คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนบ้านที่แสนดี
ตอนที่ 1 เพื่อนบ้านที่แสนดี
ณ เช้าชองวันเปิดเทอมวันแรกนักเรียนทุกคนก็ต่างตื่นเต้นกับวันนี้มาก จะมีก็แต่กันย์นี่ละที่ไม่เคยตื่นเต้นกับใครเขาเลย
“ช่วยด้วย!.......อ้า........” เสียงร้องของเมย์ที่มาจากบ้านข้างๆของกันย์
“เฮ้ย! เมย์เป็นไร”
เมื่อกันย์พูดจบประโยคก็รีบวิ่งไปบ้านข้างๆทันที่
“อ่าว กันย์.....มาบ้านเค้าทำไมอะ”
“ยังจะงงอีกก็เมื่อกี้เธอร้องให้ช่วยไม่ใช่เหรอ”
“อ๋อ คือเมื่อกี้มีแมลงสาบอยู่ในห้องน้ำ ก็เลยไม่กล้าเข้าไป”เมย์พูดพลางชี้ไปที่ห้องน้ำ
“เฮ้อ...เธอ ม.3 แล้วนะ หัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่บ้างซิ”
“ก็มันกลัวนี่นา”
แต่ถึงแม้ว่ากันย์จะบ่นเมย์ว่าทำตัวเหมือนเด็กแต่ก็คอยช่วยเหลือเมย์แทบทุกครั้ง(ปากไม่ตรงกับใจเลยนะคุณพระเอก)
“ครับๆ เดี่ยวจะช่วยไล่แมลงสาบให้เดี่ยวนี้แหละครับ” กันย์พูดประชดประชัน
และแล้วในที่สุดกันย์ก็ไล่แมลงสาบออกไปจากบ้านได้สำเร็จ(มันน่าตื่นเต้นตรงไหนฟะ)
“เอาล่ะ ไปโรงเรียนกันได้แล้วนะ“
“จะไปได้ไง ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ”
“งั้นไปก่อนนะเจอกันที่โรงเรียน”กันย์พูดพลางทำท่าจะเดินออกจากบ้าน
“เดี่ยวก่อน!.... รอเค้าอาบน้ำก่อนซิ”
แน่นอนว่ากันย์คงปฏิเสธคำขอร้องของสาวน้อยไม่ได้ จึงต้องรอจนกว่าเมย์จะอาบน้ำเสร็จ
“เฮ้อนานจัง! แล้วเราจะไปโรงเรียนทันไหมเนี่ย”
“อาบเสร็จแล้วล่ะ”
เมื่อกันย์ได้เห็นสาวน้อยในชุดนุ่งผ้าขนหนูก็ถึงกับต้องตะลึง(พระเอกแอบหื่น)
“ยะ..อย่าจ้องแบบนั้นซิ”
“ไม่ได้จ้องสักหน่อย”กันย์รีบพูดแก้ตัว
เมื่อเมย์แต่งตัวเสร็จแล้วทั้งสองคนก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน
“รอเค้าด้วยซิ!...”เมย์พูดกับกันย์ที่กำลังวิ่งนำอยู่
“นี่เธอวิ่งได้แค่นี้เองเหรอ เร็วๆหน่อยสิ เดี่ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก”
และแล้วทั้งสองคนก็ไปสายกันทั้งคู่
“นี่นายเพทาย เธอมาสายอีกแล้วนะ!”อาจารย์พูดต่อว่ากันย์ที่มาสาย
“ขอโทษครับ! “
“เอาล่ะ อาจารย์จะทำโทษโดยให้เธอทำเวรตอนเย็นคนเดียว เข้าใจนะ?”
“เข้าใจครับ”
เมื่อถึงพักเที่ยง กันย์ก็ไปกินข้าวกับนนท์เหมือนทุกวัน
“เฮ้ยกันย์ เมื่อเช้ามึงโดนอาจารย์ทำโทษให้อยู่ทำเวรใช่ไหมว่ะ”นนท์พูด
“ก็เออดิว่ะ ต้องอยู่เย็นอีกละ เซ็ง”
และแล้วเวลาก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก เมื่อโรงเรียนเลิกแล้วแต่กันย์ก็ต้องอยู่ทำเวรตามคำสั่งของอาจารย์
“เฮ้อ.....เหนื่อยจริงๆเลยนะ”กันย์บ่นกับตัวเอง”
“นี่ๆ ให้ช่วยไหม”เสียงของเมย์ที่หลบอยู่ข้างประตูห้อง
“ไม่เป็นไรหรอก”
“เค้ารู้เรื่องหมดแล้วนะว่า เมื่อเข้ากันย์ถูกอาจารย์ทำโทษให้อยู่ทำเวรนะ”
“เป็นเพราะเค้าใช่ไหมที่ทำให้กันย์ต้องลำบาก”
“ไม่ใช่หรอกนะ”
“อย่างน้อยก็ขอให้เค้าได้ช่วยอะไรบ้างซิ”
“ก็ได้ๆ งั้นช่วยลบกระดานให้หน่อยซิ”
ในที่สุดทั้งสองคนก็ทำเวรกันจนเสร็จ และเดินกลับบ้านด้วยกันอย่างมีความสุข(ซะที่ไหนกันละ)
และด้วยเหตุนี้ทั้งสองจึงต้องคอยช่วยเหลือกันตลอดมาจนกลายเป็น เพื่อนบ้านที่แสนดี
ความคิดเห็น