Hawkeye [Jark]

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : Don't leave me alone

-5-



 

 

ปัง!!!

 

ประตูถูกปิดอย่างแรง เจบีเดินไปกระชากลิ้นชักเอกสาร เขาลื้อของในนั้นออกมากระจัดกระจาย สุดท้ายก็เจอกับแฟ้มสีดำที่ตามหา

 

BLACKLIST

 

นี่คืองานที่เขากับมาร์คได้รับมอบหมายให้จัดการ เจบีรู้ว่าเขากำลังเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน ตอนนี้เขากำลังใช้อารมณ์เป็นหลัก ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเปิดแฟ้มออกมา

 

ขอร้องละ

 

อย่าให้เป็นแบบที่เขาคิดเลย

 

ชเว ปาร์คฮุน เจ้าของธุรกิจฮุนกรุ๊ป ส่งออกเครื่องใช้ไฟฟ้าขนาดใหญ่

ภรรยา ชเว จาง 

บุตรสาวคนโต ชเว แจกึน

บุตรชายคนกลาง ชเว ยองแจ

บุตรชายคนเล็ก ชเว แจซอง

 

เจบีเขวี้ยงแฟ้มลงพื้นอย่างหัวเสีย ไอ้เด็กนั่นเป็นลูกชายของมาเฟียค้ายาที่เขาต้องจัดการ! ตอนที่เข้าไปร่วมโต๊ะอาหาร เจบีแทบจะกลืนข้าวไม่ลง ก็เพราะคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะคือชเวปาร์คฮุนคนนั้น คนในรูปนั่น! ทำไมเขาโง่แบบนี้ แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แผนการนี้ลับสุดยอดมาก ถ้าจะล้มทั้งระบบต้องค่อยเป็นค่อยไป ปาร์คฮุนเอาเครื่องใช้ไฟฟ้าบังหน้าความจริงแล้วเขาเป็นศูนย์กลางค้ายาเสพติดของเอเชีย สาขาย่อยต่างๆที่ตำรวจจับได้ล้วนเป็นของปาร์คฮุนทั้งนั้น แต่สาวไม่ถึงตัวบอสสักที ล่าสุดพวกเขาก็รู้ตัวตนที่แท้จริงนั้น ทางตำรวจสากลแบ่งออกเป็นหลายทีม ทีมของเจบีและมาร์คเป็นหนึ่งในนั้น ถือว่าเป็นทีมหลักเลยก็ว่าได้ เพราะถูกส่งมาฮ่องกงที่กบดานของปาร์คฮุน เมื่อไหร่ก็ตามที่ทีมสาขาเริ่มโค่นบอสแต่ละแห่งได้ เขาต้องเป็นทีมที่จัดการลาสบอสให้สิ้นซาก

 

ชายหนุ่มล้วงเข้าไปหาไลท์เตอร์ในกระเป๋าเสื้อออกมาจุด ควันขาวลอยอบอวล ที่อยู่ในแฟ้มคงเป็นหนึ่งในบ้านนับสิบของไอ้บ้านั่นแน่ๆ เพราะเขาไม่คุ้นบ้านที่ยองแจอยู่เลย หรือว่านั่นบ้านเมียหลวง ส่วนในแฟ้มเป็นเมียน้อย โอยยยย เจบียีหัวให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน ทำไมคนที่เขาสนใจต้องกลายเป็นคนที่ต้องกำจัดด้วยนะ...

 

 

 

 

 

เอี๊ยดดดดด...!!!!

 

รถเบรคอย่างแรงไม่แคร์คนนั่งข้างๆตามเคย แต่ครั้งนี้แจ๊คสันเริ่มรู้ทัน เขารู้จักป้องกันตัวเองมากขึ้น แต่ก็มีพลาดบ้าง...

 

"Fuc...!"

 

ปัง !!!

 

ประตูถูกปิดใส่หน้าก่อนที่เขาจะพ่นฟัคออกไป แจ๊คสันรีบลงจากรถตามคนใจร้อนให้ทันแล้วเขาก็ต้องหยุดอยู่กับที่ แล้วแหงนมองตึกสูงตรงหน้า มาร์คบอกว่าจะพามาคอนโดพ่อไม่ใช่เหรอ ในความคิดเขามันคงไม่ต่างจากแฟลตเก่าๆแห่งหนึ่งในย่านสลัมอย่างที่เขาอยู่ แต่ตึกหรูตรงหน้ามันต่างจากที่นึกฝันเกินไปแล้ว!!!

