digimontamers love story

ลำดับตอนที่ #2 : ย้ายบ้าน 2

digimontamers love story ตอนที่ 2 ( ครึ่งหลัง )

รูกิรีบขึ้นรถไฟกลับไปที่ชินจูกุอีกครั้ง เพื่อไปหาแม่ของเธอ เมื่อเธอกลับมาที่บ้านเธอ
ก็มาขอโทษ
" ขอโทษด้วยค่ะ ที่จู่ๆหนีไปค่ะ " รูกินั่งคุกเข่าขอโทษ
" อ๊ะ ก็ได้มาก็ดี....แม่ยกโทษให้ก็ได้ "
" แต่...แม่คะวันนี้พ่อจะมาค่ะ.....พ่อมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ "
" หมายความว่าไงอ๊ะ!!~ รูกิ!~ " รูกิรีบวิ่งไปที่ชิบุยะอีกครั้ง
" พ่อคะ วันนี้แม่บอกว่าอยากคุยด้วยให้ไปหาหน่อยค่ะ "
" เหรอ......... " พ่อของรูกิถอนหายใจแล้วพูดว่า
" OK เลยลูก ไปกันเถอะ " พ่อของรูกิเดินออกจากห้องดึงรูกิออกมาด้วยแล้ว
ล็อคประตูห้อง และไปขึ้นรถไฟไปยังชินจูกุ
ทางเจ็นลี ได้ออกจากร.พแล้ว และได้ตรงไปยังบ้านรูกิ เพื่อไปคอยช่วยเหลือรูกิ
" จะดีเหรอเจ็น " เทอเรียมอนลองถามเจ็นดู
" เออซิ.....นั่นมาแล้ว " เจ็นชี้ให้ดูทางด้านรูกิที่มาแล้ว
ทางรูกิที่พ่อกับแม่เธอที่นั่งเงียบอยู่นานจนกระทั่ง.................................................
" นี่เธอมีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ "
" อ้าวก็คุณมีเรื่องจะพูดด้วยไม่ใช่เหรอ รูกิเค้าบอกนะ "
" รูกิเค้าก็บอกผม ว่าคุณก็อยากคุยด้วยนี่ หรือว่า ....... "
" รู..........กิ! " แม่ของเธอดุใส่
" ลูกจะทำอะไรน่ะ " พ่อของเธอถาม
" คือ...หนูอยากให้พ่อกับแม่ ปรับความเข้าใจหน่อย..... "
" ยุ่งอะไรไม่เข้าเรื่อง! " พ่อกับแม่ของเธอดุเธอใหญ่ ทำให้รูกิหน้าจ๋อยไป
กับความรู้สึกที่ไม่มั่นใจ
" หนูก็แค่..........อยากได้ให้เหมือนคนอื่นเท่านั้น.....เอง "
" ทำไม? " พ่อของรูกิถาม
" แม่เองก็ให้ลูกทุกสิ่งทุกอย่างนะ ลูกอยากได้อะไรล่ะ "
" ครอบครัวที่แท้จริงและสมบูรณ์แบบค่ะ " คำตอบของรูกิทำให้ทั้งคู่อึ้งไป
" ฮึ! ถึงลูกจะขอแบบนี้ แต่พ่อไม่ตกลงเด็ดขาด "
" แม่ก็ไม่ล่ะ "
" แต่ว่า............... " รูกิเริ่มไม่มั่นใจยิ่งขึ้นที่พ่อกับแม่ของเธอพูดแบบนั้น
" ไร้สาระ พ่อจะกลับล่ะ " พ่อของรูกิทำท่าว่าจะกลับแต่รูกิดึงมือไว้
" พ่อเองไม่เคยมีพ่อแบบนั้น คงไม่เข้าใจหนูน่ะสิ พ่อเองก็คล้ายๆกับ... "
เพี๊ยะ!! พ่อของเธอตบหน้าเธอไปทีนึง เพื่อให้เธอหยุดพูด แต่ว่าน่ะแหละ มือผู้ชาย
มันหนัก ทำให้ปากเธอเลือดออก เธอไม่สนใจตรงนั้น แต่เธอเองก็ปวดใจเหมือนกัน ที่พ่อที่เธอรัก
มากมาตบหน้าเธออย่างนี้ รูกิกลั้นน้ำตาไว้ แล้วมองไปที่พ่อของเธอ พ่อของเธอจึงพูด
" พ่อเองก็เคยเป็นแบบนั้น พ่อยังทนได้เลย นี่ลูกก็ทนได้ตั้งหลายปี ทนไปหน่อย
เดี๋ยวแม่ก็คงมีพ่อใหม่เองแหละ " รูกิไม่พอใจมาก ที่พ่อของเธอพูดแบบนั้น
" แต่หนูไม่ต้องการ! " รูกิยืนยันอย่างเด็ดเดี่ยว ทำให้พ่อของเธอใจอ่อน
" ฮิ ฮิ ไว้พ่อพร้อมเมื่อไร พ่อจะมา เข้าใจนะ " และพ่อของรูกิก็เดินออกไป
รูกิได้แต่ยืนตะลึง แม่ของเธอจึงเข้าไปปลอบ
" ไม่ต้องห่วงลูก แม่จะไม่มีพ่อใหม่ให้อย่างแน่นอน " รูกิจึงกอดแม่อย่างแน่น
และก็ขอออกไปเดินสูดอากาศซักประเดี๋ยว เธอรู้ว่าเจ็นต้องมา เลยเดินไปที่กำแพงข้างบ้าน
" อ......เอ่อ รูกิ " เจ็นตกใจที่รูกิจู่ๆมาหา รูกิจ้องหน้าเขาอย่างอ่อนใจแล้วก็
กอดเจ็นโดยเอาหัวซบลง
" ขอบคุณนะเจ็น "
" ไม่เป็นไร.....แล้วเรียบร้อยไหม "
" อือ.......... "
" แล้วเป็นอะไรไปเหรอ "
" ฉันไม่เข้าใจพวกผู้ชายเลยจริงๆนะเจ็น "

จบตอนที่ 2