digimontamers love story

ลำดับตอนที่ #3 : เข้าสู่เกียวโต

digimontamers love story ตอนที่ 3
ตอน...เข้าสู่เกียวโต

วันนี้พวกทาคาโตะ นัดกันว่า จะไปเที่ยวกันที่ไชน่าทาวน์ของเมืองโตเกียว โดยตอนนี้เจ็นลีมาถึง
ก่อนเป็นคนแรก ที่สถานีรถไฟชินจูกุ
" รูกินี่ช้าจังนะ อยากรู้จังว่า.....เธอจะใส่ชุดไหนนะ " เจ็ยลีพยายามนึกถึงรูกิ หญิงที่เขาชอบ
ของเขา ( ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย "_" ) ที่นัดมาด้วย
" ชุดนี้ไง มีปัญหาไหมยะ " รูกิใส่เสื้อจีนแขนกุดสีแดงและใส่กางเกงยีนสีน้ำเงินที่ตัดกันและ
สะพายกระเป๋ามาโผล่ด้านหลังของเจ็น เจ็นที่ใส่เสื้อจีนแขนสั้นกางเกงสีดำตกใจผสมดีใจเล็กน้อย
" ม......ไม่มี " เจ็นลีตอบอย่างตะกุกตะกัก แต่เสียงโทรศัพท์มือถือของรูกิที่ดังขึ้นได้ตัดบทไป
" ค่ะ มาคิโนะค่ะ "
" นี่ทาคาโตะนะ " ทาคาโตะโทรมาบอกอะไรบางอย่างกับรูกิ
" นายมัวทำอะไรอยู่ รีบมาซะสิ!! " รูกิตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างหน่าย
" ....ขอโทษนะ..........คือว่า .... " ทาคาโตะจะบอกอะไรบางอย่างกับรูกิ
" หา!! ไปไม่ได้แล้ว ทำไม............. "
" คือที่บ้าน..........กิลมอนเค้าทำท่อน้ำประปาแตกน่ะ คือ..... "
" เป็นไรมากไหม? " รูกิถามด้วยความห่วงใย
" ตอนนี้จะ OK แล้ว แต่คงไม่ทันรถไฟขบวนนั้แล้วล่ะ "
" OK งั้นพวกเราจะกลับล่ะ "
" ด......เดี๋ยว ก็ให้เธอกับลีคุงไปด้วยกันสิ...... "
" ไปกับเจ็น......สองคน? " รูกิหน้าดำหน้าแดงถามเพื่อความแน่ใจ
" อือ.................. " ทาคาโตะย้ำให้อีกที รูกิจึงเงียบสนิท
" วางสายล่ะ! " ทาคาโตะรีบวางสายตัดหน้าทันที
" ด.......เดี๋ยว ทาคาโตะ! โธ่! วางสายซะแล้ว " รูกิบ่นใส่โทรศัพท์อย่างอารมณ์เสีย
" มีอะไรเหรอ ที่ทาคาโตะเค้าโทรมาน่ะ "
" ก็..........ทาคาโตะเค้าบอกว่า.......ไปไม่ได้แล้วน่ะสิ...... "
" งั้นไปกันเถอะ! " เจ็นดึงมือรูกิไปขึ้นรถไฟที่มาแล้ว
" นี่...นาย! " รูกิกะจะบอกอะไรหน่อยแต่เจ็นลีพาขึ้นรถไฟไปแล้ว
" นี่เจ็น ........ ฉ....ฉันมีเรื่องจะบอกน่ะ " รูกิจะบอกอะไรกับเจ็นลีหน่อย
" ทำไมเหรอ............ "
" รถไฟที่เราจะขึ้นน่ะ........ขบวนนู้นนะ ขบวนนี้มันไปที่เกียวโตไม่ใช่? "
" อ๋อ เหรอ ....... "
" อือ...... "
" หา! ป......ไปเกียวโตเหรอ! บ...บ้าน่า รีบออกไปกันเถอะ! " เจ็นรีบดึงรูกิออกจาก
รถไฟขบวนนี้แต่ว่า..........
" อ๊ะ รถไฟไปแล้วนะ...... " รูกิเริ่มหัวเสีย และโกรธเจ็นขึ้นมานิดๆ
" ว้า.......ตายแล้ว " เจ็นพูดเล่นๆขึ้นมาเพื่อปลอบให้รูกิเธอทำใจดีๆ ไว้ แต่นั่นยิ่งทำให้เธอ
อารมณ์เสียยิ่งขึ้น
" นี่หน้าสีหน้าขวานนะ! ยังจะล้อเล่นอีกนะ! " รูกิกะโกนใส่ทำให้ป้าที่อยู่ใกล้ๆไม่พอใจ
" นี่หนูจ๊ะ อย่าส่งเสียงดังสิ ที่นี่ในรถไฟนะ ไม่ใช่เทค "
" ข......ขอโทษค่ะ " รูกิรีบก้มหน้าขอโทษ ทำให้เจ็นลีหัวเราะเยาะด้วยความสะใจ
" ไม่ต้องมาหัวเราะเลย แล้วจะกลับยังไงล่ะ มาถึงนี่แล้วนะ "
" อืม..............อ๊ะ! นึกออกแล้ว "
" ทำไงเหรอ! " รูกิถามด้วยความดีใจ
" ก็อยู่ที่นี่ด้วยกันตลอดไปเลยสิ "
" ไอ้บ้าเอ๊ย! " รูกิตีหัวเจ็นไปทีนึงเบาๆ
" ฉันหาทางเองก็ได้! เชิญอยู่ที่นี่ไปคนเดียวสิ! "
" ขอโทษที "
เวลาผ่านไป 5 ช.มจนถึงเวลาเที่ยง