 

มาร์คต้องเดินกลับมาดึงแขนคนข้างหลังให้เดินตาม แจ๊คสันยังตะลึงไม่หาย ยิ่งเข้ามาข้างในเขายิ่งเอ๋อหนักเข้าไปอีก ข้างในเป็นพื้นที่โล่งขาวโพลนมีแค่ล๊อบบี้ขนาดใหญ่ตรงกลาง พนักงานสาวลุกขึ้นต้อนรับเมื่อมาร์คเดินไปถึง 

 

"เอาโทรศัพท์มา"

 

"หะ"

 

เมื่อกี้เขาไม่ทันฟังว่ามาร์คพูดว่าอะไรเพราะมัวแต่มองรอบข้างไปมา มาร์คส่งสายตาสมเพชมาให้แล้วล้วงมือเข้ามาในกระเป๋ากางเกงอย่างถือวิสาสะ

 

"เฮ้ย ทำไรของคุณหนะ!?"

 

มาร์คไม่ตอบแต่หันไปกดที่หน้าข้อความแล้วยื่นให้พนักงานดู แล้วอีกฝ่ายก็ให้กุญแจห้องมาแทบจะทันที

 

"ตึก3 ชั้น43 ห้อง427 คะ"

 

มาร์ครับกุญแจพร้อมโทรศัพท์คืน เขาโยนโทรศัพท์กลับมาให้เจ้าของที่แทบจะรับไม่ทัน การ์ดยืนรออยู่เดินนำทางให้ พวกเขาเดินไปจนถึงตึกสุดท้าย การ์ดสแกนบัตรของตัวเองแล้วกดชั้นตามที่พนักงานบอกมา เมื่อลิฟท์เปิดมาร์คก็ดึงเขาเข้าไปข้างใน ลิฟท์มีโซฟาตัวยาวท่าทางจะนุ่มสบายให้นั่ง แต่ไม่ทันที่แจ๊คสันหย่อนตูดประตูลิฟท์ก็เปิดออก ลิฟท์หรือจรวดฟระ! เขาถึงกับทึ่ง

 

บ้า!!! บ้าเกินเยียวยา!!! นี่เขาเมารถหรือเปล่าเนี่ย แจ๊คสันถึงกับสถบไม่เป็นคำ เขาเดินออกมาจากลิฟท์ มาเจอลานน้ำพุขนาดใหญ่ มีสวนหย่อมอยู่รอบลาน กระจกใสบานใหญ่รอบทิศทางทำให้เห็นแสงไประยิบระยับของเมืองยามค่ำคืน เขากำลังฝันไปใช่ไหม ที่นี่มันเป็นของพ่อเขาจริงๆหรอ

 

"ขึ้นไปชั้นสองสิ เดี๋ยวฉันจะออกไปสูบสักหน่อย"

 

มาร์คเดินไปอีกทางเหมือนจงใจให้แจ๊คสันอยู่คนเดียว แจ๊คสันทำตามคำแนะนำนั้น เขาเดินขึ้นบันไดเวียนไปชั้นลอยฟ้า มันเป็นห้องนอนโล่งที่มองเห็นวิวและสวนเบื้องล่าง จากตรงนี้เขาเห็นมาร์คกำลังสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียบที่มีสระว่ายน้ำข้างๆด้วย มาร์คกำลังให้เขาหาคำตอบด้วยตัวเอง

 

แจ็คสันหันกลับมาสิ่งแรกที่เขาสะดุดตาคือภาพในกรอบรูป มือหนาหยิบมันขึ้นมา เขาไม่เคยเห็นภาพนี้มาก่อนเลย มันเป็นภาพของจิมมี่กับภรรยาที่อุ้มลูกน้อยไว้ในอ้อมกอด เด็กในรูปกำลังยิ้มอย่างไม่ต้องสงสัย เขาเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะของคนในภาพ เบื้องหลังของทั้งสามคนคือลานน้ำพุที่เขาเพิ่งเดินผ่านมา!

 

แจ๊คสันรู้สึกจุกแน่นที่ลำคอ พ่อทำแบบนี้ทำไม เขาเคยอยู่ที่นี่! 

 

มือหนาสัมผัสได้ถึงกระดาษหลังกรอบรูป เขาดึงมันออก และเปิดอ่านทันที...

