คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 2.1 : ผลของคำทำนาย [ต่อจากตอนที่ 2 นะคะ ^^]
ชี้แจงกันนิดนึง~ อันนี้เป็นตอนที่ 2.1 คือตอนที่ 2 นั่นแหละ คราวก่อนลงค้างไว้ 80% ทีนี้ พอเนปเปียจะกดเข้าไปต่อ...ลิ้งค์เน่า! ลงต่อมิได้ เลยเอามาเปิดเป็นตอนใหม่เลย เพราะฉะนั้น มาต่อให้แล้ว~ มาอ่านกันเลยค่ะ!
เช้าวันที่ 1 กันยายน แฮร์รี่รีบตื่นเป็นพิเศษ เพราะเป็นวันที่เขาจะได้กลับไปอยู่ที่โรงเรียนที่เขารักเหมือนบ้านหลังที่ 2 เขารีบอาบน้ำแต่งตัวแล้ววิ่งไปปลุกพ่อถึงหน้าห้องเลยทีเดียว
เจมส์กับแฮร์รี่ไปถึงสถานีคิงส์ครอสก่อนเวลารถไฟออกเล็กน้อย แฮร์รี่เจอรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่น ทั้งสองจองตู้โดยสารว่างไว้ให้แล้วบริเวณท้ายขบวน
“โชคดีนะแฮร์รี่ อย่างก่อเรื่อง(น้อย)ล่ะ” เจมส์โบกมือลาลูกชายหลังจากช่วยแบกหีบสัมภาระขึ้นไปไว้บนรถไฟแล้ว “เทอมนี้มีเซอร์ไพรส์ให้ลูกด้วย—ที่จริง ให้เด็กทั้งโรงเรียนเลยล่ะ” แล้วรถไฟก็เคลื่อนตัวออก แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ยังคงโบกมือลาบรรดาพ่อแม่ผู้ปกครองที่มาส่งจนกระทั่งรถไฟหักเลี้ยวและชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่ลับหายไปจากสายตา
“สงสัยจังว่าเซอร์ไพรส์อะไร” รอนว่า
“จัดการประลองเวทไตรภาคีอีกรอบล่ะมั้ง” แฮร์รี่พูด ปีที่แล้วมีการจัดงานประลองนี้ที่ฮอกวอตส์ และตัวแทนของฮอกวอตส์ เซดริก ดิกกอรี่ ก็เป็นผู้ชนะ (เข้าใจนะคะ เมื่อไม่มีโวลดี้แล้ว แฮร์รี่เลยไม่ได้ลงแข่ง แล้วไรท์ก็ชอบเซดริกเป็นการส่วนตัว 555)
“เอ้อ แฮร์รี่--” เฮอร์ไมโอนี่ชำเลืองมองออกไปนอกห้องโดยสาร แล้วพูดต่อ “รอยนั่นหายไปรึยัง”
“ไม่ ยังชัดแจ๋วอยู่เลย” แฮร์รี่พูด แล้วเล่าเรื่องของเซอร์เมฟีลัสให้เพื่อนทั้งสองฟัง สามวันที่ผ่านมาเขาลืมเขียนจดหมายบอกทั้งคู่เรื่องนี้ไปเสียสนิท เมื่อเขาเล่าจบรอนกับเฮอร์ไมโอนี่มีอาการตามที่เขาคาด คือ ตกใจสุดๆ
“โกหกน่า...นายไม่คิดว่านายกับมัลฟอยจะเป็น...เอ่อ...นายก็รู้ว่าอะไร...ใช่มั้ย” รอนพูดสีหน้าเจ็บปวด ราวกับเป็นเรื่องหยาบคายที่สุด
“มันก็แค่ส่วนใหญ่ ไม่ใช่ทุกคนที่ต้องเป็นเนื้อคู่กันไช่ไหม แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถาม มือทั้งสองกุมแน่น
