คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ถอดหน้ากาก (1)
มีนาเ้ามารับใ้เรุาามำสั่ออลีฟา ทันทีที่สาวน้อยอาระเบียนเห็นเรุาเ็สาวถึับร้อไห้ออมา้วยวามีใที่เห็นเรุาลับมาอย่าปลอภัย แวบหนึ่เรุารู้สึผิที่บหน้าสาวน้อย
“มีนาันอโทษนะที่บเธอ” เรุาเอ่ยึ้นในะที่เธอลุึ้นาอ่าอาบน้ำที่มีลีบุหลาบลอยอยู่เ็มอ่า มีนารีบน้ำเสื้อลุมนแะมาสวมให้หิสาวทันทีอย่ารู้าน
“ไม่เป็นไร่ะท่านหิ มีนาไม่ถือ อแ่ท่านหิลับมาปลอภัยมีนา็ีใแล้ว่ะ”
“เธอรู้ใ่ไหมว่าันอยาหนีไปาที่นี่” เรุาถามพร้อมับนั่ลที่หน้าโ๊ะเรื่อแป้ สาวน้อยอาระเบียน็เริ่มนำโลั่นบำรุผิวลูบไล้ไปามแนอเรุา
“่ะ มีนาทราบ” สาวน้อยอบอย่าเ้าใแล้วว้าแปรผมึ้นมาหวีผมให้หิสาวอย่าระมัระวั
“แ่สุท้ายเา็ามันลับมาไ้” เรุาถอนหายใออมาอย่าอสู นี่เธอ้อเป็นอเ้าโรป่าเถื่อนริๆ หรือนี่
“ทะเลทรายแถบนี้ เ้าายุ้นเยเป็นอย่าี ไม่ใ่เรื่อแปลที่เ้าายะพบุไ้รวเร็ว” มีนาล่าวเิูถึวามสามารถอันล้นหลามอเ้าอลีฟา พระอ์มีวามาลา รอบอบ ื่อสัย์ นใร่อใร่านานนามและยย่อให้เป็นเธอายผู้นะนัปรา์
“ท่านหิะื่มนม่อนนอนไหมะ เี๋ยวมีนาะเอามาให้” สาวน้อยเอ่ยถามหลัาแปรผมให้เรุาเสร็เรียบร้อย เพราะเธอรู้ว่าเรุายัไม่ไ้รับประทานอะไรเลยหลัาลับมาถึระโม
“ไม่ล่ะ ันเหนื่อยอยานอนมาว่า”
“ั้นมีนาไม่รบวนแล้ว พรุ่นี้มีนาะมารับใ้ท่านหิใหม่” สาวน้อยพูึ้นหลัาเห็นหิสาวสวมุนอนเสร็พร้อมับพาเรุาไปยัเียนอนนาให่ึ่เยเป็นเียออลีฟาแ่อนนนี้ถูหิสาวับอเป็นเธออเรียบร้อยแล้ว เมื่อเรุาเอนร่าลบนที่นอนมีนา็ระืนรือร้นห่มผ้าให้เธอแล้วับไฟในห้อ่อนะเินออาระโมไปอย่าเียบๆ
-------------------------------------------
่ำืนที่เียบสับุรุษร่าสูให่ภายใ้สวมเสื้อลุมยาวสีำำลัปลายปาาเียนบาอย่าลในแผ่นระาษามอบเหลือบ้วยทอ่อนะประทับราอย่าที่เป็นสัลัษ์อราวศ์าานร์ลทับอีรั้ มือหนาสอแผ่นระาษลในอเอสารที่วาอยู่ทา้านวามือ ัารปิผนึอย่าเรียบร้อยแล้วนำมันวาลไว้ที่โ๊ะทำาน
รั้แรอลีฟาั้ใว่าะลับเ้าไปในระโมหลันั้นอี และัสินใที่ะนอนในห้อทำานหลัาที่ประุมับเหล่าทหารลาระเวนเสร็ แ่เพราะอาาศที่หนาวับใทำให้บุรุษ้อัวามิแรทิ้แล้ว้าวออาห้อทำานมุ่หน้าสู่ระโมที่มีสาวสวยนอนหลับใหลอยู่ภายใ้ายานั้น
