รักวุ่นวายของแก๊งคุณชายกับยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : วันซวยแห่งชาติ

"อะไรนะ......."ฉันตกใจจนอยากจะเป็นลมเมื่อพูดจบ
"ลูกฟังไม่ผิดหรอกจ๊ะ" แม่ฉันทำหน้าฉีกยิ้มทั้งๆที่พึ่งจะตกงานมาหมาดๆ
"แม่กำลังบอกพลับว่าเราจะย้ายไปต่างจังหวัด ทั้งๆที่พลับกับว่านพึ่งจะสอบเข้าโรงเรียนนี้ได้เนี่ยนะ! พลับไม่ยอมหรอก ไม่ไปไหนทั้งนั้นด้วย"ฉันงอนแม่ แล้วเดินไปนั่งหน้าTV
"แม่รู้ว่าลูกพยายามมากแค่ไหนกว่าจะเข้าโรงเรียนนี้ได้น่ะ แม่เลยตัดสินใจว่าจะให้ลูกไปอยู่กับคนรู้จัก" แม่มาง้อฉัน  แต่ฉันว่าแม่เข้าใจอะไรผิด ที่แม่พูดว่าพยายามน่ะ ฉันไม่ได้ทำเลยซักนิด มันฟลุ๊กต่างหากเล่า ถ้าไม่ได้ฟลุ๊กมีรึ ที่ฉันจะสอบเข้าโรงเรียนไฮโซอย่างนั้นได้(ดีนะเนี่ยที่แม่ไปบนบานศาลกล่าวพระร่วงไว้ ไม่งั้นฉันอดเข้าโรงเรียนนี้แหงๆ ^_^ ) แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้แม่บอกว่าไงนะ
"ใคร? แม่มีคนรู้จักด้วยเหรอ" ฉันถามแม่อย่างงง  เพราะตั้งแต่เราย้ายมาอยู่ที่นี่ เราไม่เคยมีใครที่รู้จักเลยซักคน
"อ๋อ...ก็ลุงชัยไง เพื่อนพ่อของลูกน่ะ เขาพึ่งย้ายมมาอยู่ที่นี่ เราก็เลยไปขอร้องเขามา" ฉันที่กำลังนั่งงงเป็นกระบืออยู่ก็เริ่มระลึกชาติได้  แต่กว่าจะนึกได้ก็ปาเข้าไป 5 นาที 42 วินาที (เว่อร์(-_-!!))
"นึกออกแล้ว แล้วไงอะ?"ฉันถามเป็นรอบที่ 5 ตั้งแต่กลับมาจากบ้าน เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
"โถ่......พี่นี่ถึกจริงๆ คนอื่นเค้าฟังรอบสองรอบก็ get แล้ว นี่พี่รอบที่ 5 แล้วนะยังไม่เข้าใจอีกรึไงเล่า" น้องชายสุดที่เลิฟของฉันนามว่าไอ้ฟรุต พูดขึ้นหลังจากที่มันนั่งเล็มหญ้า(เฮ้ย! ไม่ใช่ค่ะ  กินข้าว)เสร็จ แต่ที่มันพูดก็ถูกฉันมันโง่แถมถึกอีกด้วย T๐T แต่ไม่เป็นไรอย่างน้อยพ่อกับแม่ก็ให้หน้าตาฉันมาดีกว่ามันแหละน่า ^_^ (ว่าจะสงสารมันซักหน่อย (-_- )( -_-)หมดอารมณ์เลย)
"ถ้าแกไม่พูดก็ไม่มีใครเค้าหาว่าแกเป็นใบ้หรอกนะ ไอ้คุณฟรุต!" ฉันทำตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อไอ้ฟรุตที่มันแสดงความคิดเห็นไม่เป็นเวล่ำเวลา(เมิงตาย  แม่ไม่อยู่เมิงตาย)
"แม่ครับ...พี่เค้าจะกินผมแล้วอะ"ไอ้ฟรุตไปหลบหลังแม่ แต่มันแลบลิ้นใส่ช้านนนนน(เดี๋ยวเถอะเมิงๆ แม่ไม่อยู่แกโดนดีแน่ไอ้ฟรุต)
"ถึงผมจะหล่อเกินห้ามใจ แต่ยังไงเราก็พี่น้องกันนะพี่พลับ"
((-_- )( -_-)เอาเข้าไปหลงตัวเองทั้งพี่ทั้งน้อง) ฉันทำหน้าจะอ้วกไม่คิดว่าไอ้ฟรุตมันจะกล้าพูด ทั้งที่หน้าตามันก็ละม้ายคล้ายแหยม ยโสธร
"ไอ้ฟรุตสงสารพี่บ้างเถอะ จะอ้วก!"ฉันสงสัยจังว่ามันเอาสมองส่วนไหนคิด
"พูดออกมาได้ไงเนี่ย ถ้าไม่เห็นแก่พ่อแม่ ก็เห็นใจจิ้งจกแมงสาบแถวนี้บ้างเถอะ" ฉันพูดกับไอ้น้องชายตัวดีแล้วกำลังจะเดินเข้าห้องไปแต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงของแม่