“ไม่รู้สิ” แฮร์รี่ส่ายหน้า เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เขาเองก็ไม่นึกอยากได้มัลฟอยมาเป็นเนื้อคู่เช่นกัน “ว่าแต่นายเถอะ รอน ทรีลอว์นีย์ทำนายแบบนั้นจริงๆ น่ะเหรอ” เขาเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่รู้สิ นายก็รู้ ยายนั่นทำนายมั่วชัดๆ” รอนว่า “และถึงเป็นจริงก็คงแค่โชคช่วยเท่านั้น” เขาเสริมด้วยน้ำเสียงที่อยากให้เธอทำนายถูกเหลือเกิน แฮร์รี่เห็นเฮอร์ไมโอนี่ชำเลืองมองรอนแวบหนึ่ง แล้วเสมองออกไปนอกหน้าต่างแทน
แม่มดที่เข็นรถเข็นขายอาหารมาถึงหน้าตู้ของแฮร์รี่เมื่อเวลาใกล้เที่ยง แฮร์รี่ซื้อพายฟังทอง กบช็อกโกแลต เยลลี่เม็ด และอีกหลายอย่าง เฮอร์ไมโอนี่และรอนก็เช่นกัน ทั้งหมดหอบของเข้ามานั่งกินกัน พลางพูดคุยอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งรถไฟชะลอความเร็ว และหยุดลงในไม่กี่นาทีต่อมา
“ยังไม่ถึงเลยนี่” แฮร์รี่พูด พลางชะเง้อคอมองไปนอกหน้าต่าง แล้วหันกลับมา พร้อมกับที่ประตูตู้ถูกเปิดออก ปรากฏร่างของคนสามคน และหนึ่งในนั้นเป็นคนที่แฮร์รี่ไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้
“ไง พอตตี้” เดรโก มัลฟอยถือวิสาสะเดินเข้ามา เหยียดยิ้มเย้ยหยันประดับใบหน้า ข้างหลังขนาบด้วยแครบและกอยล์ที่ปีนี้ดูเหมือนขนาดตัวจะใหญ่ขึ้น (น่ากลัวจะเป็นลูกครึ่งโทรลล์ แฮร์รี่คิด) “นายรู้ข่าวรึยัง ฮอกวอตส์จะมีสมาชิกเพิ่มแน่ะ ไม่ค่อยน่าต้อนรับเท่าไหร่ด้วย ยิ่งกว่ามู้ดดี้อีกนะ” มัลฟอยพูด
“ไม่รู้ และไม่อยากรู้ด้วย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “ถ้ามันเป็นเรื่องที่เราสมควรรู้ ดัมเบิลดอร์ก็บอกเราเองแหละ อ้อ แม้ด-อาย มู้ดดี้น่ะ น่าต้อนรับกว่านายเยอะมัลฟอย”
“อ้อ โทษทีนะ ฉันคุยกับพอตเตอร์ ไม่ใช่เธอ ยัยเลือดสีโคลน” มัลฟอยเหยียดยิ้มร้ายกาจ แครบและกอยล์หัวเราะเป็นลูกคู่อยู่ด้านหลัง รอนลุกขึ้นจากเก้าอี้ จ้องมองมัลฟอยด้วยสีหน้าเคียดแค้น “ไปตายซะ มัลฟอย!” เขาคำรามอย่างมีอารมณ์(อารมณ์โกรธนะคะรีดเดอร์//ไรท์)
“เราจะดีใจมากถ้านายออกไปจากห้องนี้เสียที” แฮร์รี่พูด “ตอนนี้เลย— ”
ทันใดนั้น รถไฟเคลื่อนตัวออกอย่างรุนแรง แรงกระตุกทำให้ร่างของมัลฟอยล้มมาข้างหน้า ซึ่งเป็นจุดที่แฮร์รี่นั่งอยู่...