หลัาที่เามาถึายหนุ่มพยายามบัับสายาไม่ให้มอนบนเีย เาึหลับาเินผ่านเียนอนไปยัห้อน้ำและัารำระายโนหนวโนเราที่ึ้นหนารรุรัออนหมแล้วสวมาเผ้าสีาวเผยให้เห็นรูปร่าส่วนบนที่เ็มไป้วยล้ามเนื้อที่เรียัวันอย่าสมบูร์แบบ
ายาว้าวออมาาห้อน้ำมอสาวสวยที่นอนเหยียายเ็มที่ผ้าห่มนสัว์ที่ห่อหุ้มเรือนร่าหลุลุ่ยลมาออยู่ที่ปลายเียเผยให้เห็นสรีระที่สวยาม ุนอนบาเบาเปิเปลือยทรวอเย้ายวนออมายั่วสายา เรือนผมเาามท่ามลาแสเทียนหอมทอประายวาววามเป็นลอนสลวยทาบทับผิวายาวผ่อ แม้ายหนุ่มะำระาย้วยน้ำเย็นแล้วทว่าอลีฟายัรู้สึร้อนผ่าว ปวร้าวั้แ่ท่อนามาถึลำอ ่อนะลอบลืนน้ำลายลอเอื๊อให่ ยามเธอหล่อนพลิายยิ่ทำให้เาหายใลำบา าเรียวยาวเหยียึ ุนอนระโปรลนึ้นมาอวเรียวาและสะโพลึเลา
ระยำ!
ายหนุ่มัฟันแน่นสบถออมาอย่าุนเียว ทั้ๆ ที่เือนัวเอแล้วว่าอย่าพาัวเอมาที่นี่ แ่ทว่าเสียรีร้อแหลมทำให้เาหันวับมอไปยัร่าบอบบาที่ิ้นพล่าน โบไม้โบมือปัป่ายอุลุไปหม
“ุป๋า! อย่าไป! อย่าทิ้เรโะไป ุป๋า!”
อลีฟา้าวออไปเพีย้าวเียว็ประิร่าอหิสาวแล้ว เรุารีร้อและผลัไสเมื่อเาแะร่าเธอ
“ฮาบิบที ื่นเถอะ เธอำลัฝัน”
เรุาไม่รับรู้ถึเสียนั้น เธอส่ายหน้าระรัวและร่ำร้อเรียหาแ่าโิ
“ไม่! ุป๋าเอาเรโะไป้วย อย่าไป!”
อลีฟาัสินใบาอย่าเพื่อให้เธอื่นาฝันร้ายนี้ เาโอบเธอในอ้อมอ แม้หิสาวะิ้นแ็ืน็าม ายหนุ่มใ้มือลูบเรือนผมเป็นลอนอเธอเพื่อปลอบโยน
เหมือนเรุาะรับรู้ถึวามอบอุ่นในสัมผัสนั้นหิสาวึลายวามแ็ร้าวล เอนศีรษะผึอว้าำยำ อลีฟาปลายาลที่ศีรษะอเธอูบและสูลิ่นหอมาเรือนผมสลวย
“ไม่เป็นไรแล้ว อย่าร้อไห้นะนี ันะปป้อเธอเอ” ปา็พร่ำบอมือ็ลูบผมนุ่มเาาม เมื่อเห็นหิสาวยััวสั่น
ายหนุ่มไม่อยานึเลยว่าถ้าหาเรุาไ้รับรู้วามริว่าาโินั้นเสียีวิไปแล้ว เธอะเสียใมาและะมีอาารแบบนี้หรืออาะมาว่านี้ อลีฟารู้สึสสารหล่อนึ้นมาับใ แม้ภายนออเธอะเป็นผู้หิที่หัวรั้น อบเอานะแ่แท้ริแล้วเธอเปราะบายิ่ว่าแ้วเสียอี
รู่ให่อลีฟา็้อแปลใเมื่อเรุาหลับปุ๋ยาอ ร่าอรรถูวาลบนหมอน เมื่อายหนุ่มยับายออเธอ็เ้ามาุแนบออเา
“โอ้! อัลเลาะห์หล่อนำลัทำให้ันลั่”
