คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -1- Go or away
Chapter 1 : Go or away
แกร๊ก....
เสียงประตูเปิดทำให้คนที่นั่งเก็บของอยู่บนเตียงเงยหน้ามองไปที่ประตู ก่อนจะยิ้มบางๆให้รูมเมทที่เดินเข้ามาก่อนจะเอ่ยทัก “เป็นไงมั่งครับ? คุณคนมีงานทำ งานแรกของคุณคืออะไร?”
คนโดนทักยิ้มกว้าง ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอีกเตียงในห้อง ก่อนจะยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้อีกฝ่ายเป็นเชิงให้เปิดดูเอง
“หืม? ว้าววววว.....”
“เจ๋งใช่ไหมล่ะ?”
“เจ๋งธรรมดาไม่พอเถอะ ต้องเจ๋งมากๆต่างหาก นายจะได้ไปทำงานคุ้มครองคุณหนูของบริษัทชื่อดังแบบนี้ โห.....ทำไมฉันไม่เป็นที่หนึ่งของรุ่นบ้างนะ จะได้มีงานดีๆแบบนี้ให้ทำ อิจฉานายจริงๆเลย เซน” พูดด้วยเสียงอิจฉาเล็กๆก่อนจะส่งซองคืนให้อีกฝ่ายที่ยิ้มแต้
“ที่นายไม่ได้เป็นเพราะฉันเป็นอยู่ไงล่ะ เลียม” พูดจบก็ยักคิ้วให้อีกฝ่ายที่หัวเราะเบาๆ
“ว่าแต่ เขาบอกไหมว่าทำไมต้องมาเจาะจงเลือกเอาจากโรงเรียนเราเนี่ย...ทำไมไม่เลือกพวกเก่งๆมาซะเลย จะมาเอาเด็กเพิ่งจบอย่างพวกเราไปทำไมกัน?”
“นายหาว่าฉันไม่เก่ง?”
“เปล่าๆ แค่สงสัยน่ะ เป็นนาย...นายจะจ้างเด็กจบใหม่หรอ?”
“เหตุผลที่เขาเลือกเอาเด็กจบใหม่น่ะ เพราะเขาบอกว่าอยากได้คนที่อายุไล่ๆกับลูกชายเขา จะได้เข้ากันได้ เพราะเขาอยากให้บอดี้การ์ดได้ดูแลลูกเขาจริงๆ”
“อืมมม เหตุผลก็เข้าท่าดีนะ” เลียมเออออ “...เนอะ ลูกชายเขาก็อ่อนกว่าพวกเราแค่ปีเดียวเองนี่ คงจะเข้ากันกับนายได้แหละ”
“งานนี้ช่างสบายยยยย จริงๆ” เซนพูดก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เลียมมองแล้วทำสายตาเป็นเชิงขอคำอธิบาย เซนเลยพูดต่อว่า “ก็วัยไล่กัน เข้ากันได้ เป็นงานที่ผู้อำนวยการจัดให้ก็ต้องดี เงินก็ดีด้วย.....”
“แล้วไม่กลัวว่าคุณหนูที่นายต้องไปดูแลนี่จะ....อย่างไงดี..จะดูแลยากบ้างรึไง?”
“เออ จริง” เซนว่า เด้งตัวขึ้นมาจากเตียง ทำท่าคิดแป๊ปนึงแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนใหม่ พูดด้วยน้ำเสียงสบายใจว่า “ไม่ยากหรอก”
“อะไรทำให้คิดแบบนั้น?”
“เป็นคุณหนูก็น่าจะได้รับการอบรมมาอย่างดี จะดูแลยากได้อย่างไงกัน จริงไหม?”
“ยังไม่เห็นหน้าเลย มั่นใจซะแล้ว”
“ฉันว่าตอนฉันเห็นหน้าเขา ฉันก็น่าจะมั่นใจเหมือนเดิมแหละน่า....อืม ฉันว่าฉันเก็บของบ้างดีกว่านะ...”
“จะเดินทางวันไหนล่ะ?”
“อาทิตย์หน้า...อดใจจะทำงานไม่ไหวแล้วววววววววววว~” เซนพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะลุกจากเตียงไปเก็บข้าวของ เลียมมองตามแล้วก็ต้องหัวเราะออกมา
.
.
.
.
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวกว่าที่เขาคิด เพราะตอนนี้เซนอยู่ในเครื่องบินที่จะบินไปเกาะอังกฤษ เพื่อไปทำงานเป็นบอดี้การ์ดครั้งแรกในชีวิตของเขาแล้ว
“ตรงนี้ใช่แถวเอหรือเปล่าครับ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆตัว เซนเหลือบมองเจ้าของเสียงก่อนจะพูดอย่างแปลกใจว่า
“เลียม!”
เลียมยักคิ้วให้เพื่อนสนิท ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ก้มตัวลงไปสอดกระเป๋าไว้ใต้ที่นั่งพลางพูด “แปลกใจ?”
“แปลกน่ะสิ! อยู่ดีๆก็โผล่มา...ตกใจชะมัด นายจะไปอเมริกาทำไม? ไปเที่ยวก่อนทำงานหรอ?”
“เปล่า...ไปทำงานต่างหาก”
“หา? นาย?....”