 

มาร์คพ่นควันบุหรี่มวนที่สอง ควันขาวลอยฟุ้งและจางหายไป เขาชอบมองเวลามันกระจายอยู่ในอากาศ 

 

"มันอร่อยตรงไหน"

 

เสียงกวนประสาทดังขึ้นข้างๆ มาร์คเอามวนออกจากปากมาถือเล่นอย่างไม่ใส่ใจ

 

"ไม่ลองไม่รู้"

 

แจ๊คสันดึงมวนบุหรี่ออกจากมือของอีกฝ่าย จัดการสูบจนหายไปครึ่งมวนในทีเดียว ก่อนพ่นมันออกมาโดยไม่ไอหรือสำลักแบบคนสูบครั้งแรก

 

มาร์คแสยะยิ้มกับความกวนตีนของอีกฝ่าย ทำมาพูดเหมือนไม่สูบ จริงๆตัวพ่อเลย

 

"กวนตีน"

 

"ก็มันไม่อร่อยจริงๆนี่ แต่สูบแล้วมันโล่งดี"

 

แจ๊คสันคาบมวนที่เคยเป็นของมาร์คไว้ในปากอย่างไม่สะทกสะท้าน

 

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสอง เวลาผ่านไปช้าๆเหมือนต้องการให้ใช้ความคิด แล้วมาร์คก็ทำลายความเงียบนั้น

 

"ฉันกลับก่อนนะ"

 

มาร์คหันหลังกลับ เขากำลังเดินเข้าไปในตัวบ้านเพื่อออกไป จู่ๆก็สัมผัสได้ถึงวงแขนที่รัดร่างเขาไว้จากข้างหลัง มาร์คจะหันไปต่อว่าก็ต้องหยุดชงักเมื่อแผ่นหลังของเขาค่อยๆชื้นขึ้น 

 

"อย่าไปนะครับ"

 

"...."

 

"...นะครับ"

 

วงแขนรัดแน่นขึ้นอย่างอ้อนวอน มาร์คเป็นคนใจแข็ง เขาสามารถสะบัดมือออกและเดินจากไปได้ถ้าหากเขาต้องการ แต่นี่เขากลับนิ่ง ยืนเป็นเสาหลักให้คนร่างใหญ่ได้พักพิงในยามที่อ่อนแอ มันไม่ใช่ตัวเขาเลยจริงๆ

 

"มาร์ค"

 

มาร์ครู้สึกว่ามันต้องเลยเถิดแน่ๆ ถ้าเขาไม่หยุดมัน

 

"อยู่กับผมก่อนนะ อย่าทิ้งผมไป"

 

จมูกลูบไล้ไปมาอย่างออดอ้อน พร้อมกับน้ำเสียงที่แหบแห้งไร้ที่พึ่ง นี่กำลังใช้ความสงสารหยุดเขาไว้ใช่ไหม

 

...มันได้ผล...

 

มาร์คหันกลับไปหาอีกฝ่าย ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงหนึ่งลมหายใจ แจ๊คสันที่แสนดื้อรั้นหายไปแล้ว เหลือเพียงเด็กคนหนึ่งที่สูญเสียทุกอย่าง มาร์คไม่ถามว่าไปเจออะไรมา มันคงบอกทุกอย่างแล้ว เรื่องมันหนักเกินไปที่คนๆนึงจะรับได้ในทีเดียว

 

"อยู่กับผมนะ..."

 

แววตาที่แดงก่ำของอีกฝ่ายมองลึกเข้าไปในดวงตาของมาร์ค มือรัดเอวบางเข้ามาแนบชิด สายตานั้นมองต่ำลงมาอยู่ในระดับริมฝีปาก บอกความต้องการ

 

"มาร์ค..."

 

ชื่อของเขาที่ออกมาจากริมฝีปากนั้น มันทำให้ใจเขากระตุกแปลกๆ

 

...เป็นแค่เด็กม.ปลายแท้ๆ แก่แดดชะมัด...

 

"...ได้โปรด"

 

...เลิกอ้อนได้แล้วไอ้เด็กโง่ ฉันก็อยู่กับนายที่นี่แล้วไง...

 

มาร์คไม่สามารถบอกออกมาจากริมฝีปากได้ แต่แจ๊คสันก็รู้ได้อยู่ดีแหละ เพราะเขาได้มอบรสจูบที่หอมหวานให้เป็นการตอบแทน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

----------------------------------

รู้ทั้งรู้ว่าอ้อนสำเร็จก็ยังจะอ้อนอยู่อีกนะจ๊ะ แหม่-.,-