อลีฟาำรามเบาๆ ออมาในวามมื ในเมื่อหล่อน้อารเาในเวลานี้ อลีฟาำ้อยอมล้มัวลนอนให้อีฝ่ายไ้แนบอิ่าหมอน เรุาไม่รู้เลยว่าเธอำลัให้ายหนุ่มเลือผสมร้อนรุ่มไปทั้ายและใ ใระรู้บ้าหนอว่าที่ษัริย์อย่าเาที่ไม่ำเป็น้อทนับอะไรทว่าลับ้อทนลืมาโพลอย่าทรมานโยมีเรือนร่านุ่มนิ่มลอเลียแทบลอทั้ืน
“รี๊”
เสียรีร้อที่ัสะท้านไปทั่วระโมหลัให่ ปลุร่าหนาที่นอนหลับสนิทานิทรา่อนสะุ้สุัวเมื่อสัมผัสับวามเ็บปวบริเวหน้าอ
“นี่แน่ๆ แเป็นใรออไปาเียันนะ มีนา มีนา่วยัน้วย” ปา็ร้ออวาม่วยเหลือมือ็ประโมใส่ร่าหนาไม่ยั้
“หยุร้อเี๋ยวนี้นะเรโะ” อลีฟาวาบอร่าเล็้วยน้ำเสียไม่พอใ ไม่รู้ว่าภูผีนไหนเ้าสิร่าหล่อนถึไ้ลุึ้นมาอาละวาแ่เ้าแบบนี้
“แเป็นใร แล้วรู้ื่อันไ้ไ” เรุาหยิบหมอนอิฟาเ้าใส่ร่าหนา แ่อลีฟา็ว้ามันเอาไว้็ะเหวี่ยมันทิ้้วยวามโมโห
“นี่ไปันให่แล้ว เธอ็หยุและมอูีๆ สิว่าันเป็นใรัน” มือหนาว้าแนเรียวทั้สอ้าเอาไว้ แ่อีฝ่ายพยายามะสะบัอออย่าื้อึ นายหนุ่ม้อน้ำหนัมือเพื่อเือนให้หิสาวหยุารระทำล
เรุาหยุนิ่้อมอไปที่ใบหน้าสะอาเลี้ยเลาออลีฟา่อนวาอหิสาวะเบิว้า้วยวามใพร้อมับรีร้อออมาอีรั้
“รี๊ มีนา่วยัน้วย มีผู้ายแปลหน้าอยู่ในระโมอัน”
“นี่เธอะแหปาเสียัทำไม หยุ!” อลีฟาเอ็ใส่หิสาว ่อนะทาบมือลที่ริมฝีปาอวบอิ่ม แ่ทว่าเา้อเป็นฝ่ายร้อึ้นมาเสียเอเมื่อโนมฟันสวยัให้ที่ฝ่ามือ
“โอ๊ยยยย! นี่เธอล้าัันเหรอ” สะบัมือออไ้็ถลึาใส่อีฝ่าย้วยวามโรธ
เรุารีบีัวลาเีย้วยวามว่อไว แ่็ไวไม่เท่าอีฝ่ายที่รีบว้าายเสื้อุนอนอหล่อน ออแรระุนิเียวร่าบา็หายหลัล้มลบนัอเา อลีฟาับร่าอหิสาวให้นอนว่ำพร้อมับใ้มือฟาไปที่้นอนามอเรุาเพื่อเป็นารลโทษที่หล่อนบัอาัเา
“โอ๊ย! ันเ็บนะ ใร็ไ้่วย้วย” เรุาพยายามระเสือระสนหาหนทาหนีาารลทั์อเา
“เธอมันื้อนันะ วันนี้ัน้อปราบพยศเธอให้ไ้”
“อลีฟา อลีฟาอยู่ไหน่วยเรโะ้วย” แม้บุรุษที่เธอเอ่ยเรียร้ออวาม่วยเหลือะไม่เป็นที่ปลาบปลื้มสำหรับเธอนั แ่เา็เป็นเพียนเียวที่ะสามารถ่วยเหลือเธอไ้มาที่สุในอนนี้
“ร้อหาอลีฟาเหรอ ะมาหรอนะ” ็ในเมื่อเานั่อยู่รนี้ไ
“เา้อมา เพราะเารััน เา้อมา่วยผู้หิที่เารั”
ความคิดเห็น