มัลฟอยใช้แขนทั้งสองข้างยันเบาะเก้าอี้ไว้ แต่มันไม่ได้ช่วยอะไร ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของแฮร์รี่อย่างพอดิบพอดี ทั้งคู่รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นแผ่วของอีกฝ่ายที่เป่ารดใบหน้าและลำคอ แฮร์รี่ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างผอมบางของมัลฟอย นาทีนั้น ทั้งห้องเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ดูเหมือนลำคอจะตีบตัน หรือไม่ก็ลิ้นแข็งกันไปหมด
“อ—” มัลฟอยเป็นฝ่ายได้สติก่อน แขนเรียวบางยันตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่เคยขาวซีด ตอนนี้กลับขึ้นสีแดงได้อย่างไม่น่าเชื่อ ร่างบางใช้แขนเสื้อถูกับริมฝีปากของตัวเองเล็กน้อย “แครบ กอยล์ ไปได้แล้ว...” แล้วร่างบางก็รีบออกจากห้องไป
แฮร์รี่เองก็หน้าแดงไม่แพ้กัน เด็กหนุ่มใช้นิ้วเรียวแตะริมฝีปากของตัวเองเบาๆ ความรู้สึกจากสัมผัสเมื่อครู่ยังคงอยู่ ในท้องรู้สึกแปลกๆ ราวกับมีผีเสื้อนับร้อยบินอยู่ทั่วร่าง และไม่รู้ว่าความบ้าอะไรทำให้เขารู้สึกอยากครอบครองกลีบปากของคนเมื่อครู่ให้ล้ำลึกกว่านี้ ให้มากกว่านี้ อยากรั้งใบหน้ารั้นนั่นไว้ให้เนิ่นนานกว่านี้ ไม่อยากผละออกไป...
“แฮร์รี่...แฮร์รี่!” รอนตะเบ็งเสียง “นายโอเคนะ”
“อืม...” แฮร์รี่พยักหน้า รอนและเฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงหน่อยๆ ยังมีอาการช็อคค้างเช่นเดียวกับเขา
ไม่นานนักหลังจากนั้น ทั้งสามก็กลับมาเป็นปกติ ถึงแม้เรื่องเมื่อครู่จะยังเข้าๆ ออกๆ ในสมองของแฮร์รี่ผลัดกับเรื่องคำทำนายก็ตาม เฮอร์ไมโอนี่เป็นคนเปิดประเด็นพูดคุย ซึ่งหัวข้อสนทนาของเธอก็ไม่ได้ช่วยให้จิตใจแช่มชื่นขึ้นสักเท่าไหร่
“เธอเริ่มอ่านหนังสือกันบ้างหรือยัง” เธอพูด “ปีนี้เราต้องสอบว.พ.ร.ส. ยังไม่ลืมใช่ไหม”
แฮร์รี่กับรอนครางพร้อมกัน ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่พวกมัลฟอย ทำให้แฮร์รี่แอบเป่าปากด้วยความโล่งอก
“ไง จินนี่” แฮร์รี่ทักผู้มาใหม่ เธอทักเขา รอน และเฮอร์ไมโอนี่ตอบ และเดินเข้ามานั่งด้วย รอนและเฮอร์ไมโอนี่เล่าเรื่องเซอร์เมฟีลัส และอุบัติเหตุเมื่อครู่ให้กับจินนี่ที่ตั้งใจฟัง ขณะที่แฮร์รี่นั่งเงียบ และกัดหัวช็อกโกแลตกบตัวสุดท้ายอย่างหงุดหงิด
“ว้าว!” จินนี่ร้อง “โรแมนติกจัง เมื่อกี้หนูน่าจะอยู่ที่นี่ด้วย” เธอพูดอย่างตื่นเต้น ทำให้อีกสามคนในห้องหันมามองเธออย่างทึ่งๆ
“ตลกน่าจินนี่!” รอนร้อง “ถ้าเป็นคนอื่นยังพอทน แต่นี่! เดรโก มัลฟอยนะ น้องก็รู้ เฟเร็ตงี่เง่า!”
