนอยู่

หน้าห้อง(ความอดทนสูง)ก็เพียงพอแล้ว ที่ความอดทนของมุคุโร่จะหมดลง(<<ง่วง นอนไม่หลับ) "โอเคครับ จะเปิดให้เดี๋ยวนี้

แหละ กรุณาหยุดแหกปากด้วยครับ!" <<หมดความอดทน

                            "อะไรของคุณครั....!" นัยน์ตาสองสีเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อพบว่าตนถูกผลักกลับเข้ามาในห้อง เบียคุรัน

กดมุคุโร่ลงบนโซฟาสีขาวด้านหลัง โดยไม่ลืมล็อกประตู (ไม่เรทนะ เนปเปียกลัวโดนแบน TT^TT จริงๆ อยากให้เรทมากกว่า)

                       เบียคุรันขึ้นคร่อมบนตัวมุคุโร่ โน้มใบหน้าของตนลงใกล้ดวงหน้าสวยของอีกฝ่าย จนมุคุโร่รู้สึกได้ถึงลมหายใจ

อุ่นๆ จากคนที่อยู่ด้านบนร่างของตน "เธอยังไม่ตอบฉันเลยนะ ไร้ความรับผิดชอบเรื่องอะไร?"

                            "ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องบอกคุณ" ใบหน้าหวานขึ้นสีเลือดอย่างเห็นได้ชัด

                            "งั้นคงต้องลงโทษจนกว่าเธอจะบอกสินะ ^^"

                            ไม่พ้นเรื่องอย่างว่าชัวร์ o[]o;;

สำหรับคุณ สีขาวคงหมายถึง ความมริสุทธิ์

สำหรับคุณ สีขาวคงหมายถึง ความไร้เดียงสา

สำหรับคุณ สีขาวคงหมายถึง ตัวแทนของคุณธรรม

แต่สำหรับผม...

สีขาว...คือซาตานในคราบมนุษย์...

แต่ถ้าผมหลงรักซาตานคนนั้นล่ะ?...ผมควรทำยังไง


(จิ้น'ฉากนั้น'กันเองน้า โดนแบนมันไม่คุ้ม ขออภัยจริงๆ)

............เช้าวันต่อมา............


                                "อ...อือ..." เปลือกตาบางกะพริบถี่ เมื่อแสงแดดยามเช้าส่องเข้าตา "ตื่นแล้วเหรอ มุคุโร่คุง" เบียคุรัน

กล่าวทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "ลุกไหวมั้ย ^^" 

                                "ไม่ต้องทำมาเป็นห่วงเลยครับ คิดว่าผมอึดขนาดนั้นเลยเหรอไง"

                                 "ฮะ ฮะ แต่ว่าเมื่อคืนมุคุโร่คุงขี้โกงน้า~"

                          "ผมขี้โกงเรื่องอะไรครับ?"

                          "ก็ เธอยังไม่ตอบคำถามของฉัน แล้วก็หลับไปเลยนี่"

                          "ไม่ต้องรู้หรอกครับเรื่องนั้น"

                          "อยากโดนลงโทษแบบเมื่อคืนอีกสินะ" <<เขยิบเข้ามาใกล้~

                          "หย...หยุดตรงนั้นเลยครับ ผมบอกแล้ว!"

                          "งั้นก็บอกมาเลย เร็วๆ ด้วย ^^"

                          "ก็ คุณน่ะ ไม่มีความรับผิดชอบ..." มุคุโร่ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความเขินอายที่แสดงออกทางใบหน้า เสียง

เริ่มเบาลงเรื่อยๆ "คุณบอกว่าชอบผม รักผม เรื่องของเราก็ไปถึงขั้นนั้นแล้วแต่ว่า..."

                          "...?..."

                          "...พวกเราอยู่ในสถานะอะไรกันครับ!?!" << .//////.

                          "ฮะ ฮะ ถ้างั้นเธอก็อยากให้ฉันพูดว่า..."

                          "..."
   
                          "เราคบกันได้มั้ย? ^^"

                          "ไม่น่าถามนะครับ..."

มันก็ไม่ได้แย่หรอกนะ ถ้าจะอยู่กันแบบนี้...ตลอดไป
 

Ti amo, io sono Satana.
(ผมรักคุณ...ซาตานของผม)
 

 

------------------------------------------------------------------------------------
 

จบไปแล้วอีกตอน เหนื่อยจัง อ่านทวนแล้วงงๆ

ติดปัญหาตรงคำพูดของมุคุโร่อันหลังสุด 

ไม่แน่ใจว่าจะใช้ภาษาญี่ปุ่น หรืออิตาลีดี สุดท้ายก็นั่งปั่นออกมาได้แบบนี้ ^^

เม้นท์ติ-ชมกันหน่อยนะขอร้าบบบบ

อยากแต่ง nc กลัวพวกแบน TT^TT

******************************

วันจันทร์เนปเปียจะไม่ได้มาเล่นนะ ไปอยู่อีกบ้าน เน็ตกากมาก

วันอังคารเนปเปียก็มาเล่นไม่ได้ เอาโน๊ตบุ๊คไปซ่อม

วันพุธจะกลับมาอัพให้ ฤกษ์ดีด้วย วันเกิดฉลามของป๋าแซน ><

เนปเปียไปแล้วน้าาาาา รักทั้งคนอ่านคนเม้นท์ คิดถึงทุกคนนน
 

By : FraN Di NebbiA

My id.http://my.dek-d.com/blacx-lotus/

แอดได้ me ไม่กัด :)