“ถึงฉันไม่ได้เป็นที่หนึ่งอย่างนาย แต่ก็เป็นที่สองนะ....ผู้อำนวยการเรียกฉันไปพบ เสนองานให้เหมือนกัน....คุณหนูที่ฉันต้องดูแลก็อยู่อังกฤษ....” เลียมว่าก่อนจะส่งซองสีน้ำตาลให้เพื่อนดู เซนรับมา ก่อนจะทำท่าอ๋อเมื่อเห็นว่าคุณหนูอีกคนเป็นใคร
“โชคดีจังแฮะ ฉันกับนายจะได้ไปทำงานด้วยกันเนี่ย”
“อื้อ ฉันเองก็ว่าโชคดี” เลียมยิ้มอย่างดีใจไม่ต่างจากเซน
.
.
.
.
“เฮ้! ทางนี้!”
เมื่อเห็นคนที่นัดเจอเดินเข้ามาในร้านประจำ คนที่จองโต๊ะอยู่ก่อนก็ส่งเสียงเรียกพลางโบกมือให้ คนที่เพิ่งมาใหม่ก็รีบเดินเข้ามา ทรุดตัวลงนั่งก่อนจะเรียกเมนูจากพนักงานเสิร์ฟทันที
คนที่มาก่อนเลิกคิ้วก่อนจะถามเสียงนิ่ง “ไม่ถามซักหน่อยหรอว่าเรียกมาทำไม?”
“ไม่ เพราะถึงฉันไม่ถาม นายก็ต้องเล่าอยู่ดี” พูดเสียงกวนๆ “เรื่องกินสำคัญที่สุด...สั่งอาหารหน่อยครับ!”
“เป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า” คนมาก่อนพูดอย่างพื้นเสีย พอเพื่อนสั่งอาหารเสร็จเขาก็รีบพูดต่อ “นายรู้แล้วใช่ไหม?”
“รู้ว่าอะไร อธิบายให้มันชัดๆหน่อยได้ป้ะ แฮร์รี่ ฉันเป็นคนธรรมดานะ ไม่ใช่หมอดู”
“เออ โทษที!....ฉันหมายถึงรู้รึเปล่าเรื่องที่พ่อแม่เราจ้างบอดี้การ์ดมาคุมเราสองคนน่ะ นายรู้ไหม ไนออล?”
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้.....พ่อฉันบอกเองแหละว่าที่จ้างมาเนี่ยเพราะพ่อนายแนะนำ จะได้จ้างพร้อมกันหนเดียวเลย”
“จะบ้าตาย.....” การสนทนาหยุดไปเมื่อพนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ “.....ฉันก็อยู่ของฉันดีๆมาตลอดแท้ๆ เรื่องอะไรต้องเอาคนมาคุมก็ไม่รู้”
ไนออลชะงักมือที่กำลังจิ้มของเข้าปาก เงยหน้าขึ้นมองคนนั่งตรงข้ามก่อนจะเลิกคิ้ว “นายมั่นใจว่านายอยู่ดีๆ?”
“ดี!”
“ไอ้ที่แอบหนีเที่ยว โดดเรียน ไปไหนก็ไม่เคยบอกพ่อแม่ ทำตามใจตัวเองตลอดๆเนี่ยนะที่เรียกว่าดี?”
“อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนละกัน”
“ตอนนี้น่ะยัง แต่ตอนหน้าก็ไม่แน่.....ฉันว่าพ่อนายคิดถูกแล้วล่ะที่จ้างมา กันไว้ดีกว่าแก้ ไม่รู้รึไง?”
“นี่พ่อฉันให้สินบนนายมากล่อมฉันรึเปล่าเนี่ย?”
ไนออลยักไหล่ “ไม่หรอก ฉันไม่เห็นแก่เงิน....”
“............แต่เห็นแก่ของกิน?”
“ถูก” ไนออลรับคำหน้าตาเฉย ก่อนจะกินอีกคำ “นายจะมาบ่นไปให้ได้อะไร? ยังไงๆพ่อนายก็ไม่ยอมยกเลิกหรอก ดีซะอีก มีคนมาดูแล”
“ไม่เห็นจะดี....ตอนนี้น่ะ อาจจะไม่มีทาง แต่ซักวันฉันจะทำให้มันมี คอยดูไปเถอะ....”
“นายจะทำอะไรเนี่ย?”
“ก็ทำให้คนที่พ่อฉันเอามาดูแลฉันลาออกแทบไม่ทันน่ะซี” แฮร์รี่ลอยหน้าลอยตาพูด “ชีวิตฉันเป็นของฉัน ไม่จำเป็นต้องเอาคนอื่นมาดูแลหรอก ขอบใจ!”
ไนออลส่ายหัวเบาๆให้กับความรั้นของเพื่อน อะไรจะเป็นตัวของตัวเองและต้องการความเป็นอิสระขนาดนี้ ฮู้ย! สงสารคนที่จะมาเป็นบอดี้การ์ดของไอ้นี่ขึ้นมาจับใจเลยแฮะ!
ขณะที่ไนออลนั่งกินและนั่งปลงกับเพื่อนตัวเอง แฮร์รี่นั่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน....ทั้งสองไม่ได้รู้เลยว่ามีคนๆหนึ่งกำลังตั้งใจฟังคำโต้ตอบเมื่อครู่ของทั้งสองคนอยู่อย่างตั้งใจทุกคำ พอฟังจบคนๆนั้นก่อนอดยิ้มออกมาไม่ได้
ไม่อยากมีบอดี้การ์ด...จะไล่บอดี้การ์ดตัวเองออกไป...เยี่ยม.....
ทางสะดวกสำหรับเขาเลยล่ะ งานนี้!
Continue -2-
ความคิดเห็น