My eyes

บทนำ

                 สายลมอ่อนๆ และแสงแดดในยามเช้าริมชายหาดมันทำให้ฉันรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเริ่มตึงเล็กน้อย

“ลูซี่”

เสียงฝีเท้าที่ย้ำบนหาดทรายกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงเรียกที่ฉันคุ้นเคย

“แม่หรอคะ”

ฉันรู้สึกได้ว่าแม่เดินมาทางข้างหลังแล้วกอดฉันเอาไว้ ใบหน้าอันอ่อนโยนของท่านคลอเคลียไปมา

“ลูกออกมาทำอะไรตั้งแต่เช้ากันจ๊ะ”

“หนูกำลังฟังนิทานอยู่คะ”

มันเป็นนิทานจากสายลม ฉันมักจะได้ยินเสมอ และ ท่านไม่เคยถามที่มาที่ไป ท่านไม่เคยว่ามันไร้สาระ แต่แม่จะพูดว่า...

“งั้นขอแม่ฟังด้วยคนนะ”

ท่านจะกระชับอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นแล้วโยกตัวไปมาเบาๆ ตามเสียงแห่งสายลม ฉันสัมผัสได้ว่าแม่ก็กำลังฟังอยู่เหมือนกัน

“ท้องฟ้าสีอะไรหรอคะแม่”

“มันเป็นสีที่อบอุ่นจ๊ะ ท้องฟ้าจะคอยโอบอุ้มและมองลงมาด้วยความห่วงใยเสมอ”

“ท้องฟ้าเหมือนกับแม่เลย”

เสียงหัวเราะของท่านเหมือนเสียงระฆังที่สดใส

“หนูอยากเห็นจัง...อยากเห็นแม่...อยากเห็นท้องฟ้า”

“สักวันลูกจะได้เห็นสิ่งที่ลูกต้องการแน่นอนจ๊ะ”

มือของแม่กุมมือฉันมาทาบกับใบหน้าของท่านไว้ ฉันรู้สึกได้ว่าท่าน...กำลังร้องไห้...

13 ปี 10 เดือน 7วัน ต่อมา

                เปลวไฟ และไอควันที่ร้อนระอุอยู่รอบกาย จนแทบจะกลายเป็นผงทุรี ถ้าหากไม่มีร่างอันแข็งแกร่งโอบอุ้มฉันอยู่เหนือไฟบรรลัยกัณฑ์พวกนี้ ร่างนั้นสูงใหญ่ มีพละกำลังที่มหาศาลจนสามารถล้างโลกนี้ได้ในพริบตาบางครั้งการอุ้มฉันโดยไม่ให้แหลกสลายอาจจะยากกว่าด้วยซ้ำ และมีกรงเล็บที่แหลมคม มีปีกอันกว้างใหญ่อยู่ด้านหลัง พร้อมที่จะเคลื่อนที่ได้เร็วกว่าแสงใดๆในจักรวาล ใบหน้านั้นก้มต่ำลงมา...ซึ่งมันไม่มีแม้แต่ลมหายใจ

“กลัวไหม”

เสียงทุ้มดังกังวานขึ้นแม้เพียงกระซิบ แล้วปีกนั้นกระพือเพียงครั้งเดียว ตัวฉันก็รู้สึกวูบไปอยู่อีกที่ๆหนึ่งทันที

“ที่นี่แหละบ้านของข้า.......นรก ยังไงหละ”