" เจ็น.......หิวจังเลย....ไปซื้ออะไรกินกันเถอะ " รูกิชวนเจ็นไปซื้ออะไรกินพลางล้วง
กระเป๋ากางเกงจะเอากระเป๋าตังค์ออกมา แต่..........
" ตายแล้ว! กระเป๋าเงินฉันหาย! " รูกิล้วงกระเป๋าไปมาๆ จนแน่ใจ
" ไม่เป็นไรหรอกน่า.......เดี๋ยวกินของฉันก็ได้ "
" ไม่ละ......เกรงใจแย่ " รูกิไม่อยากเป็นภาระของใคร แต่เจ็นแกล้งกินซาลาเปายั่วน้ำลาย
รูกิ รูกิไม่สนใจหันหลับตาไป เจ็นจึงเอาซาลาเปามาแตะจมูกของเธอ ทำให้เธอเริ่มกระสับกระส่ายไปๆมาๆ
จนกระทั่ง
" เธอร้องไห้ทำไม? " เจ็นถามที่จู่ๆที่รูกิก็ร้องไห้ เธอไม่ตอบ แต่เธอกำลังพึมพำอะไรบางอย่าง
เจ็นจึงก้มลงดูหน้าเธอ ก็เห็นใบหน้าของเธอกำลังเจ็บปวด
" อ......อย่านะ.......ฉันหิว....ฉ........ฉันไม่..... "
" รูกิ!!!!!! เธอเป็นอะไรน่ะ?!!!! "
" ฉันไม่หิว! " รูกิตะวาดใส่อย่างหงุดหงิดแต่เจ็นกลับจับหน้าเธอไว้
" ทำอะไร!!!!! " รูกิโมโหอย่างใจเสีย แต่เจ็นกลับป้อนซาลาเปาลงไป
" ฉันไม่กิน เอาออกไป!!!! "
" เธอต้องกิน!!!! "
" นายเป็นใครมาสั่งฉันเนี่ย!!!! " รูกิโมโหขึ้นทุกทีทุกที เจ็นจึงแบ่งซาลาเปาออกมาใส่ปากตัวเอง
นิดหน่อย แล้วป้อนใส่ปากของรูกิ รูกิตกใจมากๆถีบเจ็นออกไป รูกิหันกลับไปด้วยความอาย พลางเอามือป้ายปากตัวเอง
" ทำอะไรน่ะ!!!! " รูกิตะคอกใส่
" แหม..........นิดๆหน่อยๆเอง......อร่อยล่ะสิ จากปากฉันเชียวน้า......... " คำพูดของเจ็นทำให้
รูกิเขินอาย แต่ก็สุดจะต้านทาน
" อืม............ ขอกินหน่อยสิ ได้ไหม..... "
" ได้เลยจ๊ะ..ที่รักจ๋า......... "
" ใครได้เป็นแฟนนาย!!!!!! " รูกิหันหลังไปพลางทานซาลาเปาไปด้วย
" ก็.................. " เจ็นเขินที่จะพูดว่ารูกิเป็นคนที่เค้าชอบจึงไม่กล้าพูดอะไร
" เฮ้อ.........เราล่ะเชื่อจริง จริ๊ง.........ต้องมาหลงรถไฟไปเกียวโต "
เวลาผ่านไป.....ไวเหมือนโกหก .........
" ฮืม...........แม่จะเป็นยังไงก็ไม่รู้นะ....ง่วงจังเลย นี่ก็ 2 ทุ่มแล้ว..... " รูกิพึมพำขึ้น
" นอนตักฉันไหมล่ะ " เจ็นลองถามดู รูกิจึงมองอย่างชำแลง
" อย่าดีใจไปนะ.....ถึงฉันจะยอม....ต.....แต่ฉัน....ไม่ได้ชอบนายนะ " รูกิพูดจบก็ล้มตัวลงนอนลง
บนตักของเจ็น แล้วก็หลับไปในที่สุด เจ็นจึงมองหน้าตอนหลับของเธออย่างเพ่งพินิจ
" หลับปุ๋ยเลยนะ~o~.......... เจ็นลูบหัวเธอเบาๆแล้วก็เอาตัวลงทับรูกิไปอีกที แล้วก็หลับไปอีกคน



เช้าวันต่อมา..................................................
รูกิตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย เธอแหงนหน้าขึ้นก็............................
" อรุณสวัสดิ์คับ...........รูกิ " เจ็นมองลงมาอย่างอ่อนโยน จนทำให้รูกิเขินอายมากจนเธอ....
" อ.......อรุณสวัสดิ์ ฉ...........ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ!!!! " เธอไปเข้าห้องน้ำอย่างรีบร้อนทำให้
เจ็นเริ่มขำขึ้นมา เจ็นก็เลยไปห้องน้ำรวมด้วยกัน
" เป็นอะไรไปเหรอคับ.........ฮุ ฮุ ฮุ... " เจ็นถามขึ้น
" ม..........ไม่เป็นไรหรอก จ...จะถึงแล้ว ไปก่อนนะ " รูกิรีบร้อนออกไปจากห้อง
" คราวนี้มาแปลกนะ... " เจ็นพึมพำออกมา


สถานีรถไฟเกียวโต ................................

" อ๊ะ!!! รูกิ!!! " เรียวที่มารับญาติที่ตามเขามาทีหลังร้องทักขึ้น
" ตายแล้ว.......เรียวมา......ฉันไม่ค่อยชอบเอาเลย " รูกิบ่นขึ้น