“โธ่” จินนี่ว่า “อย่าอคติไปหน่อยเลย เขาคงไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอก อาจจะมีส่วนดีบ้างก็ได้”
“เห็นแก่สวรรค์เถอะ จินนี่...ต่อให้มัลฟอยจะดีกว่านี่ก็เถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดหน้าเครียด “แต่เขาเป็นผู้ชายนะ! แฮร์รี่ก็เป็นผู้ชาย และเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้เป็นเกย์ด้วย”
จินนี่ยักไหล่ “ใครจะรู้ เพื่อนหนูคนนึง—หล่อมากๆ—ยังเป็นได้เลย—ไม่เอาน่า...อย่างน้อยเขาก็เป็นคนดี” เธอเสริมเมื่อเห็นสีหน้าของทุกคน “หนูว่าหนูไปดีกว่า พวกพี่ก็ควรรีบเปลี่ยนเสื้อคลุมนะ” แล้วเธอก็ออกจากห้องไป
แฮร์รี่ฟุบหน้าลงกับฝ่ามือ พลางครางออกมาอย่างเหนื่อยใจ เขาไม่ได้บอกรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ ว่าเขารู้สึกอย่างไรเมื่อได้สัมผัสริมฝีปากนั่น
ทั้งสามเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมฮอกวอตส์ ขณะที่สายฝนเริ่มตกกระหน่ำลงมาเหมือนทุกๆ ปี พวกเขาลงจากรถไฟที่ชานชาลาฮอกมี้ดส์ แล้วขึ้นรถม้าไปยังปราสาทฮอกวอตส์ แฮร์รี่บังเอิญเจอมัลฟอยอีกครั้งท่ามกลางฝูงชนแออัด เขาเห็นมัลฟอยหลบสายตาทันทีที่เห็นเขา ทำให้แฮร์รี่เกิดสงสัยอย่างงี่เง่าว่าร่างบางจะรู้สึกแบบเดียวกับเขา...และลึกๆ เขาก็อยากให้เป็นแบบนั้นจริงๆ...
100%
Gift Picture
Sirius Black & Remus Lupin
[SB/RL]
Talk with Nebbia_GS!!
เป็นไงบ้าง ชอบรูปแถมในตอนนี้รึเปล่า??? ซิเรียสกับลูปินค่ะ บทนิดเดียวเลยเอารูปมาลงให้แทน 555 รูปใหญ่ 555 จอแอบแหก ที่จริงรูปมันใหญ่ขนาดตั้งเดสก์ท็อปได้อ่ะ ป๋าเนปยังไม่โผล่เลย TTvTT ตอนหน้าคงโผล่มานะคะ อิอิ แล้วก็ที่เรนบอกว่าสีตัวอักษรอ่านยาก ขอบใจมากๆ น๊า >,< คือ ตอนแรกๆ มันกดแก้ไขไม่ได้อ่ะ ฮือ TT^TT เลยแก้ให้ตอนนี้ โอเคมั้ยอ่ะ???
แอบมีโมเม้นท์พ่อลูกอีกแล้วอ่ะ 555 ตอนแรกบอกลงไว้ 80% ไม่ใช่ละ มัน 50% เองนี่หว่า 555 กลัวเขียนฉากคิสของแฮร์ดกไม่ฟินง่ะ! เอาเถอะ นึกภาพให้ฟินนะคะ แบบในละครหลังข่าว ๕๕๕
แอบบอกให้รู้~ จินนี่เป็นพวกเดียวกับเราแหละ~ 555 เธอแอบวาย
ตอนหน้าเน้นคู่เจมส์เนปค่ะ! (น่าจะนะ 555) ขอเสียงแม่ยกหน่อยเร้ว~
ตอนนี้ให้กริฟฟินดอร์กับสลิธิรินเพิ่มยี่สิบคะแนนทั้งคู่ แล้วก็ลบกริฟฟินดอร์ออกห้าคะแนน(โทษฐานขุดเจอทางลับ 555)
ไปละๆ บ๊ายบายค่า~
ความคิดเห็น