"พลับ...ตกลงลูกยอมแล้วใช่ไหม"ฉันเห็นว่าขัดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร  เลย OK ไป แต่ฉันไม่คิดว่าคำตอบของฉันจะส่งผลกระทบต่อทุกคนมากขนาดนี้ ทั้งแม่ ไอ้ฟรุต แล้วก็พ่อ กระโดดกอดกันกลมเป็นลูกขนุน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมไอ้ฟรุตมันไปแจมด้วย แน่ล่ะมันได้ไปกับแม่ด้วยเลยดีใจจนออกนอกหน้า ฉันเห็นทุกคนดูมีความสุข(ยกเว้นฉันคนเดียว)ก็เลยจะเดินเข้าห้องไป
 "พลับ ขอบใจมากนะลูก  แม่สัญญาว่าถ้าแม่ตั้งหลักได้เมื่อไหร่ จะมารับลูกกับหนูว่านไปอยู่ด้วยกัน"แม่พูดและก็เข้ามากอด ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องไห้โฮออกมาก็ไม่รู้ คงเป็นเพราะตั้งแต่เกิดมาฉันอยู่กับแม่มาตลอดล่ะมั้ง  
   อุ๊ย! ลืมแนะนำตัว  ฉันชื่อพลับแพงเรียนอยู่ชั้นม.4 ของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง น้ำหนักส่วนสูงสมส่วน หน้าตาดีถึงดีมาก           ((-_- )( -_-) ยังหลงตัวเองไม่เลิกนะยัยนี่) วิชาที่ชอบคือพละฯ วิชาที่เกลียดคือคณิตฯ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีแฟน สอบทุกครั้งเกรดไม่เคยเกิน 2.88 นิสัยซุ่มซ่าม เรียนไม่เอาอ่าว ถนัดเรื่องชกต่อยและปากเสีย ขอฝากเนื้อฝากตัวและหัวใจด้วยนะค่ะ (ไปสมัครงานได้คนแรกแหงๆ ที่เค้าจะคัดทิ้งน่ะ) 
วันต่อมา................
"พลับตื่นได้แล้วนะ...พลับ...พลับ..ไอ้พลับตื่นได้แล้วโว้ย"ว่านตะโกนกรอกหูฉันจนขี้หูออกมาเต้นระบำฮูลาฮูล่ารอบๆเตียงแล้ว
"เออๆ แล้วนี่กี่โมงแล้ว" ฉันถามว่าน และลุกมานั่งขอบเตียงพร้อมกับเกาหัวที่ยุ่งเหยิงจนรังนกเรียกพี่
"ดูเอาเองละกัน ว่านไปก่อนนะ"ว่านโยนนาฬิกามาให้ฉัน
"หา..........๐_๐แปดโมง"ก้นฉันติดสปริงโดยอัตโนมัติ เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันที่สาม แต่ฉันกลับตื่นสาย  ซวยแล้วไงตู
"ว่านทำไมไม่ปลุกพลับล่ะ" ฉันถามว่านที่กำลังใส่ถุงเท้า ส่วนฉันน่ะหรอ ก็วิ่งหน้าตั้งเข้าห้องน้ำอะดิ!
"นี่!  คุณพลับแพง  รอบที่สามแล้วนะที่ปลุกน่ะ แต่พลับก็นอนไม่รู้ไม่ชี้นี่" ว่านพูดพร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋า
"ว่านไปก่อนนะ  โชคดีนะจ๊ะ พลับขี้เซา"ว่านพูดจบก็ไปเฉยเลย ทิ้งฉันซะงั้นน่ะ
"ว่านนะว่าน  จำไว้เลย"ฉันคาดโทษว่านไว้ก่อน แต่ฉันเป็นคนไม่ค่อยโกรธใครหรอกนะ  (แล้วที่ทะเลาะกับน้องตัวเองล่ะ "เมิงตาย"น่ะเค้าเรียกว่าอะไรหะ)
10นาทีต่อมา......
  ฉันวิ่งหน้าตาตื่นมาเข้าโรงเรียน  แต่ก็ไม่ทันเพราะมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาชนฉันอย่างจัง.......พรึ่บ......(ซวยอีกแล้วตู)